Geen kniepertjes? Een barre tocht om ze te halen

Ik heb natuurlijk met een schuin oog naar de foto van een kniepertjes smullende Cees Roozendaal bij de fam. Van Hattem gekeken. Omdat zich vandaag de unieke mogelijkheid voordoet dat Kees van Hattem nièt gaat fietsen, besluit ik het wèl te doen. Op naar Heerhugowaard, voor de kniepertjes dus.
Om kwart voor twaalf, het vriest 3,5 gr. C., verlaat ik de warme garage en probeer weg te fietsen. Dat mislukt in eerste instantie, het inklikken lukt niet. Ik kan me niet voorstellen dat ik al zoveel ijs onder mijn schoenen heb, maar niets is minder waar. Ik stap uit de Quest en stamp de ijzige troep onder mijn schoenen vandaan. Prompt vliegt de accu van de verwarming van mijn rechtervoet af. Gaat lekker zo, is dit een voorbode van nog meer onheil?
Op het fietspad langs de Markervaart knerpen de banden luidkeels over het hard bevroren ijzige wegdek. De Quest is redelijk goed op de weg te houden al durf ik niet harder dan 15 km/u. Geveegd of gestrooid is er niet, terwijl de auto's naast me vrijwel ongehinderd vaart kunnen maken. Een doodenkele fietser komt me tegemoet.

Langs het Noord-Hollands kanaal gaat het prima, al zijn er stukken die je beter kunt vermijden. Ik ben zo in Heerhugowaard, denk ik nog. Hoe verder ik noordwaarts kom, hoe meer sneeuw er ligt. Als ik de provinciale weg naar Schermerhorn oversteek kom ik in een totaal wit landschap. De sneeuw ligt tot 15 cm hoog op het fietspad en van een sneeuwschuiver hebben ze hier nog nooit gehoord.
De Quest reageert bokkig en verandert soms onverwacht van koers. Onder de verse sneeuw liggen opgevroren sporen van trekkers en auto's. De Quest doet enkele pogingen om met het achterwiel de voorwielen in te halen. Dat weet ik gelukkig te beletten maar het komt de snelheid niet ten goede. Met tegen de 10 km/u werk ik me in het zweet maar kan de gein er wel van inzien.
Alleen het laatste stuk vlak bij Heerhugowaard, als ik tegen het talud van de dijk op moet, is een crime. De Quest schaatst naar links en rechts en de gang raakt er totaal uit. Minder dan stapvoets knok ik me omhoog en kan ik voorkomen dat ik de Quest uit moet. In Heerhugowaard zijn veel wegen nauwelijks berijdbaar en veel inwoners zijn te voet onderweg.

Ruim een uur na vertrek rij ik de Smaragd in Heerhugowaard in, ruim twee keer zo lang onderweg dan normaal. Bij Kees en Marian van Hattem voor de deur loop ik vast in de sneeuw en sleep de fiets er door heen het erf op. Als ik de buitendeur open maak, zijn Marian en vooral Kees in opperste verbazing. Marian maakt snel beslag voor kniepertjes en even later geniet ik van de krokante lekkernij. Mijn schoenen hebben sneeuw en ijs mee naar binnen genomen en dat smelt in no time. Geen probleem bij de fam. Van Hattem, Kees is ook met zijn snowboots naar binnen gestampt en heeft ook een klein binnenmeer om zijn schoenen.
Na de kniepertjes, de slagroom had Kees gisteren al tot op de bodem van de pot uitgelikt :), en een lekkere kop thee is het tijd om weer naar De Woude te fietsen. De inmiddels opgelopen temperatuur heeft de weg iets beter berijdbaar gemaakt, al is het nu wel een smurrie geworden. Buiten Heerhugowaard kom ik voor een dilemma te staan. Ga ik weer de strijd aan met het besneeuwde en beijsde fietspad of promoveer ik de Quest tijdelijk tot lijnbus. Ik kies voor het laatste en hoop geen bussen op dit uitsluitend voor lijnbussen bedoelde wegvak te ontmoeten. De weg is hier volledig vrij van sneeuw en met 40 km/u dender ik de polder in. Natuurlijk kom ik twee bussen tegen, maar de chauffeurs hebben begrip voor mijn nietige positie en geven ruim baan.
Vlak voor de kruising met de provinciale weg moet ik nog wel van het hogere dijklichaam af zien te komen, op de provinciale weg zal ik niet op veel begrip kunnen rekenen. De Quest schuift enthousiast van de dijk af en zet zijn neus in de 30 cm hoge sneeuwlaag.
In de fiets krijg ik snel koude voeten, de verwarming is aan het eind van zijn latijn en het door de sneeuw tijgeren levert natte voeten op. Snel rij ik richting eiland en stop onderweg nog een keer voor een paar aardige sneeuwlandschappen richting Zuid-Schermer. De eerste 35 kilometer van het nieuwe jaar zitten er op. Dat er nog maar vele mogen volgen.
Thuis heeft de Quest nog een verrassing in petto. Als ik na een uur weer in de garage kom is het er een waterballet. Stukken ijs liggen midden in het smeltwater. Gelukkig weet de zuig/borstelmachine er snel raad mee.