Zonnepanelen en een loopje met de waarheid

Wij hebben in onze flinke stolpboerderij, mede door de warmtepomp, een hoog stroomverbruik. Het gasverbruik is met 20 m3, alleen voor koken, vrijwel nihil.
Om dit verbruik milieuvriendelijk te produceren heb ik gekeken naar de aanschaf van zonnepanelen. Niet op de boerderij zelf, maar op een weilandje vlak bij.
Op het internet zijn heel veel aanbieders actief die complete systemen leveren. Ze beloven terugverdien tijden van ongeveer 5 jaar. Er zijn zelfs leveranciers die me na 25 jaar een rendement van 154.005 euro beloven. Zo'n leverancier is zonnepanelen.nl ofwel Metdezon. 154.005 gedeeld door 25 is een rendement van 6.160 euro per jaar. Dat lijkt Wim wel wat. Maar .... Wim wordt achterdochtig omdat ie per jaar minder dan een derde van dat bedrag aan zijn energieleverancier betaalt.

Eerst maar eens een spreadsheet maken en met redelijke uitgangspunten de investering door rekenen. En daaruit blijkt dat zonnepanelen helemaal geen positief rendement hebben. Bij een investering van 35.581 euro blijkt dat zonnepanelen een nadelige uitkomst hebben van 476 euro per jaar. Toegegeven, wij hebben van Essent een gunstige KWu prijs gekregen. Ook speelt een rol dat boven 10.000 KWu de belasting per KWu 8,5 cent daalt.

Ik heb mijn bevindingen uiteraard besproken met Metdezon. Zij vinden het 'allemaal niet zo'n vaart lopen'. Ze gaan niet in op mijn argumenten. Ze wijzen op het 'feit' dat het CBS al vele jaren een prijsstijging van energie van 11% verkondigt. Hoe kunnen wij dan een netto KWu prijs laag van 1,11 eurocent en 3,33 eurocent hoog betalen. Die prijzen zijn historisch laag.

Feit is dat Metdezon geen rekening houdt met:

* renteverlies
* afschrijving
* onderhoud
* verzekering
* vervanging omvormer na 10 - 12 jaar

Als je dit allemaal 'vergeet' doe je de waarheid wel heel veel geweld aan.

Nog maar even geen zonnepanelen. Om het milieu te ontzien maak ik liever veel fietskilometers.

Uitwijken, van de dijk af, het kanaal in

Vanavond rij ik een trainingsrondje. De temperatuur is 14 gr. C. en de zon staat al laag boven de horizon. Normaal geen probleem maar vanavond wel. De rit gaat nu linksom, eerst langs het Noord-Hollands kanaal, dan langs de opnieuw geasfalteerde Noordervaart.

Vervolgens via de drie Schermer molens richting Driehuizen. De bocht bij Driehuizen is niet erg overzichtelijk. Nu rij ik daar rechtsaf en kijk recht in de zon. Op het moment dat ik bocht uitkom zie ik recht voor me een bestelauto met een grote gele aanhangwagen aankomen.Veel ruimte heb ik rechts niet, de bestuurder van de combinatie rijdt midden op de dijk. De eerlijkheid gebiedt me te zeggen dat mijn snelheid te hoog is om nog veilig naar rechts te sturen. De kans dat ik zal omslaan en alsnog wordt aangereden is groot.

Ook remmen is geen optie, de bestelauto met grote aanhanger zal waarschijnlijk niet op tijd stil staan. In een flits besluit ik naar links te sturen en van de dijk af de vaart in te rijden. Even vlieg ik door de lucht en landt dan heel zacht in een dicht bed van rietstengels. De Quest kantelt langzaam op zijn linkerzij, schuift een paar meter door en komt tot stilstand. Ik wurm me uit de op zijn kant liggende Quest en hoewel het heel zompig is, krijg ik zelfs geen natte voeten.

De flink geschrokken chauffeur staat inmiddels bovenaan de dijk te kijken en vraagt hoe het gaat. 'Prima' zeg ik. We trekken de Quest een eindje uit de rietkraag. Dan realiseer ik me dat het wel een fotootje waard is. Ik besluit de Quest niet helemaal terug te duwen, ik heb nog geen idee van de schade.

Na de foto's trek ik de fiets aan het tiloog uit de prut en samen met de chauffeur zetten we de Quest weer bovenop de dijk. De chauffeur zegt:'U lijkt helemaal niet geschrokken'. En inderdaad, het valt mee. Ik rij verder en merk na een paar kilometer dat mijn GPS niet meer in zijn houder op het stuur zit. Terug op de plek des onheils licht het verlichte schermpje helder op tussen het riet en hoef ik niet lang te zoeken.

Thuis was ik de fraaie Quest schoon en kan geen krasje ontdekken. Wel is de houder van de Cateye verbogen. Het aluminium stripje is zo weer recht. Blijft de vraag waarom ik de combinatie zo laat heb gezien. Mogelijk komt dit door de felgele kap van de hoge aanhanger. Het is goed afgelopen. Blijft alleen een deuk in mijn ego.

Battle Mountain 2012, alle foto's

In Battle Mountain heb ik veel meer foto's gemaakt dan er tot nu toe op mijn blog zijn verschenen. Daar acteren vooral de Nederlandse deelnemers. Verschillende andere deelnemers zijn ook door mij gefotografeerd. Ook de voorbereidingen van diverse deelnemers en heel veel andere foto's zijn nu te bekijken. Als laatste heb ik tijdens het 'award dinner' verschillende foto's gemaakt. De foto's zijn per dag gerubriceerd en de links vind je hieronder. Als fotograaf maak ik weinig video opnamen. Eén uitzondering heb ik gemaakt. Het is een filmpje aan het eind van de rit van Thomas van Schaik. Thomas heeft zichzelf overtroffen en heeft zojuist 122 km/u gereden. Dat hij hiervoor letterlijk alles heeft gegeven bewijzen deze indringende beelden. https://picasaweb.google.com/wimschermer/BattleMountain139 https://picasaweb.google.com/wimschermer/BattleMountain149 https://picasaweb.google.com/wimschermer/BattleMountain159 https://picasaweb.google.com/wimschermer/BattleMountain169

Alle prestaties staan op: recumbents.com

Wil je alle blogposts over Battle Mountain 2012 zien, kijk dan op: http://wimschermer.blogspot.nl/search/label/Battle%20Mountain

Battle Mountain maandag 17-9, Las Vegas

Vanmorgen ontbijten we in het Super8 motel in Fallon. Voor het eerst een fatsoenlijk ontbijt in een motel, al moet alles nog wel van plastic bordjes en plastic bestek. Sophie, de bejaarde verzorgster van de ontbijtzaal, wil het ons echt naar de zin maken. Ze wijst alles aan en geeft ons ten afscheid nog een paar Danone toetjes voor onderweg mee.

Na het tanken gaan we op weg naar Las Vegas. Is volgens de Garmin zo'n 620 km, doen we even :).
Het landschap is woestijn, woestijn en nog eens woestijn. Overal zien we flinke bergen, die soms geel, dan weer bruin en soms zelfs wit of zwart zijn. Hoewel het eentonig lijkt verveelt het geen moment. Op de cruise-control rijdt het makkelijk en druk is het niet.
Onderweg valt weer op hoeveel huizen bouwvallig zijn. Veel tankstations zijn verlaten en tot puinhopen vervallen. Niemand ruimt de rotzooi op. We rijden door de goud streek rond Tonopah. Overal staan oude mijnschachten, meestal vervallen.

Midden in de woestijn staat een motorboot, nu ingericht als kreeft restaurant. De temperatuur begint flink op te lopen. Uiteindelijk staat er 101 graden Fahrenheit op de meter. Dat is 38 graden Celsius. In de auto is dat geen probleem. Gek genoeg ook niet in de zon. De luchtvochtigheid is 15% dus zweet verdampt onmiddellijk. Wel moet je vrijwel steeds wat drinken. Overal ontstaan in de woestijn kleine wervelwinden die het fijne woestijnzand in beweging brengen. Foto's daarvan maken is niet makkelijk, de lucht trilt al heel dichtbij door de hitte. Ook autorijden wordt wat tricky. Al enkele honderden meters voor de auto maken luchtspiegelingen tegenliggers deels onzichtbaar. Vanuit het niets 'drijven' ze als het ware op de luchtspiegelingen.

In de namiddag rijden we Las Vegas binnen. De Garmin brengt ons bij één van de drie Super8 motels die Las Vegas telt. Nadat ik de prijs van de kamer hebt gehoord, breng ik mijn leeftijd aan de orde. Dat levert in de VS vrijwel overal 'senior discount' op. Pik in, het is nog wel geen winter, maar het is mooi meegenomen :).

We wandelen de stad in. Ons motel blijkt zich midden in de 'wedding' wijk te bevinden. Wat hier gebeurt is volkomen bizar.
Er wordt op leven en dood geconcurreerd. De ene 'weddingchapel' is nog potsierlijker aangekleed dan de andere. Recht tegenover onze kamer bevindt zich één van de vele stretched limo verhuurbedrijven. Daarnaast is een huwelijk aan de gang. We horen de dominee zalvende woorden spreken over 'love into eternity'. Eén chapel verder, in het naastliggende pand, is een huwelijk aan de gang met als thema Elvis Presly. Een levende kopie van Elvis hoort daar natuurlijk bij. Over minder dan 100 meter wonen we 5 bruiloften bij, soms met maar twee gasten. Alle weddingchapels hebben in het pand een kledingverhuurbedrijf, de bloemist, de kapper, de fotograaf en natuurlijk de Limo verhuur.
Allemaal adverteren ze groots dat bekende artiesten zoals Joan Collins bij hen zijn getrouwd.

We lopen verder en zien vol afgrijzen jongelui met ijzingwekkende snelheid bungiejumpen van de 'Stratosphere' tower. Die is wel 300 meter hoog. Het gegil is niet van de lucht en de snelheid tot vlak boven het landingsplatform is enorm hoog.

Minder mooi is dat stad veel zwervers kent. Meestal psychisch in de war. Ook veel bedelaars klampen ons aan. Als je in het Nederlands antwoordt zijn ze wel gauw vertrokken.

Battle Mountain Zondag 16-9 Reno Air Races

Vanmorgen vroeg reveille. In twee etappes willen we de terugreis naar Las Vegas maken. We hebben een unieke kans om de wereldberoemde Reno Air races bij te wonen. Is wel een omweggetje van een kleine 400 km, maar dat zijn in Amerika geen serieuze afstanden. Geen probleem dus. De Chevrolet Cruze op de cruise-control en via de 305 en 50 rijden we zuid- en westwaarts. Het is zondagmorgen en dat betekent geen vrachtwagens op de weg. Sowieso geen auto's op de weg. Op 100 km komen we er maar enkele tegen. Vooral het rijden op route 50, volgens de wegenkaart de 'loniest road of America', is prachtig. We rijden langs mooi gekleurde rotsformaties en passeren zelfs grote zoutvlakten. Het rijden is bijzonder ontspannen en de wegen zijn heel goed.

In Reno verwachten we al snel borden te zien met de aanduiding 'Reno Air Races'. Dat is niet zo en we vragen het een ouder Amerikaans echtpaar. Die weten te vertellen dat we naar Reno Stead Airport moeten.
De drukte op het vliegveld is overweldigend, de entreeprijzen ook. Maar we krijgen waar voor ons geld. Overal zijn schitterend gerestaureerde vliegtuigen opgesteld. De eigenaren hebben er vaak meer dan 20 jaar aan gewerkt. Het is fantastisch om te zien dat 25 jaar na de eerste vlucht van de gebroeders Wright, er al verkeersvliegtuigen als de Ford Tri-motor zijn ontwikkeld en gebouwd.

Het mooiste vinden de toeschouwers het racen rond twee grote palen die op een kilometer of drie uit elkaar staan. Meestal zes kisten van ongeveer dezelfde klasse en snelheid, proberen zo hard mogelijk rond de palen te vliegen. Na zes ronden is de eerste winnaar en vliegt steil omhoog om met een fraaie rol weer naar moeder aarde af te dalen.

De Amerikanen zijn trots op hun historie en helemaal op hun militaire historie. Trots vliegt een Mustang uit de Tweede Wereldoorlog in formatie met een stealth F22 Raptor straaljager. Alle militaire vliegtuigen als F14, F15, F18, Lockheed Hercules, Lockheed Galaxy, Chinook helicopter en nog veel meer staan opgesteld. Iedereen mag overal in en het vliegend personeel is meer dan vriendelijk en geeft geduldig uitleg. De Amerikanen ondersteunen graag hun militairen, hier doen ze iets terug.

Een F18 Super Hornet geeft een demonstratie. De geluidsgrenzen worden riant overschreden als het gevaarte op tien meter hoogte met de naverbranders aan langs scheurt. Dan valt me ook op dat alle vrijwilligers en personeel gehoorbescherming draagt. Ik prop gauw twee stukjes van een papieren servet in mijn oren. Het geluid van deze straaljager is heftiger dan van een exploderende Super Moto.

De Patriots, een stuntteam laat een fraaie show zien. Het formatievliegen gebeurt soms zo dicht op elkaar dat je tenen krom in je schoenen staan. Het is overigens niet voor het eerst dat tijdens deze show ernstige ongevallen zijn gebeurd.

De laatste formatie is ook weer een blik op het verleden. Twee Hellcats uit de Tweede Wereldoorlog, vliegen gebroederlijk naast de F18 Super Hornet die zojuist onze trommelvliezen trachtte te vernielen.

Als toetje krijgen we de laatste race rond de palen te zien van vliegtuigen als de Hawker Hurricane, Seafury, Mustang en Bearcat.
Als de vliegtuigen met hun fantastische motorgeluid langskomen, staat het kippenvel bij Jan op beide armen.

Morgen naar Las Vegas.

Battle Mountain Zaterdag 15-9

Vanmorgen rijdt plotseling een Highway Patrol car het terrein van het Super8 hotel op. Een State Trooper, wij zagen hem gisteren ook al, roept rond dat ie een arrestatiebevel heeft voor iemand die de 70-mijls speed limit met meer dan 10 mijl heeft overschreden.
Dat is, en dat weet iedereen, Sebastiaan Bowier van team Velox2.
Sebastiaan wordt opgetrommeld en hij krijgt te horen dat ie niet hoeft te antwoorden.
Dan krijgt ie een proces-verbaal en wordt zelfs in de boeien geslagen.
Vervolgens moet ie de imposante politiewagen in.
Dan blijkt dat het allemaal een - goede - grap is. Sebastiaan mag de politiewagen weer verlaten. Ook degenen die de 70-mijls speedlimit aan hun laars hebben gelapt, dat zijn er een heel stel, krijgen een proces-verbaal. Ze moeten allemaal tekenen bij het kruisje en krijgen de bekeuring vanavond in persoon uitgereikt.

Dan is het tijd voor groepsfoto’s. Alle rijders en hulptroepen worden bijeen geroepen. Alle fietsen vooraan en dan maar lachen naar het vogeltje.

In de middag gaan wij weer naar de 'Catch’, het vanggebied. Het waait gewoon te hard voor legale recordpogingen. Degenen die het toch wagen halen niet de hoge snelheden die er gisteren werden gereden.

In de derde heat wordt de wind toch wat minder. Thomas van Schaik doet een laatste poging en haalt de ongelofelijke snelheid van 122 km/u. Als Thomas’ overkapping van de fiets is blijkt hoe diep hij gegaan is. Hij snakt naar adem en moet bijna overgeven. Ik maak een filmpje dat ik later zal plaatsen.

Als een van de laatsten krijgt team Velox2 met Sebastiaan Bowier de laatste kans om het record scherper te stellen. Hij haalt de enorme snelheid van 127,5 km/u. Toch is dit niet genoeg en hoewel Sebastiaan zichtbaar heel diep is gegaan, is het resultaat teleurstellend.

In de avond komen alle rijders en vrijwilligers naar The Owl club waar gezamenlijk wordt gegeten en de prijsuitreiking volgt. Een verloting wordt er ook gehouden en vrijwel iedereen heeft een prijsje. Ik zit naast Sean Costin, een beroemdheid in het wereldje van recordwedstrijden. Hij is deze recordwedstrijden in 2000 begonnen met drie deelnemers. Hij is vol lof over de VeloTilt en denkt dat dit een ontwikkeling is die de velomobiel wereld nodig heeft.

Alles overziende is dit een prachtige week geweest. Serieuze sport op hoog niveau met bijzonder fraai materiaal dat tot enorme snelheden in staat is. De Amerikanen vinden het prachtig en mopperen niet als ze een half uur moeten wachten voor ze met hun enorme trucks weer door kunnen rijden.

Battle Mountain Vrijdag 14-9

Vandaag zullen we naar 'Catch’ gaan. Dit is de plek waar de rijders na hun recordpoging worden opgevangen. In de ochtend genieten we van een goed ontbijt en gaan daarna naar het Super8 hotel waar vrijwel alle teams verblijven. Hier is goed internet en kan ik het bericht van gisteren uploaden.
Team Cygnus is bezig met het repareren van de valschade gisteren. David Verbroekken is de pechvogel en er wordt hem van diverse kanten een hart onder de riem gestoken. David Wielemaker worstelt zich onder grote hilariteit in de snelle driewieler van het Australische Trisled team. Hans van Vugt is druk met het polijsten van de romp van de VeloxS van Ellen.
We praten uitgebreid met diverse teamleden en gaan na de middag naar ons hotel terug voor de lunch. Dan even een uiltje knappen. Om vier uur maken we een ritje in de omgeving. We vragen ons af hoe de mensen hier hun brood moeten verdienen. Alles is gortdroog en oogt bijzonder armoedig.
De crisis is de VS niet in de koude kleren gaan zitten. Zelfs in een plaatsje als Battle Mountain, er wonen ruim 3000 mensen, bevinden zich meerdere barakkenkampen. Vanuit de hotelkamer kunnen wij één van deze kampen zien.

We gaan nu met de auto naar de 'Catch’. Daar is het al een drukte van belang. De wind neemt snel af maar de temperatuur blijft hoog. Het lijken ideale condities te worden voor recordruns. Als de eerste deelnemers zijn vertrokken, nemen de 'vangers' hun positie in. De onderlinge kameraadschap tussen de teams is fantastisch. Iedereen die maar beschikbaar is doet mee en het maakt niet uit wie welke rijder opvangt. Zelfs een sprint op leven en dood van een groep vangers, waaronder meerdere leden van het Velox2 team, om de te ver doorgereden Aurelien Bonneteau voor een harde val te behoeden, wordt bekroond met een goede vangpoging.

Een enkele keer is er echte paniek. De volgauto van het team van de Universiteit van Toronto stopt plotseling op de rijbaan. Er zijn al andere teams gestart en dat levert levensgevaarlijke situaties op. Er wordt hard gevloekt over de radio. Het loopt gelukkig goed af.

Team Cygnus met Jan-Marcel van Dijken komt binnen en wordt totaal kapot maar in een euforische stemming uit zijn fiets geholpen. Hij heeft het volledige meettraject 127 km/u op zijn SRM meter gehad. Dit is, zeker met de nu aanwezige legal wind, een superieure prestatie. De euforie slaat even later bij het voorlezen van de snelheden om in een diepe teleurstelling. Door een fout van een van de tijdwaarnemers is er geen correcte tijdmeting van de run van Jan-Marcel tot stand gekomen. Zijn poging is dus mislukt door toedoen van een official.

Ellen van Vugt heeft vandaag echt haar dag. Als zijn haar run heeft beëindigd blijkt zij 113 km/u te hebben gereden. Nog nooit heeft een Nederlandse vrouw zo snel in een fiets gereden. Zij is terecht door het dolle van vreugde, en niet alleen zij :).

Nu moet Jan Bos nog rijden. Het team heeft een flinke teleurstelling moeten verwerken. De gecrashte fiets, waar hard aan is gewerkt om deze te herstellen, wordt om veiligheidsredenen afgekeurd voor verdere deelname. Het team begrijpt de beslissing van de organisatie niet. Ook Jan Reus, een composiet specialist van de eerste orde, vindt het herstel van de romp meer dan voldoende voor een veilige rit. Wat hier achter zit is gissen. De rit van vandaag moet dus met de 'tweede' fiets worden gereden. Deze fiets is niet zo ver getuned als de gecrashte fiets.
Jan Bos start dus in deze 'tweede’ fiets. Als Jan wordt gevangen en uitstapt is ie al heel blij met het resultaat. Hij heeft in zijn fiets al een snelheid van 126,5 km/u afgelezen. Later blijkt deze snelheid ook door de organisatie te worden bevestigd. Een schitterend resultaat zeker als je je realiseert dat Velox2 voor Jan eigenlijk een maatje te groot is.

Er is dus grote blijdschap en diepe bedroefdheid, al naar gelang naar welk team je gaat.
Wij gaan mee naar de rijdersmeeting in Super8. Plotseling hoort iedereen een tierende en scheldende vrouw. Het blijkt dat team Velox2 Jan Bos met kleren en al in het zwembad van het hotel heeft gegooid. De mevrouw van hotel is buiten zinnen van kwaadheid. De ploeg zal wel allemaal op de knieën moeten om volgend jaar hier weer te mogen verblijven.

Een prachtige avond wordt nog mooier als de wolken boven de bergen de fraaiste kleurschakeringen laten zien. Mooi land dat Amerika, dat zeker. Na een steak met Hans en Ellen en Marieke en Arnold gaan we naar ons hotel.
Morgen, vandaag dus als ik dit schrijf de laatste dag van de races.
Morgen gaan we in twee etappes naar Las Vegas terug. We maken een omweg via Reno om daar te kijken naar de befaamde Reno Air races.

Battle Mountain donderdag 13-9

Eerst proberen we een fatsoenlijk ontbijt te regelen. In Nederland heeft MacDonalds iets dat op een ontbijt lijkt. Nou, hier niet. De oudere dame achter de balie wil wel iets maken waar de worstjes en het vlees niet tussen zitten. Mwooah, het kan er mee door. Gaan we morgen anders doen.
De ochtendmeeting verloopt vooral met het aanwijzen van vrijwilligers.
Daar wordt ook, met veel applaus, de prestatie van Thomas van Schaik van team Cygnus tijdens de ochtend gemeld. Thomas heeft 119 km/u gereden, fantastisch!

Team Velox is druk bezig met reparaties aan de gecrashte fiets. Jan Reus, de kappenman, weet met raad en daad de teamleden bij te staan. David vraagt ons of wij ventielverlengstukjes kunnen regelen. De nog niet gebruikte latex binnenbanden hebben te korte ventielen. Wij gaan een aantal teams langs, niemand heeft dit onderdeeltje in voorraad. Via een auto onderdelen handel komen wij bij een oude draaier terecht. Hij zoekt lang in zijn dozen met tappen maar kan de benodigde kleine tap niet vinden. Inmiddels hebben de teamleden een dun aluminium pijpje dat bedoeld was als ventielverlenger maar te fijne draad heeft, afgezaagd. Het ventiel wordt afgeschuurd met de Powerfile en het pijpje wordt er met secondenlijm op gelijmd. Dat werkt en Jan Reus maakt het tweede ventiel klaar voor dezelfde ingreep. Het aluminium pijpje zorgt wel voor onbalans. David omwikkelt 3 spaken met staaldraad om dit weer in evenwicht te brengen.

Jan Bos en Sebastiaan Bowier, de coureurs komen een kijkje nemen bij de werkzaamheden aan de fiets. Wij gaan een lunch regelen, dit keer bij Mama’s Pizza. We vragen om 'broodjes gezond' en krijgen die ook. Er naast ligt echter een .... zakje chips. We verbazen ons inmiddels niet meer over de vele dikke mensen. Vooral heel veel vrouwen zijn zwaar aan de maat.

Om precies vijf uur vertrekt de schoolbus weer naar road 305. Het lijkt erop dat het windstil gaat worden. We zien in de verte een deelnemer slingeren en buitelend van de weg af raken. Er is snel hulppersoneel bij en de fietser staat vlot weer overeind.
Jan Bos vertrekt in de eerste heat en rijdt 122,6 km/u. Helaas precies als Jan moet rijden is er weer iets teveel wind. Ellen van Vugt in de Velox XS rijdt een persoonlijk record met 110,5 km/u, maar ook die poging wordt afgekeurd door teveel wind. Wel wat vreemd omdat de wind schuin van voren inkomt en Ellen zeker geen voordeel oplevert.
Alle hoop is gevestigd op Sebastiaan. Hij start in de laatste heat en het is nu windstil. De duisternis treedt heel snel in. Het lijkt haast wel of een knop wordt omgezet. De ASA waarde moet op 1600 staan om nog een redelijke foto te maken.
Met een op het oog heel hoge snelheid komt ie prachtig stabiel rijdend langs suizen. Een schitterend gezicht. De snelheid is met net geen 128 km/u teleurstellend.
Morgen een nieuwe kans.

We besluiten de dag met een etentje in de Owl Club. Arnold en Marieke Ligtvoet, Ellen en Hans van Vugt en uiteraard Jan en ik toasten op Marian’s verjaardag.