Spezi Germersheim 2013

Zaterdagmorgen vroeg rijden Jan Geel en ik naar Germersheim in Duitsland om de jaarlijkse Spezialradmesse te bezoeken. Jan Reus, de kappenman, heeft flink last van zijn rug. Dan is 1100 km autorijden en twee dagen slenteren geen optie. Jan blijft thuis, jammer.


Na ruim 4 uur rijden zijn we in ons hotel en wandelen we naar de beurs. Het is met 9 graden C. steenkoud en het regent vrijwel voortdurend. Germersheim maakt zijn reputatie, vorig jaar 27 gr. C., dit jaar bepaald niet waar. De buitenstandhouders staan te vernikkelen van de kou. Wij kijken eerst maar eens in de hallen rond.

Het is overal smullen van de mooie spullen die er te zien zijn. Een Oostenrijkse jongeman, Christian Haupler, maakt prachtige fietsen en steps van gelamineerd hout. Onwaarschijnlijk mooi van vorm en afwerking. Dat mooie wordt afgewisseld met grove zelfwerkzaamheid. Wat te denken van een Alleweder waar een hele cockpit op geknutseld is, Hoe bedenk je het.

Uiteraard kijken wij met veel belangstelling naar de verschillende tilting constructies. Die variëren van mooie traploze constructies tot eenvoudige pen-in-gat verbindingen. Deze laatste constructie was de eerste die wij bedachten en snel weer verlieten. Op een open driewieler blijkt dit wel goed te werken.

Bamboe blijkt ook een bouwmateriaal te zijn waarvan meerdere fabrikanten gebruik maken. Ziet er heel leuk uit en kost vrijwel niks. Als je wat wil zien qua aandrijving, dan kun je op de Spezi echt aan je trekken komen. Handbediening, handbediening en trapaandrijving, zelfs een schitterend uitgevoerde trapaandrijving met Dyneema kabels is er te vinden.

We ontmoeten twee Fransen die een uiterst vernuftige tilting velomobiel hebben ontworpen, de Mosquito. Als ik hen vraag of ze weleens gehoord hebben van een VeloTilt roepen de mannen in koor 'Wim Schermer'. 'Ja, die staat voor jullie'. Ze zijn compleet verbaasd en blijken ons project op de voet te volgen op mijn blog. De Fransen hebben een website.

We zien ook voorbeelden van ernstige 'over-engineering'. Een velomobiel/trike achtige van 54 kg schiet zo wel zijn doel voorbij. Geen nood voor de ontwerper, er zitten twee elektromotoren op.

Voor het eerst zien we een compleet Chinese stand. De standbemanning knikt en buigt vriendelijk. Hun ligfietsen zijn een kruising tussen een Baron (achtervork) en een M5 Shockproof.
De fietsen zijn voorzien van allerlei tierelantijnen. Dat zal niet direct de Europese smaak zijn.
Ze zullen het wel leren.

Uiteraard bezoeken we alle Nederlandse stands zoals die van Sinner, Velomobiel.nl, Alligt, Flevobike, LTE en vele anderen. De Orca van Flevobike wordt buiten intensief bekeken en bereden. Bij Velomobiel.nl worden ze letterlijk overvallen door de drukte.
Al met al een schitterende beurs waar we volgende jaar zeker weer naar toe gaan, met of zonder VeloTilt :)

Racekap vacuüm vormen

Vorig jaar september kwam ik in contact met Dick van der Vaart. Dick bleek een complete velomobiel te hebben ontworpen op basis van het tilting principe van Bram Smit. Nadat hij op de hoogte kwam van de ontwikkeling van de VeloTilt stelde hij voor om zijn expertise ten dienste van het VeloTilt project te stellen.

Dick werkt bij Alrec in Mijdrecht, één van 's werelds grootste display makers. Voor displays worden onder meer zeer grote vacuümvorm machines gebruikt. De ruit van de VeloTilt, gesponsord door Alrec, en mogelijk ook de wielkappen, zullen in vacuümvorm techniek worden gemaakt.

De vraag kwam toen op of ook een racekap in deze techniek kan worden gemaakt. Dat kan, maar .... En achter dat 'maar' zijn we langzaam maar zeker aan het komen. Voor vacuüm vormen zijn zeer solide matrijzen nodig. De eerste matrijs, een plaatje om te zien, werd bij de eerste poging om een kap te maken op een spectaculaire manier in elkaar geperst. Vacuümvormen levert een druk van 1 kg per vierkante centimeter op. Een vlak van 100 x 100 cm krijgt dus een druk van 10.000 kg te verduren. De matrijs is door Jan gerepareerd en vrijwel massief gemaakt door het vullen met een giethars. De tweede poging, afgelopen vrijdag, ging al veel beter. De matrijs bleef heel bij het vormen van PETG materiaal. Bij het vormen van 3 mm Lexan ging het weer spectaculair fout. Lexan laat zich moeilijker tot de extreme vorm uitrekken die voor een racekap nodig is. De matrijs blijkt op de gerepareerde plekken toch niet volkomen massief te zijn. Bij de derde proef met 3 mm Lexan blijft de kap wel heel, maar wil niet meer lossen.

Al met al moet er een derde matrijs worden gemaakt. Met de opgedane kennis is dit goed te doen en Jan kan in verloren uurtjes opnieuw beginnen. De transparante kap die nu op mijn Quest ligt weegt 1180 gram, enkele honderden grammen zwaarder dan een volledige carbon kap. Daar komt nog iets bij voor de fittings en het vizier. Per saldo zal, even ervan uitgaande dat de derde matrijs wel goed wordt, de kosten van een transparante kap flink omlaag gaan. Wel moeten er dan grote aantallen worden gemaakt. Denk aan aantallen van 50 tot 100 stuks. Die aantallen kunnen worden samengesteld uit verschillende kappen. Bijv. een groot aantal voor de Quest en kleinere aantallen voor Strada en Quest XS.

Tesla

Vanmiddag rij ik naar Akersloot om een aantal pakjes bij het postkantoor af te leveren. Voor het eerst sinds een half jaar weer eens zonder racekap. Ik meet mijn Quest een vers minivizier aan en ga onderweg. Heel snel stopt de rit al, de rechter band staat bijna leeg. Lopend terug naar huis en een nieuwe SV7c binnenband erin.

In Akersloot aangekomen staat de Quest naast een Tesla roadster. De eigenaar zit bij de makelaar naast het postkantoor.  Dat wordt natuurlijk een leuk gesprek. Kijk maar eens hoe laag zo'n Tesla roadster is. Dan kun je toch niet volhouden dat een Quest niet te zien is omdat ie zo laag is.

Tesla laat me weten dat mijn Tesla model S eind augustus zal worden afgeleverd. Het wordt een zwarte zoals op de foto. Niet de allersnelste, ik hoef niet in 4,4 seconde naar de 100 km/u. 5,9 sec vind ik ook OK :). Voor die tijd wordt er nog een flinke carport naast de garage gebouwd. Daarin komen de goede voorzieningen voor het opladen van de auto. In de model S komt het grootste accupakket van 85 KW. Hiermee kan ruim 400 kilometer op één lading worden afgelegd. Per kilometer gebruikt de auto ongeveer 200 Wattuur. Tesla zal, net als in de VS, overal in Europa 'superchargers' bouwen. Deze superchargers laden 250 km binnen een half uur. Deze laadstations zijn levenslang gratis voor gebruikers van een Tesla. De 'getankte' stroom wordt altijd met zonne-energie opgewekt.

Rondje Noord-Holland

Vandaag voor het eerst onderweg met korte fietsbroek en shirt met korte mouwen. Wel met de racekap erop, het waait Bft 5 en 80 km daar tegenin fietsen gaat met de racekap wel zo prettig.
Het zal vandaag 17 tot 20 graden worden, heerlijk. Het wintervet, zo'n 3 kg, moet weer rond het middel verdwijnen. Lange ritten zijn daartoe uitstekend geschikt.

De eerste etappe gaat traditioneel naar Den Helder. Met de wind achter is het prettig rijden met 48 km/u. De hartslag blijft daarbij rond 125 slagen per minuut, prima. Het landschap is nog kaal. De enige kleur wordt gemaakt door vroege narcissen. Ik stop even voor een plaatje. Even daarvoor haalde ik een echtpaar in. Zij stoppen en kijken vol verbazing naar de Quest. 'Zit daar een elektromotor in' is de vraag. Zij kunnen werkelijk niet geloven dat er zo snel gereden kan worden zonder motor. Het snelheidsverschil is ook wel heel groot. Zij rijden 15 km/u met hun elektrische fietsen. De ondersteuning is voor de wind uitgeschakeld, zij moeten straks tegen wind terug naar hun woonplaats Tuitjenhorn en dan moet de accu het natuurlijk nog wel doen.

Ik laat het benzinestation rechts liggen en koers direct naar Den Oever. Met de wind schuin achter is 43 km/u nog steeds makkelijk te rijden. Dat zal straks wel anders worden. In Den Oever eet ik een broodje in de fiets en stuur de Quest even later tegen wind de open Wieringermeer in. Dat is inderdaad andere koffie. Met hartslag 130 komt er niet meer dan 37 - 38 km/u op het telwerk van de SRM. Gewoon doortrappen en met lekkere muziek op de koptelefoon is de afstand naar Medemblik zo weggetrapt.

Onderweg krijg ik een tegenligger in beeld. Het is een rode Quest met witte top. Dat kan maar één man zijn, George Krug. We kletsen wat bij en vervolgen ieder onze weg. Ik drink een espresso bij Kwikkel. Een oudere fietser vindt het maar een heel geklim om in en uit de Quest te komen. 'Niks voor gepensioneerden' meldt ie :).

In de relatieve luwte van de zuidelijke Wieringermeer dijk komt de snelheid er weer lekker in. Gedurende de hele rit rijden overal slierten motorrijders. Ook zij zijn gek op de slingerende dijkjes.

Na 144 km is de prettige rit weer ten einde.

Quest op slot

Voor de gebruikers van een deelbare toer/racekap is nu een mooi carbon deksel in de maak. Een volgende stap is dit deksel afsluitbaar te maken. Dat kan met een slotje dat ook wel voor kasten wordt gebruikt.

Die mogelijkheid hebben gebruikers van het schuimdekseltje op de grote schuimkap niet. Dat is soms best lastig. Iedereen die zijn Quest met het kleine dekseltje afsluit en later terugkomt zal soms zien dat het deksel is verschoven of soms zelfs in de fiets ligt. Er hebben dus onverlaten aan je fiets gezeten.

Wat voor het mooie carbon afsluitdeksel kan, kan ook met de schuimkap. Het slotje wordt aangepast met een carbon profieltje om onder de rand van het instapgat te komen. Het deksel zelf wordt verstevigd met enkele stukjes carbon. En werkt het? Jazeker, de kap sluit mooi af. Is het geheel bomproof? Met rukken en trekken kan de schuimdeksel natuurlijk alsnog worden geopend. De kans erop is nu zeer veel kleiner.

Iedereen kan dit met wat handigheid zelf doen. Als er voldoende belangstelling is, wil ik het complete setje wel maken. De uitvoering zal dan nog wat solider zijn.

VeloTilt team bijeen in Enkhuizen

Vanmiddag komen Bram Smit en Arnold Ligtvoet, beiden van het VeloTilt team, voor het eerst naar de nieuwe werkplaats in Enkhuizen. Bram heeft een voorvork met 203 mm schijfrem voor de nieuwe fiets mee. De enkelzijdige ophanging van het wiel bemoeilijkt de kettingloop. We komen samen tot de conclusie dat de vork onder het balhoofd gedeeld moet worden en in een omgekeerde T-vorm zou kunnen worden gemaakt. De ketting kan dan  mooi vlak langs de framebuis lopen. Bram ziet dat wel zitten en kan weer aan het werk. Bram neemt een nieuwe Rohloff mee om de aandrijving te completeren.

Jan heeft de VeloTilt plug gespoten in witte grondverf. Wow wat ziet dat er gaaf uit. Er moet nog flink wat geplamuurd en geschuurd worden, maar het ziet er zo al prachtig uit. We zetten even de witte Quest van Jan naast het witte model. Heel goed zijn zo de verschillende visies van de ontwerpers te zien.

VeloTilt wordt glad

Na het lamineren met glasvezel en epoxy, is het nu de beurt aan plamuren en schuren. Eerst is er een zware metalen voet gelast. Hierdoor blijft de plug mooi overeind staan en kan er overal goed aan gewerkt worden.

Na de eerste plamuurlaag is de schuimplug gedroogd en geschuurd. Dat ziet er al heel wat fraaier uit. Morgen wordt de volgende laag plamuur aangebracht en ook deze zal weer glad worden geschuurd. Er wordt om en om steeds met verschillende kleuren plamuur gewerkt. Zo kun je goed zien waar je in een vorige laag aan het schuren ben.

Inmiddels is de spuitcabine helemaal klaar. Ook een compleet verfmengsysteem met computer is geïnstalleerd. Er kunnen nu 18.000 kleuren worden gemengd. Velomobielonderdelen.nl is het enige velomobiel gerelateerde bedrijf in Nederland dat over deze faciliteiten beschikt.