De vadsigheid te lijf

Vanmiddag vrij genomen om een eindje te gaan fietsen. De vadsigheid van de afgelopen periode begint me te hinderen. Het is schitterend helder weer met vrijwel eindeloos zicht, 4 gr. C. en windkracht 2 uit het Noordoosten. Ik maak de Quest mooi schoon door hem met een knijpflacon met water te besproeien. Met een oude zachte handdoek, voor dat doel heb ik er enkele tientallen, maak ik hem weer droog. Ziet er gewoon nog nieuw uit :).
Na het aantrekken van de elektrisch verwarmde schoenen en het inladen van de gebruikelijke spullen, vertrek ik om half drie. Ik maak graag een rondje rond het Alkmaardermeer, uiteraard om weer even langs de bouw te gaan. Vanaf morgen wordt er weer gebouwd, de kozijnen worden dan geleverd.
Uit 'schuldgevoel', ik ben nu 6 kg zwaarder dan in de zomer, trap ik er lekker op los. Naar Uitgeest gaat het 39 km/u, even later naar Krommenie zelfs iets boven de 40 km/u. Er zijn veel scholieren op weg en vooral de meiden giechelen er op los als ik ze passeer.
Via een koffiestop op De Woude fiets ik richting Akersloot. Vanaf het viaduct omlaag bereik ik makkelijk 47 km/u. Tot aan de pont blijf ik op 43 km/u. Op de A9 staat het vast zo ver het oog reikt. Ik stop even voor een fotootje.
Daarna rij ik door naar het strand bij Castricum aan Zee. Restaurant Blinkers is deels afgebrand en dat moet natuurlijk even bekeken worden. Verschillende belangstellenden hebben wel zin in een praatje met de 'ingebakerde' bestuurder van de Quest. Ik heb nu mijn schaatsmuts op met daaronder de rode klep die ik zomers graag draag. Daaronder de fietsbril en Wim is zeer incognito. Ziet er natuurlijk niet uit, maar ach.... Een klasgenootje van de lagere school Nico Mooij herkent me zo niet, ik hem wel en we kletsen gezellig even.
Op de terugweg van het strand worden de hoge witte cumulus nimbus wolken prachtig rose gekleurd door de lage zon, een kiekje waard. Het schuldgevoel is al weer op zijn retour.
41 km