Drinken in de Quest

'Het zijn de kleine dingen die het doen'. Het fietsen in de Quest beschouw ik als het summum op fietsgebied. Toch zijn er een aantal dingen die het fietsen in de Quest nog aangenamer kunnen maken. Het hoofdsteuntje is er één van. Armsteuntjes zijn voor mij een absoluut onmisbaar accessoire. Comfortabel kunnen drinken is er ook zo een. Op lange ritten is voldoende water mee kunnen nemen een must. Sinds jaar en dag gebruik ik een Camel Bak drinkzak van 2 liter. Deze drinkzak met slangetje hangt heel eenvoudig aan een verlengde bout in de flens van de Quest.
Naast water neem ik vaak ook wat energie drank mee. Tot nu toe ging dat gewoon in een standaard bidon. Nadeel is dat deze hoge bidon de schakelaar van de binnenverlichting raakt en soms ongewild bedient. Ook is drinken onder de kap niet goed mogelijk. Een lagere fles met een rietje zou dit moeten oplossen. Camelbak heeft deze flessen natuurlijk in het assortiment, ze zijn met € 17,95 stevig aan de prijs en ook aan de hoge kant.
De huishoudwinkel Blokker heeft een kunststof drinkfles van 0,6 liter die precies doet wat ik wil. Hij is lager dan de standaard bidon, klemt heel goed in de bidonhouder en is voorzien van een 'rietje'. Deze doorschijnende Curver fles sluit heel goed af en als je het 'rietje' plat op de fles drukt, is ook deze opening waterdicht.
Voor € 3,60 is Wim het mannetje.

Oude foto van Mango en oude weergegevens

Vandaag krijg ik een foto, gemaakt op 16 augustus 2004, toegezonden. Een blij kijkende Wim stapt net in, of uit de Mango. De foto is gemaakt in IJmuiden op het havenhoofd nabij het Forteiland, door een vroeger buurmeisje Tineke Oskamp. Wij waren buurkinderen totdat ons gezin in 1958, ja het klopt echt, verhuisde naar Bakkum.
Tineke heeft me bij het maken van de foto niet herkend, ik haar ook niet. In 46 jaar verandert er veel.
Hoe Tineke toch deze foto aan mij weet te koppelen? Ze zocht me voor een lezing over fotografie en kwam op één van mijn blogs terecht. Toen viel het kwartje en herinnerde zij zich de opname in IJmuiden. Gewoon heel leuk en daarom plaats ik de foto hier.
Het was kennelijk mooi weer, want ik heb alleen maar een Decca onderhemd aan.

Even kijken bij het KNMI levert op 16-8-2004 normale temperaturen op van rond 20 gr. Wil je zelf eens weergegevens uit een ver verleden terughalen, ga dan naar:
http://www.knmi.nl/klimatologie/daggegevens/index.cgi
Het KNMI heeft weergegevens direct paraat vanaf 1900.

Gert-Jan Wijers nieuw wereldrecord 50,4 km/u

Vanmorgen rij ik in een kwartier, gelukkig is er nu eens een evenement vlak bij huis, naar de wielerbaan in Alkmaar. Gert-Jan Wijers zal een poging doen om het wereld uurrecord ongestroomlijnd ligfietsen op de baan scherper te stellen. Het huidige record staat op 47,8 km/u en is in handen van Sean Costin.
Ik ben heel vroeg en heb alle tijd om een praatje te maken met Bram Moens en Niels van der Wal. Gert-Jan is al helemaal geconcentreerd en ijsbeert heen en weer. Het praatje met Bram Moens gaat onvermijdelijk over hoe 'matig een Quest' is, vooral het wringende sturen kan voor hem niet door de beugel. Als ik vertel dat ik door mijn ene oog met een tweewieler regelmatig het asfalt van wel heel dichtbij verken, kan ie het wel billijken.
Om half één gaat Gert-Jan van start voor een aantal inrij rondjes. Hij doet dit op een bijna vergelijkbare M5 high racer, alleen ontbreken de dichte wielen.
Gert-Jan gaat voortvarend van start en weet de eerste 10 minuten ruim in de 51 km/u te rijden. Na een half uur, het gemiddelde staat dan op een onwaarschijnlijke 50,7 km/u wordt het moeilijker. De snelheid bereikt een laagste waarde van 49,5 km/u. Dan worden alle toeschouwers geprikkeld om Gert-Jan uitbundig toe te juichen. Er klinkt een ritmische slow beat door de hal waarvan Gert-Jan later zal zeggen dat dit hem heel goed heeft geholpen.
Tegen het einde van het uur grabbelt Gert-Jan nog eens in zijn energie voorraad en blijkt hij nog een forse eindsprint in de benen te hebben. De laatste ronde is zijn snelste en gaat zelfs met 54 km/u. Zijn gemiddelde over het hele uur is 50,4 km/u, na correctie wordt dit 50,392 km/u.
Gert-Jan is dolblij met het resultaat en de champagne knalt.
Ik heb een serie foto's gemaakt, ditmaal met de Nikon D40X. Niet de snelle camera die ik normaal voor dit soort fotografie gebruik, daarvoor neem ik liever de D200. Deze heb ik aan een vriend uitgeleend en is dus niet beschikbaar.
Alles overziende denk ik dat Gert-Jan een prachtig resultaat heeft neergezet. Echter.... het moet nog harder kunnen. Gert-Jan zei dat ie niet 'in de flow' was gekomen en dat het gewoon keihard werken was. Mogelijk kan het met een low-racer nog iets harder. Ook kan een echte tijdrit helm nog wat winst geven. Nu reed Gert-Jan met een standaard helm.
Hoe dan ook Gert-Jan, van harte gefeliciteerd.
Hans Wessels kon niet bij de record poging aanwezig zijn. Mede namens Hans en Garrie Hill overhandig ik Gert-Jan de premie van 150 euro die verdiend wordt bij een wereld record op de baan.
Een uitgebreide fotoserie vind je: hier

De Woude - Dronten - De Woude

Gisteren meldt mijn vrouw dat ze vandaag uit winkelen wil. Prima, dan kan ik een 'stukkie fietsen'. Ik weet dat Matthijs Leegwater vandaag in Dronten zijn nieuwe Quest krijgt afgeleverd. Pé Koomen en Kees van Hattem rijden met hun Quest naar Dronten om Matthijs een escorte te verlenen. De feestvreugde is helemaal compleet als Ina, de vrouw van Niels Vogel, met Matthijs naar Dronten komt om de overgespoten groene Quest van Niels terug te rijden. Dat wordt straks een heel smaldeel Questen terug naar Noord-Holland.
Om half elf zit ik in de fiets. Heerlijk fris weer met nu nog een waterig zonnetje maar wel al een flinke wind. Om even voor 12.00 uur zie ik Kees en Pé op de toegang naar de dijk Enkhuizen - Lelystad staan wachten. Pé neemt het voortouw en hoewel Pé zegt dat ie niet hard kan fietsen, trapt ie met 37 km/u tegen de harde tegenwind in. Ik kan hem, net als Kees wel volgen, maar de hartslag staat soms tegen de 130 aan.
Als Pé vlak voor Lelystad een lekke achterband krijgt krijgen wij een beetje lucht :).
Pé kent de route door Lelystad op zijn duimpje en we zijn snel op de Wisentweg. Dan staat er politie en kunnen we door een enorme vervuiling door tractoren, niet door naar de Runderweg. De route die we nu verplicht moeten nemen is een flink stuk om, maar omdat ik deze omweg eerder heb gemaakt, mag ik voorrijden.
Bij Velomobiel.nl heerst de gebruikelijke rust. De afstelling van mijn remlicht wordt verbeterd en dan is het wachten op Ina en Matthijs. Die arriveren om twee uur waarna de Quest voor Matthijs wordt afgesteld.
Om kwart over drie, nadat Ymte op onze camera's een paar foto's heeft gemaakt, rijden we met z'n vijven richting Lelystad. Ditmaal via Swifterbant. Dit is één lange weg tot aan de dijk van het IJsselmeer. Kees krijgt een lekke band, maar al snel rijden we weer. We rijden zover door dat een wit bord met rode rand ons tot stoppen dwingt. Pé en ik denken dat we via de jachthaven Flevo Marine toch bij de dijk kunnen komen. Dat blijkt inderdaad te lukken en we komen onderaan de oprit naar de dijk Lelystad - Enkhuizen uit.
Ina rijdt voorop en kan tussen 34 en 36 km/u aanhouden, een prima snelheid.
Halverwege stoppen we even, maar iedereen wil naar huis en koffie drinken in de nabije uitspanning is er niet bij.
In Enkhuizen slaan Kees en ik af naar Hoorn, Ina, Pé en Matthijs gaan rechtdoor.
Vlak voor Avenhorn slaat Kees op zijn beurt af naar rechts om naar Heerhugowaard te rijden. De laatste 20 km rij ik door de invallende duisternis naar De Woude waar ik even na 19.00 uur aankom.
Een prachtige fietsdag is ten einde.
198 km.

LEL Lelystad - Enkhuizen - Lelystad

Vannacht wordt ik wakker door een heftige kramp in mijn rechterkuit. Maanden nauwelijks last van gehad en god betere, precies vandaag is de ellende weer terug. Toch ga ik onderweg naar Lelystad, misschien valt het met fietsen wel mee.
Op de parkeerplaats bij de sluizen van Lelystad is het een drukte van belang, er zijn 36 deelnemers, meer dan ooit.
Ik zie vele bekenden waaronder Eduard Botter. Maar... wat heeft die nou op zijn hoofd? Ik wil een foto maken, maar Eduard grist een bijzonder soort 'worsthelm' van zijn schedel en trekt gauw de racekap over zijn hoofd.
Hans Wessels gaat al snel met het maken van snert in de weer. De benzinebrander lekt dat het een lieve lust is, maar Hans gaat vrolijk verder.
Niels Vogel had tijdens de tijdrit op Texel gemerkt dat je zonder racekap gedoemd bent op het tweede plan te figureren en vraagt of ie mijn racekap mag gebruiken. Geen punt natuurlijk. Niels start voor mij, maar moet nog wel een paar banden verwisselen. Hij pakt de twee Perfect Moirees 47 die ik na de bandentest voor Ymte had meegenomen van de stapel en legt die om de voorwielen. Hij gebruikt dezelfde binnenbanden en dat ....
Na een uur zien we 500 meter voor de finish de Quest van Niels op zijn kant in het gras liggen. Omdat ik na Niels, en als laatste moet starten, rij ik naar hem toe om mijn kap op te halen. Niels waarschuwt me de kap goed vast te houden op het punt waar je bovenop de dijk moet rijden. Hij is de kap daar kwijtgeraakt en kon deze ternauwernood aan de waterkant weer te pakken krijgen. Zijn binnenband is gescheurd, de grote Perfect Moiree sloffen moeten van een grotere binnenband worden voorzien en die had Niels niet voorhanden.
Ymte komt in de absolute recordtijd van 53:13 terug. Dat ie diep is gegaan is hem goed aan te zien. Hij is er dan ook heilig van overtuigd dat niemand dit sneller kan. Mocht dit wel zo zijn, dan gaat ie nog een keer.
Ik start als laatste. Het eerste stuk is voor de wind en met Bft 4 in de rug gaat dit met een snelheid van 60 km/u. Ik mis wel het wat grotere voortandwiel. Mijn trapfrequentie is eigenlijk te hoog. Af en toe beweegt de fiets flink als de wind dwars in komt. Mijn hartslag komt tot een maximum van 163 en blijft tot Enkhuizen tussen 155 en 160. Tot aan het keerpunt in Enkhuizen kan ik boven de 50 km per uur blijven rijden. Op het keerpunt pakt Allert de Quest bij de kont en zet hem in één beweging met de neus richting Lelystad. Het omhoog klimmen uit de diepte onder het aquaduct is loodzwaar. Als de fiets weer horizontaal is kan de snelheid weer worden opgevoerd tot zo'n 45 km/u. Naarmate de wind meer voorlijk inkomt wordt het zwaarder en zwaarder. Mijn hartslag komt nu niet hoger dan 150 tot 153, je wordt ouder papa!. 10 km voor de finish kondigt zich weer kramp in mijn rechter onderbeen aan. Nu niet alleen in de kuit, maar meer boven de enkel aan de voorkant, veroorzaakt doordat ik probeer de kuit te ontzien. Het wordt gelukkig niet heel heftig en de snelheid zakt niet verder dan tot 38 km/u in. Na drie kilometer wordt de pijn minder en kan het tempo weer worden opgevoerd. Veel harder dan 41 km/u gaat het nu niet meer.
Ik finish in 1.07.38 minuten met een gemiddelde snelheid van 45.1 km/u. Dit is 2.8 km/u sneller dan in 2006 toen ik, op een minder goed wegdek, 42.3 km/u reed. Daar ben ik best tevreden mee en sta daarmee op plaats 11 van de 36 deelnemers.
Na afloop gaat een deel van de deelnemers naar het huis van Allert Jacobs waar, traditioneel, de dag wordt afgesloten met een Chinese maaltijd.
De Quest van Niels wordt door Ymte meegenomen voor reparatie. Niels rijdt met mij mee naar Schoorldam.
Een mooie wedstrijddag die gelukkig niet onder herfstachtige condities is verreden.

PS. De foto waar ik zelf op sta, is genomen door Theo Mol. Hartelijk dank Theo.

Rondje Noord-Holland met Kees van Hattem

Gisteren loop ik leeg, nou ja mijn neus dan. Ik ben snipverkouden en mijn vrouw Marian, altijd de wijste, vraagt zich af of het wel verstandig is een lange fietstocht te maken. Ik bel Kees en zeg hem dat ik wel wil fietsen, het bloed kruipt waar het niet gaan kan, maar dat ik pas zal komen als het zonnetje het fietsen wat aangenamer maakt.
Om half elf zit ik in de Quest en met een lichte wind van 2 Bft uit het zuiden is het al prettig fietsen. Na een half uurtje zit ik bij Kees en Marian in Heerhugowaard aan de koffie met ontbijtkoek.
Om half twaalf rijden we een deel van de Westfriese Omringdijk om op het nu fraaie fietspad langs het Noord-Hollands kanaal te komen. Daar gaat het noordwaarts en kan het grote genieten beginnen. Dankzij zijn - bijna - nieuwe Quest kan Kees een stuk sneller fietsen dan in zijn Mango. Ondanks de hogere snelheid loopt mijn Quest zo licht dat het bijna geen moeite kost. Wat te denken van 34 km/u met hartslag 90 en 40 km/u met hartslag 110. Toegegeven, we hebben lichte rugwind, maar die rijden we makkelijk dood.
We stoppen even om een paddestoel te fotograferen en om het shirt met lange mouwen te verwisselen voor een met korte mouwen. Tot aan vliegveld de Kooy genieten we immens van het fantastische fietsen. Kees' gezicht is vrijwel continue een 'big smile'.
Bij het benzinestation gaan we rechtsaf richting Den Oever.
Op het eiland Wieringen zoeken we direct de Waddenzee dijk op. We willen die volgen tot in de haven van Den Oever. Het hek staat open en we rijden de zeedijk op. Hoewel er veel grof split ligt is een snelheid van 30 km/u prima te doen. Tot.... we halverwege Den Oever weer een hek tegen komen. Kees stapt uit en constateert dat het hek op slot zit. Da's niet aardig Rijkswaterstaat. Als jullie niet willen dat er mensen over de dijk fietsen, zorg er dan voor dat het eerste hek ook dicht is. Goede raad is duur en we zien boven aan de dijk een mogelijke doorgang. Eerdere passanten hebben het hek deels gesloopt en met wat geïmproviseer, al zouden getuigen kunnen verklaren dat dit wel een understatement is, kunnen de Quests er ook langs.
Tot aan Den Oever rijden we door steeds weer nieuwe schitterende vergezichten. Het zoute zeemilieu levert prachtige landschappen op en we voelen ons bijzonder bevoorrecht.
In Den Oever rijden we tot aan het standbeeld van de omgekomen vissers uit Wieringen aan en draaien nu scherp naar rechts om in de vissershaven te komen. We rijden door tot de jachthaven van Den Oever en ik ga Kees voor naar restaurant De Dikke Bries waar een dubbele Espresso er wel ingaat.
De terugweg is nu geheel tegen wind. Ik zei al dat Kees harder kon fietsen dankzij zijn Quest. Kees neemt de kop en geeft gas. 40 km/u.... 43 km/u.... 46 km/u.... 49 km/u, hé wat is er met Kees aan de hand? In deze kolommen verhaalde ik eerder dat Kees veel kilometers maakt, maar dat dit met een ietwat gezapige snelheid gaat. Nou, dat zal ik weten. Kees blijft door sleuren en ik moet richting mijn reserves om hem bij te houden. Mijn hartslag loopt op tot 155 en dat is veel hoger dan ik ooit dacht met Kees te zullen bereiken. Ik haal hem in en vraag of ie haast heeft. Kees zegt:'leuk hè, even proberen'. Dan geef ik zelf maar eens gas en rij weer 49 km/u. Kees vindt het nu mooi en we vervolgen met een handzamer tempo.
Na Medemblik rijden we via Aartswoud binnendoor naar Heerhugowaard. Daar maak ik de foto's van onze beide fietsen.
Kees gaat rechtsaf naar Heerhugowaard, ik rij via Zuid Schermer naar De Woude. Om half zes ben ik thuis na een ongelofelijk mooie dag fietsen.
150 km totaal nu 4210 km

Schwalbe Super Moto is super

Gisteren heb ik de Kojak van het achterwiel gehaald en de Schwalbe Super Moto omgelegd. Dat omleggen is nog een heel gedoe. De Super Moto is een enorme flap rubber die zich zonder speciale werkwijze niet in de smalle velg van de Quest laat monteren. Na enkele vergeefse pogingen bind ik de band met een touwtje op enkele plaatsen vast op de velg. Nu lukt het wel en pomp ik de grote slof op tot 4 bar, de maximum waarde.
Inmiddels heb ik mijn banden opslag weer goed geregeld. De kajaks blijken een prima ophang inrichting. Door alle tests heb ik inmiddels een respectabel aantal banden. De banden om de gele kajak heb ik van Velomobiel.nl geleend en gaan volgende week retour.
Vanmorgen rij ik de eerste kilometers en dat bevalt direct uitstekend. Het comfort is uitstekend en rammeltjes zijn vrijwel niet meer te horen. Vandaag rij ik met Kees van Hattem een rondje Noord-Holland en de band kan zich dan goed bewijzen.
De band zorgt er voor dat de achterkant van de Quest merkbaar hoger komt. Ik kan iets meer van de weg voor me zien en uiteraard kan ik nu zonder bodemschade hogere stoepen op en af :). Op de foto is het goed te zien, links mijn Quest, rechts de Quest van Kees die een Schwalbe Kojak achter heeft.

Nieuwe bandentest, new tire review

Vanmorgen is het prachtig weer, geen wind, een strakblauwe lucht en rond 16 gr. C. Ideaal weer om weer eens een set rolweerstandproeven te doen. Kees van Hattem wil graag meewerken met de tests. Ik haal eerst nog een nieuwe rolband van 30 meter, en een verse spuitbus met fluorescerende groene verf.
Om half twaalf beginnen we met de rolproeven. De eerste 3 proeven doe ik met de Avocet Fasgrip banden die al 12.000 km om de voorwielen meegaan. De uitrolafstand is met gemiddeld 250 meter veel te ver en ik kies een nieuwe startpositie vanaf een lagere hoogte op de helling.
De methode is dezelfde als bij vorige tests. Ik maak in principe 3 runs met dezelfde banden. Deze banden worden allemaal tot precies 6.0 bar opgepompt. Alleen de Schwalbe Stelvio's worden tot 8.5 bar opgepompt.... en later nog harder. Leveren de 3 runs een vrijwel gelijke afstand op, dan worden die gemiddeld. Zijn de afstanden niet binnen 2% gelijk, dan maak ik 5 runs en tel de langste en kortste niet mee voor het gemiddelde.
Bij vorige tests heb ik andere hoogtes op de helling als startpositie gebruikt. Doordat ik de Primo Comet 1.75 als referentieband heb bewaard en nu voor de tests gebruik, kan de werkelijke uitrolafstand zodanig worden gecorrigeerd, dat de tests van alle banden vergelijkbaar zijn.
Bij de vorige tests zijn de volgende banden gebruikt:
-Primo Comet 1.75
-Schwalbe Marathon Racer
-Schwalbe Kojak
-Greenspeed Scorcher
-Avocet Fasgrip
-Tioga Comp Pool
-Vredestein HPV
-Vredestein HPV DD

Vandaag komen de volgende banden aan bod:
-Schwalbe Stelvio
-Schwalbe Marathon
-Vredestein Perfect Moiree 47
-Vredestein Perfect Moiree 35
-Continental Sportcontact

Als referentieband is de Primo Comet 1.75 gebruikt. Er zijn ook proeven gedaan met de inmiddels bijna versleten Avocet Fasgrip banden. Deze banden rollen nu uitzonderlijk licht en komen nu 40% verder dan in vorige tests. Onderstaand een verslag per band.

Schwalbe Stelvio
Na de referentie runs met de Primo Comet 1.75 en de Avocet Fasgrip gaan de Schwalbe Stelvio's erop. De lichte bandjes leggen makkelijk om, mede omdat wij een speciaal voor de Stelvio geschikte binnenband gebruiken. De druk wordt op 8.5 bar gezet met de SKS Rennkompressor voetpomp. Kees en ik verwachten veel van dit racebandje. Groot is dan ook de teleurstelling als de Stelvio langzamer blijkt dan de Primo Comet referentieband. Ik besluit om de band verder op te pompen tot 10 bar. Dit maakt de band 9% sneller en, met uitzondering van de Avocet Fasgrip waar ik al 12.000 km mee rij, de snelste band van alle tests. Over comfort moeten we het maar niet hebben, alles trilt en rammelt, zelfs op het heel redelijke asfalt van het fietspad waar we de tests doen.

Schwalbe Marathon
Deze degelijke en vrij stugge band staat bekend om zijn lekbestendigheid. De band legt makkelijk om, maar de uitrol afstanden zijn vrij gering. Hij zit qua snelheid precies tussen de HPV en de HPV DD in en behoort daarmee tot de tragere banden. Lekbestendigheid is voor woon-werk verkeer in de winter heel prettig, maar in de zomer zou ik deze band niet blijven gebruiken.

Vredestein Perfect Moiree 47
Deze band is een forse zware jongen met een groot luchtvolume. De band legt makkelijk om en centreert direct goed. De band loopt tot onze verrassing verder dan de Primo Comet 1.75. De band eindigt in de rangschikking dan ook heel hoog. Van de normaal verkrijgbare banden is alleen de Schwalbe Stelvio op 10 bar sneller. Het verschil bedraagt niet meer dan 8%.

Vredestein Perfect Moiree 35
Deze band ziet er, door de fraai ingesneden lamellen, even mooi uit als zijn bredere broer. Het omleggen gaat wat lastiger omdat de band stugger aanvoelt en makkelijk weer uit het velgbed springt. De prestaties vallen niet mee. Deze versie van de Perfect Moiree presteert maar liefst 15,4% minder dan zijn bredere broer en is zelfs nog geen 7% sneller dan de Vredestein HPV.

Continental Sportcontact
Kees en ik zijn heel benieuwd of dit heel snel uitziende bandje, gemonteerd samen met de speciale Continental binnenbandjes, de verwachtingen kan waarmaken. Het is een worsteling om de bandjes om de velg te krijgen. Daar zijn behalve mijn twee handen ook de twee sterke knuisten van Kees voor nodig. Het weer van de velg krijgen is zonder drie bandenlichters niet te doen. Eigenlijk zijn dit voor normaal gebruik, alleen al om het vrijwel onmogelijke omleggen, ongeschikte banden.
We concluderen dat dit alleen de moeite waard kan zijn als het bandje voor wedstrijden geschikt zou zijn.
De conclusie is ontnuchterend. Het bandje is de traagste van allemaal. Zelfs de Vredestein HPV DD, de traagste band tot nu toe, is nog sneller, al scheelt dit maar een half procent.

Het is natuurlijk ook interessant om te kijken of mijn Quest verder loopt dan die van Kees. Kees heeft net als ik een Kojak achterband en twee splinternieuwe Avocet Fasgrips om de voorwielen. De verschillen zijn heel groot, ik loop 40 meter verder weg dan Kees. Dit is 40% verder. Hoe zijn die verschillen te verklaren. Het blijkt dat een bijna versleten Avocet zeer veel lichter loopt dan een nieuwe. Dat mijn Quest voorzien is van keramische lagers helpt mogelijk ook nog iets.
Al met al zijn zelfs nieuwe Avocet nog sneller dan Vredestein Perfect Moiree 47 banden. Kees mag zich troosten met de wetenschap dat de helaas niet meer verkrijgbare Avocets alleen nog maar veel lichter gaan lopen.

Een oudere mevrouw komt langslopen met haar brommertje. Ze heeft een lekke band. Die wil Kees wel repareren. Ik praat even met haar en het blijkt mevrouw Hos te zijn uit de Stierop. Zij is de moeder van Kees Hos, de boer die in februari bij een brand 300 schapen en koeien verloor. Helaas is de binnenband op meerdere plaatsen gescheurd en kan niet worden geplakt. Kees Hos komt haar even later met de trekker ophalen.

Thuis drinken we koffie en ga ik rekenen voor dit verslag. De conclusie is - nog steeds - dat banden met een groot luchtvolume sneller zijn dan banden die een minder grote inhoud hebben. Daarbij zijn ze ook nog eens veel comfortabeler. Een klein nadeel is natuurlijk wel dat de stuuruitslag soms beperkter is.

In de komende periode zal ik tests uitvoeren met een aantal 26" achterbanden. Ik heb daarvoor beschikbaar:
-Schwalbe Marathon Slick (uit productie)
-Schwalbe Super Moto
-Schwalbe Marathon Racer
-Avocet Fasgrip 26
Mogelijk dat daar nog de Schwalbe Marathon Supreme en de Vredestein Perfect Moiree 55-559 bijkomt.

Nogmaals een woord van dank aan Velomobiel.nl. Zij stelden de meeste banden belangeloos voor deze test beschikbaar.

PS. Kees van Malssen maakt mij er op attent dat de resultaten statistisch correcter zijn als de waarden worden afgerond op hele getallen. Dat is nu, 10-10 om 13.30 uur, gebeurd.

T-Mobile vliegt uit de bocht

Tijdens de hele fietstocht naar Giessen had ik een mooie Apple iPhone 3G bij me. Zo gauw ik over de grens was, was T-Mobile niet meer thuis. 'Geen service' prijkte er continue in beeld. Met Richard, ook in Wetzlar met iPhone, hebben we simkaartjes gewisseld en daar bleek dat het niet aan mijn iPhone ligt. Met het kaartje van Richard werkt mijn iPhone 100%.
Het internet is alles en dus aan de meefietsende Lee Wakefield gevraagd of ik even op t-mobile.nl mocht surfen om te proberen dit op te lossen.
Ik moet eerst een account aanvragen, hé, ik ben toch al abonnee?. T-Mobile stuurt me dan een SMS met wachtwoord naar ...... mijn niet werkende iPhone.
T-Mobile weet dat ik in Duitsland ben, mijn iPhone vindt direct 4 operators waaronder T-Mobile D.
De mooie iPhone is dan alleen nog als iPod te gebruiken.
Vanmiddag bel ik maar eens met de klantenservice van T-Mobile. Na 20 minuten meldt zich een alleraardigste Irene.
Ze vertelt dat er bij een beperkt aantal iPhone abonnementen geen 'roaming' is aangezet. Natuurlijk heb ik zo'n abonnement );
Ze verontschuldigt zich en zegt dat ze direct bij mijn account het vakje 'roaming aan' zal aanvinken. Over een half uurtje zal alles werken zoals bedoeld.
Wat een ...firma! Omdat ze mijn weekend op dit gebied verknoeid hebben, zet ik hun logo maar eens op z'n kop.

Wetzlar 2008 Maandag 2

De rit verloopt vrij vlot omdat er lange stukken vals plat naar beneden zijn. Zonder veel moeite zijn er langere tijd snelheden van 35 tot 40 km/u aan te houden. Een enkeling gaat dat wel te hard, maar het parool is om samen aan te komen en dus wordt er dan even gepauzeerd.
Om tien over vier zijn wij op de camping Appelweide terug. De Quest wordt op de Foldycar gebonden en het gaat rustig naar huis. Bij de auto gekomen zit er een briefje onder de ruitenwisser. Eduard Botter is met de snelle groep om 15.00 uur aangekomen. Zij hebben er dus, gezien het feit dat wij om 8.45 uur vertrokken, precies 25 minuten korter over gedaan.

Conclusies:
Mooie tocht met koud maar mooi weer. In het begin verwarring bij vertrek en afdekken afslagen. Geen technische problemen, behalve dat de ketting er even afliep na terugschakelen en veel te hard aanzetten. Al rijdende op te lossen. De weegschaal laat vanmorgen een gewichtsverlies zien van 2,5 kg. Dat is eigenlijk teveel, maar de praktijk leert dat dit binnen een week al weer aardig is bijgespijkerd. Het calorieën verbruik tijdens de twee zwaarste klimdagen ligt tegen de 4000.
Vast staat dat het blind meerijden in de groep, dus zonder kaart en zonder GPS niet verstandig is. Volgend jaar zal me dit zeker niet meer gebeuren.


PS.
Vanavond lees ik op de ligfiets lijst dat Marcel Vriezekolk gewond is geraakt tijdens het inhalen van een trekker. Hij heeft zijn been gebroken en heeft snijwonden in zijn gezicht. Marcel, ook van mijn kant heel veel sterkte met de genezing.

Wetzlar 2008 Maandag 1

De discipline in de groep is zowel vandaag als gisteren sterk verbeterd. De minder sterke fietsers nestelen zich beter achter de voorrijder. Daardoor rijdt de groep als geheel sneller. Als het moment van vertrek is gekomen heeft Lee weer een banden probleem en dat moet natuurlijk eerst worden opgelost. Theo van Goor zit in zijn fiets.... te slapen? Ik maak een foto van zijn brandweer Quest die met de mistige Sorpesee in de achtergrond heel sereen oogt. Na de pittige klim direct na het vertrek, is de route goeddeels dalend. Dat levert prima snelheden op.
We stoppen bij een winkel waar we verse broodjes inslaan en koffie drinken. Een hele groep Duitse jongetjes vindt de roedel Questen prachtig. Ze zijn niet weg te slaan en vragen honderd uit. De rit verloopt onder duidelijk minder mooie weersomstandigheden. De zon laat zich niet zien en in de middag vallen de eerste regendruppels. Gelukkig laveren we tussen de buien door en hoewel de weg vaak kletsnat is, blijven we van regen verschoond.

Wetzlar 2008 Zondag

Zondagmorgen vertrekken we na een goed ontbijt uit Wetzlar. We krijgen een lunchpakket mee en er kunnen voldoende broodjes worden gesmeerd. De dag begint als alle dagen, koud en mistig. Mijn fietsbril blijft maar beslaan en leg ik maar naast me neer. Mijn gewone bril is iets eerder helder, maar zonder bril kan ik veraf goed zien. Alleen bij hoge snelheden wordt het lastig, mijn ene venster op de wereld is dan snel in tranen en dan wordt het dubbel mistig.
Met de kleding is het ook schipperen. Ik begin meestal met een lange fietsbroek en een hemd met lange mouwen. De schuimkap is niet mijn grootste vriend, als het even kan ligt ie achter me. Naarmate de zon mee gaat doen gaat de lange broek snel uit.
Onderweg hebben we veel belangstelling van dorpelingen en andere fietsers. De vragen zijn altijd of er een motor in zit en hoe snel 'das Gerät' kan.
Paulus - elektronica is alles - de Boer experimenteert steeds met zijn remparachutes. Zij draaien nogal eens door elkaar en ik slaag er niet in om een goede foto te maken. Zoals gezegd, Paulus is gek op elektronische spulletjes. Die vreten natuurlijk allemaal stroom en daarom heeft Paulus een mooi zoemend opladertje mee waarin steeds horden 1.5 V celletjes worden opgeladen. Helaas doet zijn remlicht het steeds maar niet. Die elektronica ook :(.
Sommige klimmen zijn zo steil dat niet iedereen fietsend omhoog komt. Lopen gaat niet veel langzamer en kost veel minder energie. Je kunt als fietser ook een sterkere zwager meenemen. Joop vindt zo een enkele keer een handje aan de kuiprand van Peter de Rond. Die kan het kennelijk met zijn zwager goed vinden want hij heeft er hartslag 160 voor over om Joop op te duwen.