Asociale Heerhugowaarders

Ik wil, na de prachtige wintertocht afgelopen dinsdag, er wel weer een keertje uit. Even een rondje Schermer of naar Kees in Heerhugowaard. Het heeft gisteravond ijs geregend en dat glijdt met donderend geweld van het grote dak van onze stolp. Het dooit dus en dan kun je altijd fietsen.... In de fiets, het is 3 gr. boven nul, een zonnetje en stevige wind uit het zuidwesten, blijkt al snel dat het zout bij het Hoogheemraadschap nog niet is aangevuld. Het fietspad langs de Markervaart is niet gestrooid of geschoven. Er ligt een vrij harde ijsdrab waardoor er niet harder gereden kan worden dan 15 km/u, soms nog minder. De Quest schaatst af en toe van links naar rechts, eigenlijk wel leuk.
Na het viaduct bij West-Graftdijk gaat het veel beter, de auto's hebben de ijzel deels aan de kant gereden.
Tot aan Heerhugowaard is het prima fietsen.
Bij de fam. Van Hattem is geen sterveling te zien. Wel hebben de rode katten me in het vizier en ze klimmen beiden over het hek.
Ze kennen me natuurlijk prima als de bezoeker waar het zo lekker met de nagels in de gladde fietsbroek hangen is. Ze komen een kopje geven en gaan me dan van een afstandje licht hooghartig zitten aankijken.
Als ik de fiets op de weg keer, wordt ik plotseling volgespoten met een zoutige ijsdrab. G.d.e.d.m.e schreeuw ik de automobilist die me dit flikt na. Ik ben nog niet bekomen van de schrik, als het me nog twee keer overkomt. Ik word woest en schreeuw die asociale Heerhugowaarders de nodige verwensingen toe. De hele Quest zit onder de ijzige drab. Ikzelf ben drijfnat en het ijswater loopt mijn schoenen in. Dit is shit.
Ik stap nu de rijbaan op en dwing de volgende automobilisten mij stapvoets te passeren. Dan zet ik de fiets midden op de rijbaan en stap boos in. Had ik eerst nog het plan om via Ursem en Schermerhorn te rijden, nu ga ik maar direct naar huis.

Fietsbril

Al jaren gebruik ik een fietsbril, niks bijzonders. Maar in meer dan 50.000 fietskilometers is mijn idee omtrent brillen nogal veranderd. Dit levert, ook bij brillen, een soort van zelfwerkzaamheid op die mij nu een volkomen op mijn wensen toegesneden bril heeft opgeleverd.
Waaraan moet een bril voldoen?
-wind uit de ogen houden
-windgeruis verminderen
-geen hinderlijke schitteringen opleveren
-uiteraard de juiste oogcorrectie hebben
-veraf en dichtbij (GPS) scherp zien

De standaard sportbrillen hebben veelal een polycarbonaat lens, al dan niet gekleurd. Voor oogcorrecties worden veelal - voor mij te kleine - inzetbrilletjes gebruikt. Dat levert voor mensen met twee ogen, ik kijk met één oog, een bruikbare oplossing op.
Als je door één oog kijkt wil je een maximale gezichtshoek bereiken. Dit doe ik met een Alpina Pro Sport Optic Swing 60. Deze bestaat uit een heldere kunststof ingeklemd in het frame. Daarin zitten standaard behoorlijk grote gaten voor een inzet optisch glas.
Dat gat heb ik groter gemaakt en de opticien heeft er een varifocus glas in gezet.
Standaard zit er een blank vizier op. Dat is na jaren licht bekrast en wordt niet meer gebruikt. Hoeft ook niet, er zit immers een optisch glas in. Links blijft er nu een gat dat met een stukje van het oude blanke vizier is afgedekt.
Ik vind het heel prettig om de GPS recht voor mijn neus op het stuur te hebben. De meest dichtbije afstand van de varifocus lens is niet voldoende om de 31 cm die de GPS van mijn rechteroog is verwijderd, scherp af te beelden.
Daarom wil ik een speciaal leesglas opnemen in het onderste segment van mijn varifocus glas. Paul van opticien Bossinade in Castricum kijkt mij eerst wat wazig aan, maar wil mijn enthousiasme niet meteen de grond in boren. Hij wil eerst een proef doen om te kijken of ie überhaupt een glas in een glas kan krijgen.
Dat lukt, al is het glas nu, in de testfase nog te dik. Als de juiste lens is gevonden om op een afstand van 31 cm scherp te zijn, wordt een, duurder, dun glas besteld en er in gezet.
Ook worden dan de zijkanten schuin gevijld om een maximaal zicht op de GPS te krijgen. Hoewel het huidige glaasje, het is 8 x 9 mm groot, nog iets te ver voorin scherp is, is het resultaat fantastisch. Ik kan nu iedere beeldpixel scherp zien, zonder mijn hoofd te verdraaien.
Tenslotte kan er natuurlijk een zonnevizier worden opgeklikt. Deze bril is tot 110 km per uur (Giessen) getest en ook op die snelheid krijg je geen tranende ogen.
Toegegeven, het ziet er allemaal niet uit, maar het gaat om het resultaat. Wel heb ik een nieuw exemplaar van de Alpina bril, ze zijn niet meer in de collectie, aangeschaft. Koopman optiek in Purmerend heeft er nog aantal op voorraad.

Quest de lucht in

Al een tijdje denk ik na over een makkelijke manier om voor sleutelwerkzaamheden de Quest 'de lucht in' te krijgen. Ideaal is natuurlijk een hydraulische lift zoals bij Velomobiel.nl in gebruik. Voor thuisgebruik niet handig omdat ie meestal een sta-in-de-weg is. Ook kost zo'n apparaat honderden euro's.
De eisen zijn evenwel veelomvattend. Het moet alleen uit te voeren zijn, er mogen geen hinderlijke omvangrijke onderdelen na gebruik in de weg staan, de hoogte moet variabel zijn tussen 60 en 90 cm en het moet liefst geen operatie zijn die veel geld kost.
Eerst op zoek naar schragen met variabele hoogte instelling. Vaste schragen zijn altijd 90 cm hoog, te hoog omdat je dan staand naast de Quest niets meer in de fiets kan uitrichten zonder weer op een verhoging te gaan staan.
Die schragen vind ik bij ecotools.nl.
Vervolgens de vraag hoe krijg ik de Quest er in mijn eentje op. Achtereenvolgens passeren oprijplanken en allerlei soorten hijswerktuigen de revue. Veelal zijn dit spullen om motoren of andere zware spullen te liften. Te zwaar, te duur en onhandig.
Uiteindelijk beland ik bij de aloude fietsliftjes waaraan veel fietsers hun fietsen ophijsen voor onderhoud en opslag.
Fixet heeft ze vandaag en het komende weekend in de aanbieding voor € 6,49. Er zijn er twee nodig. Nu ik toch bij Fixet ben neem ik een plaat licht-watervast multiplex van 15 mm dikte en 200 x 85 cm mee.
Thuisgekomen schroef ik de vier plafond units met ieder 10 spaanplaatschroeven aan het plafond vast. In de multiplex plaat boor ik 8 gaten van 15 mm waarin de ophanghaken zich automatisch borgen bij het hijsen.
Dan een spannend moment, krijg ik de Quest hier eenvoudig mee omhoog? Dat lijkt in eerste instantie niet makkelijk te gaan, het geheel gaat scheef omhoog. Omdat het hijssysteem automatisch borgt kan ik de hijsende draad loslaten en de Quest recht trekken. Even later blijkt dat terwijl ik aan het hijsen ben ik de Quest aan het instapgat eenvoudig rechtop kan houden. Helemaal eenvoudig gaat het als eerst de Quest aan de voorkant twintig centimeter opgehesen wordt. De achterkant blijft dan nog even op de grond staan. In twee etappes is de Quest op ruim 60 cm en kunnen de schragen eronder. Dan kunnen de hijshaken eruit en naar het plafond gehesen worden. De Quest staat nu heel solide op een comfortabele hoogte van 63 cm
De terugweg is uiteraard identiek en als de Quest weer geland is hijs ik de complete multiplex plaat tegen het plafond aan.
De foto's spreken voor zich. De kosten blijven voor de schragen, multiplex plaat en fietsliften onder € 90,-.

Marken op de koudste dag van het jaar

Vanmorgen om 8.00 uur vriest het -11.1 gr. C. We gaan naar Marken, met 3 Questen. Kees van Hattem en Rob Kaag beiden met hun nieuwe Quest rijden om kwart voor 11 ons steenkoude eiland op. Rob heeft nu al koude voeten en geniet omstandig van onze vloerverwarming. Het is prachtig weer, volle zon en oostenwind kracht 3 tot 4 Bft. Als we vertrekken is het - 8.5 gr. C en de gevoelstemperatuur is - 20 gr. C. Ik trap me al snel lekker warm en dank zij het vizier en de windkappen om de voetengaten is het heerlijk om te doen. Ik mis zelfs mijn Alpine fietsbril niet, die is bij de opticiën.
Langs het Noord-Hollands kanaal koersen we met rond 30 km/u naar Purmerend. Kees geeft de voorkeur aan de Jaagweg hoewel het fietspad aan de westzijde van het kanaal ook te berijden lijkt. Het is een prachtige witte wereld en ik schiet mijn eerste foto's.
Het is wat heiig en dat levert mooie beelden op. Ik raak in Purmerend wat achter omdat een oude dame met haar fiets stopt en direct het fietspad oversteekt. Ze ziet me te laat, maar ik heb al ingeschat dat stoppen het parool is.
Vanuit Ilpendam rijden we weer door een fantastisch wit landschap. Er is gewoon te veel te fotograferen. Een mooie groep schapen met ver in de achtergrond heel zacht getekende boerderijen, zwanen die gewoon op de weg blijven zitten, duizenden meerkoeten op het ijs, gewoon te veel van het goede.
Even later doemen de kerken van Monnickendam uit de heiigheid op, schitterend. Voorzover de automobilisten ons kunnen en willen zien, krijgen we voorrang waar we het eigenlijk niet hebben. Kennelijk hebben de mensen in hun verwarmde blik medelijden met ons. Nou dat is echt niet nodig, ik heb het totaal niet koud. Toegegeven, de elektrische voetverwarming staat op de één na hoogste stand.
Bij Monnickendam zijn tientallen ijszeilers in touw op het bevroren water van de Gouwzee, een prachtig gezicht. Kees en Rob zien al dit moois niet, zij kiezen ervoor om onder aan de dijk te blijven rijden 'het is daar minder koud'. Het fotograferen op de smalle dijk is wel tricky, wat gebeurt er als je van het talud af sodemietert?

In Marken ga ik naar de haven, Kees en Rob ben ik kwijt geraakt. Een Volkswagen Polo komt met grote snelheid achteruit en ziet mij totaal niet. Met een paar harde trappen ram ik de Quest de beijsde berm in en scheldt de bestuurder voor .....zak uit. De mannen zijn niet in de haven en ik ga op weg naar het Paard van Marken, de vuurtoren aan de oostkant van het voormalig eiland. Dan belt Kees 'waar zit je?'. De mannen zijn aan koffie en warmte toe, vooral Rob is inmiddels een vurig pleitbezorger geworden voor elektrische voetverwarming. Ik ga weer naar de haven en we genieten daar van twee espresso's, bedankt Rob. Ik verwissel de accu's in mijn voetverwarming. Ze kunnen nog wel ruim een uur mee, maar de nieuwe gaan drie uur mee en daar kom ik wel mee thuis.
Ik wil heel graag naar de vuurtoren en ik ga de mannen voor naar dit historische gebouw. De dijk oprijden lukt me niet, alles is besneeuwd en het talud is te steil. Ik duw de Quest omhoog en ervaar onmiddellijk de snijdende wind die nu ongehinderd over tientallen kilometers ijs komt aanwaaien. De beelden om ons heen zijn prachtig, het is hier winter pur sang. Uiteraard zijn de fietsen weer fotomodel. Kees en Rob gaan weer omlaag 'het is hier stervens koud' roept Kees. Dat blijkt - 7 gr. C te zijn, maar de vrij harde wind resulteert in een 'windchill' van -20 gr. C.
Na nog een foto van de Schotse hooglanders ga ik, snel nog een broodje weghappend, ook naar beneden en op weg naar Volendam.
Ook nu weer is het volop genieten van de steeds veranderende besneeuwde landschappen. We blijven nu gedrieën boven op de dijk en zien de ijszeilers met grote snelheid heen en weer flitsen.
In Monnickendam zijn we dankbaar dat meerdere automobilisten echt rekening met ons houden.
Via Katwoude bereiken we Volendam. Het is er rustig en zonder oponthoud rijden we de dijk over. Ik kijk altijd even naar de WirWar bar, waar ooit 14 jonge Volendammers tijdens een nieuwjaarsnacht in de vlammen omkwamen. Juist vandaag is er een besluit genomen om in de WirWar bar een aalkwekerij te starten, een mooi initiatief.
In Edam rijdt een oudere meneer in een Peugeot Partner me vrijwel van de sokken. De man komt van links en rijdt als een kip zonder kop de kruising op. Ook deze bestuurder, vergeef me, voeg ik wat onwelvoeglijke woorden toe.
We stoppen even voor een plasje en wat drinken. Kees en Rob vluchten snel weer de warmte van de Quest in. In de luwte van de dijk heb ik het nog steeds niet koud. Wel wordt mijn linkerhak koud, nog altijd niks vergeleken met de ijsklompen waar Rob nu mee rond rijdt.

Via de Oostdijk bereiken we Purmerend weer. Ik zie de schermpjes van Rob en Kees langzaam dichtslibben met ijs. Kees probeert het weg te poetsen maar veel helpt het niet. Ik ga voorop om langs de Westdijk van het Noord-Hollands kanaal naar De Woude te rijden. Regelmatig tipt de snelheid aan 33 tot 34 km/u, zo blijf ik lekker warm.
Kees en Rob rijden mee naar De Woude. Rob meldt dat ie al verlangt naar de warme tegels van de vloerverwarming.
Na de koffie rijden de mannen de koude weer tegemoet. Het vriest alweer 8 graden.
Een heerlijke fietsdag die dankzij goede kleding en uitrusting fantastisch is verlopen. Ik heb meelij met Pé Koomen die weer een prachtige fietsdag aan zijn neus voorbij moet zien gaan.
95 km

Met -10 gr. C naar Marken

Vanmorgen rijden Kees van Hattem, Rob Kaag en ik naar Marken, althans dat is het plan. Of dit verstandig is valt nog te bezien. Het is Rob's eerste grote tocht in zijn nieuwe Quest. Met deze temperatuur en met 30 km/u rijdend tegen een oostenwind van Bft 3 tot 4, is de gevoelstemperatuur bijna -22 gr. C.
Vanavond een verslag.

Joan en Willem Blaeu, kaarten uit 1665

Navigatie en alles wat daar bij komt kijken heeft altijd mijn warme belangstelling gehad. Dat begint voor mij met navigatie op zee met kaart, kompas en log, later aangevuld met sextant, gevolgd door radio peilapparatuur, daarna met Decca en tenslotte GPS apparatuur. Basis voor alle navigatie is en blijft de kaart. De VOC zou het begin van grote welvaart in Nederland niet hebben kunnen realiseren zonder cartografie.
Eén van Nederlands beroemdste cartografen is Willem Janszoon Blaeu. Hij werd in 1633 aangesteld als kaartenmaker van de VOC en als examinator van de VOC-stuurlieden. Daarnaast was ie een slim zakenman en bracht het tot grote welstand. Willem overleed in 1638, zijn zoon Joan zette de zaak succesvol voort.

Al vele jaren hebben wij een originele kaart uit een van de eerste atlassen van Blaeu in bezit. Deze kaart uit 1626 laat zien dat de Beemster, Purmer en Wormer al zijn ingepolderd, de Schermer en Heerhugowaard zijn nog niet drooggelegd. De gedetailleerdheid van deze kaart is formidabel. Daarnaast hebben wij een facsimile druk van de Atlas Maior van 1665, een prachtige, iets verkleinde kopie van het origineel. Niet een boek wat je makkelijk op schoot neemt, het weegt 8 kg.

Lang heb ik gedacht dat al dit mooie kaartmateriaal alleen wordt gekoesterd in prestigieuze bibliotheken en losse kaarten bij een aantal particulieren. Dat blijkt niet zo te zijn. De Universiteit van California is al in 2000 begonnen met het scannen van de Atlas Maior. Deze scans op 500 dpi zijn te koop, al reageert de Universiteit van California niet op mijn email aanvragen.
Gelukkig zijn scans op 150 dpi wel gratis te downloaden. Dit levert een bestand op van meer dan 10.000.000 pixels.
Het is echt genieten om met het digitale vergrootglas door de kaarten te struinen. Het is verrassend hoe veel geografie van nu overeenkomt met die van 1600 tot 1665. Wel zijn er rond onze woonplaats, het eiland De Woude, in die tijd veel veranderingen. De Schermer wordt in 1635 ingepolderd en daarvoor is een boezem gegraven in de vorm van de Markervaart. Onze stolp is gebouwd aan die Markervaart met aan de achterzijde het 'Dampie', een meer dat oorspronkelijk Woudmeer heette en al van vele eeuwen voor de 17de eeuw dateert. De Woude is altijd een eiland geweest dat in 1635 door de droogmaking van de Schermer werd gesplitst.

Wil je je eigen omgeving van zo'n kleine 400 jaar geleden eens bekijken, ga dan naar de site van de Universiteit van California. Voor de kaarten van Nederland, klik je op 'low countries'.
Wil je een beeld krijgen van de gedetailleerdheid van de kaarten, een beeld van de kaart van Noord-Holland die hier boven op heel klein formaat staat heb ik op Picaweb gezet. Ik ga er van uit dat deze beelden rechten vrij zijn, in ieder geval voor eigen gebruik.

Winter op De Woude en Beekie in paniek

Gisteravond is het gaan sneeuwen en dat is vanmorgen pas gestopt. 10 cm dik is de laag die er nu weer ligt. Ik had de kerstkaart voor de komende jaarwisseling al gemaakt, dacht ik. Met de 14-24 mm lens op de Nikon waag ik er nog maar een paar plaatjes aan. Dat we benijdenswaardig mooi wonen zijn we ons bewust, in de sneeuw wordt het nog pittoresker.

De winterse rust wordt 'verstoord' door Beekie :). Hij heeft gisteren zijn nieuwe Quest opgehaald en heeft nu al verschillende problemen. Uit zijn crankstel komen ratelende geluiden. Daarvoor zou Marcel even naar De Woude komen om dit door Majoor Kees te laten verhelpen. Maar zelfs naar De Woude komen is niet meer mogelijk. Bij het uit zijn portiek rijden zijn de ketting zowel voor- als achter eraf gelopen. Marcel probeert van alles om de ketting er weer omheen te leggen, maar slaagt er slechts in om kettingsmeer met bloed te vermengen. Ja die tandkransjes zijn nieuw inderdaad vlijmscherp.
Ik adviseer hem om Velomobiel.nl te bellen.

Enkele uren later is Marcel erachter gekomen dat als je een afgelopen ketting wil omleggen de versnelling liefst op de kleinst mogelijk tandwielen geschakeld moet zijn. Het lukt hem nu om de ketting er weer op te leggen. Het ratelen blijft, maar daarvoor kan Marcel, in overleg met Majoor Kees op De Woude terecht.

Blogger, instelling tijd en nieuwe editor

Veel bloggers die een weblog bij Blogspot.com hebben, zoals deze blog, gebruiken de standaard instelling van blogger. Dat gaat met de afgebeelde tijd nogal eens fout. Standaard staat deze namelijk op een tijdzone ergens rond Hawai in de Stille Oceaan. Ook al staat de tijd van je computer goed, dan nog levert dit een tijdverschil van 9 uur vroeger op in vergelijking met onze tijd.
Verschillende bloggers hebben mij gevraagd hoe dit veranderen. Dat is tamelijk simpel.
Ga in editmode, dat is de mode waarin je je berichten tikt, naar 'instellingen'. Klik daarna op de tab 'opmaak'. Je ziet dan een kopje 'Tijdzone'. Daar staat standaard meestal een waarde van GMT-8 uur Pacific. Daar wonen wij natuurlijk niet.
Verander deze waarde in GMT +1 uur Amsterdam en bewaar de resultaten door onderin de pagina te klikken op 'Instellingen opslaan'.

Blogger heeft een nieuwe editor. Die zou veel meer kunnen dan de huidige editor. Helaas, pindakaas, de nieuwe editor doet het niet. Zo kun je geen foto's uploaden. Gelukkig kun je wel terugschakelen naar de bestaande editor. Blogger heeft dus nog wat werk te doen.

Oostwoud

Vanmorgen is het dampig en koud met 1 gr. C en Bft 4 uit het oosten. Kees van Hattem is een avontuur begonnen om voor de Muis, voor wie anders :), een flinke onderhoudsklus aan haar Quest uit te voeren. Er moet gerepareerd worden aan de trapas. Jan Geel heeft Kees daar gistermiddag mee geholpen en onderdelen die niet uit elkaar te krijgen waren, mee naar Oostwoud genomen. Thuis in Oostwoud heeft Jan dat natuurlijk voor elkaar gekregen.
De spullen moeten vandaag weer in Oostwoud opgehaald worden en Wim rijdt een eindje mee.
Eerst even koffie in Heerhugowaard alvorens we de reis naar Oostwoud aanvangen. Het is pal in de wind en dat drukt de snelheid tot een gemiddelde van 32 km/u. Achter onze schermpjes is het prima uit te houden.
Kees wil graag zijn vering beproeven en stelt voor via Twisk te rijden. Dat betekent vele kilometers over slechte klinkerwegen, maar de vering van Kees is OK. Mijn derailleur klappert dat het een lieve lust is, die van Kees is stil. Mij valt op dat er in Twisk zoveel heel mooie oude boerderijen en houten huizen langs de weg staan. Overal ligt nog ijs in de sloten en aan de kant van veel sloten ligt de sneeuw nog een halve meter hoog.
Bij Jan en Annie thuis komt Jan met een prachtige historische koperen autotoeter naar buiten. Het is een oerdegelijk apparaat dat met een slinger een aandoenlijk geluid voortbrengt. In het museum is het koud en de warmte in huize Geel is heel welkom. Als altijd gaat het vooral over techniek met als hoofdmoot autotechniek. Jan laat een meerjarig bouwproject zien, een 1911 T-Ford op schaal 1:8. Letterlijk alles maakt ie zelf en hij maakt zich er niet makkelijk van af. Of het nou een volledig werkend differentieel is of de complete motor, inclusief big-end, werkende zuigers en kleppen, alles wordt met eindeloos geduld gemaakt.
Jan laat zien hoe het laswerk aan het crankstel de boel flink heeft vervormd. Daarom was het ook niet los te krijgen.

Inmiddels heeft Jan zich omgekleed en rijdt een stuk met ons mee. Kees rijdt voorop en houdt zich aanvankelijk in. Via de westkant van Hoorn rijden we door Avenhorn naar Schermerhorn. Dan gaat Kees uit zijn dak en gooit behoorlijk kolen op het vuur. Kees trekt door tot 45 km/u en Jan en ik volgen hem. Jan kan makkelijker hoge snelheden rijden door zijn volledige stroomlijnkap.
Over de mooie dijken van de Schermer rijden we langs Driehuizen en koerst Kees naar De Woude. Marian verbaast zich erover dat ik al terug ben. We drinken samen koffie en kijken op het internet even naar de 1 liter auto van Volkswagen. 1:100, waarom wordt dat ding niet morgen gemaakt?
Kees en Jan gaan de kou weer in rijden via de pont weer naar resp. Heerhugowaard en Oostwoud.
Mooie rit van precies 100 km.

Reverse Gear en zilver

Reverse Gear maakt speciale ligfiets kleding. Dat betekent zakken op de buik en bij broeken geen kussens tussen je benen. Nu HAFA deze kleding in Nederland voor redelijke prijzen importeert ben ik even op de site van Reverse Gear gaan kijken. Met name ben ik geïnteresseerd in de aanwezigheid van zilver ionen in de kleding. Zilver ionen zijn zeer effectieve bestrijders van zweetgeur. Dergelijke kleding moet gemaakt worden van garens waar zilver ionen in zitten.
Reverse Gear meldt op hun website niks over het gebruik van zilver in hun garens. Een mailtje brengt uitkomst.

Dear Judi,
I like to buy some Reverse Gear stuff from your new Dutch distributor HAFA. To avoid sweat smell in used biking gear I like products in which silver ion is incorporated.
Do you use silver ion in your products.
Thanks for your answer.
Best regards,
Wim Schermer
The Netherlands

Hi Wim:
We do not have silver ions in our fabric. Our garments are made to last many washing cycles and silver ion does not last that long.
Judi, Reverse Gear Inc.

Dat is dan jammer, omdat mijn ervaring leert dat shirts van de goede merken als bijv. Odlo, Ultima en vele anderen zilver-ionen gebruiken. Ik heb enkele shirts van Ultima al 5 jaar in gebruik en deze blijven zweetgeuren zeer effectief bestrijden. Een nog ouder Ultima shirt zonder zilver-ionen geurt na een uur al zeer onwelriekend. Dit shirt gebruik ik uitsluitend nog voor een kort trainingsritje.

Remmen vergeleken, ijs en nalatige gemeente

Tegen de middag is Kees op De Woude. Ik moet mijn rijbewijs vernieuwen, dat moet in Limmen, en wil dat wel even met de fiets doen. Mijn rijbewijs is al ruim een half jaar verlopen en dan mag je natuurlijk niet meer rijden ;). Ook kunnen we mooi de remmen van Kees' nieuwe Quest vergelijken met die van de mijne.
Het is bijzonder somber weer maar de temperatuur is met 4 gr. C. wel prettig.
Op het betonnen fietspad bij Krommenie doen we de eerste remproeven. We rijden naast elkaar met 30 km/u. Met de hand aan de remgreep tel ik af 3..2..1. Bij 1 vol in de remmen en wat blijkt? Er is geen verschil. We staan keurig naast elkaar stil.
We doen dit nog een keer op het betonnen gedeelte en weer staan we naast elkaar stil. Ditzelfde herhaalt zich op het asfalt. We rijden daar 33 km/u en ook nu weer is er geen verschil in remafstand. Kees is wat teleurgesteld maar zegt dat zijn nieuwe fiets wel beter remt dan zijn vorige. Zelf denk ik dat Kees' nieuwe fiets nog wel beter gaat remmen. Hij heeft er nog geen 100 km mee gereden en als ie al geremd heeft is dat heel licht. Kees' remschoenen moeten nog inlopen op de trommels.

In Limmen blijkt bij de gemeente dat er in het scherm van de balie medewerkster staat dat ik een 'eigen verklaring', een opsomming van medische vragen moet invullen. 'Dat is u per brief door het CBR aangekondigd'. 'Ook heeft u van de RDW zes weken voor het verlopen van uw rijbewijs een brief gekregen dat uw rijbewijs gaat verlopen'. Lieve mevrouw, ik heb geen brief ontvangen, noch van het CBR, noch van de RDW. Nu is het zo dat wij anderhalf jaar voordat ik deze brieven zou moeten ontvangen, zijn verhuisd. Dat is niet doorgegeven door de gemeente aan het CBR en de RDW. Het probleem van een slapende gemeente hebben we eerder meegemaakt. Een half jaar geleden meldt het Hoogheemraadschap dat wij 'illegaal onze boerderij in een dijklichaam hebben gebouwd'. De gemeente Castricum had de vergunning aanvragen door moeten sturen naar het Hoogheemraadschap. Door dit verzuim moeten wij achteraf alles 'legaliseren'. Heel veel papierwerk en extra kosten zijn het gevolg.

De gemeente gaat het CBR bellen maar voordat daar antwoord op komt gaan we weer naar huis. Nog geen kilometer onderweg belt de gemeente en zegt dat die 'eigen verklaring' echt moet worden ingevuld. Rechtsomkeert en na afdracht van € 20,50 krijg ik de blanco eigen verklaring mee.

Het weer is zo mogelijk nog somberder geworden. Het zicht is nog maar een paar honderd meter en het miezert. Gelukkig vaart het pontje over het Noord-Hollands kanaal wel. Amid, de altijd vriendelijke pontbaas, loopt trots met een draagbare marifoon. Op kanaal 10 kan hij iedere binnenvaart schipper die de pontkabels kapot dreigt te varen tijdig waarschuwen. Wel een beetje mosterd na de maaltijd, de kabels zijn in de afgelopen jaren regelmatig kapot gevaren. Dit jaar komt er een vrij varende pont.
Het afrijden van de pont kan beter met schaatsen dan met fietsschoenen. 8 cm dikke ijsschotsen zijn door de pont de wal opgeschoven.

- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -

Update rijbewijs 19-1-2010 11.55 uur
Vanmorgen een afspraak gemaakt met de oogarts. Toch heb ik niet helemaal een goed gevoel bij deze verplichte medische keuring. Het CBR in Amsterdam maar eens gebeld. Daar komt de aap snel uit de mouw. De gemeente Castricum heeft 10 jaar geleden een fout gemaakt en ten onrechte zelf een vinkje gezet op 'ja' voor medische keuring.
Ik bel de gemeente en zij zullen het recht zetten. Even later belt mevrouw Verduin van de gemeente dat dit inderdaad gebeurd is. De oogarts weer afgebeld. Waarom de gemeente, zij hebben gisteren ook met het CBR gebeld, niet zelf achter hun fout zijn gekomen blijft in het midden.

Trainingsrondje Schermer

Vanmorgen maak ik me verdienstelijk door de weg voor onze boerderij van de ijzige plak sneeuw te ontdoen. De bejaarde ouders van mijn buren zijn er heel gelukkig mee.
Na de middag komt de zon door de wolken en hoewel het stevig waait maak ik een trainingsritje rond de Schermer. Het is heel goed te merken dat de temperatuur een stuk hoger is dan de afgelopen weken. Met 6 graden C. loopt alles een stuk lichter dan bij temperaturen onder het vriespunt. Voor de wind gaat het met snelheden tussen 38 en soms even 50 km/u via Driehuizen naar Schermerhorn. Bij de 3 bekende molens aan de Noordervaart sla ik linksaf om richting Alkmaar te rijden. Zelfs tegen wind kan ik 36 km/u blijven rijden, iets dat tijdens vorst een veel grotere inspanning vereist.
In rap tempo worden de weilanden weer groen.
Langs het Noord-Hollands kanaal is de sneeuw alleen nog aan de slootkanten te zien. Op de einder ligt Zuid-Schermer, nu in een totaal ander landschap dan drie dagen geleden.
Binnen een uur heb ik de ruim 30 km afgelegd en rij het eiland weer op. De ganzen doen zich in onze overtuin tegoed aan het nu weer bereikbare gras.
De winterse wereld die op het eiland De Woude prachtige beelden opleverde lijkt al weer heel lang geleden. Een 180 graden panorama gaat als een herinnering hierbij. Als je hier klikt kom je bij de originele foto op Picasaweb.

Inspectierondje

Vanmiddag rij ik een stukje noordwaarts om te kijken of de fietspaden naar onder meer Alkmaar en Heerhugowaard weer enigermate begaanbaar zijn. De weg langs het Noord-Hollands kanaal is prima te berijden. In Alkmaar ga ik nu door de fietstunnel onder de N242 en rij verder langs de Schermer Ringdijk. Ook hier prima te fietsen. In Heerhugowaard is de gemeente bezig om met een gemotoriseerde staalborstel de fietspaden schoon te borstelen. Ik hou toch maar liever de rijbaan aan.
Bij de familie Van Hattem zijn ze nog wel eens uithuizig, zo ook nu.
Terug neem ik dezelfde route, het mooie fietspad aan de andere kant van de N242 is nog even beroerd. Opvallend zijn de vele boerenhekken die in de witte weilanden staan. Zeker nu, het is wat heiig, steken ze mooi af tegen de zachte achtergrond van landerijen en bebouwing.
Na een goed uur ben ik weer thuis en heb lekker even de benen gestrekt.

Quest 209 naar nieuwe eigenaar

Vanmiddag legt Kees van Hattem in onze warme garage de laatste hand aan de aanpassingen van Quest 209. Hans Woerlee komt even later om zijn Quest naar Wormer te rijden. Er zijn nog wat aanpassingen nodig, Hans heeft maar liefst schoenmaat 48 en kan de pedalen niet vrij rond draaien. Mogelijk moeten de voetengaten nog iets groter worden gemaakt, Kees zal dat morgen met Hans nog bepraten.
We voorzien Hans van een Botter schermpje en hij krijgt uitleg over de bediening van de Quest.
Kees lost het allemaal op en Hans gaat in het nachtelijk duister op weg naar zijn woonplaats Wormer.
Per saldo is er weer een Quest rijder bijgekomen en Noord-Holland verstevigt daarmee de positie als meest velomobiel rijke provincie van Nederland.

Therm-IC Basix succesvol

Gisteren ontving ik het voetverwarming setje Therm-IC Basix van de Duitse webwinkel Sportolino.de. Maar eens kijken of het concept met losse oplaadbare AA accuutjes werkt. Na het opladen van 4 Sanyo 2700 Mah accu's één set aangesloten op de meegeleverde zool. Op vol vermogen, er zijn drie standen en uit, wordt de zool flink heet, te warm voor normaal gebruik. Ik ben benieuwd hoe lang de set het vol houdt. Om negen uur gisteravond aangezet en om twaalf uur is de zool nog even warm. Om half twee, ik ga rond die tijd naar bed, doet de set het nog steeds. Dit is echt heel lang. Ik schakel de unit uit.
Vanmorgen zet ik de Basix weer aan en nu doet ie het met afnemende verwarming nog ruim een half uur. Totale werkingsduur dus 5 uur. De accu's worden daarbij ontladen tot 1.07 Volt, geen probleem voor de uitstekende Sanyo cellen. Uiteraard zal deze lange tijd met veel lagere buitentemperatuur niet gehaald worden.
Een klein nadeel is het gewicht. De accubehuizing weegt maar 62 gram, maar vier AA accu's wegen samen 120 gram, totaal dus ruim 180 gram. Aan de andere kant wegen de Sidi schoenen maar 400 gram per stuk tegen de standaard Shimano schoen 550 gram.
De Therm-IC Basix set is degelijk en slim gemaakt. Zo kan het accuhuis niet open als de zool is aangesloten. Je kunt de prijzige accuutjes dus niet kwijtraken. Ik bestelde wat extra accu's bij nkon.nl en heb die de volgende dag voor een heel gunstige prijs in huis. Vooral als je er wat meer bestelt, doet Arjan er gratis een paar extra bij, heel aardig.
Het setje kost bij Sportolino.de 49,95 euro. Met een tientje verzendkosten blijven de kosten onder de 60 euro.
Uiteraard kan het veel goedkoper. De door Eduard Botter tot Botronic omgedoopte eigenbouw voetverwarming zal zeker minder dan de helft kosten. Ik weet nog niet of Eduard ze in aantallen wil maken zoals ie deed met de ruitjes. In ieder geval moet ie eerst zijn familie voorzien van voetverwarming.

Aanvulling 13 januari 2010
De Therm-IC Basix set heeft vandaag op de middelste stand gewerkt. Net als bij de duurdere sets van Therm-IC blijkt de werkingsduur op de middelste stand dubbel zo lang te zijn. Na 11 uur stopt de set met energie toevoeren aan de set. Ik laat de zool aangesloten en verzuim de set uit te schakelen. Enkele uren later blijkt dat de accu's goeddeels ontladen zijn. Dat lijkt me niet goed voor de accu's.

Sleutelen op De Woude

Vanmorgen vroeg laat Kees van Hattem weten dat ie niet komt fietsen naar De Woude, maar met de Quest van Hans Woerlee op de auto.
Tegen de middag komen Kees en Marian met de Seat Alhambra voorrijden. Kees zit al in de auto te fotograferen, naar nu blijkt om mij op zijn blog te zetten.
Met zijn tweeën pakken we de Quest eenvoudig van het dak van de auto af en ik rij de nu lege en heel lichte Quest de warme garage binnen. Na de koffie gaat Kees de fiets voor Hans grof op maat zetten. Er moet een stuk ketting tussen en het crankstel moet zeker 10 cm naar voren worden verplaatst. De kunststof Tacx kettingpons blijkt een onding. Het stiftje raakt het pennetje in de schakel niet in het midden en dan kun je draaien wat je wil, het lukt niet. Gelukkig heb ik twee versies van de BBB kettingpons. De lichte uitvoering doet het prima. Ik geef hem maar meteen met Kees mee voor in de fiets.

Het valt nog niet mee om het crankstel naar voren te schuiven, de aluminium beugels moeten er helemaal van af.
Dan blijkt de ketting er achter af te liggen, mopper de mopper.
Als dat weer gefixt is heeft Kees geen gang meer en gaat met Marian samen weer richting Heerhugowaard. De Quest 209 voor Hans blijft tot woensdagmiddag op De Woude.

Vanmorgen arriveert ook de reserve Therm-IC voetverwarming. Hoewel vervoerder DPD weer probeert om mij naar de overkant van het water te laten komen, vertik ik het wederom. Het afleveradres is Woude 6 en niet poste restante overkant Markervaart. Als ik de chauffeur duidelijk maak dat ie zijn contract met DPD kwijt raakt als ie niet thuis bezorgt, kiest ie eieren voor zijn geld. Hij komt netjes over de op het ijs van de Markervaart liggende vlonder lopen en bezorgt het pakketje.

Kees en Rob hebben nieuwe Quest

Vanmorgen rijden we met de Landrover van Hans Woerlee, de nieuwe eigenaar van Kees' Quest, naar Dronten. We zijn op het ergste voorbereid. Fleece dekens en een sneeuwschep zijn aan boord. Ik heb mijn pooljas mee en bergschoenen aan. Laat de sneeuwduinen maar komen.
De eerste sneeuw waait in de Schermer al over de weg. Eerst halen wij Kees van Hattem in Heerhugowaard op en gaan op weg naar de dijk Enkhuizen - Lelystad. Er waait nog nauwelijks sneeuw over de weg. Er zijn bijna geen auto's op de weg. Over een afstand van 15 km zien we geen auto, ongelofelijk. De mensen hebben de waarschuwingen van het KNMI ter harte genomen en zijn thuis gebleven. Cees Roozendaal haalt zijn nieuwe Quest pas komende week woensdag op.

In Dronten staat Rob Kaag met de vrachtauto al te wachten. Zijn nieuwe Quest staat al in de auto vastgesnoerd, te vast gesnoerd.
Kees inspecteert zijn nieuwe Quest en stelt vast dat er toch best heel wat is veranderd. Opvallend is het fraaie carbon kettingschermpje. Ook de nieuwe SRAM shifters zijn anders dan de vertrouwde Shimano spullen. De stoel staat te hoog en Kees past er zo niet goed in. Komt dat nou omdat Kees wat zwaarder is geworden of omdat de stoelverstelling nog verder omlaag moet? We houden het op het laatste, al is over het eerste ook al enige discussie :).

Allert laat me het prototype zien van de rembediening via de bovenkant van de wielen. Dit heeft nog wat voeten in de aarde.
Wel lijkt het erop dat de remwerking met de nieuwe grotere remtrommels inderdaad verbetert.
Ymte vertelt een leverancier gevonden te hebben die alle schroeven, moeren en assen in titanium kan uitvoeren. Wel wat duurder, maar bijna 500 gram lichter. Ook zal, mits Elan de mal van de Quest terug brengt, deze worden gebruikt om in Tsjechië een lichte Quest te laten bouwen. Daar opteer ik dolgraag voor.
Als ik samen met Rob Kees' fiets in de auto laad, valt me op dat er maar één spiegel op de Quest zit. Ik vraag aan Kees of dit de bedoeling is. Nou nee... Kees neemt een losse extra spiegel mee en zal deze er thuis op monteren. Misschien eens een checklist invoeren?
Kees doet uitvoerig boodschappen voor Jan en alleman en ook ik neem klittenband en enkele ketting sluitschakels mee.
Na de lunch, Rob is met zijn vriend al een uur met de vrachtauto weg, rijden wij weer naar het noorden. Op de dijk waait veel sneeuw over de weg, maar vormt geen sneeuwduinen. Alleen vlak voor Enkhuizen ligt op een plek een dikke laag stuifsneeuw. Met aangepaste snelheid erlangs, ook verder stuift de sneeuw wel over de weg, maar blijft nergens echt liggen.
Zonder problemen arriveren we weer in Heerhugowaard waar de koffie er wel in gaat.
Morgen wordt de nieuwe fiets van Hans bij ons in de garage aangepast op de grotere lengte van Hans.