Giessen donderdagmiddag 20-9-2007

Na het prettige bezoek aan Hase gaan we weer onderweg richting Sorpe See. Vorig jaar meldde ik al dat Duitse automobilisten zich fantastisch gedragen. Ook al is er voldoende ruimte, ze blijven bij het klimmen rustig wachten tot er echt zonder bezwaar kan worden ingehaald.
Er zitten veel steilere klimmen in dan vorig jaar. Nu de meeste fietsers nog slaapzak en mat aan boord hebben, hebben verschillende fietsers het zwaar. Toch komt iedereen boven, je rijdt je eigen tempo. Bovenop de heuvel wordt er meestal gewacht tot iedereen compleet is. Dan volgt de heerlijkheid van de afdaling. Als ik de rem loslaat accelereert de Quest als een jet tot snelheden van 90 km/u. Helaas moeten de remmen er veelvuldig aan te pas komen en ik ruik na een snelle afdaling de remmen behoorlijk. Enkele fietsers gebruiken nu remparachutes. Hiermee blijft de snelheid beperkt tot rond de 55 km/u en er hoeft dan ook weinig geremd te worden. Het is alleen niet zo spectaculair en laat me dan ook als een kogel omlaag vallen. Wel verwijder ik mijn wieldoekjes om de remmen zo goed mogelijk te koelen.
Na een vrij korte tocht van 140 kilometer arriveren we op de camping aan de Sorpe See. Aluminium blokhutten kunnen maximaal 8 slapers bevatten en zijn redelijk uitgerust. Direct wordt er pasta en pannekoeken gebakken. Hans Wessels is zoals altijd de pannenkoeken specialist en ik laat me er een goed smaken. De even later in de kantine van de camping geserveerde schnitzel krijg ik niet weg. De collega's ontfermen zich er snel over.
Er zijn goede bedden in de blokhutten en ik slaap goed. Voor het eerst gebruik ik een zijden lakenzak. Heerlijk fris en wel zo hygiënisch.

Giessen donderdagochtend 20-9-2007

Vriend Jan Veenis brengt me woensdagavond met de bus naar Winterswijk. Op de camping Appleweide is een bont gezelschap Velomobiel liefhebbers neergestreken. Het eerste dat me opvalt is een wonderschoon bestickerde Quest van Paulus den Boer. Een prachtige afbeelding van Escher, bestaande uit 60 vliegende vissen, leveren de naar mijn mening mooiste Quest ter wereld op.
Vorig jaar had ik een fles Port mee. Daar werd door een enkeling gulzig van gesnoept en die fles was wel heel snel soldaat gemaakt. Dit jaar weer zo'n hartversterker meegenomen. Omdat je zo'n zware fles niet meeneemt is ook deze ter plekke in de glasbak terecht gekomen.
De ligfietsers, er zijn verschillende nieuwe gezichten bij, gaan vroeg op stok en komen even zo vroeg weer uit de veren. Ik ben gewend om een paar uur later te gaan slapen en een neutje moet me dan ook in slaap soezen. Dat lukt aardig en ik ben zelfs iets voor zeven uur uit de slaapzak. Het is dan een heel geregel om op tijd te vertrekken. Vooral het secuur inpakken van de fiets is een aardig puzzeltje. Uiteraard neem ik altijd teveel mee, al moet gezegd dat het elk jaar minder wordt. Je moet het goeddeels over de heuvels slepen, omlaag gaat als een razende, omhoog wat minder :).
Om even na acht uur gaat de hele karavaan, zo'n 30 Velomobielen, waarbij één vrouwelijke diehard Ellen van Vught, van start. Mark Burgers van ACE ligfietsen uit Winterwijk heeft een mooie route uitgezet die korter zou zijn dan de route die we normaal rijden.
Het eerste deel van de route gaat over gravelpaden langs een kanaal. Volgens de gegevens zou er aan enkele bruggen worden gewerkt en er geen doorgang zijn. Mark probeert het toch en.... op een gegeven moment is de blokkade daar. Er is gelukkig een doorsteek vanuit het kanaal omhoog naar een woonwijk en met aanloopje lukt het iedereen om de fiets omhoog te krijgen.
Wij rijden dit jaar eerst naar de fabriek van Hase ligfietsen. Dit bedrijf produceert een kleine 1500 ligfietsen, vooral driewielers. Deze worden vaak aangepast voor gehandicapte gebruikers. De fabriek is gevestigd in een voormalig mijnbouwgebouw in heel fraaie art-deco stijl. Prachtig metselwerk en met liefde verbouwd met behoud van de oorspronkelijke vorm. In het gebouw was vroeger de lampen werkplaats gevestigd en veel foto's herinneren daar aan. We krijgen een interessante rondleiding door de fabriek. We mogen overal komen, al staat op de ontwikkelingsafdeling Frank met een spikeband in de hand die er wel heel schielijk door onze rondleider uitgetrokken wordt. Niet voor onze ogen bestemd zogezegd.