Naar IJmuiden met hindernissen

Kees en ik rijden een rondje sluizen van IJmuiden.
Bij de brug over de Knollendammervaart passeren enkele grote schepen waaronder de Prins Willem Alexander. Met twee scherpe bochten, voor en na de brug manoeuvreren de schepen voorzichtig.
Eerst even langs Lidl om een paar goedkope fiets/wandelsokken te scoren. Toegegeven, voor nog geen 4 euro per paar ziet het er niet slechter uit dan de Falke sokken van 20 euro. Tussen de oren voelen de Falke's natuurlijk beter, maar toch. Ook maken we van de gelegenheid gebruik om een setje walkie-talkies aan te schaffen. Met een bereik van 8 km handig bij tochten en straks in Ierland.
Langs de Nauernase vaart rijden we naar het Noordzeekanaal. De pont ligt al te wachten en wij rijden er direct op. Aan de overkant ligt een prachtig vlak fietspad en tussen de bomen merken we weinig van de wind. Het kost dan ook weinig moeite om langere tijd 40 km/u te rijden. In IJmuiden moeten we oversteken om naar de sluizen te komen. Daar staat een meer dan lastige versperring in de vorm van drie stalen beugels. Je moet daar uit de fiets, de ruimte links en rechts van de Quest bedraagt niet meer dan een centimeter. Ik zal via de Fietsersbond deze hindernis eens aan de kaak stellen.
We gaan door tot de kop van de haven. Daar blijkt het flink te waaien en is het gewoon koud. Even een plaatje met op de achtergrond de Princess of Norway, één van de twee boten die ons in juli a.s. naar Newcastle zal overvaren. Gauw maar weer de beschutting van de Quest opzoeken en over de sluizen, ditmaal de maximale omweg in verband met schuttende schepen, richting Beverwijk.
Als we Wijk aan Zee zijn gepasseerd zien we een bord 'omleiding'. Onze doorgaande weg naar de duinen is er niet meer, opgebroken voor de aanleg van een rondweg. Kees sjouwt door de zandbak en komt daar redelijk vlot doorheen. Ik heb minder geluk. Juist als ik ook de zandbak in wil lopen komt een grote 4-assige zandauto aanrijden en verspert me de weg. Minder dan 30 centimeter voor me komt het gevaarte tot stilstand, nogal intimiderend. Ik ben zo verbouwereerd dat ik vergeet een foto te maken. De chauffeur roept me toe dat 'het maar eens over moet zijn met die lage krengen'. 'Koop toch een gewone fiets man, dan zie ik je tenminste', voegt ie er nog aan toe. Als ik hem vraag of ie de strepen op de weg ook niet ziet, komt er geen reactie. Als vrachtwagen één weg is, komt nummer twee nog een keer de doorgang versperren. Na enkele minuten zoek ik een omweg en sleep de Quest over wel heel grote zandbulten. Met de voetengaten schep ik het zand naar binnen. Een aardige jongeman ziet me ploeteren en biedt aan me te helpen.
Al met al weer een voorbeeld van fietsertje treiteren. Een paar rijplaten om tijdelijk de fietsers van dienst te zijn is teveel gevraagd.
Door de Kennemer duinen neem ik nu de route via de Zwarte weg. Hier zitten een paar leuke klimmetjes in, goed voor de deze winter wat lui geworden hartspier.
Tenslotte rijden we langs Johanna's Hof over de Zeeweg naar Castricum. Bij de oversteek met de Bloemen krijgen we onverwacht voorrang. Ik schakel te laat en trap te hard om de kruising over te steken. Pang... de ketting eraf. Het blijkt dat de ketting tussen het grootste blad en de spaken van het achterwiel ligt. Majoor Kees heeft het eerst zijn gereedschap paraat en binnen een paar minuten zijn we weer onderweg.
Laverend tussen tientallen scholieren en tegemoet komende automobilisten rijden we voor de wind naar het pontje in Akersloot. Daar scheiden onze wegen en kunnen we toch terugzien op een mooie rit.