LEL, LEK

Gisteren de Quest enigermate geprepareerd. Dit keer geen wielstroomlijnkappen en ook geen Lycra op de voetengaten. Wel breng ik de oude Lexan strippen rond de wielen aan. Ook breng ik voor de winter weer de voetenstrip onder de fiets aan. Ik ben benieuwd of me dit veel snelheid zal kosten.

Vanmorgen de Quest op de imperiaal gezet en door een buiig en winderig Noord-Holland via Enkhuizen op weg naar Lelystad. Daar druppelt de vaste ploeg deelnemers binnen. Daniel Fenn van Beyss heeft zijn nieuwe mini Evo-K mee. Was de Evo-K, rechts op de foto, al een kleine opdonder, dit is helemaal een mini. Met alle consequenties van dien. Als je voor in de fiets wat moet doen moet je een slangenmens zijn.

Het waait Bft 5 met uitschieters tot Bft 6. Heel langzaam neemt de wind iets af. Als ik mag vertrekken spettert het wat. Al gauw staat de GPS op 63 km/u. Dat kan ik vasthouden tot de tweede flauwe bocht. Daarna komt de wind wat zijdelings in en zakt de snelheid tot 58 km/u. Dit gaat best lekker en de deelnemer die twee minuten voor me is gestart komt vlot dichterbij. De snelheid is nauwelijks lager dan vorig jaar.

Na Checkpoint Charly, halverwege het eerste stuk, moet ik steeds harder trappen om zelfs maar 50 km/u te kunnen vasthouden. Als ik even later de Quest wat voel dweilen weet ik hoe laat het is. De Furious Fred achterband is lek. Voor vertrek heb ik reservebanden en de pomp ingeladen. Ook een fleece jack en een regenjack zijn aan boord. Dat blijkt met deze lage temperatuur van 9 gr. C een wijze beslissing. Een oudere racefietser stopt en denkt dat ik in grote problemen ben. Hij wil wel eens zien hoe ik dit aanpak. Als de lekke band met binnenband met één beweging uit de wielkast komt is ie oprecht verbaasd.

Jan van Steeg stopt achter me. Ik zeg dat ik me wel kan redden. Jan roept dat ie ook een lekke achterband heeft en gaat aan de slag om de band op te pompen.
Mijn nieuwe binnenband wil slecht op druk komen en als ik eenmaal weer onderweg ben is ie zo weer leeg. Het ventiel interieur van het Franse ventiel zit los en een tangetje heb ik niet mee. Ik bel via Marcel V. Jan Geel met het verzoek me met mijn auto te komen halen.

Jan is er na enige tijd, ik had hem helaas de verkeerde kant opgestuurd, en we laden de Quest op de auto. Terug bij de start lever ik mijn transponder in en klets met deze en gene nog wat na. Na de prijsuitreiking is het wachten op Mark Burgers en zijn zoon. Ze worden na 2 uur en drie kwartier fietsen door iedereen met applaus ontvangen.

Ymte blijkt, ondanks zijn weer opspelende achillespees blessure de wedstrijd toch gewonnen te hebben. 2 minuten later komt Daniel Fenn binnen. Hij heeft de hooggespannen verwachtingen over de kleine Evo niet waargemaakt. 0,6 seconde later, ja echt 0,6 seconde later, komt Theo van Andel als derde over de finish. Records worden er niet gebroken, de wind is te hard en komt uit de verkeerde hoek.
Volgend jaar beter.