Wieldoekpees achter te kort

Vandaag maar een kort ritje, vanmiddag staat het eerste vaartochtje dit jaar met de sloep op het programma.
Kees komt langs en is zeer tevreden over het luxe dashboard dat mijn Quest vanaf gisteren siert.
We rijden naar Purmerend langs het Noord-Hollands kanaal. Het is weer prachtig weer en zelfs een pittige tegenwind weerhoudt Kees er niet van 36 km/u te rijden. Tot onze grote verrassing is de brug over de Jispersluis geopend. We zijn hier nu al vele tientallen malen langs gereden en dit is de eerste keer. Enkele pauzerende fietsers maken van de gelegenheid gebruik om even naar de Quest te komen kijken. De bermen zijn prachtig geel gekleurd door bloeiende boterbloemetjes.
Via Neck komen we op de lange en kaarsrechte Zuiderweg in de Wijdewormer terecht. Zonder veel inspanning, we hebben de wind nu pal achter raffelen we de afstand in no-time af. Kees stelt voor om ons maar weer eens te laten zien op de Zaanse Schans. Dat levert natuurlijk weer de bekende taferelen met fotograferende bezoekers op.
Oostelijk van Wormer slaan we linksaf naar een nieuw schelpenpad dat ons naar de Dorpsstraat in Wormer brengt.
Kees' Quest gooit flinke stofwolken op, het is dan ook gortdroog.

Plotseling hoor ik geritsel aan de achterkant van de fiets. Het linker wieldoekje is losgeraakt uit de klemmetjes en draait om de achteras rond. Fiets op zijn kant en de pees van het wieldoekje weer in de klemmetjes drukken. Dit is de eerste keer dat mij dit gebeurt. Dat het geen unieke gebeurtenis is blijkt uit het feit dat ook Elly Harte dit twee weken geleden ook had. De pees is gewoon wat te kort en zet te weinig spanning op de klemmetjes. De oplossing lijkt simpel. Ik maak een nieuw busje dat een centimeter langer is dan het huidige busje waarmee de beide uiteinden van de pees wat verder uit elkaar komen te staan.
Het busje is nu 4 mm dik met een wanddikte van 0,5 mm. De lengte is nu 4 in plaats van 3 cm. De binnendiameter van het busje is dus 3 mm. De glasvezel pees is 2,85 mm dik dus het past prima. Bij de montage blijkt dat het aluminium busje niet sterk genoeg is. Het buigt precies om op het knikje dat de afstand van de pees t.o.v. elkaar moet realiseren.
Gelukkig heb ik een stuk glasvezel pees liggen dat de lengte van het geheel precies een centimeter langer maakt. Dit is de goede oplossing, het wieldoekje zit nu stevig in zijn klemmetjes.

En hoe is het rubber 'dashboard' bevallen? Meer dan uitstekend. Het vizier valt nu in het geheel niet meer op omdat er totaal niets meer in weerspiegelt. Het geeft een heel rustig beeld om naar te kijken.

Rubber rand instapgat

Vandaag komt Jan Reus langs op De Woude om een rubber rand om het instapgat van mijn Quest te maken.
De belangrijkste voordelen noemde ik eerder:
-Geen hinderlijke reflectie in het vizier van de rand van het instapgat meer. Kijk maar eens naar de foto van voor en na de montage van de strook rubber. Met een donkere achtergrond is de reflectie het hinderlijkst. Tijdens normaal rijden is de achtergrond meestal minder donker, maar hinderlijk is het altijd. De eerlijkheid gebiedt me wel te zeggen dat het dragen van een Polaroid bril de reflectie soms elimineert. Zo'n bril draag je natuurlijk niet altijd.
-Effectieve afvoer van water dat aan voorzijde langs schuimkap of racekap komt
-Geen beschadiging van de rand van het instapgat door aanschoppen met schoenplaatjes.

Een enkele keer schaaf ik het vel van mijn scheenbeen bij te schielijk in- of uitstappen door de scherpe onderrand van het instapgat. En zo te zien aan de scheenbenen van verschillende velomobielrijders, ben ik niet de enige. De nieuwe rubber rand voorkomt dit heel effectief.
Tenslotte ziet het er fraai en heel rustgevend uit. Dashboards van auto's zijn niet voor niks altijd donker om reflectie in de voorruit te vermijden.

Kan iedereen dit zelf aanbrengen? Nu ik heb gezien hoe Jan Reus dit doet moet ik vaststellen dat dit niet het geval is. Het vereist heel veel ervaring en handigheid om het materiaal rond uitstulpingen en in de juiste bocht aan te brengen. De foto's geven een goed beeld. Jan heeft veel RVS stuurwielen van dit materiaal voorzien. Ook gieken en stuursticks van vliegers heeft Jan bekleed.
Het voorbereiden en aanbrengen van het materiaal kost rond anderhalf uur. Het rubber zelf kost minder dan een tientje.
Zouden er liefhebbers zijn die dit ook in hun Quest of Strada willen, Jan doet dit beroepsmatig graag. Reken op tussen 75 en 90 euro, inclusief materiaal. Bel hem niet, maar schrijf hem een mailtje op jmreus @ quicknet.nl. Haal wel de spaties naast de @ weg.

Fantastische ronde om Texel

Matthijs Leegwater, één van de geestelijk vaders van de tocht van vandaag, beloofde op 8 april al dat ie prachtig weer had besteld. En dat klopt inderdaad voor 100%. Eduard Botter, hij zou bij mij langskomen, belt me vanmorgen om 7.00 uur dat ie met zijn Quest bij wegwerkzaamheden met grote snelheid in een 'zandbak' is gedoken. Leek het eerst mee te vallen en alleen maar het leegscheppen van de Quest te zijn, als even later een vervangen lekke band weer direct lek is, blijkt dat een velg toch schade heeft opgelopen. Eduard is weer richting Wateringen gereden en zal ons vandaag niet vergezellen. Jammer, volgend jaar beter.

Eerst even langs Heerhugowaard waar Kees, hij is jarig vandaag, al in de startblokken staat. Dan naar Twisk waar Matthijs open huis heeft. Tot mijn verrassing rijdt Kees 8 kilometer om. 'Daar zijn geen schoolkinderen en kunnen we flink doorrijden' mompelt Kees. Ik vrees de koffie aan mijn neus voorbij te zien gaan en stamp wat knorrig achter hem aan. Is allemaal meegevallen al moesten we al snel weer tussen de wielen. Er is een groep van zeker 15 fietsers die door de Wieringermeer in noord-westelijke richting rijdt. Het is prachtig zonnig weer en al snel is de temperatuur heerlijk. Het fietst over mooie asfaltwegen heerlijk licht. Er is volop tijd om met deze en gene bij te praten.

In Den Helder word ik gesneden door een automobilist. Het gaat net goed en de fietsers achter me hebben gehoord hoe ik dan reageer... De boot vaart net weg, geen nood er komt elk half uur weer een volgende. Peter de Rond, Tom Hospes, Katinka Fransman en Yvonne met Astra, ze zijn er allemaal. Na de snelle overtocht rijden we beurtelings binnendijks en dan weer buitendijks. Binnendijks valt volop te genieten van de eindeloze aantallen vogels die in poelen achter de dijk druk zijn met hun nakomelingschap. Buitendijks komt een heerlijk frisse wind over de Waddenzee aanwaaien. De vergezichten zijn verslavend mooi. Uiteraard stoot een ezel zich twee keer aan dezelfde steen, we rijden massaal, net als vorig jaar, weer dezelfde doodlopende weg in :).

Op de bekende pleisterplaats aan de voet van de vuurtoren op het noordelijkste puntje van Texel is het goed toeven. Kees trakteert op koffie en taart. Hij krijgt van Jules Boetekees, uit handen van Elly Harte, een heel fraai speksteen model van de Quest. Kees is er blij mee.
Dan volgt de traditionele groepsfoto voor de vuurtoren, als altijd een rommelig geheel :). De terugtocht gaat door de duinen aan de westzijde van het eiland. Dit gaat, over een vrij smal tegelpad, met een snelheid van steeds 35 km/u best hard. Veel medefietsers kiezen er voor om af te stappen en de voortdenderende kleurige trein van 21 velomobielen ruim baan te geven.
Wij missen net de boot, voor Peter en Tom het signaal om een reuzen schotel hamburger met frites te bestellen. De volgende boot ligt er natuurlijk snel en de mannen schoffelen zoveel mogelijk foute calorieën naar binnen.

Nu toch de naam Peter de Rond valt nog een leuke anekdote. Peter is panisch over het hoge gewicht van zijn nieuwe carbon Quest, heeft zelfs Velomobiel.nl al ter verantwoording geroepen. Zijn nieuwe fiets is onverklaarbaar te zwaar. Toch heeft ie dat voor een deel zelf veroorzaakt. Hij heeft de stoel van zijn nieuwe fiets eruit gehaald en in zijn oude fiets gezet. Het oude stoeltje, met goed passende Ventisit, zit nu in zijn nieuwe Quest. Peter heeft dus het 1,6 kg zware glasvezel zitje nu in zijn mooie carbon Quest zitten. En die mooie nieuwe carbon zitjes wegen maar 600 gram. Peter toch...

Bij het vliegveld de Kooy gaat het grootste deel van de groep richting Amstelmeer. Yvonne, Martin Merkelbag en ik rijden langs het Noord-Hollands kanaal zuidwaarts. Yvonne krijgt het op haar heupen en geeft serieus gas. Regelmatig gaat het 40 tot 42 km/u terwijl de inmiddels stevige wind toch schuin van voren inkomt. Dat doet ze met een zware fiets met 17 kg hond aan boord die zijn kop vrijwel steeds over de rand van de Quest steekt. Daar heeft De Muis wel hartslag 160 voor nodig, maar ik krijg het met hartslag 117 ook niet cadeau. Het gaat Martin gewoon te hard. Als Yvonne bij de eerste vlotbrug afslaat laten we het tempo zakken. Dan blijkt het muntje van Martin gewoon op te zijn, hij 'is het zat'.
Bij Koedijk neem ik de vlotbrug, Martin gaat door naar Alkmaar, Heiloo en Uitgeest om naar Badhoevedorp te rijden.
Om tien voor half zes ben ik weer thuis.
Schitterend weer, uitstekend gezelschap en een prachtig eiland maken dit tot een onvergetelijke fietsdag.
197 km, totaal nu 1650 km.

NB. Martin laat me vanavond via mail weten dat ie goed is thuisgekomen en op het stuk tussen Westzaan en pont Buitenhuizen al weer een sprintje tot 40 km/u kon trekken.

Aantasting O-ringen door Teflon of minerale olie

Op 19 november 2010 heb ik twee nylon flesjes deels gevuld met Shimano ketting olie resp. natte Teflon. In beide flesjes heb ik twee soorten Polycord en een Viton rubber ring geplaatst. Zo nu en dan heb ik gecontroleerd of de beide smeermiddelen de verschillende O-ringen aantasten. Dit was steeds niet het geval.
Nu ik de ketting van mijn nieuwe Quest na 1500 km de eerste keer wil smeren, beëindig ik de proef na 5 maanden.
En wat blijkt, zowel de olie als de Teflon hebben de O-ringen in het geheel niet aangetast. De dikte van de ringen is tot op de 1/100 ste millimeter gelijk gebleven. Ook de flexibiliteit is precies gelijk aan niet-getest materiaal.

De conclusie is duidelijk, niet de olie vernielt de O-ring, maar de ketting is daarvoor verantwoordelijk.
Betekent dat er rond het nieuwe kunststof kettingwiel van Alligt zo nu en dan enkele nieuwe O-ringen moeten worden geplaatst. Dat lijkt elke 3000 tot 5000 km te moeten gebeuren. Doe je dit niet, dan krijgen de kunststof tanden de volledige druk van de ketting te verwerken en gaan dan snel kapot.

Reactie Hajo na 260 km met racekap

Zoals ik gisteren meldde heeft Hajo Eckstein gisteren een racekap opgehaald in Dronten. Natuurlijk zijn Jan Reus en ik benieuwd naar zijn reactie. 260 km onder een racekap met temperaturen tot 25 graden C. zijn op het eerste gezicht eigenlijk ondoenlijk. Zoals Kees en ik ook al vaststelden is het onder de racekap, uit de zon met het vizier op een kier, toch prima te doen. Met het beplakken van de bovenkant van het vizier met warmtewerende folie kan de warmte nog effectiever worden geweerd.
Onderstaand de reactie van Hajo.

Hi Wim,

I returned well at home at 22:40. The total time has been 8:10 h - exactly the same as the way to Dronten. But instead via Venlo/Nijmegen/Arnhem I returned via Zulphen/Emmerich/Xanten, 10 km more, less humps, more traffic on the fietspads.

This 520 km trip has been the longest one I did by Quest. But you have sent my before a photo of this famous cap, giving me additional motivation ;-)

In reality the cap is a very professional part with a lot of details showing a lot of practical research & development.

- The visier is easy to adjust in a safe way during riding and allows fresh air around the head - also riding at summer temperatures in the sun like yesterday afternoon.

- The reflecting light is reduced by black areas at the air stream deflector and the dimmed surface of the cover.

- The fastening on the Quest by velcro tapes is easy, foam distance pieces assure stable and low noise position without scratching the Quest.
Tightly fixed there was some noise from the velcros but I did not any fine tuning as I want to use the daylight by riding.

- Surely you hear some more sounds from the Quest and I remembered that I have forgotten to please Theo for some drops of oil for the chain. And also general tuning of the drivetrain is still on my to do list.

- The pure carbon finish looks great. I have chosen a white finish for lower heat absorption in the sun and better visibility in the rain.
Your idea with the clear varnish stripes looks great.

Up to now the main motivation for me is the protection from rainy weather - a rain cap instead of race cap ;-) But we will see ...

Many thank's for your fine work Wim & Jan

Cu - Hajo

700 km fietsen voor één racekap

Hajo Eckstein woont in Keulen, Duitsland. Hij is een van de eerste bestellers van een racekap. Nou is zo'n kap in een heel grote doos te versturen. Hajo stelt echter voor dat wij elkaar halverwege ontmoeten om de kap over te reiken. Oops, dat is een heel eind fietsen. Voor Hajo is de route naar Dronten bekend en dat is voor hem ook een goed ontmoetingspunt. Hij stapt vanmorgen om vijf uur in de Quest en rijdt de 250 km in één keer naar Dronten.
Kees en ik gaan eerst naar Hoorn waar we samen met Jan Reus de laatste hand leggen aan een racekap en toerkap die ook mee moeten naar Dronten. Jos Hendriks zal beide kappen testen voor Ligfiets&. Ik rij met de witte kap van Hajo, Kees rijdt met de naturel carbon kap. De gedeelde kap met flens ligt achterin mijn Quest.
Er is nog een goede reden om naar Dronten te rijden. Mijn fiets heeft een veel grotere draaicirkel over rechts dan over links. Het rechterpedaal tikt bij stevig aanzetten tegen de carbon kettingafscherming.
Als Kees eenmaal onder de racekap zit lijkt het wel of er een andere Kees in de fiets zit. Op de dijk Enkhuizen - Lelystad krijgt Kees vleugels en rijdt continue tussen 38 en 44 km/u. Er is weinig wind, maar die hebben we echt tegen. Ondanks de hoge temperatuur van 22 graden is het onder de kappen uitstekend uit te houden. We zetten gewoon het vizier een centimeter of zeven open en dat voelt weldadig aan.
In Dronten wordt mijn fiets door Theo aangepakt. De uitsparingen voor de voorbanden zijn niet bedoeld voor dikke sloffen als de GoCycle. Theo maakt de uitsparingen groter en maakt de spoorbreedte wat smaller. Het kan nog één tot twee millimeter meer, maar de prijs is eerder op zijn kant gaan. Eerst maar eens zo proberen.
Kees maakt goede afspraken met Ymte over zijn nieuwe initiatief om in Noord-Holland een servicepunt voor velomobielen te beginnen. Velomobiel.nl zal alle onderdelen leveren en Kees waar nodig bijstaan.

Hajo is om half twee in Dronten en is tevreden met de witte racekap. Als hij nog twee reserve vizieren en wat ander klein spul heeft ingeladen, vraag ik hem waar hij gaat slapen. 'Thuis' is zijn antwoord en hij gaat gewoon weer 250 km fietsen naar Keulen. Veel mensen vinden 500 km met de auto op een dag al een brug te ver, Hajo draait er zijn hand niet voor om dit met de Quest te doen.

Ik shop nog wat binnenbanden en andere spulletjes bij elkaar en dan is het tijd om terug naar Noord-Holland te rijden. Kees moet nu de racekap ontberen, ik trouwens ook. Op de dijk hebben we weer wind tegen. Eerst genieten we in het heerlijk warme zonlicht van een ijsje. Ik ga voorop met 36 tot 38 km/u. Kees houdt dat even vol, maar gaat dan aan het elastiek. Op het vasteland hebben we de wind wat achterlijker en loopt de snelheid weer lekker op.
In Grosthuizen/Schardam staat een lange file die het hele lintdorp beslaat. De auto's staan zonder uitzondering op het fietspad. Voor mij reden om dan maar links langs de file te rijden. Dat levert wat gedoe op, maar ik rij in één keer de file voorbij. Kees is wat bescheidener en wacht de file af. Als ik al een kwartier in de berm bij Avenhorn zit, komt Kees toch aanrijden.

Het sturen gaat inderdaad beter. Ik heb de draaicirkel nog niet gemeten, maar dit ziet er hoopvol uit.
Prachtige zomerse fietsdag van 192 km

Mooie rit door Waterland

Vanmorgen is het zonnig, weinig wind, maar nog wel fris met een graad of tien. De lange broek toch maar aan.
Kees en ik rijden naar Purmerend. Er rijden diverse pelotons wielrenners voor ons die natuurlijk allemaal ingerekend moeten worden. In Purmerend zijn Elly en Jules Boetekees al van de partij. Ook Willem Vierbergen komt even later aan. Met zijn vijven maken we het rondje Waterland rechtsom. Dus eerst langs de Oostdijk van de Beemster naar Oosthuizen, Warder en dan langs de IJsselmeerdijk richting Edam/Volendam.
Plotseling rijden we op een hardloopparcours, de dijkweg is gewoon voor het andere verkeer toegankelijk. Veel hardlopers lopen netjes aan de kant van de weg. Twee lopers vertikken dat. Kees toetert maar krijgt geen reactie. Dan gaat Kees er vrijwel naast rijden en duwt de lopers aan de kant. Daar zijn ze niet van gediend, maar mopperen helpt niet, er komen er nog vier.
Vanaf de dijk bij Volendam is op het IJsselmeer een fraai schouwspel aan de gang. Enkele tientallen schepen van de bruine vloot zeilen tegen een heiige achtergrond voor de haven van Volendam. Ik probeer een foto te maken met één of meer Questen in de voorgrond. Dat lukt goed.
Het standaard spektakel om tussen de honderden bezoekers te laveren, ontrolt zich weer. Kees toetert iedereen aan de kant en wij slalommen in zijn kielzog.
Na Monnickendam rijden we bovenop de dijk naar Marken. Het fietsen gaat heerlijk, de korte broek is inmiddels aan en de temperatuur gaat richting de 17 graden. Ook op Marken gonst het van de bezoekers. De koffie en appeltaart smaken goed en het in de luwte en in de zon zitten is weldadig. Volgens goed gebruik gaat Kees al gauw weer overeind en we rijden het toeristenplaatsje weer uit.
Op de dijk naar Durgerdam rijden enkele wielrenners, wij rijden op de weg onderaan de dijk. Eén wielrenner daagt ons uit door voor ons uit te rijden. Nou joh, als jij het wil dan doen we dat toch? Ik maak snelheid en de wielrenner kijkt verbaasd op dat die gele bananen zo hard kunnen. Willem en Jules komen achter me aan. Als ik even later voor Durgerdam stil sta, roept de wielrenner dat ik niet harder mocht dan 50 km/u. En ja jongeman, het ging flink wat harder :).
We draaien het mooie groene Waterland in en koersen tussen de weilanden met het water aan weerszijden op vrijwel gelijke hoogte. Fantastisch fietsen zo.
Elly en Jules verlaten ons en rijden richting Amsterdam. Wij rijden naar Ilpendam waar we zo de pont op kunnen rijden. In Purmerend rijdt Willem noordwaarts, Kees en ik rijden langs het Noord-Hollands kanaal naar De Woude. Nog één sprintje kan er wel af. Kees probeert in mijn wiel te blijven en dat lukt hem aardig. Als ik bij Spijkerboor even wacht is ie er binnen een halve minuut.
Na 110 km komt er een einde aan een prachtige fietsdag.

Door rood rijden automobilist bijna fataal

Vanmiddag rij ik naar Jan Reus om 6 vizieren te bezorgen voor eerdaags af te leveren race- en toerkappen. Er is bijna geen wind en het rijdt heerlijk. Tot ... ik bij de kruising kom van de Molendijk en de Noordervaart bij Schermerhorn. Dit is de kruising waar Theo Koomen in 1984 om het leven is gekomen.
Ik druk op de knop van het verkeerslicht en wacht voor het rode licht. Ik krijg groen licht en trek op. Net als ik de hoofdrijbaan wil kruisen komt er van links op de hoofdrijbaan een donkerkleurige auto met zeker 80 km/u op me af. Ik kijk de door rood licht rijdende allochtone idiote chauffeur in zijn gezicht en schreeuw de longen uit mijn lijf. De auto passeert me rakelings en ik bal mijn rechtervuist. Bestuurders van andere auto's houden hun handen voor hun ogen. Gelukkig heb ik nog weinig snelheid en remmen betekent onmiddellijk stilstaan.
Nog niet eerder ben ik zo dicht bij een fataal ongeluk geweest.

Rubber rand instapgat

Vanmiddag laat Jan Reus me een aanpassing aan zijn Quest zien waarvan ogenschijnlijk het nut beperkt lijkt. Maar let op, de voordelen zijn groot. Allereerst wat is het? Het is een 2 mm dikke neopreen rubberen strip die zich bijzonder goed in iedere vorm laat plooien. Dit materiaal wordt gebruikt rond de handgrepen van de gieken van surfplanken en kite surf bedieningen. Met Bisontix moeiteloos rond het instapgat aan te brengen.
Waar dient het voor? Allereerst maakt dit de racekap en schuimkap aan de voorzijde echt waterdicht. Bij regen kruipt er water tussen de kap en de ietwat verdiepte rand van het instapgat. Nu ontstaat er een afvoergootje dat het water mooi naar de zijkant afvoert.
Blijkens de verkoop van inmiddels ruim over de honderd stukken Lexan, gaan steeds meer velomobielrijders het ongekende comfort van een vizier waarderen. In die glasheldere vizieren wordt letterlijk alles gereflecteerd. Een matzwarte rand elimineert deze reflectie volledig waardoor je zelfs niet meer in de gaten hebt dat je door een vizier kijkt.
Ook blijkt de schuimkap beter af te sluiten.
Als de rand nog 15 cm verder beplakt wordt is het beschadigen door de schoenplaatjes van de rand van de velomobiel ook de wereld uit.
Goed idee Jan!

InstallatieWerk Den Helder

Cees Roozendaal werkt enkele dagen in de week bij InstallatieWerk Den Helder. Dit nieuwe onderkomen hadden we nog niet gezien. Reden om daar een kijkje te gaan nemen. Kees ontbiedt me al om 9.15 uur op de Smaragd in Heerhugowaard. Ik maak er maar een half uur later van.
Een stevige frisse wind uit het westen en rond 10 gr. C maken de lange broek en het lange shirt weer nodig. Wel schijnt de zon uitbundig. Eerst naar Middenmeer om Pé op te halen. Jan is er ook en na de koffie gaan we richting Slootdorp. Noordelijk daarvan ligt een betonnen fietspad dat meer een soort dump plaats is geworden van resten asfalt, wat een waardeloos pad.
Tegen wind maken we toch nog 34 tot 36 km/u, met dank aan fraai asfalt op de Balgweg.
Bij InstallatieWerk is Cees druk bezig een reprimande uit te delen, de jeugd van tegenwoordig is niet meer zo volgzaam als in 'onze' tijd. Dan is er koffie en worden we bijgepraat over de resultaten van de medische behandeling van Cees' kuiten.
Pé gaat terug om een boodschap te doen, Kees, Jan en ik rijden over een fraai fietspad tussen de bollenvelden naar Julianadorp.
Het valt Jan op dat mijn fiets niet waggelt en geheel horizontaal blijft. Heeft alles te maken met de stijvere constructie van de carbon body waardoor er geen energie verloren gaat door flexibiliteit van de body.
Na Julianadorp zoeken we het fietspad langs het Noord-Hollands kanaal op. Met dezelfde stevige westenwind snuiven we de geur van duizenden hyacinten op. Langzamerhand wordt het steeds kleurrijker in Noord-Holland Noord.
Ik maak een plaatje van het nieuw aangelegde fietspad. In Schoorldam steekt Jan het kanaal over. Wij rijden door tot Ranzijn Alkmaar waarna Kees en ik ieder onze eigen weg gaan. Mooie frisse rit.
128 km, totaal nu 1066 km.

Kees zet 'm ertussen

Het is prachtig weer als Kees zich vanmorgen om even voor half elf voor de koffie meldt. Even later is er nog een koffiedrinker, maar de pont is inmiddels uit de vaart vanwege een hydraulische storing. Rob Kaag wordt keurig overgeroeid. Ik maak mijn roeiboot inmiddels klaar voor het vervoeren van twee Questen over de Markervaart. Dat blijkt even later niet meer nodig en we rijden gedrieën naar Hoogwoud voor het bij Jan Geel bezorgen van het boek 'The world's most fuel efficient vehicle'.
Kees rijdt voorop en gaat over Keulen en Aken naar het noord-oosten. Uiteraard is een route via Hoorn de kortste weg, maar Kees zoekt mooie dijkjes uit en we komen zelfs langs Heerhugowaard.
Het rijden in korte broek en T-shirt is een feest. Met een heerlijke 18 graden C. en de wind steeds achter zoeven we met minimale inspanning, steeds rond 36 km/u, naar Oostwoud.
Twee skeelerende meisjes rijden naast elkaar voor ons op het fietspad en hebben niks in de gaten. Kees toetert niet en de meisjes gaan dan ook niet aan de kant. Net als Rob opmerkt dat Kees zijn fiets kennelijk als gele dildo gaat gebruiken, passeert Kees de meisjes rakelings. Het linker meisje schrikt zich rot als ze de grote gele rakker van Kees plotseling van achteren voelt. Kees toch....
Het meisje blijft op de been en roept dat er ook wel gebeld had mogen worden. Een waarheid als een koe :).
Bij het viaduct over de A7 nemen de mannen de rijbaan. Ik rij netjes over het fietspad en zie de heren zich snel uit de voeten maken. Dan maar even gang maken om de hiërarchie weer te herstellen :). Met 57,5 km/u zoef ik langs de heren. Rob geeft ook gas en komt tot 53,5 km/u.
Bij museum De Baan van Jan en Annie Geel in Oostwoud is Jan bezig met de restauratie van een A-Ford uit november 1923. Het autootje ziet er inmiddels fraai en heel compleet uit en lijkt zo het museum uit te kunnen rijden.
Het eerste dat me trouwens opvalt ten huize van de fam. Geel is dat de Quest van Jan inmiddels ook voorzien is van wielkappen. Nog wel een eerste versie, maar de uitvoering is overtuigend. Vooral het volledig in de stroomlijn opnemen van de derailleur lijkt mij een heel goede oplossing.
Kees staat voor de A-Ford als ik een foto wil maken. 'Kees, hou je buik eens in'. Kees houdt zijn buik in. 'Kees, helaas het helpt niks'. Rob raakt bijna achter zijn adem van het lachen.
Na de koffie en de nodige uitleg komen er twee gasten in het museum en rijden wij weer richting zuid-west.
Bij Avenhorn ga ik de Mijzenpolder in. Kees en Rob koersen richting Ursem. Ondanks de pittige tegenwind heb ik nog wel zin in een korte training. Met ruim in de 40 km/u ben ik al in Schermerhorn als ik de beide mannen net Ursem zie binnenrijden.
87 km

Flying Focus Texel opent nieuwe hangar

Herman IJsseling stuurde mij een uitnodiging om aanwezig te zijn bij de opening van zijn nieuwe hangaar op het vliegveld Texel. Lang geleden was ik Herman's leermeester in luchtfotografie. Later bouwde ik samen met mijn vader hoogwaardige 4x5 inch luchtfotocamera's voor Herman. Nog wat later werden er ook Durst vergroters en nog weer later ook Apple computers geleverd.
Momenteel heeft Flying Focus 5 vliegtuigen waaronder Cessna 172 en twee-motorige Cessna Skymaster. Met dezelfde typen vliegtuigen heb ik meer dan 3000 vlieguren gemaakt bij de Rijkspolitie Dienst luchtvaart.
Samen met Kees van Hattem fietsen we met prachtig maar behoorlijk koud weer tegen wind noordwaarts. We volgen de leuke route die de planner van de Fietsersbond mij voorschotelt. Via Heerhugowaard, Zijdewind, Schagen en 't Zand zien we de veerboot in Den Helder net voor onze neus wegvaren.
Als een uur later de boot ons wel meeneemt zien we op de GPS dat het schip 26,5 km/u vaart.
Op Texel nemen we de route langs de oostelijke zeedijk. Overal lopen en liggen moederschapen met hun kroost. Het maakt ze weinig uit of ze nou in het gras of midden op de weg liggen. Ze zijn duidelijk gewend aan fietsers al rennen ze wel weg als de Quest te dicht bijkomt.
Op het vliegveld Texel is het een drukte van belang. Parachutisten landen vlakbij de fraaie nieuwe hangar van Flying Focus. De ontvangst en het weerzien met Herman zijn prettig. Vorig jaar liep een crash van een door hem bestuurd vliegtuig maar net goed af. Gelukkig is ie goed hersteld.
Ik haal de Quest er even bij en maak een paar plaatjes voor de vliegtuigen waar ik ruim 20 jaar mee vloog. Het behoeft geen betoog dat er veel belangstelling is voor de Quest.
We bekijken de prachtige fototentoonstelling die in de hangaar staat opgesteld. Ik praat een tijd met Hein van Melis, een 81-jarige piloot waar Herman vaak mee vliegt.

Dan is het tijd om weer richting vasteland te rijden. Nu met de koude wind in de rug en dat is heel comfortabel. Moeiteloos rijden we steeds 40 km/u. Dat wordt door enkele recreatiefietsers niet gewaardeerd en we krijgen weer de op en neer bewegende vlakke hand te zien. Gewoon rechts houden mensen, dan is er niks aan de hand.
We rijden in no-time naar de veerhaven en zien .... de boot ook nu weer vertrekken. We trakteren ons op een hoorntje in het Horntje, zo heet de veerhaven. Het is feitelijk te koud om op het winderige terras te zitten. We stappen gewoon in onze Quest en hebben van de kou geen last meer.

In Den Helder is de brug weer hersteld en gaat het 'plat voor laken' langs het Noord-Hollands kanaal. Het rijdt zo makkelijk dat we ook nu weer steeds 40 km/u rijden. Mijn hartslagmeter vertelt me dat daar geen hogere hartslag dan 100 voor nodig is. Dit is echt genieten. Tot ons genoegen zijn hele stukken nieuw fietspad aangelegd en dat maakt van de route van Den Helder naar Alkmaar een echte fietssnelweg.
In Alkmaar scheiden onze wegen en ik ben om 18.00 uur weer thuis na 146 heerlijke kilometers.

Eindje - hard - fietsen naar Oudemirdum

Kees van Hattem zou vandaag een eindje met me gaan fietsen. Dan is het maar te hopen dat Kees niet nóg een fietsafspraak maakt :). Betekent soms een héél eind fietsen. En ja, Kees maakt nóg een fietsafspraak, met Pé. De mannen gaan naar Oudemirdum in Friesland fietsen. Is voor mij een lieve 250 km. Geen nood, ik ga mee.
Om 9.00 uur, het is dan nog maar net 10 graden C., staat Kees in Heerhugowaard al klaar. Op naar Pé Koomen in Middenmeer waar de koffie bruin is. Jan Geel maakt er vandaag een kwartet van. We hebben een pittige Bft 5 in de rug en dat rijdt vooral op de Afsluitdijk heerlijk. Ik neem me voor een poging te doen een maximum snelheid neer te zetten. Grappig is dat de hartslag al flink hoger is bij alleen het idee al. Het lichaam prepareert zich kennelijk.
Bij het monument doe ik de eerste poging. Ik kom tot 66 km/u en ben niet tevreden. Tussen het monument en Breezanddijk rij ik continue 56 km/u met een onrealistisch lage hartslag van 128 slagen per minuut. Tegen het viaduct omhoog verlies ik snelheid tot 50 km/u. Dan even omlaag om al snel op 63 km/u te komen. Op het vlakke maal ik als een bezetene de pedalen rond. Als de 70 km/u in beeld komt vind ik het welletjes en laat me tevreden uitrijden. Eigenlijk zou ik een groter tandwiel dan de huidige 57 tands moeten hebben om meer druk op de pedalen te houden. Aan de andere kant is het wel heel hard, zeker gezien het feit dat de fiets helemaal in toertrim staat. 2 spiegels, helemaal open, en een banddruk van 4,5 bar voor en 4 achter. Hoe hard zou het kunnen gaan als de racekap, wielkappen en dichte voetengaten erop zouden zitten. Ok, de wind is met 32 km/u achterlijk natuurlijk een prettige hulp, maar uiteindelijk rij ik bij 70 km/u met 38 km/u wind tegen.
We genieten van het mooie rijden op het Friese platteland. Een flinke buizerd is nu eens niet bezig met het vangen van prooien, maar met het versjouwen van takken voor het maken van een nest.
Na 2 uur en 40 minuten zijn we al in Workum en even later, Pé kent de route op zijn duimpje, komen we aan in Oudemirdum. Hier woont Pé's dochter Bianca en haar gezin. De kinderen Timo en Fleur verwelkomen ons. Bianca heeft een mooie lunchtafel klaar staan. Voor we weer opstappen, we moeten nu een heel eind tegen wind, moeten we nog even naar de pony van Fleur kijken.
Vanaf deze plek is mooi een uit de oorlog daterende wachttoren te zien. Van hieruit werd gespeurd naar vijandige vliegtuigen.
We rijden precies dezelfde route terug. Plotseling krijgen we een witte Quest in beeld, Ben Wiggers. We stoppen even om te kletsen, Ben keert zijn fiets om en rijdt met ons mee naar de Afsluitdijk. Plotseling vliegt er een wolk grutto's boven ons. Dit levert met de rietkragen en windmolens een aardig beeld op.
Dan recht tegen wind de Afsluitdijk op. Gelukkig is de wind iets afgezwakt en kan Kees, hij rijdt voorop, toch steeds tegen de 32 km/u aanhouden. Jan neemt bij Middenmeer afscheid en wij rijden naar Pé's huis voor wat drinken.
De laatste etappe gaat met 34 km/u met de wind schuin rechts voorin komend toch heel vlot.
Om even na 18.00 uur ben ik thuis na 245 fijne kilometers.