Noordelijke Velomobieltocht 2015

Het is zaterdagmorgen en ik sta gepakt en gezakt om half acht voor de pont. Doel is naar Assen te rijden voor de Noordelijke Velomobieltocht. Het is de eerste keer dat ik meerij, een goedmakertje voor het missen van de Oliebollentocht. De route gaat via Hippolytushoef waar Cees en Anita om 9.00 uur klaarzitten met koffie en de beroemde Wieringer koek. Dit is een uit de klauwen gegroeide soort Jodenkoek. 54 km in 1,5 uur is krap. Het is nog drie kwartier donker en de kleine Fenix lamp verlicht de berm mooi.

Als ik om 9.15 uur bij huize Roozendaal arriveer ben ik tot mijn verrassing de eerst aankomende. Matthijs Leegwater, Jan Geel en Arnold Stokkel komen een kwartier later binnen. Jan was even zoek, vandaar. George Krug is er helaas niet, hij ligt uitgeteld op de bank, griep.

Kwart voor tien rijdt het smaldeel Noord-Holland naar de Afsluitdijk. Na nog geen 500 meter is het al stoppen geblazen, Matthijs rijdt achter lek. Nog voor de helft van de Afsluitdijk rijdt Matthijs nog twee keer lek. Dan zijn de binnenbanden wel op en moet er geplakt worden. De grappen zijn niet van de lucht en Matthijs, testrijder voor Vredestein, laat het rustig over zich heen komen.

Cees houdt George van onze vorderingen op de hoogte per SMS, is ie er toch een beetje bij.
Was het vanmorgen mistig, de zon schijnt nu uitbundig. Het is glashelder en het vergezicht vanaf de kruin van de dijk is prachtig. De sluizen bij Den Oever en Kornwerderzand spuien volop naar de Waddenzee. Wij rijden tussen de 35 en 42 km/u, een prima snelheid met de zwakke wind in de rug.

Op het Friese platteland zijn de fietspaden van een matige kwaliteit. Vooral de route naar Bolsward is droevig. De paden zijn smal, liggen vaak schuin, de dempers maken overuren. Langs veel fietspaden staan bomen. Afgevallen takken en brokken hout worden niet opgeruimd. De fietsen krijgen soms harde tikken te verduren. Wel is het prettig dat er overal zout is gestrooid, van gladheid hebben we dan ook helemaal geen last.

Bolsward is prachtig met het mooie gemeentehuis langs de doorgaande weg. Aan deze kant van het IJsselmeer zijn de mensen duidelijk vergevingsgezind tegenover onze velomobielen. Wij krijgen overal voorrang, ook waar we dat soms niet hebben. 

Elke paar uren pauzeren we even voor een broodje en wat drinken. Ook weer tijd voor de nodige grappen. Cees heeft inmiddels ook achter lek gereden. Ik roem de Michelin Protek binnenband die niet lek wil. Dat had ik beter niet kunnen doen. 500 meter voor de bestemming zakt ook mijn Quest of de velg en mag ik de grote Super Moto verwisselen voor een Vredestein Black Panther. Die band rijdt overigens prima, maar tot 28 km/u jankt ie als een geslagen kat. Daarboven is ie muisstil dus geen probleem bij gebruikelijke snelheden.

Wij verblijven twee nachten in de B&B van de familie Krabben aan de Lonerstraat 114 te Assen. Daar is het goed voor elkaar. De Questen kunnen in een afgesloten schuur overnachten en wij brengen in vier knusse slaapkamers de nacht door. Alleen Jan slaapt slecht, hij kan op moderne bedden niet slapen. Thuis ligt zijn frêle gestalte gedurende de nacht op een kapok matras. Jan bewijst keer op keer dat vrijwel alles al 100 jaar geleden is uitgevonden en dat niet iedere verandering een verbetering is.

Wij wandelen vanaf de B&B naar het centrum van Assen en doen ons tegoed aan een Chinees buffet. Biertje erbij en wij vermaken ons uitstekend. Vrijwel tegelijkertijd moet Wilco, van de Bak, dezelfde Chinees hebben bezocht. Helaas hebben we hem toen niet gezien.

Het prachtige weer van zaterdag is zondagmorgen omgeslagen in zware bewolking en motregen. Wij rijden naar het huis van David Hembrow en zijn vrouw en zien daar al een aantal mederijders. De ontvangst is hartelijk en de koffie met koek smaakt goed.

Om 11.00 uur geeft David het signaal dat de tocht gaat beginnen. Gisteren kwam ik erachter dat de voorderailleur liever niet naar het middelste blad wilde schakelen. Ik trapte loos door en met veel geratel kon ik nog wel weer terug naar het grote 61-tands blad. Voor een dergelijke tocht met honderden keren optrekken en weer stoppen is alleen een groot voorblad niet aan te raden. Al na een aantal kilometers meldt mijn rechterknie dat het inderdaad geen goed idee is. Na 192 kilometer gisteren zonder probleem, speelt de knie nu vervelend op. Terugschakelen is geen optie dus blijf ik maar op het grote tandwiel rijden.

De route is prachtig, heidegronden, mooie dorpjes en fraai natuurschoon zijn hier volop aanwezig. Jammer dat het weer zo slecht is. Het is met 1 gr. C gewoon koud. Heeft onder meer tot gevolg dat er veel plaspauzes zijn. Zo gauw er iemand voorin stopt om te plassen volgen er direct meer. Ik maak er een foto van en dat hebben de mannen door :).

Een portret van Anton Luitink. Anton heeft heel effectieve schapenbakkebaarden. Natuurlijk om geluidsoverlast te verminderen. Volgens Anton werkt het inderdaad goed.

De route is heel afwisselend. Open landbouwgebieden worden afgewisseld door echte natuur. Zelfs bossen liggen op de route. Het blijft licht regenen en plotseling hangt mijn Quest op zijn kant. De rechter F-lite is lek. Ook de Schwalbe Doc Blue anti-lekvloeistof heeft het niet weten te voorkomen.
Samen met Jan Geel wisselen we de band binnen 5 minuten. Niemand voorin heeft het gemerkt.
Er gaan stemmen op om de F-lite bij gezamenlijke evenementen te 'verbieden'. Is wat voor te zeggen, al heb ik gemiddeld per jaar maar 1 tot 2 lekke F-lites. Het verwisselen van een lekke band, ik heb altijd een F-lite met deels opgepompte binnenband in de fiets, duurt nooit meer dan 5 minuten.
Iedere willekeurige andere band loopt zwaarder en is minder comfortabel.

Na de tocht gaan we nog een keer naar huize Hembrow en praten gezellig na. Peter Ovaal probeert zijn onronde tandwielen te verkopen. De argumenten kloppen, maar niet voor mij. De cadans neemt gemiddeld flink toe en dat is nou precies wat ik niet wil. Bij een cadans van 83 lever ik comfortabel het hoogste vermogen. Zonder dat ik daar naar kijk lees ik na wedstrijden op mijn SRM steevast deze waarde af. Dit neemt overigens niet weg dat veel andere fietsers het gelijkmatiger rondtrappen van de Rotor tandwielen en makkelijker klimmen als voordeel zullen ervaren.

Na de tocht rijden we in donker en nog steeds in de regen terug naar onze B&B. Nog een keer een uur door de regen stappen trekt ons niet. We bestellen een pizza en met weer een biertje, Arnold hartelijk dank, spoelen we deze weg.

Na weer een comfortabele nacht is het tijd om de 185 km lange thuisreis te aanvaarden. Het afscheid van de familie Krabben is hartelijk, een aanbevelingswaardige B&B. Nog in Assen lopen we vast op werkzaamheden door de gemeentelijke plantsoenendienst. Even uit de fiets en er maar langs slepen.

De rechterknie vergeeft me nog niet wat ik deze gisteren heb aangedaan. Ik mag voorop rijden en met een rustig tempo van 30 tot 35 km/u komt de knie langzaam weer in goede doen. Bewegen is vaak beter dan rust, bij mij zeker.

De eerste echte stop is bij het wegrestaurant in Zürich, aan het begin van de Afsluitdijk. De soep is goed en de meisjes zijn vriendelijk. Verschillende mensen informeren naar onze fietsen. Een ouder stel heeft ons vanmorgen in Assen gespot en zijn verbaasd ons nu al hier te zien.

De Afsluitdijk rijden we steeds rond 34 km/u, een enkele keer wat harder. In een groep is het verstandig niet te hard te rijden. Iedereen, ook de minst sterke rijder, moet het comfortabel kunnen volgen zonder zich kapot te rijden. En haast is er natuurlijk niet.
Aan de andere kant van de dijk in Den Oever nemen we afscheid van Cees en Jan. Jan gaat langs de IJsselmeerdijk naar Oostwoud. Hij is dringend toe aan betere wegen. Zijn ooit opgelopen whiplash speelt op en hij rijdt liever wat om dan nog meer slechte wegen te berijden.

Bij Lutjewinkel ga ik rechtsaf, Arnold en Matthijs rijden samen rechtdoor naar resp. Hoorn en Twisk.
Het wordt steeds mistiger en het zicht loopt langzaam terug naar minder dan 100 meter. Als ook de duisternis invalt kies ik ervoor om de snellere route via het oosten van Heerhugowaard links te laten liggen. In vrij dichte mist en in donker op smalle dijkwegen rijden is vragen om problemen. Ik neem de route westelijk van Heerhugowaard waar alle fietspaden vrijliggend zijn.
Om half zes rij ik ons eiland op. Drie heerlijk ontspannen dagen met totaal 460 km fietsplezier zijn ten einde. Dank aan Arnold, Cees, Jan en Matthijs. En George volgend jaar een herkansing?