Plaklens en pittige duinrit met Kees

Vanmiddag, eerst moet vanmorgen de auto naar de garage voor nieuwe remschijven en blokken, rijden Kees en ik een rondje. Zouden we eerst richting Waterland gaan, het wordt Castricum en daarna een mooie duinrit. Er is een waterig zonnetje en met 13 gr. C kan de kap onderin de Quest blijven.
Eerst even langs de opticien. Met de nieuwe plek van de GPS op het stuur komt aan het licht dat de varifocus van mijn fietsbril te laag in het glas zit. Er blijken meerdere opties te zijn om dit op te lossen. Een nieuw glas met de dichtbij afstand wat hoger in het glas. Dit lukt toch niet omdat de totale afstand waarover de varifocus van veraf naar dichtbij loopt, minimaal 14 mm moet zijn. Er is evenwel maar 9 mm hoogte in mijn bril beschikbaar. In het huidige glas kan een speciale dichtbij lens worden geboord. Dit kan makkelijk mislukken omdat mijn glas geen kunststof maar echt glas is. De beste oplossing blijkt een opplak leessegment van 1 tot 1,5 dioptrie te zijn.
Nu we toch in Castricum zijn gaan we even langs de Turkse kleermaker om het bandje van mijn pet wat te laten innemen. Ze hebben helaas geen tijd om 4 cm lengte te stikken. Ook moet de pet eerst gewassen worden. Teveel pretenties bij de Turk dus zal ik het klusje zelf klaren.
Kees is gek op de duinen en dus gaat de rit daar heen. Er zijn veel wandelaars en fietsers onderweg. We zien voor het eerst een nieuw soort grazer in de waterleiding duinen, Blackface schapen. Naast Hooglanders en Galloway runderen, is dit de derde soort van Schotse origine.
Als we naar de schapen kijken stopt een sportieve mevrouw op een step. Ze herkent Kees onmiddellijk aan zijn ReesKees Quest. Kees reageert even later wat zuur dat alleen zijn Quest was opgevallen :). Het blijkt Esther Alkemade te zijn uit Beverwijk. We hebben haar eerder met vriendin op de racefiets ontmoet in Huisduinen. Ze is met een primitieve step aan het trainen voor de Elfsteden tocht. Hard werken zo'n step, ik lees op haar hartslagmeter 164 slagen per minuut af. Dat wordt makkelijk ook 180 zegt Esther. Kees en ik maken enkele foto's die we Esther zullen toesturen. Ze blijkt op haar grote kinderstep maar liefst 20 km/u te steppen, knap hoor. Nu we stilstaan worden we aangeklampt door meerdere senioren met elektrisch ondersteunde fietsen.
In Bakkum aan Zee ligt een Schotse Hooglander rustig aan de kant van de weg te herkauwen. Ik maak een foto waarbij de flits afgaat. Het beest maalt er niet om.
In Egmond rijden we een dubbel bespannen paardenwagen achterop. De voerlieden nodigen ons uit er langs te rijden. Dat doen we nog maar even niet, te smal en te gevaarlijk. Even later lukt het makkelijker en de paarden blijven heel rustig.
In 't Woud voel ik dat de fiets nogal hobbelt. De Avocet rechtsvoor is de dader en wordt vervangen door een Primo Comet 1.50 inch. Kees draait de grote moer op de veerpoot strak aan, dat ding loopt ondanks zijn borgmoer zo nu en dan toch los.
We krijgen direct een pittige klim voor onze kiezen. Ik geef gas en probeer Kees los te rijden. Dat lukt maar net, ook Kees kan prima omhoog en durft in de bochten nog harder. Regelmatig rijden we op de smalle duinpaden ruim in de 40 km/u, soms nagestaard door verbaasd kijkende fietsers en wandelaars.
We rijden door tot de Schoorlse duinen en gaan dan richting Noord-Hollands kanaal. De wind is daar pittig tegen en de temperatuur is met 8 gr. C. een stuk gezakt. In Alkmaar nemen we afscheid en rijden ieder naar de eigen Marian.