Stilste Quest ooit 2

Nadat Velomobiel.nl de voorste kettingbuis heeft vervangen door een U-vormig aluminium bakje, is de voorlaatste dissonant het kettingwieltje. De laatste is de kettingbuis om de terugkerende ketting. Afhankelijk van de gekozen versnelling achter, maakt het wieltje een licht ratelend geluid, goed hoorbaar op het grootste blad achter, vrijwel onhoorbaar als het kleinste kransje is geschakeld. Dit heeft alles met de kettingsnelheid te maken. Hoe hoger de kettingsnelheid, hoe meer geluid is er hoorbaar.
In Dronten wordt zoals altijd nuchter maar welwillend gereageerd op mijn wensen. Wat betreft overgevoeligheid voor geluidjes heb ik inmiddels een reputatie, al is er volgens Theo een neuroot die mij ver overtreft. In Dronten zijn enkele medewerkers van Velomobiel.nl wel heel pragmatisch als het gaat om geluid. 'Doe gewoon je oordoppen in'. Oordoppen hebben ze daar natuurlijk allemaal al om de trommelvliezen te beschermen tegen machine lawaai. Ze blijken ook uitstekend het windgeruis tijdens het fietsen te filteren.
Omdat ik geluid het liefst bij de bron bestrijd, moet uiteindelijk ook geprobeerd worden of het licht ratelende kettingwiel toch het veld zal moeten ruimen. Vraag is wel waarom dit geluid zich voordoet. Dit komt vooral omdat de hoek waaronder de ketting het wieltje raakt heel vlak is. De hoek waaronder de ketting het wieltje verlaat is nog vlakker. De ketting gaat dan ook nooit mooi aanliggen in de vertanding zoals dit gebeurt bij voor- en achtertandwielen en blijft tikkende geluiden maken. Zoals eerder genoemd, hoe sneller de ketting rond gaat, hoe meer lawaai.

Vanmiddag meldt Kees zich voor enkele experimenten. Allereerst wil ik weten of het weghalen van de 65 cm lange kettingbuis iets heeft opgeleverd voor wat betreft weerstand. De Quest wordt op een verhoging gezet en hetzelfde potje met schroeven wordt aan de pedaalas gehangen. Op het middelste blad voor en de derde versnelling achter, was het gewicht waarmee de crank vanuit horizontale positie naar beneden bewoog 266 gram. Omdat ik me licht bezeerde aan een los stukje polyester, pakte ik een werkhandschoen uit de kast. Tot mijn verrassing valt er een heel klein heel koud diertje uit. Een salamander of hagedis, wie het weet mag het zeggen.
Vanmorgen doen wij de meting weer zonder kettingbuis.
Al snel blijkt dat er geen verschil is. Na de aanvankelijke lichte teleurstelling dat het qua weerstand niks oplevert, komt al snel in beeld waarom dit zo is. Trek een stuk ketting door een horizontaal liggende kettingbuis en je meet weerstand. Hou ditzelfde stuk ketting in dezelfde kettingbuis schuin en ..... de ketting glijdt er vanzelf uit.
Die situatie doet zich ook voor bij de kettingbuis van de trekkende ketting.

Ik had voor het experiment ter voorkoming van kettinggeluid enkele kettingrollen uit Dronten meegenomen. Deze kettingrollen, ze kosten € 12,50 per stuk, zijn niet te vergelijken met de brede witte nylon rollen van weleer. De ongelagerde witte nylon rollen, ze zaten in mijn Mango en eerste Quest, waren een bron van lawaai. De nieuwe rollen, het zijn de twee voor in beeld, zijn gemaakt door Flevobike en voorzien van een enkele neopreen O-ring. Het 7x zo dure TerraCycle kettingwiel heeft centraal een tandwiel met daarnaast aan iedere kant een O-ring. De kettingrollen zijn gelagerd met 2 stuks 608 lagers. De standaard lagers tik ik eruit en vervang deze door vol-keramische lagers. Hoewel er momenteel nogal wat te doen over het nut van keramische lagers, ik kom daar binnenkort op terug, loopt het kettingrolletje nu schitterend rond.
Na de montage rij ik enkele kilometers en stel tevreden vast dat dit weer een hele grote stap in de goede richting is. Stiller was de Quest nog nooit.
Wel zal de efficiency een fractie afnemen, de ketting drukt zich enigermate in de O-ring, maar dat neem ik graag voor lief. Ook zal de levensduur van de O-ring een stuk minder zijn dan van het TerraCycle kettingwiel. Allemaal niet erg, de eventuele vervanging is goedkoop en snel te doen.
Wel is een absolute voorwaarde dat het kettingrolletje precies in het midden van de kettingbaan loopt. Een afwijking van meer dan een centimeter doet de ketting tegen de flens tikken en is alles voor niets geweest.

West-Friese Omringdijktocht 2009

07.19 uur wordt ik gewekt door een SMS van Marcel Beekmans. 'Ik heb me verslapen en rij nu weg uit Amsterdam. Wil je wachten, ik heb geen GPS'. Om kwart over acht weer een SMS. 'Ik sta voor de pont'. Hij heeft dus binnen een uur de afstand van Amsterdam naar De Woude afgeraffeld.
Samen rijden we naar de Waerdse Tempel waar een flinke groep ligfietsers, meest Questen, maar ook drie gewone liggers al zijn gearriveerd. Later sluit ook een roeifietser aan. De ploeg is zo'n 20 man/vrouw groot.
Ik rag een grintbak in en schakel tegelijk terug. Niet echt slim, de ketting maakt dan rare sprongen en ligt er prompt naast. Samen met Jan Geel hebben we dit snel opgelost. Meest opvallende verschijning is Yvonne met haar hond Astra. Ze heeft haar Quest zelf in de meest verschrikkelijke kleur mat rose/rood gespoten. De digitale camera's krijgen deze kleur niet goed op de sensor.
Kees van Hattem heeft zich vandaag de functie van generaal aangemeten. Hij heeft twee adjudanten, Kees Roozendaal en Pé Koomen, opgedragen alle kruisingen af te zetten zodat de groep veilig en snel kan oversteken. Dit werkt inderdaad formidabel goed. De automobilisten laten zich zonder morren tot stoppen dwingen.
Om precies 9.00 uur zet generaal ReesKees zijn glanzende helm op en verordonneert 'fietsen'.
Het waait licht uit het noorden en de lucht ziet er in het noorden dreigend uit. Meer dan een paar kleine spatjes komt er niet uit zwerk. Naar het oosten wordt het helderder.
De eerste stop is Valkoog. Aan de voet van de kerk deelt de generaal koffie uit aan zijn manschappen.
Daarna slingeren wij in een grote sliert over de dijken van het West-Friese land. Je hebt maar weinig besef van historie nodig om de eeuwigdurende strijd tegen het water in het landschap waar te nemen. Grote 'wielen' geven evenzoveel dijkdoorbraken aan. Men legde gewoon op een afstand een nieuwe dijk aan, in het diepe stroomgat was geen eer te behalen en zitten nu, 450 jaar later, hengelaars te vissen.
Het tempo is rond de dertig kilometer per uur, heerlijk relaxed en er zijn volop mogelijkheden om met elkaar te kletsen.
In Medemblik overvallen we Ted de Lange. Toch vindt ie het leuk dat we even langs komen. Hij kijkt met grote tevredenheid terug op de Noord-Hollands Dagblad zomertoer.
Iedereen begint zijn boterhammen naar binnen te werken. Generaal ReesKees laat een oekaze uitgaan:'In Oostwoud in het museum van Jan en Annie Baan is alles voor de lunch gereed. Kees zet zijn helm op en dat betekent fietsen.
In Oostwoud is het hele gezin van Jan en Annie compleet en de ontvangst is werkelijk allerhartelijkst. De liefhebbers die het museum van Jan nog niet gezien hebben krijgen een 'sneak preview'. Een rondleiding duurt normaal zeker anderhalf uur. De generaal wil weer richting Onderdijk en 'off we go'.
Het rijden bovenop de dijk is als altijd weer magnifiek. Links het weidse IJsselmeer, rechts het oude land met zijn strakke verkaveling. Na de vuurtoren De Ven krijgen we de wind in de rug en in no-time rijden we onder grote belangstelling Enkhuizen binnen. Buiten dit fraai behouden historische stadje zoeken we al snel weer de IJsselmeer dijk op. Het eerste, vernieuwde stuk, is heerlijk om te rijden. Het laatste stuk is door generaal Kees kennelijk geselecteerd om de manschappen enige 'kastijding' te laten ondervinden. Onverharde weg, met grote brokken los steenslag doen de Quest heen en weer schudden. Af en toe een harde klap onder de Quest doen weinig goeds vermoeden. Het loopt allemaal goed af, al verzuchten de M5 rijders Elly en Jules Boetekees dat deze dijk niet op hun wensen lijstje voorkomt.
We snellen door Hoorn waar Kees Schouten afzwaait, met toestemming van generaal Kees.
De laatste etappe komt de wind weer wat voorlijk in. De generaal marcheert iets te ver voor de troepen. Martje is haar laatste oortje aan het versnoepen en krijgt van mij een handje aan het instapgat van de Mango. Ze is snel weer in het bereik van Kees. Ik verzoek als nederig meefietser of Kees het tempo iets wil laten zakken. Kees vindt het prima en Martje krijgt nieuwe moed.
Om 16.30 uur rijden we het terrein van de Waerdse Tempel op. Mooi op tijd om nog bloemen en een cadeautje voor Marian, ze is morgen jarig, te kopen.
Het laatste stuk van Alkmaar naar De Woude heb ik de wind schuin rechts achter. Met rond 46 km/u, hartslag 126, ben ik heel snel weer in De Woude. Daar drinken we op de eerste twee eieren van onze Noord-Hollandse blauwen kippen een goed glas.
Heerlijke tocht, goed georganiseerd en met deze ploeg mensen een groot genoegen om mee te rijden.
178 km.

Stilste Quest ooit

Vandaag rijden Kees en ik naar Dronten. Mijn geknakte derailleurkabel zal worden vervangen. Ook gaat een lang gekoesterde wens, het verwijderen van de kettingbuis in de trekkende ketting, in vervulling. Op mijn verzoek gaan we vandaag in cognito, met zijn tweeën dus. Dat lukt niet helemaal, Pé Koomen heeft lucht van onze 'escape', vraagt waar we rijden en komt ook naar Dronten.
Het is prachtig weer, een zonnetje en Bft 4 uit het noorden. Over de hele dijk houden we zonder veel inspanning 38 km/u aan. Het laatste stuk, wij rijden dan voor de wind, loopt de snelheid op tot 43 km/u. Hartslag daarbij is 106, mooi laag, mede dankzij de GoCycle banden die ik er vandaag nog om heb.
Grote aantallen zeemeeuwen rusten op het talud van de dijk. Als wij de meeuwen naderen kiezen vrijwel alle vogels het luchtruim. Tot mijn verrassing blijven enkele luie vlerken rustig zitten en die passeren we letterlijk op enkele centimeters afstand.
Na drie uur en tien minuten fietsen staan we al voor de werkplaats. Theo zal uit dun aluminium plaat een U-vormig bakje zetten. Deze kettingafscherming zal een eind maken aan het eeuwige 'zwiepende' geluid dat ontstaat als de trekkende ketting de kettingbuis in trilling brengt.
Theo is al bezig met de zetbank en twee uur later zit er een fraai aluminium kapje over de ketting. Het resultaat is spectaculair. Tijdens optrekken is er geen geluid meer te horen, alleen nog het kettingwieltje op de lagere versnellingen. Het mooie resultaat doet de vraag rijzen waarom dit niet standaard kan worden geleverd. Het antwoord is nee, het bakje heeft een lengte die afhankelijk is van de afstand van het crankstel. Nou is 2 uur arbeidsloon en 7 euro voor materiaal niet veel geld. Ik ben er in elk geval heel gelukkig mee.Theo kort mijn derailleurkabel een stukje in, deze was geknakt nadat de ketting er door een onhandigheid van mij was afgelopen.
Tenslotte neem ik drie kettingrollen en een stukje 8 mm as mee om ook de kettingbuis van de retourketting overbodig te maken.
Pé is inmiddels gearriveerd en schaft een stel Kojaks aan. Ik sta even te kijken bij het kleine appelboompje dat bijna bezwijkt onder de grote last aan appels. Pé maakt er een leuke foto van.
Gedrieën rijden we terug naar Noord-Holland. Het eerste stuk komt de sterke wind dwars in. Op de dijk eten we eerst een ijsje en gaan dan recht tegen wind rijden. Kees gaat voorop en houdt zo'n 31 km/u aan. Duizenden aalscholvers gaan de lucht in. Ik probeer een foto te maken, maar de scherpte is niet optimaal.In Enkhuizen gaat Pé rechtsaf, wij rijden de omleiding weer door het industriegebied. In Hoorn weet Kees een doorsteek om de vervelende drempels te vermijden. Het eerste stuk gaat evenwel over het bedrijven terrein. Daar wordt ik ongenadig gesneden door een bestuurder van een Hyundai bus. Ik schrik me lam, maar heb toch de tegenwoordigheid van geest om hard te remmen. De bus met kenteken 90-VRX-3 moet honderd meter verder stoppen voor een kruising. Vergeef me, ik heb de bestuurder voor rotte vis uitgemaakt. De man geeft me de middelvinger. Wij worden vast geen vrienden.
Om even na zes uur ben ik thuis en laat me direct in een heerlijk warm bad zakken.
Prachtige fietsdag.
195 km, totaal nu 5200 km.

Loge- of compartiment syndroom

Tijdens de afgelopen zaterdag gehouden tijdrit op Texel kreeg ik weer last van mijn kuit en scheenbeen. Ook kon ik mijn grote teen niet meer bewegen. Hoewel Kees en Matthijs mij wel uit de Quest wilden hijsen, lukte me dit na een paar minuten rust in de fiets toch zelf.
De vraag is moet ik hiermee doorgaan?. Zowel een flebologisch onderzoek als een MRI-scan van mijn onderbeen laten geen afwijkingen zien. De doorbloeding is in rust uitstekend. Mijn sportfysiotherapeut verdenkt het onderbeen van het loge- of compartiment syndroom. Dit zijn te krappe vliezen om groepen spieren. Tijdens zwaar sporten zetten die spierbundels uit. De vliezen echter rekken minder en de bloedtoevoer wordt langzaam 'dichtgeknepen'. Precies na 25 minuten wedstrijden begint dit euvel op te spelen. Eerst met pijn/kramp in de kuit, direct daarna gevolgd door pijn rechtsvoor op het scheenbeen.
De huisarts waar ik gisteren het probleem voorlegde kan helaas ook tot geen andere conclusie komen. De arts wil me wel doorverwijzen naar een vaatchirurg. Deze specialist kan door het inspuiten van vloeistof in de kuitspieren bepalen hoe hoog de druk in de loges is. Als die inderdaad te hoog is kunnen door een pittige operatie, onder gedeeltelijke narcose met een ruggenprik of algehele narcose, de vliezen worden doorgesneden. Dit lukt in 65% van de gevallen. Vaak moet dit nog een tweede keer.
De volgende vraag is, of ik dit spektakel op mijn 62ste jaar voor enkele wedstrijden per jaar aan de hand moet halen. Ik heb er namelijk uitsluitend tijdens zwaar sporten last van. De operatie is niet ingewikkeld, maar heeft nogal wat litteken vorming tot gevolg. Ook zijn er soms blijvende complicaties.
Tot 300 km op een dag toeren met de Quest verloopt absoluut vlekkeloos.
Ik denk dat ik er maar niet aan moet beginnen en de wedstrijdsport moet laten voor wat ie is.

NK tijdrijden 2009

Vanmorgen brengt Michel Hoogzaad de Foldy Car terug die afgelopen nacht is gebruikt om de Quest van Marcel Beekmans naar Hoenderloo te vervoeren. De kentekenplaat van mijn auto gaat erop en .... die van Michel eraf. Ik bewaar jouw plaat wel hoor Michel.
Gisteren olie ik de ketting en doe dit met de Quest op zijn zij liggend. Kennelijk niet in de goede versnelling, want de ketting loopt er voor en achter van af. Met wat gepruts krijg ik de ketting weer op de tandwielen. Dat er iets niet in orde is merk ik dan nog niet. Ook de lichtlopende GoCycle banden gaan er weer om. Dit lukt maar net, ik moet het pakket waarin Hans Wessels ze me terugstuurt vrijdagmiddag zelf bij DPD in Amsterdam ophalen. 'Ze konden mijn adres niet vinden'. Onzin natuurlijk, ze willen de paar euro voor de pont niet betalen. Dat de klant er vervolgens 65 kilometer voor moet rijden interesseert ze bij DPD geen moer.
Rond het middaguur haal ik Jan Veenis, een zeilvriend, in Heerhugowaard op. We zijn ruim op tijd voor de boot van 13.00 uur.
In Oudeschild lijkt het wel een velomobielen evenement, zoveel zijn er.
Ik haal startnummer 183 op en ga een stukje inrijden. Ik doe dit zonder racekap en met een normaal wielrenshirt over mijn onderhemd. Voor de wedstrijd trek ik die spullen wel uit om zo koel mogelijk te blijven in de fiets. Al gauw merk ik dat het schakelen niet goed verloopt. De eerste versnelling is niet te schakelen en bij 38 km/u draai ik al wel heel veel omwentelingen.
Snel terug naar de start. Kees constateert direct dat de hoogst te schakelen versnelling blad zeven is. Ymte is bereid even te kijken en constateert na het verwijderen van het derailleurkapje dat de derailleurkabel is geknikt en het metalen potje uit het geleidebusje is geschoten. Ymte buigt de kabel een beetje bij en schuift het potje weer in het busje. Nu kan elke versnelling weer geschakeld worden.
Als een haas naar de start waar ik veel te laat aankom. Ik sta nog niet stil of de starter roept 'nog 15 seconden'. Mijn computer kan ik niet meer resetten en mijn dubbele hemd heb ik nog aan. Da's geen goed gesternte om onder te vertrekken.
De eerste kilometers gaan evenwel prima. Met de wind schuin achter kan ik tot 57 km/u doortrekken en dit best een tijdje volhouden. Ik wordt al snel tamelijk warm en mopper dat ik mijn veel te warme shirt nog aan heb. Dan krijg ik ook nog onmin met mijn derailleur. Het ding schakelt soms op terwijl ik niks doe. Een ander moment schakelt ie terug als ik het niet verwacht. Daar moet nog even naar gekeken worden. Als ik halverwege het eerste deel ben rijdt Ymte me voorbij met een groot verschil in snelheid. Hij is twee minuten later gestart en is nu al bij me! Op tweederde van de afstand worden de fietsers naar de top van de dijk gedirigeerd. Daar wordt de Quest door de nog steeds doorstaande wind met een kracht van 6 Bft, die ook nog eens dwars inkomt, flink door elkaar geschud. Mijn hartslag is steeds tussen 158 en 160 en ik raak niet buiten adem.
Op het keerpunt wordt de Quest bij de kont gepakt en razendsnel gekeerd. Een duwtje in de rug en de terugreis kan beginnen. Cees Roozendaal nadert nu ook het keerpunt. Dat geeft de burger moed, want Cees is een minuut later gestart en heeft me in elk geval nog niet ingehaald.
Het tweede deel is moeilijker dan de heenweg. Ik drijf van het zweet en zet het vizier, ten koste van 1,5 km snelheid, op een flinke kier.
Op 5 kilometer voor de finish slaat de kramp in mijn rechterkuit helaas weer toe. De snelheid moet ik laten zakken tot 43 km/u. Cees Roozendaal heeft me zonder de afstand te verkleinen steeds in het vizier gehad. Nu ruikt ie zijn kans en met wat ie zelf zegt 'een bijna dood ervaring', haalt ie me vlak voor de finish in. Ik passeer de finish met maar 39 km/u en vrees dat ik mijn doel om boven de 50 km/u gemiddeld uit te komen, niet zal halen. Dat klopt inderdaad met een gemiddelde 48,40 km/u.
Bij de finish is de kramp in mijn hele onderbeen zo heftig dat er van uitrijden niks komt en ik zelfs de Quest nog niet uit kan stappen. Even later is alle leed geleden en is er totaal niks meer van de kramp te voelen. Zou het toch het kuitvlies zijn dat de bloedtoevoer na een half uur maximaal presteren afknijpt?. Daar is wel een oplossing voor, het 'klieven' van het kuitvlies. Vraag is wel of ik dit soort strapatsen op mijn 62 ste nog moet uithalen voor een paar wedstrijdjes per jaar.
Na de wedstrijd is het gezellig en feliciteer ik Ymte met zijn overwinning en recordgemiddelde van bijna 62 km/u. Guus van Schoot wordt tweede en Eduard Botter wordt derde. Bij de ligfietsen met staartpunt is Bob Vroegh de snelste.
Na de snelle en efficiënt georganiseerde prijsuitreiking halen we de boot van 18.00 uur. We blijven lekker in de auto zitten en ben ik al snel in dromenland.

Belangrijke software update Garmin Oregon 400T

Op een item op mijn weblog d.d. 28 november 2008 over mijn Garmin Oregon 400T GPS wordt gisteren gereageerd door Geert Baas. Hij vindt de Oregon te donker en ik geef hem de tip over het allwhite achtergrond scherm. Dit is voor mij een moment om met het programma Garmin Webupdater te kijken of er voor de 400T mogelijk nieuwe systeemsoftware is.
Als de 400T aan de Mac hangt en Webupdater wordt opgestart, blijkt er een enorm scala aan verbeteringen te zijn doorgevoerd.
Zit er nu nog versie 2.80 in de 400T, versie 3.10 blijkt nu beschikbaar terwijl 3.15 al in beta is te downloaden. Volgens Garmin is er een enorme lijst met verbeteringen doorgevoerd. Deze lijst is erg groot om hier te vermelden, maar liefhebbers kunnen de lijst vinden op:
http://forum.gps.nl/viewtopic.php?p=204842
De voor mij belangrijkste verbetering is de enorm versnelde kaartweergave. Moest er in versie 2.80 bij het inladen van een kaart met daarin een track van 200 km tot wel 20 seconden worden gewacht, nu staat de kaart binnen enkele seconden op het scherm.
Veel schermpresentaties zijn sterk verbeterd. Vooral de mogelijkheid om grote cijfers af te beelden is sterk verbeterd, prima.
Al met al een aanrader voor gebruikers van een Oregon.

Lange duinrit Noord-Holland noord

Vanmorgen meld ik me om kwart voor elf bij Kees in Heerhugowaard. Het eerste stuk, de 17 km van De Woude naar Kees, heb ik gebruikt als trainingsritje. Tegen de 50 km/u kan ik de hele weg volhouden. Kees ziet het aan me, ik zweet uit al mijn poriën.
Bij Kees is er koffie en zelfgebakken kokos koek.
Wij gaan een rondje duinen rijden. Op mijn verzoek gaan we niet via Alkmaar Noord. Dit is een vervelende rit met honderd keer optrekken en weinig snelheid maken. Wij rijden via de Geestmer Ambacht en Schoorldam. Langs het Noord-Hollands kanaal rijden we tussen 36 en 40 km/u. De wind is zuidwestelijk en dus achter.
Bij de veerhaven in Den Helder rijden we op de buitenzijde van de zeedijk. De dijk is ruw en we hebben de wind nu tegen. Met dezelfde inspanning waarmee we eerst 40 km/u rijden, komen we nu tot maximaal 27 km/u per uur.
Er staat een keet op de dijk met in het water drijvers aan een lijn. Volgens Kees is dit een particuliere zwemgelegenheid. Ik kan me dit niet voorstellen, alleen maar bitumen, basalt en water. Toch heeft Kees wel degelijk gelijk, er komen twee dames met natte koppies uit de keet. Kees roept ze aan en zij bevestigen zijn lezing.
Niet te missen is de grote vuurtoren in Huisduinen, een geheel uit gietijzeren platen opgetrokken exemplaar. Het is meteen ook de grootste gietijzeren vuurtoren van Europa. De toren dateert uit 1878 en heeft de bijnaam Lange Jaap.
We gaan nu de duinen in. Zoals bekend is dit Kees' biotoop. Hij kent het terrein op zijn duimpje en rijdt als een beest. Kees weet als geen ander dat als je zonder al te veel inspanning boven wil komen, je hard de helling af moet en in de duinpan gang moet houden. Dat levert enkele keren van tegemoet komende fietsers op- en neergaande bewegingen van de vlakke hand op. Eén keer stuurt een boze man zijn fiets op mijn weghelft. Ik schrik daar nogal van.
We stoppen even bij de Schotse Hooglanders zuid van Huisduinen. We zien een paard naar een eilandje zwemmen, het gras is daar groener. Langs de weg staan heerlijke bramen waaraan we ons tegoed doen. Kees wil al snel weer door en geeft op de schelpenpaden flink gas. Ik moet flink aanpoten om 'm bij te houden, het is wel een toertochtje hoor Kees! Eén keer maakt het achterwiel een zijsprongetje, oops. Tijdens een stop trek ik mijn doornatte onderhemd uit, Kees staat dit met enig leedvermaak te fotograferen.
In Petten rijden we wederom op de buitenkant van de zeedijk, dit is een lang stuk tot Hargen aan Zee. Daar genieten we van een dubbele espresso met een versnapering die ter plekke 'gele room' heet.
Weer gaan we het duin in en genieten van de verschillende vergezichten en variaties in het landschap. Via Bergen aan Zee rijden we de laatste etappe naar Het Woud in Egmond door de duinen. De afdaling naar de bewoonde wereld gaat weer met 50 km/u, ditmaal iets beter gecontroleerd dan de vorige keer. Het begint wat te spetteren, maar echt regenen gaat het niet.
Door de weilanden tussen Egmond en Heiloo bereiken we de pont in Akersloot. Kees gaat linksaf naar Heerhugowaard, ik ga rechtsaf.
Een prachtige rit die eindigt in een warm bad. De afgelegde 132 km zijn vermoeiender dan 200 km over normaal gebaande wegen.

Kettingbuis en kettingwiel

In mijn zoektocht naar de meest efficiënte en stille Quest heb ik een methode bedacht om het vrij lange stuk kettingbuis om de teruggaande ketting kwijt te raken. Idee is om tussen het bestaande kettingwiel en de achterderailleur een kettingrol te monteren. Deze rol tilt de ketting omhoog. Een tweede rol, de ketting gaat daar onder door, moet dan op hetzelfde asje waarop het standaard kettingwiel zit worden gemonteerd. Daarna gaat de ketting via een kort stukje kettingbuis door de tunnel naar het voorblad.
Op het moment dat ik dit idee opschrijf heeft ook Jan Geel hetzelfde idee en voert het direct uit.
Om te weten of dit winst oplevert spreek ik met Jan af dat hij een test doet om de aanloopweerstand te meten. Hiertoe wordt het achterwiel vrijdraaiend gemaakt en de crank horizontaal gezet. Met toenemende gewichten wordt het punt bepaald waarop de crank naar beneden beweegt. Dit gewicht wordt door Jan bepaald op 386 gram. Om een correcte vergelijking te maken, bouwt Jan zijn Quest weer terug naar de situatie met de standaard kettingbuis. Dezelfde proef levert nu een gewicht op van 460 gram. Het weglaten van de kettingbuis levert dus een winst op van 74 gram.
Wat betekent dit nu en hebben we er wat aan? Hans Wessels kan zeer veel beter rekenen en rekent aan de telefoon de winst uit. Hans stuurt me even later een Excel spreadsheet op waarin de berekening is gedaan.
Deze bedraagt net geen 1,2 watt. Omdat er gemeten wordt met een 'stick' weerstand en geen 'running' weerstand, zal de winst in de praktijk wat kleiner zijn. In de praktijk glijdt de ketting over de nylon buis en heeft relatief weinig weerstand.
Anders is dit in de kettingbuis die tussen het kettingwieltje en het voorblad zit. Daar wordt de ketting met geweld tegen de wand van de kettingbuis geslagen en het geheel trilt enorm. Dit levert veel meer weerstand en ook nogal wat geluid op.
De weerstand van dit stuk kettingbuis is minder makkelijk te meten, de fiets moet namelijk worden aangedreven. Mijn idee is om de kettingbuis los te maken en een kleine nauwkeurige unster te laten meten met welke kracht de ketting richting kettingwiel wordt getrokken. Mijn gevoel zegt dat de kettingbuis om de trekkende ketting meer weerstand zal opleveren. Het verlies zal wel eens richting 2 watt kunnen gaat. Ik schat dat het verwijderen van de kettingbuizen totaal 3 watt vermogen minder zal vergen.
Dan weer de vraag, wat levert 3 watt minder verlies op? Kreuzotter levert het antwoord. Afhankelijk van het geleverde vermogen tussen 0,6 en 0,4 km/u. Bij 150 watt, je rijdt dan 39,5 km/u is het 0,5 km per uur. Dat lijkt niet heel veel, maar alle kleintjes samen tellen wel op. In wedstrijden zijn zelfs deze kleine verschillen doorslaggevend. Kijk bijv. eens naar Cycle Vision 2009, de uurs wedstrijd. Theo van Andel wordt zesde met een gemiddelde snelheid van 46,5 km/u. Met het verwijderen van de kettingbuizen zou hij 47 km/u hebben gereden. Daarmee zou hij tweede zijn geworden en op het podium gestaan hebben.

Banden van kajak naar plafond

Zoals bekend ben ik nogal eens bezig met banden. In de loop van de tijd is er een hele verzameling ontstaan. Niet dat ik die allemaal nog ga verslijten, maar afscheid nemen is altijd moeilijk. De kajaks zijn de afgelopen winter uitstekende banden bergplaatsen geweest. Nu de kajaks regelmatig gebruikt worden is het iedere keer een heel gedoe om de banden eraf te halen en later weer erop. In de tussentijd zwerven ze door de hele garage. Ondanks dat dat er een is van 4,40 x 11.00 meter, zijn 30 losse 20" banden een flinke sta in de weg.
Waar laat ik die banden dan? Tegen het plafond tussen de op 60 cm afstand aangebrachte draagbalken van de zolder. Eerst span ik enkele RVS draden van 1.2 mm tussen de balken. Van dit draad dat ik gebruikte om de Husqvarna robotmaaier te beletten te water te gaan, heb ik nog kilometers over. Als ik de banden er op leg snijden die al gauw in het zachte rubber. Dan maar iets minder minimalistisch. Een paar grenen latjes zijn een stuk zachter voor de banden. Tegen de balken aan schroeven en klaar is Wim. Er kunnen op iedere positie vier banden liggen en ze zijn ook nog makkelijk terug te vinden.
Tevreden met het resultaat maak ik een paar fotootjes.

Noord-Hollands Dagblad zomertoer

Vandaag organiseert het NHD samen met Ted de Lange ligfietsen een editie van de NHD zomertoer. 30 ligfietsen zijn door Ted voor dit doel voor een speciale prijs van € 10,- 'verhuurd'. Een gele klompenbende, vandaag bestaande uit Jan Geel, Kees Schouten, Kees van Hattem, Pé Koomen en uw scribent zullen het fenomeen velomobiel aan de deelnemers tonen.
Ik ben om 9.00 uur bij Kees in Heerhugowaard en samen rijden wij op wat een van de warmste dagen van het jaar moet worden naar Medemblik. Kees wil eerst nog op de koffie bij Pé. Dan komen we wel erg laat in Medemblik aan. Kees gaat naar Pé, ik rij direct naar Medemblik. Bij het verzamelpunt café Brakeboer is het een drukte van belang. Yvonne van der Stok met haar hond Astra is met de Baron met aanhangwagen van de partij. Yvonne is al oververhit en duikt met haar hond de haven van Medemblik in. Helaas heeft ze haar niet waterdichte horloge nog om. Ze doet het klokje toch maar af en legt het op de steiger. Vanavond hoor ik dat het uurwerkje daar is achtergebleven en nu zoek is.
Om 11.00 uur gaat de wel erg grote groep van start. De snelheid is rond de 15 km/u per uur, als er al gereden wordt. Het programma is zeer ambitieus en naar mijn mening volstrekt onhaalbaar. Eerst gaan we lama's bekijken, dan naar een boswachter, vervolgens naar de havenmeester van Den Oever, dan naar een beeldentuin en tenslotte naar een grote tomatenkwekerij op Agriport.
Halverwege Medemblik en Den Oever is een lama en alpaca boerderij. De wat schuwe beesten worden met een paar emmers verse wortelen naar de fietsers gelokt. De bijzondere dieren, ze horen eigenlijk op de hoge hellingen van de Andes thuis, gedijen hier prima. Wil je een lama? Een hengst kost maar € 200,- een merrie € 1000,-. Je moet soms wel het verschrikkelijk stinkende gespuug van de dieren voor lief nemen.
Bij het vertrek worden we door de boerin getrakteerd op dropjes.
Op naar het Robbenoordbos. De groep waaiert flink uiteen en we stoppen voor een zelf gesmeerde boterham. Na de lunch rijden we weer het bos in om ..... na een half uur weer op precies dezelfde plaats uit te komen. Een vrouwelijke boswachter vertelt over de dieren in het Robbenoordbos. Nooit geweten dat er wel 80 reeën in dit natuurgebied rondlopen.
Bij het vertrek komt een oudere dame niet goed op gang. Haar fiets staat op een veel te zware versnelling en ze valt vlak naast mijn Quest. Ik schakel haar versnelling naar het lichtste verzet en leg uit hoe ze moet starten. Nu lukt het wel al gaat het niet harder dan rond 10 km/u. Mevrouw blijkt het aan haar hart te hebben en krijgt er nu echt last van. In Den Oever is het voor haar afgelopen en gaat ze de bezemwagen in.
Om 15.00 uur, het bezoek aan de havenmeester van Den Oever is dan al gecancelled, is duidelijk dat het programma nog verder moet worden beperkt. De groep gaat nog over Wieringen rijden en dan pas weer richting Medemblik. De bestuurders van de velomobielen, met uitzondering van Kees Schouten, besluiten de groep te verlaten en met rond 36 km/u rijden we over het fraai geaccidenteerde Wieringen.
Om vier uur serveert Pé in Middenmeer fris drinken en ook watergruwel, al heet het nu krentjebrij.
Tegen half vijf rijden Kees, Jan en ik richting Alkmaar. De gang wordt er stevig ingezet en we rijden even met 40 km/u. Jan wil best nog harder en het wordt een wedstrijdje voor twee oudere heren. Jan vindt het bij 48 km/u welletjes, ik haal nog even door tot 53 km/u en laat de Quest dan uitrollen.
In Aartswoud gaat Jan linksaf, Kees en ik vervolgen onze weg richting Heerhugowaard. Daar gaat ook Kees linksaf en mag ik de laatste 20 km alleen rijden. Langs het Noord-Hollands kanaal rijdt een beul van een wielrenner voor me. Hij rijdt al 40 km/u en pikt aan als ik met 43 km/u langskom. Tot 48 km/u blijft ie in mijn wiel, maar verder versnellend moet ie toch lossen.
Om 18.00 uur ben ik weer thuis na een heel leuke dag. De temperatuur is wel tegen de 30 gr. C. geweest, maar nooit is het teveel van het goede geweest. Als de organisatoren deze dag zouden willen evalueren, ik heb wel een paar ideetjes.
144 km