Sinner toer/race kap maar toch cabrio

Vanmiddag rij ik naar Enkhuizen waar Bram Smit zojuist de naakte VeloTilt heeft afgeleverd. Deze versie van de VeloTilt zonder stroomlijn is nu heel ver geëvolueerd. De wielpoten zijn aangepast en de lagering van deze wielpoten loopt prachtig licht. De lock is nu zover geperfectioneerd dat een simpel tikje omhoog tegen een heveltje de fiets doet blokkeren. Hetzelfde heveltje omlaag klikken deblokkeert het kantelmechanisme. Een technisch hoogstandje.

Jan Reus en Piet Kunis zijn bij Velomobiel.nl geweest en hebben een complete top van een Quest XS meegekregen. Hier zal Jan een contramal van maken om de kappen voor de Quest XS nog beter te kunnen opspannen bij het lamineren. Ook hebben zij de beloofde Shredda en Almotion banden mee waar ik de komende tijd mee ga testen.
De mannen zijn nog even langsgegaan bij InterCityBikes.nl. Piet is even in de DF gekropen maar lag bijna met DF en al op zijn kant. De veel smallere spoorbreedte in vergelijking met een Mango is wel even wennen. Piet en Jan hebben veel bewondering voor de fraaie bouw van de DF fietsen.

Als ik de werkplaats in Enkhuizen binnen kom zijn Piet Kunis en Jan Reus bezig met het monteren van de plank voor de nieuwe wielophanging in de VeloTilt. De verandering van drooglopende glijlagers naar grote kogellagers vereist een andere positie van de plank waaraan de wielophanging is bevestigd.

Sinner kap als cabrio
Piet Kunis schetste eerder de contouren van een veelzijdige toer/racekap met vizier voor de VeloTilt. Piet is zelf een enthousiast rijder in zijn Mango. Hij heeft daar inmiddels een SuperMango van gemaakt. Een snelle en ook mooie staart, vergroting van de wielkasten om F-lites toe te kunnen passen, afsluitende en met de besturing meedraaiende platen aan de onderzijde van de wielkasten. Dit maakt Piet's Mango waarschijnlijk tot één van de snelste Mango's die er zijn.

Piet is ook in het bezit van een Sinner toer/racekap. Piet heeft even mogen ruiken aan de nieuwe Mango toer/racekap van Velomobielonderdelen.nl. Dat beviel hem wel maar als je al een Sinner kap hebt en meer wil moet de portemonnee weer open. Inventief als Piet is bedenkt hij een oplossing om een soort deelbare Sinner kap te maken.

De eerste ruwe schets laat een lagere Sinner kap zien, de zaag gaat erin. De hoge en bolle top van de kap wordt eraf gezaagd. Jan Reus zal een nieuwe, lagere en vlakkere top ontwerpen en lamineren. Het stevige verband in de kap is dan niet meer aanwezig. Om dit weer te herstellen wordt er een verbindingsstrip gemaakt vlak voor de tunnel. Het wordt zo een kruising tussen een Velomobielonderdelen.nl en een Sinner kap :)

De nieuwe kap wordt heel veelzijdig. Met de nieuwe top erop zal er een mooie, lagere, en ook snellere kap ontstaan. Wil je cabrio rijden, dan kan de top eraf en onderdeks meegenomen worden. Het originele vizier kan blijven zitten, maar kan ook verwijderd worden. Aanvullend kan op de liggende deksel een minivizier worden geplaatst.

Dit alles is een deelproject van een groter project om de Mango top grotendeels scharnierbaar te maken. De nieuwe toer/racekap kan daaraan bevestigd blijven en zo mee naar voren scharnieren.

Even bijpraten

De wintertijd lijkt in alle rust voorbij te gaan. Uiteraard wordt er wat minder gefietst. Regen deert me niet, maar de vaak harde wind aan de kust wel. Vooral het rijden op de hoge dijken van de Schermer en de Beemster is ronduit gevaarlijk bij Bft 7 en hoger. Maar schijn bedriegt, er wordt volop ontwikkeld.

Vanmiddag rij ik met de Quest naar Enkhuizen om met Jan de nieuwste ontwikkelingen door te nemen. Een heerlijke en vlotte rit van 92 km. Als ik in het donker over de dijk van de Schermer naar Driehuizen rij, zie ik rechts beneden in de polder een personenauto van een boerderij vertrekken en de dijk oprijden. Ik ga er van uit dat de auto mij voorrang zal verlenen. Tot mijn grote schrik rijdt de auto pardoes de dijkweg op. Door hard te remmen weet ik een zekere botsing te vermijden. Ik claxonneer flink en foeter de bestuurder uit. Die rijdt nog 50 meter door en stopt. De bestuurder komt met opgeheven armen en behoorlijk ontdaan naar me toelopen. Hij zegt dat ie wel een licht heeft gezien, maar dacht dat dat een lantaarnpaal was. Hij biedt uitgebreid zijn oprechte excuses aan en laat me na een kort gesprek voorgaan. Hij blijft vijf kilometer ruim achter me rijden tot ik in West-Graftdijk bij het viaduct over het Noord-Hollands kanaal ben.

Velomobielpet

De velomobielpet evolueert voortdurend. Jan heeft de pet oorschelpen aangemeten. Perfect tegen geluidshinder en 's winters kan er een warm wolletje ingelegd worden. Voor de zomer heeft Jan nu een mini Nacaduct aangebracht. Die houdt de hersenpan heerlijk koel. Op de foto is de contramal te zien.  Deze wordt straks geschuurd en gepolijst waarna er een mal van wordt gemaakt.

Blijkens vele reacties, het eerste blogbericht over de helmpet staat al een tijd bovenaan in de meest gelezen berichten, zal dit zeker een nieuw product worden in de stal van Velomobielonderdelen.nl.

Dan moet er ook een grotere maat komen, maar dat is van later zorg. Deze pet is niet alleen in een velomobiel te gebruiken, ook hardlopers, kanoërs en vele andere sporters kunnen veel plezier van deze pet hebben.

Deelbare kap

De deelbare kap heeft nu een heel hoog niveau van afwerking en veiligheid bereikt. De hoed hangt nu niet meer onderaan de liggende deksel, maar ligt in een speciale flens erop. Zat de hoed voorheen goeddeels met klittenband vast, nu wordt deze aan de voorzijde vastgehouden door een carbon insteekflens. Aan de achterkant zit de hoed nu vast met een carbon ring die door de flens met een splitpen wordt gefixeerd. Door de groef in messing constructie van de deelnaad, nu vrijwel onzichtbaar, is de kap minimaal even sterk als de standaard kap.

Nieuwe grote toerkap

Voor de Quest, Strada en de Mango, gaan we werken aan een grotere toerkap. Veel velomobielrijders willen graag met een helm rijden. De nieuwe kap zal hoger en breder worden zodat een rijder met een compacte helm daaronder past. Dat zal wat snelheid kosten, maar in elk geval sneller zijn dan rijden zonder kap. De ruimte voor het gezicht van de rijder zal iets groter worden. Maar niet te groot, want de deflector moet een plaats krijgen. Het grote pluspunt van onze kappen is dat er niet geknoeid hoeft te worden met zeep en andere middelen om ze condensvrij te houden. De deflector die condens uiterst effectief voorkomt zal nooit en te nimmer verdwijnen.

VeloTilt

Ook voor de VeloTilt gaan de ontwikkelingen door. De blokkeerproblematiek is nu heel fraai opgelost. De laatste weken is gewerkt aan een vereenvoudiging van de bediening, een cruciaal onderdeel van de lock. Via een paar tussenstappen met een shifter voor een derailleur, zijn we nu zover dat dit super simpel en intuïtief gebeurt. Met de duim naar voren drukken is locken, met de wijsvinger naar achteren trekken is deblokkeren. Komende donderdag worden de nieuwe ontwikkelingen, inclusief de kogelgelagerde wielpoten, weer samengebouwd.

Stijvere ophanging

De eerste prototypes voor een effectieve verstijving van de voorbrug zijn gereed. De voorbrug van de Quest, Strada, Mango en Quest XS staat nogal wat beweging toe. Deze zogenaamde flex kost flink wat energie, die niet voor de voortstuwing benut wordt. Als je die beweging sterk beperkt, gaat er meer vermogen naar de aandrijving. 

Op een versterking van de achterbrug zijn we aan het studeren. Zonder direct vele honderden euro's te  hoeven uitgeven, moet het mogelijk zijn een effectieve verstijving van de achterbrug te ontwikkelen.

Banden testen

Er zijn al een tijd geen banden getest. Voor een Engels team ga ik nu banden testen voor een nieuwe fiets die gaat meedoen aan de recordraces in Battle Mountain.

Ik ga binnenkort enkele testen doen met de Schwalbe Marathon Almotion. Deze banden zouden licht lopen en toch goed lekbestendig zijn. Daarnaast ga ik ook de Shredda 40 en 50 mm banden testen.

Deze banden worden beschikbaar gesteld door Velomobiel.nl.

Noordelijke Velomobieltocht 2015

Het is zaterdagmorgen en ik sta gepakt en gezakt om half acht voor de pont. Doel is naar Assen te rijden voor de Noordelijke Velomobieltocht. Het is de eerste keer dat ik meerij, een goedmakertje voor het missen van de Oliebollentocht. De route gaat via Hippolytushoef waar Cees en Anita om 9.00 uur klaarzitten met koffie en de beroemde Wieringer koek. Dit is een uit de klauwen gegroeide soort Jodenkoek. 54 km in 1,5 uur is krap. Het is nog drie kwartier donker en de kleine Fenix lamp verlicht de berm mooi.

Als ik om 9.15 uur bij huize Roozendaal arriveer ben ik tot mijn verrassing de eerst aankomende. Matthijs Leegwater, Jan Geel en Arnold Stokkel komen een kwartier later binnen. Jan was even zoek, vandaar. George Krug is er helaas niet, hij ligt uitgeteld op de bank, griep.

Kwart voor tien rijdt het smaldeel Noord-Holland naar de Afsluitdijk. Na nog geen 500 meter is het al stoppen geblazen, Matthijs rijdt achter lek. Nog voor de helft van de Afsluitdijk rijdt Matthijs nog twee keer lek. Dan zijn de binnenbanden wel op en moet er geplakt worden. De grappen zijn niet van de lucht en Matthijs, testrijder voor Vredestein, laat het rustig over zich heen komen.

Cees houdt George van onze vorderingen op de hoogte per SMS, is ie er toch een beetje bij.
Was het vanmorgen mistig, de zon schijnt nu uitbundig. Het is glashelder en het vergezicht vanaf de kruin van de dijk is prachtig. De sluizen bij Den Oever en Kornwerderzand spuien volop naar de Waddenzee. Wij rijden tussen de 35 en 42 km/u, een prima snelheid met de zwakke wind in de rug.

Op het Friese platteland zijn de fietspaden van een matige kwaliteit. Vooral de route naar Bolsward is droevig. De paden zijn smal, liggen vaak schuin, de dempers maken overuren. Langs veel fietspaden staan bomen. Afgevallen takken en brokken hout worden niet opgeruimd. De fietsen krijgen soms harde tikken te verduren. Wel is het prettig dat er overal zout is gestrooid, van gladheid hebben we dan ook helemaal geen last.

Bolsward is prachtig met het mooie gemeentehuis langs de doorgaande weg. Aan deze kant van het IJsselmeer zijn de mensen duidelijk vergevingsgezind tegenover onze velomobielen. Wij krijgen overal voorrang, ook waar we dat soms niet hebben. 

Elke paar uren pauzeren we even voor een broodje en wat drinken. Ook weer tijd voor de nodige grappen. Cees heeft inmiddels ook achter lek gereden. Ik roem de Michelin Protek binnenband die niet lek wil. Dat had ik beter niet kunnen doen. 500 meter voor de bestemming zakt ook mijn Quest of de velg en mag ik de grote Super Moto verwisselen voor een Vredestein Black Panther. Die band rijdt overigens prima, maar tot 28 km/u jankt ie als een geslagen kat. Daarboven is ie muisstil dus geen probleem bij gebruikelijke snelheden.

Wij verblijven twee nachten in de B&B van de familie Krabben aan de Lonerstraat 114 te Assen. Daar is het goed voor elkaar. De Questen kunnen in een afgesloten schuur overnachten en wij brengen in vier knusse slaapkamers de nacht door. Alleen Jan slaapt slecht, hij kan op moderne bedden niet slapen. Thuis ligt zijn frêle gestalte gedurende de nacht op een kapok matras. Jan bewijst keer op keer dat vrijwel alles al 100 jaar geleden is uitgevonden en dat niet iedere verandering een verbetering is.

Wij wandelen vanaf de B&B naar het centrum van Assen en doen ons tegoed aan een Chinees buffet. Biertje erbij en wij vermaken ons uitstekend. Vrijwel tegelijkertijd moet Wilco, van de Bak, dezelfde Chinees hebben bezocht. Helaas hebben we hem toen niet gezien.

Het prachtige weer van zaterdag is zondagmorgen omgeslagen in zware bewolking en motregen. Wij rijden naar het huis van David Hembrow en zijn vrouw en zien daar al een aantal mederijders. De ontvangst is hartelijk en de koffie met koek smaakt goed.

Om 11.00 uur geeft David het signaal dat de tocht gaat beginnen. Gisteren kwam ik erachter dat de voorderailleur liever niet naar het middelste blad wilde schakelen. Ik trapte loos door en met veel geratel kon ik nog wel weer terug naar het grote 61-tands blad. Voor een dergelijke tocht met honderden keren optrekken en weer stoppen is alleen een groot voorblad niet aan te raden. Al na een aantal kilometers meldt mijn rechterknie dat het inderdaad geen goed idee is. Na 192 kilometer gisteren zonder probleem, speelt de knie nu vervelend op. Terugschakelen is geen optie dus blijf ik maar op het grote tandwiel rijden.

De route is prachtig, heidegronden, mooie dorpjes en fraai natuurschoon zijn hier volop aanwezig. Jammer dat het weer zo slecht is. Het is met 1 gr. C gewoon koud. Heeft onder meer tot gevolg dat er veel plaspauzes zijn. Zo gauw er iemand voorin stopt om te plassen volgen er direct meer. Ik maak er een foto van en dat hebben de mannen door :).

Een portret van Anton Luitink. Anton heeft heel effectieve schapenbakkebaarden. Natuurlijk om geluidsoverlast te verminderen. Volgens Anton werkt het inderdaad goed.

De route is heel afwisselend. Open landbouwgebieden worden afgewisseld door echte natuur. Zelfs bossen liggen op de route. Het blijft licht regenen en plotseling hangt mijn Quest op zijn kant. De rechter F-lite is lek. Ook de Schwalbe Doc Blue anti-lekvloeistof heeft het niet weten te voorkomen.
Samen met Jan Geel wisselen we de band binnen 5 minuten. Niemand voorin heeft het gemerkt.
Er gaan stemmen op om de F-lite bij gezamenlijke evenementen te 'verbieden'. Is wat voor te zeggen, al heb ik gemiddeld per jaar maar 1 tot 2 lekke F-lites. Het verwisselen van een lekke band, ik heb altijd een F-lite met deels opgepompte binnenband in de fiets, duurt nooit meer dan 5 minuten.
Iedere willekeurige andere band loopt zwaarder en is minder comfortabel.

Na de tocht gaan we nog een keer naar huize Hembrow en praten gezellig na. Peter Ovaal probeert zijn onronde tandwielen te verkopen. De argumenten kloppen, maar niet voor mij. De cadans neemt gemiddeld flink toe en dat is nou precies wat ik niet wil. Bij een cadans van 83 lever ik comfortabel het hoogste vermogen. Zonder dat ik daar naar kijk lees ik na wedstrijden op mijn SRM steevast deze waarde af. Dit neemt overigens niet weg dat veel andere fietsers het gelijkmatiger rondtrappen van de Rotor tandwielen en makkelijker klimmen als voordeel zullen ervaren.

Na de tocht rijden we in donker en nog steeds in de regen terug naar onze B&B. Nog een keer een uur door de regen stappen trekt ons niet. We bestellen een pizza en met weer een biertje, Arnold hartelijk dank, spoelen we deze weg.

Na weer een comfortabele nacht is het tijd om de 185 km lange thuisreis te aanvaarden. Het afscheid van de familie Krabben is hartelijk, een aanbevelingswaardige B&B. Nog in Assen lopen we vast op werkzaamheden door de gemeentelijke plantsoenendienst. Even uit de fiets en er maar langs slepen.

De rechterknie vergeeft me nog niet wat ik deze gisteren heb aangedaan. Ik mag voorop rijden en met een rustig tempo van 30 tot 35 km/u komt de knie langzaam weer in goede doen. Bewegen is vaak beter dan rust, bij mij zeker.

De eerste echte stop is bij het wegrestaurant in Zürich, aan het begin van de Afsluitdijk. De soep is goed en de meisjes zijn vriendelijk. Verschillende mensen informeren naar onze fietsen. Een ouder stel heeft ons vanmorgen in Assen gespot en zijn verbaasd ons nu al hier te zien.

De Afsluitdijk rijden we steeds rond 34 km/u, een enkele keer wat harder. In een groep is het verstandig niet te hard te rijden. Iedereen, ook de minst sterke rijder, moet het comfortabel kunnen volgen zonder zich kapot te rijden. En haast is er natuurlijk niet.
Aan de andere kant van de dijk in Den Oever nemen we afscheid van Cees en Jan. Jan gaat langs de IJsselmeerdijk naar Oostwoud. Hij is dringend toe aan betere wegen. Zijn ooit opgelopen whiplash speelt op en hij rijdt liever wat om dan nog meer slechte wegen te berijden.

Bij Lutjewinkel ga ik rechtsaf, Arnold en Matthijs rijden samen rechtdoor naar resp. Hoorn en Twisk.
Het wordt steeds mistiger en het zicht loopt langzaam terug naar minder dan 100 meter. Als ook de duisternis invalt kies ik ervoor om de snellere route via het oosten van Heerhugowaard links te laten liggen. In vrij dichte mist en in donker op smalle dijkwegen rijden is vragen om problemen. Ik neem de route westelijk van Heerhugowaard waar alle fietspaden vrijliggend zijn.
Om half zes rij ik ons eiland op. Drie heerlijk ontspannen dagen met totaal 460 km fietsplezier zijn ten einde. Dank aan Arnold, Cees, Jan en Matthijs. En George volgend jaar een herkansing?

Nood- en bermverlichting nu muurvast

De afgelopen dagen wat onderhoud gedaan en aanpassingen aan de Quest gemaakt. De ketting heeft weer wat olie mogen ontvangen en de Bebop pedalen zijn met teflon gesmeerd. De stormstrip zit er al weer een paar weken op en dat heeft vandaag zijn nut weer eens bewezen. Hierover later meer.

Het kettingtandwiel met kunststof tanden heb ik vervangen door een versterkte versie met aluminium 7075 tanden. 

Gisteren schreef ik over de nood- en  bermverlichting. Vandaag heb ik daar 30 km mee gereden. Dat leek goed te gaan maar ... plotseling bengelt de mooie Fenix lamp aan zijn veiligheidstouwtje. Dat ligt primair aan de oude zuignap. Ik bedenk toch maar een oplossing om de lamp muurvast te bevestigen. Ik vind het belangrijk dat het wel degelijk maar ook elegant moet zijn. Gaten boren is niet aan de orde.

Ik zaag een stukje van 9 x 3 cm van een 2 mm dikke aluminium strip af. De zuignap knip ik van de voet van de houder af en boor een gat in de resterende voet. In het aluminium plaatje komen twee gaten, één voor de lamphouder en één om de voet van de spiegel door te steken. Voor het mooie spuit ik het plaatje geel en monteer de lamphouder in het ene gat en de spiegel door het andere gat.

De lamp zit nu letterlijk muurvast maar kan door het losdraaien van het moertje snel verwijderd worden. Alleen het plaatje en het boutje blijven dan achter. Het plaatje kan er natuurlijk ook nog vanaf maar dan moet ook de spiegel losgehaald worden.

Vanmiddag een rondje gefietst langs de dijken van de Schermer. Het nieuwe kettingtandwiel met aluminium tanden is niet lawaaiiger dan het oude kunststof tandwiel. Als ik op de hoge polderdijk naar Groot-Schermer rij wordt de Quest door een zware windvlaag hard vooruit geblazen. Ik rij zonder trappen al 42 km/u en zie dat ik behoorlijk moet tegensturen om rechtuit te rijden. Gelukkig voorkomt de stormstrip dat de fiets kantelneigingen krijgt door het vacuum aan de lijzijde van de fiets. 

De stormstrips zijn helaas al even niet te bestellen. Voorheen maakte ik de strips van een bijzonder hoogwaardige twee-componenten neopreen gemengd met UV-bestendige pigmenten. Dit materiaal is evenwel gevoelig voor insluiting van vocht en lucht. De eerste batch van 10 kg werkte prima. De laatste batch van 10 kg vertoonde direct luchtbellen in de gemaakte strips. De fabrikant legde de schuld bij mij en was niet bereid mij tegemoet te komen. Het doet pijn als je materiaal met een aanschafwaarde van € 350,- excl. btw in de afvalbak moet gooien. Dat doe ik niet nog een keer.

Inmiddels heb ik contact met een rubberfabrikant. Die gaat nu de strips maken. Over een week of drie zijn de gele, de witte en een transparante versie weer leverbaar. Ik bestel ook nieuwe kantafwerkprofielstrips en elastomeer veerelementen voor alle velomobielen.

Nood- en bermverlichting

Verlichting op een velomobiel doet het gemiddeld altijd. Tot ... ik een keer na de Oliebollentocht in Schermerhorn, in de stikdonkere nacht op een smalle dijkweg te maken kreeg met een plotseling uitvallen van mijn E3 SuperNova lamp. Ik kon letterlijk niks meer zien en ben enkele kilometers stapvoets teruggereden naar de provinciale weg. Sinds die tijd rij ik met een heel krachtige Fenix LD1 in mijn tas. In noodgeval plak ik die met een stukje ducktape op de neus van de Quest.

Ik rij wat vaker in donker en komend weekend rij ik naar de Noordelijke Velomobieltocht. De eerste twee uur rij ik in het donker. Tijd om de Fenix lamp een wat comfortabeler bevestiging te geven.
Ik voel niks voor vaste constructies, al dan niet aan één van de spiegels.

Ik heb nog een oude TomTom met een losse voet met zuignap. Die pas ik wat aan en schroef ik met twee boutjes op het bij de Fenix meegeleverde houdertje. Tot slot nog een vanglijntje voor als de zuignap los mocht laten en klaar is Wim. Vlak voor de spiegel geplaatst is de lamp niet hinderlijk in het zicht. Doordat ie ook wat hoger staat verlicht het lampje de body van de Quest nauwelijks.
Het zeer felle lampje kan dienen als noodverlichting als de koplamp uitvalt. Daarnaast kan ie perfect bij slecht zicht en verblindende tegenliggers als heldere bermverlichting dienen. Echt nare verblindende tegenliggers kunnen het lampje, dan eventueel knipperend ook recht in hun snuit krijgen.

De accu is altijd leeg

Bij mijn nu drie jaar jonge Quest zijn twee accupakketten geleverd van 6 Volt 4200 mAh. Deze pakketten van 320 gram bestaan uit 5 NiMH oplaadbare accu's. De beide accupakketten laad ik steeds op, sluit er één aan in de Quest en neem de andere in mijn tas mee.

Als na een week of twee gebruik de accu in de Quest leeg is pak ik de reserve accu uit de tas en sluit die aan. Tot mijn schrik blijkt die tweede accu nog maar ruim een uur licht te geven en dan ook leeg te zijn. Dit wordt veroorzaakt door zelfontlading van de NiMH accu's, helemaal als ze wat ouder worden. Ik heb een volgeladen pakket gemeten en die blijkt 6,94 Volt te zijn. Na 14 dagen is er nog maar een spanning van 6,4 Volt aanwezig. Effectief is dan 2/3 deel van het beschikbare vermogen verdwenen.

Omdat dit de veiligheid direct beïnvloedt, je hebt geen licht, geen richtingaanwijzer, geen remlicht en geen claxon meer, moet hier iets op gevonden worden. Li-ion accu's houden hun lading wel vast maar zijn niet bruikbaar in een 6 Volt fiets. Deze accu's zijn òf 3,7 Volt òf 7,4 Volt, volgeladen zelfs boven 8 Volt.

Er zijn al jaren zogenaamde Eneloop accu's. Ik gebruik ze in de Garmin GPS apparaten, in één van de twee voetverwarming setjes, in schijnwerpers en voor vele andere toepassingen. Dit zijn 1,2 Volt accu's van 2000 mAh. Deze accu's houden hun lading letterlijk jaren vast. Vijf van die accu's in serie leveren 6 Volt 2000 mAh en kunnen zo'n 2000 keer opgeladen worden.
Er zijn in de modelbouw wereld complete pakketjes te koop waar de Eneloop accu's al netjes aan elkaar gesoldeerd zijn. Twee van die pakketjes parallel aan elkaar gesoldeerd leveren zelfs 6 Volt 4000 mAh op.

Ik bestel 2 pakketjes bij PKracing.nl voor € 17,50 per stuk. Op de accupakketten van Velomobiel.nl zitten twee contrastekkers. Daar snij ik er één van af en soldeer deze aan het nieuwe Eneloop pakketje. Om het geheel waterdicht te maken en de draadjes te versterken wikkel ik het geheel in zwarte zelfvulcaniserende tape. Als laatste plak ik er een stukje 5 cm breed klittenband op.

Het nieuwe pakketje weegt 145 gram en doet uitstekend wat het moet doen. Het Eneloop pakketje geeft 2,5 uur licht, een uur korter dan het nu 3 jaar oude Velomobiel.nl pakket van 4200 mAh. Dit is wel bij mijn Quest. Mijn krachtiger E3 SuperNova lamp verbruikt 3,5 Watt, bijna 50% meer dan de 2,4 Watt B&M lamp die Velomobiel.nl standaard monteert.
Het nieuwe pakketje zal met een B&M lamp ongeveer 3,5 uur meegaan. In mijn Quest zitten de pakketjes, gewikkeld in een stukje ducktape en volledig waterdicht, nu op een stukje klittenband onder het schakelpaneeltje.
Hoef ik er in het donker niet naar te zoeken en kan snel de accupakketjes wisselen.

Als ik twee pakketjes parallel soldeer levert dat dus 50% langer licht dan mijn huidige vers opgeladen accupakket van Velomobiel.nl. Eneloop accu's blijken in de praktijk nogal wat krachtiger dan standaard NiMH accu's en zullen dus langer meegaan dan de standaard pakketten.
Probleem opgelost.

Velomobiel op slot

Na de pet van Jan gisteren blijken de reacties overweldigend. We overwegen deze pet verder te verfijnen en in de webwinkel beschikbaar te maken.

Vandaag weer een slim idee van Jan. Het probleem is het op slot zetten van de velomobiel. Dat gebeurt vaak met een ketting door de wieldoekjes. Dat beschadigt soms de velg en de wieldoekjes worden er niet mooier door. Veel velomobielen hebben een trekhaak, het bekende knobbeltje om een trailer te trekken. Daar krijg je geen ketting aan vast.

Jan bedenkt een oplossing met twee stukjes RVS. Boutje en moertje er doorheen en zie, de ketting kan er nu eenvoudig aan bevestigd worden. De RVS plaatjes zijn met een laser gesneden. Het moertje op het boutje is vastgelast en alleen met een slijptol nog los te krijgen.
Wil je of heb je geen trekhaak, dan kan een RVS knobbel op een sterk deel van de body worden vastgemaakt. Zo kan de knobbel, op de staart gemonteerd, ook dienen als tilbeugel.
De foto's spreken voor zich.

Carbon - Kevlar helmpet van 114 gram

Het VeloTilt team bestaat uit een aantal creatieve geesten. Handige geesten ook.
Neem nu Jan Reus, de kappenman. Jan kan met carbon en kevlar toveren. Die kunst heeft ie recent aangewend om een helmpet te maken van carbon en kevlar.

Waarom een carbon/kevlar pet? Omdat een gewone pet bij inspanning al gauw een zweterige bedoening is. Bij een 'harde' carbon pet kun je makkelijk een langere klep maken en met padding een kleine afstand creëren tussen je hoofdhuid en de pet. Ook het bevestigen van krachtige LEDs en een accu is op een katoenen pet een stuk lastiger. Tenslotte is een pet van carbon veel lichter dan een katoenen pet.

Jan gaat als volgt te werk. Hij rooft een badmuts van zijn vriendin en zet die op zijn kwa haar dunner wordende schedel. Met gips wordt de hele muts ingesmeerd en dan is het even wachten tot dit droog is. Om een beetje ruimte tussen het hoofd en de pet te creëren, wordt de gipslaag opgedikt. Dan wordt van een stukje schuim de klep gemaakt. Vervolgens wordt de pet in glasvezel en epoxy gezet.

Na flink schuren en polijsten wordt deze contramal in de zwarte lak gespoten. Als alles er glad en strak uitziet gaat de contramal in de lossingwas. Als die droog en spiegelglad is wordt de mal gemaakt. Tenslotte gaan er twee laagjes carbon/kevlar weefsel in expoxy en met een plastic zakje wordt het geheel vacuum gezogen. Na een halve dag drogen komt de pet uit de mal.

Inclusief 2 LEDs met bedrading en padding weegt de pet met comfortabel grote klep niet meer dan 114 gram. Je voelt de pet totaal niet op je hoofd zitten. En het zou geen Jan Reus product zijn als Jan er zomers niet ook nog een tweetal mini Nacaducts in gaat maken.

Dit is met 2 felle LED lampen voorop en 1 rode LED achterop een veilige hardlooppet. Ook in donker werken met perfecte verlichting is dit een perfecte pet. Er rij je zonder toer/race kap dan houdt deze pet de regen uitstekend uit je ogen. Mooi hé?

Morgen weer een vondst uit de trukendoos van Jan. Dan een verhaaltje over een slimme bevestiging van een slot met ketting aan de Quest. En dan zonder een ketting door de wieldoekjes.