Aanval op 24-uurs record door Hans Wessels

Komende zaterdag zal Hans Wessels op een Duitse baan een aanval doen op het 24-uurs record van Greg Kolodziejzyk van 1041 km. Hans doet dit niet met een extreme fiets, maar gewoon in een Quest. Als ik Hans vandaag bij mij thuis spreek is gauw duidelijk waarom. In een Quest kun je door blijven rijden, in een extreme fiets als de Whitehawk, is de ventilatie zo beperkt dat dit de prestatie ernstig hindert en je elk uur een kwartier moet bijkomen. Kort durende wedstrijden zijn uitstekend te doen in de snelle Whitehawk, wedstrijden van 24 uur vereisen een andere fiets. Wil Hans het record verbreken, dan moet ie continue 43 km/u rijden. Het benodigde vermogen is dan rond 175 Watt. Op zich is dat niet heel veel, ik heb daarvoor bijv. niet meer dan hartslag 124 nodig. Echter.... het moet wel 24 uur achtereen.

In zijn zoektocht naar de snelst mogelijke Quest komt Hans vandaag naar De Woude om enkele snelheid verhogende zaken te bemachtigen. Allereerst mijn twee GoCycle banden. Van deze banden staat vast dat zij op dit moment de snelste banden voor een velomobiel zijn. Ik adviseer Hans er nieuwe Schwalbe 7c binnenbanden in te stoppen en rijkelijk met talkpoeder te strooien. De banden mogen maximaal tot 5 bar worden opgepompt.
Zou Hans de beschikking kunnen hebben over de zogenaamde Rinkowski banden, dan zou zijn snelheid niet 43,3 km/u, maar 48,9 km per uur bedragen. Het breken van het record wordt dan wel een stuk makkelijker. Wie weet ....

Een andere snelheid verhogende factor zijn de lagers. Als Hans de vol-keramische lagers ziet is ie heel enthousiast. Een set van deze lagers zal nog voor zaterdag worden ingebouwd. Na nog wat tips, een goede onderarm ondersteuning spaart 1,5 tot 2 hartslagen, en een perfecte hoofdsteun levert ongeveer dezelfde winst, lopen we door de stromende regen en daverend onweer naar Hans' auto. Hans heeft een heel scala aan carbon onderdelen voor zijn nieuwe lichtgewicht Quest bij zich. De gewichtsbesparing van deze onderdelen ten opzichte van een normale Quest is heel spectaculair. 10 kg gewichtsbesparing levert een 1,2 km hogere snelheid op. Het idee dat gewicht van fiets en rijder als alles eenmaal op gang is er nauwelijks toe doet, gaat dan ook absoluut niet op. Helaas kan Hans de lichtgewicht fiets niet af krijgen voor zaterdag.
Hans heeft voor mij een wel heel speciale band mee, een Michelin 44-406. Deze typisch blauw gekleurde band wordt door Michelin beschikbaar gesteld aan de race auto's die op zonne energie door de Australische woestijn rijden. Het bandje weegt maar 210 gram. Helaas heeft Hans er maar één te pakken weten te krijgen. Ik zal er in elk geval uitrol proeven mee doen.

Rondje Schermer en Beemster

Vanmiddag, als Marian een uurtje slaapt, kan ik er even uit om een rondje te fietsen. Het is licht bewolkt, vooral sluier bewolking, een heerlijke 23 gr. C. en een windje 4 Bft uit het zuidwesten. Het wordt een rondje Beemster en Schermer. Eerst maar eens naar De Rijp. Er zijn opvallend veel fietsers onderweg, zoveel dat ik steeds moet remmen en veel om fietsers aan het slalommen ben. De Rijp lijkt wel ingeslapen, mogelijk zitten er veel mensen voor de Tour de France voor de buis of zijn zelf aan het fietsen. Wel loopt er een oude dame met rollator midden op de weg. Na een keer claxonneren gaat ze als een haas aan de kant.
Het fietspad naar Midden-Beemster is ook heel druk en de traditioneel hoge snelheden zitten er nu niet in. Weer valt me op dat de dikke Schwalbe Super Moto achterband met ruim 40 km/u veilig over de bruggetjes rolt, geen spoor van dribbelen. In Midden-Beemster is de kermis aan de gang dus moet ik door het dorpje mijn weg zoeken.
Hoewel ik even het plan had om naar Volendam te rijden, trekt de drukte in het dorp me nu niet. Daarom blijf ik op de Oostdijk van de Beemster. De fiets en dus ik worden nog steeds gehinderd door een soort zagend, raspend geluid onder uit de fiets. Kees en ik hebben er al verschillende keren naar gekeken, maar een definitieve oplossing hebben we nog niet gevonden. Kees heeft de kettingbuis een stuk naar achter geschoven, maar dat belemmert het goed schakelen van de achterderailleur. Mogelijk is toch het kettingwieltje zelf de oorzaak.
Via Oosthuizen rij ik richting Schermerhorn en Alkmaar. Als ik voor een sanitaire stop op de Westdijk van de Schermer sta, staat de Quest er wel heel mooi bij. Ik maak met de Canon een paar foto's die te zijner tijd, bij de volgende verkoop, wel weer van pas komen.
Na 49 kilometer ben ik weer terug op het eiland en laaf me aan een koel biertje.

Ventisit of Rainbow mat?

Gisteren was ik met een groep Noord-Hollandse fietsers bij Velomobiel.nl. Voor het eerst maakte ik een ritje in de nieuwe Strada. Goeie fiets, daar niet van. Maar het zitcomfort lijkt helemaal nergens op. Ligt dit aan de Strada? Nee, aan het Rainbow matje. Dit matje is dun, hard en heeft de verkeerde vorm in een Quest of Strada. Je voelt bij iedere trap het matje in je rug prikken. Ik ben al jaren gewend aan Ventisit matten en werd nu onaangenaam getroffen door het harde oncomfortabele Rainbow matje in de Strada. Ook enkele medefietsers rijden met een Rainbow matje. Ik heb ze gevraagd in mijn Quest te gaan zitten en een oordeel te geven over de Ventisit mat. Alle rijders zijn met me eens dat dit een wereld van verschil is in het voordeel van de Ventisit mat. Zij zullen zich wel melden bij Ventisit.
Een groot voordeel van de Ventisit matten is dat ze aan de zijkanten open van structuur zijn. Daar ontsnapt de warme vochtige lucht. Bij een Rainbow matje is de rand afgebiesd met een dichte stof en ventileert daar dus helemaal niet.
Ik realiseer me dat het bovenstaande een persoonlijke kwestie is, maar als je echt lekker wil liggen, kom je om Ventisit niet heen.
Gewoon proberen dus. Bevalt het niet, dan mag je je matje gewoon terugsturen en krijg je je geld terug,
Ik gok erop dat dat slechts bij hoge uitzondering gebeurt.
Deze advertorial levert mij niks op, ik heb geen enkel belang bij Ventisit. Ik wil gewoon mijn ervaringen met jullie delen.
De Rainbowmat is te zien op de foto met de groene achtergrond.

Nivea silver deodorant

HuH....? Wat heeft dit met ligfietsen van doen? Ogenschijnlijk niks. Iedereen die een dag stevig transpireert zal zich realiseren dat ie aan het eind van de dag niet meer zo fris ruikt. De huidige fietsshirts zijn vrijwel allemaal behandeld met zilver ionen. Zilver ionen spelen een belangrijke rol in het voorkomen van zweetluchtjes.
Toen ik zag dat Nivea deze zilver ionen ook in een deodorant heeft weten te stoppen, was een roller gauw gekocht. Werkt het ook? Ik kan deze vraag met een volmondig ja beantwoorden. Ook na tweehonderd kilometer stevig doorrijden is er van luchtjes geen sprake. Ik zou mijn shirtjes gewoon nog wel een keer kunnen gebruiken. Dat is in huize Schermer evenwel een kansloze operatie. Mijn vrouw Marian weet mijn gebruikte wielren kleding feilloos te vinden en deze verdwijnt alsnog in de wasmachine. We wassen gelukkig heel milieuvriendelijk met warm water uit de warmtepomp. Het waswater wordt dus niet elektrisch verwarmd.

Met groep naar Dronten

Vanmorgen rij ik naar Dronten, samen met Matthijs, Nico, Jan en Kees. We spreken af om half tien bij de oprit naar de Houtribdijk. Om half acht vertrek ik en heb een stevige wind in de rug. Binnen 50 minuten is Hoorn bereikt en binnen anderhalf uur zijn de 45 km naar Enkhuizen onder de wielen doorgevlogen. Een half uur te vroeg dus.
Als de andere mannen arriveren rijden we meteen door en ook nu wordt de snelheid hoog gehouden. Onder het aquaduct probeer ik een maximale snelheid te bereiken. Dat lukt met 76 km/u goed, al is dat ook wel echt de maximum snelheid. Het pad is bepaald niet recht en er moet met die hoge snelheid attent gestuurd worden.
Er wordt nog steeds gewerkt aan de bekleding van de dijk. Een grote graafmachine laadt een trekker met aanhanger vol. Als de graafmachine machinist ons ziet komen verlaat ie razendsnel zijn cabine en zet de trekker aan de kant. Prima actie.
Matthijs geeft echt gas als de harde wind vol op kop is in de bocht naar de sluizen. Matthijs gaat echt hard, eerst 40 km/u later zelfs 45 km/u. Mijn hartslag gaat naar 150 en zelfs even daarboven. Dan vind ie het goed en grijnst over 'het stukkie hard rijden'.
Nico en Kees vinden het prima en komen later weer bij. Tot mijn verrassing kan Jan Geel het hoge in de windse tempo ook bijhouden, heel goed.
Wij rijden de 'route van Pé', via de weg langs het IJsselmeer over het terrein van Flevo en Deko Marine. Het is er stil, de handel in grote zeilschepen en uitrusting daarvoor, ligt op zijn gat. Via Swifterbant bereiken we om 11.00 uur Velomobiel.nl in Dronten.
Ik heb de eerste serie hybride keramische lagers mee. Ook een set vol-keramische lagers zal Velomobiel.nl proberen netjes in te bouwen.
Matthijs krijgt een versterkte brug en met flink wat moeite wordt zijn linker achter LED vervangen. Dit gebeurt zonder de kap te demonteren via de derailleur ruimte. Nico's Mango krijgt een 10.000 km beurt.
Boven zie ik tot mijn verrassing een grotere uitvoering van de Sturmey Archer naaf liggen. De voordelen zijn duidelijk, betere remcapaciteit, makkelijker hitte afvoer, minder slijtage. Het draaipunt van de arm heeft dezelfde gevoelige constructie. Daar kan Wim wel een keramisch lagertje voor bedenken. Een nadeel is er ook, de grotere naaf weegt 250 gram meer, oops.
Het is vol bij Velomobiel.nl, bomvol. Het lijkt er op dat de 100 fietsen dit jaar wel degelijk gemaakt gaan worden.
We zien Peter Haan voor het eerst aan het werk, en ook de nieuwe vriendin van Allert, Eva Navratilova, staat aan de draaibank. Jan Wijnen is bezig zijn nieuwe zuurstok groene Quest af te monteren.
Half vier, wat later dan gedacht, rijdt de ploeg weer richting Noord-Holland. Het gaat weer hard en in drie kwartier is de dijk Lelystad - Enkhuizen achter de wielen. De Twisker ligfietsclub, gevormd door Nico en Matthijs, heeft nog wat pecunia in de kas gevonden. Die mag aan ijsjes worden besteed in het cafetaria aan het eind van de dijk. Bedankt Nico en Matthijs.
Nico, Matthijs en Jan rijden noordwaarts, Kees en ik koersen westwaarts. De wind is nog steeds heel stevig en met rond 30 km/u zijn we nu wel tevreden. Negeerde ik vanmorgen 4 verbodsborden en nam ik zelfs een stukje Provinciale weg, Kees wil liever de omleiding, een rot stuk door Hoorn met verdomd steile drempels.
In Avenhorn nemen we afscheid en ik begin aan de laatste 20 kilometer door Mijzenpolder en Schermer. Om 19.00 uur rij ik, behoorlijk vermoeid na 10 dagen niet fietsen, het eiland weer op.
196 km, totaal nu 3800 km.

Eerste keramische lagers naar Velomobiel.nl

Gisteren arriveerde de eerste grote zending keramische lagers uit China. Behalve enkele speciale trapaslagers, bestond deze eerste zending vooral uit lagers voor de Quest/Mango/WAW/Go-One. Er zijn twee soorten, hybride en vol-keramische lagers. De hybride lagers zijn gemaakt van speciaal geharde RVS ringen in 440C kwaliteit. De kogels zijn van silicium nitride en de kooi van PTFE of PEEK. Voor de achteras en kettingwiel is PTFE (Teflon) voldoende, voor de voorwielen van de Quest/Mango/FAW/G0-One heb ik gekozen voor het veel hitte bestendiger PEEK. Zoals bekend worden de remtrommels van deze fietsen bij een afdaling waarbij stevig geremd moet worden tot wel 650 gr. C. heet en dat overleven de standaard lagers niet. Het vet smelt eruit, evenals de kunststof afdichting van de naaf. Het standaard stalen lager is dan gauw aan zijn eind.
De hybride lagers zijn voorzien van een RVS contactloze afdichting.
De echte snelheidsfreaks kunnen kiezen voor de vol-keramische lagers. Die kunnen zonder probleem 1200 gr. C. aan. Deze vol-keramische lagers hebben Zirkonium Oxyde ringen en kogels. De kooien en seals (afdichtingen) zijn van het prachtige maar helaas erg dure PEEK.
De eerste sets lagers gaan nu naar Velomobiel.nl die ze vanaf nu als optie gaat aanbieden.

Knerpend TerraCycle kettingwiel

Het TerraCycle kettingwiel heeft rust gebracht onderin de Quest. Toch begint er vorige week een knerpend geluid uit de buik van de Quest te komen, lokatie kettingwiel. Andere fietsers, waaronder Kees van Hattem, hebben dit euvel eerder gehad. De beide lagers bleken geheel los in het huis van het kettingwiel te liggen. Kees sleutelt het kettingwiel uit de fiets en demonteert het wieltje. Inderdaad, ook bij mij vallen de lagers zo uit het lagerhuis.
Ik maak het geheel goed schoon met thinner en verdeel wat Bison Lock Bond, hetzelfde type product als Locktite, over de beide buitenkanten van de lagers. De lagers zakken in de Lock Bond rustig terug op hun plaats in het lagerhuis. Na een half uur drogen kan alles weer in elkaar. Niet vergeten het metalen stripje dat de kettingbuis weghoudt van het wieltje naar onderen te monteren. Ook niet vergeten het lusje van de tiewrap van de kettingbuis om het asje te schuiven.
Nu even niet fietsen, ik wacht op een bericht uit het ziekenhuis waar mijn vrouw Marian op dit moment een nieuwe rechterheup krijgt, dan kan alles goed drogen.

Wedstrijdspiegel

Tijdens wedstrijden word je links en rechts ingehaald door snellere fietsers. Op rechte stukken geen enkel bezwaar, maar in bochten probeert iedereen zijn ideale lijn te rijden. Een velomobiel heeft een ruimere bocht nodig dan een tweewieler. Als snellere rijders mij in de bocht links inhalen, is er een groot risico dat ik het niet zie en een botsing het gevolg is. Nu zit er op de meeste fietsen wel een spiegeltje, maar dat spiegeltje toont alleen wat er achter je gebeurt, niet wat er schuin achter en naast je zit. Met de racekap op en geen zicht in mijn linkeroog, zijn de risico's om met de standaard spiegel of zelfs zonder spiegel te rijden domweg te groot.
Daarom zoek ik naar een spiegeltje met een grotere bolling waarmee ik een grotere hoek kan bekijken. Halfords heeft een royaal assortiment plakspiegeltjes voor auto's. Ik begin met het 'vernielen' van een standaard B&M spiegeltje. Ik heb daarvan alleen maar het pootje en het gewrichtje nodig. De polycarbonaat spiegel van Halfords is iets kleiner van diameter dan het originele spiegeltje. Dat kan best wat kleiner, scheelt weer luchtweerstand :). Met een stevige zijkniptang knip ik het spiegeltje in de gewenste maat, en slijp deze vervolgens redelijk netjes rond. Met een universele montagekit bevestig ik het spiegeltje op de rudimenten van de B&M spiegel. Na droging spuit ik nog een matzwarte lak op de witte kit en het spiegeltje is klaar voor montage. Het ziet er aardig uit.
Werkt het ook? Het doet het wonderbaarlijk goed. Ondanks het kleine formaat van de spiegel, hij is maar 36 mm groot, is alles naast en achter me uitstekend te zien. Voor wedstrijden een blijvertje dus.

CycleVision 2009

Vrijdag 3 juli
Vrijdagmorgen om half acht rij ik met de Quest op de Foldycar naar Tilburg om CycleVision 2009 mee te maken. Ik heb me voor diverse wedstrijden opgegeven, maar weet op voorhand dat ik niet aan alles zal kunnen meedoen. De rechterkuit heeft wel een stevige fysiotherapeutische oppepper gehad, maar ik vrees dat het niet afdoende zal zijn.
Om even na half tien rij ik de parkeerplaats aan de Bijsterveldenweg op. Marian van Hattem is donderdag al met de camper naar Tilburg gereden en ontvangt me hartelijk. Zij zal het hele verdere weekend als een moederkloek over ons waken en ons voorzien van eten, drinken en een slaapplaats. Comfortabeler kan het niet.
We maken kennis met Daniel Fenn, een jonge Duitser die de nieuwe Go-One Evolution bij zich heeft. Daniel fietst nog maar een half jaar op een ligfiets, maar hij oogt heel atletisch en sterk. De nieuwe Go-One is enkele nadelen van de oude kwijt, maar dat de ketting en derailleur nog geheel aan de elementen zijn bloot gesteld is bepaald een gemis. Wel is de stroomlijn er flink op vooruit gegaan. Er zitten veel ontwerp details in die ook in de Quest zitten. Besturing, veerpoten, remmen, wielkasten, ze zijn zo van de Quest 'geleend'.
De eerste race is een race van 20 km langs de boorden van het Wilhelminakanaal. Enkele deelnemers zijn zeer ongelukkig met het slechte wegdek en soms gevaarlijke passages. Helaas kan ik de route niet verkennen en behalve een klein stuk van de route die ik gebruik om naar de startplaats te komen, is alles nieuw voor me.
Bij de start is de gebruikelijke gecontroleerde chaos present, helaas ook met veel vertraging. Daar kan de organisatie niks aan doen, de bruggen over het kanaal gaan gewoon open en dan kun je geen deelnemers starten. Op het parcours rijden veel inwoners van Tilburg en zelfs een Canta neemt het hele fietspad in beslag. Na de start geef ik flink gas, maar moet helaas al snel vrijwel tot stilstand komen omdat enkele bejaarden het fietspad in alle rust over kuieren. Het wegdek is inderdaad van goed tot extreem slecht. Sommige bochten zijn heel gevaarlijk, er ligt soms zelfs een vluchtheuvel in waardoor er maar heel weinig ruimte blijft voor een veilige passage. Op andere stukken kan ik tot 58 km/u rijden. Gelukkig staan er op alle kruisingen en gevaarlijke passages vrijwilligers die de deelnemers de goede richting wijzen. Helaas worden enkele deelnemers het slachtoffer van grapjassen die doen alsof ze bij de organisatie horen en deelnemers de verkeerde richting op sturen.
Ik heb een mooi punt om me op te richten, Kees van de Wetering start twee minuten voor me en ik probeer hem uiteraard in te halen. Op tweederde van de wedstrijd heb ik hem te pakken en tot mijn verrassing slaat ie linksaf waar ie rechtsaf moet. Dat kost natuurlijk minuten. Met een gemiddelde snelheid van 42,2 km/u wordt ik 24 ste van 111 deelnemers. De kuit heeft geen problemen gegeven, heerlijk.
Overdag is een hele delegatie fietsers uit Noord-Holland onderweg naar Tilburg. Dat is een heel pittige fietstocht en ze komen pas rond half acht aan. Marian heeft uitstekende macaroni gemaakt, vooraf gegaan door een pittige bouillon om het uitgedampte zout weer aan te vullen.
In de middag doe ik mee aan de voorronden van het criterium. Dit blijkt op een soort grote kartbaan te worden gehouden. De tweewielers kunnen hier veel harder rijden dan een Quest. Ik moet dan ook steeds remmen en weer optrekken, een desastreuze mishandeling van mijn rechterkuit. Al na een kwartier schiet de kramp erin en is het einde wedstrijd.
Om half negen is mijn lezing gepland over mijn bandenproeven, het maken van een eenvoudig laserwaterpas instrument en de ontwikkeling van een velomobiel band. Precies op het moment dat ik zal starten begint buiten de prijsuitreiking. Drie kwartier later hou ik mijn lezing alsnog. De zaal zit helemaal vol en de presentatie loopt goed.

Zaterdag 4 juli
Yvonne van der Stok is gisteren, samen met haar border colly mee naar Tilburg gereden. Vanmorgen om zes uur vertrekt ze alweer naar Burgerbrug om weer een kleine 200 km te rijden. Onderweg is ze nogal verhit geraakt en met hond en al in een kanaal gedoken.
Na een prima nachtrust in de camper rij ik de sprint van 200 meter met vliegende start. Ik heb zoiets nog nooit gedaan en dus steek ik mijn licht op bij een paar oude rotten. Er is maar één parool, vanaf de start voluit tot het eind. De aanloop is echter maar 600 meter, inclusief snelheidsbeperkende bocht. Het parcours waarop echt snelheid gemaakt moet worden is dan ook te kort. Op de finish staat mijn maximaal teller op maar 59 km/u, uiterst teleurstellend. Ik bekijk het parcours nog eens en zie dat de aanloop licht omhoog loopt. De korte aanloop, de bocht en het oplopende traject maken dat de snelheid tegenvalt, niet alleen bij mij trouwens.
Een aantal deelnemers krijgt de gelegenheid om een langere aanloop te maken. Ik wil dat ook wel, maar mag dat niet. Ik verzoek het startcomité indringend dit ook mij toe te staan. Ik leg ze uit dat als dat niet wordt gehonoreerd, dit wel een spijkerharde vervalsing van de resultaten oplevert. Nadat nog enkele Questrijders zich melden voor de langere aanloop, wordt het uiteindelijk toch toegestaan.
De tweede rit gaat duidelijk beter, op het eerste startpunt rij ik nu al 30 km/u. Bij de bocht moet ik inhouden tot 45 km/u maar daarna kan ik voluit sprinten. Dat gaat wederom loodzwaar, maar op het 0-punt rij ik ruim 59 km/u en op de finish staat mijn maximaal teller op 61 km. Gemiddeld wordt het over de 200 meter 59,8 km/u. Dit levert een 22 ste plaats van 113 deelnemers op. Ik ben sneller dan de huidige wereld uur recordhouder ongestroomlijnd Aurélien Bonneteau. De nieuwe wereldkampioen Niels van der Wal wordt 17e en rijdt 0,6 km/u sneller. Al met al een prima prestatie voor deze bijna 62-jarige oude baas :).
Op een andere locatie, nu de Reeshof, geef ik mijn tweede lezing. Het is flink zoeken waar het lezingen zaaltje zich bevindt. Er zijn nu maar 15 toehoorders. Ik denk, en met mij Maarten Sneep, dat het geven gedurende de daguren van lezingen niet zo zinvol is.
's Middags kijken we naar de 1-uurs race. Ik zou deze race meerijden, maar nadat het parcours door een onwillige ondernemer moet worden ingekort, zie ik er van af. Er ontstaan voor de Quest teveel korte stukken waardoor te vaak moet worden opgetrokken en weer afgeremd.
De race is schitterend om te zien. Onze Duitse vriend met de Go-One gaat als een beest te keer. Af en toe slaat ie bijna om en de achterwiel slips zijn huiveringwekkend. Hij blijft echter overeind en boekt een prima resultaat door 14de te worden. Gedurende een half uur strijdt hij met Theo van Andel in de Quest. Zo bonkig als Daniel door de bocht gaat, zo soepel en glad doet Theo dit.
Wij zijn getuige van enkele spectaculaire crashes. Christian Bar. v. Ascheberg gaat onderuit en schuift tientallen meters over het asfalt. Zijn stroomlijn is ernstig beschadigd, hijzelf heeft slecht een paar sneetjes in zijn bovenbeen. Na de wedstrijd helpen Jan, Nico en Matthijs hem met het uit zijn vernielde stroomlijn peuteren van zijn Zox20 fiets.
's Avonds meldt zich een mevrouw van organisatie en zegt dat zij ons zwart kamperen onfatsoenlijk vindt. Wij hebben namelijk een flinke tent, met toestemming van de aangrenzende school, op het grasveld naast het parkeerterrein neergezet. Ik zeg tegen de mevrouw dat ik 120 euro kampeerkosten voor 8 mensen heb overgemaakt aan de NVHPV. Ik nodig haar uit dit bij Jan Limburg te verifiëren. Wijzend naar een stel andere kampeerders die op hetzelfde grasveld staan en niks hebben betaald, verdwijnt ze mokkend weer op haar damesfiets. Overigens blijkt dat twee van de acht fietsers zelf ook al aan de vereniging hebben betaald. Dan is 120 euro voor enkele keren douchen en gebruik van de WC wel heel royaal betaald.
Onze Duitse Go-One vriend meldt zich met honger bij de camper. Er is nog voldoende over en hij eet zijn buik rond.


Zondag 5 juli
Het is bloedheet en drukkend weer. Er is vrijwel geen wind en onder deze omstandigheden is racen een 'hell of a job'. Jullie raden het al, Wim is vandaag toeschouwer. Het wordt een zogenaamde Le Mans start, de fietsen aan één kant van de baan, de renners aan de overkant. Het vertrek is natuurlijk totale chaos met veel geschreeuw. Uiteindelijk is iedereen onderweg voor wat uiteindelijk een ware slijtage slag zal worden. Met Jan, Nico en Matthijs, de laatste twee vormen samen de Twisker Ligfietsclub, vermaken we ons uitstekend langs de baan. Kees van Hattem is naar zijn moeder in Oirschot en zal later op het keerpunt zien hoe Ymte Sijbrandy met de nieuwe Strada een salto mortale onderneemt. Thomas van Schaik is met 40 km/u op een paal geknald en moet met een uiterst pijnlijke achillespees opgeven. Gerard Arends, de rekenmeester van de organisatie, vraagt of ik de precieze lengte van de baan wil opnemen. Ik maak een rondje over het circuit terwijl de renners mij inhalen. Ik haal met maar 35 km/u zelfs een dikke Italiaan in een gedeeltelijke stroomlijn in. Die man moet eerst maar eens 30 kg afvallen. De baan blijkt 3,81 km lang. Mijn Quest zet ik aan de kant van de baan en volg de wedstrijd weer. Even later komt Guus van Schoot binnen met een kapot gereden voorband. 'Wim, heb jij een voorband voor me?'. 'Nee, ik heb geen reserve, maar je mag mijn voorband wel van mijn Quest halen'. Een seconde later wordt mijn Quest een tikkie ruw in de berm op zijn zij gesmeten en van de Avocet ontdaan.
Na drie uur begint het voor veel deelnemers te veel te worden. Eén velomobilist rijdt pardoes in de greppel naast de baan. Met man en macht wordt ie uit de sloot getild en kan gelukkig zijn race vervolgen.
Na twee heerlijke ijsjes en een biertje is de vier-uurs wedstrijd voorbij. Boven het wedstrijd terrein trekt de lucht dicht en het begint te waaien en te regenen. Het blijft evenwel beperkt en na een snelle prijsuitreiking, hulde hiervoor aan het wedstrijdcomité, rij ik op een van Matthijs geleende Perfect Moiree voorband naar de camping. Even later komt Guus de Avocet terugbrengen. Ondanks het vele raggen en op twee wielen rijden, blijkt de Avocet dit ongeschonden te hebben doorstaan. Na weer een uitstekende door Marian bereide zuurkoolschotel, rij ik met een prachtig ondergaande zon naar De Woude.

Al met al heb ik en met mij de hele Noord-Hollandse delegatie, een prachtig weekend gehad. Betekent dit dat de locatie zo goed was?
Nou nee. Dit is helaas naar mijn mening de slechtste plek geweest om een CycleVision te organiseren. Hoewel ik er begrip voor heb dat de organisatie kon meeliften op evenementen van de gemeente Tilburg, zijn er wel heel veel bezwaren en beperkingen geweest. Het evenement is versnipperd over veel te veel locaties die veelal moeilijk te vinden waren. De afhankelijkheid van stratencircuits leverde onverwacht bijzondere hinder op. Ondernemers besluiten geen rekening te willen houden met de wedstrijden waardoor de baan moet worden ingekort. Ook fysieke beperkingen tijdens de kanaalrace en de 4-uurs race leverden moeilijkheden op. Dat er geen ernstige ongelukken zijn gebeurd is meer geluk dan wijsheid. Zouden die wel gebeurd zijn, dan zou het hoofdstuk aansprakelijkheid wel eens in het nadeel van de organisatie kunnen hebben uitgepakt. Het aantal toeschouwers zal lager zijn geweest dan voorheen. Zeker tijdens de wedstrijden waren er behalve de renners en hun aanhang nauwelijks toeschouwers.
Tenslotte wil ik er voor pleiten om de verschillende activiteiten beter op elkaar af te stemmen. Als ik op vrijdagavond om half negen mijn lezing over banden wil beginnen, wordt op precies datzelfde moment de prijsuitreiking van die dag afgewerkt.
Van veel deelnemers beluister ik dat Sloten en nog liever de RDW baan in Lelystad, hun grote voorkeur verdient. Met de prima financiële positie van de NVHPV moet dit toch wel mogelijk zijn?
Hulde aan de wedstrijdorganisatie die met vele vrijwilligers en heel moeilijke omstandigheden toch een prachtig evenement hebben neergezet.
Tenslotte wil ik nogmaals Marian van Hattem bedanken voor de eindeloze gastvrijheid en verzorging.