Racekap bij hitte

Op een hete dag als vandaag krijgen mensen van mijn leeftijd het advies om binnen te blijven en zich niet in te spannen. Dat is aan dovemansoren gezegd. Vanmiddag, vrijwel op het heetst van de dag ga ik een trainingsrondje maken naar Heerhugowaard. En wat niemand zou verwachten, ik ga dit onder de racekap doen.
De thermometer van de warmtepomp zegt dat het 30,4 gr. C. in de schaduw is. In huis is het dankzij de koeling van diezelfde warmtepomp net 23 gr. C.

Ik pomp de banden, de Michelin latex binnenbanden zitten er nog onder, op tot 5 bar. De wielkappen zijn eraf behalve achter.
Mijn vrouw vraagt me me niet al te zeer in te spannen, oudere mensen lopen bij hitte en inspanning extra risico. 'Tuurlijk Marian, ik doe rustig aan'. Veel meer dan mijn fietsschoenen en een dun zwart sportbroekje heb ik niet aan. Voor de pont moet ik in de brandende zon enkele minuten wachten. De racekap leg ik op de voorkant van de Quest en zet hem er al rijdend weer op.

Ik probeer rustig aan te doen, maar zoals zo vaak wil dat niet echt lukken. Na het viaduct bij West-Graftdijk rij ik naar beneden de Schermer in. In een oogwenk rij ik 50 km/u en dat gaat onwaarschijnlijk makkelijk. Ik hou deze snelheid aan, ook als langs het Noord-Hollands kanaal de wind van rechts inkomt. Mijn hartslag is rond 127 slagen per minuut. Het is spectaculair hoe prettig dit rijdt. De snelheid is hoog, de hartslag laag en de ventilatie voortreffelijk. Doordat er nauwelijks directe zoninstraling is zweet ik niet noemenswaard. Belangrijk is dat door de hoge temperatuur de banden en de aandrijving maximaal licht lopen.

Ik ga even bij de fam. Van Hattem langs. Kees is druk bezig in zijn Velomobielgarage Noord-Holland. Hij heeft een stokoude Alleweder in de revisie. Het onderhoud aan deze fiets is nogal achterstallig. En als er al wat aan is gerepareerd is dat op een wel heel bijzondere manier gebeurd. Zo zijn op een aantal door gecorrodeerde spaakgaten in de naaf, de spaken simpelweg vast gelast. Kees maakt wat foto's van mijn wel erg witte lijf. Kees vindt het goed dat ik er een van zijn blog af haal, dank je wel Kees.
Hoewel ik met 84 kg al redelijk op gewicht ben mogen er nog wel enkele kilo's vanaf. Dat zal wel gebeuren als we in augustus met 7 velomobielen naar de bron van de Maas rijden.

Met dezelfde snelheid rag ik weer naar huis. Op het laatste stuk naar De Woude, recht tegen wind, moet er voor 50 km/u, even hartslag 132 aan te pas komen. Als ik thuis ben staat de thermometer op 31,2 gr. C.

Ik verwacht dat de deelnemers aan Parijs - Brest - Parijs met een racekap gaan rijden. Wel is het verstandig een witte kap te nemen en het vizier de bovenste 80% te beplakken met warmtewerende folie. Er is voor mensen als Hans Wessels, Ymte Sybrandij en Jan van Steeg zonder meer een kruissnelheid van 50 km/u aan te houden. Dat levert een gemiddelde snelheid op van 45 km/u. De 1250 km kunnen dus in 28 uur fietsen worden afgelegd. Gewoon 14 uur achter elkaar naar Brest fietsen, daar een lekker nachtje slapen en weer 14 uur terug rijden naar Parijs. Dat worden in ieder geval recordtijden, onthou dit maar.