VeloTilt en Tesla naar symposium HAN Automotive

Vanmiddag haal ik de VeloTilt op in Enkhuizen. Morgen is er bij HAN Automotive in Arnhem een mini symposium met als titel: “Spring mee in het gat tussen auto en fiets!”

Op verzoek van de organisatoren wordt zowel aan de VeloTilt als aan de Tesla een prominente plek toebedeeld.

Jan heeft het dakrek voorzien van fraaie vleugelprofielen over de vierkante dwarsliggers. Ziet er mooier uit en is uiteraard een heel stuk aëro-dynamischer. Ook is het dakrek gespoten in zijdeglans zwart. Het subframe waar de VeloTilt op staat is nog niet gespoten. Nu ik het zo zie mag dat wat mij betreft ook in het zwart.

Het verbruik is maar rond 10% hoger dan zonder fiets op het dak. Ondanks de stevige wind vanmiddag merk ik in het geheel niet dat er op het dak een complete constructie staat. Wel is het geluidsniveau iets hoger. De Tesla autopilot doet het ook nu weer fantastisch. Morgen een ontspannen ritje naar Arnhem.

Met Quest op Tesla naar Velomobiel.nl

Vrijdagmorgen zet ik de Quest voor het eerst op de Tesla om wat werkzaamheden bij Velomobiel.nl te laten uitvoeren. Het op het dak zetten van de Quest gaat nog makkelijker dan bij de Audi, de Tesla is lager en de drager helt iets achterover.

Het rijden gaat uitstekend, ik kan de Quest door het glazen panoramodak zachtjes heen en weer zien wiebelen. Het maakt iets meer lawaai dan bij de Audi, een glazen ruit laat geluid natuurlijk makkelijker door dan een bekleed dak zoals de Audi had. Daarnaast is de Tesla veel stiller dan de Audi.

Voor vertrek laad ik de accu tot 95% vol en kan dan 380 km afleggen zonder dakrek en Quest op het dak. Ik weet dan nog niet wat het meerverbruik zal zijn. Dat valt enorm mee. Mede doordat ik niet harder rij dan ongeveer 100 km/u is het meerverbruik tijdens de hele rit minder dan 5%. Als ik later de Quest van het dak haal en nog een stuk rij met alleen het dakrek, neemt het verbruik toe tot 225 wH (Watt-uur ) per kilometer. Dat is 10% meer dan de 200 wH die ik gemiddeld tijdens korte ritten verbruik.

De Quest is na aanschaf, ruim 3 jaar geleden, niet meer in Dronten geweest. Theo is alleen en heeft het heel druk. Ik maak kennis met nieuwe gezichten bij namen die ik al langer ken. Ful Valstar kende ik al lang maar fysiek had ik hem nog niet eerder ontmoet. Heel leuk, Ful blijft ongeremd enthousiast over alles rond ligfietsen. Ik zie de vierwieler voor het eerst in levende lijve. Mooi gemaakt al vraag ik me af hoe groot de markt voor een dergelijk ontwerp is. Natuurlijk is de fiets veel stabieler in bochten en is er meer bagageruimte. Voor mij zijn dit oplossingen voor een probleem dat ik niet ken. Ik ben nog nooit omgeslagen en bij grote vakantiereizen in een groep gaat er een camper mee.

Eerst worden de voorwiellagers, ze zijn ruim 30.000 km meegegaan, vervangen. Ze zijn aan de buitenkant verroest en lopen niet meer licht. Onbelast draaien de wielen nog wel, maar staan na 10 seconden al stil. Belast kraken de lagers van het rechtervoorwiel dat het een lieve lust is. Er gaan weer SKF E2 lagers in en de remmen worden schoongemaakt en de draaipunten krijgen wat smering. De ontbrekende kunststof doppen op de naven worden vervangen door nieuwe. Deze doppen smelten bij hard remmen in de bergen en blijven dan niet meer zitten. Ze zijn al tijdens de reis om Ierland verdwenen. Toch zijn deze doppen belangrijk, SKF E2 lagers gaan langer mee als ze door de doppen beschermd zijn tegen water, zand en stof.

Theo vervangt een kapotte LED van het achterlicht, een heel gefriemel via de achterwielkast. Sinds kort blijven de 3 remlicht LEDs continue branden. Geen idee hoe dit kan. Theo wijst me op een schakelaar, de mistachterlichtschakelaar. Zo leer je na drie jaar nog eens dat er een mistachterlichtschakelaar op zit :). Die schakelaar werd door niemand ooit gebruikt en wordt nu ook niet meer gemonteerd. En passant valt het Theo op dat de moer op de bout waarmee de Risse Astro 5 bovenaan vast zit is losgelopen. Deze kan gelukkig van binnenuit worden aangedraaid.

Dan wordt het SRM crankstel uitgebouwd en vervangen door een nieuw crankstel. Dezelfde 61 - 42 tands voorbladen worden overgezet. Het is niet mogelijk om naast de 61 - 42 nog een 30 tands te plaatsen, de voorderailleur kan dit niet goed schakelen. Een 34-tands zou net kunnen, maar die is zowel bij Velomobiel.nl als Alligt niet beschikbaar. Mocht ik in de toekomst weer bergritten gaan maken, dan kan er beter een 53 - 42 - 30 triple tandwielset geplaatst worden.

Dakframe Quest aangepast op Tesla Model S

Op de Audi met dakrails had ik een Thule dakdrager. Het aluminium dakframe voor de Quest zat met een klemmechanisme om de dwarse dakdragers. De Tesla heeft geen dakrails en Thule heeft geen dakdrager voor de Tesla. Eigenlijk is er nog maar één fabrikant die mooi gestroomlijnde dakdragers voor de Tesla maakt. Dat is de Amerikaanse fabrikant Whispbar. Een Nederlandse importeur is er ook al, Blomness in Lisse.

Aluminium lasbedrijf Van der Velden in Limmen maakte gisteren de aanpassing van het dakframe voor de Tesla. Het oude klemmechanisme kan er af en ik bedenk dat er alleen maar vier lippen aan het frame hoeven te worden gelast. Dat worden vier stukjes hoeklijn voor een nette en sterke verbinding.
De lippen moeten precies op de goede plaats komen, de afstand tussen de twee losse dragers is niet verstelbaar. Als ik thuis ben zie ik dat het frame door het lassen heel licht verbogen is. Geen probleem.

Whispbar levert speciale klemmen die om het vleugelprofiel passen. Dat maakt het mogelijk om, als de Quest van het dak is, het frame makkelijk van het dak af te kunnen nemen. Het eerste idee om het dakframe naar voren te schuiven als de Quest van het dak is, gaat 'm niet worden. Wil ik de enorme achterklep van de Tesla kunnen openen, dan moet het frame zover naar voren worden geschoven dat het voorover op de neus van de auto kantelt. Ik wou zeggen op de motorkap, maar er is helemaal geen motor daar :)

Om de drager tegen beschadiging te beschermen lijm ik vier stukken rubber, hetzelfde materiaal als gebruikt wordt voor de stuurtunnel in de Quest, op het dakframe. Nu is de combinatie mooi stil en goed verankerd op de Whispbar dakdrager. Grappig is dat ik door het grote glazen dak de Quest tijdens het rijden kan bekijken.

Rijden met alleen het dakrek levert maar een gering meerverbruik op. Dat zal met de Quest erop duidelijk toenemen. Kreuzotter.de rekent uit dat een Quest bij 100 km/u ongeveer 3 kW vermogen vraagt. Dat is minder dan een flinke dakkoffer, deze kost 20 tot 25% extra energieverbruik. Rijden met de Tesla kost bij 100 km/u in de zomer gemiddeld 21 kW vermogen. Dat zal met de Quest op het dak toenemen tot 24 kW. Het maximale bereik bij 100 km/u neemt af van 400 km tot 340 km.

Dakframe aan plafond

Het drie meter lange dakframe moet vanmiddag een plaatsje krijgen waar het niet in de weg hangt of staat. De beste plaats is tegen de kajaks. Ik schroef een paar simpele beugels uit de bouwmarkt tegen twee balken van het plafond van de garage en klaar is Wim.
Als het dakframe van de auto is getild kan ie zo aan de beugels worden gehangen. Er hoeft niks vastgebonden te worden, de Thule dwarsbalken hebben klauwen waarmee deze zich op de dakdragers vastklemmen. Zo kost het geen ruimte en is de drager makkelijk te bereiken.

De Foldycar is verkocht aan motorliefhebbers uit Bergschenhoek en inmiddels al afgehaald.

Prototype dakframe klaar

Vanmiddag is het dakframe om de Quest op het dak van de auto te vervoeren klaar.
Bij aluminium lasbedrijf Van der Velden in Limmen passen we het geheel op de Audi. Na wat kleine aanpassingen loopt alles naar wens en ga ik thuis de Quest op het frame zetten.

Met korte spanbandjes door de wielen bevestig ik de Quest op het bovenste frame. Dat gebeurt op dezelfde manier als op de aanhanger. Dan volgt het spannende optillen en inhaken van de beide dubbele wielstellen in het onderste profiel. Dat gaat prima en de Quest rijdt op het rek tot aan de stuit voorin. Dan de achterste wielstellen in het profiel laten zakken en de Quest staat veilig op het dak. Met twee M8 bouten met ronde knop worden de beide frames muurvast aan elkaar verankerd.

Het oogt goed en ik trek, waarschijnlijk ten overvloede, nog een tweetal spanbandjes om het bovenste en onderste frame.
Dan maar eens een stukje rijden. Dat valt alles mee. Er is vrij weinig extra windgeruis en aan de besturing merk ik niks. Niet verwonderlijk met een vierwiel aangedreven auto van 1785 kg. Ik voer de snelheid geleidelijk op tot 100 km/u maar er verandert niks. Dat gaat dus allemaal uitstekend.

Thuis haal ik de beide spanbandjes los, draai de twee draaiknoppen los en til de achterste wieltjes weer uit het profiel. Dan drie meter achteruit lopen en laat ik het frame met de Quest op zijn achterste wieltjes op de grond zakken. Vervolgens naar voren lopen om ook de voorste wieltjes uit het profiel te tillen. In no time staat de Quest weer veilig op de grond.

Op de weegschaal blijkt het bovenste dakframe 8,3 kg te wegen. Het onderste dakframe is met 11 kg wat zwaarder. Om het onderste frame van de auto te halen, draai ik simpelweg de draaiknoppen van de Thule dakdrager los en til het geheel van de auto. Op deze manier is het opladen van de Quest op de auto een kwestie van minuten.

Er blijken meteen al wat verbeterpunten te zijn. Er moet onder meer in het midden van het bovenste frame een steun gelast worden om het doorzakken te voorkomen. Dit kan ook een blokje nylon of teflon zijn. Tevens is dit dan een mooi richtpunt om het bovenste frame recht boven het onderste frame te houden. Met Van der Velden ga ik verder in gesprek om het geheel lichter en nog efficiënter te maken. Het moet mogelijk zijn om het totale frame inclusief velomobiel onder de 50 kg te houden. Veel auto's mogen weliswaar 75 kg op het dak dragen, de grotere zelfs 100 kg, maar hoe lichter hoe beter.