zondag 28 februari 2010

Sidi schoenen en nieuw klittenband

Al 7 jaar gebruik ik met heel veel plezier Sidi fietsschoenen. Sidi is een van de weinige merken die schoenen maken met een smalle leest. In die Sidi's passen mijn 'eendvoeten' als gegoten. Aan alles komt een eind, ook aan Sidi schoenen. Hoewel veel onderdelen van deze schoenen zijn te vervangen, blijken de klittenbanden op de wreef niet tot de vervangbare onderdelen te behoren.
Normaal gesproken zouden de klittenbandjes nog wel even mee kunnen, maar omdat ik de accu's van de voetverwarming er tussen klem is de werking te gering geworden.
Nauwkeurige inspectie van de klittenbanden leert dat ze er niet opgenaaid zitten. Met wat peuteren blijk ik mijn nagel er tussen te kunnen krijgen en met weinig moeite kan ik de oude klittenband eraf trekken. Op de bovenste foto is één klittenband eraf, de ander zit er nog op.
In mijn doos met klittenband zit een rolletje 'Velomobiel.nl' klittenband waarmee de schuimkap op de Quest wordt bevestigd. Ik knip het model na door de oude klittenband op het nieuwe klittenband te leggen. Met Bisontix smeer ik de beide te lijmen oppervlakken in en laat het een minuut of vijf drogen. Daarna de nieuwe klittenbanden bevestigen en klaar is Wim.
Het resultaat is perfect, mede omdat de haakjes het nog prima doen.

dinsdag 23 februari 2010

Gekiekt op de Gouwzee

Thomas van Schaik stuurt me twee foto's van onze ijspret op de Gouwzee. Hij heeft ze gekregen van een collega, de heer Bouman.
Hoewel we ontelbaar vaak worden gefotografeerd, komt het maar heel zelden voor dat zo'n opname in ons bezit komt. Nu lukt dat een keer wel. Heel leuk en hartelijk dank voor het toesturen.

Draagogen halen in Diemen

Voor de nieuwe Quest wil ik weer een uitklapbaar draagoog hebben. Het huidige draagoog is me prima bevallen, het weegt 16 gram, kan 85 kg dragen en ziet er fraaier uit dan veel vaste draagconstructies.
De draagogen kosten € 12,50 per stuk. Onkenhout in Diemen heeft er twee in voorraad. De order- en transportkosten bedragen € 30,-. Da's niet in verhouding. 'Mag ik ze komen halen?'. 'Natuurlijk meneer' is het gewenste antwoord.
Ik heb met de routeplanner van de Fietsersbond de route laten uitrekenen en in de GPS gezet.
Tegen de middag rijden Kees en ik via Purmerend, de Schellingwouder bruggen en een mooie route door een parkachtig landschap zuid-oost van Amsterdam naar Diemen. Kees ziet aan de voet van de Schellingwouder brug een bordje Diemen rechtsaf. We moeten evenwel linksaf. Het komt allemaal goed. De draagoogjes liggen klaar en we zijn snel weer onderweg.
Is het eerst nog bewolkt, nu schijnt de zon volop. Wel is het met een stevige noordoostelijke wind behoorlijk fris.
De terugreis is nog makkelijker dan de heenweg, gewoon in de GPS de zwarte lijn van de heenreis volgen.
Je kunt zien dat de scherpe kantjes van de winter eraf zijn. Wel ploegt een ijsbreker nog door 10 cm dik ijs in het Noord-Hollands kanaal, maar de vele vogels zijn duidelijk levendiger dan een maand geleden.
Het laatste stuk van Purmerend naar De Woude hebben we de wind schuin achter. Het hele stuk rijden we 40 tot 42 km/u.
Na 78 km ben ik weer thuis. Na een Espresso klimt Kees weer in de fiets voor zijn laatste 17 km naar Heerhugowaard.

maandag 22 februari 2010

Zuinige werkplaatsverlichting

Zoals bekend slaapt mijn Quest in een ruime verwarmde garage van 4.40 x 11.00 meter. Daar wordt ook nogal eens gesleuteld.
De garage is vanuit de woonkamer via de bijkeuken binnendoor bereikbaar en wordt ook huishoudelijk intensief gebruikt. Voor algemene verlichting zijn er 8 TL buizen in 4 open armaturen en boven de hoekwerkbank nog eens 4 TL buizen in twee armaturen met reflectoren.
De vier TL buizen boven de werkbank zijn 120 cm 36 Watt T8 buizen met elektronisch voorschakelapparaat. De 8 120 cm buizen voor algemene verlichting worden met een standaard starter en ballast ontstoken. Is deze verlichting niet OK? Op zich wel, maar een hinderlijk nadeel is de lange ontstekingsduur van de gewone TL buizen. Nadat ik de verlichting inschakel duurt het enkele seconden voor ik wat kan zien. Natuurlijk zorg ik er voor even te wachten tot de lampen voldoende licht geven, al moet ik toegeven in de haast wel eens gestruikeld te zijn over een doos. Comfortabeler zou zijn als er minimaal één lamp direct ontsteekt.

Bestaan er TL buizen die onmiddellijk ontsteken? Jazeker, die zijn er. Dat zijn zogenaamde T5 buizen. Deze 4000 K buizen moeten worden ontstoken met een elektronisch voorschakelapparaat dat speciaal voor die lamp is gemaakt. Daarom passen deze T5 buizen, zij zijn iets korter dan de T8 buizen, niet in de armaturen voor T8 buizen. Vervangen van de nog maar twee jaar oude armaturen is prijzig.
Een rondtocht op het internet leert dat er allerlei hulparmaturen in de handel zijn om T5 buizen in T8 armaturen te kunnen gebruiken. Kosten rond de 32 euro per lamp en dus geen haalbare kaart.
Verder zoeken levert een leverancier op die complete T5 vervangingsunits levert die direct in een T8 armatuur kunnen worden gezet. De starter eruit, de T5 unit met voor geïnstalleerde standaard T5 lamp er in en klaar is Wim. De lamp springt onmiddellijk na het inschakelen aan en dat levert het gewenste comfort op.
Verder zijn er gelukkig ook alleen maar voordelen. Het energieverbruik daalt van 45 Watt, een 36 Watt TL buis kost 9 Watt extra voor starter en ballast, naar 28 Watt. De T5 buis gaat 8000 uur mee tegen 5000 uur voor de T8 buis. Er is geen flikkering meer, de nieuwe T5 buis is hoogfrequent. Wel levert de T5 buis, hij is iets korter, aanvankelijk 10% minder lichtopbrengst dan een nieuwe T8 buis. Dit nadeel slaat snel om in een voordeel, de T5 buis heeft aan het eind van zijn levensduur nog altijd 90% lichtopbrengst, terwijl de 'oude' T8 buis na een jaar gebruik al 20% lichtverlies noteert.
Een complete T5 vervangingsunit inclusief T5 lamp van 28 Watt kost € 10,58 incl. btw. Dat is ongelofelijk laag, zeker als je weet dat de vervanging van een gewone T8 lamp met starter zo'n 6 euro kost.

Waar is dit fraais te koop? Bij RW-elektra in Reusel. Deze leverancier stuurde een Excel sheet waarmee je snel een kosten/baten analyse kan maken.
In mijn geval, 8 lampen die 250 dagen per jaar 3 uur branden, leveren een terugverdientijd op van vier jaar. Een rendement van 25% per jaar. Besparing per jaar ruim 100 KW. Zakelijk gezien zijn deze lampen natuurlijk nog veel verstandiger. Bij een totale brandduur van 50.000 uur zijn de besparingen per jaar € 56,60 en is de terugverdientijd minder dan 1,5 jaar.
Het is aardig te weten dat de overschakeling naar de T5 lampen 47 kg CO2 besparing per jaar oplevert.

De foto's van de garage zijn gemaakt met een vaste sluitertijd van 1/20 sec. bij 800 ASA. De bovenste foto, met de oude lampen, is met f 8.0 gemaakt, de onderste, met de nieuwe lampen, met f 7.1. De kleurtemperatuur is vast ingesteld op TL van 4000k.
De lampen springen allemaal onmiddellijk aan, bijzonder prettig.

SuperNova E3 versus B&M IQ Cyo

Kees van Hattem en Rob Kaag komen koffie drinken. Ze hebben in de regen gereden en het zal ook blijven regenen. Mijn aanvankelijke plan om met de mannen mee te gaan rijden geef ik op, ik ben geen regenrijder. Rob stelt voor om de verlichting van zijn Quest met die van de Quest van Kees te vergelijken. De beide drijfnatte fietsen worden de garage binnen gereden en de verlichting wordt op de witte deuren gericht.
Op de foto's is de linker lichtvlek de SuperNova E3 en de rechter is de B&M IQ Cyo. Op de bovenste foto branden er twee B&M IQ Cyo lampen, op de onderste foto brandt er één B&M IQ Cyo lamp.
De verschillen zijn duidelijk, de beide Cyo's geven veel - aan de bovenzijde mooi begrensd -licht. Echter... de bundel is vrij smal. Met één lamp wordt dat nog minder. In centimeters uitgedrukt op de deur is de bundel van beide Cyo's 50 cm breed. Eén Cyo geeft een 44 cm brede bundel. De E3 SuperNova heeft een bundel van 72 cm breed.
Mijn conclusie is dat de E3 lamp door zijn brede bundel het meeste licht in de berm geeft. Wel zou een goede oplossing zijn om twee Cyo's naast elkaar te monteren waarbij de lichtbundels niet goeddeels over elkaar, maar echt naast elkaar liggen. Als dan ook de bundel van de rechter lamp lager wordt afgesteld heb je 'the best of both worlds'.

Vanavond zet ik de resultaten van bovengenoemde metingen in een eenvoudig schetsje. Daaruit blijkt dat op 1200 cm afstand de bundel van 1xCyo 440 cm breed is, van 2x Cyo 500 cm breed en van de E3 720 cm breed is.
Op een afstand van 6,5 meter vanaf de lamp schijnt de E3 al 4 meter breed, de 1x Cyo 2,30 meter en de 2x Cyo 2,60 meter breed.
Stel je rijdt midden op een 3 meter breed fietspad. Op de al genoemde afstand van 6,5 meter is bij de beide Cyo configuraties de berm dan nog niet verlicht. Bij de E3 is de berm dan al een halve meter breed verlicht.

zondag 21 februari 2010

Indoor races in Velodrome Sloten en velomobielband

Tegen de middag rijden Kees van Hattem en ik naar het Velodrome in Sloten. Kwam ik vroeger via de rijksweg van Haarlem naar Schiphol, Sloten is dan linksaf, nu kom ik via de Coentunnel en is Sloten rechtsaf. Helaas zit dat nog niet in mijn systeem en sla ik linksaf. Da's richting RAI en daar is de fiets- en wandelbeurs aan de gang, met de gebruikelijke 4 kilometer file. Daar willen we niet in staan, dus via Ouderkerk aan de Amstel rijden we een rondje rechtsom.
In het Velodrome is het rustig. Er zijn maar 18 deelnemers, dus is het een onderonsje van veel bekende fietsers. Ik maak wat foto's en dat is best lastig. Je moet een hoge sluitertijd gebruiken om nog enige scherpte te krijgen, terwijl het kunstlicht maar heel beperkt is. De fietsers doen hun uiterste best om het me nog moeilijker te maken, ze raggen met snelheden tussen de 40 en 55 km/u over de baan. Dankzij de Nikon D700 lukt het nog aardig.
Vast ingestelde sluitertijd 1/250 sec. met door de camera bepaalde diafragmaopening, meestal f 2.8 tot f 3.5, wel op ISO 2500. Automatische scherpstelling uit en handmatig scherpstellen op een vooraf bepaald punt.

Uiteraard heb ik met Hans van Vugt over de nieuwe velomobielband gesproken. De band wordt nu uitgebreid getest op levensduur en rolweerstand. T.b.v. de ontwikkeling van de band is zelfs gesproken met de erfgenamen van de Duitse ingenieur Rinkowski. Voor de niet-ingewijden, Rinkowski slaagde er in de zeventiger jaren van de vorige eeuw in, de rolweerstand van - radiale - fietsbanden met bijna de helft te verlagen.
De tijdbalk voor de nieuwe band ziet er als volgt uit. De eerste serie banden is inmiddels geproduceerd en wordt uitgebreid getest. Aan de hand van de uitkomsten van deze testen wordt een tweede serie proefbanden gemaakt. Daarvan zullen er een aantal aan mij en aan enkele andere fietsers ter beschikking worden gesteld. Uit de ervaringen van gebruikers worden de banden verder aangepast. Commerciële introductie zou dan begin volgend jaar kunnen plaatsvinden. Aanvullend zal Schwalbe waarschijnlijk ook een speciaal voor deze band ontworpen binnenband vervaardigen. Het gewicht zou niet meer dan 40 gram hoeven te zijn.
Veelbelovend allemaal.

woensdag 17 februari 2010

Quest op het ijs van de Gouwzee

Vanmorgen bel ik Kees. 'Heb je zin om vanmiddag op het ijs van de Gouwzee te gaan rijden'. Het blijft even stil aan de andere kant. 'Ik mag niet' prevelt Kees wat bedremmeld. 'Wie is er bij jullie thuis nou de baas', daag ik Kees uit. 'Geef mij Marian maar even'. Marian zegt dat zij en Kees samen de baas zijn. De schrik van de ijsavonturen nu een jaar geleden zit er nog in. Kees 'mag mee' als ie op de dijk blijft. 'Tuurlijk Marian, geen probleem' :).
We rijden samen langs het Noord-Hollands kanaal naar Purmerend. Letterlijk duizenden smienten, ganzen, meerkoeten en eenden drommen samen om de wakken in het kanaal. De smienten zijn echte angsthazen en gaan massaal op de wieken als wij langs rijden. Wel een prachtig gezicht.

We komen aan bij het Mirror paviljoen in Monnickendam. Een heel groot aantal ijszeilboten, schaatsers, priksleetjes, koek en zopie tenten vormen samen een prachtig winters tafereel. Het ijs ziet er sterk uit, nergens staat er water op het ijs en zelfs een trekker met sneeuwschuiver voorop staat gewoon op het ijs. Nou dan kan een Quest er ook wel op. Mijn schuldgevoel naar Kees' vrouw ebt snel weg :). We halen onze schuimkappen eraf en met een extra jasje aan rijden we cabrio.


Eerst een paar foto's van onze felgele fietsen met wat ijszeilers op de achtergrond. Kees maakt 'anschluss' met een vrouwelijke priksleeër. Dan gaan we dwars over de bevroren Gouwzee op weg naar Marken. Er is een redelijk brede strook ijs schoon geschoven en we kunnen makkelijk tussen de 20 en ruim 30 km/u rijden. Het is - weer - een prachtige ervaring. Veel reacties van schaatsers variëren van 'nou moet het toch niet gekker worden' tot 'nou breekt mijn klomp'. In Marken is het gezellig druk bij de twee koek en zopie tenten. Veel mensen komen de Quest bekijken en vragen er van alles over. Dan rijden we weer terug naar Monnickendam, nu met de stroom schaatsers mee. Nu kunnen de schaatsers ons niet zien aankomen en tijdens het inhalen zijn velen bijzonder verrast.
Terwijl ik Monnickendam nader maak ik een filmopname die er leuk uitziet. Helaas heb ik mijn camera gedurende de filmbeelden ongewild ingesteld op een soort sepiakleuring. Omdat het er wel aardig uitziet zal ik de film toch uploaden.

Dan gaan we nogmaals naar Marken, nu langs de zuidelijke oever van de Gouwzee. Het is prachtig om over het ijs te rijden. De gladde stukken zijn gelukkig in de meerderheid en dan hoor je de banden in het geheel niet. Omdat onze beide fietsen nu zo stil zijn, horen we de snelle ijszeilboten met hoge snelheid aan komen. Sommige kruisen zelfs de schaatsbaan.
In Marken stoppen we weer even en genieten van het prachtige winterse spektakel. Bij het vertrek gaat er een schaatser aan mijn Quest hangen, kijken hoe lang ie dat volhoudt. Ik versnel tot boven de 30 km/u en dan laat de schaatser los.
Onderweg maak ik een leuke foto van een viertal oude ijszeilboten. Hoewel ik me al rijdend in de Quest volledig moet omdraaien, is de foto prima gelukt.
Om nog even terug te komen op de risico's, denk ik dat we ons goed hebben voorbereid. Ik heb voor Kees een haspel met 20 meter 6 mm nylon meegenomen. Zelf heb ik een officiële reddinglijn op een rol mee. Zelfs een oranje rooksignaal fakkel heb ik aan boord.
Na twee uur op het ijs gebivakkeerd te hebben, gaan we weer de vaste wal op en rijden met een meer dan tevreden gevoel naar huis.
77 km

PS. Geen koude voeten gehad!
PS. Vriend Jan Veenis, bedankt voor de tip over de Gouwzee.

maandag 15 februari 2010

SuperNova E3 lamp en dagrij LEDs verbeterd

Vanmorgen komt Kees langs om te kijken of ie zijn kilometerteller/snelheidsmeter aan de gang kan krijgen. Helaas lukt dat niet.
Nu Kees met zijn Quest toch in de garage staat kunnen we mooi de beide E3 SuperNova lampen met elkaar vergelijken.
Volgens Rob Jansen van Elan is de nieuwe lamp 25% helderder, maar is de bundel wel iets versmald. Dat laatste baart me zorgen omdat ik nou juist veel belang hecht aan een goede verlichting van de berm. Je hebt in de praktijk namelijk niks aan een lamp die in de verte veel licht geeft, winnen van de verblindende koplampen van een auto doe je toch niet. Mijn enige houvast is dan een goed zicht op de berm. De SuperNova E3 doet dat prima.
Na de eerste foto blinderen we de ramen van de garage. Als we de beide Questen op de centimeter nauwkeurig voor de witgeschilderde garagedeur hebben opgesteld is direct duidelijk dat de nieuwere lamp witter van kleur is, meer licht geeft en zelfs een iets bredere bundel heeft. Het doet me deugd dat de waarschuwing van Rob dat de bundel iets smaller zou zijn, niet bewaarheid wordt.
Kees zegt dat ook de dagrij verlichting veel helderder is geworden. Dat blijkt meer dan waar. De dagrij LEDs geven zeer veel meer licht. De foto's illustreren dat duidelijk. De bovenste foto is gemaakt toen de ramen nog niet geblindeerd waren. De middelste en onderste foto zijn met geblindeerde ramen opgenomen.
Voor de fotografen onder ons:
Camera Nikon D700 met 2.8 24-70 lens
Bovenste foto 2000 ASA, 1/100 sec f 5.0 met -1/3 stop onderbelicht, brandpuntsafstand 42 mm
Middelste foto 2000 ASA, 1/160 sec f 6.3 met -1 stop onderbelicht, brandpuntsafstand 44 mm
Onderste foto 6400 ASA, 1/25 sec f 2.8 met -1 stop onderbelicht, brandpuntsafstand 24 mm
Alle foto's zijn uit de hand gemaakt.

Koude voeten, Wim wordt eindelijk wakker

Op de winterse tocht naar Marken had ik nauwelijks last van koude voeten. Aan het eind van de dag wel een koude voetzool van mijn linkerhiel. Ik vond dat niet gek, de hele dag kwam de temperatuur niet boven de - 7 gr. C en de gevoelstemperatuur niet boven de -20 gr. C.
Zaterdag naar Dronten had ik het tweede deel van de rit koude voeten. Heel raar eigenlijk, het vroor maar 2 graden. Ik word nu langzaam wakker. De inspanning die ik op de dijk Enkhuizen - Lelystad leverde om de 'vluchters' in te halen, resulteerde in flink transpireren. Vooral mijn voeten werden flink nat. Dat zou me op de terugweg flink hinderen. Wel heb ik in Dronten de accuutjes van de Therm-IC verwarming verwisseld.
De terugweg ging aanvankelijk prima, maar halverwege de dijk krijg ik toch behoorlijk koude voeten. Geen 'ijsklompen' zoals meerdere fietsers rapporteren als zij tijdens vorst met ons meerijden, maar prettig is anders. Na Hoorn, de hongerklop had me in zijn greep, bleek ook de voorraad bloedsuikers te zijn uitgeput. Het laatste stuk naar huis werd het dan ook een soort van zure appel.

De sokken waren onderweg al onderwerp van gesprek geweest. Jan Geel rijdt al jaren met uitsluitend geitenwollen sokken. Dit is al zeer veel beter dan katoen/polyamide sokken uit het tuincentrum. Wol kan namelijk 5x zijn eigen gewicht aan water bevatten. Slimme Jan trekt ook altijd zijn fietsschoenen uit en schiet open sloffen aan als ie ergens naar binnen loopt. Kunnen zijn wollen sokken mooi het transpiratievocht verdampen. 'Een oude aap moet je geen kunstjes leren, die kent ie al'.

Nog beter zijn sokken samengesteld uit kunststof met wol aan de buitenkant. Dan zal de lezer zich afvragen 'waarom heeft Wim die sokken dan niet?'. Het gekke is, die sokken heeft Wim gewoon in zijn kast liggen. Ik heb X-Socks Mountain Biking en Falke TK2 sokken. Die laatste, met een samenstelling van 38% Polypropyleen, 23% Scheerwol, 29% Polyacryl en 10% Polyamide zijn wel uitstekend. Wim is nu helemaal wakker.

Tot mijn verrassing komt Kees van Hattem vanmorgen binnen wandelen op ... Falke TK2 sokken.

zaterdag 13 februari 2010

Winterse rit naar Dronten

Vanmorgen rijden 6 Questrijders naar Dronten. René van de Berg uit Bergen haalt zijn nieuwe Quest op. Peter Meijer uit Julianadorp heeft vorige week een nieuwe gekregen en hoort wat geluiden die hij niet thuis kan brengen. Klokslag half tien komen de mannen samen met Kees van Hattem in Avenhorn aan. We rijden met zijn vieren langs de ons inmiddels zeer goed bekende weg naar Enkhuizen. Daar staat Jan Geel al te wachten. Even later komt ook Cees Roozendaal aanrijden en maakt het sextet compleet. We blokkeren het fietspad zo goed als compleet. Een vriendelijke baas komt op de fiets langs. Op zijn bagagedrager voorop zijn fiets heeft ie wel heel bijzondere schaatsen, klompen waar houten schaatsen met metalen stripjes op zijn bevestigd. De man gaat op het bevroren IJsselmeer zoeken naar een wak om te kunnen ijsvissen.
Na het aquaduct, ik kom nu tot 64 km/u, gaat Cees Roozendaal er vandoor. Peter, Jan en René gaan mee. Ik stop even voor een foto van de prachtige ijswoestenij en haak even later bij Kees aan. Ik ga eens kijken of ik de mannen kan inhalen. Bijna de hele dijk rij ik ruim in de 40 km/u maar de vluchters haal ik net niet bij. Als we bij de patatwagen bij de sluis even pauzeren, komt Kees verrassend snel aanrijden.
Waren er op de dijk wat kleine sneeuwduintjes, in Lelystad is het lelijker. Hele stukken zijn niet gestrooid en zijn spiegelglad. Met aangepaste snelheid komen we er zonder kleerscheuren door.
Bij Velomobiel.nl wordt hard gewerkt aan een wel heel forse aanhangwagen. Daarmee kunnen 24 en desnoods 33 bodies worden vervoerd. Grote plannen dus.
Nadat René zijn nieuwe Quest in ontvangst heeft genomen en Peter zijn voorverlichting wat lager laat stellen, is het tijd om te vertrekken. Allert maakt wat gelcoat klaar voor een kleine reparatie aan mijn Quest. Na nog een 54 mm Perfect Moiree te hebben ingeladen, rijden we noordwaarts. De route is nu pal tegen wind en de groep blijft nu netjes achter me tot in Enkhuizen. Het zicht op het bevroren IJsselmeer is indrukwekkend en verveelt niet. Bij de patatwagen maken we een sanitaire stop. Jan Geel deelt kokosmakronen met rum uit, heerlijk.
In Enkhuizen gaan Cees en Peter met Jan Geel rechtdoor, René, Kees en ik slaan linksaf naar Hoorn. Het fietsen gaat me minder makkelijk af, ik heb koude voeten, ondanks de voetverwarming. Ik weet de mannen maar net bij te houden en als ik afscheid van ze neem in Avenhorn, krijg ik de snelheid niet meer boven de 26 km/u. Dat ben ik niet gewend, meestal rij ik het laatste stuk alleen een heel stuk harder. De oorzaak is duidelijk, te weinig koolhydraten in de bloedbaan. Ik pak de laatste van mijn vijf broodjes en werk die naar binnen. Het duurt tot De Rijp totdat de machine weer wil presteren. Het laatste stuk gaat weer ruim in de dertig.
Wel blijf ik thuis nog vrij lang koud en zelfs een warme douche wil niet direct helpen.
De remedie is gewoon meer eten. Ook moet ik voor deze koude omstandigheden wat meer werk maken van mijn schoeisel. Raceschoenen met vrij dunne sokken van katoen en polyamide zijn niet ideaal.
Mooie maar pittige winter tocht.
194 km

In het zweet, Perfect Moiree vervangen

Vanmorgen zijn Marian en Kees van Hattem op de koffie. Ik wil wel een stukje fietsen en stel voor de Schermer rond te rijden. Aanvankelijk gaat dat lekker maar gaande weg moet ik harder werken. Ik verdenk een langzaam leeg lopende voorband en slinger wat heen en weer. Ik krijg toch niet direct het gevoel dat de band echt leeg gaat raken.
Als we Ursem zijn gepasseerd wordt het te bar. Ik rij me in het zweet en dat gebeurt normaal toch pas boven de 40 km per uur. Ik moet heel hard trappen om Kees in te halen en te melden dat ik linksaf sla naar Alkmaar. Als ik vertel dat ik denk een lekke voorband te hebben, ziet Kees dat het de achterband is.
Mogelijk is met het gerommel met het vergelijken van de pompen de binnennippel losgeraakt. Ik pomp in ieder geval de band op en kan zonder al te veel moeite weer boven de 40 km/u rijden. Dat blijkt niet van lange duur te zijn. Na tien minuten merk ik dat de band weer slapper wordt. Ik haal thuis, maar dan is de Perfect Moiree ook vrijwel leeg.
Vanavond haal ik de band eraf en vind wel een lek, maar geen steentje, glas of iets anders dat de oorzaak zou kunnen zijn. Wel zie ik dat het profiel flink is afgesleten. Heeft de Perfect Moiree 54 nieuw een profiel diepte van 1.8 mm, bij mijn band is er minder dan 0.8 mm van over. Even later vind ik een scheurtje waar ik een grote schroevendraaier dwars doorheen kan steken. Tijd om de band te vervangen. Ik controleer of het binnenventiel vast zit en dat blijkt het geval te zijn.
Als laatste olie ik de ketting en dan is de fiets weer klaar voor de rit naar Dronten morgen.

donderdag 11 februari 2010

Fietspunt.nl mede-sponsor bandentests

Nadat Kees van Hattem en ik de meetwagen van Velomobiel.nl uit Dronten hebben opgehaald blijkt dat er 2 sets van ieder 3 stuks 20" wielen bij zitten. Omdat we ook 26" banden willen testen moeten er 3 26" wielen komen. Wat speuren op het internet leert al snel dat leverancier Fietspunt.nl de goede 25 mm Schothorst (Rigida) wielen met uitvalnaven heeft voor prijzen van iets boven de dertig euro per stuk. Da's geen nekkenbreker en dus de telefoon maar eens gepakt. Roeland van Fietspunt.nl is erg geïnteresseerd in mijn testwerk en wil graag als co-sponsor naast Velomobiel.nl optreden.
Mijn wensenlijstje is pittig, maar Roeland geeft geen krimp. De testspullen hoeven zelfs niet meer retour, prima want dan kunnen de banden mooi als referentie voor toekomstige tests beschikbaar blijven.
Ik haal de spullen zelf even op in Zwaag, we zijn voor een bezoek aan het Westfries museum op minder dan 5 km van het bedrijf.
Roeland ontvangt me vriendelijk en heeft alle banden al klaar staan. Helaas heeft de leverancier de wielen niet geleverd. Geen punt bij Fietspunt.nl, Roeland stuurt ze me na evenals een 3 tal 26" Schwalbe Durano banden. Ik krijg een rondleiding door het bedrijf en zie dat de zaken goed zijn georganiseerd. De forse voorraad is logistiek technisch goed opgeborgen terwijl e.e.a. visueel toch controleerbaar blijft. Roeland heeft veel ligfietsers als klant omdat hij nogal wat speciale spulletjes voor onze doelgroep in huis heeft. Wel vraagt Roeland zich af waarom hij plotseling sinds anderhalf jaar zoveel 20 en 26" Perfect Moiree banden verkoopt :).
De volgende 26" banden gaan mee:
- 3x Kojak
- 3x Big Apple lite skin
- 3x Super Moto
- 3x Furious Fred zonder antilek ( de anti-lek versie schijnt niet meer gemaakt te worden)
- 4x Vredestein S-lick 35 mm. Hiervan heeft Fietspunt.nl nog een aanzienlijke voorraad in huis.

Nu is het wachten op de nieuwe 20" velomobiel band. Ik kan hier nu wel verklappen dat het initiatief om ook tot een 26" velomobielband te komen al aardig op stoom is.

woensdag 10 februari 2010

Escorte naar Dronten door sneeuw afgelast

Vanmorgen zou een groepje Quest rijders René v.d. Berg uit Bergen escorteren bij het ophalen van zijn nieuwe Quest. Er was door de weerprofeten 'een licht sneeuwbuitje' voorspeld. Het zou allemaal niet veel om het lijf hebben. Pé Koomen had al voorspeld dat sneeuw wel eens de spelbreker zou kunnen worden. Als mijn vrouw wakker wordt zegt ze dat er veel sneeuw ligt. Dat blijkt helaas te kloppen, er ligt 4,5cm mooi verse poedersneeuw. Het vriest 5 gr. C. Het verkeer op de provinciale weg aan de overkant van het water rijdt stapvoets. Dan zal het fietsen waarschijnlijk te veel van het goede zijn.
Het tochtje naar Dronten wordt door Kees dan ook om half negen al verdaagd naar zaterdag a.s.
Sneeuw op De Woude kan mooie plaatjes opleveren. Ik hoef daar meestal maar een paar meter voor te lopen. Opvallend is dat de natuur verwacht dat het al snel over moet zijn met de winter. De hortensia's zitten al weer vol donker rode knoppen en lijken elk moment uit te willen lopen.
Ik hou me onledig met sneeuwruimen en probeer een paar vogels voor de lens te krijgen. Dat valt nog niet mee. Leuk om te zien blijven de koolmezen en pimpelmezen. Ook een driftig sneeuw etende merel komt langs.

maandag 8 februari 2010

Quest Niels naar Velomobiel.nl

Vanmorgen, het vriest 5 graden, zet ik de Foldycar in elkaar en haal Kees van Hattem op. Dan rijden we naar Schoorldam om Niels Vogel op te halen. Niels kan alleen maar hinkelen, zijn linkerhand zit in het gips en krukken zijn dan geen optie. Niels woont aan een doodlopende weg en ik zet de auto om de hoek neer. Da's een brug te ver om hinkelend te bereiken en Kees en ik lenen onze sterke schouders om Niels bij de auto te krijgen.
De gecrashte Quest staat bij Niels' schoonmoeder in Tuitjenhorn. Bij het zien van de Quest is wel duidelijk dat het een enorme klap is geweest. We zetten de Quest op de aanhanger en brengen Niels weer naar huis. Niels zou eerst meerijden naar Dronten, maar zijn zoon is onderweg naar het ziekenhuis in verband met een ernstig ongeval aan zijn oog. Dan is een gezellig ritje naar Dronten niet zo leuk.
Wij rijden over de dijk Enkhuizen - Lelystad en zien hier en daar kruiend ijs, heel mooi.

In Dronten loopt heel Velomobiel.nl uit om de brokstukken te bekijken. Theo begint meteen de neus uit te deuken en het ziet er al snel weer als een Quest uit. Het is belangrijk dit te doen om de spanning uit de vervormde delen te halen. Allert laat me zien hoe ze denken de reparatie uit te voeren. Bij een soortgelijk ongeval van een Quest is ook de neus vernield. Er is nu een complete mal van een neus van de Quest. De vernielde neus wordt er afgezaagd en een nieuw te maken neus wordt er precies op pas gemaakt. Er blijft een heel smal randje te zien dat na heel beperkt schuren, plamuren en spuiten de schade volledig onzichtbaar maakt. De top van de Quest lijkt ook behouden te kunnen worden. Door middel van vacuum zuigen en injecteren met hars, kunnen ze de top weer mooi in model maken.

Er is wat discussie over het kettingwieltje. Standaard zit er een 1,5 cm lang busje over de as van het wieltje. In een aantal gevallen, niet iedere Quest heeft het probleem, wordt hiermee de ketting uit de rechte lijn gedwongen. Ik heb een kettingwieltje mee uit mijn Quest waarvan de randen door de ketting zijn weggevreten. De conclusie is dat dit kennelijk in een aantal gevallen gebeurt. De oorzaak lijkt in het crankstel te zitten waar enige variatie in de afmetingen voor dit probleem verantwoordelijk is.

Kees komt plotseling met een nieuw soort kevlar gewapende remkabels aan. Deze buitenkabels hebben extreem weinig wrijving en zouden de remweg merkbaar verkorten. Theo wijst me een nieuwe fiets aan die op mijn maat staat afgesteld en waarin zowel de grotere remtrommels als de nieuwe kabels zitten. Ik mag er een rondje mee maken en inderdaad, de remwerking is merkbaar beter.

We gaan nu op zolder op zoek naar de meetwagen. Die ligt achter een stapel banden, en daar hebben ze er in Dronten nogal wat van. Het blijkt een heel solide ding te zijn. Samen met een afrol plateau en zes 20" wielen laden we de installatie in de auto. Ook krijgen we een serie banden mee. Ymte stopt me ook nog drie Vredestein HPV banden in de handen met het verzoek ze nog een keer mee te testen. Als de test wederom negatief is kunnen ze nog dienen om een groot vuur mee te maken.
Tenslotte instrueert Allert me uitvoerig over hoe de sporing van de meetwagen goed te controleren.

Kees winkelt er op los en neemt voor diverse fietsers onderdelen en andere spulletjes mee.
Om kwart over twee gaan we weer richting Heerhugowaard. De meetwagen leveren we af bij de school van Matthijs. Ik bekijk de betegelde vloer en denk dat deze zeer geschikt is. Wel zal ik met de lasermeter de vloer grondig opmeten. Bij de relatief korte uitrol afstanden is een halve centimeter hoogteverschil fnuikend.