Suunto M4 hartslagmeter

Een hartslagmeter is voor mij een graag gebruikt hulpmiddel tijdens trainingen. Tijdens wedstrijden gebruik ik per definitie een hartslagmeter. Als je regelmatig met een hartslagmeter werkt, leer je precies hoe lang je met welke hartslag bepaalde prestaties aan kunt. Het voorkomt dat je jezelf 'opblaast' door te hard van stapel te lopen. Zo weet ik precies bij welke maximum hartslag ik desnoods urenlang kan klimmen.

Suunto, een grote naam op dit gebied, heeft onlangs een nieuwe betaalbare serie hartslagmeters op de markt gebracht. Een kijkje op de site van de Hartslagmetershop.nl leert me dat het wel heel mooie uurwerkjes zijn. De specificaties zien er goed uit en de borstband heeft zowel een digitale als een analoge zender aan boord. Binnen een dag is het pakje thuis en kan ik de eerste ervaringen opdoen. Het horloge is heel fraai van model en heeft een prettig zittende band. De borstband is heel soepel en al snel merk je niet meer dat je hem om hebt. De borstband heeft een krachtige digitale overdracht die tot wel 6 meter afstand van het horloge blijft werken. De analoge overdracht kan worden gebruikt bij onze hometrainer.
De M4 kost 129 euro. Het kan veel goedkoper, vanaf net onder 70 euro heb je hetzelfde mooie klokje, zij het met iets minder functies. Hartslagmetershop.nl verstuurt de hartslagmeter zonder verzendkosten.

O-ringen, talk, paspoort en trainen

Vanmorgen is het voor het eerst weer eens rustig fietsweer. Kees en ik rijden naar Limmen om mijn nieuwe paspoort op te halen. Ik heb me vorige week moeten beheersen toen ik verplicht werd vier verschillende vingerafdrukken in te leveren. Het zal toch niet net zo gaan als met onze betaalgegevens? Die gaan namelijk linea recta naar de VS. Uiteraard heeft de mevrouw achter de balie haar verkeerde antwoord klaar. Nou wil ik best gegevens inleveren ter bestrijding van terrorisme, maar het éénrichting verkeer, de VS eist en krijgt alles en wij krijgen niks van hen retour, stuit me zeer tegen de borst. Helaas heeft men in het Europees parlement zitten slapen toen de Amerikanen met hun onterechte en niet-wederkerige eisen kwamen.
Alle verzet is zinloos, vingerafdrukken inleveren of anders geen paspoort.
In Limmen rij ik naar de lokale drogist om talkpoeder te halen. Talkpoeder verlaagt de rolweerstand van buitenbanden meetbaar. Het meisje achter de balie leg ik uit dat ik het niet gebruik tussen mijn tenen of billen. Ze legt de 'dure' Unicura verpakking weer terug en schudt uit een bus losse talkpoeder een kleurige plastic puntzak vol. Kost helemaal 90 cent voor 100 gram. Zo komt Jan splinter door de winter.
Ik ben nu een week aan het 'trainen' voor de tijdrit op Texel komende zaterdag. Ik fiets elke dag hetzelfde rondje van 30,2 km via Driehuizen, de Schermer molens, Schermerhorn, Alkmaar en langs de Westdijk langs het Noord-Hollands kanaal weer naar De Woude. Ik doe dit in de vorm van intervaltraining. Tien minuten bijna maximaal, even maximaal en dan weer tien minuten rustig aan. Elke dag gaat het wat sneller, al moet er al stevig aan getrokken worden om de gemiddelde snelheid boven de 41 km/u te krijgen. Niet zo gek met vier stoplichten, slingerende dijkweggetjes en enkele bebouwde kommen.

Pé beschrijft een litanie van ellende met O-ringen om zijn kettingwiel. De ringen van Velomobiel.nl gaan al na 60 tot 70 km kapot. Pé koopt bij een lokaal bedrijf 2 andere ringen. Die gaan nog geen kilometer mee en zijn dan al kapot. Pé snapt niet direct waarom hij nu het ratelen van het kettingwiel wel goed hoort terwijl hem dit voorheen niet opviel. De reden is simpel, het vizier heeft het lawaai om de oren zo veel verminderd dat geluiden uit de fiets nu veel beter hoorbaar zijn.
De 4 mm Polycord O-ringen gaan zonder speciale ingrepen zo'n 1000 tot 1500 km mee. Mogelijk dat het inbedden in Sikaflex dit nog wat verder verbetert. Ymte zal twee kettingwielen uitdraaien om bredere Polycord ringen mogelijk te maken. Bredere Polycord O-ringen kunnen niet zonder verdieping in de groef worden gemonteerd, de ketting komt dan teveel naar beneden en schuurt over de bodem van de Quest.

Na de boodschappen rijden we naar Bakkum aan Zee, daar rechtsaf en door het duin naar Egmond aan Zee. Enkele keren misbruik ik het gezamenlijke ritje om wat te intervallen. Kees' Quest rammelt op de slechte klinkers dat het een lieve lust is, mijn Quest op zijn brede schoeisel is merkbaar stiller. De GoCycle banden zitten er nu precies 5000 km onder. Nog niet versleten en met maar één miniscuul lekje bevallen deze banden me prima.

Vervroegde starttijden NK tijdrijden Texel 4-9-2010

De organisatie van het Nederlands Kampioenschap tijdrijden op Texel heeft, na problemen met hun website, nu de starttijden bekend gemaakt. Een groot verschil met eerdere jaren is dat de gestroomlijnde ligfietsen nu als eerste starten. Een wijs besluit, Ymte Sybrandy haalde vorig jaar de laatste racefietsers in met 61,99 km/u gemiddeld, een snelheidsverschil van meer dan 20 km/u.
Betekent wel flink eerder van huis.
Martje Nieman, juffrouw Katje voor ingewijden, mag als eerste van start. Helaas kan zij zich niet richten op de tijd van Yvonne van der Stok, die start 2,5 minuut later. Ik start om 13.03 uur, een halve minuut na Yvonne.
De weersomstandigheden zien er goed uit, het lijkt droog te blijven en met een windje 3 Bft uit het zuid-oosten en 20 gr. C. kan het niet anders dan een feestje worden.

Vizier opnieuw verbeterd

Marcel Prins schrijft op zijn blog dat er regenwater tussen de steuntjes van zijn vizier en schuimkap drupt. Dat had ik eerder ook ervaren. Een nieuwe variant van het vizier bestrijdt dit effectief.
Bij het knippen van een nieuw vizier maak ik er nu extra lange en brede lippen aan. Deze zijn 4 cm lang en 3 cm breed. Bij die lengte hoef je de contra klittenbanden niet op de rand van het instapgat te plakken, maar kun je ze op de hogere rand van de fiets plakken. Ze steken dus als het ware over de rand heen en zijn heel effectief omdat er geen reflectie van de gele rand van het instapgat is. Ik wil er graag overheen kunnen kijken, het vizier is daarom maar 4,5 cm breed. Onder een hoek van 45 gr. is dit effectief 3,5 cm hoog. Het vizier, het staat nu eigenlijk op liggende pootjes, heeft het in Ierland tot ruim 91 km per uur prima uitgehouden.
Wel drupt er bij flinke regen en rijden zonder schuimkap natuurlijk water in de fiets. Wil je dit voorkomen, dan moet je het vizier nog iets verder naar voren zetten.

Kettingwiel met Sikaflex

Olie en rubber gaan niet samen. Rubber O-ringen worden snel door de olie van de ketting aangetast, worden ruimer en breken na verloop van tijd. Daarna komt er een kenmerkend ratelend geluid onder de stoel vandaan. Dit is het ergst bij het optrekken en wordt minder bij hogere snelheden als de kettingsnelheid door opschakelen afneemt en door het toenemende windgeruis alle geluiden uit de fiets worden gemaskeerd.
Doordat steeds meer fietsers met windschermpjes rijden blijven geluiden uit de fiets beter hoorbaar. Reden waarom geluiden uit de fiets, in elk geval mijn fiets, moeten worden geëlimineerd. Zoals bekend zijn alle ketting tand wielen lawaaibronnen gebleken en dus ongeschikt.
Na rubber ben ik Polycord gaan toepassen. Dit is neopreen dat minder door olie zou worden aangetast. Helaas klopt dit maar ten dele. Gaat een zuiver rubber O-ring tussen 300 en 1000 km mee, een Polycord O-ring gaat tussen 1000 en 1500 km mee. Voor veelfietsers betekent dit elke maand een O-ring vervangen. Niet ideaal dus.
Nu ik voor het waterdicht maken van de Quest Sikaflex in huis heb, ga ik een poging doen om de levensduur van de Polycord O-ring te verlengen. Sikaflex, ook een neopreen, is bijzonder slijtvast. Ik heb op mijn zeilboten regelmatig Sikaflex gebruikt. Wat éénmaal vast zit met Sikaflex gaat nooit meer los en blijft te allen tijde waterdicht.
Eerst spuit ik de groef voor de O-ring in het kettingwiel met Sikaflex in. Dan leg ik een nieuwe Polycord O-ring in de groef. Hiermee bereik ik in ieder geval dat de olie van de ketting niet onder de O-ring kan komen. Als laatste spuit ik een royale hoeveelheid Sikaflex op en naast de O-ring. Met de pink smeer ik zoveel kit in het kettingwiel dat de O-ring er nog net boven uitsteekt.
Na twee dagen uitharden monteren Kees en ik vanmorgen het nieuwe experiment in de Quest. Een proefritje bewijst dat het kettingwiel stil functioneert. Hoe lang is de vraag, die t.z.t. hier wordt beantwoord.
Zijn er nog opties bij een te beperkte winst in levensduur? Jazeker, als de groef in het kettingwiel wordt uitgedraaid, kan de standaard O-ring van 4 mm worden vergroot tot maximaal 7 mm. De laatste troef is de smering van de ketting niet meer met minerale olie maar met een Teflon smering te doen. Dat moet nogal wat vaker gebeuren dan smeren met olie, dus dit is wel de laatste optie.
Montage bij 7300 km.

'Human capital'

Wijnandt de Vries schrijft:

We zijn blij dat jullie weer behouden thuis zijn na de fantastische 4-Questen + 1-Camper vakantie! Ook je posting over de logistiek van de reis is buitengewoon interessant! Zou het wat zijn om ook de kennis, bekwaamheden en ervaringen van de deelnemers te belichten? Het 'human capital' dus... Want na het volgen van de lotgevallen van het reisgezelschap heb ik toch sterk de indruk dat jullie allen veel profijt hadden van elkaars soms zeer specifieke kennis en ervaringen.

We zijn gewoon vier fietsers met een Quest die een rondje Ierland hebben gefietst. Ik moest er dan ook even over nadenken. Stelt zo'n reis bijzondere eisen aan de deelnemers? Toch wel.

Organisatie vooraf
We hebben twee vergaderingen gehad over alle aspecten van de reis. Voorkeuren voor eten en drinken werden door Marian nauwgezet vertaald in het inkopen van de juiste producten. Om snel een voedzame warme maaltijd op tafel te krijgen had Marian veel producten ingemaakt, variërend van vlees tot groenten en vruchten. Uit de effectiviteit van de voorbereiding en belading van de camper blijkt dat Marian dit professioneel doet. Niet zo gek, ze heeft een bedrijf, ramira.nl dat daarin is gespecialiseerd. Ze organiseert reizen voor mensen die dit alleen niet kunnen. Voor een reclame uiting is Kees' Quest recent bestickerd. Kijk maar even hier

Afstanden en conditie
In Nederland fietsen alle deelnemers, Kees van Hattem, Cees Roozendaal, Ben Wiggers en ik, tussen 10.000 en 20.000 km per jaar. Dagtochten van 200 tot 300 km zijn voor geen van de deelnemers een probleem.
In Ierland, Noord-Engeland en Schotland is het heel andere koffie. 100 km per dag mag je qua zwaarte rustig met minimaal een factor 2 vermenigvuldigen. We hebben totaal 16.400 meter of zo'n 800 meter per dag geklommen. Dat betekent dat iedereen een uitstekende conditie en veel kilometers in de benen moet hebben. Vooral de knieën krijgen het zwaar te verduren. Met name in de lange steile klimmen kun je geen snelle cadans draaien, maar komt het echt op kracht en uithoudingsvermogen aan.
Bij grote afstanden is er meestal sprake van gewichtsverlies van de fietser. Ook wij verloren in de drie weken durende reis allemaal tussen 3 en 4 kg lichaamsgewicht. Ben, de zwaarste van de groep, is 8 kg kwijt geraakt. Met een uitgangs gewicht van 86 tot 96 kg voor ons geen enkel probleem. Theo van Soest heeft vorig jaar een dergelijke reis alleen proberen te maken. Theo schrijft:'Jullie hebben in elk geval laten zien hoe het bijzonder succesvol kan.
Wellicht aan het andere uiterste van de schaal stond mijn ervaring: te weinig training, te ambitieuze plannen, te veel kilometers willen maken, te veel bagage, te veel gemikt op de kleine wegen in Engeland en bovenal te weinig aandacht besteed aan de voeding'. Duidelijker kan hij het niet verwoorden. Theo is qua gewicht veel lichter dan wij en bij aanmerkelijk gewichtsverlies begin je dan al snel je spieren te verbranden.

Navigatie
Ik had een complete track vooraf gemaakt en in de GPS gezet. Die track voerde ons vooral over L-wegen. Dat bleek een wegtype te zijn dat ronduit vijandig is voor de Quest. We hebben dan ook globaal de route gevolgd, maar dan over N- en R- wegen. Betekent niet dat er niet vaak flink moest worden geklommen, maar de bereikte hoogte werd vaak door een snelle afdaling gevolgd. Op L-wegen is de verkregen hoogte nauwelijks om te zetten in een snelle afdaling, de weg slingert meestal zo sterk dat er veel geremd moet worden. Ik had de Garmin Oregon mee met routeerbare kaarten van Ierland, aangevuld met een hoogtelijnenkaart. Ook Cees Roozendaal had een GPS mee, de Garmin Etrex. De Oregon is in het voordeel door zijn grote scherm met hoge resolutie. Ben Wiggers had een NavMan GPS mee, een TomTom achtige. Ben is een liefhebber van rijden op de kaart. Dat gaat prima, je moet gewoon de juiste wegnummers volgen. Ben je in een grotere plaats, dan heb je niks aan een kaart, de GPS leidt je dan makkelijker in de goede richting. Ben is acht keer eerder in Ierland geweest en heeft zelfs met Herman Blanken in 2002 een deel van de route met de ligfiets gereden. Die informatie is heel prettig geweest. Kees van Hattem heeft alle bezienswaardigheden langs de route in kaart gebracht. Dat voorkwam dat we alleen maar aan het fietsen waren.
Marian, de echtgenote van Kees, is handig met de TomTom en met geografische positiebepaling, belangrijk om de vele rendez-vous te organiseren.

Reparatie
Een dergelijke lange reis maken zonder kennis van de techniek van de Quest maakt het tot een hachelijke onderneming. Kees van Hattem kan alle voorkomende reparaties uitvoeren. In de praktijk bleek ook Cees Roozendaal een heel ervaren sleutelaar. Er waren door Velomobiel.nl vele reservedelen meegegeven, variërend van wielen, achteras, derailleurs, shifters, banden en nog wat kleine spullen. Eigenlijk waren alle draaiende en mechanische delen als reserve aan boord van de camper. Al deze spullen konden door Cees en Kees worden gedemonteerd en gemonteerd. Ben Wiggers en ik kregen bij een storing vrijwel onmiddellijk hulp van Cees. Op de MacBook van Marian stonden alle kaarten, routes en zelfs de handleiding van de Quest.

Communicatie
Telefoon en SMS werken in Ierland redelijk goed, al heb je in de bergachtige streken vaak geen verbinding. SMSen kan vrijwel iedereen, dus dit vereist geen bijzondere 'skills'. Vooraf hadden we geen duidelijk communicatieplan bedacht. Dat heeft enkele keren tot vrij lang naar elkaar zoeken geleid. Dat leverde soms wat discussie op. Het werken met geografische coördinaten, gegenereerd door de TomTom van Marian maakte aan het elkaar zoeken een eind. Wel moet de Garmin dan goed worden ingesteld op de juiste geografische instelling. De TomTom doet dit standaard in graden, een punt en dan een zes-cijferige weergave van een deel van een graad, de Garmin staat standaard op graden, minuten, seconden.

Beheer financiën
Marian en Kees waren verantwoordelijk voor de beide kassen. Heel prettig dit in goede handen te weten.

Al met al was dit een groep mensen die zowel conditioneel, technisch, communicatief, navigatie-technisch als organisatorisch de reis uitstekend aankonden.

Quest waterdicht door Sikaflex

Gisteren de wielkast van de Quest onder handen genomen. Met drie schroevendraaiers maak ik voldoende ruimte tussen de wielkast en de bodem. Eerst leg ik een dikke rups Sikaflex 291 in de spleet bij het achterwiel. Dan spuit ik met de smalle tuit de kit tussen de bodem en de wielkast. De schroevendraaiers mogen er nu tussen uit en met een goed gehandschoende vinger smeer ik de kit netjes aan. Tenslotte alle gereedschap en handen grondig schoonmaken, gedroogde Sikaflex is alleen met slijp- of schuurgereedschap te verwijderen. Van de handen moet het gewoon afslijten.

Vanmorgen besproei ik de wielkast weer uitgebreid met de handdouche. Zoals verwacht is alles nu netjes waterdicht. Nu de koker toch open is, leg ik een rupsje kit langs de kabel die de koplamp bedient. Deze kabel tikt hinderlijk tegen de binnenkant van de neus van de Quest.
Als laatste breng ik een laag kit aan in een kettingwiel waarvan de rubber O-ring kapot is gegaan. Dan komt een Polycord O-ring erin en smeer ik zoveel kit in het kettingwiel dat de O-ring er nog maar net boven uit steekt. Ik hoop dat de O-ring hierdoor veel langer dan 1000 km mee gaat. In ieder geval is het contact oppervlak met de olie van de ketting met zeker driekwart verminderd.
Een poging met 5 mm Polycord lukte helaas niet, de ketting komt teveel naar buiten en raakt de bodem. Dit kan wel, maar dan moet het kettingwiel eerst een stukje uitgedraaid worden.

Sail en lekkage in Quest

Vanmorgen rij ik met Kees naar de Sail-in op het Noordzeekanaal. Het is er ongelofelijk druk, maar we vinden toch een plekje voor de Questen bij pont Buitenhuis. Het spektakel is compleet, alles wat kan varen vaart. Jammer is dat veel grote party schepen vlak bij de wal blijven liggen en het zicht op de tall ships beperken. Tot overmaat van ramp wil een meneer die achter me zit niet dat ik even opsta voor een foto. Dat levert een stevige ruzie op die eindigt met de wederzijdse belofte elkaar in het water te zullen flikkeren. Gelukkig willen enkele omstanders mij daarbij graag helpen en de man bindt wat in. Even na half twee vinden we het wel mooi geweest en rijden via de Zeedijk naar Busch en Dam en daarna naar De Woude.

Thuis wil ik even kijken waar de lekkage in mijn Quest vandaan komt. Eerst de Quest leeg maken waarna ik met de handdouche tegen de onderzijde van de wielkast sproei. Direct is duidelijk waar de lekkage zit, de wielkast van het achterwiel zit over een lengte van 15 cm niet aan de bodem vastgeplakt. Een slordigheidje bij het kitten dus. Theo van Velomobiel.nl adviseert Sikaflex en legt uit hoe ik dit het beste kan aanpakken.

Logistiek rond Ierland reis

Drie weken naar Ierland reizen met vier Questen vereist nogal wat voorbereiding. Tijdens twee bijeenkomsten zijn alle afspraken gemaakt over wat er mee gaat, maar vooral ook wat niet.

Camper
De camper, een 18 jaar jonge Hymer van 5.75 meter lengte en 2,20 meter breedte weegt 2900 kg en mag, met bestuurder, tot maximaal 3500 kg worden beladen. Alles is aan boord, van koelkast tot kooktoestel, kleine douche en 220 V, via een omvormer gevoed door zonnepanelen op het dak, voor opladen van 220 V apparatuur. Ik had de MEC batterijlader mee die alle 1,5 V NiMh accuutjes dagelijks op 12 V oplaadde. Via een splitter konden tegelijk ook de iPhones van mij en Marian en de telefoons van Kees, Cees en Ben worden opgeladen.

Eten en drinken

Marian van Hattem heeft de hele inkoop van eten en drinken gedaan. Veel verse producten zijn ingemaakt, waaronder vlees en vruchten. Er zijn enkele honderden kleinverpakkingen melk, fris en chocomel meegegaan.

Vrijwel elke dag heeft Marian boodschappen gedaan. Bananen, brood, broodbeleg en zo nu en dan een alcoholische versnapering zijn natuurlijk in Ierland bij Spar, Centra, Lidl en Aldi gewoon te koop.

In de camper had Marian links naast haar stoel een plek gereserveerd waarbij tijdens iedere stop, drinkwater, pakjes drinken, bananen en o.m. druivensuiker zo te pakken was.

Iedereen maakte 's morgens een lunchpakket klaar voor onderweg. Daarvoor zijn o.m. meerdere potten sandwich spread geconsumeerd. Bij de afgesproken stop was er koffie, thee, chocolade en andere lekkere dingen.

Nadat we in de namiddag bij de camper arriveerden, stond de borrel al klaar. Een half uur later kwam het door Marian gekookte avondeten op tafel, meer dan goed. Uiteindelijk heeft Marian van de ruim drie weken maar enkele keren niet gekookt. Aan boord van de schepen over de Noordzee genoten we van het Scandinavisch buffet en ontbijt. In Bandon waren we te gast bij de broeders van de Wedergeboren Christus, in Bray kregen we de pizza en ter gelegenheid van mijn verjaardag zijn we uit eten geweest.

In bovenstaande foto is te zien dat het aantal verbruikte calorieën soms heel fors is. Vooral de eerste dag met 180 km en 5600 Kcal was pittig.

Slapen
Van Cees en Ben zijn er twee tenten meegegaan en alle verdere slaapspullen en kleding en andere spullen van alle deelnemers. Iedereen had een eigen bovenkast voor persoonlijke spullen als toilettas e.d. Elke dag na aankomst moest de camper deels worden ontladen, Cees sliep in zijn tent graag op de achterste kussens van de camper. De volgende ochtend verliep die belading in omgekeerde volgorde.

Reserve onderdelen
De door Velomobiel.nl samengestelde set noodspullen, bestond uit twee voorwielen, een achterwiel, twee derailleurs, Kojak voor- en achterbanden alsmede wat kleine onderdelen. Mijn SKS Rennkompressor was als werkplaatspomp mee. Cees Roozendaal had een lichte pomp mee tijdens de ritten. Ook Kees van Hattem had een lichte pomp in de fiets.
Ik had een set reserve Bebop pedalen mee die inderdaad zijn gebruikt.
De remparachutes, twee per fiets, werden vastgeknoopt aan de aluminium stang achter het hoofd.

Navigatie
De navigatie in de camper verliep met een TomTom. Marian ging dagelijks langs een vooraf besproken route zo'n 50 km vooruit rijden. Overigens dook Marian soms onverwacht ergens op. Prettig als het regent.
Cees en ik hadden een GPS, Cees een Etrex, ik een Oregon, beiden van Garmin. Ben had een ouder model NavMan mee. Wel handig om de route te bekijken, maar voor onderweg niet geschikt. Ik had routeerbare OSM kaarten van Ierland met hoogtelijnen gedownload. Als we niet routeerden, we deden dat wel vaak om een plaats uit te komen, konden we prima zien waar we waren. Dan reed ik meestal met de ingebouwde Europakaart van de Oregon. Letterlijk ieder gehucht staat daarop. Helaas routeert deze kaart niet. Ben, meestal voorrijder en meer ervaren in Ierland, had alleen een oudere kaart mee. Dan kan het voorkomen dat Ben de verkeerde kant oprijdt. Cees en ik zien dat direct en brullen naar Ben dat we niet goed gaan. In vrijwel alle gevallen reed Ben echter wel degelijk de goede route, al vielen de klimmen soms niet mee. In Ierland kochten we twee Ordnance Survey roadatlassen, één in de camper, één in één van de fietsen. Helaas is één van de atlassen door lekkage in mijn fiets onbruikbaar geworden.

Communicatie
De mobiele telefoon doet het in Ierland gewoon. We zouden eerst proberen simkaarten in Ierland te kopen, maar daar hebben we uiteindelijk niet voor besloten. De tarieven voor bellen via Nederland zijn inmiddels niet meer zo exorbitant. Veel berichtenverkeer is via SMS gegaan, dat is veel goedkoper en voor het doorgeven van posities veel beter dan een telefoontje. Wel is er dan het risico dat een bericht niet direct wordt gezien. Dat heeft wel eens tot discussie geleid omdat de afzender dacht dat ieder bericht direct wordt gelezen. Ben je even niet in of bij de fiets en er komt een SMS, dan kan het voorkomen dat de telefoon weer in slaapstand gaat en het bericht niet wordt gezien.
Voor het bijhouden van mijn weblog was de Apple MacBook Pro 13 van Marian mee. De verbinding met het internet werd steeds via de Hi USB modem gerealiseerd. Ook via enkele open WIFI routers kon een snellere verbinding worden gerealiseerd. De al dan niet gratis WIFI via de schepen, soms op reclameborden van tientallen m2 aangeboden, is totaal onbruikbaar. Er kunnen maar een beperkt aantal gebruikers op die vooraf moeten boeken. Eén Mb uploaden kost 31 euro, belachelijk duur.

Financiën
We gebruikten twee gezamenlijke beurzen. Marian voor de dagelijkse uitgaven, Kees voor de uitgaven van de vier fietsers onderweg. Dat heeft allemaal prima gewerkt. De kosten van de beide bootretouren zijn natuurlijk de grootste uitgave geweest, ongeveer 650 euro per persoon, de verblijfkosten zijn gemiddeld met enkele tientjes per dag heel laag gebleven. Dit is natuurlijk de grote verdienste van Marian van Hattem.

Was
Iedereen had drie stellen fietskleding en onderkleding mee. Dat kon dagelijks in de emmer handwas, maar een tweede dag in dezelfde fietskleding kan bij lage temperaturen wel.
Een volgende keer zal er mogelijk een compacte centrifuge meegaan. Bij de handwas blijft er veel water achter waardoor kleding, zeker in Ierland, niet snel droogt. Gecentrifugeerde kleding is na een uur droog.
Naast de fietskleding had ik een spijkerbroek, een fleece jack, een RAB regenjack, twee T-shirts en enkele onderbroeken mee. De was daarvan is beperkt gebleven, een spijkerbroek gaat pas lekker zitten als ie een week of twee niet gewassen is :).

Ierland dag 24 15 augustus New Castle - IJmuiden

Om half acht gaat de wekker, maar volgens goed gebruik zijn de mannen al eerder wakker. Na een laatste Engels ontbijt, niet voor mij overigens, gaan we weer op zoek naar de fietsen. Dat is op zo'n groot schip altijd wat gedoe. Ik zie de loods aan boord komen. De tender Mercury vaart met grote snelheid weer terug naar IJmuiden.
Tijdens het wachten bij het afmeren, praten we met enkele Nederlandse fietsers. Zij deden dagafstanden van 40 tot 60 km en waren na de derde dag totaal verstijfd van de spierpijn. Als zij horen dat wij 80 tot 180 km per dag rijden, zonder spierpijn, staan ze verbaasd. Kwestie van gewoon veel fietsen.

Op de kade staan de dochters van Kees en Marian en echtgenoot. Ook Rob Kaag komt ons begroeten. In Krommenie staat mijn vriend Jan Veenis ons op te wachten.

Al met al heb ik 2253 km gefietst in drie weken. Merendeels heerlijke kilometers in een prachtig mooi landschap. Twee lekke banden van Kees, loslopende schroefjes in een pedaal en een losgeschoten kettingschalm van mij is alles wat er technisch mis ging. Wel zijn er een aantal keren kettingen afgelopen. Dat gebeurt als je schakelt op heel slecht wegdek. Ook gebeurt dit als je na een afdaling te laat terugschakelt.
De Questen hebben zich fantastisch gehouden. Wel is het zaak de ketting precies op de juiste te lengte maken. Het moet nog maar net mogelijk zijn om voor en achter het grootste blad te kunnen schakelen. Zit daar meer kettinglengte, al is het maar twee of drie schakels, dan vliegt de ketting op het kleine blad voor en op bladen achter kleiner dan 8 en 9, eraf. Nadat er totaal drie schakels uit gehaald zijn loopt alles als een zonnetje en kan ik zelfs met het kleine blad voor alle bladen achter schakelen. Uiteraard overlappen veel versnellingen elkaar dan, maar het is aantrekkelijk om in een gebied waar veel zwaar moet worden geklommen op het kleine blad voor te blijven rijden. Als je namelijk van het middenblad naar het kleinste blad wil schakelen terwijl je al in de beklimming bent kan dat wel eens mis gaan en dan kom je niet makkelijk of soms helemaal niet boven.

Camper of B&B?
Die vraag kent twee antwoorden. Als je in de camper slaapt staat je slaapplaats klaar. Voor mij de camper dus. Als je elke dag, na een vermoeiende dag fietsen, je tent moet opzetten, Ben en Cees deden dit soms in de regen, dan denk ik dat de mannen misschien wel voor B&B zouden kiezen. Dat geeft meer vrijheid en een betere kans op een goede douche. Aan de andere kant zou er dan ook niet de fantastische zorg zijn van Marian voor het eten, de was en wat al niet meer. Het was geen probleem om op hetzelfde moment drie verschillende soorten warm eten te bereiden. Kees krijgt als vegetariër een speciaal menu. Ben, Wim en Marian lusten graag zuurkool, Cees niet. Cees krijgt dan zonder morren van Marian weer ander warm eten.

De communicatie was in het begin niet optimaal. Kwam omdat Marian in de camper niet overal kan komen waar wij wel konden komen. Wij konden niet op M-wegen komen waar de camper wel terecht kon. Marian gebruikt de TomTom, wij kaarten en de Garmin GPS. Dat je elkaar dan niet direct kan vinden is vervelend, maar vrijwel onontkoombaar.
De goede oplossing bleek te zijn dat Marian haar coördinaten in lengte- en breedtegraden opgaf. Die zette ik dan als waypoint in de Oregon en dan vonden we elkaar feilloos.
Achteraf hadden we ook FindMyiPhone van Apple kunnen gebruiken. Daarmee kun je elke iPhone snel (terug)vinden. Wel is daar een abonnement op MobileMe voor nodig. Het enige bezwaar is dat locatievoorzieningen in mijn iPhone moet worden aangezet. Dan is de iPhone batterij vrij snel leeg en is ook bellen niet meer mogelijk.

Een laatste woord van dank aan Marian van Hattem voor de toewijding waarmee ze deze reis heeft voorbereid, de uitstekende verzorging en verdere begeleiding. Dank ook aan mijn fietsmaten Ben Wiggers, Cees Roozendaal en Kees van Hattem.
Het is een onvergetelijke reis geworden.

Burn fat, no oil, dat stond overal in Ierland op reclameborden van de overheid. De Ieren fietsen niet, die gaan met zijn allen in de auto op de camping naar de 200 meter verder gelegen wasgelegenheid. Wij hebben gefietst en ..... ik heb 3 kg vet verbrand.

Totale aantal hoogtemeters 16.400
Aantal kilometers in deze drie weken: 2253 km
Totaal afgelegd sinds 1 april: 7270 km

Ierland dag 23 14 augustus Chollerford - New Castle

Cees en Ben komen opgelucht uit hun nachtleger. Ze hebben een comfortabele nacht gehad. Kees is bang om op de A69 te rijden en wilde gisteren een rustiger route. Dat hebben we geweten. Het klimmen is niet van de lucht.
Als we de boerencamping verlaten moeten we honderden gaten in de weg zien te vermijden. Dat lukt aardig en we moeten een bijzonder steil stuk omhoog klimmen. Als we weer op de Hadrian Wall road zijn, denken we niet zoveel meer te moeten klimmen. Dat pakt anders uit. Na een afdaling tot onder de 100 meter moeten we er echt aan geloven. De klim reikt nu tot 260 meter en is onwaarschijnlijk steil. De achterbanden van Ben en Cees slippen licht. Kees en Ben stoppen onderweg een paar keer en uiteindelijk komen ze lopend boven. Cees verrekt het om het op te geven en blijft in de fiets. Ook ik kan, al gaat het maar 4 km/u, fietsend boven komen. Bij de steile afdaling gooit Ben zijn F16 pilotchute uit. Dit is een echte stopper die goed werkt. De kleine nylon chutes hebben minder remvermogen, maar met twee stuks kun je toch zo'n 25 km/u van je snelheid af krijgen. Ze zouden groter kunnen maar het bezwaar is dan dat ze de Quest behoorlijk heen en weer kunnen trekken. Deze maat, 50 x 50 cm is prima. De wartels voorkomen prima dat de draden in elkaar draaien. Al met al een succesvol onderdeel van de Quest in de heuvels.
We gaan toch weer terug naar de N69, het klimmen is nu wel mooi geweest. De drukte op de N69 is overzichtelijk, het is zaterdag dus de meeste vrachtwagens rijden niet. Als we even pauzeren komt een politiewagen achter ons staan. Of we weten dat dit een gevaarlijke weg is? Ja, dat weten we wel. Ze wijzen ons op een route door New Castle langs de oevers van de Tyne. Die zouden we toch al nemen.
De twee politiemensen, een man en vrouw, zijn allerhartelijkst en wensen ons een veilige thuisreis.
Plotseling zijn we Kees kwijt. Het duurt een kwartier en hij is nog niet boven. Dat kan niet kloppen. Ben en Cees besluiten via een viaduct terug te rijden naar de andere rijrichting. Ze zijn nog niet een kilometer onderweg en Kees komt aanrijden. Hij heeft in de afdaling, gelukkig niet met heel hoge snelheid, een lekke achterband gekregen. Ben en Cees lopen met de fiets tegen de rijrichting in weer naar het viaduct terug en we rijden gevieren naar New Castle.
Na 3 uur fietsen hebben we de 63 km die ons nog tot de ferry restten, afgelegd.
Ik heb in een van de vorige posts gemeld dat Hi USB dongel niet goed functioneert. Dat is maar deels waar. Ik krijg een SMS van Hi waarin staat dat het vooraf afgesproken bedrag is opgesoupeerd. Wel kan er voor 11,89 euro per Mb worden verlengd. Daarom nu alleen maar tekst, de foto's houden jullie tegoed.

Bij het oprijden van de boot in New Castle rijdt Cees precies met de beide voorwielen in grote spleten in de oprijplaten. Hij komt meteen tot stilstand en is niet blij. Er zit een klein breukje in de gelcoat onder bij de rechter wielkast. Cees probeert de schade te claimen bij een dekbaas, maar die geeft niet thuis. Het dekpersoneel wil onze Questen bij de fietsen zetten. Dat levert een pittige discussie met het beladingspersoneel op. Ik wil niet naast zwaar bepakte vakantiefietsen staan. Als zo'n fiets omvalt, veroorzaakt dat zeker schade aan de Quest. Ik maak de heren duidelijk dat we voor motorfietsen betalen en niet voor fietsen. Als de man aan de Quest wil gaan duwen geef ik hem te verstaan dat dat niet tot zijn taak behoort. Even later lost het probleem zich vanzelf op. Ze moeten nog een auto kwijt en dat kan alleen maar als de vier Questen, per twee zij aan zij, vrij van de fietsen worden geplaatst.

Marian hangt ons allemaal een 'winner' medaille om en reikt ons een kleine beker uit. Heel leuk!

Na een heerlijk Scandinavisch buffet op de veerboot van New Castle naar IJmuiden slaap ik, het is rustig weer, makkelijk in. We hebben bij de whiskey stokerij een paar nieuwe oordoppen meegenomen en die blijken uitstekend te werken. De 3M oordoppen die we tot nu toe gebruikten werken zich uit de gehoorgang en verdwijnen. Deze doppen, ik ken het merk niet, blijven uitstekend zitten.

Ik heb, bewust, mijn email niet gelezen. Mochten er reacties op onze verhalen zijn gekomen, dan heb ik die niet gelezen en verschijnen ze niet op mijn blog. Als ik morgen thuis ben komt dat allemaal goed.

Ierland dag 22 13 augustus Annan - Chollerford

Het is mooi zonnig als we vertrekken. We worden uitgebreid gefilmd door een 'local'. Ben gaat voor maar bij een splitsing van twee wegen kiest ie de verkeerde weg. Hij stampt meestal flink vooruit en kan met moeite worden bereikt. Ik ga even vooruit, de GPS liegt niet, en we zijn snel op de goede weg. Buiten Annan is het meteen klimmen van de hoogste plank. Het waarschuwingsbord geeft 14% aan, maar dat lijkt nog geflatteerd. Kees en Ben pauzeren een keer op het steilste stuk, Cees en ik kunnen in één keer door, maar het gaat niet veel harder dan 4 tot 6 km/u. We worden gecomplimenteerd door een stel mountainbikers die gelijk met ons oprijden op hun lichte carbon karretjes.
Boven, dat is wel op 260 meter hoogte, zitten we meteen op de Hadrian Wall. Dit is de beveiligingswal die de Romeinse koning Hadrian in 112 voor Christus op liet werpen om zich te beschermen tegen indringers. Het Romeinse rijk eindigde hier dan ook. Overal zijn overblijfselen te zien, zelfs de wachttorens zijn soms nog te zien. De route wordt door heel veel wandelaars gelopen, is 117 km lang en loopt van kust naar kust.
Het waait vreselijk hard uit het noorden. De afdalingen zijn dan ook heel link. De Quest wil wel 90 km/u maar de wind gooit ons zo heen en weer dat de snelheid niet boven de 65 km/u komt. Het regent al een tijdje en dat maakt een snelle afdaling extra gevaarlijk.
De weg bovenop de Hadrian Wall is vrijwel recht. De weg golft voortdurend, eerst een stuk klimmen en dan met snelheid weer tegen de volgende heuvel op. Hoe sterker je mee trapt, hoe minder je hoeft te klimmen.
Na 83 km vinden we het mooi en zoeken een boerencamping op. Cees en Ben prijzen deze dag, ze hoeven hun tent niet op te zetten en gaan voor een B&B. Beiden willen hun tent wel ritueel verbranden :).
Morgen nog een 65 km naar de boot in New Castle.

Ierland dag 21 12 augustus Stranraer - Annan

De enorme camping is vrijwel verlaten. We staan op een grasveld van 200 x 600 meter. De wilde konijnen zijn zo tam dat Kees ze tot op een meter of vijf kan benaderen. We overleggen of we er een in de pot zullen stoppen maar besluiten dit maar niet te doen. We zijn om tien uur onderweg en de eerste tien kilometer zijn vlak en vliegen, mede doordat we de wind in de rug hebben, in iets meer dan een kwartier onder de wielen door. De eerste buien dienen zich al snel aan en hebben een forse omvang. Zo gauw de weg nat is komt er water in mijn fiets. Dat is al vanaf het begin zo maar ik weet dat aan water van buitenaf. Het is nu duidelijk dat de achterste wielkast lekt en het regenwater naar binnen loopt.
Na tien kilometer begint de eerste klim. Niet heel steil, maar wel lang. We komen tot 260 meter hoogte en rijden door het Galloway Forest park. De afdalingen zijn mooi vlak al zit er één heel snelle tussen. Mijn GPS geeft 91.1 km/u aan, zelfs met één remparachute uit. Kees komt tot 96,2 km/u en moet aan het eind nog snel twee parachutes uitgooien om de remmen niet te zwaar te belasten. Ben gebruikt zo nu en dan ook een grote parachute, een pilot-chute van een F16 die de hoofdparachute eruit moet trekken. Die chute remt de Quest heel fors af.
Overal staan belangstellenden langs de weg. We worden ook hier weer continue gefotografeerd.
Kees haalt de speling uit zijn stuur, bij snelheden van tegen de 100 km/u geen onnodige actie.
Het klimmen en dalen gaat continue door. Het landschap is ook hier prachtig. We krijgen de Ierse zee af en toe te zien. De weg is vaak omzoomd met paarse bloemen. We rijden onder meer over de A75, een drukke weg met enorm veel vrachtverkeer. We moeten soms even stoppen om de file achter ons te laten passeren. Als we even stilstaan stopt een Schot zijn bestelwagen en komt naar ons toelopen. Hij adviseert ons dringend niet langer op dit stuk van de A75 te blijven rijden, het wordt steeds gevaarlijker. Er zijn geen 'shoulders' meer en de weg is ook smal. We kunnen via een heel steil weggetje naar een parallel lopende rustiger weg rijden. Inderdaad, dit is veel prettiger.
We schrikken van een jong Galloway rund op de rijbaan. Ben en ik rijden er met een grote boog omheen.
Nogmaals wil ik de chauffeurs hier complimenteren. Zelfs al moeten ze tien minuten achter ons omhoog kruipen, ze blijven achter ons. Pas als het heel riant kan, komen ze langs.
We spreken bij kilometerstand 95 af dat Marian een kampeerplaats zoekt vanaf kilometerstand 115. Als we al 120 km hebben gereden is er nog geen bericht van Marian. Ik bel maar ze antwoordt niet. Als ik eindelijk op mijn telefoon een totaal onbekend nummer zie binnenkomen, blijkt dat de telefoon van Marian het niet meer doet en ze mag de telefoon van een boer gebruiken.
De boer wil ons wel een plaats voor de nacht geven, echter, wij zijn al 20 km verder en terugfietsen staat niet in ons woordenboek. We spreken af elkaar in Annan te ontmoeten. Dat lukt uitstekend en we worden door een aardige Schot, hij rijdt in zijn auto voor, naar de lokale camping gebracht.
We eten tijdens een zware bui onder de luifel onze avondmaaltijd op. Twee Nederlanders komen een praatje maken. Ik stel mijn remmen wat strakker, de Quest blijft op heuvels op de parkeerrem niet goed staan.
Doordat de boot geen WIFI had ben ik afhankelijk van de Hi USB modem. Met 2 euro per Mb duur, maar praktisch nauwelijks bruikbaar. Zelfs als de verbindingskwaliteit 5 balkjes laat zien, duurt het uploaden van 0,1 Mb een half uur.
Vandaag 140 km gereden.

Ierland dag 20 11 augustus Ballyvoy - Belfast - Stranraer

Vannacht heeft het hard geregend. Het dak van de camper lekt ergens en er petst met regelmaat een druppel op de grond en .... op mijn bed. Om half zes gaat de wekker en binnen een uur zijn we startklaar. De enorm steile helling blijkt door Ben en mij toch te beklimmen, Cees en Kees doen het te voet. Het is somber weer en regelmatig komt er een bui langs. We klimmen naar 260 meter waarmee de stramheid wel uit de spieren is.
We moeten om uiterlijk half één in Belfast zijn en er moet nog een kleine 100 kilometer worden gereden. Met ons gemiddelde van ruim 21 km/u over de hele reis, kan dit dus 5 uur duren, mits er geen technische problemen zijn. Na de steile klim volgt een pittige afdaling. Kees, hij heeft de schuimkap op, heeft maar één parachute uit die ook nog eens niet mooi open is. Zijn remlicht brandt voortdurend. Na een lange afdaling zijn we op de Coastal Road aanbeland en dat rijdt mooi. Bijna niet meer klimmen en met vele fraaie vergezichten en redelijk goed asfalt is het heerlijk rijden.
Na de laatste klim naar 85 meter is het afdalen geblazen naar Belfast. Er valt nog een enkele bui als we langs Carrick Fergus castle rijden. We stoppen even voor een paar foto's.
De veerhaven is dan nog maar een paar kilometer rijden.
Helaas heb ik niet in de gaten gehad dat de boottocht met Stena uit twee reserveringen bestaat en niet zoals bij DFDS uit één. Het een dag eerder vertrekken had ik wel geregeld voor de fietsen maar niet voor de camper. Dat kost 58 euro. We proberen dat nog terug te krijgen van de publiciteitsman van Stena die wat foto's maakt voor het bedrijfsblad.
We varen nu met de Stena Navigator, een conventioneel schip dat met 34 km/u precies de helft van de snelheid haalt vergeleken met de cataman HSS Voyager van de heenreis.
Op de boot wordt omstandig reclame gemaakt voor free WIFI. Nou vergeet het maar, meer dan de startpagina van Stena Line komt niet in beeld. Het personeel weet nergens van en de mevrouw van de informatiebalie is wel eerlijk, het werkt gewoon niet.
De groep verbaast zich over mijn slaapgewoonten. Als ik niet fiets en even niks te doen heb, slaap ik. Als ik de foto's van vandaag in de MacBook zet heeft één van hen een foto gemaakt op mijn eigen camera.

De ODO meter geeft 1950 kilometer aan. 275 km zijn afgelegd in Noord-Engeland en Schotland, dus in Ierland hebben we totaal 1675 km gereden. Geen pech, maar één lekke band, we hebben het geluk dus aan onze kant gehad. Het weer is gemiddeld redelijk tot goed geweest. Wel vrijwel elke dag een buitje, maar slechts één dag hebben we de hele dag regen gehad.
Ierland is een prachtig land maar veel wegen zijn de Quest niet goed gezind. N-wegen en R-wegen zijn uitstekend te berijden, L-wegen kun je met de Quest beter mijden, je blijft maar klimmen en dalen. De beklimmingen zijn ook veel steiler. Dat kun je een paar uur volhouden, maar een hele dag kost je je knieën.
Een groot gemak is de camper. Alle reserve spullen, tenten, kleding en zwaarder gereedschap zitten in de camper. Een heel groot gemak is dat Marian van Hattem ons van prima eten voorziet. Vier fietsers die elke dag vier Questen berg op berg af zeulen eten nogal wat.
De dag eindigt met een borrel op de goede afloop van de complete reis rond Ierland op de camping in Stranraer in Schotland.

Ierland dag 19 10 augustus Castlerock - Ballyvoy

De nacht is onrustig, het stormt en regent. De kampeerstoelen waaien weg en de luifel gaat te keer. Kees gaat er om half drie uit om de luifel in te draaien en verdere schade te beperken. De stokken van de luifel zijn tegen Kees' Quest gewaaid.
Van Ben's tent breekt een boogstok en Cees' tent raakt lek doordat de bevestiging van een scheerlijn afscheurt.
Nadat ik een tijd heb wakker gelegen, de camper schudt alsof 8 man er aan trekken en duwen, zoek ik in het donker mijn oordoppen. Dan val ik snel in slaap en om half negen is er van de wilde nacht niets meer te merken.
Het weer verandert elke 5 minuten. Zo rij je in het zonnetje, vijf minuten later komen er donkere wolken opzetten en plenst het. Weer vijf minuten later zorgt de zon voor dampende straten.
Ik ga nog even naar de WC en hoor even later dat er een drol op de grond onder de camper ligt. Kees blijkt de fecaliën tank alvast te hebben verwijderd om te legen ;)
We rijden weg met prachtig zonnig weer. De vergezichten zijn schitterend, bocht na bocht is er weer een nieuw en nog mooier panorama. Dat het snel kan veranderen blijkt in Coleraine, een heel heftige bui doet zelfs de Ieren naar binnen vluchten. We fietsen nu langs de kustweg en hoewel Ben, als altijd, zegt dat het vrijwel vlak is, is dat het zeker niet. Er zijn enorm steile stukken bij, maar de afdaling maakt het zure van de klim altijd weer zoet. Het wegdek is beter dan in Ierland, er zijn veel minder 'potholes'. Wel ligt overal glas langs de weg. Omdat we vrijwel steeds midden op de weg rijden hebben we daar geen last van.
We rijden naar Bushmills, de plaats waar de Ierse Bushmills whiskey wordt gedistilleerd. We brengen een bezoek aan de distilleerderij, met 402 jaar de oudste whiskey stokerij ter wereld. We mogen alles zien maar niet fotograferen. Dat laatste heb ik niet goed verstaan en ik maak een complete fotoserie. Het proces is nog precies als 400 jaar geleden, alleen wat grootschaliger.
Aan het eind van de rondleiding mogen we een keus maken uit 5 soorten whiskey. We kiezen allemaal voor de 1608, de jubileumwhiskey. Volgens de kenners is deze heerlijk.
Dan is het nog maar acht kilometer naar de Giant Causeway, een natuurverschijnsel waarbij de basalt gestold is in honderdduizenden vijfhoekige stenen. Er zijn ook stukken bij waar zes, zeven, acht en enkele negenvoudige prisma's zijn te zien.
De parkeerwachter wil van ons € 2 omdat ie ons als motorfiets wenst te zien. Ik ga de discussie met de man aan en vraag hem mij aan te wijzen waar onze motor zit. Hij is resoluut en wenst 4 x 2 euro anders mogen we rechtsomkeert maken. We betalen, maar ik vraag direct waar ik kan klagen. In de Tourist Info balie leg ik de vrouwelijke manager uit dat wij echt geen 'motorbike' zijn. Ze besluit me de 8 euro te 'refunden' en de eigenwijze parkeerwachter krijgt op zijn donder. Op het moment dat wij langs lopen is de man heftig in discussie met de directrice en een collega. Niet opkijken, doorlopen :)
Het is al 19.00 uur als we aan de laatste klim van de dag beginnen. Volgens Ben een korte klim, maar dat is natuurlijk niet zo. Cees' ketting loopt er bij een schakeling zowel voor als achter af. Cees is de handigste van ons allemaal en heeft het snel opgelost. We gaan in één keer van zeeniveau naar 160 meter. Kees is er wel klaar mee en draait een camping op. De afdaling naar de 'Farm top' is zo steil dat het morgenochtend eerst een stuk omhoog lopen zal worden.
Prachtige dag met flink klimmen en dalen. Vandaag hebben we over 73 kilometer 827 hoogtemeters bijgeschreven.
Morgen de laatste rit in de Ierse Republiek. Het vertrek naar Schotland hebben we een dag vervroegd, de dagafstanden kunnen dan wat worden beperkt.