Rondje Twiske en Veenweide

Mijn rechtervoorwiel maakt heel lichte geluiden. Die komen uit de omgeving van de lagers vandaan. Ook loopt het wiel onbelast iets minder lang uit. Kees sleutelt geroutineerd het wiel eruit en ik tik de lagers eruit. Eén van de vol-keramische lagers heeft het 'Hans Wessels syndroom'. Vettig vuil, gemengd met remstof heeft zich op de kogels vastgezet. Een beetje Teflon smering en het lager loopt weer perfect. Toch stop ik er maar een nieuw lager in, afleveren met de mogelijkheid dat het snel toch weer problemen geeft is niet OK. Wel smeer ik het nieuwe lager met Teflon olie. De lichte loop blijft, maar het oppikken van vuil zal nu toch minder makkelijk gaan.
Het is inmiddels 18 gr. C, het zonnetje schijnt en de wind blijft beperkt tot Bft 3 uit het zuiden. Voor het eerst dit jaar met de korte broek en korte mouwen. Dat bevalt uitstekend. We koersen richting Purmerend maar gaan in Neck rechtsaf richting het Twiske. We rijden de 'grote' ronde. Het is echt genieten op de mooie fietspaden. Hard gaat het niet, daarvoor is het te bochtig, maar dat hoeft ook niet. Prachtig gekleurde koeien kijken ons aan en gaan door waarmee ze bezig zijn, herkauwen.
Op de veeroosters rammelt de Quest te heftig voor de iPhone. Het automatische anti-val systeem schakelt de iPod uit, geeft een riedeltje en gaat door met een volgend nummer. Dit gebeurt ook op heel slechte klinkerwegen wel eens. Ik haal de iPhone van de wielkast en schuif hem in de tas. Nu blijft de iPod ongehinderd doorspelen.
Kees weet een doorsteekje dat zo smal is dat de Quest bijna vast loopt. Kees is er al door, dus het moet lukken. Een tegemoet komend echtpaar moet even wachten tot ik er ook door ben.
Het blijft prachtig fietsen, al zijn enkele fietspaden zo smal dat tegenliggende fietsers de berm in gaan.
Voor Jisp nemen we een beruchte brug. Omhoog gaat nog, al is ie heel steil, omlaag en dan de Quest zonder brokken langs het krappe hek manoeuvreren, is andere koffie. Ik kom er na een tiental keer steken langs. Kees komt recht naar beneden en loopt met de neus vast op het asfalt. We tillen de Quest maar op om verdere schade te voorkomen.
Deze brug mag straks, als de routeplanner van de Fietsersbond is aangepast voor velomobielen, uit de route worden geschrapt.
In Jisp en Wormer, ik ben in deze gemeente in 1965 als politieman begonnen, zijn de wegen als vanouds slecht. Straatklinkers die op de zompige veengrond makkelijk van hun plaats willen, doen de Quest trillen.
Kees rijdt via Oost-Knollendam nog een extra rondje naar Spijkerboor, alvorens via de Starnmeer naar De Woude te rijden. Het is opvallend hoe extreem laag de landerijen in het Wormerveld liggen. Het land steekt maar enkele centimeters boven het water uit, uiteraard een gevolg van de eeuwenlange inklinking van de veengrond.
Dit is het laatste reguliere ritje met Quest 305. Morgen fiets ik niet, er moet een en ander worden voorbereid voor de verhuizing van onze zoon. Zaterdag zal Quest 305 naar Dronten rijden en daar, na een servicebeurt, op zijn nieuwe eigenaar wachten.
4 april om 12.00 uur zal duidelijk zijn wie dit wordt.
60 km

Navigatie doe je serieus of .... niet

Vandaag is het doel Zwaag waar ik bij Fietspunt.nl enkele binnenbanden zal omruilen. Eerst naar Kees in Heerhugowaard en dan via 't Kruis, de Wogmeer en Bobeldijk naar Zwaag. Dat was althans de route zoals de planner van de Fietsersbond me voorschotelt. Daarna laat ik de Oregon ook een route bedenken. Die ligt wat noordelijker en lijkt ook OK. Nou dat zullen we zien!
500 meter van huis zijn kabelleggers op het fietspad bezig. Er is geen enkele mogelijkheid om te passeren. Ik heb geen zin om nu al de fiets uit te klimmen en wacht het maar even af. De chauffeur van de bestelauto blijft me strak aankijken en ik hem. Net als het op 'powerplay' begint te lijken, mijn geduld raakt op, stuurt de bestuurder zijn auto de berm in en kan ik onder de bundel omhoog gehouden kabels doorrijden.
Na de koffie met Poolse koek, een super calorieën bom die Marian van Hattem zelf bakt, rij ik voorop en de GPS achterna. Kees vindt het prima en volgt. De eerste afwijking op de Fietsersbond route is er al snel, een voetgangersbrug waar een Quest alleen met de grootste moeite overheen kan. Geen nood, we rijden een stukje om en zijn zo toch aan de andere kant van het water.
Even later worden we over een boerenerf gestuurd met daarachter een mooi landelijk fietspad. Het bord 'doodlopende weg' is niet voor ons, ...toch? Die GPS is toch niet gek? We rijden een kilometer of twee en de GPS zegt keurig dat we op de goede 'track' zitten. Kees buldert achter me dat het toch niet lukt. Pas als een wandelend echtpaar zegt dat het echt dood loopt en dat we er alleen door kunnen als we de fiets over 5 hekken willen tillen, is het tijd om om te keren.
We maken een paar plaatjes, want mooi is de omgeving wel.
Ik schakel nu maar over naar de goede track en die brengt ons snel op de goede route.
Het weer is prachtig, weinig wind, volle zon en 12 graden C. We rijden tegen de zwakke wind 35 km/u en zien in Hoorn Jan Geel op een afslag staan.
Bij Fietspunt.nl is het pauze en we zitten met alle personeel lekker in het zonnetje aan de koffie.
We besluiten via Beets naar De Woude terug te rijden. Weer een prachtig tochtje, heerlijk zonder schuimkap en met Snow Patrol op de hoofdtelefoon rijdt het heel makkelijk.
Marian, mijn vrouw, verwacht ons nog niet, maar de koffie smaakt in ieder geval als vanouds.
75 km.

Quest 404 nu in productie

Quest 404 wordt mijn nieuwe Quest en opvolger van de nu te koop staande Quest 305. Met Ymte heb ik vanmorgen de laatste wensen doorgesproken. Ten opzichte van de standaard levering van Velomobiel.nl zal mijn onderstaande lijstje aan wensen worden uitgevoerd.

- Alle velgen 25 mm breed
- Grotere remtrommels
- Remkabels nieuwe versie met kevlar
- SRAM XX derailleur achter, achter grootste kransje 34
- Derailleur voor met bladen 30-42-57, mits alle bladen goed te schakelen zijn
- Rubber doppen in shifters ter vermijding van breuk in gelcoat
- Licht versterkte tunnel achter het hoofd
- Verborgen handgreep (Onkenhout type 10) zelf aangeleverd
- Geen bidonhouders
- Voetengaten 3cm in zijn geheel naar voren verplaatsen.
- Carbon bakje over voorste deel trekkende ketting.
- Buiging onderste kettingbuis precies in lijn met retourketting
- 2 extra klittenbanden in de fiets en aan de kap ter hoogte van de spiegels
- 2 spiegels
- Achterverlichting en remlicht uitsluitend LEDs, dus geen Spanninga lamp
- Voorverlichting: E3 Supernova asymmetrisch (Elan) verstelbaar en LED dagrij verlichting
- Hoofdschakelaar in stroomcircuit.
- 4x Vol-keramische voorwiel lagers, 2x hybride keramische achterwiel lagers en 2x vol-keramische kettingwiel lagers.
- Achterband: Perfect Moiree 54 met Schwalbe SV 14 binnenband
- Stuurpijp even lang als huidige Quest, zeker niet langer.
- Staaldraadje voor ophouden van het stuur. Afstand tussen remhandle en rand instapgat 3,5 cm.
- Afstelpotje van de staaldraad op het stuur monteren
- Bij schouders 5 cm extra van de flens wegfrezen en klittenband voor schoudersteunblokken iets naar voren verplaatsen

Oplettende lezers zien maar 2 hybride keramische lagers in de achteras. Er zitten er evenwel 3 in. Het derde lager, dit vangt alle dwarskrachten op, moet eigenlijk een hoek-contact lager zijn. Die heb ik helaas niet in keramiek beschikbaar. Reden waarom er één normaal stalen lager wordt geplaatst. Het keramische lager is extreem hard en de kogel die teveel zijdelings de rand van de groef belast, vernielt de bovenkant van de groef. Daarna gaat het lager verder kapot. Een stalen lager met zijn vet smering en grotere vervormbaarheid blijft langer heel.
De voor derailleur krijgt een grootste blad van 57 tanden te schakelen. Voor de reis naar Ierland zal dit blad worden vervangen door één van 53 tanden. Dat is de beste garantie dat de derailleur alle bladen goed kan - blijven - schakelen.
IJs en weder dienende zal Quest 404 zaterdag 27 maart van Dronten naar De Woude rijden.

Laatste indoor wedstrijd Alkmaar

Tegen de middag rij ik naar de Meent, de indoor wielerbaan in Alkmaar. Het weer is prachtig maar met 10 gr. C wat fris. Daarom de kap met windschermpje er maar op. Dit blijkt al snel perfect voor het geluid op de hoofdtelefoon, maar verder toch te warm.
Honderden wielrenners zijn op de eerste officiële lentedag plotseling uit hun winterse cocon ontwaakt en bevolken weer de fietspaden. Ze zij nog niet aan de Quest gewend en één roept er 'hé dildo!'.
In Alkmaar rij ik Theo van Goor achterop in zijn brandweer Quest. Theo rijdt niet hard, maar wel door. Hij is even na achten uit Putten vertrokken en heeft er al ruim 100 km op zitten. In het Velodrome is de stemming bedrukt. Eén van de betere deelnemers in de competitie is betrokken geweest bij de verschrikkelijke aanrijding bij de Zeelandbrug. Herstel zal heel lang duren en alles is nog ongewis. Enkele deelnemers willen niet meedoen omdat zij vinden dat dat niet fair is ten opzichte van de ontbrekende deelnemer. Na enige aandrang gaan ze toch fietsen.
Ik heb alleen mijn kleine Canon mee en daarmee zijn de snel passerende fietsers niet goed vast te leggen. Dat is toch wat meer het domein van de Nikon D700.
Met veel deelnemers en andere geïnteresseerden klets ik wat over fotografie, banden, lagers en wat al niet meer. Ook teken ik enkele grote kaarten 'Van harte beterschap' voor onze ongelukkig gecrashte fietser.
Cees Roozendaal doet ook mee met zijn oude Quest. Helaas komt ie de eerste keer iets te dicht bij de tijdlus waardoor hij een onjuiste langzame tijd krijgt toebedeeld. Geen nood, Cees rijdt gewoon nog een keer.
Als ik om drie uur weer naar huis rij, ontmoet ik Titus van den Brink. Bijzonder om te praten met iemand die, samen met onder meer Bart Verhees, aan de wieg heeft gestaan van de eerste velomobielen in Nederland.
Het ritje naar huis, 17 km maar, rij ik open. Heerlijk om de zon in mijn snuit te voelen. Wel blijft steeds het verschrikkelijke ongeval bij de Zeelandbrug door mijn hoofd spoken. Ik hoop van harte dat alles op zijn pootjes terecht komt.

Criminelen jagen op Quest

Mijn naam is Terry Smith. Ik ben een Amerikaanse zakenman, gevestigd in het Verenigd Koninkrijk. Zal ik net als de aankoop van uw te koop die u opgenomen voor verkoop op de ter beschikking gestelde voegt je me de laatste prijs. Laat het me weten zo spoedig mogelijk, indien zij een nog beschikbaar is en indien de betaling met een cheque is prima. Met betrekking tot de scheepvaart, ik heb een gerenommeerde rederij die zullen komen over de rechtstreeks op uw plaats voor de pick up.I wachten op uw reactie. kunt u contact opnemen
me hier op mijn e-mail adres (mrsmithterry@yahoo.dk) en weer terug naar mij met de vraagprijs en ook inclusief je volledige naam, volledig adres en telefoonnummer voor contact over waar de betaling zal worden verzenden. Veel dank en God zegene u,
Thanks ...

Een zekere Terry Smith schrijft mij een email met bovenstaande tekst. Terry Smith is vast Terry Smith niet. In ieder geval krijgt ie van mij geen reactie.
Jammer dat deze criminelen zich straffeloos op het internet kunnen blijven manifesteren. Politie en Justitie hebben zoals altijd andere prioriteiten.

Motorola OK en mooi halfje West-Friese Omringdijk

Het ziet er vandaag naar uit dat we de eerste lentedag krijgen. Temperaturen tot 15 gr. C., heerlijk. De schuimkap mag achter de stoel blijven en ook de voetverwarming mag worden opgeborgen. Kees is er om 10.00 uur en na een kop koffie geef ik Kees een Motorola portofoon mee. In de Schermer gaat Kees enkele kilometers vooruit rijden en proberen we of de portofoons elkaar nog bereiken. Dat gaat prima, zelfs tijdens het rijden. Met wind in de rug is tot 28 km/u de communicatie goed te volgen, al moet gezegd dat er dan wel wat ruis inkomt. Bij stilstand of langzaam rijden is de spraak uitstekend te volgen. Dit gaat dus prima functioneren.
We vervolgen onze weg via Schermerhorn en Ursem naar de Langereis. Ook de nieuwe koptelefoon doet het prima, al is het windgeruis zonder kap en windscherm nu wel goed te horen. Maar goed ook, een koptelefoon waar je geen windgeruis door hoort is sowieso levensgevaarlijk.
Jan Geel is ook onderweg en vraagt waar we uithangen. Hij zal ons achterop rijden. We wachten een tijdje enkele kilometers voor Kolhorn, maar geen Jan. Even later, hij heeft als een beest gereden met een gemiddelde van boven de 40 km/u, blijkt ie in Schagerbrug te zijn. Daar zijn wij nog niet dus zien we Jan ons even later tegemoet rijden en op de weg keren.

De West-Friese zeedijk is prachtig om te rijden, nergens een recht stuk met zo nu en dan mooie 'wielen', oude dijkdoorbraken, waar de dijk met een bocht omheen is gelegd.
Ik moet om vier uur thuis zijn dus wordt er stevig doorgereden. Benoorden Schagen, rijden wij langs gehuchten als Valkoog en Enigenburg. Dan rijden wij parallel met het Noord-Hollands kanaal tot Koedijk en Alkmaar.
Bij het grote tuincentrum Ranzijn scheiden onze wegen en ben ik rijkelijk vroeg thuis.
Mooie eerste lenterit van 92 km.

Nieuwe hoofdtelefoon Sennheiser PX 100

Tijdens lange ritten is muziek luisteren heel prettig. Jaren lang gebruik ik de Sennheiser PMX 60 hoofdtelefoon met beugel achter het hoofd. De kwaliteit is niet meer zo geweldig. Niet zo gek als je weet wat dat kleine ding allemaal meegemaakt heeft. Tijdens een rit met ALF viel de hoofdtelefoon door een voetengat en sleepte kilometers voort over de klinkerbestrating langs het Amsterdam - Rijnkanaal. Daarbij is gebruik van een 'achter het hoofd' beugel bij gebruik van een bril niet ideaal. Er hangen immers twee kunststof dingen tegelijk op je oor. Ook wil een achter het hoofd beugel wel eens verschuiven door het nekkussen.
Wat mij wel altijd is bevallen is het feit dat je om je heen nog vrij goed kan horen. Een inhalende auto hoor je echt aankomen. Dit in tegenstelling tot veel oordopjes die je goeddeels afsluiten van de wereld om je heen. Nu het schuimplastic op de oorschelpen volledig is versleten kijk ik even naar vervanging daarvan. Dat blijkt zinloos, kost een halve nieuwe PMX 60.
Sennheiser heeft al jaren een PX 100 hoofdtelefoon in het programma. Met 64 gram een lichtgewicht met beugel over het hoofd. Ook dit is een 'open' type. Bij de hoofdtelefoonstore.nl voor 39 euro inclusief verzendkosten.
De hoofdtelefoon oogt fragiel maar zit toch heel degelijk in elkaar.
De geluidskwaliteit is een openbaring, fantastisch. Mooie substantiële bassen en een prima midden en hoog. Klein opvouwbaar en in een stevig compact doosje mee te nemen. Een absolute aanrader.

Brandalarm en 10.000 km op de klok

Vanmorgen jaag ik thuis de boel op stelten. Brandalarm. Nooit geweten dat een serie geschakelde brand/gas detectoren zo'n teringherrie kunnen maken. Onze huishoudelijke hulp en twee koffie drinkende tuinmannen vluchten naar buiten. Echter .... er is helemaal geen brand!
Als ik er erachter ben hoe de detectoren tot zwijgen te brengen, realiseer ik me ook dat ik bezig was mijn vizier opnieuw te voorzien van anti-rain en anti-fog. De dampen die daarvan afkomen, kennelijk staan die bol van de koolwaterstoffen, zijn genoeg om het brandalarm aan te slingeren.
Als ik om even na elven bij Kees in Heerhugowaard kom voorrijden zijn Kees en Pé al startklaar en 'ben ik te laat'. Voor straf geen koffie en meteen door fietsen :). Ik had evenwel geen tijd afgesproken en wist niet dat Pé zou meerijden en al helemaal niet dat Kees met Pé wél een tijd had afgesproken.
Het is mooi fietsweer, af en toe een zonnetje, 8 gr. C en de wind waait met 3 tot 4 Bft uit het westen.
Het wordt een rondje West-Friese zeedijk, linksom deze keer.
Over de prachtige dijken van West-Friesland rijden wij voor de wind naar Hoorn. Tussen Hoorn en Enkhuizen krijgen we plotseling Jan Geel in de spiegels te zien. Hoe meer zielen hoe meer vreugd. In Enkhuizen laten we ons de koffie met appeltaart goed smaken en rijden door de historische stad naar de zeedijk richting de vuurtoren De Ven. Verder noordwaarts wordt het weer steeds beter en de zon komt er volop bij. Het blijft een eindeloos genoegen om hoog boven op de zeedijk te rijden en aan onze linkerkant in de diepte de dorpjes, rechts de magnifieke weidsheid van het IJsselmeer te zien.
Langs Kasteel Radboud rijden we Medemblik binnen om aan de zuidkant de Wieringermeer binnen te rijden. Pé stelt voor koffie te drinken in Middenmeer en rijden we door Agriport naar de koffiestop. Precies als we in Agriport rijden springt de kilometerteller van 9999 naar 10.000, een mooie mijlpaal.
Bij Pé smaakt de thee en de makronenkoek voortreffelijk. Ik heb er al 102 km opzitten en stel voor dat we niet opnieuw de West-Friese zeedijk zullen volgen. Kees vindt het prima en we rijden direct naar Heerhugowaard. Bij de J.C. de Graafweg slaat Jan linksaf en wij rijden met zijn tweeën door.
In Heerhugowaard slaat ook Kees af en mag ik de laatste 20 km naar De Woude alleen fietsen. Dat gaat uitstekend met 35 km/u, niet heel hard, maar de wind is recht op de kop. Mooie rit.
Thuis is er nog een keer paniek, één van onze drie kippen is weg. Gelukkig vind ik het eigenwijze mormel onder de beschoeiing half onder water en op sterven na dood.
145 km vandaag, totaal 10.045 km

Boerkafiets van Youp van het Hek

Rob Kaag stuurde mij bijgaande afbeelding met tekst uit de Vara gids van een boerkafiets. Hilarisch stukje met een foto van een Versatile, genomen bij het Centraal Station in Amsterdam. Omdat de link die Rob op de lijst geeft een vrijwel onleesbare tekst oplevert, hier een beter leesbaar exemplaar.
De foto is van Bob Bronshoff.
Meer van die stukjes van Youp lezen? De fotograaf heeft een site waar in vele stukjes tekst het goed te verteren cynisme van Youp van 't Hek vanaf druipt.

Naar Woerden voor vergadering NVHPV

Vanmorgen is het vroeg reveille. Ik rij vandaag naar Woerden om de vergadering van de NVHPV, sinds vandaag ook Ligfietsvereniging NVHPV geheten, bij te wonen. Ging ik eerder met de auto, nu heb ik wel zin in een stukje fietsen. Als ik om half acht pontbaas Cor Helder achterop rij denk ik dat ik zijn eerste klant ben. Helaas niet, een oudere eilandbewoner is vannacht om vijf uur naar het ziekenhuis gebracht.
De weersverwachting geeft Bft 5 uit het westen met lichte regen. Het eerste klopt, regen is er niet en zal ik ook niet krijgen. De heenweg rij ik via pont Buitenhuis, Schiphol, Nes aan de Amstel en Wilnis. De pont over het Noordzeekanaal geeft weinig vertraging en met Anoek en Johnny Cash op de hoofdtelefoon rij ik met snelheden tussen 35 en 40 km/u zuidwaarts. Op Schiphol komen de vliegtuigen vlak boven mijn fietspad langs en dan is een plaatje gauw gemaakt. In het Amsterdamse Bos is een brug in de route opgebroken. Ernaast ligt een noodbruggetje waar ik net langs kan. In Bovenkerk en volgende kleine kernen probeert de pastoor met veel klokgebeier de gelovigen de kerk in te krijgen. Dat lukt tegenwoordig niet meer zo. De weinige kerkgangers komen nu wel met de auto.
De route door het landelijke gebied is prachtig. De route van de Fietsersbond is uitstekend en de GPS, ik rij nu met de recent uitgebrachte OSM kaart OpenFietsMap, is een genot. Mijn fietsbril is nu aangepast met een klein leesglas van 9x8 mm en daarmee zie ik op precies 31 cm afstand de GPS ragscherp. Het is sowieso heerlijk om de GPS recht voor je neus te hebben, zeker nu ik niet hoef scherp te stellen van veraf naar dichtbij. Met het nieuwe leesglas onderin het varifocale glas hoef ik alleen mijn blik iets naar beneden te bewegen om een scherp beeld van de GPS te krijgen, terwijl ver weg zien zonder accommodatie mogelijk is.
Om kwart over tien ben ik in Woerden en is er alle tijd om om te kleden en wat te kletsen met andere ligfietsers.
De vergadering verloopt prima, het Beleidsplan voor de komende tien jaar komt er zonder kleerscheuren van af, een mooi resultaat voor het bestuur en vooral voor voorzitter Kees van Malssen.
De vergadering loopt wel stevig uit waardoor ik pas om 18.00 uur in de fiets zit. Het pontje bij Nes aan de Amstel waar ik vanmorgen mee over de Amstel ben overgezet, vaart maar tot 18.00 uur. Daarom neem ik terug een langere, maar snellere route langs het Amsterdam-Rijnkanaal, Schellingwouder Bruggen en Purmerend. Dat sneller zal straks een andere betekenis krijgen.
Het eerste stuk vanaf Woerden gaat crescendo. Het is nog licht en dat fietst op onbekend terrein een stuk makkelijker. Op een gegeven moment, ik ben dan op de Uitweg van Portengen, gaat de route over een schapenpad, met nauwelijks enige verharding. Dit kan toch niet een 'racefietser' route zijn zoals ik die in de Fietsersbond planner hebt gemaakt. Het pad is vreselijk slecht en met maximaal 15 km/u hobbel ik er over heen. Tot overmaat van ramp sta ik aan het eind van het pad voor een houten hek dat nergens open kan en alleen een voetgangers sluis heeft. Hier word ik niet vrolijk van. Ik probeer het hek 'aan te passen' om een doorgang voor de Quest mogelijk te maken. Kansloos! Het hek is een degelijk hardhouten exemplaar dat met RVS Torx schroeven in elkaar is gezet. Het wordt al bijna donker als ik in arren moede maar weer over hetzelfde slechte pad terug rij naar normaal geasfalteerde wegen.
Tot nu toe rij ik een deel van de route die ook de Oliebollentocht 2009 volgde, inclusief het hobbelige wilgenpad. Ook daar kom ik met enige moeite langs, er wordt gesnoeid en er staat een hek voor. Gelukkig is dat te omzeilen en behalve veel klein houtafval op het wegdek, kan ik er in ieder geval door.
Ik ben blij dat ik even later langs het Amsterdam Rijnkanaal rij. Het is dan al helemaal donker. Het is best wel spannend om in het stikkedonker, er is geen maan en er is nergens een lantaarnpaal te zien, vlak langs het water te rijden. Ook waait het hard en enige wegbelijning ontbreekt. In twee stappen verlaag ik het lichtniveau van de Garmin om verblinding te voorkomen. Het is best wel knus in de fiets. Het lampje van de snelheidsmeter en de kleurige Garmin Oregon verlichten het interieur van de fiets. Voorin malen mijn voeten met de flikkerende rode verlichting van de voetverwariming.
Via de Schellingwouder bruggen kom ik op het fietspad langs Amsterdam Noord. Ook hier is het stikdonker en weer is er water, nu aan beide kanten van het smalle pad. Gelukkig verlicht de SuperNova E3 lamp alles voortreffelijk en blijven problemen uit.
In Purmerend wil de routeplanner van de Fietsersbond me via de Beemster laten rijden om even later het pontje bij Spijkerboor te nemen om weer op de zuidelijke oever van het Noord-Hollands kanaal te komen. Uiterst onlogisch, want natuurlijk rij ik direct vanuit Purmerend langs de zuidelijke oever.
Om kwart voor tien ben ik thuis na 150 prettige kilometers.
Totaalstand nu 9900 km

NB. Fietsrouteplanner
De route die ik reed zit raar in elkaar. De Uitweg van Portengen bij Nieuwer ter Aa en de omweg door Purmerend en het pontje op de terugweg zitten er twee heel onlogische routedelen in. Dit blijkt te komen doordat ik de route terug in tegengestelde richting reed. Als ik de route laat uitrekenen van Woerden naar De Woude, zijn beide onlogische routedelen niet aanwezig. Blijft wel dat als ik die route van De Woude naar Woerden rij, dat de planner me onterecht in Spijkerboor de pont op stuurt. Met de Quest een lastige opgave, want de pont vaart maar heel beperkt. Is ook niet nodig, want rechtdoor rijdend langs de zuidzijde van het Noord-Hollands kanaal ben je ook zo in Purmerend. Ook het hek bij de Uitweg van Portengen is voor elke fiets een onneembaar obstakel.
Kees Schouten en Maarten Sneep, werk aan de winkel :).

PS. Samen met Maarten Sneep kunnen we de 'gedwongen' overtocht met de pont bij Spijkerboor niet meer reproduceren. Ik moet de gele tussen punaise op een zodanig manier in Purmerend hebben gezet dat de planner voor de overtocht per pont heeft gekozen.
Blijft dat het hek bij Nieuwer ter Aa domweg alles blokkeert. Het kan toch niet zo zijn dat een fietspad waar je je fiets meer dan een meter hoog moet tillen, of deze door de hekken moet steken, als fietspad mag worden gekwalificeerd. Dit nog afgezien van het feit dat het pad slecht is en met regen zelfs onbegaanbaar.
Dit soort ervaringen doet aan de betrouwbaarheid van de planner zonder meer afbreuk.

OpenFietsMap
Hoe is dit bevallen? Redelijk. Ik gebruik in de Garmin tijdens het fietsen altijd de 'automotive' modus. Hiermee kijk je oblique naar de kaart, met voorin de kaartelementen groot weergegeven, achterin klein. Het is dan wel prettig dat alle beeldelementen schaalbaar zijn. Helaas doet de OSM OpenFietsMap dit niet. De wegen blijven allemaal even smal en de bredere track bedekt dan de te volgen weg geheel. De Garmin Topo Nederland kaart schaalt wel alles en dan kun je de bredere weg onder de brede track prima blijven zien.

Motorola TLKR T7 wel OK

Na de teleurstellende ervaring met de Silvercrest portofoon van Lidl heb ik me nu echt verdiept in de wereld van de portofoons.
Onafhankelijk onderzoek heeft aangetoond dat 50% van de hardware aanbiedingen van Lidl van goede kwaliteit is. De Silvercrest portofoon behoort dus tot die andere 50%.
Het Internet is een eindeloze bron van informatie en zoeken gaat wel heel makkelijk. Uiteindelijk is de keuze gevallen op de Motorola TLKR T7. Met 77 euro - bij de portofoonwinkel.nl - wel flink duurder dan de Silvercrest, maar dan heb je ook wat.
De beide apparaatjes zien er zeer professioneel uit. Ook het laadapparaat en de accusetjes zijn echt wat je van Motorola mag verwachten. Het bereik in open terrein is tot 10 km, in de praktijk zal dit veel minder zijn. Wel hebben mijn vrouw en ik kunnen vaststellen dat de spraakkwaliteit verbluffend goed is.
Als Kees weer terug is uit Frankrijk kunnen we de portofoons in de praktijk testen. Uiteraard volgt hier dan wel een verslagje.

Rondje Veenweide en walkie talkie terug naar Lidl

Vanmorgen ligt er een laagje sneeuw, alsof we nog niet genoeg hebben gehad. Tegen elven rijden Kees en Rob het eiland op. Het miezert en dat betekent voor mij een kort ritje. Het vizier beslaat, dus dat klap ik deels achterover. Eerst terug naar Lidl. De portofoonset van SilverCrest ziet er mooi en degelijk uit, maar doet niet wat je ervan mag verwachten. Spraak wordt vervormd en valt deels weg. Het meisje achter de kassa doet niet moeilijk en even later gaan we richting Zaan. Kees gaat bij de Zaan linksaf terwijl wij toch echt rechtsaf moeten, kleine black-out zeker. We hobbelen over de matige klinkerwegen langs het kanaal en moeten twee brugopeningen afwachten.
Bij de Zaanse Schans is het vermakelijk dat veel Aziatische toeristen ons onmiddellijk in de gaten hebben en massaal de camera op ons richten. We blijven langs de Zaanoever rijden en als we even pauzeren stopt een man in een witte BMW naast ons. Hij vindt het allemaal heel leuk en wacht tot wij weer vertrekken.
In het Oostzaner veld rijdt Rob voor me. Ik zie zijn rechterarm met camera boven het schuimdeksel komen. Direct daarna dweilt zijn fiets naar rechts en .... hij raakt van de weg. Gelukkig stuurt ie niet terug, hij zou dan zeker omslaan, en laat zich door het hoge gras afremmen. Het loopt zonder schade af. Rob kan nog niet alles tegelijk. Niet dat ik dat wel kan, maar foto's maken uit de rijdende Quest, het gaat grotendeels op het gevoel, kan ik inmiddels wel aardig. We rijden een stukje door Het Twiske en slaan bij het Noord-Hollands kanaal in Ilpendam linksaf.
Na Purmerend gaat het vlot huiswaarts.

Rondje Noord-Hollandse historie

Vanmorgen zitten Kees, Rob en Sebastiaan al ruim voor de afgesproken tijd aan de koffie met gebak. Even later zien we Jan Geel aankomen, die heeft er van Oostwoud al 43 km opzitten.
Het is schitterend weer, volop zon, glashelder, maar met temperaturen rond het vriespunt wel fris. Ik heb vandaag de Falke TK1 sokken met 75% merinowol aan, heerlijk zoals later zal blijken. Om half elf gaat de 'bende van Wim' op pad. Langs de Markervaart en Nauernase vaart naar de pont bij Buitenhuis.
Eerste doel is het kopje van Bloemendaal. Hoewel ik er wel eens eerder geweest ben, heb ik de route in de GPS gezet. Die route voert ons door Spaarndam en langs het Spaarne door Haarlem. Aan de voet van de klim naar het kopje van Bloemendaal zet iedereen aan. Jan gaat voorop en blijft voorop. Sebastiaan valt stil door een schakelfout en gaat lopend omhoog. Kees blijft bij Sebastiaan en even later is iedereen boven.
We worden aangesproken door een goed uitziende mevrouw, ja dan telt het pas :). Ze vindt ons met onze maillots er wel sexy uitzien. Kees staat vlakbij en weet niet wat ie hoort, althans hij is in verwarring of het ook op hem betrekking heeft :).
Na wat eten en drinken dalen we af naar Santpoort. Dat gaat zo hard dat ik de groep niet goed in het oog hou. Uiteindelijk krijg ik maar twee fietsers mee. Kees en Jan gaan op eigen houtje naar de ruïne van Brederode. Vrijwel gelijk komen we aan en zetten de Questen netjes op een rij voor een foto. Nadat we even hebben rondgekeken koerst de groep weer achter mij aan richting het Noordzee kanaal. Eénmaal denkt Kees dat ik verkeerd rij, maar achter de oprit van een manege ligt toch echt het fietspad van de Noordzee route.
Langs het Noordzee kanaal ligt een fraai fietspad dat helaas door een paar recent aangelegde verhoogde plateaus wordt ontsierd. Sebastiaan wil lekker warm worden en gaat er vandoor. Hoewel de wind schuin van voren inkomt is dit geen beletsel om ruim boven de 45 km/u te racen. Betekent wel dat de Questen een stukje door de lucht vliegen bij de verhoogde plateaus.
Op de pont is het dan flink uitdampen en ... koud worden.
We nemen nu de prachtige historische zeedijk die in vroegere eeuwen Beverwijk tegen de zee vanuit het oosten moest beschermen. We worden ingehaald door een bijzonder driewielig voertuig. Even later staat deze bijzondere cabrio aan de kant van de dijk en stoppen we even. Volgens goed gebruik weet Jan Geel alles van dit Tsjechische voertuig uit de vijftiger jaren. Het is een Velorex die standaard werd uitgerust met een 350 cc JaWa twin motor. De huidige eigenaar heeft er echter een BMW motor met de kardan aandrijving ingebouwd. Het stel rijdt er heel Europa mee rond en met een verbruik van 1:22 is dat heel betaalbaar. Na een leuk gesprek en wat foto's vervolgen we onze weg weer over de door de vette polderklei meanderende dijk.
Langs dezelfde dijk die overgaat in de Lagendijk, ligt het fort Krommeniedijk. We rijden met zijn vijven het terrein op en zijn een bezienswaardigheid op zich. We kopen een toegangskaartje een sluiten ons aan bij een gids die een wel heel grote groep toehoorders in zijn kielzog heeft. Gids Johan herkent mij direct als watersporter. Wij krijgen een rondleiding buiten het fort en gaan dan naar binnen. Er zijn enkele honderden bezoekers en overal zijn gidsen actief. Halverwege de rondleiding, ik ben er al eerder geweest, gaan Sebastiaan en ik zelf op onderzoek uit. Sebastiaan ontdekt een uitkijkpost en klimt de angstig steile stalen ladder op. Hij roept dat het uitzicht spectaculair is. Dat mag ik natuurlijk niet missen en klim ook omhoog om het fraaie polderlandschap te bekijken.
Tenslotte ga ik bovenop het fort kijken naar de inundatie. Opvallend zijn vooral de vele duizenden vogels. De vogelwerkgroep Zaanstreek heeft vele telescopen opgesteld en de vogelliefhebbers geven uitleg. Op het moment dat ik bovenop het fort sta zijn er zeker 1000 grutto's aan het fourageren, prachtig om te zien. Bovenop het fort is het erg koud en wordt het tijd om de laatste etappe naar De Woude aan te vangen.
Sebastiaan, toch al te laat thuis, gaat direct door naar Driehuizen, Kees, Rob en Jan gokken erop dat er nog wat van die lekkere taart over is :).
Even na vieren rijden de mannen weer naar hun eigen woonstee en is er een eind gekomen aan een heel mooie rit.

Inundatie weilanden Fort Krommeniedijk

Morgen rijden wij met een kleine groep velomobielen naar de ruïne Brederode. Een andere interessante historische plek is het Fort Krommeniedijk. Dit fort maakt onderdeel uit van de Stelling van Amsterdam. Vandaag en morgen worden de weilanden rond het fort onder water gezet. Hiermee wordt een situatie gecreëerd zoals die ten tijde van een oorlog, zeg ruim een eeuw geleden, zou hebben kunnen ontstaan.
Men doet dit niet om de 'vijand' tegen te houden, maar om de vogels een natte biotoop, een zogenaamde 'plas-dras' omgeving te bieden. Vanaf het dak van het fort is dit dan mooi te zien.
Misschien leuk om er even naar toe te rijden?

Foto: Ramon
Site: http://www.kappix.tk/

Bericht voor Pé in verband met aanrijding

Beste Pé,
Ken jij de mevrouw op bijgaande foto? Sinds gisteren ken je in ieder geval haar gezicht. Ik ken haar gezicht al enkele jaren, zij is namelijk één van onze mede-eilanders. Vanmorgen staat ze voor onze deur en vraagt of ik de man, met gele plastic banaanfiets, ken waarmee ze gisteren een aanrijding heeft gehad. Nou, die man ken ik wel.
Meteen is duidelijk dat het verwijt dat ze is doorgereden na een aanrijding, waarschijnlijk niet terecht is. Omdat haar schade beperkt is, zijn jullie, nadat duidelijk was dat je niet gewond was, uit elkaar gegaan. Ze wil zich beslist niet verschuilen.
Bel me maar even, je krijgt dan naam en telefoonnummer van me.

Klittenbanden kap met lint verbonden

In de winter, zeker met handschoenen, is het aanbrengen en lostrekken van de klittenbanden van de schuimkap soms heel lastig. Aanbrengen gaat nog wel, maar de klittenbanden met handschoenen vinden en loshalen is een crime. Daarom verbind ik de klittenbanden met een fel gekleurd nylon lint. Geen nieuw idee, maar wel heel handig. Het nylon lint stik ik met een kleine handnaaimachine op de klittenbanden. Als ik de laatste klaar heb, begin ik er een klein beetje handig in te worden. Voortaan toch maar liever naar de Turkse kleermaker, dan ziet het er ook wat netter uit.
Een bijkomend voordeel van het lint is dat je deze makkelijk om de spiegels legt. Zo kan de kap bij het in- en uitstappen niet wegwaaien.

Rondje Noord-Holland met snelle Kees

Vanmorgen rij ik met heel mooi weer naar Heerhugowaard. Het is nog koud, alle sloten en vaarten zijn weer dichtgevroren. Omdat er weinig wind is, is het vizier heel effectief. Langs de Westdijk ben ik binnen een half uur bij Kees. Daar zit Jan Geel al aan de koffie en we rijden volgens plan een rondje Noord-Holland rechtsom. Eerst kijken we nog even naar de schade aan de fiets van Jan. Jan is, vrijwel stilstaand, ondersteboven gerold bij het afrijden van een trottoir. Helaas doet ie dat precies bij een rioolputje. Veel putjes en heel korte krasjes zijn zijn deel. Allemaal wel goed te herstellen, maar nogal wat werk is zeker.
Via de Geestmerambacht bereiken we bij Schoorldam het Noord-Hollands kanaal. We rijden vrij rustig, meestal rond 32 km/u, noordwaarts. Het zal de stilte voor de storm worden...
Opvallend is een lange wolkenstraat die zich boven ons bevindt en zich tot Den Helder uitstrekt.
Bij het Texaco station bij vliegveld de Kooi stoppen we even voor een broodje en wat drinken. Heeft Kees tot nu toe voorop gereden, nu mag ik de honneurs waarnemen. We proberen de walkie talkies uit en al direct blijkt dat als je rijdt, de verstaanbaarheid van de spraak niet geweldig is. De volgende keer maar de oortelefoon met microfoon gebruiken.
Ik rij mijn al vele jaren bekende route over Wieringen. Kees vindt dat wel leuk, hij ontdekt doorsteekjes die zelfs hij nog niet eerder had gereden. Bij de jachthaven in Den Oever even plaspauze en dan met de lichte wind achter richting Medemblik. Pé Koomen meldt zich via de GSM en we zien hem even zuidelijk van Den Oever op de weg keren.
Dan vindt Kees dat het gas erop moet, kennelijk een revanche voor de gisteren wat kalm verlopen rit. Kees is normaal gesproken 'de man van 32 km/u', maar nu zit ie al snel op ruim 40 km/u. We pikken allemaal aan en wachten op de dingen die komen gaan. Kees stampt stevig door en zit al gauw op 46 km/u. Dat is serieus werk. Ik ga maar eens achter Kees aan. Als ie me ziet komen gaat ie nog harder, tot een kleine 50 km/u. Dat kan ik nog wel volgen, maar Kees wordt nu wel heel serieus. Tot vijf keer toe probeert ie me te lossen. Kees zet mijn reputatie op het spel en ik moet eerlijk zeggen, ik moet er ook hard tegenaan.
Kees blijft maar doorgaan en is kennelijk van plan als eerste in Medemblik aan te komen. Dat kan natuurlijk niet en ik graaf nog wat dieper in de reserves. Als de snelheidsmeter tegen de 52 km/u aan staat is het Kees teveel en ik rij van hem weg. Als ik even later de snelheid weer laat zakken tot 47 km/u komt die vermaledijde Van Hattem nog een keer aanklampen. Ik laat hem tot een meter of twintig dichtbij komen en trap de Quest nog een keer naar 52 km/u. Kees is dat teveel en moedigt Pé aan mij in te rekenen. Dan rijden we al vlak voor Medemblik en ik vind het prima zo.
Ik zweet als een otter en ben voor dit zware werk veel te dik gekleed. Ook Pé is redelijk doorweekt.
We rijden snel door Medemblik en koersen af op onze volgende stop, Oostwoud. Daar is de koffie en kokosmakroon in huize Geel heerlijk. Ik trek mijn shirt met lange mouwen uit, het tricot is zwaar van het vocht.
De route vervolgen we via de A7 naar Opmeer en de Berkmeer. Pé zwaait rechtsaf en gaat richting Middenmeer.
In Heerhugowaard slaat Kees rechtsaf en ik rij via Schermerhorn en Alkmaar naar De Woude.
Thuis lekker onder de douche, het is hard nodig ook.
Als er al twijfel zou bestaan of Kees wel genoeg power heeft om de reis rond Ierland te maken, mag dit vanaf heden naar het rijk der fabelen worden verwezen :).
Prachtige dag met 150 mooie kilometers.

Naar IJmuiden met hindernissen

Kees en ik rijden een rondje sluizen van IJmuiden.
Bij de brug over de Knollendammervaart passeren enkele grote schepen waaronder de Prins Willem Alexander. Met twee scherpe bochten, voor en na de brug manoeuvreren de schepen voorzichtig.
Eerst even langs Lidl om een paar goedkope fiets/wandelsokken te scoren. Toegegeven, voor nog geen 4 euro per paar ziet het er niet slechter uit dan de Falke sokken van 20 euro. Tussen de oren voelen de Falke's natuurlijk beter, maar toch. Ook maken we van de gelegenheid gebruik om een setje walkie-talkies aan te schaffen. Met een bereik van 8 km handig bij tochten en straks in Ierland.
Langs de Nauernase vaart rijden we naar het Noordzeekanaal. De pont ligt al te wachten en wij rijden er direct op. Aan de overkant ligt een prachtig vlak fietspad en tussen de bomen merken we weinig van de wind. Het kost dan ook weinig moeite om langere tijd 40 km/u te rijden. In IJmuiden moeten we oversteken om naar de sluizen te komen. Daar staat een meer dan lastige versperring in de vorm van drie stalen beugels. Je moet daar uit de fiets, de ruimte links en rechts van de Quest bedraagt niet meer dan een centimeter. Ik zal via de Fietsersbond deze hindernis eens aan de kaak stellen.
We gaan door tot de kop van de haven. Daar blijkt het flink te waaien en is het gewoon koud. Even een plaatje met op de achtergrond de Princess of Norway, één van de twee boten die ons in juli a.s. naar Newcastle zal overvaren. Gauw maar weer de beschutting van de Quest opzoeken en over de sluizen, ditmaal de maximale omweg in verband met schuttende schepen, richting Beverwijk.
Als we Wijk aan Zee zijn gepasseerd zien we een bord 'omleiding'. Onze doorgaande weg naar de duinen is er niet meer, opgebroken voor de aanleg van een rondweg. Kees sjouwt door de zandbak en komt daar redelijk vlot doorheen. Ik heb minder geluk. Juist als ik ook de zandbak in wil lopen komt een grote 4-assige zandauto aanrijden en verspert me de weg. Minder dan 30 centimeter voor me komt het gevaarte tot stilstand, nogal intimiderend. Ik ben zo verbouwereerd dat ik vergeet een foto te maken. De chauffeur roept me toe dat 'het maar eens over moet zijn met die lage krengen'. 'Koop toch een gewone fiets man, dan zie ik je tenminste', voegt ie er nog aan toe. Als ik hem vraag of ie de strepen op de weg ook niet ziet, komt er geen reactie. Als vrachtwagen één weg is, komt nummer twee nog een keer de doorgang versperren. Na enkele minuten zoek ik een omweg en sleep de Quest over wel heel grote zandbulten. Met de voetengaten schep ik het zand naar binnen. Een aardige jongeman ziet me ploeteren en biedt aan me te helpen.
Al met al weer een voorbeeld van fietsertje treiteren. Een paar rijplaten om tijdelijk de fietsers van dienst te zijn is teveel gevraagd.
Door de Kennemer duinen neem ik nu de route via de Zwarte weg. Hier zitten een paar leuke klimmetjes in, goed voor de deze winter wat lui geworden hartspier.
Tenslotte rijden we langs Johanna's Hof over de Zeeweg naar Castricum. Bij de oversteek met de Bloemen krijgen we onverwacht voorrang. Ik schakel te laat en trap te hard om de kruising over te steken. Pang... de ketting eraf. Het blijkt dat de ketting tussen het grootste blad en de spaken van het achterwiel ligt. Majoor Kees heeft het eerst zijn gereedschap paraat en binnen een paar minuten zijn we weer onderweg.
Laverend tussen tientallen scholieren en tegemoet komende automobilisten rijden we voor de wind naar het pontje in Akersloot. Daar scheiden onze wegen en kunnen we toch terugzien op een mooie rit.