Sneeuw onderweg

Vandaag is het somber weer, bewolkt, temperatuur rond het vriespunt, het sneeuwt licht en er waait een nare noordoostelijke wind. Geen weer om zelfs maar een hond naar buiten te sturen. Toch willen we vanavond een zoute haring op brood. Dan heb ik twee keuzes, ik ga met de Tesla die ik op afstand kan verwarmen voor ik instap, of ik ga met de Quest. Kom op Wim, het is goed voor je lijf en als je eenmaal onderweg bent word je vanzelf lekker warm. Ok, het wordt de Quest. Eerst verhelp ik een vervelend getikker van de racekap. Een tweetal plakjes 2 mm neopreen plak ik op de al aanwezige rondjes achteraan de binnenkant van de hoed van de kap. Straks kijken of dit helpt.

Ik zet de schoenverwarming op 5 en stap de verwarmde garage uit. Oops, da's inderdaad fris.
Onderweg blijkt de kap nu muisstil te zijn, heel comfortabel. Het sneeuwt heel licht en het is bijzonder genoegelijk om te zien dat de sneeuwvlokken voor het vizier van de kap afbuigen. Het is sowieso heel prettig onder de kap. Er is vrijwel niemand onderweg en fietsers zijn er al helemaal niet.

Nadat ik in Akersloot de haring heb ingeladen, en nog wel wat meer lekkers, rij ik via de pont Akersloot weer richting huis. Maar waarom zou ik naar huis rijden als ik ook mijn vaste trainingsrondje kan rijden. Dus na de pont niet rechtsaf, maar linksaf richting Alkmaar. Na een paar minuten begint het harder te sneeuwen en als ik langs de Noordervaart richting Schermerhorn stuur, rij ik regelrecht een flinke sneeuwbui in. 

Ik hou van sneeuw en ook dit rijden in de sneeuw vind ik prachtig. Toegegeven, ik hoef niet meer naar mijn werk en ik hoef zelfs niet naar buiten. De molens bij Schermerhorn staan er verstild bij en zijn een plaatje meer dan waard. Als ik buiten de fiets sta zie ik dat de Quest een witte neus heeft gekregen.

De laatste 15 kilometer naar huis heb ik de wind in rug en dat maakt het nog comfortabeler. Al met al een heerlijk winterritje.