Vanmorgen ontbijten we in het Super8 motel in Fallon. Voor het eerst een fatsoenlijk ontbijt in een motel, al moet alles nog wel van plastic bordjes en plastic bestek. Sophie, de bejaarde verzorgster van de ontbijtzaal, wil het ons echt naar de zin maken. Ze wijst alles aan en geeft ons ten afscheid nog een paar Danone toetjes voor onderweg mee.Na het tanken gaan we op weg naar Las Vegas. Is volgens de Garmin zo'n 620 km, doen we even :).
Het landschap is woestijn, woestijn en nog eens woestijn. Overal zien we flinke bergen, die soms geel, dan weer bruin en soms zelfs wit of zwart zijn. Hoewel het eentonig lijkt verveelt het geen moment. Op de cruise-control rijdt het makkelijk en druk is het niet.
Onderweg valt weer op hoeveel huizen bouwvallig zijn. Veel tankstations zijn verlaten en tot puinhopen vervallen. Niemand ruimt de rotzooi op. We rijden door de goud streek rond Tonopah. Overal staan oude mijnschachten, meestal vervallen.
Midden in de woestijn staat een motorboot, nu ingericht als kreeft restaurant. De temperatuur begint flink op te lopen. Uiteindelijk staat er 101 graden Fahrenheit op de meter. Dat is 38 graden Celsius. In de auto is dat geen probleem. Gek genoeg ook niet in de zon. De luchtvochtigheid is 15% dus zweet verdampt onmiddellijk. Wel moet je vrijwel steeds wat drinken. Overal ontstaan in de woestijn kleine wervelwinden die het fijne woestijnzand in beweging brengen. Foto's daarvan maken is niet makkelijk, de lucht trilt al heel dichtbij door de hitte. Ook autorijden wordt wat tricky. Al enkele honderden meters voor de auto maken luchtspiegelingen tegenliggers deels onzichtbaar. Vanuit het niets 'drijven' ze als het ware op de luchtspiegelingen.
In de namiddag rijden we Las Vegas binnen. De Garmin brengt ons bij één van de drie Super8 motels die Las Vegas telt. Nadat ik de prijs van de kamer hebt gehoord, breng ik mijn leeftijd aan de orde. Dat levert in de VS vrijwel overal 'senior discount' op. Pik in, het is nog wel geen winter, maar het is mooi meegenomen :).
We wandelen de stad in. Ons motel blijkt zich midden in de 'wedding' wijk te bevinden. Wat hier gebeurt is volkomen bizar.
Er wordt op leven en dood geconcurreerd. De ene 'weddingchapel' is nog potsierlijker aangekleed dan de andere. Recht tegenover onze kamer bevindt zich één van de vele stretched limo verhuurbedrijven. Daarnaast is een huwelijk aan de gang. We horen de dominee zalvende woorden spreken over 'love into eternity'. Eén chapel verder, in het naastliggende pand, is een huwelijk aan de gang met als thema Elvis Presly. Een levende kopie van Elvis hoort daar natuurlijk bij. Over minder dan 100 meter wonen we 5 bruiloften bij, soms met maar twee gasten. Alle weddingchapels hebben in het pand een kledingverhuurbedrijf, de bloemist, de kapper, de fotograaf en natuurlijk de Limo verhuur.
Allemaal adverteren ze groots dat bekende artiesten zoals Joan Collins bij hen zijn getrouwd.
We lopen verder en zien vol afgrijzen jongelui met ijzingwekkende snelheid bungiejumpen van de 'Stratosphere' tower. Die is wel 300 meter hoog. Het gegil is niet van de lucht en de snelheid tot vlak boven het landingsplatform is enorm hoog.
Minder mooi is dat stad veel zwervers kent. Meestal psychisch in de war. Ook veel bedelaars klampen ons aan. Als je in het Nederlands antwoordt zijn ze wel gauw vertrokken.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten