Fantastische ronde om Texel

Matthijs Leegwater, één van de geestelijk vaders van de tocht van vandaag, beloofde op 8 april al dat ie prachtig weer had besteld. En dat klopt inderdaad voor 100%. Eduard Botter, hij zou bij mij langskomen, belt me vanmorgen om 7.00 uur dat ie met zijn Quest bij wegwerkzaamheden met grote snelheid in een 'zandbak' is gedoken. Leek het eerst mee te vallen en alleen maar het leegscheppen van de Quest te zijn, als even later een vervangen lekke band weer direct lek is, blijkt dat een velg toch schade heeft opgelopen. Eduard is weer richting Wateringen gereden en zal ons vandaag niet vergezellen. Jammer, volgend jaar beter.

Eerst even langs Heerhugowaard waar Kees, hij is jarig vandaag, al in de startblokken staat. Dan naar Twisk waar Matthijs open huis heeft. Tot mijn verrassing rijdt Kees 8 kilometer om. 'Daar zijn geen schoolkinderen en kunnen we flink doorrijden' mompelt Kees. Ik vrees de koffie aan mijn neus voorbij te zien gaan en stamp wat knorrig achter hem aan. Is allemaal meegevallen al moesten we al snel weer tussen de wielen. Er is een groep van zeker 15 fietsers die door de Wieringermeer in noord-westelijke richting rijdt. Het is prachtig zonnig weer en al snel is de temperatuur heerlijk. Het fietst over mooie asfaltwegen heerlijk licht. Er is volop tijd om met deze en gene bij te praten.

In Den Helder word ik gesneden door een automobilist. Het gaat net goed en de fietsers achter me hebben gehoord hoe ik dan reageer... De boot vaart net weg, geen nood er komt elk half uur weer een volgende. Peter de Rond, Tom Hospes, Katinka Fransman en Yvonne met Astra, ze zijn er allemaal. Na de snelle overtocht rijden we beurtelings binnendijks en dan weer buitendijks. Binnendijks valt volop te genieten van de eindeloze aantallen vogels die in poelen achter de dijk druk zijn met hun nakomelingschap. Buitendijks komt een heerlijk frisse wind over de Waddenzee aanwaaien. De vergezichten zijn verslavend mooi. Uiteraard stoot een ezel zich twee keer aan dezelfde steen, we rijden massaal, net als vorig jaar, weer dezelfde doodlopende weg in :).

Op de bekende pleisterplaats aan de voet van de vuurtoren op het noordelijkste puntje van Texel is het goed toeven. Kees trakteert op koffie en taart. Hij krijgt van Jules Boetekees, uit handen van Elly Harte, een heel fraai speksteen model van de Quest. Kees is er blij mee.
Dan volgt de traditionele groepsfoto voor de vuurtoren, als altijd een rommelig geheel :). De terugtocht gaat door de duinen aan de westzijde van het eiland. Dit gaat, over een vrij smal tegelpad, met een snelheid van steeds 35 km/u best hard. Veel medefietsers kiezen er voor om af te stappen en de voortdenderende kleurige trein van 21 velomobielen ruim baan te geven.
Wij missen net de boot, voor Peter en Tom het signaal om een reuzen schotel hamburger met frites te bestellen. De volgende boot ligt er natuurlijk snel en de mannen schoffelen zoveel mogelijk foute calorieën naar binnen.

Nu toch de naam Peter de Rond valt nog een leuke anekdote. Peter is panisch over het hoge gewicht van zijn nieuwe carbon Quest, heeft zelfs Velomobiel.nl al ter verantwoording geroepen. Zijn nieuwe fiets is onverklaarbaar te zwaar. Toch heeft ie dat voor een deel zelf veroorzaakt. Hij heeft de stoel van zijn nieuwe fiets eruit gehaald en in zijn oude fiets gezet. Het oude stoeltje, met goed passende Ventisit, zit nu in zijn nieuwe Quest. Peter heeft dus het 1,6 kg zware glasvezel zitje nu in zijn mooie carbon Quest zitten. En die mooie nieuwe carbon zitjes wegen maar 600 gram. Peter toch...

Bij het vliegveld de Kooy gaat het grootste deel van de groep richting Amstelmeer. Yvonne, Martin Merkelbag en ik rijden langs het Noord-Hollands kanaal zuidwaarts. Yvonne krijgt het op haar heupen en geeft serieus gas. Regelmatig gaat het 40 tot 42 km/u terwijl de inmiddels stevige wind toch schuin van voren inkomt. Dat doet ze met een zware fiets met 17 kg hond aan boord die zijn kop vrijwel steeds over de rand van de Quest steekt. Daar heeft De Muis wel hartslag 160 voor nodig, maar ik krijg het met hartslag 117 ook niet cadeau. Het gaat Martin gewoon te hard. Als Yvonne bij de eerste vlotbrug afslaat laten we het tempo zakken. Dan blijkt het muntje van Martin gewoon op te zijn, hij 'is het zat'.
Bij Koedijk neem ik de vlotbrug, Martin gaat door naar Alkmaar, Heiloo en Uitgeest om naar Badhoevedorp te rijden.
Om tien voor half zes ben ik weer thuis.
Schitterend weer, uitstekend gezelschap en een prachtig eiland maken dit tot een onvergetelijke fietsdag.
197 km, totaal nu 1650 km.

NB. Martin laat me vanavond via mail weten dat ie goed is thuisgekomen en op het stuk tussen Westzaan en pont Buitenhuizen al weer een sprintje tot 40 km/u kon trekken.