LEL 2009 46 km/u .... LEL 2010 51,5 km/u

Afgelopen vrijdag maak ik de Quest klaar voor de LEL, de race van Lelystad naar Enkhuizen en weer terug. De Lexan wielstrippen breng ik weer aan. Aanvullend stroomlijn ik de bult ter hoogte van de achterderailleur. De voetengaten maak ik links helemaal dicht met Lycra, een extreem rekkende stof. Rechts doe ik dit ook, al maak ik daar twee stukken Lycra waardoor ik nog kan 'flintstonen'.
Het 'geheime wapen' is een verlenging van de staart van de Quest. Doel is de stroomlijn daar te verbeteren.
Zaterdag maak ik een proefritje naar Alkmaar. Het waait tot 6 Bft uit het noord-oosten. Al snel merk ik dat alle maatregelen zich uitbetalen. Omlaag van het viaduct bij West-Graftdijk haal ik met de wind schuin achter zonder veel moeite 64 km/u. Wel moet ik alle zeilen bijzetten om op de weg te blijven. De fiets slingert hevig en nu al is duidelijk dat met harde wind de staartverlenging geen veilige optie is.

Vanmorgen is het glashelder weer, volop zon maar met 9 gr. C. gewoon koud. Ik rij over Enkhuizen om alvast een beetje in de stemming te komen. Als ik in Lelystad arriveer zijn de eerste fietsers al aanwezig. Er is alle tijd om met veel bekenden wat te kletsen. Natuurlijk ziet men direct de rare kunststof constructie aan de staart van de Quest. Verschillende camera's worden er op gericht. Negatieve commentaren blijven volledig uit, mogelijk tot na de wedstrijd?
Ik maak een ritje om wat warm te worden. Direct daarna drink ik een kop thee in de warme camper van Marian en Kees van Hattem en plak transponder nr. 12 op de bodem van de fiets vast. Rond twee uur ga ik in de rij staan voor de start. Jan Geel, geholpen door Willem Vierbergen, plakt de racekap rondom vast. Ik realiseer me dat als ik door welke oorzaak ook van de dijk af zou raken en nog erger, te water, dat ik dan wel in de aap ben gelogeerd en een soort polyester doodskist heb gecreëerd. Gelukkig heb ik latex melk in de binnenbanden en is het risico op lek rijden flink verminderd.
Na de start gaat het recht tegen wind naar Enkhuizen. Al snel zit ik op mijn doelhartslag van 155 slagen per minuut. De snelheid komt net boven de 50 km/u. Als de wind wat dwarser inkomt loopt de snelheid op naar ruim 52 km/u. Binnen 10 kilometer heb ik de twee minuten eerder gestarte Mango Sport van Harry Lieben al te pakken, dat geeft de burger moed.
Bij het keerpunt staan Allert Jacobs en Theo van Goor klaar om de velomobielen om te zetten. Eerst moeten we over een voor de banden vernietigende richel waar door Allert een overbrugging voor is gemaakt. Allert moppert wat dat mijn staart wel in de weg zit, maar met wat moeite lukt het hem toch om de neus weer richting Lelystad te krijgen.
Met veel moeite klim ik uit het aquaduct omhoog om op het vlakke weer snelheid te maken. Het eerste stuk rij ik in de luwte van de dijk en kan langere tijd 54 km/u rijden. Mijn doel is om een gemiddelde van 50 km/u te halen, 4 km/u meer dan vorig jaar. Op Texel is me dat gelukt, dus waarom hier niet. Steeds haal ik fietsers in, zelf word ik alleen door Jan van Steeg ingehaald. Ik probeer aan te klampen maar dat is een vergeefse missie. 30 jaar jonger is een te groot verschil. Op een gegeven moment zie ik Jan niet verder wegrijden en kom ik zelfs weer wat dichterbij. Later zal blijken dat ie een langzame leegloper had.
Op het laatste rechte stuk naar de sluizen kan ik de snelheid continue op 56 km/u houden. Mijn hartslag wil niet meer boven de 152 slagen per minuut komen, een bekend verschijnsel voor mij. Ik kom te snel op de haakse kruising af en met rokende banden weet ik de Quest de hoek om te krijgen. Gelukkig is het gras naast de betonnen platen redelijk vlak en ben ik weer snel op de betonplaten.
Ik ga met ruim 40 km/u over de finish en weet op een haar na het witte hondje van Gerrit Tempelman mis te rijden. Gelukkig worden we een uurtje later bij Allert thuis weer dikke vrienden :).
Kees van Hattem komt opgewonden naar me toelopen en zegt dat ik 51,5 km/u heb gereden. Daar ben ik heel happy mee, 5,5 km/u harder en precies 6 minuten sneller dan vorig jaar. Daar word ik 7e van 39 deelnemers mee, voor een 63 jaar oude meneer niet gek.
In de camper damp ik uit en kleed me even later om, heel comfortabel.
Al met al kijk ik terug op een mooie dag. De wijzigingen aan de Quest zal ik in een komende post met foto's toelichten. Uiteindelijk is het doel om de stroomlijn te verbeteren door het aanbrengen van stroomlijnkappen rond de wielen. Daarmee zal het geknip en geplak niet meer nodig zijn. Het staartje zal kleiner worden en snel aan te brengen en te verwijderen zijn. De racekap zal nieuw worden gemaakt en zeer nauwkeurig passen. Op deze manier is binnen enkele minuten een ideale woon-werk fiets te veranderen in een snelle wedstrijdfiets.