NK tijdrijden Texel 2014 - 3e prijs

Vanmorgen zet ik al op tijd de Quest op de Tesla om af te reizen naar het mooie eiland Texel. Vandaag is daar het Nederlands Kampioenschap tijdrijden voor vrije renners. Na enkele jaren dreiging dat wij niet meer mee mochten doen, is die kou volgens organisator Dirk Vinke nu definitief uit de lucht.

De Quest heb ik verder geprepareerd met een aangepaste Risse Astro 5 schokbreker. De demper zelf is niks aan veranderd, wel heb ik de draadeinden een stuk afgezaagd om de fiets aan de achterkant lager te krijgen. Dit verkleint het frontaal oppervlak iets en de bodem van de Quest blijft vlakker. De demper pomp ik met 7 bar ruim 2 bar harder op dan normaal. De vering en demping worden uiteraard veel stugger, maar de Super Moto vangt oneffenheden in het wegdek aanvullend goed op.

Zowel Cees Roozendaal als Ymte Sybrandy hadden me gevraagd of ik een snelle racekap voor hen kon meenemen. Voor Ymte geen probleem, die kan ik toch niet bijhouden. Ymte heeft zijn eigen Quest kap verzaagd om een kap voor de DF van zijn vrouw Swanette te maken.
Maar Cees, tsja ... dat is wel een dilemma.  Cees hou ik al een aantal jaren in wedstrijden net achter me, maar als ik hem van de snelste racekap voorzie, kan dat zomaar veranderen. Zelf rij ik vandaag met de nieuw ontwikkelde racekap in stemmig naturel carbon.
Mijn superlichte kap met Nacaduct heb ik wel mee. Cees rijdt ook met de nieuwste versie van de wielstroomlijnkappen van Jan van Steeg. Dat wordt spannend. Nou Cees, vooruit dan maar :)

Vorig jaar viel ik uit met een lekke band. Op basis van die slechte tijd moet ik nu als tweede starten.
Eerst maar eens een stukje proefrijden met alle stroomlijnkappen erop. Ondanks dat ik ze minutieus heb aangebracht, loopt het linkervoorwiel aan. Hoe is dat nu mogelijk? Ik heb nog ruim een kwartier voor de start en als ik uit de fiets ben loopt alles riant vrij. Jules Boetekees denkt dat de band bij het inveren tegen de stroomlijnkap aanloopt. Met de schaar knip ik wat van de stroomlijnkap af en is het aanlopen verholpen.

Voor mij start een tweewielige ligfietser. Om één over één mag ik van start. De wind komt van links en is met Bft 2 tot 3 zwak. De eerste ligfietser heb ik binnen een minuut al gepasseerd en dan ... ben ik helemaal alleen. Ik accelereer geleidelijk tot 60 km/u en zie dat mijn hartslag op 150 slagen per minuut staat. Meteen volgas kan niet, ik heb niet goed kunnen inrijden. Na twee minuten stabiliseert de snelheid zich tussen 61 en 62 km/u. Alleen tegen verhogingen komt de snelheid nog daaronder.

De eerste 14,5 kilometer is binnen 15 minuten afgelegd. Op het keerpunt wordt ik door een vriendelijke toeschouwer omgezet. Na het keerpunt zie ik de concurrenten nog op een behoorlijke afstand. Dat geeft de burger moed. Nu komt de wind iets voorlijker in en dat remt toch wat af.
Nu kan ik steeds 58 tot 59 km/u vasthouden. Sporadisch zie ik nog 60 km/u op de teller verschijnen.
Iets over de helft van de terugweg komt Jeroen Koeleman met zijn snelle tweewielige stroomlijn voorbij. Tot aan de finish komt er geen andere deelnemer langszij.

Bij de finish zie ik dat Ymte heeft gewonnen, Jeroen tweede is, Cees Roozendaal derde en ik vierde.
Dat Cees me te snel af is verbaast me. Een snelle racekap scheelt misschien 1 tot 1,5 km/u in vergelijking met zijn deelbare hogere toerkap.
Als ik even later weer op het uitslagenscherm kijk blijken de resultaten te zijn gecorrigeerd.

Jeroen heeft gewonnen, Ymte is tweede en ik ben derde. Mijn gemiddelde snelheid is 56,44 km/u. Dit is de snelste rit ooit op Texel. Zelfs 0,8 km/u sneller dan mijn recordrit in 2011.
Cees is vierde geworden. Hij heeft 56,1 km/u gereden en is dus vlak achter me geëindigd. Cees is enthousiast over mijn racekap en zegt dat ie zijn huidige kap te koop zal aanbieden.

Eduard Botter, normaal gesproken een geduchte tegenstander, had een aflopende ketting en gaf op.
Swanette Tempelman, rijdend in de snelle Strada DF, had haar dag niet en werd laatste velomobielrijder. Ze rijdt dan altijd nog 51 km/u, een snelheid waarmee je 8 jaar geleden nog op het podium zou staan.

De prijsuitreiking is altijd leuk. De organisatie heeft rondemiss Larissa Klaassen bereid gevonden de prijsuitreiking te doen. Larissa is als stoker samen met piloot Kim van Dijk Nederlands kampioen tijdrijden voor visueel gehandicapten. Larissa kwijt zich uitstekend van haar taak, ondanks dat ze vrijwel niets ziet. De kinderen van Ymte en Swanette spelen lekker met de niet meer zo schone kiezels van het parkeerterrein. Op de foto de jongste telg Wouter.

Tevreden rij ik huiswaarts. De oudjes doen het nog goed :)

Met dank aan Ronald Timmer voor de foto tijdens de rit.
Ook dank aan Jules Boetekees voor de beeldvullende foto tijdens de rit en de groepsfoto voor de start.