Rondje Texel 2019 - video

Naast het gebruikelijke bericht met foto's van het rondje Texel 2019 heb ik ook de Sony videocamera op het dak van de racekap laten meedraaien. Ik heb een aantal beeldfragmenten bij elkaar geraapt en tot een filmpje van 11 minuten gemaakt. Gewoon zonder geluid en ook zonder Steadycam. Dat laatste levert wel mooiere beelden op maar beperkt de beeldhoek van 170 tot 120 graden. En voor de functie waarvoor de camera op de racekap staat is 170 graden natuurlijk beter.
Als de weg een beetje redelijk is worden de beelden toch best goed.

Rondje Texel 2019

Het rondje Texel is dit jaar voor mij een waagstuk. Na de trombose in mijn rechterlies bleef een hardnekkige pijn in mijn knieholte mij hinderen. Het leek alsof spieren en pezen te kort waren geworden. De internist meldde dat dat inderdaad een bijeffect kan zijn van een slechtere doorbloeding. De specialist vroeg mij bij dat bezoek ook of ik epo gebruik. Mijn hematocriet waarde is met 0,54 veel te hoog. Hij vertelt me dat als ik professioneel zou sporten ik er bij een dopingcontrole zonder meer uitgehaald zou worden. Dat verklaart, achteraf, veel. Dat ik altijd hard heb kunnen fietsen is met deze bloedwaarden begrijpelijk. Ook begrijpelijk is een eerdere dubbele longembolie. Bloed wordt bij deze waarden dikker en vormt eerder stolsels en dus trombose. Mijn moeder is aan een dubbele longembolie overleden, genetisch bepaald dus.

De weersverwachting is fantastisch. Volle zon, rond de 20 graden C. en een windje 3 Bft uit het oosten. Niet gaan fietsen is eigenlijk geen optie. Ik heb de afgelopen twee maanden maar twee keer een rondje van 30 km gefietst. Mogelijk gaat het toch lukken, al is 170 km een heel eind. Ik kan altijd nog eerder omdraaien.

Ik vertrek om kwart over 8, een half uur eerder dan normaal. Met 30 tot 35 km/u kan ik op mijn gemak genieten van de prachtige bloeiende bollen. Vooral de tulpen staan er prachtig bij. Ik stop dan ook enkele keren om wat foto's te maken. Ruim voor half elf ben ik al in de Veerhaven van Texel en zie André als eerste. Daarna volgen nog twaalf deelnemers en is het weerzien hartelijk.

We rijden de inmiddels bekende route, eerst langs de Waddenzee dijk naar het noorden. Bij de vuurtoren genieten we van de bekende versnaperingen. Dan gaat het weer zuidwaarts. Jan en Arnold rijden de route door de duinen niet mee. Medische redenen maken het voor beiden verstandig om het gerammel over de slechte wegen door de duinen en het bos dit keer links, nou ja feitelijk rechts, te laten liggen. 

De kokmeeuwen en visdiefjes zijn al volop aan het broeden, prachtig om te zien hoeveel Texel over heeft om deze natuur mogelijk te maken.

Het rijden door de duinen is prachtig, net een achtbaan. Er zijn nogal wat fietsers die tijdens het passeren van onze groep meestal even aan de kant gaan staan. Nu merk ik wel dat mijn rechter knie dit klimmen en dalen minder fijn vindt. Ik rij achteraan de groep en kan het tempo net volgen.

Uiteraard maken we bij de vuurtoren weer de traditionele groepsfoto. Daar tel ik 13 velomobielen, 5 minder dan vorig jaar. Niet getreurd, wie er was heeft ervan genoten.

Wij zijn op tijd voor de boot van 15.00 uur en kunnen bij aankomst direct aan boord rijden. Matthijs heeft zijn ketting eraf gereden en dat moet even worden verholpen. George wisselt een voorband en om half vier zijn we weer op het vasteland. Daar is het nog een heel gesteggel om door de lange file voor de veerboot heen te komen. Een medewerker van de TESO helpt ons gelukkig een handje. Als we Den Helder uit zijn slaat de groep af naar het oosten. Ik vervolg mijn weg alleen langs het Noord-Hollands kanaal. Dit jaar laat ik me niet verleiden de route van de Fietsrouteplanner binnendoor te volgen. Langs het kanaal gaat het echt veel sneller.

Ik kan de snelheid er met 35 tot 39 km/u redelijk in houden. Tot de calorieën op zijn en een paar minimarsjes dat weer aanvullen. Verrassend steeds weer dat je zo moeilijk zelf vaststelt dat je energie op is. Ik zie het zelf eigenlijk steeds aan de sterk dalende snelheid. Je werkt even hard en komt veel minder snel vooruit. De oplossing is simpel en daarna gaat met ogenschijnlijk dezelfde moeite de snelheid weer 10 km/u omhoog. 

Na twee uur fietsen ben ik weer op De Woude en zet tevreden de Quest in de garage. Moe, heel moe, maar uiterst voldaan dat ik de hele 166 km zonder problemen heb kunnen fietsen.

Ronde Texel 2018

Vrijdag 30 maart, Goede Vrijdag, vindt het traditionele Rondje Texel plaats. Het weer lijkt goed te worden. Hoewel het aantal inschrijvingen op Ligfiets.net maar 8 fietsers bedraagt, blijken er totaal 20 velomobielen aan de tocht mee te doen. 

Ik heb enige twijfel of ik de rit wel uit zal rijden. De onderrug, rechterheup en mogelijk mijn rechterknie worden er niet beter op. Gelukkig staat de wind uit het zuidoosten en dat helpt om het te leveren vermogen beperkt te houden. Ik vertrek om kwart voor negen en met 35 tot 40 km/u rij ik via Heerhugowaard noordwaarts. Achteraf geen gelukkige route. Onderweg is het fietspad over honderden meters opgebroken en ik kan niet verder. Op de GPS zie ik dat ik een heel eind moet omrijden, niet aantrekkelijk.

Ik besluit om de Quest als mountainbike te gebruiken en rij de grove puinlaag op. De dikke GoCycle banden helpen hierbij wel. Als ik een wegwerker passeer met een grote trilplaat schrikt de man zich rot. In een paar minuten ben ik de wegwerkzaamheden voorbij en neem me voor op de terugweg langs het Noord-Hollands kanaal te rijden.

Om vijf over half elf heb ik de eerste 61 km afgelegd en ben ik bij de veerpont in Den Helder. Het weerzien met veel fietsvrienden is heel hartelijk. Al kletsend over van alles en nog wat zijn we snel aan de overkant en kan de rit beginnen. Die gaat traditioneel linksom, dus eerst langs de oostelijke zeedijk van Texel tot aan het noordelijkste puntje bij de vuurtoren. Het is, nu de snelheid een stuk lager is, flink kouder en het extra blauwe jasje gaat aan.

Martin Merkelbag rijdt voorop en stuurt ons over het haventerrein langs de viskotters, heel leuk. Dan over de buitenkant van de zeedijk tot .... de route is afgesloten. Er is een bypass over de dijk en Martin zet veel fietsers om die de scherpe draai niet makkelijk kunnen maken. Aan de andere kant van de dijk gebeurt dit nog een keer. Gaat allemaal prima.

Plotseling valt de groep stil terwijl ik een stukje vooruit rij om een enorme groep rotganzen te bekijken. Als ik naderbij kom gaat het hele stel op de wieken om even later toch weer op dezelfde plek te landen om te foerageren. Jules met de Quatrovelo heeft een klapband vóór die vervangen moet worden.

Het is een spectaculair gezicht om al die rotganzen te zien. De lucht is er letterlijk vol van. Tijdens het vliegen schijten de beesten er op los, één van de bezwaren van de veeboeren.

Als even later de groep weer 'on the road' is maak ik een paar plaatjes van de verschillende rijders. De Panasonic FZ1000 bewijst hier zijn kwaliteit. Vooral de mogelijkheden om de scherpte met behulp van langere brandpuntsafstanden te variëren, is prachtig.

Het koude voorjaar is er de oorzaak van dat er vrijwel geen bloeiende bollen zijn. Was het vorig jaar tijdens het Rondje Texel één en al bloemenpracht, dit jaar is de natuur een maand achterop en is alles nog kaal. Gelukkig zijn de lammetjes er al wel.

Bij de Eierlandse vuurtoren worden de velomobielen onder de gebruikelijke belangstelling van bezoekers geparkeerd en worden de appelpunten met smaak verorberd. Ik bestel een dubbele espresso maar heb sterk de indruk dat ik gewone koffie heb gekregen. Bij een tweede vraag ik of ik wel espresso heb gekregen. Het antwoord is ja, al hebben ze er nu 'een boontje' op de display extra bij aangetikt. Een kwestie van verkeerde zuinigheid dus.

Ondertussen merk ik dat rug, heup en knie het nog steeds prima doen en daar ben ik heel blij mee.

Uiteraard gaan we de traditionele foto maken voor de vuurtoren. Ook hier weer een beetje spelen met de perspectief, van groothoek tot tele. De eerste foto is met de 25 mm groothoek stand, de tweede foto is 30 meter verder gemaakt met de tele-instelling. De velomobielen zijn even groot, de vuurtoren is in de tweede foto zeer veel groter.  Al rijdend maak ik de foto's ook met de Panasonic camera. Daarvoor maak ik de drie klittenbanden van de racekap aan de rechterkant los, steek de camera naar buiten en maak de foto's met bijna gestrekte arm op het gevoel. Dankzij de groothoek instelling van de lens lukt dat altijd. Thuis de horizon rechtzetten en de goede uitsnede maken is dankzij de meer dan 20 miljoen pixels prima te doen.

Na de rust in het restaurant wordt de route vervolgd in zuidelijke richting door de duinen van de westelijke kust. Hier wordt altijd hard doorgereden en ook nu weer gaat het snel. De variatie in het landschap is prachtig. Zo rij je door het open heidelandschap, dan stuur je weer door stuifduinen om tenslotte door de bossen te koersen. 

Tegen vier uur zijn we weer bij de veerpont. Die blijkt wat vertraagd door een kapotte brug in Den Helder. Daar hebben we gelukkig weinig hinder van al zien we inderdaad in Den Helder wel heel lange files. Ik kies ervoor om daar niet tussendoor te laveren en rij een stukje om. Geen prettig stukje want het fietspad is een verzameling schots en scheef liggende tegels.

Een aantal fietsers gaat met Pé mee naar Middenmeer. Ik rij langs het Noord-Hollands kanaal direct richting De Woude. Met het lijf gaat het prima en ik rij een hele tijd 42 tot 43 km/u. De wind is wat naar het noordoosten gedraaid en helpt ook nu weer mee. Bij Eenigenburg, halverwege Den Helder en Alkmaar, rijden Elly en Jules langs met de beide witrode Quatrovelo's op de aanhanger achter de auto. Ze toeteren en hebben me dus in het vizier.

Om even na 18.00 uur draai ik, met 169 km op de teller, de pont naar ons eiland op. Alles overziende was het een prachtige tocht met uitstekend weer en zonder fysieke ellende. Hartelijk dank aan Matthijs en Martin, die de organisatie van deze tocht weer tot een succes maakten. Ook dank aan alle medefietsers, samen fietsen is veel leuker dan alleen.

Rondje Texel 2017

Allereerst een verontschuldiging dat ik al even weinig of niet blog. In huize Schermer zijn helaas nare medische problemen de oorzaak dat de focus op wat andere zaken ligt dan bloggen. Was het eerder alleen Marian, nu ben ik ook aan de beurt. Nou ja, was ik al een tijdje. Rug en heupgewrichten blijken zo'n 15 jaar verder versleten dan mijn leeftijd zou rechtvaardigen.

We moeten het ermee doen en gelukkig gaat het fietsen nog redelijk goed. Ook wat minder dan voorheen, en de gevolgen daarvan zullen vandaag merkbaar worden. Niet getreurd verder, we gaan fietsen, het Rondje Texel gaat vandaag plaats vinden. Net als vorig jaar ga ik rechtstreeks naar de boot in Texel, scheelt anderhalf uur slapen.
Het weer is rustig, bewolkt, 10 graden C. en droog.

Zoals altijd rij ik langs het Noord-Hollands kanaal naar Den Helder. Het altijd zo mooie brede fietspad is door werkzaamheden van het PWN, ze leggen nieuwe hoofdwaterbuizen aan, op veel plaatsen beschadigd en soms provisorisch gerepareerd. Er wordt duidelijk geen rekening gehouden met idioten die van Alkmaar naar Den Helder fietsen. Ik sta plompverloren voor een wit bord met rode rand. Een omleiding wordt niet aangegeven, ik snap in elk geval de cryptische tekens op een eerder langs de weg staand geel bord niet, en ik ben blij dat de Garmin Montana GPS op mijn stuur me helpt om via de Schoorlse Zeedijk een omweg te vinden.

Dankzij het mooie weer kan ik steeds ruim 40 km per uur blijven rijden. Even zie ik een glimp van een velomobiel op de brug over de weg bij het Texaco benzinestation. Ik heb niet in de gaten dat op dat moment de hele groep die is gestart bij organisator Matthijs Leegwater in Twisk, over de brug rijdt. Dat ontlokt Ymte terecht de vraag waarom ik niet met de groep wilde oprijden. Er zijn totaal 18 velomobielen die de overtocht op de nieuwe veerboot Texelstroom maken. Een snelle boot die wel wat meer lawaai en trillingen veroorzaakt. Yvonne, alias De Muis, heeft vanmorgen bij Matthijs afgezegd, ze moet werken. Teleurgesteld memoreert Matthijs dat het hem spijt dat ie nou een lekkere knuffel misloopt. Ja Matthijs, kan gebeuren. Helaas is ook George Krug niet van de partij. Ook hij heeft rugproblemen. Sterkte George, ik denk regelmatig aan je nu we lotgenoten bij de orthopeed zijn.

Het rijden op Texel is altijd een feest. Lucht, ruimte, lammetjes, eindeloos veel vogels en mooie bollenvelden. In een kalm tempo rijden we naar de vuurtoren. Eén van de deelnemers heeft veel te zachte banden en kan de snelheid er niet in krijgen. Geen nood, Jan Geel blijft bij hem en uiteindelijk komen ze gewoon samen aan bij de rode vuurtoren.

Dat rustige tempo geeft me de tijd om te stoppen om een aantal foto's te maken van de vogels. Maak ik normaal nogal eens foto's met de iPhone 6s, voor de vogels is een echte camera nodig. Ik heb de Panasonic FZ1000 mee en op 400 mm  zijn de gevederde vrienden beter in beeld te krijgen.

Ik rij zo'n drie keer in de week mijn rondje van 30 km. Lange tochten zitten er even niet in. Toch is dat wel nodig. Ik krijg, voor eerst in vele jaren, last van een zeurende rechterknie. Als ik omhoog stump bij de vuurtoren geeft ook mijn linkerknie middels een fel pijnscheutje aan dat zoveel extra kilometers op één dag zonder training niet OK zijn. Gelukkig is het tempo laag en kan ik de groep zonder problemen volgen.

Bij het restaurant onder de vuurtoren is de koffie met appeltaart prima in orde en als ik als laatste afreken weet de caissière precies wat ik moet hebben gehad. Iedereen heeft voor mij dus correct afgerekend.

Na de traditionele groepsfoto voor de vuurtoren, met een beetje geroep komt er wat orde in de chaos, gaan we de duinen in. Ik ga achteraan de groep hangen om wat foto's te maken en mocht ik meer last krijgen van mijn knie en wat langzamer rij, valt dat niemand op. Gelukkig zet de pijn in mijn rechterknie niet door en kan ik goed bijblijven.

Het mooie kerkje van Den Hoorn is een plaatje waard en ik stop even om wat foto's te maken. Direct ben ik de groep kwijt. Geen probleem, ik ken de weg goed en ik weet zelfs een veel kortere weg naar de veerboot. In de verte zie ik de groep in zuidelijke richting rijden. Ik ben ze op een gegeven moment een stuk voor en ik rij als eerste deelnemer de om 15.00 uur vertrekkende veerboot op. Tot mijn verrassing blijkt even later ook Pé Koomen aan boord te zijn. De 16 andere deelnemers moeten de boot van half vier nemen.

De thuisreis verloopt een stuk trager dan de heenreis. De rechter knie hindert me en met 35 km/u is het voor wat de snelheid betreft wel gezien. Ik rij nu weer langs het Noord-Hollands kanaal en geniet van de weeïge zoete geur van bloeiende hyacinten. Wat een kleurenpracht. Ik stop even voor drie bossen mooie tulpen, voor 5 euro geen geld. Even later blijkt het nog goedkoper te kunnen. In het hart van het tulpengebied staan de verkoopstalletjes huis aan huis. Daar blijken de tulpen helemaal € 1,20 per bos te kosten. Kom daar bij de bloemist maar eens om.

Ik probeer zo lang mogelijk langs het Noord-Hollands kanaal te blijven totdat ik de omleiding in zicht krijg waar ik vanmorgen ook gestrand ben. Als ik die volg kom ik ... aan de noordzijde van de blokkade tot stilstand. Ook hier is weer geen fatsoenlijke omleiding gemaakt die je om de werkzaamheden heen helpt. Slechte beurt PWN. Dinsdag zal ik ze eens bellen en vragen of dit niet beter kan.

Ik moet nu weer een stuk terugrijden en volg de backtrack functie van de GPS die mij dezelfde omweg van vanmorgen voorschotelt. In Alkmaar stuit ik ook op wegwerkzaamheden op de Noorderkade waardoor ik een paar keer een nieuwe route moet zien te vinden. Dat is normaal al vervelend, met een zere knie wil je dit al helemaal niet.

Na 176 km ben ik weer thuis. Prachtig mooie trip, wat gehinderd door fysiek ongemak en vervelende omleidingen. Volgende keer, mits me dit gaat lukken, wat meer kilometers maken in het vroege voorjaar.

Rondje Texel 2015

 'De morgenstond heeft goud in de mond'. Precies die spreuk komt in me op als ik vanmorgen om half acht de Quest instap voor het jaarlijkse Rondje Texel. Boven de vers geploegde klei van de Schermer laat het weer zich eindelijk van zijn beste kant zien. Ik vergeet snel dat ik door de aanhoudende harde wind van de laatste week niet heb gefietst. Het is vrijwel windstil en het ritje naar de woonstee van Matthijs Leegwater in Twisk, 37 km in totaal, is in vijf kwartier onder de wielen doorgegleden.

Als ik om kwart voor negen bij Matthijs binnenstap zitten er al elf mederijders. De fietsen, één Strada, negen Questen en de groene DF XL van Ymte staan keurig in het gelid. Matthijs, enthousiast en blij als altijd, komt naar buiten om me te verwelkomen. De koffie en de cake smaken prima. Even na negenen is het opstaan en vertrekken naar de veerboot in Den Helder.

De route naar de veerboot is comfortabel, dit keer niet langs de smalle en slechte fietspaden door de Wieringermeer maar langs de buitenzijde van de polder. Onderweg zien we een blauwe Quest, de fiets van Rob Ruitenbeek. Hij sluit aan en we koersen naar de veerboot. Gelukkig worden velomobielen hier zonder meer als fietsen gezien en voor een hele 5 euro gaan we heen en weer naar Texel.

Bij de ferry zien we de rose Quest van de Muis, Yvonne van der Stok. Ook Ron Dekker, Martin Merkelbag en André Dronkers met zijn open trike gaan mee naar de overkant. André rijdt een stukje met ons mee en gaat daarna een eigen ritje op het eiland maken.

Ik fiets een stukje vooruit om vanaf de kruin van de dijk een paar foto's te maken.  Op de foto is de jachthaven van Oudeschild te zien. Nog verder in de achtergrond is aan de overkant van het Marsdiep de marinehaven zichtbaar. Natuurlijk stap ik in de gifgroene schapenstront en heb dat pas in de gaten als ik terug bij de veerboot ben. 

In tegenstelling tot vorige jaren rijdt de groep lekker door. Met 8 gr. C is het fris maar onder de racekap is het heel comfortabel. Het is zonder meer genieten hier te kunnen rijden. Het open landschap en de rust zijn weldadig. De duizenden vogels zijn een feest om naar te kijken.

Beurtelings rijdt de groep het ene moment buitendijks, het andere moment weer binnendijks. De afwisseling is fantastisch. Martin Merkelbag kent het eiland als zijn broekzak en gaat ons voor op een  route door de binnenlanden en kleine dorpjes op het grootste waddeneiland.

Al van ver is de rode vuurtoren van Eierland te zien, al 150 jaar een monumentaal baken voor de scheepvaart. GPS heeft de functie van vrijwel alle vuurtorens overbodig gemaakt. Voor ons als noordelijkste puntje van Texel blijft het wel een baken. Aan de voet van de vuurtoren genieten we van de bekende lekkernijen. Voor vrijwel iedereen is appeltaart met slagroom, naast chocolademelk of koffie, een onvermijdelijk ingrediënt. 

Na de pauze verzamelen we op een plek met de vuurtoren in de achtergrond. Dit is de ideale plek om de estafettering, ik heb deze eerder van George Krug thuis in De Woude ontvangen, over te dragen aan Matthijs Leegwater. Dit moet voor de argeloze toeschouwer wel een vreemd gezicht zijn.

Dan gaat de rit verder in zuidelijke richting. Het fietspad golft door de duinen en is deels voorzien van nieuwe betonplaten. Dit is heerlijk rijden. Hadden we op de heenweg de zwakke wind in de rug, nu is dat weer het geval. Door de duinen wordt steevast flink doorgereden, reden voor vrijwel alle tegemoet komende fietsers om maar even te wachten tot die vreemde kleurige sliert zonderlingen voorbij is.

Bij de veerboot is er voldoende tijd om een broodje te eten en wat te kletsen. Bij het aan boord gaan van de Dokter Wagenmaker, zo heet de grootste veerboot van de TESO, is het altijd goed opletten om de haakse bochten goed te passeren. Zo'n groot schip en dan zulke rare scherpe bochten, wie heeft deze ergonomische draak op zijn geweten?

Ik ga rechtstreeks langs het Noord-Hollands kanaal naar huis. Rob Ruitenbeek moet nog naar Nieuwegein rijden en gaat in mijn kielzog mee door Noord-Holland. We rijden om half vier van de pont af. We hebben de zwakke wind in de rug en met snelheden van 43 tot 48 km/u gaat het heel snel. Rob is een grote sterke veelfietser en hij kan het tempo prima bijhouden.

Al om 17.00 uur, anderhalf uur na vertrek uit Den Helder, sta ik voor de pont van het eiland De Woude, met recht een snelle tocht van eiland naar eiland. 188 heerlijke kilometers staan op de Cateye. Matthijs, hartelijk dank voor de ontvangst en de vlekkeloze organisatie van deze mooie tocht. Volgend jaar weer.