dinsdag 9 september 2014

VeloTilt lock Quickgrip


Als je met iets totaal nieuws begint reken je op tegenslagen. Eerlijk is eerlijk, we hadden verwacht het vraagstuk van de blokkering bij stilstand inmiddels wel opgelost te hebben. Dat is niet het geval.
In het begin focusten we op een pin in een sleuf. Simpel en doeltreffend. Kom je evenwel op een hellende ondergrond tot stilstand, dan staat de pin niet recht voor de sleuf en kun je niet blokkeren. Zou je dat wel voor elkaar krijgen, dan sta je dus schuin stil. Dat levert weer problemen op bij het vertrek.

De volgende ontwikkeling is die met een schijfrem. Het voordeel is dat dit een traploos werkend systeem oplevert. Schijfremmen remmen fantastisch maar houden slecht vast. De remklauw buigt onder belasting wat open en dan is de houdkracht onvoldoende.

Dan onderzoeken we de mogelijkheden van een hydraulische cilinder. Deze nemen we op in de beweging van het kwadrant en als de kraan dichtgezet wordt staat alles gelockt. Dan blijkt dat kleine hydraulische cilinders niet geheel spelingvrij werken. Ook levert de hydraulische cilinder een beetje weerstand op in het systeem. Dat is hinderlijk merkbaar bij het fietsen.

Dan weer terug naar de schijfrem. We ontwerpen een systeem met een dubbele schijfrem dat aangrijpt op een met zand in epoxy ruw gemaakte carbon kwadrant schijf. Dat lijkt te werken, maar als het zand is afgesleten is de houdkracht weer onvoldoende. Als laatste oplossing om de schijfrem te kunnen gebruiken, benutten we rubber rempads. Ook die slijten heel snel af en we zijn terug bij af.
Wij zijn er nu van overtuigd dat een op frictie gebaseerd systeem de grote krachten die het tiltsysteem oplevert, niet aankan.

In een eerder stadium heb ik het idee geopperd om een kwadrant te maken met een kartelrand. In plaats van een pin zou er dan een segment met dezelfde kartels in de kartelrand van het kwadrant kunnen worden getrokken. Je heb dan een bijna traploos systeem dat gebaseerd is op vormweerstand. Dit zou met weinig kracht op zijn plaats blijven. Dit systeem blijft even op de plank liggen tot de laatste ontwikkeling, lees verder, niets oplevert.


In het team wordt intensief overlegd of er nog goede mogelijkheden over het hoofd zijn gezien. Jeroen en Piet komen tot het idee om een blokkering te ontwerpen gebaseerd op de Quickgrip. Dit systeem wordt gebruikt in lijmtangen en spuitpistolen. Het blokkeren gebeurt door tegen de veerkracht van lichte veertjes een kantelend metalen segment op het kwadrant te drukken. Zit het vast, dan is het niet meer los te krijgen. Meer druk betekent alleen maar vaster zitten. Met een geringe druk kan het segment van het kwadrant worden gekanteld en kan het systeem weer contactloos bewegen. Het systeem moet, in tegenstelling tot dat van lijmtangen, naar twee zijden werken.

Piet ontwerpt het systeem met potlood en papier, Jeroen zet het vervolgens in SolidWorks in de computer. Dan worden de onderdelen met een laser uit RVS en POM 'gesneden'. Komende week worden de onderdelen afgewerkt en dan gaan we weer testen.



zondag 7 september 2014

NK tijdrijden Texel 2014 - 3e prijs


Vanmorgen zet ik al op tijd de Quest op de Tesla om af te reizen naar het mooie eiland Texel. Vandaag is daar het Nederlands Kampioenschap tijdrijden voor vrije renners. Na enkele jaren dreiging dat wij niet meer mee mochten doen, is die kou volgens organisator Dirk Vinke nu definitief uit de lucht.


De Quest heb ik verder geprepareerd met een aangepaste Risse Astro 5 schokbreker. De demper zelf is niks aan veranderd, wel heb ik de draadeinden een stuk afgezaagd om de fiets aan de achterkant lager te krijgen. Dit verkleint het frontaal oppervlak iets en de bodem van de Quest blijft vlakker. De demper pomp ik met 7 bar ruim 2 bar harder op dan normaal. De vering en demping worden uiteraard veel stugger, maar de Super Moto vangt oneffenheden in het wegdek aanvullend goed op.


Zowel Cees Roozendaal als Ymte Sybrandy hadden me gevraagd of ik een snelle racekap voor hen kon meenemen. Voor Ymte geen probleem, die kan ik toch niet bijhouden. Ymte heeft zijn eigen Quest kap verzaagd om een kap voor de DF van zijn vrouw Swanette te maken.
Maar Cees, tsja ... dat is wel een dilemma.  Cees hou ik al een aantal jaren in wedstrijden net achter me, maar als ik hem van de snelste racekap voorzie, kan dat zomaar veranderen. Zelf rij ik vandaag met de nieuw ontwikkelde racekap in stemmig naturel carbon.
Mijn superlichte kap met Nacaduct heb ik wel mee. Cees rijdt ook met de nieuwste versie van de wielstroomlijnkappen van Jan van Steeg. Dat wordt spannend. Nou Cees, vooruit dan maar :)

Vorig jaar viel ik uit met een lekke band. Op basis van die slechte tijd moet ik nu als tweede starten.
Eerst maar eens een stukje proefrijden met alle stroomlijnkappen erop. Ondanks dat ik ze minutieus heb aangebracht, loopt het linkervoorwiel aan. Hoe is dat nu mogelijk? Ik heb nog ruim een kwartier voor de start en als ik uit de fiets ben loopt alles riant vrij. Jules Boetekees denkt dat de band bij het inveren tegen de stroomlijnkap aanloopt. Met de schaar knip ik wat van de stroomlijnkap af en is het aanlopen verholpen.

Voor mij start een tweewielige ligfietser. Om één over één mag ik van start. De wind komt van links en is met Bft 2 tot 3 zwak. De eerste ligfietser heb ik binnen een minuut al gepasseerd en dan ... ben ik helemaal alleen. Ik accelereer geleidelijk tot 60 km/u en zie dat mijn hartslag op 150 slagen per minuut staat. Meteen volgas kan niet, ik heb niet goed kunnen inrijden. Na twee minuten stabiliseert de snelheid zich tussen 61 en 62 km/u. Alleen tegen verhogingen komt de snelheid nog daaronder.


De eerste 14,5 kilometer is binnen 15 minuten afgelegd. Op het keerpunt wordt ik door een vriendelijke toeschouwer omgezet. Na het keerpunt zie ik de concurrenten nog op een behoorlijke afstand. Dat geeft de burger moed. Nu komt de wind iets voorlijker in en dat remt toch wat af.
Nu kan ik steeds 58 tot 59 km/u vasthouden. Sporadisch zie ik nog 60 km/u op de teller verschijnen.
Iets over de helft van de terugweg komt Jeroen Koeleman met zijn snelle tweewielige stroomlijn voorbij. Tot aan de finish komt er geen andere deelnemer langszij.


Bij de finish zie ik dat Ymte heeft gewonnen, Jeroen tweede is, Cees Roozendaal derde en ik vierde.
Dat Cees me te snel af is verbaast me. Een snelle racekap scheelt misschien 1 tot 1,5 km/u in vergelijking met zijn deelbare hogere toerkap.
Als ik even later weer op het uitslagenscherm kijk blijken de resultaten te zijn gecorrigeerd.


Jeroen heeft gewonnen, Ymte is tweede en ik ben derde. Mijn gemiddelde snelheid is 56,44 km/u. Dit is de snelste rit ooit op Texel. Zelfs 0,8 km/u sneller dan mijn recordrit in 2011.
Cees is vierde geworden. Hij heeft 56,1 km/u gereden en is dus vlak achter me geëindigd. Cees is enthousiast over mijn racekap en zegt dat ie zijn huidige kap te koop zal aanbieden.

Eduard Botter, normaal gesproken een geduchte tegenstander, had een aflopende ketting en gaf op.
Swanette Tempelman, rijdend in de snelle Strada DF, had haar dag niet en werd laatste velomobielrijder. Ze rijdt dan altijd nog 51 km/u, een snelheid waarmee je 8 jaar geleden nog op het podium zou staan.


De prijsuitreiking is altijd leuk. De organisatie heeft rondemiss Larissa Klaassen bereid gevonden de prijsuitreiking te doen. Larissa is als stoker samen met piloot Kim van Dijk Nederlands kampioen tijdrijden voor visueel gehandicapten. Larissa kwijt zich uitstekend van haar taak, ondanks dat ze vrijwel niets ziet. De kinderen van Ymte en Swanette spelen lekker met de niet meer zo schone kiezels van het parkeerterrein. Op de foto de jongste telg Wouter.

Tevreden rij ik huiswaarts. De oudjes doen het nog goed :)


Met dank aan Ronald Timmer voor de foto tijdens de rit.
Ook dank aan Jules Boetekees voor de beeldvullende foto tijdens de rit en de groepsfoto voor de start.