Conditie ...

Deze week bespeur ik dat mijn conditie een flink stuk slechter is dan ik gewend ben. Na het omhoog lopen van een trap sta ik te hijgen. In het zwembad kan ik mijn trimmaten niet meer bijbenen. Mijn vrouw denkt dat ik een griepje ga krijgen. Ik zoek het eerder in een combinatie van te laat naar bed gaan, een glas wijn meer dan goed is, te hoog lichaamsgewicht en wat veel hooi op mijn vork.
Al die zaken krijgen wat aandacht en dan zal het wel weer goed komen. Uiteraard eist de bouw van onze stolp nogal wat aandacht, maar dat is plezierig.

Vanmiddag rij ik naar De Woude via Uitgeest. Vlak voor het station komen twee meisjes op pony's in mijn richting. Pony's schrikken meestal niet van de Quest maar ik haal de snelheid er toch maar uit, je weet nooit. Vlak bij de voorste pony beoordeelt het lieve dier mij toch als een gevaar. De viervoeter gaat rechtsomkeert maar het meisje dwingt hem direct weer in de goede richting. De pony is nog niet gerust en neemt opnieuw de benen. Met een zwierige manoeuvre springt het meisje van de pony en aan de leidsels wil het kleine paardje wel voorbij dat gele gevaar.

Het fietsen gaat toch wel goed. De snelheid tegen wind, het waait Bft 3 uit het oosten en de temperatuur is 6 gr. C., is met 33 km/u en hartslag 118 niet slecht. Voor de wind wordt dit 38 km/u. Zomers gaat het zeker 5 km harder, maar voor de winter is het niet slecht.

Weer paardenleed

Ik fiets vanochtend naar De Woude. Het is met 7 gr. C. fris. Gelukkig is de vele regen van gisteren verdwenen. De wind is met 4 Bft uit het westen geen probleem. Ik fiets momenteel met een dunne lange broek, een zweethemd en daarover een dun hemd met lange mouwen. Daarover draag ik het Newline hesje. De eerste kilometers heb ik nog een fleece sjaaltje om. De Hotronic voetverwarming maakt de hele verdere winter een vast onderdeel uit van de uitrusting. Standaard heb in nu de schuimkap op de fiets.
Op de provinciale weg van Castricum naar Uitgeest zie ik voor het eerst 4 paarden oversteken naar het fietspad. Twee komen er naar me toe, twee gaan dezelfde richting op als ik. Al van grote afstand, ik minder snelheid tot minder dan 10 km/u, draait één paard zich abrupt om en draaft voor me uit. Het tweede paard vind het niet leuk, maar laat zich met enige moeite in de gewenste richting sturen.
Ik fiets achter het weg dravende dier aan. Dat gaat nog harder lopen en ik hoor de ruiterse in paniek roepen 'niet doen, niet doen'. Ik weet niet of dat voor mij of voor haar paard bedoeld is. Ze schreeuwt me toe dat ze wel vooruit gaat. Ik roep haar toe dat ze beter kan inhouden, Uitgeest is nog ver. Dat lukt haar en de tweede horde is genomen.
Op naar het tweede tweetal. Hier dezelfde taferelen. Zo gauw de omkijkende paarden me zien gaan ze er vandoor. De edele viervoeters worden tot stoppen gedwongen en schichtig naar mij kijkend passeer ik. Het wordt tijd dat die manege een cursus 'vertrouwd worden met de Quest' gaat organiseren. Ik doe wel weer mee.
Nog steeds vliegen vele duizenden kieviten doelloos rond. Ze hebben nog geen benul dat het tijd wordt richting zuid te koersen. Dit loopt niet goed af, als de vorst invalt is het eten snel op of onbereikbaar.
Het fietsen voelt lekker aan al zijn de snelheden die ik in de zomer bereik echt een stuk hoger. Fiets ik zomers met hartslag 120 rond de 40 km/u, nu is met hartslag 120 37 km het maximum. Dat scheelt wel 3 km/u.
Op De Woude maak ik op de bouwplaats een paar foto's en dreig een flinke bui op mijn kop te krijgen. Mijn aanstaande buren bieden me koffie aan, heerlijk. De Quest zet ik met zijn neus in de richting van de wind zodat ie rechtop blijft staan.
Via de pont in Akersloot ben ik snel weer thuis.
33 km

Enthousiaste bezoeker

Vanmorgen komt Henk Kaatee langs. Henk heeft een Taifun en forenst tussen Beverwijk en Heerhugowaard. In de winter is dat meestal geen pretje, reden waarom hij al een tijd kijkt naar een Velomobiel. De lange wachtlijst van Velomobiel.nl, hij staat er al op, fleurt hem niet op. Hij heeft mij daar op enkele plaatsen met meerdere sterretjes gezien. Op zijn zoektocht heeft ie gekeken naar de Sunrider en de WAW. In de WAW krijgt hij claustrofobie. Met 1.92 mtr en een flink postuur is de WAW veel te nauw.
Het regent pijpenstelen en ik haal de Quest uit zijn slaapplaats en zet hem in de benedenkamer. Wij kletsen wat af en de Quest wordt grondig bekeken. Henk klimt erin en hij blijkt iets te krap te zitten. Het verwijderen van de ibiliet blokjes bij de schouders geeft voldoende ruimte. Ik maak een paar foto's, therapeutisch te gebruiken als de wachttijd tot depressies zou leiden :).
Henk ziet de Quest wel zitten.... het kan zomaar zijn dat ie straks één van de bieders is op de 153 die maart komend jaar wordt opgevolgd door de naar alle waarschijnlijkheid 194.

Rondje De Rijp Spijkerboor

Vanmiddag eindelijk weer eens goed fietsweer. Voor het eerst deze winter gaan de Hotronic verwarmingszooltjes weer in mijn schoenen. Op stand 2 geven ze precies genoeg warmte. Eerst fiets ik via de pont in Akersloot naar de bouwplaats op De Woude. De webcam heeft last van condens en dat moet natuurlijk opgelost worden. Een beetje link is het wel, met Sidi fietsschoenen op een aluminium trapje is niet echt veilig. Het gaat prima en de beelden zijn daarna uitstekend.
In De Rijp zijn midwinterfeesten met een levend Dickens straattheater aan de gang. Het is er zo gigantisch druk dat er geen doorkomen aan is. Dan maar een andere route, het is toch een toertochtje. Ik verlaat De Rijp om richting Spijkerboor te gaan. Daar sla ik rechtsaf om naar Oost- en West-Graftdijk te rijden. De wind is al weer aan het oppijpen. Racefietsers rijden niet harder dan 28 km/u. Niet dat ik veel harder ga, rond 33 km/u, maar inhalen gaat zo toch makkelijk. Opnieuw rij ik langs De Woude om even later in Wormerveer rechtsaf te slaan naar Krommenie. Daar is het fietspad bij het station nog steeds opgebroken. Zin om terug te rijden heb ik niet, daarom maar linksaf naar Assendelft. Via de Communicatieweg kan er dan naar Beverwijk en Heemskerk naar Castricum worden gekoerst. Te vroeg sla ik rechtsaf en kom in een enorme nieuwbouwwijk uit, daar wil je toch niet wonen! Terug dan maar en een paar kilometer verder blijkt de vertrouwde Communicatieweg op dezelfde plek te liggen.
Het fietspad is slecht en er zijn forse niveau verschillen tussen de betonplaten. In Heemskerk langs de Alkmaarderstraatweg gaat het gas er even op en met 40 km/u vlieg ik naar Castricum. In de verte ontwaar ik een ouder echtpaar die met twee paarden op het fietspad lopen. Ze zijn zo druk in de weer met de paarden dat ze me totaal niet zien. 20 meter voor ik bij ze ben stop ik en wacht op de dingen die komen gaan. Pas dan zien ze het 'gevaar'. De paarden zijn schichtig en willen met moeite langslopen. De dieren blijven me strak aankijken en uiteindelijk gaat het goed. Man en vrouw bedanken me ik kan de laatste kilometers afleggen.
Halverwege blijkt mijn accu leeg te zijn. Zin om de vervangende accu te plaatsen heb ik niet. Nu merk ik hoe lastig het is om geen claxon te hebben. Achter fietsers moet je nu vrijwel tot stilstand komen alvorens zij de normale bel horen.
55 km

Testen op wielerbaan

Vanmiddag houdt Elan op de wielerbaan in Alkmaar een testmiddag. Het waait hard en de Quest blijft in zijn nachtleger. Met de auto is het maar tien minuten. Er is een tiental fietsers actief, opvallend weinig. Ik zie Hans Wessels en Daniëlle vd W. Guus van Schoot rijdt rond op een Razz-Fazz. Tot mijn verrassing is ook Bart van Craswijk van de partij. Hij is met zijn Mango gekomen en heeft niet veel last van de harde wind gehad.
Er wordt volop getest. Er zijn verschillende fietsen, waaronder een 'normale' carbon baanfiets, uitgerust met SRM meters. Hans van Vught van Elan legt me uit dat deze SRM meters feitelijk krachtopnemers zijn die de trapkracht in Watts, de snelheid, de cadans en de hartslag vastleggen.
Er wordt driftig gesleuteld met verschillende wielen en banden. Dan wordt er weer een aantal ronden gereden. Vervolgens wordt er een staartpunt gemonteerd en begint het testrijden opnieuw. Zelfs het effect van een normale valhelm versus een geavanceerde stroomlijnhelm wordt gemeten. Hans Wessels verbaast zich over het grote verschil zonder en met stroomlijnpunt.
Hans vraagt me wat foto's te maken. Da's best lastig met de compactcamera van Hans, een Sony Cybershot. De foto komt een halve seconde nadat ik de sluiterknop bedien. Hans zet de afstandmeting vast en nu gaat het beter. Ik schiet veel foto's maar zonder zelfs maar een zoeker, je kunt alleen maar op het LCD schermpje kijken, is het nog steeds lastig. Uiteindelijk lukken er wel een aantal opnamen. De rest kan Hans makkelijk weggooien, het is tenslotte digitaal.

Keramische wiellagers, nogmaals

Eén van de lezers van mijn weblog noemt een webpagina waar e.e.a. over de werkelijke 'winst' van keramische wiellagers staat. De winst bij een racefiets met 28" wielen is zegge en schrijven 0,73 Watt ofwel 0,26% bij een vermogen van 285 Watt.
In een Velomobiel worden deze verschillen wel groter, er zijn nu eenmaal 3 wielen en geen 2. Ook de diameter van alle wielen is een stuk kleiner waardoor er bij een gegeven snelheid meer omwentelingen worden gemaakt.
Al met al zal het bij een Quest 1,5 Watt opleveren, niet veel maar wel voldoende voor 'tussen de oren'.
http://www.fietsica.be/naven_en_lagers.htm

Auto in de Markervaart

Vanmorgen een spannende gebeurtenis, de eerste paal van onze nieuwe stolpboerderij wordt geslagen. Met recht een mijlpaal. Na de eerste vijf palen vertrekken we van de bouwplaats.
Vanmiddag plak ik eerst de gisteren lek geraakte achterband. Ik pomp de binnenband op terwijl hij nog in de buitenband zit. Direct zie ik een steentje uit de buitenband steken. Bij het verwijderen daarvan ontsnapt meteen veel lucht.
Het loopvlak van de Schwalbe Marathon Racer is nog net niet afgesleten. In de zomer kan de band zeker nog een paar duizend kilometer mee. Nu laat ik de nieuwe band er op zitten en de bijna versleten band vouw ik weer op om als reserveband te dienen.
Om kwart over twee rij ik nog een keer, nu met de Quest naar De Woude. Op de N246 is het fietspad volledig geblokkeerd door twee kraanwagens. Er is een bestelauto te water geraakt en de beide kraanwagens trekken tegelijk om de ongelukkige besteller weer op het droge te krijgen.

Volendam en lekke band

Vandaag eindelijk weer eens echt mooi fietsweer. Gisteren waaide 'de stront van de dijk'. De nu toch nog vrij krachtige wind komt uit het zuidwesten. De temperatuur is een graad of 13, belachelijk hoog voor de tijd van het jaar. Het is volop zon en het zicht is vrijwel onbeperkt. Alle ingrediënten voor een lekker tochtje zijn aanwezig.
De rit gaat naar Volendam. Traditioneel via de pont in Akersloot waar het heel druk is. De pont is net vol geladen als ik aankom en er moet een ronde gewacht worden. Zolang het kan blijft de kap erop, lekker warm. Ik mag direct daarna mee, in de zijde van de pont neem ik 'geen ruimte' in.
Naar West-Graftdijk is het makkelijk om rond 38 km/u te rijden, de Schermer duik ik in met 46 km/u om dit tot aan De Rijp te blijven rijden. Dat stuk is de wind iets achterlijker en dat helpt natuurlijk. In De Rijp is het druk en gaat het langzaam, ik zie meerdere zwarte pieten en zij reageren enthousiast op de Quest.
Ik geniet van het lange stuk door De Beemster. Heerlijk fietsen over een mooi breed fietspad.
In Kwadijk neem ik de omweg via een mooie landelijke route. Opvallend zijn de duizenden eenden die op de weilanden zijn neergestreken. In de lucht vliegen nog eens duizenden kieviten schijnbaar doelloos rond. Ze hebben door het veel te warme weer nog steeds de koers naar het zuiden niet verlegd. De weilanden zijn nog onrealistisch groen en het gras groeit gewoon door.
Buiten Kwadijk komt een ruiter aanstappen, ja dit keer een heer. Zijn edele viervoeter voelt zich bedreigd en deinst 15 meter achteruit. Ik sta stil en wacht tot de ruiter zijn paard weet uit te leggen dat er echt niks aan de hand is. Dat duurt even en de man bedankt me voor mijn geduld.
Anderhalf uur na vertrek van huis sta ik op de dijk van Volendam. Er zijn nog steeds toeristen en de Volendammers genieten ook van het mooie weer. Ik laat de kap erop en met mijn zwarte Apple pet zit ik zo diep in de Quest dat verschillende mensen me pas heel laat zien en zeggen:'D'r zit iemand in'.
Ik eet onderdeks een banaan en ga de dijk weer op.
In De Rijp voel ik plotseling de Quest dweilen, een lekke achterband. Dit is de eerste lekke achterband met deze fiets in 6750 km. Niet gek voor een Schwalbe Marathon racer. De altijd voor dit doel in de fiets aanwezige kunststof kniebeschermer pak ik achter uit de Quest en kantel de Quest 45 graden. Het verwijderen van het wieldoekje en de kapotte binnen/buitenband combinatie gaat moeilijk. Kennelijk is de nieuw aangebrachte M8 bout in de achteras langer. Ik moet de nieuwe band met de hand helemaal in de wielkast langs de bout geleiden.
Een vriendelijke mevrouw vraagt of ik een 'echte' pomp nodig heb. Hoeft niet, de Sigma Lambdajet pompt zonder veel moeite tot 10 bar. Ik laat het bij 6 bar en vervolg na een kwartier mijn weg.
In De Rijp kijkt een automobilist niet goed en hoewel hij moet en ook kan stoppen, doet ie het niet. Hij rijdt me bijna klem tegen een huis en ik mopper wat tegen de bestuurder.
Datzelfde gebeurt even later ook met twee fietsende dames. Ze zien me totaal niet ondanks dat er zich niks tussen hen en mij bevindt. De claxon biedt uitkomst en de dames schrikken zich wild. Ze zijn juist op tijd weer op hun eigen weghelft.
78 km. Totaal nu 6775 km.

Ronde De Woude en Beemster

Vanmorgen regent het. Het KNMI belooft vanmiddag mooi droog, helder, maar fris weer. De banden van de Quest hebben al meer dan een maand geen aandacht gehad. Het verlies aan druk is beperkt, er is in vier weken een halve bar verdwenen. Ze krijgen er alledrie wat bij, de voorbanden tot 6.3, de achterband tot 6.1 bar.
Om twee uur ga ik op pad om via de pont bij Akersloot eerst naar De Woude te rijden. De stolp is op het grondvlak uitgezet en ik wil het nog even op me laten inwerken.
Direct na de pont zie ik een witte Mango aankomen, dat moet Kees van Hattem zijn. Kees seint met zijn lichten en we stoppen naast elkaar. Kees heeft de keramische lagers opgezocht op de site van SKF, ze zijn dus niet alleen voor de Nuon Solar Challenge gemaakt. Tijdens deze monstertocht met zonneauto's door Australië hadden alle auto's deze keramische lagers.

De pontbaas herkent me en de overtocht is gratis, mits er volgend jaar een uitgebreid abonnement komt. Na het maken van wat foto's vervolg ik mijn weg naar Beemster. De aannemer gaat onderzoeken of er in plaats van een stalen vierkant een eikenhouten vierkant in kan komen. Om een beeld te krijgen hoe zoiets eruit ziet rij ik naar de Beemster waar aan de Jisperweg 2 een schitterende boerderij gebouwd wordt. Het grote vierkant staat al fier overeind en is inderdaad bijzonder imposant.
Het wordt nu koud en ik trek een jasje met lange mouwen aan, de kap kan dan onderdeks blijven. Jisperweg 2 is bijna aan de noordgrens van de Beemster en ik kan dan ook de mooie Westdijk naar Jisp nemen. De zon staat al laag en zorgt voor prachtige tegenlicht beelden door de duizenden rietpluimen.
Via De Rijp en West-Graftdijk gaat het naar de pont bij Akersloot. Op het talud van de Kogerpolderbrug stop ik om een plaatje te schieten van de ondergaande zon boven het Alkmaardermeer. Het is prachtig helder en de beelden zijn glashelder en kleurrijk.
Ik krijg wat koude voeten, de Hotronic elektrische verwarming moet maar weer van stal worden gehaald. Onder de douche jeuken mijn tenen flink, een teken dat ze koud zijn geweest.
52 km

Keramische wiellagers

Vandaag kreeg ik via collega Hans Snijder een setje keramische wiellagers in handen. Het verschil tussen deze lagers en de standaard stalen kogellagers is heel groot. De stalen kogellagers hebben een duidelijk voelbare weerstand. De keramische lagers zijn vrijwel weerstandloos en draaien in de hand superlicht.
Nu zullen de verschillen in werkelijkheid betrekkelijk gering zijn, maar een feit is wel dat een test van 2 wielen met de beide lagertypen een groot verschil laten zien als je ze vrij draaiend een precies gelijke versnelling geeft. Het wiel met de stalen lagers staat na een bepaalde tijd stil, het wiel met het keramische lager draait bijna 3x zo lang.
De kosten zijn beperkt, ik betaal rond 20 euro per stuk voor de voorwiellagers (6001), een tientje meer voor het achterwiel. Dit is een 'overzichtelijke' investering voor een goed gevoel tussen de oren :).

Na 3 weken weer in de Quest

Gisteren had het KNMI een waarschuwing van Bft 8 uitgegeven. Hoewel de hardste wind pas in de avond zou langskomen, vertrouw ik het niet en laat de Quest in zijn hok. De kustprovincies krijgen altijd de meeste wind, het IJsselmeer meestal één Bft minder en de provincies in het binnenland nog minder wind. Dit betekent dat je met een Velomobiel in het binnenland vrijwel altijd kunt rijden, terwijl je aan de kust, zeker op de hogere dijkwegen, vaker niet kunt rijden.
Vanmorgen waait het nog 28 knopen, 7 Bft met uitschieters tot 80 km/u. Ik wacht het maar even af. Vanmiddag om 15.30 uur waait het 24 knopen, ik wil beslist een stukje rijden. Buienradar.nl voorspelt me dat ik in ieder geval enkele buien op mijn kop zal krijgen. Nou dat klopt. Ik ben nog niet onder de luifel van ons huis weg of de eerste bui roffelt al op de Quest, zelfs hagelstenen voel ik duidelijk. In de bebouwde kom gaat het prima, op de ruimte voel ik dat de wind de Quest stevig bij zijn lurven pakt. Ik ga richting Uitgeest en fiets 34 km/u. Van mijn kuitprobleem heb ik nu totaal geen hinder. Ik doe het ook wel erg rustig aan. Pas voorbij Uitgeest verhoog ik de snelheid tot 40 km/u, nog steeds geen probleem. Ik geniet van het ontspannen fietsen in de knusse Quest onder de schuimkap. De binnenverlichting is aan en de gekleurde lampjes van de Wilma verlichting verhogen de feestvreugde.
Ik moet om uiterlijk 17.00 uur bij een etentje met de vrijwilligers van onze haven zijn. Daarom sla ik voor Krommenie af naar rechts en ga over de Lagendijk richting Beverwijk. Langs het fort slingert de dijk richting het Noordzeekanaal. De wind komt nu van rechtsvoor in en ik wordt weer getrakteerd op een pittige bui. Met de klep van mijn pet schuin op de kap is het uitstekend te doen.
Ik neem de Communicatieweg richting Beverwijk/Heemskerk en klim tegen het talud van de A9 op. Ik passeer verschillende fietsers die tegen de harde wind op knokken. Hoewel ik er mijn gemak van neem, kan ik toch makkelijk 28 km/u rijden, zeker 2x zo snel als de normale fietsers.
Door Heemskerk en Castricum rijd ik in de beschutting van veel bomen naar huis.
23 km

Het wordt beter

Even een update. Het begin van de week flink hinder van de kuit gehad. Woensdag bel ik de fysiotherapeut, het begint me te vervelen. De fysiotherapeut is er niet en zijn antwoordmachine belooft me terug te bellen. Donderdagochtend is de pijn een heel stuk minder en ik kan zowaar mijn hele voet afrollen. Da's een hele verademing.
De fysio belt me donderdag terug en geeft college over het grotere risico op chronische letsels bij zware belasting, dit in combinatie met het beperkte herstellend vermogen van een ouder wordend lichaam. Geen fijn verhaal. Ik vertel hem dat het gelukkig al beter gaat en ik mag langs komen als het echt nodig is.
Donderdagavond is mijn vaste zwemavond. Ik ga er wel heen, maar neem geen deel aan de training. Ik poedel wat heen en weer, heel prettig.
Vanochtend wil ik een stukje gaan fietsen in de Quest. Het waait NW 5 - 6 en de er zijn waarschuwingen van kracht van Bft 8. Het KNMI waarschuwt dat er drukkers tot 80 km per uur tussen zullen zitten. Ik kijk het maar even aan en laat de Quest in zijn hok.

Gekwetste kuitspier

Ik tik dit bericht met mijn rechterbeen op een bankje met een kussentje eronder. Niet mijn gebruikelijke positie. Wat is er aan de hand?
Donderdag twee weken geleden heb ik tijdens een zwemtraining met zwemvliezen een forse kramp gekregen. Zo erg dat ik de drijvende baanscheidingslijn nodig had om boven water te blijven. Na het zwemmen bleef de kramp als een zeurende pijn op de achtergrond, ook de week erna. Fietsen ging verrassend genoeg nog prima.... tot afgelopen zondag. Vanaf zondag is de pijn steeds hinderlijker geworden en het lopen gaat nog slechts als een trekkebeen. Spierpijn wordt meestal na een paar dagen minder, tot nu toe alleen maar beroerder. Mijn vrouw vreest een embolie, ik had eerder een dubbele longembolie, en ze staat erop dat ik naar de huisarts ga. Ik ben normaal niet zo gedwee maar gerust ben ik er ook niet op. Daarom toch maar even langs de huisarts. Deze stelt me gerust, de bloedsomloop is in orde. Als ie mij bij de kuit pakt ervaar ik dat als een echte kuitenbijter, ik ga door de grond. De conclusie is dat ik de diepe kuitspier heb gekwetst. Gaat vanzelf weer over, mits ik de belasting maar beperk.
Daarom even geen fietsen en zwemmen. Oervervelend, maar het is helaas niet anders.

Winderig ritje

Vanmorgen waait het windkracht 5 tot 6. Ik ga even naar De Woude om met twee nieuwe buren te overleggen over de bouw van de boerderij. Eerst monteer ik de beide spiegels weer. Dat gaat super makkelijk met een ratelringsleutel van Beta. Het verschil met een normale ratelringsleutel is dat de kop van de ring naar twee kanten kan zwenken. Zo kun je eenvoudig onder een hoek werken, perfect.
Voor de wind naar Uitgeest gaat het heel makkelijk. Zonder al te veel inspanning bereik ik 50 km/u. Op het stuk langs de Markervaart is het flink lastiger. De wind 'plukt' merkbaar aan de Quest en vooral op bruggen is het goed opletten geblazen. Ik moet wat verstellen aan de schroef op het stuur om de voorderailleur beter naar het 55-tands grote voorblad te laten schakelen.
Na De Woude ga ik terug naar huis via de pont in Akersloot, althans dat is het voornemen. Na een pittige trap tegen de harde wind in blijkt de pont gestremd te zijn. Via Alkmaar en Heiloo is waarschijnlijk de kortste weg, maar dat is geen leuke route. Dan maar weer terug langs De Woude, Krommenie en Uitgeest. Het fietsen voor de ruime wind langs de Markervaart gaat feestelijk snel. Ik kom twee achter elkaar aan rijdende Questen tegen. Ik rij zo hard dat ik nog wel tijd heb om te claxonneren, maar ik herken de beide bestuurders niet.
Van Krommenie naar Uitgeest fiets ik 35 km/u. Op het stuk naar Castricum krijg ik een heel hard werkende wielrenner in het vizier. Ik zet wat aan en met 38 km/u loop ik snel op hem in. Ondanks zijn harde werken rijdt hij zeker nog geen 30 km/u.
In Castricum komt een Ford Ka van links en.... kijkt totaal niet naar rechts. Ik heb het plan om de rotonde via de rijbaan te nemen. Om te voorkomen dat de Ka me aan barrels rijdt, weet ik met een ruk naar rechts het fietspad te bereiken. Ik toeter als een bezetene. Even later komt de Ford me voorbij. Ik toeter nog eens en wijs met twee vingers naar mijn ogen, 'uitkijken oetlul'.
50 km

Nette pak of niet?

Vandaag moet ik in het pak naar Amsterdam. Een dag in het kader van de Experience Economy. Ik bezoek Oger, een heel chique kledingzaak in de PC-Hooftstraat. Daar wil je niet in een suffig kloffie binnenstappen.
Een dag in Amsterdam met de auto is onhandig en duur. Te voet naar de trein, vervolgens naar Amsterdam en dan met de tram naar oud-zuid. Ook niet aantrekkelijk. Ik heb toch een snelle fiets?
Mijn vrouw vindt het, zacht gezegd, maar niks. 'Mijn mooie overhemd zal gruwelijk kreuken'. Ik zet toch door en pak om half acht mijn nette kleding in de Quest. Het overhemd en mijn kolbert kan aan een hanger keurig worden opgehangen aan de aluminium ophanging van de wielkast en het stoeltje. Broek en schoenen kunnen naast en achter me liggen. Om vijf over half acht rij ik weg. Pas in Uitgeest kom ik erachter dat ik mijn beide spiegels mis. Na de wedstrijd Lelystad - Enkhuizen - Lelystad heb ik ze niet opnieuw gemonteerd. Dom dom, in Amsterdam is het wel een voorwaarde om veilig te rijden. Ik ga toch maar door. Niet harder dan 36 km/u, het is nu niet prettig om door en door bezweet aan te komen.
Binnen drie kwartier rij ik de pont over het Noordzeekanaal op. Al om 9.10 uur parkeer ik de Quest voor de deur van het Collegehotel aan de Roelof Hartstraat. Ik kleed me binnen om en ben even later weer 'het heertje'.
Ik zet de Quest achter slot en grendel in de garage van het hotel en loop weer naar binnen. Daar gaat het gesprek over een 'gele banaan' die even eerder voor het hotel is gespot. Als ik zeg dat ik de bestuurder ben zie ik veel ongelovige gezichten. In ieder geval een goede binnenkomer.
Na een prettige dag in de stad kleed ik me weer om en neem in wielrenkleding afscheid van o.m. de mensen van Oger.
Om half zeven is het al bijna donker en het is uiteraard heel druk in de stad. Ik ken de weg uitstekend en met een goed kwartier sta ik al bij de pont. Op de pont val ik in slaap en schrik pas wakker als de pont wat hard tegen de remming aan de overkant vaart.
Net als vanmorgen heb ik weer plezier van mijn 12 Watt Lupine Wilma verlichting. In het stikkedonker kan ik 40 km per uur rijden en de weg voor me baadt in het licht.
Om vijf voor acht ben ik thuis, zeer tevreden over de prettige dag en het heerlijke ritje in de Quest.
65 km

9e bij Lelystad - Enkhuizen - Lelystad

Gisteren besloot ik om ondanks de knieproblemen toch de wedstrijd Lelystad - Enkhuizen - Lelystad (LEL) te rijden. Vorige week zondag had ik totaal geen probleem met de bijna 150 km toertocht naar Woerden op en neer.
Vanmorgen eerst de rechterpedaal weer vast gezet en de verdere voorbereidingen voor de wedstrijd getroffen. De beide spiegels demonteer ik. De normale uitrusting blijft aan boord. Het zijn eigenlijk twee lange rechte stukken van 25.5 km met een keerpunt. Ik laat dan ook de accu en de Ventisit vloermatten, alsmede het gereedschap en de reservebanden gewoon aan boord.
Om kwart voor een arriveer ik bij de parkeerplaats in Lelystad van waar de start plaats zal vinden. Alle bekende gezichten zijn er of arriveren even later. Het deelnemersveld bestaat uit 30 liggers, grotendeels Velomobielen.
Ik mag van starter Jan Limburg om 13.42 uur van start. Prima tijd, ik kan dan nog wat eten en drinken. Ik kleed me om en doe de hartslagmeterband om. Even later zal blijken dat het ding niet werkt, vervelend omdat ik nu niet weet hoe ik mezelf belast. Hoe dan ook, de meter doet het niet en ik zal zonder moeten rijden.
De wind is zuidwest kracht 5 en het begin van de wedstrijd heb ik de wind in de rug. Ik wordt weggeschoten en na de eerste gemene bocht accelereer ik tot 53 km/u. Na de eerste flauwe bocht in de dijk komt de wind iets van links in en de snelheid daalt tot 50 km/u. Dat kan ik de hele weg naar het keerpunt volhouden. De allerslechtste stukken dijk zijn opnieuw geasfalteerd en hoewel ik op een mooi glad wegdek zeker enkele kilometers per uur sneller kan rijden, gaat het uitstekend.
Het gevreesde dribbelen komt nu vrijwel niet voor, met een bandenspanning van net 6.0 bar blijft alles prima in de hand.
Vlak voor het keerpunt is het fietspad door werkzaamheden versmald en een tegenligger haalt de snelheid er flink uit.
Op het keerpunt gebaart Theo van Andel druk. Ik snap niet wat ie bedoelt en ik rij hem voorbij. Theo rent achter me aan en roept dat ik zo tientallen meters te veel rij. Het is niet anders. Theo pakt me op en zet me weer in de goede richting.
Nu krijg ik de volle wind schuin recht voorin. Achter de vangrail kan ik nog 48 km/u per uur rijden. Even later steek ik het dijklichaam weer over en aan de lijzijde van de dijk komt er 44 km/u op de snelheidsmeter. Naarmate de wedstrijd vordert gaat de snelheid er steeds verder uit. Ik probeer 40 km/u te blijven rijden. Dat lukt een tijd, maar dan kom ik steeds meer in de wind te rijden. Op de slechtste stukken kan ik niet harder dan 36 km/u. Ik haal steeds deelnemers in en wordt uiteindelijk alleen door Xander Niesing ingehaald. De rechterknie wordt licht pijnlijk, maar het blijft doenlijk.
De laatste 5 kilometer zijn ontzettend zwaar, maar ik kan de finish al zien en dat geeft de burger moed. Ik haal nog een WAW in en uiteindelijk finish ik in 1.12.21. Gemiddeld is dat 42,3 km/u.
Ik blijk op de seconde precies even snel gereden te hebben als Harry Lieben, winnaar van de tijdrit op Texel. Ik heb ruim een halve minuut verloren op Guus van Schoot. Ik heb zelfs sneller gereden dan Bastiaan Welmers. Ik ben tevreden.
Ik heb 16 minuten sneller gereden dan 2 jaar geleden in de Mango. Toen reed ik gemiddeld 35,6 km/u. In 2004 zou ik met mijn tijd van vandaag 6e zijn geworden, vorig jaar zelfs 4e. Kennelijk zijn de condities vandaag beter of het deelnemersveld is sterker dan in de twee vorige edities.
De winnaar vandaag wordt Hans Wessels met 57.40. Ymte Sybrandy wordt tweede.
Na de wedstrijd praten we nog wat na. Het begint te regenen en dat is het startsein om de Quest weer in te laden en via Enkhuizen naar huis te rijden.

Met ALF (Amsterdamse liggers) koud rondje fietsen

Gisteren heb ik de nieuwe pedaalassen gemonteerd. Ik twijfel nog even of het rechter pedaal wel vast genoeg is aangedraaid, maar denk dat het wel OK is. Vandaag zal blijken dat dat niet zo is. Straks meer hierover.
Om kwart over 8 zit ik in de fiets. Het is 5 gr. C. en mistig. Ik zet de schuimkap erop en heb de lange broek aan. Met 35 tot 38 km/u gaat het op Zaandam aan. Natuurlijk vaart de pont net weg en ik blijf rondjes rijden om warm te blijven.
Al om even na half 10 sta ik op het Museumplein en ben de eerste ligger. Even later druppelen de andere vaste waarden binnen. Erik Miedema, Arnold en Marieke Ligtvoet, Ben Wiggers, Jules en Elly Boetekees, Mark-Jan Bastian, Björn Willemsen en Leonie Berkhout en Bert Gazendam.
Op het Museumplein is het mistig, erg winderig en daardoor heel koud. Ik trek een shirt met lange mouwen aan en daarover nog een winddicht jasje. Ik wordt maar niet lekker warm en ga met al deze kleding aan onderweg. Ik laat de schuimkap onderdeks, het rijden in een groep met de kap op vind ik vervelend.
Anti-democratisch wordt besloten om langs de Amstel zuidwaarts te gaan rijden, altijd een mooi stuk fietsen. Veel wegen zijn al afgezet voor de Marathon van Amsterdam, maar de politie is ons welgezind en laat ons er enkele keren langs. Het is druk langs de Amstel, veel fietsers, hardlopers en ook het autoverkeer is volop van de partij. Op het water veel roeiers, met de vele schitterende buitenplaatsen een chique omgeving.
De snelheid ligt rond de 25 tot 28 km/u, de bijbehorende hartslag ergens tussen 78 en 88. De inspanning is vrijwel nihil en alle kleding, 4 lagen in totaal, blijft aan. Verschillende fietsers zijn te licht in de kleren, zij geloofden het weerbericht. Erik is zeker te koud gekleed. Ik bied hem mijn Newline winddichte hesje aan. Hij is er de hele dag blij mee.
In het plaatsje De Hoef gaan we al om 11.30 uur aan de pannenkoeken. Ik kies voor de banaan-gember variant, heerlijk.
Wij blijven langs het water, hier Kromme Mijdrecht geheten, en rijden naar Kamerik, vlak bij Woerden. Leonie moppert volop op de versnellingsnaaf in haar Mango. De kabel is te lang en ze trapt af en toe loos. Da's vervelend, met een knieprothese moet je de knie geleidelijk belasten en de GVD's zijn niet van de lucht.
Voorbij Kamerik is Leonie het zat. Bert ' krijgt opdracht' om de naaf te repareren. Dat kost heel veel tijd en lukt uiteindelijk niet. De kabel is te lang en Bert en Ben gaan op zoek naar een kniptang. De Leatherman die ik in mijn gereedschapstas heb doet goede diensten. Zo goed dat Bert de Leatherman als nieuwe oogst beschouwt en 'm in zijn gereedschapstas opbergt. Niet gelukt Bert :).
Het plan om een lus via Haarzuilens te rijden kan niet meer uitgevoerd worden en we gaan richting Wilnis. Arnold en Marieke nodigen ons uit op de koffie en we warmen lekker door. Om precies 16.00 uur komt de zon voor het eerst in beeld. Het wordt nu een stuk aangenamer en om 16.30 uur gaat de steeds kleiner wordende groep fietsers richting Amsterdam-Zuid. Met Leonie, Bert en Björn rijden we snel door de stad en om 17.00 uur kan ik direct de pont over het Noordzeekanaal oprijden. Da's wel heel snel de stad doorcrossen.
De pont vertrekt onmiddellijk. In Zaandam gaat het gas er weer op en met 40 tot 42 km/u kan ik een comfortabel tempo aanhouden.
Ik begin een hinderlijk tikkend geluid te horen onderin de fiets. Zou dat niet toch de pedaal zijn? Ik zie evenwel niks dat daarop wijst. Bij Uitgeest wordt het tikken steeds luider en lijkt het alsof het plaatje onder mijn schoen los gaat zitten. Om kwart voor zes ben ik thuis.
Na het uitklikken zie ik wat er aan de hand is, de pedaal is losgelopen. Hij zit nog wel met genoeg draadgangen vast, maar lang zal dat niet meer duren. Moraal van dit verhaal, als je twijfelt over het al dan niet goed vastzitten van een onderdeel, nog een keer de sleutel erop en zekerheid creëren.
148 km.

Heerlijk fietsen

Vanmiddag om 16.00 uur passeert de grond voor onze nieuw te bouwen stolp bij de notaris in Heerhugowaard. Er is dus ruim de tijd om een rondje te fietsen.
Het is ronduit schitterend weer, volle zon, 19 gr. C. en een oostelijke wind met kracht 4 Bft. Het is heel druk bij de pont in Akersloot, maar ik mag altijd als eerste op de pont. Ik kan in de zijkant staan en beperk het aantal auto's dat mee kan niet. Er komt een gigantisch groot binnenschip voorbij dat achteruit vaart. Het schip kan blijkbaar nergens zwaaien, een mooi woord voor keren. Op het Alkmaardermeer doet het schip dit even later wel en vervolgt vooruit varend zijn weg.
De wind is behoorlijk straf. Volgens plan maak ik er een rustige trip van. Tegen wind rij ik makkelijk 33 km/u met hartslag 106. In De Rijp sla ik linksaf om via Noordeinde en Grootschermer naar Schermerhorn te rijden. Boven de Beemster verzamelen zich duizenden kieviten. Ze vliegen vrij loom rond en sparen kennelijk hun krachten voor de grote trek zuidwaarts.
Vanuit Schermerhorn rij ik oostwaarts richting Avenhorn. De fraaie Oostmijzerdijk is één van mijn favoriete wegen. Er rijden nu veel fietsers en zelfs een heel grote groep jongelui. Na wat toeteren maken ze keurig ruim baan en ik kan er met 35 km/u langs.
Vanuit Avenhorn neem ik de recent geasfalteerde weg naar Oudendijk. Deze weg is een feest om op te rijden, vlak als een biljartlaken. Via de provinciale weg bereik ik met 36 km/u en weer hartslag 106 het plaatsje Oosthuizen. Hier pak ik de oostelijke dijk van de Beemster op, ook een schitterende hoge dijkweg. Ik eet een banaan en ga even later weer rustig op weg. Het blijft heerlijk fietsen, weinig druk op de pedalen en toch een mooie snelheid. Omdat ik toch graag een behoorlijke druk op de pedalen zet, schakel ik al vlot naar de grote versnellingen. Als gevolg daarvan daalt mijn hartslag opvallend. Met 'halve' wind en 36,5 km/u kan ik mijn hartslag toch op 106 houden.
Na het passeren van het fort 'Benoorden Purmerend' daal ik af tot het oude zeeniveau, de Beemster in. Ik eet een broodje en zet aan om de lineaalrechte Rijperweg dwars door de Beemster af te rijden. Ik heb me voorgenomen om er een ontspannen ritje van te maken, vanmiddag wordt het spannend genoeg :). Met de hartslag op het ijkpunt van 106 rij ik nu 38 km/u. Ook nu weer is er een verschil van 5 km/u tussen tegen wind en voor de wind. Halve wind, een zeilersterm voor een wind die dwars inkomt, zit er precies tussen in.
Ik rij vlot door De Rijp en sla bij West-Graftdijk linksaf om via De Woude en Krommenie naar Uitgeest te rijden. Het gaat nu iets harder, het rijdt zo fantastisch dat ik mijn afspraak met mezelf van vanmorgen tijdelijk vergeet. Ik trap even door en zie de hartslagmeter oplopen tot 130. Eens kijken welke snelheid daarbij op de teller komt. Dat wordt 48 km/u, mooi toch?.
Twee en een half uur na vertrek ben ik weer thuis. Al met al een heerlijk ontspannen fietstochtje in voor deze tijd van het jaar onwaarschijnlijk mooie weersomstandigheden.
75 km.

Herfsttreffen niet, Volendam wel

Vrijdag zou de grond van onze nieuwe woning bij de notaris passeren. Door mijn vakantie en door de onderhandelingen met banken is dit niet gehaald. Het wordt nu komende woensdag. Ik had om die reden niet ingeschreven voor het Herfsttreffen. Ook de rechterknie moet worden ontzien. Volgende keer kan ik hopenlijk wel weer van de partij zijn.
Gisteren een trainingsritje gemaakt en ook nu doet de knie het prima.
Vandaag staat een iets langere rit op het programma naar Volendam.
Het is volledig bewolkt en de wind komt met kracht 4 Bft uit het zuidwesten. Het is 16 graden C. Ik trek de lange wielrenbroek aan en ook een shirt met lange mouwen bepalen vandaag mijn warme outfit.
Ik pomp de beide voorbanden op tot 6.3 bar, de achterband is nog tegen 7 bar, hard genoeg. Het fietsen gaat heerlijk licht, wat wil je ook met een perfect sporende Quest en de wind in de rug. Ik heb, na de reparatie bij Velomobiel, de vloerbedekking van Ventisit nog niet in de Quest gelegd. Dit levert me op slecht wegdek een concert van rammelend gereedschap op.
Via de pont in Akersloot rij ik naar West-Graftdijk, door naar De Rijp om vervolgens de Beemster in te duiken. Daar wordt ik langzaam ingehaald door een Citroen Picasso. Verderop stopt de Citroen en een lange slanke man wil graag dat ik stop. Even twijfel ik of ik wel zal stoppen, ik rij lekker 38 km/u, maar ik ben ook nieuwsgierig wie het is.
Het blijkt Pé Koomen te zijn, 66 jaar en rijder in Quest 136. Pé blijkt een regelmatige lezer van mijn blog te zijn. Hij herkende mij aan de zwarte tunnel en het derailleurhuis. We praten over de assen van de Quest. Pé gaat komende week ook naar Velomobiel.nl om zijn as te laten voorzien van een M8 bout. Pé is een sterke fietser, hij kan 100 km op de openbare weg afleggen met een gemiddelde van ruim 39 km/u, heel goed.
Al snel ga ik weer onderweg, en een 20 minuten later rij ik in drukte op de dijk. Het gefotografeer is niet van de lucht en ik krijg nu zelfs van een groep oudere dames een spontaan applaus. Ik dol wat met de Volendamse parkeerwachter bij hotel Spaander. Ik zeg dat de mensen blijkbaar voor mij en de Quest komen en niet voor Volendam. Hij laat zich niet gek maken.
Ik eet een banaan en ga tegen wind weer terug naar huis. Ook nu fietst het prettig.
Vlak voor de pont in Akersloot lopen drie mensen over de hele breedte van het fietspad naast elkaar. Ik nader met 40 km/u en verbaas me over het feit dat ze niet aan de kant gaan terwijl ze me toch recht aankijken. Naast één van de mensen loopt een grote witte hond. Ik kom steeds dichterbij en de drie donker gebrilde mensen blijven ijzerenheinig doorlopen. Ik claxonneer maar eens. Nu springen ze plotseling aan de kant, gek. Tijdens het passeren zie ik dat de hond wordt geleid door een .... rood-wit geblokt tuig. Sorry mensen, te laat gezien dat jullie visueel gehandicapt zijn.
Ik ben blij dat de knie geen problemen geeft.
Na 74 km ben ik weer thuis.
Totaal nu 6250 km.

Tennisarm en knikkende knie

Na het bezoek aan Velomobiel.nl voel ik pijn in mijn rechter elleboog. Waarschijnlijk ontstaan door het uit de bus tillen van de Quest. Met de gootjes gaat het geleidelijker, maar daar lachen ze bij Velomobiel natuurlijk om. Door intensief computer- en daardoor muisgebruik, gaat de pijn niet weg.
Na de reis naar Giessen, waar ik geen enkel physiek probleem had, heb ik nu een gevoel in mijn rechterknie dat ik niet eerder bespeurde. Bij het tijdens stand naar voren en direct daarna weer naar achteren bewegen van de knie, voel en hoor ik enkele knikken. Ik vind dat alarmerend. Maar even rustig aan dus.
Afgelopen woensdag met dit gammele lijf mezelf toch met enige moeite in de Quest gehesen en een trainingsrondje van 33 km gemaakt. Het schakelen gaat niet zonder pijn, maar is te doen. De knie draait gelukkig lekker.
Ik vertrek in het donker en gebruik nu continu de 12 Watt LED verlichting, de Lupine Wilma. Het wegdek is nat en dat absorbeert veel licht. Toch kan ik tot 40 km/u rijden en heb op 12 Watt een perfect zicht. Bij tegenliggers dim ik tot 1 Watt. Dat is flink minder en de snelheid moet dan een kilometer of 5 omlaag. Omdat de Lupine Wilma met één druk op de knop tussen 1 en 12 Watt schakelt, heb ik onmiddellijk weer veel licht als het kan. Het valt me trouwens mee dat ook bij vol licht de automobilisten betrekkelijk weinig seinen dat het teveel zou zijn. Mogelijk filtert de berm en begroeiing het licht en hebben de automobilisten er weinig hinder van.