De vorige keer eindigde ik met de mededeling, dat we na 2 mislukte pogingen om op een mechanische manier een variabele stuurinrichting te maken, we nu een poging gingen doen om die gewenste stuurinrichting te realiseren, d.m.v. middel van 2 stukjes lineaire rail met sliders, in combinatie met 2 elektrische servo’s.
Echter mijn hersenen staan zelden stil .. en lopende het bouwproces bedacht ik een manier om de sliders toch mechanisch te verplaatsen en zo het gewenste effect te verkrijgen.
Zie de foto’s en het filmpje.
We hebben hiermee nu een stuurinrichting, die in de rechtuitstand een hele kleine overbrenging heeft en daardoor de fiets in die stand, heel rustig reageert op stuurbewegingen. Echter bij maximale stuuruitslagen, wordt de overbrenging veel directer, waardoor er een krappe bocht toch mogelijk is.
Wordt vervolgd.
Piet Kunis
6 opmerkingen:
Wat een vernuftige constructie Piet! Wat is het mechanisme waardoor de geleiders naar de uiterste positie schuiven bij maximale stuuruitslag? Via de kabels en een aanslag bij het stuur?
Wim, als de stuurinrichting in de rechtuitstand staat. Staan beide lineaire geleiders, keurig verticaal en bevinden de sliders zich in de onderste positie en heeft een kleine stuurbeweging een heel kleine verdraaiing van het sturende wiel tot gevolg. Echter als er fors ingestuurd wordt, neemt de naar voren bewegende poot, een 3e scharnierend element mee in zijn beweging. (te zien op de foto's, achter de sliders) Dit element trekt daarbij een kabel aan. Die kabel trekt vervolgens de sliders naar de hoogste positie. In die stand is het effect op het sturende wiel veel groter.
Aangezien het mechanisme al in het "rijdend prototype" is ingebouwd: hoe rijdt het nou? is er inderdaad sprake van "rustig rechtdoor rijden" i.c.m. een kleine draaicirkel?
ja Klaas, dat is inderdaad gelukt. Het te heftig reageren (op snelheid) van de achterzijde bij een relatief kleine stuurbeweging, is verdwenen en de draaicirkel is nog steeds klein.
Dankjewel voor de toelichting Piet. Nu zie ik het inderdaad. Via het boutje dat tegen de stuurpoten aankomt wordt de 'brug' mee naar voren getrokken. Het draaien van de brug spant de kabels aan die op hun beurt de geleiders omhoogtrekken. Ik vind het buitengewoon vernuftig. Wel kan ik mij voorstellen dat het een duidelijk voelbaar dood punt heeft bij de rechtuitstand. Is dat zo? Eventueel zou je er dan voor kunnen kiezen om de brug altijd al met een minimale voorspanning aan te laten liggen tegen de stuurpoten en progressieve veren te gebruiken waardoor de weerstand toeneemt met de stuuruitslag.
Wim, ik heb de lengte van de stuurstangetjes zodanig afgesteld, dat allebei de boutjes in de rechtuitstand aanliggen. De veertjes hebben in die positie een hele kleine voorspanning. Zodra je een stuurbeweging maak, ga je daardoor de veertjes direct opspannen, maar omdat onderin die beweging eerst heel klein is. Voelt dat niet als een dood punt. Wel is het zo, dat bij de maximale uitslag, de veertjes zodanig zijn opgespannen, dat ze het stuur enigszins terug willen brengen naar de rechtuitstand, maar dat vind ik alleen maar positief.
Een reactie posten