Rondje Noord-Hollandse historie

Vanmorgen zitten Kees, Rob en Sebastiaan al ruim voor de afgesproken tijd aan de koffie met gebak. Even later zien we Jan Geel aankomen, die heeft er van Oostwoud al 43 km opzitten.
Het is schitterend weer, volop zon, glashelder, maar met temperaturen rond het vriespunt wel fris. Ik heb vandaag de Falke TK1 sokken met 75% merinowol aan, heerlijk zoals later zal blijken. Om half elf gaat de 'bende van Wim' op pad. Langs de Markervaart en Nauernase vaart naar de pont bij Buitenhuis.
Eerste doel is het kopje van Bloemendaal. Hoewel ik er wel eens eerder geweest ben, heb ik de route in de GPS gezet. Die route voert ons door Spaarndam en langs het Spaarne door Haarlem. Aan de voet van de klim naar het kopje van Bloemendaal zet iedereen aan. Jan gaat voorop en blijft voorop. Sebastiaan valt stil door een schakelfout en gaat lopend omhoog. Kees blijft bij Sebastiaan en even later is iedereen boven.
We worden aangesproken door een goed uitziende mevrouw, ja dan telt het pas :). Ze vindt ons met onze maillots er wel sexy uitzien. Kees staat vlakbij en weet niet wat ie hoort, althans hij is in verwarring of het ook op hem betrekking heeft :).
Na wat eten en drinken dalen we af naar Santpoort. Dat gaat zo hard dat ik de groep niet goed in het oog hou. Uiteindelijk krijg ik maar twee fietsers mee. Kees en Jan gaan op eigen houtje naar de ruïne van Brederode. Vrijwel gelijk komen we aan en zetten de Questen netjes op een rij voor een foto. Nadat we even hebben rondgekeken koerst de groep weer achter mij aan richting het Noordzee kanaal. Eénmaal denkt Kees dat ik verkeerd rij, maar achter de oprit van een manege ligt toch echt het fietspad van de Noordzee route.
Langs het Noordzee kanaal ligt een fraai fietspad dat helaas door een paar recent aangelegde verhoogde plateaus wordt ontsierd. Sebastiaan wil lekker warm worden en gaat er vandoor. Hoewel de wind schuin van voren inkomt is dit geen beletsel om ruim boven de 45 km/u te racen. Betekent wel dat de Questen een stukje door de lucht vliegen bij de verhoogde plateaus.
Op de pont is het dan flink uitdampen en ... koud worden.
We nemen nu de prachtige historische zeedijk die in vroegere eeuwen Beverwijk tegen de zee vanuit het oosten moest beschermen. We worden ingehaald door een bijzonder driewielig voertuig. Even later staat deze bijzondere cabrio aan de kant van de dijk en stoppen we even. Volgens goed gebruik weet Jan Geel alles van dit Tsjechische voertuig uit de vijftiger jaren. Het is een Velorex die standaard werd uitgerust met een 350 cc JaWa twin motor. De huidige eigenaar heeft er echter een BMW motor met de kardan aandrijving ingebouwd. Het stel rijdt er heel Europa mee rond en met een verbruik van 1:22 is dat heel betaalbaar. Na een leuk gesprek en wat foto's vervolgen we onze weg weer over de door de vette polderklei meanderende dijk.
Langs dezelfde dijk die overgaat in de Lagendijk, ligt het fort Krommeniedijk. We rijden met zijn vijven het terrein op en zijn een bezienswaardigheid op zich. We kopen een toegangskaartje een sluiten ons aan bij een gids die een wel heel grote groep toehoorders in zijn kielzog heeft. Gids Johan herkent mij direct als watersporter. Wij krijgen een rondleiding buiten het fort en gaan dan naar binnen. Er zijn enkele honderden bezoekers en overal zijn gidsen actief. Halverwege de rondleiding, ik ben er al eerder geweest, gaan Sebastiaan en ik zelf op onderzoek uit. Sebastiaan ontdekt een uitkijkpost en klimt de angstig steile stalen ladder op. Hij roept dat het uitzicht spectaculair is. Dat mag ik natuurlijk niet missen en klim ook omhoog om het fraaie polderlandschap te bekijken.
Tenslotte ga ik bovenop het fort kijken naar de inundatie. Opvallend zijn vooral de vele duizenden vogels. De vogelwerkgroep Zaanstreek heeft vele telescopen opgesteld en de vogelliefhebbers geven uitleg. Op het moment dat ik bovenop het fort sta zijn er zeker 1000 grutto's aan het fourageren, prachtig om te zien. Bovenop het fort is het erg koud en wordt het tijd om de laatste etappe naar De Woude aan te vangen.
Sebastiaan, toch al te laat thuis, gaat direct door naar Driehuizen, Kees, Rob en Jan gokken erop dat er nog wat van die lekkere taart over is :).
Even na vieren rijden de mannen weer naar hun eigen woonstee en is er een eind gekomen aan een heel mooie rit.

Inundatie weilanden Fort Krommeniedijk

Morgen rijden wij met een kleine groep velomobielen naar de ruïne Brederode. Een andere interessante historische plek is het Fort Krommeniedijk. Dit fort maakt onderdeel uit van de Stelling van Amsterdam. Vandaag en morgen worden de weilanden rond het fort onder water gezet. Hiermee wordt een situatie gecreëerd zoals die ten tijde van een oorlog, zeg ruim een eeuw geleden, zou hebben kunnen ontstaan.
Men doet dit niet om de 'vijand' tegen te houden, maar om de vogels een natte biotoop, een zogenaamde 'plas-dras' omgeving te bieden. Vanaf het dak van het fort is dit dan mooi te zien.
Misschien leuk om er even naar toe te rijden?

Foto: Ramon
Site: http://www.kappix.tk/

Bericht voor Pé in verband met aanrijding

Beste Pé,
Ken jij de mevrouw op bijgaande foto? Sinds gisteren ken je in ieder geval haar gezicht. Ik ken haar gezicht al enkele jaren, zij is namelijk één van onze mede-eilanders. Vanmorgen staat ze voor onze deur en vraagt of ik de man, met gele plastic banaanfiets, ken waarmee ze gisteren een aanrijding heeft gehad. Nou, die man ken ik wel.
Meteen is duidelijk dat het verwijt dat ze is doorgereden na een aanrijding, waarschijnlijk niet terecht is. Omdat haar schade beperkt is, zijn jullie, nadat duidelijk was dat je niet gewond was, uit elkaar gegaan. Ze wil zich beslist niet verschuilen.
Bel me maar even, je krijgt dan naam en telefoonnummer van me.

Klittenbanden kap met lint verbonden

In de winter, zeker met handschoenen, is het aanbrengen en lostrekken van de klittenbanden van de schuimkap soms heel lastig. Aanbrengen gaat nog wel, maar de klittenbanden met handschoenen vinden en loshalen is een crime. Daarom verbind ik de klittenbanden met een fel gekleurd nylon lint. Geen nieuw idee, maar wel heel handig. Het nylon lint stik ik met een kleine handnaaimachine op de klittenbanden. Als ik de laatste klaar heb, begin ik er een klein beetje handig in te worden. Voortaan toch maar liever naar de Turkse kleermaker, dan ziet het er ook wat netter uit.
Een bijkomend voordeel van het lint is dat je deze makkelijk om de spiegels legt. Zo kan de kap bij het in- en uitstappen niet wegwaaien.

Rondje Noord-Holland met snelle Kees

Vanmorgen rij ik met heel mooi weer naar Heerhugowaard. Het is nog koud, alle sloten en vaarten zijn weer dichtgevroren. Omdat er weinig wind is, is het vizier heel effectief. Langs de Westdijk ben ik binnen een half uur bij Kees. Daar zit Jan Geel al aan de koffie en we rijden volgens plan een rondje Noord-Holland rechtsom. Eerst kijken we nog even naar de schade aan de fiets van Jan. Jan is, vrijwel stilstaand, ondersteboven gerold bij het afrijden van een trottoir. Helaas doet ie dat precies bij een rioolputje. Veel putjes en heel korte krasjes zijn zijn deel. Allemaal wel goed te herstellen, maar nogal wat werk is zeker.
Via de Geestmerambacht bereiken we bij Schoorldam het Noord-Hollands kanaal. We rijden vrij rustig, meestal rond 32 km/u, noordwaarts. Het zal de stilte voor de storm worden...
Opvallend is een lange wolkenstraat die zich boven ons bevindt en zich tot Den Helder uitstrekt.
Bij het Texaco station bij vliegveld de Kooi stoppen we even voor een broodje en wat drinken. Heeft Kees tot nu toe voorop gereden, nu mag ik de honneurs waarnemen. We proberen de walkie talkies uit en al direct blijkt dat als je rijdt, de verstaanbaarheid van de spraak niet geweldig is. De volgende keer maar de oortelefoon met microfoon gebruiken.
Ik rij mijn al vele jaren bekende route over Wieringen. Kees vindt dat wel leuk, hij ontdekt doorsteekjes die zelfs hij nog niet eerder had gereden. Bij de jachthaven in Den Oever even plaspauze en dan met de lichte wind achter richting Medemblik. Pé Koomen meldt zich via de GSM en we zien hem even zuidelijk van Den Oever op de weg keren.
Dan vindt Kees dat het gas erop moet, kennelijk een revanche voor de gisteren wat kalm verlopen rit. Kees is normaal gesproken 'de man van 32 km/u', maar nu zit ie al snel op ruim 40 km/u. We pikken allemaal aan en wachten op de dingen die komen gaan. Kees stampt stevig door en zit al gauw op 46 km/u. Dat is serieus werk. Ik ga maar eens achter Kees aan. Als ie me ziet komen gaat ie nog harder, tot een kleine 50 km/u. Dat kan ik nog wel volgen, maar Kees wordt nu wel heel serieus. Tot vijf keer toe probeert ie me te lossen. Kees zet mijn reputatie op het spel en ik moet eerlijk zeggen, ik moet er ook hard tegenaan.
Kees blijft maar doorgaan en is kennelijk van plan als eerste in Medemblik aan te komen. Dat kan natuurlijk niet en ik graaf nog wat dieper in de reserves. Als de snelheidsmeter tegen de 52 km/u aan staat is het Kees teveel en ik rij van hem weg. Als ik even later de snelheid weer laat zakken tot 47 km/u komt die vermaledijde Van Hattem nog een keer aanklampen. Ik laat hem tot een meter of twintig dichtbij komen en trap de Quest nog een keer naar 52 km/u. Kees is dat teveel en moedigt Pé aan mij in te rekenen. Dan rijden we al vlak voor Medemblik en ik vind het prima zo.
Ik zweet als een otter en ben voor dit zware werk veel te dik gekleed. Ook Pé is redelijk doorweekt.
We rijden snel door Medemblik en koersen af op onze volgende stop, Oostwoud. Daar is de koffie en kokosmakroon in huize Geel heerlijk. Ik trek mijn shirt met lange mouwen uit, het tricot is zwaar van het vocht.
De route vervolgen we via de A7 naar Opmeer en de Berkmeer. Pé zwaait rechtsaf en gaat richting Middenmeer.
In Heerhugowaard slaat Kees rechtsaf en ik rij via Schermerhorn en Alkmaar naar De Woude.
Thuis lekker onder de douche, het is hard nodig ook.
Als er al twijfel zou bestaan of Kees wel genoeg power heeft om de reis rond Ierland te maken, mag dit vanaf heden naar het rijk der fabelen worden verwezen :).
Prachtige dag met 150 mooie kilometers.

Naar IJmuiden met hindernissen

Kees en ik rijden een rondje sluizen van IJmuiden.
Bij de brug over de Knollendammervaart passeren enkele grote schepen waaronder de Prins Willem Alexander. Met twee scherpe bochten, voor en na de brug manoeuvreren de schepen voorzichtig.
Eerst even langs Lidl om een paar goedkope fiets/wandelsokken te scoren. Toegegeven, voor nog geen 4 euro per paar ziet het er niet slechter uit dan de Falke sokken van 20 euro. Tussen de oren voelen de Falke's natuurlijk beter, maar toch. Ook maken we van de gelegenheid gebruik om een setje walkie-talkies aan te schaffen. Met een bereik van 8 km handig bij tochten en straks in Ierland.
Langs de Nauernase vaart rijden we naar het Noordzeekanaal. De pont ligt al te wachten en wij rijden er direct op. Aan de overkant ligt een prachtig vlak fietspad en tussen de bomen merken we weinig van de wind. Het kost dan ook weinig moeite om langere tijd 40 km/u te rijden. In IJmuiden moeten we oversteken om naar de sluizen te komen. Daar staat een meer dan lastige versperring in de vorm van drie stalen beugels. Je moet daar uit de fiets, de ruimte links en rechts van de Quest bedraagt niet meer dan een centimeter. Ik zal via de Fietsersbond deze hindernis eens aan de kaak stellen.
We gaan door tot de kop van de haven. Daar blijkt het flink te waaien en is het gewoon koud. Even een plaatje met op de achtergrond de Princess of Norway, één van de twee boten die ons in juli a.s. naar Newcastle zal overvaren. Gauw maar weer de beschutting van de Quest opzoeken en over de sluizen, ditmaal de maximale omweg in verband met schuttende schepen, richting Beverwijk.
Als we Wijk aan Zee zijn gepasseerd zien we een bord 'omleiding'. Onze doorgaande weg naar de duinen is er niet meer, opgebroken voor de aanleg van een rondweg. Kees sjouwt door de zandbak en komt daar redelijk vlot doorheen. Ik heb minder geluk. Juist als ik ook de zandbak in wil lopen komt een grote 4-assige zandauto aanrijden en verspert me de weg. Minder dan 30 centimeter voor me komt het gevaarte tot stilstand, nogal intimiderend. Ik ben zo verbouwereerd dat ik vergeet een foto te maken. De chauffeur roept me toe dat 'het maar eens over moet zijn met die lage krengen'. 'Koop toch een gewone fiets man, dan zie ik je tenminste', voegt ie er nog aan toe. Als ik hem vraag of ie de strepen op de weg ook niet ziet, komt er geen reactie. Als vrachtwagen één weg is, komt nummer twee nog een keer de doorgang versperren. Na enkele minuten zoek ik een omweg en sleep de Quest over wel heel grote zandbulten. Met de voetengaten schep ik het zand naar binnen. Een aardige jongeman ziet me ploeteren en biedt aan me te helpen.
Al met al weer een voorbeeld van fietsertje treiteren. Een paar rijplaten om tijdelijk de fietsers van dienst te zijn is teveel gevraagd.
Door de Kennemer duinen neem ik nu de route via de Zwarte weg. Hier zitten een paar leuke klimmetjes in, goed voor de deze winter wat lui geworden hartspier.
Tenslotte rijden we langs Johanna's Hof over de Zeeweg naar Castricum. Bij de oversteek met de Bloemen krijgen we onverwacht voorrang. Ik schakel te laat en trap te hard om de kruising over te steken. Pang... de ketting eraf. Het blijkt dat de ketting tussen het grootste blad en de spaken van het achterwiel ligt. Majoor Kees heeft het eerst zijn gereedschap paraat en binnen een paar minuten zijn we weer onderweg.
Laverend tussen tientallen scholieren en tegemoet komende automobilisten rijden we voor de wind naar het pontje in Akersloot. Daar scheiden onze wegen en kunnen we toch terugzien op een mooie rit.

Sidi schoenen en nieuw klittenband

Al 7 jaar gebruik ik met heel veel plezier Sidi fietsschoenen. Sidi is een van de weinige merken die schoenen maken met een smalle leest. In die Sidi's passen mijn 'eendvoeten' als gegoten. Aan alles komt een eind, ook aan Sidi schoenen. Hoewel veel onderdelen van deze schoenen zijn te vervangen, blijken de klittenbanden op de wreef niet tot de vervangbare onderdelen te behoren.
Normaal gesproken zouden de klittenbandjes nog wel even mee kunnen, maar omdat ik de accu's van de voetverwarming er tussen klem is de werking te gering geworden.
Nauwkeurige inspectie van de klittenbanden leert dat ze er niet opgenaaid zitten. Met wat peuteren blijk ik mijn nagel er tussen te kunnen krijgen en met weinig moeite kan ik de oude klittenband eraf trekken. Op de bovenste foto is één klittenband eraf, de ander zit er nog op.
In mijn doos met klittenband zit een rolletje 'Velomobiel.nl' klittenband waarmee de schuimkap op de Quest wordt bevestigd. Ik knip het model na door de oude klittenband op het nieuwe klittenband te leggen. Met Bisontix smeer ik de beide te lijmen oppervlakken in en laat het een minuut of vijf drogen. Daarna de nieuwe klittenbanden bevestigen en klaar is Wim.
Het resultaat is perfect, mede omdat de haakjes het nog prima doen.

Gekiekt op de Gouwzee

Thomas van Schaik stuurt me twee foto's van onze ijspret op de Gouwzee. Hij heeft ze gekregen van een collega, de heer Bouman.
Hoewel we ontelbaar vaak worden gefotografeerd, komt het maar heel zelden voor dat zo'n opname in ons bezit komt. Nu lukt dat een keer wel. Heel leuk en hartelijk dank voor het toesturen.

Draagogen halen in Diemen

Voor de nieuwe Quest wil ik weer een uitklapbaar draagoog hebben. Het huidige draagoog is me prima bevallen, het weegt 16 gram, kan 85 kg dragen en ziet er fraaier uit dan veel vaste draagconstructies.
De draagogen kosten € 12,50 per stuk. Onkenhout in Diemen heeft er twee in voorraad. De order- en transportkosten bedragen € 30,-. Da's niet in verhouding. 'Mag ik ze komen halen?'. 'Natuurlijk meneer' is het gewenste antwoord.
Ik heb met de routeplanner van de Fietsersbond de route laten uitrekenen en in de GPS gezet.
Tegen de middag rijden Kees en ik via Purmerend, de Schellingwouder bruggen en een mooie route door een parkachtig landschap zuid-oost van Amsterdam naar Diemen. Kees ziet aan de voet van de Schellingwouder brug een bordje Diemen rechtsaf. We moeten evenwel linksaf. Het komt allemaal goed. De draagoogjes liggen klaar en we zijn snel weer onderweg.
Is het eerst nog bewolkt, nu schijnt de zon volop. Wel is het met een stevige noordoostelijke wind behoorlijk fris.
De terugreis is nog makkelijker dan de heenweg, gewoon in de GPS de zwarte lijn van de heenreis volgen.
Je kunt zien dat de scherpe kantjes van de winter eraf zijn. Wel ploegt een ijsbreker nog door 10 cm dik ijs in het Noord-Hollands kanaal, maar de vele vogels zijn duidelijk levendiger dan een maand geleden.
Het laatste stuk van Purmerend naar De Woude hebben we de wind schuin achter. Het hele stuk rijden we 40 tot 42 km/u.
Na 78 km ben ik weer thuis. Na een Espresso klimt Kees weer in de fiets voor zijn laatste 17 km naar Heerhugowaard.

Zuinige werkplaatsverlichting

Zoals bekend slaapt mijn Quest in een ruime verwarmde garage van 4.40 x 11.00 meter. Daar wordt ook nogal eens gesleuteld.
De garage is vanuit de woonkamer via de bijkeuken binnendoor bereikbaar en wordt ook huishoudelijk intensief gebruikt. Voor algemene verlichting zijn er 8 TL buizen in 4 open armaturen en boven de hoekwerkbank nog eens 4 TL buizen in twee armaturen met reflectoren.
De vier TL buizen boven de werkbank zijn 120 cm 36 Watt T8 buizen met elektronisch voorschakelapparaat. De 8 120 cm buizen voor algemene verlichting worden met een standaard starter en ballast ontstoken. Is deze verlichting niet OK? Op zich wel, maar een hinderlijk nadeel is de lange ontstekingsduur van de gewone TL buizen. Nadat ik de verlichting inschakel duurt het enkele seconden voor ik wat kan zien. Natuurlijk zorg ik er voor even te wachten tot de lampen voldoende licht geven, al moet ik toegeven in de haast wel eens gestruikeld te zijn over een doos. Comfortabeler zou zijn als er minimaal één lamp direct ontsteekt.

Bestaan er TL buizen die onmiddellijk ontsteken? Jazeker, die zijn er. Dat zijn zogenaamde T5 buizen. Deze 4000 K buizen moeten worden ontstoken met een elektronisch voorschakelapparaat dat speciaal voor die lamp is gemaakt. Daarom passen deze T5 buizen, zij zijn iets korter dan de T8 buizen, niet in de armaturen voor T8 buizen. Vervangen van de nog maar twee jaar oude armaturen is prijzig.
Een rondtocht op het internet leert dat er allerlei hulparmaturen in de handel zijn om T5 buizen in T8 armaturen te kunnen gebruiken. Kosten rond de 32 euro per lamp en dus geen haalbare kaart.
Verder zoeken levert een leverancier op die complete T5 vervangingsunits levert die direct in een T8 armatuur kunnen worden gezet. De starter eruit, de T5 unit met voor geïnstalleerde standaard T5 lamp er in en klaar is Wim. De lamp springt onmiddellijk na het inschakelen aan en dat levert het gewenste comfort op.
Verder zijn er gelukkig ook alleen maar voordelen. Het energieverbruik daalt van 45 Watt, een 36 Watt TL buis kost 9 Watt extra voor starter en ballast, naar 28 Watt. De T5 buis gaat 8000 uur mee tegen 5000 uur voor de T8 buis. Er is geen flikkering meer, de nieuwe T5 buis is hoogfrequent. Wel levert de T5 buis, hij is iets korter, aanvankelijk 10% minder lichtopbrengst dan een nieuwe T8 buis. Dit nadeel slaat snel om in een voordeel, de T5 buis heeft aan het eind van zijn levensduur nog altijd 90% lichtopbrengst, terwijl de 'oude' T8 buis na een jaar gebruik al 20% lichtverlies noteert.
Een complete T5 vervangingsunit inclusief T5 lamp van 28 Watt kost € 10,58 incl. btw. Dat is ongelofelijk laag, zeker als je weet dat de vervanging van een gewone T8 lamp met starter zo'n 6 euro kost.

Waar is dit fraais te koop? Bij RW-elektra in Reusel. Deze leverancier stuurde een Excel sheet waarmee je snel een kosten/baten analyse kan maken.
In mijn geval, 8 lampen die 250 dagen per jaar 3 uur branden, leveren een terugverdientijd op van vier jaar. Een rendement van 25% per jaar. Besparing per jaar ruim 100 KW. Zakelijk gezien zijn deze lampen natuurlijk nog veel verstandiger. Bij een totale brandduur van 50.000 uur zijn de besparingen per jaar € 56,60 en is de terugverdientijd minder dan 1,5 jaar.
Het is aardig te weten dat de overschakeling naar de T5 lampen 47 kg CO2 besparing per jaar oplevert.

De foto's van de garage zijn gemaakt met een vaste sluitertijd van 1/20 sec. bij 800 ASA. De bovenste foto, met de oude lampen, is met f 8.0 gemaakt, de onderste, met de nieuwe lampen, met f 7.1. De kleurtemperatuur is vast ingesteld op TL van 4000k.
De lampen springen allemaal onmiddellijk aan, bijzonder prettig.

SuperNova E3 versus B&M IQ Cyo

Kees van Hattem en Rob Kaag komen koffie drinken. Ze hebben in de regen gereden en het zal ook blijven regenen. Mijn aanvankelijke plan om met de mannen mee te gaan rijden geef ik op, ik ben geen regenrijder. Rob stelt voor om de verlichting van zijn Quest met die van de Quest van Kees te vergelijken. De beide drijfnatte fietsen worden de garage binnen gereden en de verlichting wordt op de witte deuren gericht.
Op de foto's is de linker lichtvlek de SuperNova E3 en de rechter is de B&M IQ Cyo. Op de bovenste foto branden er twee B&M IQ Cyo lampen, op de onderste foto brandt er één B&M IQ Cyo lamp.
De verschillen zijn duidelijk, de beide Cyo's geven veel - aan de bovenzijde mooi begrensd -licht. Echter... de bundel is vrij smal. Met één lamp wordt dat nog minder. In centimeters uitgedrukt op de deur is de bundel van beide Cyo's 50 cm breed. Eén Cyo geeft een 44 cm brede bundel. De E3 SuperNova heeft een bundel van 72 cm breed.
Mijn conclusie is dat de E3 lamp door zijn brede bundel het meeste licht in de berm geeft. Wel zou een goede oplossing zijn om twee Cyo's naast elkaar te monteren waarbij de lichtbundels niet goeddeels over elkaar, maar echt naast elkaar liggen. Als dan ook de bundel van de rechter lamp lager wordt afgesteld heb je 'the best of both worlds'.

Vanavond zet ik de resultaten van bovengenoemde metingen in een eenvoudig schetsje. Daaruit blijkt dat op 1200 cm afstand de bundel van 1xCyo 440 cm breed is, van 2x Cyo 500 cm breed en van de E3 720 cm breed is.
Op een afstand van 6,5 meter vanaf de lamp schijnt de E3 al 4 meter breed, de 1x Cyo 2,30 meter en de 2x Cyo 2,60 meter breed.
Stel je rijdt midden op een 3 meter breed fietspad. Op de al genoemde afstand van 6,5 meter is bij de beide Cyo configuraties de berm dan nog niet verlicht. Bij de E3 is de berm dan al een halve meter breed verlicht.

Indoor races in Velodrome Sloten en velomobielband

Tegen de middag rijden Kees van Hattem en ik naar het Velodrome in Sloten. Kwam ik vroeger via de rijksweg van Haarlem naar Schiphol, Sloten is dan linksaf, nu kom ik via de Coentunnel en is Sloten rechtsaf. Helaas zit dat nog niet in mijn systeem en sla ik linksaf. Da's richting RAI en daar is de fiets- en wandelbeurs aan de gang, met de gebruikelijke 4 kilometer file. Daar willen we niet in staan, dus via Ouderkerk aan de Amstel rijden we een rondje rechtsom.
In het Velodrome is het rustig. Er zijn maar 18 deelnemers, dus is het een onderonsje van veel bekende fietsers. Ik maak wat foto's en dat is best lastig. Je moet een hoge sluitertijd gebruiken om nog enige scherpte te krijgen, terwijl het kunstlicht maar heel beperkt is. De fietsers doen hun uiterste best om het me nog moeilijker te maken, ze raggen met snelheden tussen de 40 en 55 km/u over de baan. Dankzij de Nikon D700 lukt het nog aardig.
Vast ingestelde sluitertijd 1/250 sec. met door de camera bepaalde diafragmaopening, meestal f 2.8 tot f 3.5, wel op ISO 2500. Automatische scherpstelling uit en handmatig scherpstellen op een vooraf bepaald punt.

Uiteraard heb ik met Hans van Vugt over de nieuwe velomobielband gesproken. De band wordt nu uitgebreid getest op levensduur en rolweerstand. T.b.v. de ontwikkeling van de band is zelfs gesproken met de erfgenamen van de Duitse ingenieur Rinkowski. Voor de niet-ingewijden, Rinkowski slaagde er in de zeventiger jaren van de vorige eeuw in, de rolweerstand van - radiale - fietsbanden met bijna de helft te verlagen.
De tijdbalk voor de nieuwe band ziet er als volgt uit. De eerste serie banden is inmiddels geproduceerd en wordt uitgebreid getest. Aan de hand van de uitkomsten van deze testen wordt een tweede serie proefbanden gemaakt. Daarvan zullen er een aantal aan mij en aan enkele andere fietsers ter beschikking worden gesteld. Uit de ervaringen van gebruikers worden de banden verder aangepast. Commerciële introductie zou dan begin volgend jaar kunnen plaatsvinden. Aanvullend zal Schwalbe waarschijnlijk ook een speciaal voor deze band ontworpen binnenband vervaardigen. Het gewicht zou niet meer dan 40 gram hoeven te zijn.
Veelbelovend allemaal.

Quest op het ijs van de Gouwzee

Vanmorgen bel ik Kees. 'Heb je zin om vanmiddag op het ijs van de Gouwzee te gaan rijden'. Het blijft even stil aan de andere kant. 'Ik mag niet' prevelt Kees wat bedremmeld. 'Wie is er bij jullie thuis nou de baas', daag ik Kees uit. 'Geef mij Marian maar even'. Marian zegt dat zij en Kees samen de baas zijn. De schrik van de ijsavonturen nu een jaar geleden zit er nog in. Kees 'mag mee' als ie op de dijk blijft. 'Tuurlijk Marian, geen probleem' :).
We rijden samen langs het Noord-Hollands kanaal naar Purmerend. Letterlijk duizenden smienten, ganzen, meerkoeten en eenden drommen samen om de wakken in het kanaal. De smienten zijn echte angsthazen en gaan massaal op de wieken als wij langs rijden. Wel een prachtig gezicht.

We komen aan bij het Mirror paviljoen in Monnickendam. Een heel groot aantal ijszeilboten, schaatsers, priksleetjes, koek en zopie tenten vormen samen een prachtig winters tafereel. Het ijs ziet er sterk uit, nergens staat er water op het ijs en zelfs een trekker met sneeuwschuiver voorop staat gewoon op het ijs. Nou dan kan een Quest er ook wel op. Mijn schuldgevoel naar Kees' vrouw ebt snel weg :). We halen onze schuimkappen eraf en met een extra jasje aan rijden we cabrio.


Eerst een paar foto's van onze felgele fietsen met wat ijszeilers op de achtergrond. Kees maakt 'anschluss' met een vrouwelijke priksleeër. Dan gaan we dwars over de bevroren Gouwzee op weg naar Marken. Er is een redelijk brede strook ijs schoon geschoven en we kunnen makkelijk tussen de 20 en ruim 30 km/u rijden. Het is - weer - een prachtige ervaring. Veel reacties van schaatsers variëren van 'nou moet het toch niet gekker worden' tot 'nou breekt mijn klomp'. In Marken is het gezellig druk bij de twee koek en zopie tenten. Veel mensen komen de Quest bekijken en vragen er van alles over. Dan rijden we weer terug naar Monnickendam, nu met de stroom schaatsers mee. Nu kunnen de schaatsers ons niet zien aankomen en tijdens het inhalen zijn velen bijzonder verrast.
Terwijl ik Monnickendam nader maak ik een filmopname die er leuk uitziet. Helaas heb ik mijn camera gedurende de filmbeelden ongewild ingesteld op een soort sepiakleuring. Omdat het er wel aardig uitziet zal ik de film toch uploaden.

Dan gaan we nogmaals naar Marken, nu langs de zuidelijke oever van de Gouwzee. Het is prachtig om over het ijs te rijden. De gladde stukken zijn gelukkig in de meerderheid en dan hoor je de banden in het geheel niet. Omdat onze beide fietsen nu zo stil zijn, horen we de snelle ijszeilboten met hoge snelheid aan komen. Sommige kruisen zelfs de schaatsbaan.
In Marken stoppen we weer even en genieten van het prachtige winterse spektakel. Bij het vertrek gaat er een schaatser aan mijn Quest hangen, kijken hoe lang ie dat volhoudt. Ik versnel tot boven de 30 km/u en dan laat de schaatser los.
Onderweg maak ik een leuke foto van een viertal oude ijszeilboten. Hoewel ik me al rijdend in de Quest volledig moet omdraaien, is de foto prima gelukt.
Om nog even terug te komen op de risico's, denk ik dat we ons goed hebben voorbereid. Ik heb voor Kees een haspel met 20 meter 6 mm nylon meegenomen. Zelf heb ik een officiële reddinglijn op een rol mee. Zelfs een oranje rooksignaal fakkel heb ik aan boord.
Na twee uur op het ijs gebivakkeerd te hebben, gaan we weer de vaste wal op en rijden met een meer dan tevreden gevoel naar huis.
77 km

PS. Geen koude voeten gehad!
PS. Vriend Jan Veenis, bedankt voor de tip over de Gouwzee.