Rottweiler en Panasonic FZ1000

Deze winter is een heerlijke winter om te fietsen. De temperatuur is steeds tussen 3 en 9 graden C. In de Schermer polder is het uitzicht vanaf de dijken prachtig. Vaak heb ik mijn Panasonic FZ1000 fotocamera mee in de fiets. Deze camera is voorzien van een Leica Vario-Elmarit lens. De brandpuntsafstand is te variëren van 25 tot 400 mm, gerekend met full-frame equivalenten. De lichtsterkte is 2.8 tot 4.0, afhankelijk van de tele-instelling. Als ik hemelsbreed nog ruim 1000 meter ben verwijderd van het lieflijke dorpje Driehuizen maak ik, vanaf dezelfde positie, wat foto's van de wolkenlucht boven Driehuizen.

Weer valt me op hoe enorm het zoombereik van deze camera is. Meestal worden zoomlenzen op hun meest ingezoomde stand wat wollig en zacht. De Leica lens op de Panasonic FZ1000 blijft ook op 400 mm scherp en contrastrijk. Bij de onderste foto van het kerkje is iedere voeg tussen de stenen van de muur te onderscheiden, een bijzondere prestatie. Dit is naar mijn mening de ultieme reiscamera. Relatief licht met 850 gram, ruim 20 miljoen pixels en zonder extra lenzen mee te slepen een hoge kwaliteit in ieder zoombereik. Mijn fraaie Nikon D700 met kilo's aan mooi optisch glas raakt langzamerhand gepensioneerd, in de fototas wel te verstaan.

Even een update over de Rottweiler die mij op de dijk steeds aanvalt. Ik heb me verdiept in de Dazer, een tip van Belle. Het blijkt dat deze gemiddeld goed werkt bij wat kleinere honden en bij honden die langzaam dreigend naderbij komen of meelopen met een voertuig. Op grote agressieve honden die op snelheid een fietser of wandelaar naderen heeft de Dazer meestal geen effect. Sommige grote honden worden er nog agressiever van. De Dazer wordt het niet. Maar wat dan wel.
Eergisteren kwam het beest weer als een dolle van het boerenerf rennen en vliegt omhoog tegen de dijk. Ik kan het beest al van flinke afstand zien aankomen en besluit nu gewoon te stoppen. Dat blijkt wonderwel heel effectief. Als de hond op de top van de dijk de weg opstuift sta ik vrijwel stil.
Dat vindt de Rottweiler prima. Hij komt tot stilstand, kijkt me aan en .... loopt weer rustig de dijk af naar de boerderij. Nou wil ik, zeker niet als ik een snel rondje wil maken, steeds stoppen voor een hond, maar om gevaar en schade te voorkomen is het wel verstandig. Misschien gaat de hond nu leren dat zo'n gele torpedo helemaal niet hoeft te worden aangevallen. We zullen zien.

Rottweilers ... vallen aan

Vanmorgen overleg ik eerst met het aluminium lasbedrijf Van der Velden over aanpassingen aan de dakdrager om de Quest op de Tesla te kunnen vervoeren. Morgen daarover een verslag.

Vanmiddag rij ik één van mijn regelmatige trainingsritjes. In de winter doe ik meestal rustig aan, maar voor de wind gaat het toch al wel snel 45 tot 50 km/u. Mijn favoriete ritje is 30 km lang en voert over de mooie dijken van de Schermer via Driehuizen naar Schermerhorn.

Enkele kilometers ten noorden van Driehuizen wonen op een boerderij op de westelijke oever van de ringvaart een tweetal Rottweilers. Zo gauw de beesten me zien rennen ze het boerenerf af, vliegen tegen de dijk omhoog en ... vallen aan. Dit ging tot nu toe altijd goed, al klopte het hart me af en toe in de keel als ik de honden net kon ontwijken.

Vanmiddag zie ik de honden weer de dijk oprennen en een fractie later komen ze slippend op het asfalt tot stilstand. Ik kan één van de secreten niet meer ontwijken en ik hoor een flinke klap tegen de linkerkant van de Quest. Wel GVD, heb ik dat? De honden rennen weer naar de boerderij en ik stap uit. Ik kan geen barsten of deuken zien, kennelijk heb ik het beest alleen maar geschampt.

Ik besluit naar de boerderij te gaan om verhaal te halen. Ik zal de boer vragen zijn erf af te sluiten. Maar hoe zullen de Rottweilers mijn bezoek waarderen? Nou niet zo goed. Ze gaan als gekken te keer en blaffen onophoudelijk en benaderen me agressief. De boerderij blijkt behoorlijk vervallen te zijn, de bel zal 50 jaar geleden waarschijnlijk voor het laatst gefunctioneerd hebben. Er is niemand thuis. De honden blijven agressief en zo gauw ik me omdraai proberen ze me te bijten. Achteruit lopend bereik ik de Quest en weet snel de fiets in te stappen. Nu geven de beesten het op en ik kan het erf verlaten.

Morgen ga ik weer langs bij de boer. Een gewaarschuwd mens telt voor twee. Daarnaast vrees ik dat de boer een schade van tegen de 1000 euro waarschijnlijk niet makkelijk zal betalen.
De foto is van Google Earth, de boerderij staat midden in beeld.

Update vrijdag 7-2-2014 13.00 uur.
Een buurtgenoot van de boer laat mij vanmorgen weten dat de honden van boer Dick de G. een al langer bekend probleem zijn. Bezorgers en collectanten durven al lang het erf niet meer op. De boer is verschillende keren op het gedrag van zijn honden aangesproken. Hij trekt zich daar helaas niks van aan.
Ik heb daarom de politie gebeld en het verhaal gedaan. Is vooralsnog een civiele zaak. Pas als er echt iets vervelends gebeurt komt de politie, onder het motto 'als het kalf verdronken is dempt met de put', in actie. In ieder geval is de 'buurtregisseur' op de hoogte gebracht.