CycleVision 2016 is weer een mooi evenement geworden. De aanloop is voor mij fysiek wat uitdagend. Er dreigt een periode van draaiduizeligheid aan te komen. Ik merk dat aan een licht gestoord evenwicht en een wat misselijk gevoel. Ik besluit de laatste week voor CV de training te staken en zoveel mogelijk rust te nemen. Dat doe ik toch al omdat ik niet veel zin heb om dingen te ondernemen.
Wel heb ik woensdag bij Jan Reus in Enkhuizen mijn nu compleet zwart gespoten dakrek opgehaald. Ziet er wat chiquer uit zo. Na de vele regen van de afgelopen week ziet het er voor zaterdag en zondag beter uit. De zaterdagmorgen begint met zon en af en toe een licht buitje. Wel is het met 15 graden C. koel en het waait 5 tot 6 Bft.
De organisatie laat de snelsten als eersten starten. Dat is natuurlijk prettig, de baan is dan nog vrijwel leeg. Daniel Fenn mag als een van de eersten van start. Zoals vaak heeft Daniel de zaken nog niet helemaal op orde. Nog voor de start heeft ie al een lekke band. Hij rent naar zijn bus en komt terug met een ... totaal versleten band. Die gaat ook lek en dat herhaalt zich nog eens.
Ik mag als vijfde van start en doe voor mijn gevoel niet mee voor de prijzen. Meedoen is belangrijker.
De start verloopt moeizaam omdat je zonder aanvangssnelheid tegen de heuvel op moet rijden. Dan maak ik snelheid en dat gaat aardig goed. Op de rechte stukken haal ik 53 tot 54 km/u en moet voor alle bochten wat snelheid minderen. Vooral de bocht in het zuidwestelijk deel van de baan kan niet sneller dan met 45 km/u worden genomen. Ik neem de bochten zoveel mogelijk langs de ideale lijn. Voor de bocht zoveel mogelijk naar de buitenkant en dan in de bocht naar binnen snijden. Vervolgens weer de buitenbocht opzoeken. Ik word door de verschillende DF's binnendoor ingehaald en zij kunnen allemaal veel meer snelheid houden in de bocht. Het wedstrijd speelveld is de laatste jaren radicaal gewijzigd. Rijders die ik, toen zij nog een Quest bereden, moeiteloos achter me liet, rijden me nu gewoon voorbij. Misschien toch Ymte maar eens vragen naar een snelle DF :).
Na een half uur komen er steeds meer deelnemers in de baan en is het goed opletten in de bochten. Mijn hartslag wil niet op de normaal gemiddelde waarde van 150 slagen per minuut komen. Het wordt een gemiddelde van 144 slagen per minuut en het is duidelijk dat het oude lijf vandaag niet optimaal functioneert. Bij de laatste ronde is het even spannend of ik net voor of net na het uur de finishlijn zal passeren. 33 seconden na het uur passeer ik de finishlijn en ik kan de laatste ronde rustig uitrijden.
Mijn uurgemiddelde komt op 49,5 km/u, precies 0,2 km/u langzamer dan in 2010. Ik word hiermee 22ste van 89 finishers, in 2010 bereikte ik de 16e plek. Dat is, gegeven de omstandigheden redelijk goed. Ik besluit om de 3-uurs race van zondag niet mee te rijden. Het is in deze conditie verstandiger om rust te nemen. Na de race is het leuk om naar de andere deelnemers te kijken. De mooie blauwe Super Mango van Piet Kunis is ook in de baan en ik kan er een paar goede foto's van maken. Piet komt op 44,1 km/u, uitstekend voor een Mango, en helemaal als je weet dat er een 70-jarige aan het trappen is.
Prachtig om te zien zijn ook de handbikers. Zij komen met heel veel moeite de bult na de start op maar maken op indrukwekkende manier hun uur vol.
Een goed deel van de middag is het goed kletsen met vele vrienden en bekenden. De Noord-Hollandse bende met Cees, Matthijs, Jan en George is present. Op het gezellige kampeerterrein binnen de baan hebben vele fietsliefhebbers hun tenten opgezet. Als ik de Quest weer op de Tesla zet krijg ik daarbij zoveel belangstelling dat het wel anderhalf uur duurt voor ik uiteindelijk vertrek.
Sloten is en blijft een prachtige baan. Voor een Quest niet de snelste baan, maar met een DF is dat geen probleem. Dank aan de vrijwilligers van de NVHPV die dit evenement weer uitstekend hebben georganiseerd.
Als de voorbereidingen voor CycleVision zijn getroffen realiseer ik me dat de afstanden van het wedstrijdterrein en de andere onderdelen van het evenement tamelijk groot zijn. Op de plaats waar bij iedere auto de motor ligt, past de Giant Halfway vouwfiets. Het blijft een bijzonder gezicht.
Zaterdagmorgen arriveer ik al om half tien in Venray. Daar schuift het grote rolhek snel terzijde en kan ik met de Quest op het dak doorrijden naar de wedstrijdbaan. Ik ga de uursrace rijden met de Quest. Over het waarom verder meer. De Noord-Hollandse delegatie bestaande uit Cees, Matthijs, George, Jan en Arnold komt gelijk met mij aan. Ze hebben voor hun fietsen min of meer een vaste plek aan de rand van de wedstrijdbaan. Daar staan ze in goed gezelschap naast de LeMans van CyclesJV.
Om 11.00 staat mijn eerste lezing over de VeloTilt gepland. De organisatie meldt me dat dit afgelopen week is vervroegd naar 10.30 uur. Oops, dat gaat mis flitst het door mijn hoofd. Ik heb die wijziging niet doorgekregen en dus zullen de bezoekers er niet om half elf zijn. Dat blijkt inderdaad te kloppen, om half elf zijn er nog maar vier belangstellenden. In goed overleg met Johan die de lezing over ROAM gaat doen, wachten we tot 11.00 en zie daar, de zaal loopt vol.
De lezing verloopt prima en Johan kan prima op mijn verhaal aansluiten.
Om twee uur starten de bikkels voor de drie-uurs race. Theo van Soest fungeert met zijn Quest als pace car en na twee rustige rondjes gaat het los. Verschillende snelle rijders hebben inmiddels een DF aangeschaft en sinds kort heeft Daniel Fenn daarvoor een 'broek' gemaakt. Dit zijn twee heel grote stroomlijnkappen die de snelheid inderdaad flink verhogen. Alleen Theo van Andel weet zich met zijn Quest voorin het veld te handhaven.
Daniel Fenn rijdt gemiddeld bijna 59 km/u en wordt de winnaar van deze wedstrijd. Theo van Andel wordt derde. Een opvallende prestatie wordt geleverd door Harry Lieben. Met zijn Mango rijdt hij drie uur lang gemiddeld 49,4 km/u. Hij wordt daarmee vijfde in een veld van totaal 40 rijders.
De VeloTilt staat bovenaan naast de baan en krijgt veel belangstelling. Ook de toertop is nu voor het eerst te zien. Jan Geel is onvermoeibaar bezig met het geven van uitleg over de VeloTilt.
Jan Reus heeft naast de VeloTilt ook de ongestroomlijnde VeloTilt mee. Liefhebbers die dit willen mogen er een stukje mee rijden. Daar wordt massaal gebruik van gemaakt. De meeste rijders komen blij verrast terug. De eerste tientallen meters gelocked rijden en dan deblokkeren is natuurlijk spannend. De meesten lukt dat in één keer, een enkeling gaat de eerste keer onderuit.
Zondagmorgen om 10.00 is de uursrace. Cees Roozendaal voorziet zijn Quest van enkele geheime wapens. Hoewel Cees had aangekondigd dat ie 'ome Wim wel zal opduwen' laat een blik op de uitslag, Ome Wim heeft Cees 5x opgeduwd, iets anders zien :)
Jan Reus en Jan Geel plakken de wielstroomlijnkappen onder mijn Quest. Twee dagen voor vertrek naar Venray zie en voel ik dat er een steeds hinderlijker onrondheid in mijn achterband optreedt. Het lukt me niet om de Super Moto rond te laten lopen. Hoewel de Super Moto na 3 jaar en 25.000 km nog niet versleten is, kieper ik hem toch maar in het vuilnisvat. Een nieuwe Super Moto maakt het helaas niet beter. Pas heel laat zie ik dat het niet aan de banden ligt maar aan het slingeren van het wiel. Dat ik dat zo laat zie heeft alles te maken met het kijken met maar één oog. Ik probeer het met spannen en ontspannen van de goede spaken te verhelpen. Helaas willen na drie jaar de nippels niet meer draaien en moet ik er maar mee leven.
Op bovenstaande foto van Robert-Jan Bakker lap ik Cees en toeter en passant maar even. Peter - ovaal - de Rond doet voor het eerst sinds jaren weer een keer mee. Hij rijdt net 1 km/u harder en zet mij op ruim een ronde. Zou dat komen omdat ie ovaal rijdt? Misschien ook wel omdat ie 15 jaar jonger is en veel meer kilometers maakt. En het kan ook nog liggen aan het feit dat Peter een vrijwel nieuwe en dus stijvere Quest heeft. Hoe dan ook, hij was sneller.
De baan in Venray is een dragrace baan. Het wegdek is ruw en op veel plaatsen matig gerepareerd. De rechte stukken zijn altijd schuin en de helling in de bocht verandert niet. Je hebt steeds het gevoel uit de bocht te vliegen. Ga je er met 53 km/u in en je blijft even hard trappen, dan kom je er met 51 km/u uit. Die verloren snelheid moet je op de rechte stukken weer erbij zien te knokken. Gemiddeld is de baan 7 tot 9 km per uur langzamer dan bijv. de RDW baan in Lelystad.
Na de race zie ik waar de onheilspellende geluiden tijdens de race bij het achterwiel vandaan komen. De onderkant van de Quest is zwart van het rubber slijpsel. Rijden met een slingerend achterwiel in een aanlopende wielstroomlijnkap is niet bevorderlijk voor de snelheid, maar ook niet voor de nieuwe Super Moto. Dat wordt een retourtje Dronten voor een nieuw achterwiel.
Op bovenstaande foto zien jullie mijn Tesla Model S als pace car voor de rijders van de afvalrace. Ik hou op dat moment mijn tweede lezing op zondag en kan de auto niet besturen. Hans van Vugt is de eerste die mijn auto voor dit doel mag rijden en vermaakt zich er prima mee. Zelf maak ik een aantal rondjes op hoge snelheid als de fietsers er nog niet zijn. Op het korte rechte stuk haal ik makkelijk 140 km/u en ga met 110 km/u de kletsnatte bocht in. Op een witte streep breekt de Tesla uit maar de tractiecontrole grijpt onmiddellijk in en voorkomt dat de bolide tegen de betonnen borstwering crasht.
Al met al heel leuk, ook voor de toeschouwers die komen aansnellen om dit onaangekondigde spektakel te filmen en te fotograferen.
George Krug heeft een paar beelden met zijn GSM vastgelegd.
Tijdens de afvalrace breekt een enorm noodweer uit. Het regent onwaarschijnlijk hard en de regen stroomt in golven langs de achterkant van de baan naar beneden.
De organisatie heeft dit jaar een veel groter evenement bedacht. Allerlei andere fietssporten komen aan bod. Er zijn uiterst behendige bikepolo rijders, steppers en spinners. Ook ludieke zaken als een show met historische fietsen waaronder de hoge Bi zijn te zien.
Een probleem blijft dat er een grote afstand is tussen de racebaan en de andere activiteiten. Ik vraag me af waarom alles niet wordt geconcentreerd op de binnenbaan en rond de buitenbaan. Er is nu een loopbrug waardoor dit wel kan. De organisatie heeft zijn uiterste best gedaan en alles liep gesmeerd.
Toch kan ik me niet aan het gevoel onttrekken dat het steeds meer een onderonsje wordt van een steeds geringer aantal deelnemers en minder interesse van handelaren. Deden er in 2007 in Sloten nog 130 deelnemers mee aan de uursrace, nu kwamen er maar 26 deelnemers aan de start.
Alle overall winnaars, zonder uitzondering bekende gezichten, op het podium.
Daniel Fenn, de ontwerper van DF rijdt ook een stuk op de naakte VeloTilt. Het komt enthousiast, met beide handen los van het stuur en mooie bochten makend terug.
Bovenstaande foto's zijn niet gemaakt in Venray maar op de baan van de RDW in Lelystad een week eerder. Samen met het Human Power Team van de TU Delft en team Elan hebben we enkele uren de baan gehuurd om te testen. Daar bleek dat de snelheden die we hoopten te halen niet gehaald werden.
David haalde 54 km/u, maar met meer vermogen dat vooraf berekend. Tijdens de laatste rit ging de besturing zwaarder dan normaal. Na onderzoek bleek het aluminium halfrond onderaan de voorvork verbogen te zijn. Dat moet van staal of carbon worden en vereist flink wat sleutelwerk.
Maar eerst gaan we uitzoeken waar de lagere snelheid door wordt veroorzaakt. Dit kan liggen aan de rolweerstand, aan wrijvingsweerstand door de variabele spoorbreedte, aan luchtweerstand of aan weerstand in de aandrijving. Dat gaan we in de komende periode uitvlooien.
Met de nu niet goed sturende VeloTilt wil ik liever niet tussen andere deelnemers in de problemen komen. Niet voor mezelf maar zeker niet voor anderen.
De VeloTilts rijden nu met een Rohloff naaf. Voor toeren een prima naaf, voor wedstrijden op snelheid zijn de stappen tussen de versnellingen veel te groot. Piet Kunis en Bram Smit bedenken een variatie op de derailleur. Een standaard cassette wordt door een hevel over een van kogels voorziene spibaan heen en weer geschoven. De ketting schakelt wonderwel goed zonder extra voorzieningen. Het geheel loopt fantastisch licht. Het verschil met een Rohloff naaf is heel groot. Onderstaand een filmpje van de werking van de VeloTilt derailleur.
Het weekend van 20 en 21 juni, volgende week dus, komt rap naderbij. Dan wordt het traditionele CycleVision evenement gehouden. Deze versie zal grootschaliger en veel diverser zijn dan vorige evenementen.
Het programma is zeer uitgebreid met races, spinningmarathon, Striderbikes, fietstoertocht, MTB tocht, probeercircuit, lezingen, verkoopstands, en nog veel meer. Het programma kun je hier vinden:
De VeloTilt komt uiteraard weer mee naar CycleVision. In principe ga ik de uursrace op zondag meerijden. Op dit moment wordt de laatste hand gelegd aan de toertop. Ook deze komt mee naar Venray.
We nemen ook de ongestroomlijnde VeloTilt mee naar Venray. Op deze fiets worden alle ontwikkelingen eerst getest. Daarna worden de onderdelen gedupliceerd en in de gestroomlijnde versie ingebouwd. De ongestroomlijnde VeloTilt nemen we mee voor die fietsers die weleens met een VeloTilt willen rijden. De fiets zal het hele weekend beschikbaar zijn voor proefritten op het probeercircuit. Dit jaar hou ik zowel op zaterdag als op zondag weer een lezing over de VeloTilt. Uiteraard is de fiets tijdens de lezing te zien. Mijn lezingen zijn te volgen:
Na een rustige nacht in hotel Asteria inVenray rij ik met de bus en de VeloTilt op tijd terug naar Raceway Venray. David wil wat eerste testjes doen met zijwind. De vrijwilligers bij het toegangshek willen het hek wel even open houden. David vertrekt met de fiets in de beschutting van de bomen achter de kombaan en rijdt dan het open terrein op. Het publiek, inclusief honden, verwacht geen VeloTilt, maar alles gaat goed. David voelt de geringe zijwind van 3 Bft wel maar de noodzakelijke correcties zijn gering en verlopen automatisch.
Net als gisteren is er ook nu weer veel belangstelling voor de VeloTilt.
De start van de 3-uurs race is leuk om te zien. Als laatste start de fraaie Birk van Peregrin. Deze mooi gestroomlijnde tweewieler start als laatste maar is na één ronde al koploper en blijft alle deelnemers continue inhalen. Het prijskaartje van € 27.000,- euro betekent wel dat maar een enkeling zo'n fiets zal kunnen aanschaffen.
Om kwart voor twee begint de lezing over de VeloTilt. Aanvankelijk zou ik mijn verhaal houden in een klein zaaltje in een bijgebouw, geschikt voor maximaal 40 toehoorders. Ik geef aan de organisatie door dat ik meer dan 40 mensen verwacht. Dat blijkt later zeker te kloppen. De lezing vindt nu plaats in de grote feestzaal boven het restaurant. De lezing valt gemiddeld prima in de smaak. Na afloop willen veel mensen de VeloTilt, deze is de trap opgetild en staat tijdelijk boven in de zaal, nog eens uitgebreid bestuderen.
Al met al rijden we met een goed gevoel huiswaarts om enkele minuten na het begin van Nederland - Mexico op De Woude te arriveren.
Vanmorgen op tijd rijden Jan en ik met een gehuurde bus en de VeloTilt naar Venray. Het circuit is even zoeken, in één van de aankondigingen stond een verkeerd adres.
Zo gauw de VeloTilt uit de auto is storten vele bezoekers zich op de nieuwgeborene. De commentaren zijn gemiddeld heel lovend, men vind de fiets veel mooier dan eerder op de blog. Dat klopt natuurlijk, Jan Reus heeft veel werk gemaakt van mooi spuitwerk en een fraaie belijning.
Mijn voet is redelijk hersteld en past net in de fietsschoen. Ik kleed me om en maak me op om tijdens de uurs-race de eerste keer met complete kap te gaan rijden. David Wielemaker heeft ook wel zin om met de VeloTilt te rijden. Ik vind dat prima en David gaat proberen de VeloTilt wat op zijn lengte van 1.94 meter in te stellen. Dat lukt niet echt goed en door het gesleutel mist David de start van de uurs-race. Na de race gaat ie alsnog een paar rondjes rijden. Mooi is te zien dat als de fiets op het schuine wegdek van het rechte stuk rijdt, de body rechtop blijft en de wielen verschillend in hoogte rollen.
David is goed te spreken over de technische aanpassingen die de laatste twee weken zijn aangebracht.
Hard rijden gaat niet goed, hij kan niet goed rond trappen. Na twee ronden zien we David niet meer rijden. Hij blijkt problemen met het voorwiel te hebben. Het voorwiel is losgelopen en dat maakt de fiets uiteraard onbestuurbaar. Gelukkig rijdt ie naast een grasstrook en daar landt de VeloTilt op zijn linkerzijde. Geen krasje te zien, gelukkig. Hij wordt door de achter hem rijdende houten velomobiel geholpen en dit alles is gefilmd. Het inbusboutje zit snel weer vast en David rijdt naar de pits.
De Garmin laat zien dat David 46 km/u heeft gereden. Dat moet natuurlijk sneller kunnen als David goed in de fiets zou passen.
In de middag gaat het regenen en dat betekent dat veel bezoekers huiswaarts gaan.
Als de ergste regen tegen zes uur ophoudt laden we de VeloTilt weer in de bus en ga ik richting hotel.
Morgen ga ik proberen een stuk(je) mee te fietsen met de 3-uurs race. Na de 3-uurs race geef ik om 13.45 uur in lezing in de grote kantine van de RaceWay in Venray.
In de voorbereidingen voor de wedstrijd van vandaag op de RDW testbaan is 5 weken geleden een ziekteperiode van twee weken ontstaan. Direct daarna heb ik de training serieus hervat en de SRM meter bewijst dat de conditie aardig richting het niveau van CycleVision 2012 is gegaan.
De Quest is de laatste dagen voor de wedstrijd vertroeteld. Zelfs een complete schoonmaakbeurt valt de fiets ten deel. De Quest krijgt nu carbon voetenbakjes en wieldoekjes aan de binnenkant van de voorwielen. Verder is de fiets hetzelfde toegerust als vorig jaar. De weersomstandigheden zijn iets gunstiger dan vorig jaar. Er staat een noord-noordwestelijke wind van Bft 4 met uitschieters tot Bft 5. Ik wil over de dijk Enkhuizen-Lelystad rijden maar realiseer me dat de A7 wordt geasfalteerd. 7 km file staat er al en als ik nog maar een kilometer van huis ben draai ik om en rij via Amsterdam.Op de RDW baan is het om half twaalf nog vrij rustig. Eerst zullen de superstroomlijn fietsen een uur rijden. Het waait evenwel te hard voor deze verfijnde racemachines. Team Cygnus en team Elan rijden een uur maar kunnen door de harde wind geen snelle tijden neerzetten. Team HPT Delft rijdt niet.
Jan Reus helpt met het onder de fiets plakken van de wielstroomlijnkappen. Ook plakt ie de racekap af op het instapgat, elke onnodige luchtwerveling levert weerstand op en dus snelheidsverlies. Ietwat geïmproviseerd worden de transponders uitgedeeld en de race kan beginnen. Voor de start sta ik opgelijnd naast Robert-Jan. Dat wordt leuk want hij is de laatste tijd veel sterker geworden en hij heeft zich voorgenomen zich niet door mij te laten verrassen.
Inrijden is er niet bij en samen met Robert-Jan gaan we van start. De SRM wordt op de startlijn gereset en alle waarden beginnen op 0. De eerste ronde gebruik ik om een beetje warm te rijden. Neemt niet weg dat de snelheid al gauw op 58 km/u staat. Als ik de eerste keer langs de start kom is de snelheid al ruim 60 km/u. Wow, dat gaat lekker. De Quest wordt door de wind af en toe flink te grazen genomen. Gelukkig minder dan vorig jaar toen ik af en toe moest stoppen met trappen om op koers te blijven.
Na twee ronden lukt het me om op het rechte stuk naar de start steeds tussen 61 en 62 km/u te rijden. Aan de overkant van de baan is de wind tegen, maar door de bomen is er beschutting. Daar zakt de snelheid terug tot 59 km/u. Ik verbaas me over de enorme snelheid die ik vrijwel continue kan vasthouden. De banden lopen dit keer niet aan en dat is prettig voor tussen de oren. Voor het eerst heb ik een plantenspuit in de fiets en enkele keren besproei ik mijn blote bast met een verkoelende nevel.
Robert-Jan komt niet langszij en moet dus minder hard rijden. Ik haal met grote regelmaat heel veel fietsers in, ook velomobielen. Ik word door Theo van Andel en door Ymte ingehaald, door Daniel Fenn later drie keer. Daniel heeft zoals gebruikelijk weer technische perikelen en moet vlak voor de start nog een band plakken. Dan blijkt ie ook nog een kapot velglint te hebben. Hij wordt door Matthijs Leegwater gered en krijgt een broodnodig velglint van Matthijs. Daniel weet de idiote snelheid van 67 km/u neer te zetten.
Het uur vliegt voorbij en ik blijf me verbazen dat het zo hard gaat. Tot mijn grote vreugde blijft kramp op de achtergrond. Ik heb, samen met een partij Risse dempers, een aantal OSMO producten uit de VS mee laten komen. Deze oplosbare poeders moeten de interne lichaamstemperatuur verlagen, het vermogen verhogen en ... kramp verminderen. OSMO wordt buiten de VS niet verkocht en de fabrikant wil - nog - niet exporteren. Het vermogen is gelijk aan vorig jaar, 216 Watt gedurende de eerste twintig minuten. Over het hele uur is het uiteindelijk gemiddeld 207 Watt. Normaal krijg ik na een half uur tot drie kwartier na de start kramp. Dit jaar niet. Het geklooi met de OSMO poedertjes, één dosis preload de avond te voren, één dosis een half uur voor de start, een ander poedertje voor tijdens de wedstrijd en weer een andere oplossing voor herstel na de wedstrijd, lijkt wel wat op te leveren. Ik kan tot het eind min of meer voluit gaan en er zit dan ook geen dip in de vermogengrafiek.
Op de SRM zie ik dat ik het uur net kan volmaken en ik finish dan ook 8 seconden na het uur.
De snelheid is met 58,2 km maar liefst 1,8 km/u hoger dan de 56,4 km van vorig jaar. (Zie ook de update 2 waar door een correctie op vorig jaar de snelheid wel 3,25 km/u hoger is).
Ik rij dan ook met een heel tevreden gevoel huiswaarts.
Update: De organisatie heeft de snelheden gecorrigeerd. De eerste uitslag was dat ik 59,8 km/u had gereden. Deze uitslag was gebaseerd op het rijden op een hoger deel van de kombaan. Ligfietsers rijden lager in de baan en leggen dus per ronde minder afstand was.
Update 2 d.d. 3 juli 2013
De organisatie lijkt in 2012 ook de foute baanlengte te hebben gehanteerd. Clément Pilette schrijft:
It seems that for the 1 hour race of 2012, the track length was also mistaken in the calculation. Looking at the official data, it is mentioned a track length of 2.850 km instead of 2.775. Therefore, your average speed for 2012 was 54.94km/h. So your speed gain is actually 3.25 km/h. The track length for the 2011 version is correct.Congratulations Wim, that's a big improvement and a great result.Greetings,Clément
Foto 1, 4 en 5 zijn gemaakt door Magic Bullet
Foto 2 en 7 zijn gemaakt door Jan Reus
Afbeelding uitslag van Ligfiets.net
Met hartelijke dank aan Jan en Magic Bullet voor de foto's.
