Dakframe Quest aangepast op Tesla Model S

Op de Audi met dakrails had ik een Thule dakdrager. Het aluminium dakframe voor de Quest zat met een klemmechanisme om de dwarse dakdragers. De Tesla heeft geen dakrails en Thule heeft geen dakdrager voor de Tesla. Eigenlijk is er nog maar één fabrikant die mooi gestroomlijnde dakdragers voor de Tesla maakt. Dat is de Amerikaanse fabrikant Whispbar. Een Nederlandse importeur is er ook al, Blomness in Lisse.

Aluminium lasbedrijf Van der Velden in Limmen maakte gisteren de aanpassing van het dakframe voor de Tesla. Het oude klemmechanisme kan er af en ik bedenk dat er alleen maar vier lippen aan het frame hoeven te worden gelast. Dat worden vier stukjes hoeklijn voor een nette en sterke verbinding.
De lippen moeten precies op de goede plaats komen, de afstand tussen de twee losse dragers is niet verstelbaar. Als ik thuis ben zie ik dat het frame door het lassen heel licht verbogen is. Geen probleem.

Whispbar levert speciale klemmen die om het vleugelprofiel passen. Dat maakt het mogelijk om, als de Quest van het dak is, het frame makkelijk van het dak af te kunnen nemen. Het eerste idee om het dakframe naar voren te schuiven als de Quest van het dak is, gaat 'm niet worden. Wil ik de enorme achterklep van de Tesla kunnen openen, dan moet het frame zover naar voren worden geschoven dat het voorover op de neus van de auto kantelt. Ik wou zeggen op de motorkap, maar er is helemaal geen motor daar :)

Om de drager tegen beschadiging te beschermen lijm ik vier stukken rubber, hetzelfde materiaal als gebruikt wordt voor de stuurtunnel in de Quest, op het dakframe. Nu is de combinatie mooi stil en goed verankerd op de Whispbar dakdrager. Grappig is dat ik door het grote glazen dak de Quest tijdens het rijden kan bekijken.

Rijden met alleen het dakrek levert maar een gering meerverbruik op. Dat zal met de Quest erop duidelijk toenemen. Kreuzotter.de rekent uit dat een Quest bij 100 km/u ongeveer 3 kW vermogen vraagt. Dat is minder dan een flinke dakkoffer, deze kost 20 tot 25% extra energieverbruik. Rijden met de Tesla kost bij 100 km/u in de zomer gemiddeld 21 kW vermogen. Dat zal met de Quest op het dak toenemen tot 24 kW. Het maximale bereik bij 100 km/u neemt af van 400 km tot 340 km.

Quest hef frame in productie

Het kan zo...

Of zo...

Maar ook zo...

Een goed idee laat me meestal niet meer los. Inmiddels heb ik het model van de profielen tot in detail getekend. Aanvankelijk wilde ik het systeem maken met standaard extrusie U-profielen. Dat levert toch teveel beperkingen op. Met name het veilig bevestigen op de dakdrager is moeilijk te realiseren.
Nu worden de profielen uit aluminium plaat van 2 mm gezet. De wielen waarmee het hef frame in de onderste profielen gaat rollen, worden 10 cm hoog en zijn inmiddels besteld.
Het ontwerp is nu zover door ontwikkeld dat als het hef frame op de auto is gezet het geheel volledig automatisch geblokkeerd staat. Er hoeft zelfs geen spanbandje meer omheen. Twee velomobielen naast elkaar is ook mogelijk. Dit kan niet op de kleinste auto's, deze mogen gemiddeld maar 50 kg dakbelasting hebben. Middenklasse auto's als bijv. de VW Golf mogen 75 kg op het dak dragen. Twee velomobielen naast elkaar op het dak is dan, hoewel nipt, mogelijk.

Vanmorgen even naar AutoPlaza in Heerhugowaard gereden. Voor ons oude model Toyota Yaris hebben ze nog een nieuwe dakdrager op de rommelzolder liggen. Voor 50 euro ben ik het mannetje. Leve Marktplaats.

Ik heb het hef frame bedacht om mijn eigen probleem, veroorzaakt door de diefstal van onze Audi met trekhaak, te kunnen oplossen. Gezien het grote aantal positieve reacties is de kans redelijk groot dat deze velomobieldrager ook te koop zal komen.
Het eerste exemplaar zal in elkaar gelast worden. Als alles naar wens is, is een door ontwikkeling naar een volledig instelbaar systeem een overzichtelijke stap. Dan zou het mogelijk kunnen worden om een hef frame voor een Quest snel aan te passen voor bijv. een Mango, Strada of welke velomobiel dan ook.

Foto 1: Rode Pionier
Foto 2: Mick Leemans van zijn blog
Foto 3: Klaas de Jong van zijn blog

Rottweilers ... vallen aan

Vanmorgen overleg ik eerst met het aluminium lasbedrijf Van der Velden over aanpassingen aan de dakdrager om de Quest op de Tesla te kunnen vervoeren. Morgen daarover een verslag.

Vanmiddag rij ik één van mijn regelmatige trainingsritjes. In de winter doe ik meestal rustig aan, maar voor de wind gaat het toch al wel snel 45 tot 50 km/u. Mijn favoriete ritje is 30 km lang en voert over de mooie dijken van de Schermer via Driehuizen naar Schermerhorn.

Enkele kilometers ten noorden van Driehuizen wonen op een boerderij op de westelijke oever van de ringvaart een tweetal Rottweilers. Zo gauw de beesten me zien rennen ze het boerenerf af, vliegen tegen de dijk omhoog en ... vallen aan. Dit ging tot nu toe altijd goed, al klopte het hart me af en toe in de keel als ik de honden net kon ontwijken.

Vanmiddag zie ik de honden weer de dijk oprennen en een fractie later komen ze slippend op het asfalt tot stilstand. Ik kan één van de secreten niet meer ontwijken en ik hoor een flinke klap tegen de linkerkant van de Quest. Wel GVD, heb ik dat? De honden rennen weer naar de boerderij en ik stap uit. Ik kan geen barsten of deuken zien, kennelijk heb ik het beest alleen maar geschampt.

Ik besluit naar de boerderij te gaan om verhaal te halen. Ik zal de boer vragen zijn erf af te sluiten. Maar hoe zullen de Rottweilers mijn bezoek waarderen? Nou niet zo goed. Ze gaan als gekken te keer en blaffen onophoudelijk en benaderen me agressief. De boerderij blijkt behoorlijk vervallen te zijn, de bel zal 50 jaar geleden waarschijnlijk voor het laatst gefunctioneerd hebben. Er is niemand thuis. De honden blijven agressief en zo gauw ik me omdraai proberen ze me te bijten. Achteruit lopend bereik ik de Quest en weet snel de fiets in te stappen. Nu geven de beesten het op en ik kan het erf verlaten.

Morgen ga ik weer langs bij de boer. Een gewaarschuwd mens telt voor twee. Daarnaast vrees ik dat de boer een schade van tegen de 1000 euro waarschijnlijk niet makkelijk zal betalen.
De foto is van Google Earth, de boerderij staat midden in beeld.

Update vrijdag 7-2-2014 13.00 uur.
Een buurtgenoot van de boer laat mij vanmorgen weten dat de honden van boer Dick de G. een al langer bekend probleem zijn. Bezorgers en collectanten durven al lang het erf niet meer op. De boer is verschillende keren op het gedrag van zijn honden aangesproken. Hij trekt zich daar helaas niks van aan.
Ik heb daarom de politie gebeld en het verhaal gedaan. Is vooralsnog een civiele zaak. Pas als er echt iets vervelends gebeurt komt de politie, onder het motto 'als het kalf verdronken is dempt met de put', in actie. In ieder geval is de 'buurtregisseur' op de hoogte gebracht.

Quest op het dak

Nu onze Audi S6 is gestolen en de Yaris van Marian geen trekhaak heeft ben ik de plannen om de Quest op het dak van de auto te vervoeren aan het concretiseren.

Ik heb er al lang over nagedacht, mede omdat de volgend jaar arriverende Tesla model S geen trekhaak zal krijgen.
De volgende methode is veilig en kan ik volledig alleen doen.

Principe en constructie
Op de auto komt een standaard dakdrager met 2 aluminium of stalen dwarsbalken. Op deze dwarsbalken komen twee - afneembare - aluminium U-profielen in de lengte richting van de auto. Dan moet er een subframe komen waarop de Quest kan worden bevestigd. Ook dit zijn twee lange U-profielen waar de voorbanden in passen. Deze twee lange U profielen worden aan elkaar verbonden met dwarsbalken. Dit kan gelast, maar ook geschroefd worden voor latere compacte opslag. De achterste dwarsbalk kan t.b.v. extra stabiliteit bijv. een meter breed, met de nylon wielen aan de buitenkant, worden gemaakt. Er ontstaat zo een vierkant rek met een ingelaste steun voor het achterwiel van de Quest. Het rek moet aan de voorkant van de Quest zo veel langer zijn dat ik voor de Quest staande de voorste dwarsbalk kan oppakken. Dit grote rek moet worden voorzien van twee wielen, zowel aan voor- en achterzijde. De voorste wielen, kunnen simpele nylon rollen zijn, moeten gaan rollen in de naar boven gekeerde U-profielen op het dak.

Werkwijze
Ik zet de Quest op het subframe en maak deze vast met sjorbandjes aan de wielen, precies zoals de Quest nu op de aanhanger staat. Ik stap aan de voorzijde in het subframe en til dit, met Quest, omhoog. De achterste wielen maken dat het subframe zich makkelijk laat verrollen. De voorste wielen van het subframe zet ik in de dakprofielen. Het profiel is aan de achterkant dicht gelast zodat de Quest niet terug kan rollen. Dan stap ik onder het subframe vandaan en loop naar achteren. Daar pak ik de achterste dwarsbalk op en til deze omhoog. Ik loop naar voren en tegelijk rolt het subframe met Quest naar voren.
Als de Quest goed op de auto staat, staan de voorste nylon wielen tegen een stuit. Als het geheel op de auto staat wordt het subframe met sjorbandjes vastgemaakt aan de aluminium profielen.
Rijden maar.

Voordelen
-Geen aanhanger meer nodig.
-Hogere snelheid mogelijk dan met de aanhanger (max 90 km/u)
-Quest kan eenvoudig op de grond worden vastgezet
-Er hoeft maar de helft van het gewicht van de Quest, plus wat profielwerk, opgetild te worden.
-Alles verloopt volledig gecontroleerd.

Enneh… het is weer eens wat nieuws.

Bram Smit gaat het samen met mij maken. Ik moet alleen de spullen inkopen.
Klaas de Jong is al enthousiast over mijn idee en is al aan het tekenen geslagen. Op zijn blog komen mooie tekeningen.

Prototype dakframe klaar

Vanmiddag is het dakframe om de Quest op het dak van de auto te vervoeren klaar.
Bij aluminium lasbedrijf Van der Velden in Limmen passen we het geheel op de Audi. Na wat kleine aanpassingen loopt alles naar wens en ga ik thuis de Quest op het frame zetten.

Met korte spanbandjes door de wielen bevestig ik de Quest op het bovenste frame. Dat gebeurt op dezelfde manier als op de aanhanger. Dan volgt het spannende optillen en inhaken van de beide dubbele wielstellen in het onderste profiel. Dat gaat prima en de Quest rijdt op het rek tot aan de stuit voorin. Dan de achterste wielstellen in het profiel laten zakken en de Quest staat veilig op het dak. Met twee M8 bouten met ronde knop worden de beide frames muurvast aan elkaar verankerd.

Het oogt goed en ik trek, waarschijnlijk ten overvloede, nog een tweetal spanbandjes om het bovenste en onderste frame.
Dan maar eens een stukje rijden. Dat valt alles mee. Er is vrij weinig extra windgeruis en aan de besturing merk ik niks. Niet verwonderlijk met een vierwiel aangedreven auto van 1785 kg. Ik voer de snelheid geleidelijk op tot 100 km/u maar er verandert niks. Dat gaat dus allemaal uitstekend.

Thuis haal ik de beide spanbandjes los, draai de twee draaiknoppen los en til de achterste wieltjes weer uit het profiel. Dan drie meter achteruit lopen en laat ik het frame met de Quest op zijn achterste wieltjes op de grond zakken. Vervolgens naar voren lopen om ook de voorste wieltjes uit het profiel te tillen. In no time staat de Quest weer veilig op de grond.

Op de weegschaal blijkt het bovenste dakframe 8,3 kg te wegen. Het onderste dakframe is met 11 kg wat zwaarder. Om het onderste frame van de auto te halen, draai ik simpelweg de draaiknoppen van de Thule dakdrager los en til het geheel van de auto. Op deze manier is het opladen van de Quest op de auto een kwestie van minuten.

Er blijken meteen al wat verbeterpunten te zijn. Er moet onder meer in het midden van het bovenste frame een steun gelast worden om het doorzakken te voorkomen. Dit kan ook een blokje nylon of teflon zijn. Tevens is dit dan een mooi richtpunt om het bovenste frame recht boven het onderste frame te houden. Met Van der Velden ga ik verder in gesprek om het geheel lichter en nog efficiënter te maken. Het moet mogelijk zijn om het totale frame inclusief velomobiel onder de 50 kg te houden. Veel auto's mogen weliswaar 75 kg op het dak dragen, de grotere zelfs 100 kg, maar hoe lichter hoe beter.