Compagnie van Brederode

Vanmorgen rijden Kees, Martje, Ron en Katinka ons eiland op. Na de koffie rijden we met prachtig weer, 14 gr. C en een lichte zuiden wind naar Santpoort om een bezoek te brengen aan een middeleeuws tableau 'De Compagnie van Brederode'. Zij hebben hun tenten opgeslagen binnen de ruïne van Brederode in Santpoort, een toepasselijker plek is niet te bedenken.
Marian van Hattem, Kees' vrouw komt ons in middeleeuwse kleding al tegemoet met een houten knots. 'Wie moet er getuchtigd worden?'. Buiten wordt muziek gemaakt door een drietal muzikanten. De schutterij met kruisbogen is beneden in de tuin van de burcht actief. Iedereen mag schieten, leuk om te zien. Er wordt gekookt op een ouderwets vuur in een gat in de grond. Binnen in de ruïne worden middeleeuwse ambachten gedemonstreerd. Marian spint wol en een collega giet tin.
Er worden veel middeleeuwse gebruiksvoorwerpen getoond. Wat ik niet wist is dat er in de middeleeuwen ook al internet was. Het label in de kraag van een middeleeuwse tuniek toont dit duidelijk aan :).
We luisteren een uurtje naar de bijzonder leuke muziek, zitten lekker in de zon en verbazen ons over de talloze lieveheersbeestjes en vliegspinnetjes, een late eruptie van moeder natuur.
Als de broodjes op zijn gaat het weer noordwaarts. Eerst nog even lichte paniek. Katinka zakt met haar voorwiel tussen de planken van de brug en moet geholpen worden om uit de benarde situatie te komen.
Kees neemt een mooie route door bos waar de bladeren al massaal zijn afgevallen.
De route gaat weer via pont Buitenhuis. Dan linksaf om met de wind in rug de prachtige Zeedijk te nemen.
Kees slaat bij de provinciale weg niet rechtsaf, maar steekt over en trakteert ons op een mooie route over de eeuwenoude Lagendijk. Bij het strand van Dorregeest stoppen we even en de laatste etappe naar de pont Akersloot is snel afgelegd.
Daar scheiden onze wegen en met 42 km/u, ik mag met Marian mee naar de fysiotherapeut, ben ik om half vijf thuis.
Mooie rustige rit en een leuke bestemming.
67 km.

Rondje Noord-Holland

Het is vanmorgen 5 graden C. als ik onderweg ga naar Heerhugowaard. Met Kees rijden we een rondje Noord-Holland, nu een keer linksom. Wij rijden door midden Noord-Holland en komen langs het veelbesproken Wognum. Vanuit Medemblik gaat het noordwaarts. Kees begint vrijwel direct stevig door te rijden. 40 km/u is niet genoeg, hij heeft er echt zin in en Kees voert de snelheid op tot 48 km/u. Dat smaakt naar meer en ik gooi er met 52 km/u nog een schepje bovenop. Dat is Kees te gek en ik zie hem langzamerhand in mijn spiegels verdwijnen.
Vlak voor Den Oever voel ik mijn linker knie. Ik laat me uitbollen en zie al vrij snel Kees weer aankomen. Hij heeft tot 53 km/u gereden om in mijn buurt te blijven. De horeca in Den Oever is, met uitzondering van een visrestaurant, gesloten. We eten een meegenomen broodje en drinken een drankje in het zonnetje.
Dan draaien we de solide zeedijk op en verlaten deze al snel weer om over het voormalige eiland Wieringen naar Den Helder te koersen. Mijn knie blijft zeuren, geen best voorteken voor de wedstrijd Lelystad-Enkhuizen-Lelystad komend weekend.
Buiten Hypolytushoef rij ik bij wegwerkzaamheden verkeerd en dreig de snelweg op te rijden. Er is een bypass maar ik heb niet in de gaten dat mijn rechterwiel op een hoge zandwal terecht komt. Ik dreig om te slaan en ik vraag aan Kees of ie mij wil helpen uitstappen. Kees wil weten wanneer een Quest nu echt omslaat en trekt licht aan de rand van het instapgat. De Quest kantelt nu echt en Kees heeft handen en voeten nodig om me overeind te houden. Ik klamp me aan Kees vast en stap uit. Wat een klucht.
Op het asfalt teruggekomen zit ik op de achterkant van het instapgat. Het waait echt stevig en de Quest begint te rijden. Met mijn armen uit elkaar vergroot ik het wind vangend oppervlak en de fiets versnelt verder. Kees vindt het wel een plaatje waard.
In Den Helder denk ik dat wij koffie gaan drinken. Kees gaat op zoek naar wat ie zegt 'een bruin café'. Dat blijkt er niet te zijn en we belanden in Huisduinen in de fraaie uitspanning Nogal Wiedes. Van daaruit is prachtig de Razende Bol te zien. Kees trakteert op dubbele espresso met appeltaart, heerlijk. Er blijken naast ons twee wielrensters uit Beverwijk te zitten. De vriendinnen zijn onder de indruk van de snelheid die wij zeggen met onze Quest te halen.
Ik heb geen behoefte met mijn gammele knie om de route door de duinen te rijden. Nu maar even op het vlakke blijven en op naar het fietspad langs het Noord-Hollands kanaal. Dat levert een aardige omweg op, het vliegveld De Kooi ligt in de weg en hoewel we al bijna in Callantsoog waren, zijn we nu weer terug in Den Helder ;).
Op het fietspad langs het kanaal kan ik, ondanks de pittige tegenwind, rond 30 km/u per uur aanhouden. De knie blijft zeuren, maar het blijft doenlijk.
Onderweg worden we verschillende keren geconfronteerd met auto's die onze doorgang totaal versperren. Kees kan in Sint Maartensvlotbrug niet verder door een bus die heel lang het fietspad verspert, ik moet lang wachten als een tweetal jonge dames onze passage versperren. Ze zegt heel lief 'sorry' en dan is het natuurlijk prima :).
Via Alkmaar komen we uit bij het grote tuincentrum van Ranzijn. Daar scheiden onze wegen en begin ik aan de laatste 12 kilometer naar De Woude.

Vandaag heb ik provisorisch het Versatile ruitje op de Quest geplakt. Ik ben er nog niet erg van overtuigd. Het eerste oordeel is dat de beperking van het zicht, ik kan net over het ruitje heen kijken, niet opweegt tegen de geringe beperking van wind in mijn gezicht en op mijn bovenlichaam.
Waarom geeft mijn linker knie trouwens problemen? Links heb ik nog nooit problemen gehad, wel rechts. Ik denk dat het komt omdat het SPD schoenplaatje na de laatste verplaatsing niet helemaal goed staat. Ook is het plaatje erg vast aangedraaid waardoor de schoen bijna niet kan draaien.
Frisse maar mooie rit van 165 km.

Tacx keramische derailleur wieltjes

Vanmorgen sta ik onder de douche, hoofd vol shampoo als er plotseling geen druppel water meer uit de douchekop komt. Een waterleidingbuis is kapot en de reparatie duurt een paar uur. Kees wil ik waarschuwen dat we noch koffie kunnen zetten, noch het toilet kunnen gebruiken. Volgens goed gebruik is Kees al onderweg en zijn GSM doet weer niet waar deze voor is gemaakt. Even later is Kees er en vlak na de middag is er ook weer water en kunnen we ons laven aan een goede espresso.

Kees wil de Tacx T4065 derailleur wieltjes wel even vervangen. De standaard derailleur heeft metalen glijlagers en dat is niet erg geavanceerd. De Tacx wieltjes hebben hybride keramische lagers en dat loopt een heel stuk beter. Bij Derks Wielersport zijn ze voor € 21,95 per set van twee te koop.

Overweeg je om dit ook te doen, let dan op een paar zaken. Allereerst zijn er een boven- en een onderwieltje. Dit staat er als 'upper' en 'lower' op. Monteer bij de vervanging de juiste passende kunststof opsluit ringen. Bij mijn fiets is dit de serie van vier ringetjes uit de serie C. Hoewel de totale dikte van het oorspronkelijke lagersetje 8,20 mm is, is dit met de Tacx set niet te realiseren. De dunste passende kunststof ringetjes maakt het geheel een halve millimeter dikker. Dit kan zonder meer worden gemonteerd.

Wereldrecords in Apeldoorn en overleg velomobielband

Vanmorgen rij ik naar Apeldoorn om een gesprek te hebben met Guido Mertens, race support manager van Schwalbe. Ik ga vroeg genoeg op weg om de helft van de uurs-race van Gert-Jan Wijers te zien. Helaas sta ik drie kwartier stil op de A1 en mis zijn hele recordpoging. Als ik Omnisport binnen loop komt Gert-Jans' vrouw enthousiast naar me toe met het mooie bericht dat Gert-Jan zijn wereldrecord weer terug heeft veroverd. Hij heeft zijn oude record van 50,3 km omhoog bijgesteld naar 51,1 km/u.
Ook de 200 meter sprints met vliegende start leveren een nieuwe wereldrecordhouder van ruim 67 km/u op voor de Amerikaan Sean Costin.
De tijdwaarneming vecht tegen tegenslag, er moeten enkele pogingen over, maar uiteindelijk komt alles goed.

Omnisport is een grootse sport accommodatie, vooral de houten baan is strak als een biljartlaken. Leuk is ook dat er tussen de ligfiets wedstrijden ook racefietsers actief zijn. Niet de allerminsten trouwens, een man als Theo Bos doet ook mee.
Guido Mertens, hij racet ook mee, neemt aan het eind van de middag ruim de tijd om met mij te praten over de mogelijke ontwikkeling van een velomobielband. Hoewel ik al in gesprek ben met Vredestein, heeft Hans van Vugt mijn plannen besproken met de hoofddirectie van Schwalbe en dit gesprek gearrangeerd.
Ik heb een aantal banden mee en laat tenslotte een nieuwe - kostbare - Avocet Fasgrip achter die Guido mee zal nemen naar de ontwikkelaars van Schwalbe. Het vervolg horen jullie uiteraard.

Op een van de foto's zit een jongeman op de ligfiets van Ellen van Vugt. Ja, dat is Theo Bos. Hij wil best een paar rondjes rijden, maar moet zelf eerst een koers achter dernies rijden.

Tenslotte maak ik kennis met Gary Hill van recumbents.com. Gary, Hans Wessels, M5 ligfietsen en ondergetekende sponsoren het prijzengeld voor dit evenement.

Senz paraplu of Versatile dakje

Ik ben een mooi weer fietser. Als het regent of buienradar.nl belooft me dat het langdurig gaat regenen, kies ik er in de regel voor om thuis te blijven. Ben ik onderweg en het gaat toch regenen, geen nood. Het blijft vervelend om mijn bril steeds te moeten wissen en om je heen wordt het er niet fraaier op.
Nu het slechtere weer ons vaker ten deel valt, en de berichten op de mailinglijst over petten, dakjes en windschermen weer dagelijks langskomen, doe ik ook maar eens een duit in het zakje. Lang heb ik getwijfeld over het aanschaffen van het zogenaamde Versatile dakje. Dit dakje ziet er fraai uit, maar zit je daar wel redelijk droog onder? Het antwoord is alleen ja mits .... je ook de schuimkap erop hebt. En daar zit voor mij meteen de beperking, ik hou niet zo van die kap. Het wordt er al gauw benauwd onder, zeker als de temperatuur de kap eigenlijk niet nodig maakt. Bij normale temperaturen en stevig doorfietsen, word je onder de kap door het zweet net zo nat als van een gemiddelde regenbui. Ook vind ik het uitstappen met dakje en kap een heel gedoe. Geen Versatile dakje dus.
Daarom heb ik een kleine paraplu, de Senz mini aangeschaft. Deze paraplu dekt het hele instapgat af en maakt de schuimkap dus overbodig. Tijdens het eerste tochtje in de regen is dit gebleken. Toen moest ik de plu nog met de hand vasthouden. Daar moest nog wat op gevonden worden. De oplossing is nog niet zo makkelijk, zeker niet als je in de Quest geen gaten wil boren.
De oplossing is de volgende. Boven de klem op de staande stuurstang waar de bediening van richtingaanwijzers en claxon zit, komt een tweede klem. Op deze klem wordt onder een schuine hoek een 8 mm RVS pijpje gelast dat onder het stuur door vlak voor de voorkant van het stuur, direct naast de rechter derailleurgreep, omhoog komt. Dit is nodig omdat ik met mijn linkerhand rem en daar nu geen hinder van zal ondervinden. Op het uiteinde van het 8 mm pijpje, wordt een pijpje gelast met een binnendiameter van 11 mm. De knop van de Senz wordt eraf gezaagd en de 11 mm dikke buis van de Senz kan dan in het pijpje van 11 mm zakken. De Senz moet daarin vrij ronddraaien om zich te allen tijde recht in de wind te kunnen keren.
De klem en het pijpje worden één geheel, het klemmetje krijgt aan één kant een scharniertje zodat er niks kwijt kan raken. Een met de hand aan te draaien wartelmoer zorgt voor een voldoende klemvaste verbinding.
En wat nou als de temperatuur daalt en je én de schuimkap én de paraplu wil gebruiken? Ik hoor het jullie denken. Gewoon een sleuf maken in de schuimkap. Daarmee kun je het stuurtje en dus de paraplu naar de richting van waaruit de regen komt, kantelen. Op de foto die Kees tijdens de maidentrip maakte is te zien dat ik de paraplu naar rechts kantel.
Om te voorkomen dat er water door het sleufgat naar binnen sijpelt, plak ik twee elkaar overlappende rubber flapjes op de schuimkap.
Op de iPhone zie ik vanmorgen, dat het hier nu Bft 6, in vlagen zelfs 7 waait. Samen met Marian bepaal ik welke hoek het pijpje moet maken t.o.v. verticaal. De Senz gaat namelijk iets voorover staan in de wind. De foto's maken dit duidelijk.
Kees Koopman, mijn vaste RVS kunstenaar gaat dit maken. Uiteraard hou ik jullie op de hoogte van de resultaten.

Naar Dronten voor til hulpmiddel

Vanmorgen rijden Kees en ik naar Dronten. Het is nog donker als ik de Quest op de oprit zet. Mooi weer, maar met 8 gr. C heel fris. Om half negen rendez-vous met Kees in Avenhorn. Langs de inmiddels bijna blindelings te vinden weg naar Enkhuizen, pauzeren we even op de toerit naar de dijk Enkhuizen - Lelystad. Kees heeft koffie mee en een eerste broodje gaat er na 47 km al wel in.
Op de zonovergoten dijk, het zicht is eindeloos en de wind in de rug, rijden we de hele weg 38 tot 40 km/u.
Bij de sluizen wordt de weg opnieuw geasfalteerd. We moeten oversteken naar het fietspad aan de overkant, maar daar wordt met hogedruk reinigers de weg behandeld. Daarom maar op de hoofdrijbaan. Een wegwerker roept hard dat we terug moeten, maar aangezien hij geen politieman met motor is, trekken we ons er niks van aan.
In Lelystad heb ik voor het eerst de GPS niet aan. Dat pakt niet helemaal goed uit. Kees rijdt goed, ik sla een keer te vroeg af. Even later rijdt Kees verkeerd en op de terugweg sla ik een keer te vroeg af. Toch maar weer aanzetten dat kastje.
Theo zal het eerder al op deze blog genoemde onzichtbare draagoog monteren. Het is even de vraag of de top van de fiets eraf moet, maar dat blijkt niet nodig. Theo laat de Quest letterlijk door zijn hoeven zakken en kan via het gat van de derailleur het draagoog monteren. Uiteraard wordt eerst een keurig rechthoekig gat gezaagd en de schroefgaatjes op de juiste steek geboord.
Als het achterlicht, dat moet er even uit om het draagoog goed te monteren, weer is vastgelijmd kan de Quest voor de eerste keer aan het oog worden opgetild. Dat gaat uitstekend. Het oog zit zo laag dat de Quest rechtop staand keurig met zijn achterwiel van de grond komt. De fiets kan met de wijsvinger, maar ook met de middelvinger worden opgetild.
Nou nog even de zwarte kunststof oranje spuiten en Wim heeft zijn zin.
Theo draait ook de moer die de achteras opsluit nog tweederde slag aan. Hiermee is het hinderlijke kraakgeluidje verleden tijd.
Tegen twee uur rijden we weg bij Velomobiel.nl. Niet nadat we Ymte succes hebben gewenst met zijn komende fietstocht naar Kopenhagen. 700 km in twee en halve dag, knap hoor.
Eerst nog even langs bij Tempelman. Ik wil experimenteren met het Versatile windschermpje. Gerrit is heel behulpzaam en maakt alle klittenband rondjes voor me klaar.

De terugrit gaat heel wat kalmer dan de heenreis. De wind is een stevige Bft 4 geworden uit het noordoosten. Kees houdt het tempo op rond 28 km/u. Na een tijdje vindt ie dat toch teveel een oude mannen tempo en verhoogt de snelheid naar 32 km/u. Bij het aquaduct trap ik even lekker mee en zie later dat de snelheid daar is opgelopen tot 67 km/u.
Op onze vaste stop aan het eind van de dijk genieten we in de luwte even van de zon. Kees is door zijn etensvoorraad heen en kijkt of ik nog een broodje over heb. Voor een goede vriend heeft Wim wel wat over en Kees scoort mijn laatste broodje :).
Om even na half zes rij ik het eiland weer op. Pontbaas Cor Helder vraagt of ik de hele dag heb gefietst. Met 192 km scheelt dat inderdaad niet zoveel.

We gaan naar Zandvoort, we gaan naar Zandvoort

Vanmiddag rijden Kees en ik eens naar een niet voor hand liggende bestemming, Zandvoort. Waarom Zandvoort? Gewoon, eens een andere bestemming. Met fris weer, een graad of 13, af en toe zon, maar ook af en toe een buitje, rijden we via de Nauernase vaart naar pont Buitenhuizen. De weg wordt opgelapt met stukken nieuw asfalt. Gelukkig kunnen we langs de machines rijden.
Bij de pont aangekomen vaart deze net weg. Geen nood, we zitten in de luwte van de snackbar lekker in het zonnetje.
Als de pont terug is en wij erop rijden, rijdt er ook een witte Twike op. De Twike is een elektrisch wagentje waarmee ook gefietst kan worden. De eigenaar en zijn vrouw, huisarts Kramer uit Limmen, vertelt enthousiast over zijn kostbare milieuvriendelijke vehikel. De Twike kan 150 tot 200 km afleggen op een acculading. Trots vertelt de bestuurder dat 100 km rijden hem maar 1 euro stroom kost. Met de hand voor de mond vertelt mevrouw Kramer dat het tweepersoons karretje wel 32.000 euro kost. Ook meldt ze dat als de Twike 90 km per uur rijdt het machien wel begint te schudden. Daarom gaan ze niet door de tunnels, maar over de pont. Daar mogen ze gratis mee over, dat dan weer wel. Ze besparen over 100.000 km dus 4000 euro aan brandstof. Daaruit blijkt zonneklaar dat een kleine auto sneller, goedkoper en comfortabeler is.
Op de pont rommelt Kees wat met zijn GPS, maar ik mag toch voorop rijden :).
We rijden over het slechte fietspad langs zijkanaal C naar Spaarndam. Via Haarlem doorkruisen we Santpoort, Bloemendaal en Overveen. We belanden weer op een voor asfaltering werkzaamheden afgesloten weg. Ook nu kunnen we er langs, al is het fietspad opeens wel een diep gat geworden. De rijbaan is net klaar en nog plakkerig. Kleine steentjes lanceren zich even later in de wielkast. Voor we de badplaats bereiken moeten we slalommen op een fietspad met een tiental hekken waar we net langs kunnen rijden.
In Zandvoort vinden we snel de boulevard en belanden in een zeeroversnest, nou ja een restaurant met die naam. De espresso is Ok en de mensen in het restaurant vragen honderduit over onze bijzondere fietsen. Kees denkt dat ie al op het circuit is en rijdt rondjes om een standbeeld. Dat circuit passeren we even later als we weer richting IJmuiden gaan.
Het begint nu voor de tweede keer flink te regenen en de kap gaat er weer op.
Het plan om in IJmuiden de sluizen over gaan ruilen we in voor een mooie snelle rit langs het Noordzee kanaal naar de pont die we eerder ook al namen. Dit fietspad heeft helaas ter hoogte van een bushalte enkele steile hindernissen. Onze Questen, we rijden daar 39 km/u, vliegen letterlijk door de lucht.
Als we over het Noordzeekanaal zijn, blijken de asfalteringswerkzaamheden langs de vaart afgerond te zijn. Zonder hinder komen we in De Woude waar ik linksaf ga en Kees de laatste 17 km naar Heerhugowaard aanvangt.
Morgen naar Dronten voor het inbouwen van het wegklapbare draagoog
78 km

Rondje Noord-Holland en ... toch weer niet

Vanmorgen rij ik in de met een 8 gr. C. heel frisse morgen naar Kees in Heerhugowaard. Samen met Sebastiaan Talsma rijden we een rondje Noord-Holland. Sebastiaan is er evenwel niet, blijkt toch tot 13.00 uur te moeten werken. Geen nood, met zijn tweeën fietsen is ook prima. We spreken af via Geestmerambacht noordwaarts te rijden, via Den Helder en Wieringen naar Den Oever. Dan via Medemblik weer op huis aan.
Het weer is prachtig en 3 tot 4 Bft uit het oosten is prima te doen. Om 11.00 uur hebben we de koffie met koek achter de kiezen en gaan van start. Door de Geestmerambacht gaan we op Schoorl aan. Kees krijgt een telefoontje van Sebastiaan en besluit de route te wijzigen. Om 13.00 uur wil hij bij Sebastiaan in Heerhugowaard zijn. Mwooah, dat was niet helemaal mijn bedoeling. Kees zegt iets van 'Sebastiaan kan maar heel zelden meerijden', en gaat richting de duinen bij Schoorl. Op dat moment heb ik nog niet door dat dit nog even niet de goede biotoop voor mijn kwakkelende achillespees is. Al bij de eerste lange klim begint de pees te prikken en hoewel het niet echt pijn doet, voelt het niet goed. Ik verlaag het tempo en zie Kees af en toe stoppen om op me te wachten. Aan het eind van een klimmetje kom ik langzaam boven. Twee dames bieden aan mij voort te duwen, het moet niet erger worden :). Kees snapt dat het niet echt lekker gaat en via Bergen aan Zee gaan we terug naar Alkmaar. Daar hou ik het voor gezien en peddel rustig naar De Woude.
68 km.

Fietspomp zonder hinder mee

Enige tijd geleden las ik, waarschijnlijk op een blog die ik helaas niet meer kan vinden, een tip over het zonder hinder opbergen van de kunststof Halfords fietspomp. De collega-blogger had een stukje klittenband op de zijkant van de voet van zijn pomp geplakt. Het contra-klittenband op de binnenkant van de Quest op een zodanige plek dat de pomp vrijwel achterin de fiets belandt. Dat heb ik ook gedaan en inderdaad verdwijnt de pomp achterin de fiets waar normaal niets te stouwen is. Toch is ie in één beweging tevoorschijn gehaald en dankzij het klittenband rammelt er niks. Wel heb ik de noppenfolie waarin de pomp altijd al werd verpakt in ere gehouden. Samen met het gereedschap en de reserve-band is de rechterkant van de Quest nu het service gedeelte.
Wil de blogger die deze goede tip voorstelde zich melden? Die krijgt dan hier uiteraard de 'credits'.

Naschrift.
Ietwat schlemielig dat ik de bedenker van deze tip niet kan vinden. Toch maar wat beter googelen. De zoekwoorden 'halfords pomp klittenband' leveren direct de goede blogger op. Het is de blog van Quest 342 van Marcel Prins.
De blogvermelding is te vinden op: http://velo-quest.blogspot.com/2009/08/pomp-en-vrouwlijk-vernuft.html

Bramen en peren

Tegen de middag komt Kees langs. Ik heb sinds vorige week dinsdag niet meer gefietst om de achillespees te sparen. Zaterdag is deze nog flink op de proef gesteld tijdens het plukken van peren in onze achtertuin.
Toch maar een stukje fietsen. Richting Purmerend is altijd een prettig begin van een tochtje. De achillespees houdt zich behoorlijk goed en het fietsen gaat fijn. Nog steeds heerlijk dat de fiets zo stil is. Wel verdenk ik de achteras van een kraakje, vooral in bochten naar links goed hoorbaar. Via Purmerend rijden we over de Oostdijk naar Oosthuizen. Daar rijden we langs het smalle fietspad naar Beets. Kees vraagt of ik hier al eens geweest ben. Ja hoor Kees, als je mijn blog leest, inclusief de foto's van de bloemen en een modderzee, weet je dat ;).
Na de knik in het fietspad naar Beets ziet Kees plotseling bramen, en niet zo zuinig ook. We stappen uit en doen ons tegoed aan werkelijk kostelijke bramen. Kees laat ze meestal links liggen, maar gaat nu ook aan de smikkel.
Het begint te motregenen en dat is voor mij het sein om de rit niet langer te maken.
Via Schermerhorn, Noordeinde en Driehuizen bereiken we weer samen De Woude. Kees wil graag van onze overvloedige perenoogst een paar soorten meenemen. Het worden conferences en twee zakken grote stoofperen. Ik zet er een foto bij, mogelijk weet een van de lezers welke rassen dit zijn.
Met enige moeite, zo'n 15 kg peren in je fiets merk je heel duidelijk, komt Kees op gang.
50 km

Brillen en hinderlijk geluid

Tijdens het fietsen zit ik met mijn hoofd in de wind. Mogelijk kan een klein windschermpje dit wat verbeteren, maar tot nu toe heb ik dit niet aangebracht. Wat mij steeds weer opvalt is het enorme lawaai dat een normale bril veroorzaakt. Nu weten de vaste lezers dat ik een geluidsneuroot ben. Het moet gewoon stil in de fiets zijn en liefst ook daarbuiten. Een enkele keer vergeet ik mijn fietsbril op te zetten. Zo gauw ik op snelheid ben wordt ik door het lawaai van de wind rond mijn normale montuur erop geattendeerd dat deze bril af moet. Nadat ik de Alpina Pro Sport 60 heb opgezet is het weer rustig.
Nu snap ik ook dat veel mensen het lawaai in hun Quest niet goed kunnen horen, op snelheid hebben ze door hun normale bril al zoveel lawaai om hun hoofd dat ze de fiets al snel niet meer als grootste geluidsbron ervaren.
De Alpina is een mogelijkheid, iedere andere bril die de luchtstroom goed geleid is natuurlijk OK. De Alpina heb ik laten voorzien van een groot glas en is standaard uitgerust met een donker opklikbaar scherm. Het polycarbonaat daarvan is goed tegen krassen beschermd. Ik heb de bril nu 5 jaar in gebruik en er is nog geen noodzaak tot het vervangen van schermen.
Al degenen die een stille Quest willen, eerst even het geluid van je bril elimineren.

GPS, accu's en batterijen (Sanyo Eneloop)

Tijdens de rit naar en van Borkum, heb ik zeer intensief gebruik gemaakt van de Garmin Oregon 400T GPS. Op de heenweg is het apparaat de hele dag bezig geweest om de route naar Eemshaven te routeren. Zou de groep hem gesmeerd zijn, geen nood, de Oregon berekent continue de optimale route naar de Eemshaven. Let er wel op dat je een routeerbare kaart in de Oregon hebt. Topo Nederland doet dit bijv. niet. Ook de meegeleverde Europakaart doet het niet. De gratis OSM kaart doet dit wel. 'Enable' niet alleen de OSM kaart, maar ook Topo Nederland. Met alleen OSM enabled ziet het kaartbeeld er heel matig uit. Met Topo Nederland erbij is letterlijk iedere sloot, huis of boomgaard te zien. Tijdens het rijden kijk ik altijd in 'Automotive' beeld. De weg en afslagen voor in beeld zijn dan groot, terwijl je achter in beeld nog tamelijk veel details waarneemt.

Ik had maar 4 AA NiMH accu's mee, 2x GP 2700 en 2x Sanyo 2700. De GP 2700 zijn van mindere kwaliteit dan de Sanyo's. Deze laatste beschouw ik als de beste accu's die te koop zijn. Een lader, gauw te zwaar en te groot, had ik niet mee. De GP's zijn op de heenweg al aan hun eind en vervang ik door de Sanyo cellen. Op het eiland Borkum is er weinig gebruik gemaakt van de GPS. Op de terugreis van het eiland naar Groningen heeft de Oregon wel dienst gedaan. Naar Onstwedde hebben we de kaart gebruikt.

Vanaf Onstwedde tot aan Bolsward, het eerste stuk beschreef ik al, maakten we gebruik van de kaart. Al snel zijn we overgeschakeld naar het routeren met de Oregon, een verademing. In tegenstelling tot veel andere TomTom-achtigen kun je instellingen maken voor fietsroutes. Je kunt allerlei voorwaarden stellen aan je route. Het uitsluiten van snelwegen, tolwegen en onverharde wegen zijn een paar voorbeelden.
Vlak na vertrek zijn de Sanyo's aan hun eind. Kees heeft nog twee geladen GP 2300 accu's die het een viertal uren weten vol te houden. Kees heeft ook nog twee Gamma Alkaline batterijen. Die geven al na twee uur de geest. Bij een Texaco station kopen we een viertal alkaline batterijen, althans dat denken wij. Het blijken, ondanks de hoge prijs van 5 euro zink-carbon batterijen. Een set van twee gaat nog geen uur mee in de GPS. Rommel dus, of eerlijker, ongeschikt voor gebruik in de GPS.

Ik raak op de een of andere manier nogal eens accu's kwijt. Ik leen ze soms uit en vergeet onmiddellijk aan wie. Ook stop ik ze wel eens in huishoudelijke apparaten waar ze vrij snel in leeglopen. Kan dat niet beter?
Allereerst zal ik een paar setjes Sanyo 2700 Mah accu's aanschaffen. Daarnaast een aantal Sanyo Eneloop accu's. Nog nooit van gehoord?
Eneloops worden gemaakt door Sanyo en hebben de volgende kenmerken:

# geladen voor gebruik direct uit de verpakking
# opslag met een minimaal verlies aan vermogen (85% van de lading is na één jaar opslag nog aanwezig)
# universele toepassing, geschikt voor alle apparatuur die normaal op 1,5 volt werkt
# ultra krachtig (4 maal krachtiger dan alkalinebatterij )
# 1000 x herlaadbaar
# zonder verlies aan vermogen bij koud weer
# te verwaarlozen geheugeneffect
# 100% recycleerbaar

Ze zijn weliswaar maar 2000 Mah, maar blijken in de praktijk taaier dan menig 2700 Mah celletje.
Uiteraard gaan deze accu's ook leeg, maar een klein reisladertje, Sanyo levert deze voor 2 accu's met een gewicht van maar 78 gram, moet de ideale compagnon zijn. Bekend is dat normale NiMH accu's een flinke zelfontlading hebben. Fabrikanten beweren dat het 15 tot 20% per maand is, de praktijk wijst uit dat het zeker 2% per dag is. Een maand na opladen is er dus minder dan de helft van de energie beschikbaar. Wil je een beeld hebben van de netto capaciteit van de verschillende merken NiMH accu,s, kijk dan even op:
http://batterylab.net/
Je ziet dat de Sanyo's de beste zijn. Mijn GP 2700, ze halen nieuw maar ruim 2300 Mah, zijn na ongeveer een jaar gebruik al in capaciteit gezakt naar rond 2150 Mah. Alkaline batterijen zijn vooral goed in het lang leveren van weinig stroom, het snel leegtrekken voor een lamp of GPS vinden ze niet prettig. Ze storten dan 4x zo snel in als goede NiMH accu's, terwijl ze voor gebruik in een klok zelfs 50% langer meegaan dan NiMH accu's.

Even rondkijken op het internet levert prijsverschillen op tot een factor 2. Zoek niet verder, bestel ze bij www.nkon.nl. Deze leverancier hanteert een bijzonder laag prijsniveau van onder de 10 euro voor een viertal 2700 Mah Sanyo accu's. Ook de Eneloops hebben een vergelijkbaar laag prijsniveau. Veel webwinkels rekenen tot het dubbele voor dezelfde spullen, wees gewaarschuwd.