Vandaag zullen we naar 'Catch’ gaan. Dit is de plek waar de rijders na hun recordpoging worden opgevangen. In de ochtend genieten we van een goed ontbijt en gaan daarna naar het Super8 hotel waar vrijwel alle teams verblijven. Hier is goed internet en kan ik het bericht van gisteren uploaden.Team Cygnus is bezig met het repareren van de valschade gisteren. David Verbroekken is de pechvogel en er wordt hem van diverse kanten een hart onder de riem gestoken. David Wielemaker worstelt zich onder grote hilariteit in de snelle driewieler van het Australische Trisled team. Hans van Vugt is druk met het polijsten van de romp van de VeloxS van Ellen.
We praten uitgebreid met diverse teamleden en gaan na de middag naar ons hotel terug voor de lunch. Dan even een uiltje knappen. Om vier uur maken we een ritje in de omgeving. We vragen ons af hoe de mensen hier hun brood moeten verdienen. Alles is gortdroog en oogt bijzonder armoedig.
De crisis is de VS niet in de koude kleren gaan zitten. Zelfs in een plaatsje als Battle Mountain, er wonen ruim 3000 mensen, bevinden zich meerdere barakkenkampen. Vanuit de hotelkamer kunnen wij één van deze kampen zien.
We gaan nu met de auto naar de 'Catch’. Daar is het al een drukte van belang. De wind neemt snel af maar de temperatuur blijft hoog. Het lijken ideale condities te worden voor recordruns. Als de eerste deelnemers zijn vertrokken, nemen de 'vangers' hun positie in. De onderlinge kameraadschap tussen de teams is fantastisch. Iedereen die maar beschikbaar is doet mee en het maakt niet uit wie welke rijder opvangt. Zelfs een sprint op leven en dood van een groep vangers, waaronder meerdere leden van het Velox2 team, om de te ver doorgereden Aurelien Bonneteau voor een harde val te behoeden, wordt bekroond met een goede vangpoging.
Een enkele keer is er echte paniek. De volgauto van het team van de Universiteit van Toronto stopt plotseling op de rijbaan. Er zijn al andere teams gestart en dat levert levensgevaarlijke situaties op. Er wordt hard gevloekt over de radio. Het loopt gelukkig goed af.
Team Cygnus met Jan-Marcel van Dijken komt binnen en wordt totaal kapot maar in een euforische stemming uit zijn fiets geholpen. Hij heeft het volledige meettraject 127 km/u op zijn SRM meter gehad. Dit is, zeker met de nu aanwezige legal wind, een superieure prestatie. De euforie slaat even later bij het voorlezen van de snelheden om in een diepe teleurstelling. Door een fout van een van de tijdwaarnemers is er geen correcte tijdmeting van de run van Jan-Marcel tot stand gekomen. Zijn poging is dus mislukt door toedoen van een official.
Ellen van Vugt heeft vandaag echt haar dag. Als zijn haar run heeft beëindigd blijkt zij 113 km/u te hebben gereden. Nog nooit heeft een Nederlandse vrouw zo snel in een fiets gereden. Zij is terecht door het dolle van vreugde, en niet alleen zij :).
Nu moet Jan Bos nog rijden. Het team heeft een flinke teleurstelling moeten verwerken. De gecrashte fiets, waar hard aan is gewerkt om deze te herstellen, wordt om veiligheidsredenen afgekeurd voor verdere deelname. Het team begrijpt de beslissing van de organisatie niet. Ook Jan Reus, een composiet specialist van de eerste orde, vindt het herstel van de romp meer dan voldoende voor een veilige rit. Wat hier achter zit is gissen. De rit van vandaag moet dus met de 'tweede' fiets worden gereden. Deze fiets is niet zo ver getuned als de gecrashte fiets.
Jan Bos start dus in deze 'tweede’ fiets. Als Jan wordt gevangen en uitstapt is ie al heel blij met het resultaat. Hij heeft in zijn fiets al een snelheid van 126,5 km/u afgelezen. Later blijkt deze snelheid ook door de organisatie te worden bevestigd. Een schitterend resultaat zeker als je je realiseert dat Velox2 voor Jan eigenlijk een maatje te groot is.
Er is dus grote blijdschap en diepe bedroefdheid, al naar gelang naar welk team je gaat.
Wij gaan mee naar de rijdersmeeting in Super8. Plotseling hoort iedereen een tierende en scheldende vrouw. Het blijkt dat team Velox2 Jan Bos met kleren en al in het zwembad van het hotel heeft gegooid. De mevrouw van hotel is buiten zinnen van kwaadheid. De ploeg zal wel allemaal op de knieën moeten om volgend jaar hier weer te mogen verblijven.
Een prachtige avond wordt nog mooier als de wolken boven de bergen de fraaiste kleurschakeringen laten zien. Mooi land dat Amerika, dat zeker. Na een steak met Hans en Ellen en Marieke en Arnold gaan we naar ons hotel.
Morgen, vandaag dus als ik dit schrijf de laatste dag van de races.
Morgen gaan we in twee etappes naar Las Vegas terug. We maken een omweg via Reno om daar te kijken naar de befaamde Reno Air races.
