LEL 2015

Vanmorgen rij ik met een geleende Tesla naar Lelystad. Waarom geleend? Wel, een Tesla medewerker die mijn Tesla twee weken geleden voor onderhoud ophaalde reed veel te hard en knalde pardoes op een stilstaande file. De dashcam beelden waren zeer veelzeggend.

Het heeft niet veel gescheeld of de wedstrijd zou aan mijn neus voorbij zijn gegaan. Ik ben in afwachting van een gecompliceerde wortelkanaalbehandeling. In de tussentijd, dinsdag word ik behandeld, is het maar hopen dat de wortel rustig blijft. Je raadt het al, nee dus. Gisteren begint de kies op te spelen en na een slechte nacht heb ik een lichte verhoging. Ik zeg niks tegen Marian want dan ben ik uren aan het debatteren dat het uiterst onverstandig is om te gaan racen, helemaal met koud en nat weer. Zo gezegd, zo gedaan en ik zeg niks. 

Om even na 12.00 uur ben ik op het welbekende parkeerterrein op de Houtribdijk in Lelystad. Het regent continue en de temperatuur bereikt de miserabele hoogte van 9 graden C. Ik plak de wielstroomlijnkappen erop. Dat lukt nauwelijks door de continue stromende regen en kou. Uiteindelijk lukt het min of meer en kan ik op weg voor een controleritje of er niks aanloopt. Dat gaat goed en nadat de open liggers zijn gestart ben ik de vierde velomobiel die mag starten.

Meteen is duidelijk dat er geen snelle tijden mogelijk zijn. Mijn conditie is nu niet perfect, het is koud en de fiets zit onder het regenwater. Aërodynamisch natuurlijk een ramp. Overigens heb ik enkele snelheidsverhogende onderdelen niet aangebracht, teveel gedoe. De latex binnenbanden blijven thuis en de snelle Michelin banden offer ik niet op aan het slechte asfalt van de dijk. Zelfs het standaard kettingtandwieltje zit erin. Ik rij met F-lite banden voor en een Super Moto achter.

 

Zoals gezegd, snelle tijden zitten er niet in. Daniël Fenn ziet dat anders en roept dat ie gaat voor een 'Streckenrekord'. Nou zegt Daniël wel eens vaker iets, we zullen zien. De snelheid op het eerste stuk komt nog op 55 km/u. Dan merk ik dat ik nog op het 53-tands blad voor rij. Er moet geschakeld worden naar de 71-tands. Dat gaat op het slechte wegdek van de dijk hopeloos mis. De ketting vliegt eraf en ik probeer al rijdend de ketting er weer op te krijgen. De snelheid daalt naar 30 km/u en ik vrees dat het al einde wedstrijd is. Uiteindelijk lukt het toch de ketting weer op het grote blad te krijgen en ik kan weer aanzetten tot wedstrijdsnelheid. Al vrij snel haal ik Robert-Jan Bakker in en ook alle open liggers rij ik voorbij. Daniël Fenn haalt mij op zijn beurt in. De wind is nu rond 4 Bft en komt voorlijk in. Dat kost kracht en de snelheid komt halverwege de heenrit onder de 50 km/u.

Bij het keerpunt zijn de keerders druk met de fiets van Daniël Fenn, hij heeft een lekke band. Ik toeter maar eens om gekeerd te worden. De mannen, Cees en George, hebben me in de gaten en komen hard aanlopen om mij te keren. Omlaag in het aquaduct gaat het met 60 km/u, omhoog is het vreselijk zwaar. Als ik uiteindelijk boven ben geeft de Garmin een schamele 23 km/u aan. Het duurt lang voor ik weer boven de 50 km/u kom. Op het betonnen fietspad krijg ik even 55 km/u in beeld. Her en der zie ik fietsen en velomobielen aan de kant liggen, waarschijnlijk allemaal lekke banden.

Het laatste stuk naar de finish is tegen wind en het is moeilijk om boven de 46 km/u te komen. Mijn hartslag op de heenweg is 150 tot 154 slagen per minuut. Op het laatste stuk daalt deze naar 146 slagen per minuut en wil niet verder omhoog. Er dreigt wat kramp in de linker kuit en in de knieholte. Dat blijft beheersbaar al is 100% vermogen er even niet bij.

Als ik gefinisht ben blijk ik na Ymte op de tweede plaats te staan. Er moeten nog verschillende fietsers finishen dus zal ik nog wel in het klassement zakken. Dat gebeurt evenwel niet en ik word tweede van de velomobielen. Ondanks het slechte weer, de kou en de afgelopen ketting rij ik maar enkele tienden van een kilometer langzamer dan vorig jaar. Er is dus nog hoop :)

De Quest gaat weer op de leenauto en is het wachten op de prijsuitreiking. Er loopt een 'zwerver' rond in lompen :). Dat blijkt Ymte te zijn die hiermee de kou te lijf gaat.

Het regenen wordt minder en de wind gaat zoals verwacht bijna liggen. Theo van Goor heeft zijn DF van een tentje voorzien, dan blijft alles tenminste droog.

We moeten heel lang wachten op de laatste deelnemer, Ronald Gram. Hij rijdt met een splinternieuwe Orca en wil de rit maken zonder gebruik van de elektromotor. Hij komt na bijna twee uur rijden over de finish.

De prijsuitreiking is zoals altijd een prettig informeel gedoe. Voor het eerst mag ik een prijsje meenemen, uiteraard mede doordat het deelnemersveld klein is en enkele snelle mannen een lekke band kregen. Maar goed, een bewuste keus om niet de snelste banden te gebruiken en de kans op lekke banden te beperken, levert soms de winst op.

LEL 2014

Vandaag rijden 23 deelnemers weer de traditionele Lelystad - Enkhuizen - Lelystad of de LEL.
Het weer ziet er niet goed uit. Bft 5 met windstoten van Bft 7 en precies tijdens de wedstrijd regen, zullen het een pittige klus maken.

Ik zet de Quest op de Tesla en zoef geheel elektrisch naar het parkeerterrein bij de sluizen van Lelystad. Het is nog droog en ik kan mooi de wielkappen en voetenbakjes vastplakken. Jan Geel komt aanrijden en helpt nog even met het plakken van de hockeytape. Het is duidelijk minder druk dan vorig jaar. Begrijpelijk, onder deze omstandigheden is het veel zwaarder.

Er zijn veel bekende gezichten en vooral Ymte is trots aanwezig met de nieuwe DF XL. Hij heeft er nog maar 10 km mee gereden en was tot elf uur gisteravond nog bezig met Daniël Fenn om de nieuweling gereed te krijgen. Ik zie bij Ymte en Daniël Schwalbe Ultremo ZX bandjes. Als dat maar goed gaat. Jan Geel is op de heenweg gestuit op een stuk met los asfaltgrit. Tijdens de rijdersmeeting wordt dit door Jan aan iedereen duidelijk gemaakt.

Tegen tweeën, het is inmiddels gaan regenen, begin ik aan mijn race. Ik heb niet de snelle maar kwetsbare Michelin radiaal banden gemonteerd maar de testbanden van Schwalbe. Deze hebben er al 10.000 km opzitten en worden al wat dunner. Ze zijn evenwel iets sneller dan de F-lites en dat is natuurlijk prettig. Wel doe ik Schwalbe Doc Blue anti-lek vloeistof in de binnenbanden om het risico van lekke banden te beperken. De achterband is de trouwe Super Moto met ook daarin een anti-lek band, de Michelin Protek Max. Deze keuze is duidelijk niet de snelste combinatie, maar aankomen is vandaag het belangrijkste. Dat zal straks ook blijken.

Het begin is als altijd meestal snel. De wind komt van achter en ik ben nog uitgerust. Ik zie als maximum snelheid 63 km/u op de Garmin komen. Dat zal niet lang duren. Voorbij de knik in de dijk naar Checkpoint Charly komt de wind over de dijk dwars in. De Quest wordt flink heen en weer gesmeten en er moet heel oplettend worden gestuurd. De dijk ligt vol met stenen die regelmatig in de wielkappen worden geslingerd. Dat maakt een vreselijk lawaai en doet me af en toe nogal schrikken.


De regen wordt af en toe minder maar de dijk blijft nat. Dit is bij uitstek lekke-banden-weer. Ik hoop dat ik er van verschoond blijf. Ik zie al enkele deelnemers met de fiets op zijn kant liggen, lekke banden dus.

Bij het keerpunt is mijn gemiddelde 53 km/u, dat valt me niet mee. Ik word snel omgezet door Martin die met George, Cees en Markjan het keerpunt bemannen. Dan begint het knokken om uit het diepe gat dat een aquaduct heet, omhoog te komen. Als ik boven ben is het een kwestie van weer op snelheid komen. Dat lukt aardig en ik zit al vrij snel weer op 56 km/u. Ik zie steeds meer deelnemers die nog naar het keerpunt moeten. Ik haal steeds fietsers in, maar wordt zelf niet ingehaald.

Voel ik nu kramp in mijn linkervoet komen? Wel verdorie, inderdaad kramp. Dat betekent snelheid minderen en hopen dat het niet te erg wordt. Op het slechte stuk naar Checkpoint Charly daalt de snelheid naar 50 tot 52 km/u. Doordat ik mijn linkerbeen ontzie en meer vermogen trap met rechts, komt er ook lichte kramp in mijn rechterkuit. Dat doet de motivatie geen goed. Voor  Checkpoint Charly gaat de snelheid onderuit naar ruim 49 km/u. De kramp blijft beperkt en met het iets rustiger aandoen kan ik redelijk op gang blijven. Ik verwacht ingehaald te worden door de direct na mij gestarte Harry Lieben. Dit gebeurt toch niet. Als de wind na de bocht vrijwel op kop is daalt de snelheid naar 47 km/u. Ik zie dat mijn hartslag maar 137 slagen per minuut is, wel rustig zo. Als de kramp niet toeneemt kan ik wat meer vermogen leveren. Het lange eind naar de finish, je ziet dat al 8 kilometer voor je er bent, is een hels karwei.


Na een uur en 2 minuten passeer ik de finish. Tot mijn verrassing zie ik mezelf in de uitslag op de vierde plaats staan met gemiddeld 49,2 km/u. Dit is nogal wat minder dan de 53,6 km/u die ik in 2012 reed. Ymte, Theo van Andel en nog wat toppers hebben kennelijk lekke banden gehad, zij staan onder mij in de uitslagenlijst.


De prijsuitreiking is altijd een feest van improvisatie. De winnaar van vandaag, de Duitser Matthias König met zijn Milan is al naar huis. Daniël Fenn ligt te slapen in zijn bus. Geen nood, de nummers 3 tot 5 worden gewoon als de nummers 1, 2 en 3 gehuldigd. De prijs is een punt heerlijke appeltaart, gebakken door de jongste zoon van Ymte en Swanette Sybrandy.

Na nog een plaatje van de Quest op de Tesla te hebben gemaakt, zoef ik weer naar De Woude.

LEL 2013

Zondag 20 oktober 2013 is weer de jaarlijkse LEL, een 52 kilometer lange wedstrijd over de Houtribdijk van Lelystad naar Enkhuizen en weer terug naar Lelystad. De weersverwachting is Bft 4 met windstoten tot Bft 6 uit het zuiden. Er wordt geen regen verwacht maar het zal wel zwaar bewolkt zijn. Dat zal straks evenwel heel anders uitpakken. De Quest gaat op het dak met het perfecte dakrek en op weg naar Lelystad. Het weer is mooier dan verwacht, het zonnetje schijnt zelfs.

Ik ben één van de eersten en begin alvast met het vastplakken van de stroomlijndelen. Al gauw zijn er veel meer deelnemers en rijden ook Jan Geel en Jan Reus met de Quest de parkeerplaats bij de sluizen op. Gerards Arends doet als vanouds de inschrijving en rekenwerk en deelt de transponders uit. Sinds lange tijd zien we Yvonne - Muis - van der Stok weer.

Om kwart over één vertrekt Ymte Sybrandy. Hij komt droog over, maar een supersnelle tijd blijkt er vandaag niet in te zitten. Om 14.00 uur mag ik mijn race beginnen. Voor de wind en nog fris zit de snelheid na 2,5 minuut op 65 km/u. Ik heb een korter afgestelde en tot 7 bar opgepompte Risse Astro 5 demper geplaatst. De Quest is achter duidelijk lager. Onderweg is de rit tamelijk ruig. De fiets is behoorlijk onrustig en neemt op grote hobbels soms een klein stapje zijwaarts. Ik denk dat een dergelijke harde demping op dit slechte wegdek geen winst oplevert. 

Al snel na het vertrek staat Jan van Steeg met een lekke band aan de kant. Ook Dirk Drost zie ik aan de kant staan met een lekke band. De dijk is berucht om de vele scherpe steentjes en glas. De wielstroomlijnkappen zitten al snel vol met steentjes en modder. Ook is het een lawaai van jewelste als de steentjes de binnenkant van de wielkasten en de stroomlijnkappen geselen. Dit gebeurt vooral bij een halfnatte weg. Ik had in mijn binnenbanden Schwalbe Doc Blue gedaan. Dit spul dicht kleine gaatjes. De achterband is de vertrouwde Super Moto met een Michelin Protek Max binnenband. Vóór heb ik de inmiddels afgedankte Schwalbe experimentele banden gemonteerd. Iets sneller dan de F-lite maar vooral vrij ongevoelig voor het opzuigen van steentjes. Ik kom er ondanks de voor lekke banden ideale condities genadig vanaf.

Tot aan Checkpoint Charly, halverwege het eerste deel, kan ik de snelheid net op of boven de 60 km/u houden. Daarna zakt het in naar 58 tot 56 km/u. Het aquaduct race ik omlaag met ruim 65 km/u. Dat gaat maar net goed als het fietspad direct na het diepste punt vrij abrupt naar rechts afbuigt.

Ik kom met een gemiddelde van bijna 58 km/u aan bij het aquaduct. George Krug en Martin M. zetten de deelnemers om, bedankt Martin en George. Een filmpje hiervan staat hier. Vlak voor het keerpunt petsen de eerste regendruppels op mijn vizier. Terug omhoog tegen het talud van het aquaduct is het echt knokken geblazen. Dan barst een forse regenbui los. Het vizier moet open om nog wat te zien. Het eerste stuk over glad beton komt de snelheid nog even op 55 km/u. Fijne regendruppels waaien met deze snelheid op mijn bril. Die moet dus af om nog iets te zien. Het plenst behoorlijk en de snelheid gaat terug tot 47 km/u. Pas halverwege bij Checkpoint Charly wordt de regen minder en zie ik de snelheid weer oplopen tot tegen de 50 km/u.

Kon ik op de heenweg gemiddeld 226 Watt vermogen leveren, op de terugweg is dit gemiddeld maar 206 Watt. 2 weken flinke verkoudheid hebben het duurvermogen kennelijk flink aangetast. Gemiddeld over de hele wedstrijd is dit 210 Watt, nog altijd 3 Watt meer dan tijdens de race op de RDW baan.

Op de terugweg, de wind is nu tegen, is het flink zwoegen om de gang erin te houden. Ik zie op de tweede helft van de terugweg, het is nu weer droog, op de SRM dat mijn hartslag onder de 150 komt en het vermogen maar net boven de 200 Watt uitkomt.

Bijna op het eind zie ik een gestroomlijnde tweewieler die ik met flinke snelheid voorbij ga. Jeroen Koeleman heeft eerst lek gereden en heeft ook nog een loslopend balhoofd waardoor zijn wiel tegen de  framebuis aankomt en de fiets nauwelijks meer te besturen is.

Uiteindelijk blijk ik van de 28 deelnemers 6de te zijn geworden met 50,8 km/u. Opvallend is het verlies bij start en keerpunt. Het eerste stuk ging met 57,8 km/u gemiddeld, de retourrit met 47,5 km/u. Gemiddeld zou je verwachten op rond 53 km/u uit te komen. Dat blijkt heel anders uit te pakken. Flink verlies loop ik op door op de laatste haakse bocht in het gras te belanden. De stroomlijnkappen zijn dan echte remkleppen en in een te zware versnelling worstel ik me stapvoets weer terug naar het betonnen fietspad.

Daniel wint met een verschil van 2 seconden van Ymte. Derde wordt Jos. Bij de dames wint Yvonne van der Stok, Ellen van Vugt op de open ligger wordt tweede, Marion van der Kraats derde. Mijn geboren opponent Robert-Jan kan ik 1,5 minuut achter me houden. 

Na afloop gaan een aantal rijders naar Ymte Sybrandy's huis. Hij is jarig en is het gezellig napraten.

Op de smartphone van Daniel Fenn zie ik voor het eerst de nieuwe voor Velomobiel.nl ontworpen fiets. Lijkt nogal op een ... .a al wijst Daniel me op de vele verschillen. Hoe dan ook een fraai ontwerp.

Marloes Dries heeft een mooie fotoserie gemaakt van het evenement.
Deze fotoreportage vind je hier

LEL, LEK

Gisteren de Quest enigermate geprepareerd. Dit keer geen wielstroomlijnkappen en ook geen Lycra op de voetengaten. Wel breng ik de oude Lexan strippen rond de wielen aan. Ook breng ik voor de winter weer de voetenstrip onder de fiets aan. Ik ben benieuwd of me dit veel snelheid zal kosten.

Vanmorgen de Quest op de imperiaal gezet en door een buiig en winderig Noord-Holland via Enkhuizen op weg naar Lelystad. Daar druppelt de vaste ploeg deelnemers binnen. Daniel Fenn van Beyss heeft zijn nieuwe mini Evo-K mee. Was de Evo-K, rechts op de foto, al een kleine opdonder, dit is helemaal een mini. Met alle consequenties van dien. Als je voor in de fiets wat moet doen moet je een slangenmens zijn.

Het waait Bft 5 met uitschieters tot Bft 6. Heel langzaam neemt de wind iets af. Als ik mag vertrekken spettert het wat. Al gauw staat de GPS op 63 km/u. Dat kan ik vasthouden tot de tweede flauwe bocht. Daarna komt de wind wat zijdelings in en zakt de snelheid tot 58 km/u. Dit gaat best lekker en de deelnemer die twee minuten voor me is gestart komt vlot dichterbij. De snelheid is nauwelijks lager dan vorig jaar.

Na Checkpoint Charly, halverwege het eerste stuk, moet ik steeds harder trappen om zelfs maar 50 km/u te kunnen vasthouden. Als ik even later de Quest wat voel dweilen weet ik hoe laat het is. De Furious Fred achterband is lek. Voor vertrek heb ik reservebanden en de pomp ingeladen. Ook een fleece jack en een regenjack zijn aan boord. Dat blijkt met deze lage temperatuur van 9 gr. C een wijze beslissing. Een oudere racefietser stopt en denkt dat ik in grote problemen ben. Hij wil wel eens zien hoe ik dit aanpak. Als de lekke band met binnenband met één beweging uit de wielkast komt is ie oprecht verbaasd.

Jan van Steeg stopt achter me. Ik zeg dat ik me wel kan redden. Jan roept dat ie ook een lekke achterband heeft en gaat aan de slag om de band op te pompen.
Mijn nieuwe binnenband wil slecht op druk komen en als ik eenmaal weer onderweg ben is ie zo weer leeg. Het ventiel interieur van het Franse ventiel zit los en een tangetje heb ik niet mee. Ik bel via Marcel V. Jan Geel met het verzoek me met mijn auto te komen halen.

Jan is er na enige tijd, ik had hem helaas de verkeerde kant opgestuurd, en we laden de Quest op de auto. Terug bij de start lever ik mijn transponder in en klets met deze en gene nog wat na. Na de prijsuitreiking is het wachten op Mark Burgers en zijn zoon. Ze worden na 2 uur en drie kwartier fietsen door iedereen met applaus ontvangen.

Ymte blijkt, ondanks zijn weer opspelende achillespees blessure de wedstrijd toch gewonnen te hebben. 2 minuten later komt Daniel Fenn binnen. Hij heeft de hooggespannen verwachtingen over de kleine Evo niet waargemaakt. 0,6 seconde later, ja echt 0,6 seconde later, komt Theo van Andel als derde over de finish. Records worden er niet gebroken, de wind is te hard en komt uit de verkeerde hoek.
Volgend jaar beter.

LEL, nieuw record 53,6 km/u

De laatste voorbereidingen voor deze LEL, Lelystad - Enkhuizen - Lelystad verliepen gisteren ronduit explosief. De Furious Fred achterband kon de druk van 6 bar niet aan en explodeerde. De polyester hoepel in het wieldoekje aan stukken, het wiel weer onrond en mijn mooie nieuwe latex binnenband is ook total loss. Gelukkig heb ik nog een tweede latex binnenband. Ook met deze band gaat het fout tijdens de montage en ook deze ploft met iets minder auditief spektakel.
Kees van Hattem komt binnenstappen en leent me zijn hoepeltje.

Als deze ellende een voorbode is voor de resultaten van de wedstrijd vandaag wordt het niks. We zullen zien. In ieder geval heb ik de afgelopen maand vrij serieus getraind met minimaal om de dag een pittige interval training van 30 km. Op deze manier kan ik mijn hartslag makkelijker richting 160 slagen per minuut houden.
De Quest wordt voor het eerst voorzien van een Jan van Steeg wielkap voor het achterwiel. Jan Reus heeft er flenzen aan gelamineerd waardoor ze makkelijker onder de fiets kunnen worden geplakt. Aan de staart plak ik twee stukjes Lexaan van 0,5 mm dik om turbulentie te voorkomen. Het vizier van de racekap voorzie ik van een stukje dun wit karton om op de terugweg niet in de zon te hoeven kijken. Het weer is fantastisch, volle zon en windje 3 Bft uit het zuiden.

Twintig minuten voor de start zet ik de Quest op de Tacx trainer om warm te rijden. Na een kwartier ruik ik verbrand rubber of PVC.
Eén van de PVC rollen is helemaal doormidden, vermoedelijk doordat de fiets er niet recht op stond. De warmte ontwikkeling is kennelijk heel fors.

De start verloopt prima, al moet ik wel eerst even bij wijze van proef over de startlijn rijden om vast te stellen of de transponder door de carbon bodem wordt gezien. Dat lukt gelukkig prima. Na de start moet er eerst een stukje geslalomd worden om op het fietspad te komen langs het water. Daarna gaat het volgas los. Al snel staat de snelheidsmeter op 64 km/u en zelfs even op 65 km/u. Ik kijk op mijn hartslagmeter en zie dat deze op 164 slagen per minuut staat. Oops, dat hou ik geen uur vol. Dankzij de prima preparatie van de fiets, de racekap en wielkappen spelen een belangrijke rol, blijf ik op 62 km/u tot de bocht. Het rechte stuk tot halfweg weet ik de 60 km/u vast te houden. Dat moet ook want zoals Ymte zegt 'onder de 60 km/u win je geen wedstrijd'.
Tot Enkhuizen, de wind komt nu wat onregelmatig van links, moet ik wat snelheid prijs geven. De weg is slecht en het is nog ver. Bij het aquaduct moet de snelheid er goeddeels uit om de verraderlijke drempel zonder schade te passeren. Sowieso moet dat langzaam omdat twee wielrenners twijfelen of ze het fietspad of de parallelweg zullen nemen.
Het omzetten gaat vlot en ik mag weer naar Lelystad. Het eerste stuk is vreselijk moeilijk. Eerst moet je uit het dal van het aquaduct klimmen om vast te stellen dat de wind nu echt tegen is. Toch moet de snelheid weer ruim in de 50 km/u komen.
Daniel Fenn komt met snelheid voorbij, verder word ik niet ingehaald. Wel haal ik heel veel rijders in.

Het laatste stuk is het moeilijkst. Hartslag 157 is nog steeds prima en de snelheid blijft rond de 53 km/u. Alle lange wedstrijden krijg ik vroeger of later kramp, nu helemaal niet. Zou het komen door het drankje Quick Energy? Cees Roozendaal had een flesje gratis gekregen tijdens ons bezoek aan Bike Motion. Cees had dit als geheim wapen willen inzetten, maar als het gratis is, is ook Wim wel van de partij.

Als ik over de finish kom heb ik het gevoel een prima rit te hebben gereden. Mijn uiterst beperkte kledij is doorweekt en ik schijn er uit te zien alsof ik door de wringer ben gehaald. Hoe dan ook, een gemiddelde snelheid van 53,6 km/u is heel tevredenstellend. Dat is 3,2 km/u sneller dan de definitieve uitslag van 2010. Ik word hiermee vijfde in een veld van 42 rijders. Winnaar wordt Daniel Fenn met 60,9 km/u. Tweede wordt Hans Wessels, derde Alwin Visker en vierde Theo van Andel. In dit gezelschap vijfde worden is prima.
Na afloop is het goed napraten. Het Noord-Hollandse supporterslegioen gaat weer op huis aan. Een aantal fietsers gaat een visje eten bij de snackwagens aan de andere kant van de brug.

Nadat de Quest weer op de Foldy-car is gezet rij ik over de dijk tevreden naar huis.

Foto 1 en 3 zijn gemaakt door Marten Tacoma
Foto 4 is gemaakt door Pé Koomen