Rondje Texel 2019

Het rondje Texel is dit jaar voor mij een waagstuk. Na de trombose in mijn rechterlies bleef een hardnekkige pijn in mijn knieholte mij hinderen. Het leek alsof spieren en pezen te kort waren geworden. De internist meldde dat dat inderdaad een bijeffect kan zijn van een slechtere doorbloeding. De specialist vroeg mij bij dat bezoek ook of ik epo gebruik. Mijn hematocriet waarde is met 0,54 veel te hoog. Hij vertelt me dat als ik professioneel zou sporten ik er bij een dopingcontrole zonder meer uitgehaald zou worden. Dat verklaart, achteraf, veel. Dat ik altijd hard heb kunnen fietsen is met deze bloedwaarden begrijpelijk. Ook begrijpelijk is een eerdere dubbele longembolie. Bloed wordt bij deze waarden dikker en vormt eerder stolsels en dus trombose. Mijn moeder is aan een dubbele longembolie overleden, genetisch bepaald dus.

De weersverwachting is fantastisch. Volle zon, rond de 20 graden C. en een windje 3 Bft uit het oosten. Niet gaan fietsen is eigenlijk geen optie. Ik heb de afgelopen twee maanden maar twee keer een rondje van 30 km gefietst. Mogelijk gaat het toch lukken, al is 170 km een heel eind. Ik kan altijd nog eerder omdraaien.

Ik vertrek om kwart over 8, een half uur eerder dan normaal. Met 30 tot 35 km/u kan ik op mijn gemak genieten van de prachtige bloeiende bollen. Vooral de tulpen staan er prachtig bij. Ik stop dan ook enkele keren om wat foto's te maken. Ruim voor half elf ben ik al in de Veerhaven van Texel en zie André als eerste. Daarna volgen nog twaalf deelnemers en is het weerzien hartelijk.

We rijden de inmiddels bekende route, eerst langs de Waddenzee dijk naar het noorden. Bij de vuurtoren genieten we van de bekende versnaperingen. Dan gaat het weer zuidwaarts. Jan en Arnold rijden de route door de duinen niet mee. Medische redenen maken het voor beiden verstandig om het gerammel over de slechte wegen door de duinen en het bos dit keer links, nou ja feitelijk rechts, te laten liggen. 

De kokmeeuwen en visdiefjes zijn al volop aan het broeden, prachtig om te zien hoeveel Texel over heeft om deze natuur mogelijk te maken.

Het rijden door de duinen is prachtig, net een achtbaan. Er zijn nogal wat fietsers die tijdens het passeren van onze groep meestal even aan de kant gaan staan. Nu merk ik wel dat mijn rechter knie dit klimmen en dalen minder fijn vindt. Ik rij achteraan de groep en kan het tempo net volgen.

Uiteraard maken we bij de vuurtoren weer de traditionele groepsfoto. Daar tel ik 13 velomobielen, 5 minder dan vorig jaar. Niet getreurd, wie er was heeft ervan genoten.

Wij zijn op tijd voor de boot van 15.00 uur en kunnen bij aankomst direct aan boord rijden. Matthijs heeft zijn ketting eraf gereden en dat moet even worden verholpen. George wisselt een voorband en om half vier zijn we weer op het vasteland. Daar is het nog een heel gesteggel om door de lange file voor de veerboot heen te komen. Een medewerker van de TESO helpt ons gelukkig een handje. Als we Den Helder uit zijn slaat de groep af naar het oosten. Ik vervolg mijn weg alleen langs het Noord-Hollands kanaal. Dit jaar laat ik me niet verleiden de route van de Fietsrouteplanner binnendoor te volgen. Langs het kanaal gaat het echt veel sneller.

Ik kan de snelheid er met 35 tot 39 km/u redelijk in houden. Tot de calorieën op zijn en een paar minimarsjes dat weer aanvullen. Verrassend steeds weer dat je zo moeilijk zelf vaststelt dat je energie op is. Ik zie het zelf eigenlijk steeds aan de sterk dalende snelheid. Je werkt even hard en komt veel minder snel vooruit. De oplossing is simpel en daarna gaat met ogenschijnlijk dezelfde moeite de snelheid weer 10 km/u omhoog. 

Na twee uur fietsen ben ik weer op De Woude en zet tevreden de Quest in de garage. Moe, heel moe, maar uiterst voldaan dat ik de hele 166 km zonder problemen heb kunnen fietsen.