Theo naar de wadden begeleid

Theo van S. rijdt vandaag vanuit Utrecht naar Harlingen. Daar gaat ie met de Quest op de boot naar Terschelling. Theo vraagt of ik toevallig een stukje fiets vandaag. Tuurlijk Theo. Het weer is subliem, volle zon en weinig wind. Kees komt naar De Woude en wij wachten hier op een telefoontje van Theo als ie de Schellingwouderbruggen passeert.
Rond 10 uur zijn Kees en ik in Purmerend bij de ophaalbrug. Daar is Kees Schouten al en ook Jules en Elly zijn van de partij. Theo is wat later dan verwacht, toch nog een stukje omgereden.
Met zijn zessen rijden we noordwaarts langs de Oostdijk van de Beemster. De lichte zuidenwind hebben we in de rug. Onder meer Oosthuizen, Hoorn en Abbekerk glijden aan ons voorbij. Jan Geel is inmiddels aangehaakt en in Wieringerwerf versterkt ook Ben Wiggers met zijn nieuwe blauwe Quest de gelederen.

Het rijdt ongelofelijk makkelijk. Theo is een rustige fietser en rond de 30 km/u staat de hartslagmeter op 77. Jan vindt het nogal freewheelen.
In Den Oever stopt een tandem naast ons. Wij haalden deze fietsers al twee keer in na een korte stop. Het blijken Erik en Karin, mijn fysiotherapeuten uit de periode dat wij in Castricum woonden. De begroeting is bijzonder hartelijk en we kletsen wat af. Kees van Hattem maakte bijgaande foto. Erik en Karin stappen weer op voor een rondje IJsselmeer.
Jan Geel, Ben Wiggers en Theo gaan samen de Afsluitdijk op, Jan wil nog wat extra kilometers maken.
Elly, Jules, Kees en ik gaan richting Medemblik. Kees Schouten gaat langs het Noord-Hollands kanaal de nieuwe routes, deze zijn ontstaan na de recente wegomleggingen, opnemen op zijn nieuwe GPS, een Garmin Etrex 20.
Ik wijs Kees nog even de uitgang van de haven waardoor hij het mooie buitendijkse stuk kan fietsen.

Kees, Elly en Jules gaan al vooruit en ik kan de inhaalactie mooi als training benutten. Ik krijg ze niet snel in het zicht. Mogelijk zijn ze de asfalterende voertuigen uit de weg gegaan? Ik rij door het gras en mag 100 meter verder de nieuw geasfalteerde weg weer op.
Ondanks dat ik 46 tot 51 km/u rij blijven de anderen uit beeld.
Op het terras van Kwikkel neem ik alvast maar een espresso. Na precies een kwartier komen ook Elly, Jules en Kees aan in het oude havenstadje.

De terugweg gaat binnendoor naar Hoorn. Het natuurgebied tussen Medemblik en Abbekerk is groot en indrukwekkend. Ook hier weer enorme aantallen kieviten die zich groeperen voor de gezamenlijke reis naar het zuiden. Kees slaat af naar de A.C. de Graafweg, ik blijf tot aan Oosthuizen bij Elly en Jules. Zij gaan rechtdoor waar ik de Oostdijk van de Beemster weer opzoek.
Dan mag het gas er weer even op. Het laatste stuk gaat voor de wind langs het Noord-Hollands kanaal. Ik rij daar wel hard, maar de vele tegenliggers halen de snelheid er steeds uit. De auto's zijn omgeleid in verband met de afsluiting van de N246 die voor De Woude langs loopt. Het stuk nieuw asfalt nodigt uit om er even op te rijden. Straks is dit weer uitsluitend het domein van het gemotoriseerd verkeer.
Na 144 km is de prachtige rit weer ten einde.

Fruitoogst

Hoewel er nog een lekke voorband moet worden gerepareerd, heb ik mezelf opgedragen vandaag de restanten van het fruit uit onze tuin te oogsten. Ik zeg met nadruk restanten, de kauwen hebben ernstig huis gehouden in de Doyenne du Comiche en Conference peren en de appels. In vorige jaren heb ik netten over de bomen gespannen. Ziet er niet uit en met name de kauwen zijn zo slim dat als het net niet helemaal op de grond hangt, zij er langs glippen en dan de peren onder de netten alsnog opeten.
En eerlijk gezegd is het ook wel leuk om te zien. De kauwen pikken de steeltjes van de vruchten door. Als de peer dan op het gras valt kan de maaltijd pas goed beginnen. Dat weten de eenden ook en die zijn er als de kippen bij om hun deel op te eisen.
De eenden zijn nog niet geland of onze drie kippen verjagen ze weer om lekker te schransen. Blijven de vruchten aan de boom hangen dan stikt het in no-time van de vliegen en wespen. Vooral wespen lijken wel gedrogeerd te worden. Ze vliegen zelfs niet meer weg als je tegen de aangevreten peer tikt. Ze vallen gewoon op de grond en vliegen pas na een seconde of tien weg.

Al met al valt het nog niet eens tegen. Eén emmer Conference, enkele kilo's Doyenne du Comiche, een emmer appels en wel heel veel St. Remy stoofperen. Deze zogenaamde pondsperen zijn echt tot een gewicht van een pond of meer uitgegroeid. Deze perenbomen verbergen hun vruchten onder een dicht bladerdek en zijn voor de kauwen niet of nauwelijks bereikbaar. Ze zijn ook minder lekker voor de verwende kauwen, eenden, kippen, vliegen en wespen. Helaas moet ik drie vuilniszakken met aangevreten vruchten weggooien. Kauwen zijn beschermde vogels dus moeten we er mee leren leven.

Wil je ze weer inmaken Marian?

Oude auto's

Gisteren reed ik met Kees een rondje. In Hoorn stonden vele historische auto's op het grote centrale plein in de stad. Na een prettig ritje rijden we Hoorn binnen. Eerst zien we eindeloze reeksen occasions die door mannen in donker pak met stropdas diagonaalsgewijs over de weg worden gezet.
Op het plein voor het Westfries museum ontmoeten we Rob en Karin Kaag. Zij hebben hun mooie oude Jaguar mee. Helaas staat ie niet op het plein maar in een zijstraat. Even later blijkt dat ook de meeste andere oldtimers slechts even worden gedoogd op het plein. Ze moeten plaats maken voor Volvo occasions.
Er komt een mooie A-Ford uit 1931 aanrijden. Jan Geel, ook van de partij, is 15 jaar keurmeester geweest van de A-Ford club.
Jan ziet feilloos dat deze A-Ford is uitgebouwd uit onderdelen uit 1930 en 1931. Dat is volgens Jan te zien aan bijv. een enkele centimeters langere vouw in een spatbord. De eigenaar lijkt deze uitleg van Jan niet te willen horen :).
Als de historische auto's een ritje gaan maken rijden Kees en ik langs de IJsselmeerdijk naar Edam, Oosthuizen, Purmerend en vervolgens terug naar De Woude.

Vlot rondje Noord-Holland

Kees van Hattem kwam gisteren met echtgenote Marian in de Alleweder koffie drinken. Ik vertelde hem dat ik vandaag een rondje Noord-Holland zou gaan rijden. Geen reactie :). Betekent dat de snelheid geen discussie zal opleveren.
Die snelheid komt er aanvankelijk niet in. Wegwerkers hebben 70 bomen langs de N246 omgezaagd en alles ligt onder de takken.
Als de bomenzagers mij zien willen ze wel even wat takken aan de kant slepen en kan ik er langs.

Het is prachtig weer, een lichte zuidenwind en een zonnetje. Het is nu nog fris maar de temperatuur zal vanmiddag tot tegen de 20 graden oplopen. Voor ik vertrek maak ik even een nieuw vizier en prijs me even later gelukkig daarmee. Een meeuw deponeert een grote flats op het vizier. Een deel loopt omlaag en via het neopreen afvoergootje komt er niks op mijn kleding terecht.
De snelheid zit er meteen al lekker in. 50 km/u met hartslag 128 is niet slecht.

Uiteraard houdt Alkmaar me flink op. Voorbij Koedijk kan ik pas lekker fietsen. Het hoeft helemaal niet hard te gaan, maar tussen 45 en 47 km/u gaat het zonder buiten adem te raken. De lucht is vol vogels. Grote groepen kieviten fourageren op onder water gezette landerijen. Ze hebben nu nog de tijd om wat op te vetten voor ze aan de lange vlucht naar het warmere zuiden zullen beginnen.
Ik stop even bij het Texaco station en eet een banaan.

Al snel stap ik weer in om naar Den Oever te rijden. De wind komt nu schuin rechts voorin maar het mooie wegdek maakt nog steeds een dikke 40 km/u makkelijk haalbaar. In Den Oever zijn de vogelringers weer actief. Ik eet een broodje en kijk of de mannen terugkomen. Dat is niet het geval. Door naar Medemblik. De lange rechte weg is deels opnieuw geasfalteerd. Best prettig, maar volkomen onverwacht zitten er nog steeds flinke gaten in de weg. Er komt me een heel grote trekker met geladen aanhangwagen achterop. Dat ding gaat best hard en ik probeer aan te pikken. Dat lukt en met 53 km/u kan ik goed in de slipstream blijven. Bij het versnellen tot ruim 55 km/u moet ik wel even stevig aanzetten en zie de hartslagmeter even op 147 staan.

In Medemblik mag ik even stoppen voor de stoomtram. Altijd leuk om te zien hoe een groep vrijwilligers, zonder uitzondering zeventigers, de locomotief glimmend weet te poetsen. De Quest is zelfs in de lak te zien.
Bij Kwikkel in Medemblik wil ik wel een kop koffie. Ik raak in gesprek met een wielrenner. De serveerster vergeet me totaal en ik ga maar eens kijken of dat de nieuwe standaard is. Gelukkig niet, de serveerster verontschuldigt zich netjes.

Via de zuidkant van de Wieringermeer, het asfalt is ook daar deels gerepareerd, rij ik naar Heerhugowaard. Een ouder stel rijdt door een wegversmalling en slingert wat. Mevrouw slaat plotseling linksaf. Gelukkig heb ik de ruimte om naar links uit te wijken en ik kom in een strook gravel tot stilstand. Ik ben niet vriendelijk tegen mevrouw. Horen wat ze zegt kan ik niet, interesseert me ook niet. Ik heb Mumford en Sons weer eens aanstaan en vergeet het incident maar snel.

Na drie uur en drie kwartier heb ik de 140 km afgelegd. Gemiddeld 36 km/u maakt het een vlotte rit. Daarvoor is 2000 Kcal en een gemiddelde hartslag van 107 nodig geweest.
Mooie vlotte rit met prachtig rustig weer.

Kettingtandwiel ashouder verbeterd

De kettingtandwiel ashouder is een succesvol en bijzonder handig onderdeel in de Quest en de Strada. Tientallen ashouders zijn succesvol in gebruik. In het kort maken deze kettingtandwiel ashouders het mogelijk om in enkele seconden het kettingtandwiel uit de fiets te verwijderen en in enkele seconden weer terug te plaatsen. Dit om bijv. nieuwe O-ringen te monteren die een beperkt aantal kilometers meegaan. Heb je geen ashouder dan moet je de twee boutjes onder de fiets losmaken waarna het kettingtandwiel loskomt. Het weer monteren is, zeker als je geen lange armen hebt, een heel geknoei.

Nou kun je natuurlijk zeggen dat O-ringen je weinig interesseren en je de extra herrie voor lief neemt, realiseer je dan wel dat de tanden van het kettingtandwiel zonder O-ringen snel verslijten. Op het moment dat dat gebeurt breken deze tanden af en dan is het fietsen wel voorbij.

Montage kun je zelf doen. Wil je het niet zelf doen, dan is in Noord-Holland de Ligfietsgarage van Kees van Hattem het adres om ze in te laten bouwen. Ook Velomobiel.nl in Dronten bouwt op verzoek de ashouders in.

Na montage van de ashouder moest bij het in- en uitbouwen van het kettingtandwiel de tiewrap waarmee de kettingbuis aan de ashouder vast zit worden doorgeknipt en een nieuwe gemonteerd als de ashouder weer was dichtgeklapt.
Daar heb ik wat op gevonden. De nieuwste serie ashouders is nu voorzien van een mooi oog waaraan de tiewrap éénmalig hoeft te worden vastgemaakt. Als de ashouder nu wordt opengeklapt en weer gesloten, blijft de tiewrap eraan vast zitten. Nog meer comfort en zekerheid dus. De ashouders zijn in voorraad en kosten 79 euro per stuk. Bestellen kan in de webwinkel.

Olympus E-PL2 te koop

De recent aangeschafte Olympus E-PL2 camera is te koop. Deze camera werd de opvolger van de Canon Powershot G10 die na drie verdrinkingen de geest gaf.
Waarom bevalt de Olympus E-PL2 niet? De kleurweergave op de stand iAuto is te magenta, een knieval naar de gemiddelde Amerikaanse smaak. Dat is in een fotobewerking programma vrij makkelijk te verwijderen maar elke opname iets blauwer en iets groener maken is onprettig. Op de handmatige instellingen is de kleurweergave wel goed. Maar helaas, de knop voor het kiezen van onder- en overbelichting draait zo licht dat ik deze steeds per ongeluk verstel. Ik zie dan bij thuiskomst dat de meeste foto's te licht of te donker zijn.
Dan kies ik er voor om maar weer op iAuto te fotograferen en stel vast dat de camera dan een voorkeur heeft voor een kleiner diafragma in plaats van een korte sluitertijd. Meerdere opnamen tijdens het rijden blijken nu onscherp, iets dat bij de Canon nooit voorkwam.
Tenslotte is een bezwaar van de Olympus E-PL2 dat je twee handen nodig heb voor het uitdraaien van de lens tijdens het opstarten. Ook voor zoomen, dit moet op de lens gebeuren, zijn twee handen nodig.
Al met al is de Olympus E-PL2 dus voor mijn meest gebruikte toepassing, het rijdend vanuit de Quest fotograferen, niet de goede camera.
Tijdelijk gebruik ik de oude Canon, flitsen wil ie niet meer en blokkeert dan, of de kleine Panasonic.
Over de mogelijke aanschaf van een Canon Powershot G12 denk ik nog even na.
De Olympus E-PL2 zal eerdaags wel een plekje op Marktplaats vinden.

Bijgaande foto's tonen overduidelijk de verschillen. Binnen 2 seconden na elkaar gemaakt met boven de Canon, onder de Olympus opname. De Canon opname is mooi neutraal van kleur en goed van dekking, de Olympus opname is te rood en een half diafragma te donker. De foto's zijn alleen op hetzelfde formaat uitgesneden, er is niet gecorrigeerd voor kleur of helderheid.

Velomobieltreffen Schermerhorn

Dit weekend wordt het noordelijke velomobieltreffen gehouden in Schermerhorn. Kees van Hattem en Sebastiaan Talsma zijn de geestelijk vaders van dit tweede noordelijke velomobielfeestje. Ik plan om zaterdag de hele dag aanwezig te zijn. Vrijdag middag maak ik een trainingsrondje. Dat 30 km lange rondje loopt langs Schermerhorn. Even langs gaan is zo gepiept. De eerste deelnemers zijn al binnen en hebben hun tent opgezet. In sporthal De Mijse is koffie met gevulde koek. Na een uurtje maak ik mijn trainingsrondje af.

Vanmorgen is de weersverwachting voor vandaag niet best. In de middag buien en aantrekkende wind. Ik zet de racekap op de Quest en ik rij in 20 minuten naar Schermerhorn. De groep van 17 velomobielen staat al klaar. We gaan eerst even voor een groepsfoto naar het steile bruggetje in het dorp. Dan op naar Heerhugowaard voor een bezoek aan het Poldermuseum. Helaas is het vandaag zaterdag en dan is het museum nooit open. Onverrichterzake rijden we terug en beginnen aan een mooie rit over de eeuwenoude dijken van het land van Leeghwater. We stoppen even bij de zerkentuin naast het eeuwenoude raadhuis. Het begint te regenen, maar ernstige vormen neemt 't niet aan. In De Rijp zijn vrijwel alle etablissementen nog gesloten. Gelukkig serveert snackbar De Walvis ons koffie en een appelpunt. We vervolgen onze rit langs de mooie Oostdijk van de Beemster. Dan rijden we over het mooie maar smalle fietspad naar Beets. We rijden nu westwaarts tegen wind en dat is voor sommige fietsers een pittige opgave. Het laatste stuk naar de drie molens bij Schermerhorn daalt de snelheid bij enkele fietsers tot 20 km/u. Dat wordt meer trainen of een andere fiets kopen :). We bekijken eerst een korte film. In de donkere filmzaal gaat het licht uit, bij mij ook. Ik haal het eind van de film niet bij bewustzijn. De echte molen is wel interessant. Deze molen is de eerste met een zogenaamde vijzel, een soort doorlopende schroef die 1000 liter water per seconde kan opvoeren. De molenaar praat honderduit en loopt letterlijk leeg. De eerste felle buien doen dat ook en met steeds toenemende regen gaan we terug naar de sporthal.

Onder het genot van een drankje wordt de tijd overbrugd tot het warm eten. De lasagne is prima maar onvermijdelijk wat vet. Met goede salade en vers gesneden fruit is het avondmaal goed voor elkaar. Een echt avondprogramma is er niet. Er ontspint zich een uitgebreide discussie over allerlei aspecten rond de velomobielen uit Dronten.

Jan Reus en ik moeten nog naar huis fietsen. Geen probleem met een goede verlichting. Ik vertrek even na 23.00 uur en duik de stikdonkere polder in. Als ik nog geen twee kilometer langs de Noorddijk richting Groot-Schermer onderweg ben valt plotseling mijn E3 SuperNova koplamp uit. Ik zie letterlijk geen hand voor ogen en rem hard om niet langs het steile talud van de dijk omlaag te donderen. Wat nu te doen? Terug naar Schermerhorn? Ik kan mogelijk in de camper slapen. Eerst maar eens naar de provinciale weg terug zien te komen. Doorrijden is sowieso geen optie omdat bij Driehuizen de weg nieuw is geasfalteerd en er nog geen strepen op de weg staan. Min of meer op de tast en met 10 km/u per uur scharrel ik terug naar de verlichte kruising. Inmiddels ligt iedereen al te slapen en ik realiseer me dat ik een Aldi hoofdlamp van € 1,89 in mijn tas heb. Ik besluit het fietspad langs de provinciale weg naar Alkmaar te volgen en daarna de brede Westdijk langs het Noord-Hollands kanaal te nemen. Met de hoofdlamp in de rechterhand steek ik mijn arm onder de deksel van de racekap uit en verlicht zo enigermate het fietspad voor me. Tegenliggende auto's zijn een ramp, ik zie dan niet of nauwelijks de onderbroken strepen midden op het fietspad. Ik mag de snelheid niet te laag laten worden, om 24.00 uur sluit de veerdienst over de Markervaart en dreig ik alsnog niet thuis te komen. Nou snap ik wat ik met het recent gekochte super felle Fenix LD 10 lampje had moeten doen, in mijn fietstas stoppen. Om vijf voor twaalf word ik overgezet en slaak ik een zucht van verlichting dat ik heelhuids en op de valreep weer thuis ben.
117 km

Eerste carbon toer/racekap geleverd

Na een ontwikkelingstijd van 9 maanden, een hele bevalling :), is de eerste carbon toer/racekap afgeleverd aan John D.
Het is een in naturel gespoten exemplaar. Alle ervaringen, ook die van de honderden kilometers gebruik tijdens de reis naar de bronnen van de Maas, zijn erin verwerkt.
De kap bestaat uit vier delen, een losse liggende deksel, twee schaaldelen die de kap vormen en het vizier. De kap is zodanig ontworpen dat deze geheel in de fiets kan worden opgeborgen zonder enig ruimtebeslag.
De kap is eerder hier uitgebreid en in delen gefotografeerd.
De voorzijde van alle kappen wordt mat gespoten als deze transparant carbon zijn. Een kap in kleur krijgt in ieder geval een matzwarte band op de bovenkant van de deksel. Dit om reflecties in het vizier te voorkomen.
Enkele Duitse klanten hebben een kap besteld met Kevlar/carbon. Wij vinden dit niet nodig, maar willen wel aan wensen van klanten voldoen.
De levertijd van een kap is nu 3 maanden. Per maand worden nu 12 kappen geproduceerd.

Tikkend geluid en bediening vizier verbeterd

Honderden kilometers heb ik tijdens de ritten naar de bronnen van de Maas met de deelbare carbon toer/racekap gereden. Dat is geweldig fijn geweest. Tijdens snelle afdalingen en bij het passeren van grote vrachtwagens heb ik gemerkt dat een bedieningspootje van het vizier soms los liet van het klittenband. Het oppervlak klittenband aan de opstaande rand blijkt onder deze extreme condities te klein. Omdat het juist tijdens deze omstandigheden verstandig is beide handen aan het stuur te houden, heeft Jan Reus een oplossing gemaakt.
De oplossing bestaat uit een vormstukje van carbon dat met twee componenten lijm op dezelfde plek op de rand wordt vastgelijmd. Het klittenband oppervlak wordt hiermee ruim vier keer zo groot. Omdat er nog geen carbon toer/racekap is afgeleverd, worden deze kappen direct al voorzien van deze uitvoering.
Kopers van een toerkap op de schuimkap hebben soms last dat het bedieningspootje niet vast blijft zitten op het klittenband aan de binnenkant van de schuimkap. Ook hiervoor is een carbon driehoekig vormstukje gemaakt dat aan de binnenkant van de schuimkap wordt vastgemaakt. De bedieningspootjes blijven nu muurvast zitten
Gebruikers van een toerkap die een tweetal vormstukjes willen ontvangen, bestel ze kosteloos op Velomobielonderdelen.nl. Alleen € 6,75 verzendkosten worden in rekening gebracht.

Tijdens de reis naar Frankrijk hoorde ik een hinderlijk getik uit de ophanging van het vizier komen. Dit blijkt te worden veroorzaakt door speling op de drukknop waarmee het vizier op de kap zit. De oplossing is een neopreen ring die de speling in de drukknop weghaalt. Ook hier, wie twee van deze ringen wil ontvangen, laat het even weten. Ook deze kunnen kosteloos op Velomobielonderdelen.nl worden besteld. Kies voor gratis verzending.

Pendel

Op 25 juli beschreef ik hier het bestaan van een pendel banden testapparaat. Op mijn verzoek of Allert van Velomobiel.nl zo'n apparaat voor me wil maken was ie direct bereid dit te doen.
Allert maakt het apparaat, ik zorg voor het nodige gewicht om het apparaat te laten pendelen. Van Medipoort uit Zaandam krijg ik een groot aantal metalen platen van 32 x 24 x 0,65 cm. Deze platen wegen 3,75 kg per stuk zodat er zo'n 20 nodig zijn om de totaal benodigde 80 kg te bereiken. Gisteravond heb ik besteed om de roest van de platen te schuren en ze schoon te maken.

Vanmiddag rij ik naar Dronten waar de pendel in principe klaar staat. De eerste proeven zijn gedaan met een klauwplaat als tegengewicht. Dat werkt goed maar om betrouwbare metingen te krijgen moet de pendel evenveel wegen als de druk op beide voorwielen van een velomobiel plus bestuurder.
Allert last steeds vier platen aan elkaar. Totaal ontstaan er zo vijf pakketten van ieder vier platen. Hierbij blijft het geheel hanteerbaar. De platen worden aan de onderkant bevestigd en we doen een eerste proef. De pendel reageert heel heftig en de banden slippen zelfs over de vloer. Zelfs op het asfalt buiten blijken de wielen nog steeds te slippen.
Het is duidelijk dat er gewicht boven de as moet worden aangebracht om het pendelen beheerst te laten verlopen. Een klauwplaat op de bedieningsstang zorgt inderdaad voor een beheerste pendel werking.
Dit betekent dat er minimaal één, mogelijk wel twee van de vijf pakketten platen boven de as moeten worden bevestigd. Het is al laat in de middag en de verandering kost wel een paar uurtjes.
Nadat Allert mijn gebroken GPS steun heeft gelast rij ik via de Houtribdijk weer naar huis.

Voor het vertrek kijk in naar een opvallende auto die tegenover het bedrijfspand is geparkeerd. Het is de Audi A1 van Theo die een wel heel opvallende staart heeft. Het doel, meer bagageruimte met een 10% lager brandstofverbruik is gerealiseerd. Voor de liefhebber van een zuinige auto, deze auto met 1.2 liter dieselmotor verbruikt met staart gemiddeld 1:33. Theo komt per liter diesel 3 kilometer verder dan zonder staart. Voor meer informatie kijk even op de site van Theo.

Lekbestendigheid F-lite banden

Op de ligfiets mailing lijst is een discussie aan de gang over de lekbestendigheid van verschillende banden, waaronder de F-lite.
Hans Wessels adviseert de F-lite met regen helemaal niet te gebruiken. Een verkeerde conclusie.
Ik heb in Nederland vrijwel zeker de meeste ervaring met GoCycle en dus ook met F-lite banden.
De praktijk leert dat GoCycle/F-lite banden, mits niet voorbij 60% van de levensduur, bij droge omstandigheden vrijwel nooit lek gaan. Ook bij het rijden in volle regen blijven de GoCycle/F-lite banden vrijwel lekvrij. Tijdens een regendag gedurende de reis naar de bronnen van de Maas hadden de vier fietsen met GoCycle/F-lite banden, deze 8 banden legden totaal die dag 1300 km af, geen enkele lekke band.
Op half natte wegen zijn de GoCycle/F-lite wel gevoelig voor lek raken. Dit is overigens niet alleen voorbehouden aan GoCycle/F-lite banden. Tijdens de rit in de regen naar CV over de Houtribdijk met 5 fietsers, raakten er 13 banden lek, één fietser rijdt met Marathon Racers, de rest met Kojaks.
De reis om Ierland vorig jaar reed ik met GoCycle banden. De hele reis van 2300 km geen lekke band. Pas op 5000 km kreeg ik de eerste lekke band. De GoCycle is dan voor 60% versleten en dan wordt het loopvlak wel heel dun.

Kojaks zijn behoorlijk lek bestendig, maar alleen als ze nieuw zijn. Het nieuwe loopvlak is vrij hard en dus lek bestendig. Als Kojaks rond de helft van hun levensduur zijn, afhankelijk van de rijder is dat tussen 3500 en 8000 km, komt een zachtere compound aan de oppervlakte. Dan worden het steentjes magneten en raken ook Kojaks vaak lek.

De nieuwe Tryker zal zeker lek bestendiger zijn dan de Kojak en de GoCycle/F-lite. Deze band vreet echter energie. Per uur rijden doe je er met de Trykers 5 minuten langer over dan met twee GoCycle/F-lite banden. Per dag van 8 uur fietsen leg je ongeveer 22 kilometer minder af. Dit nog afgezien van het beperkte comfort. Dan verwissel ik liever een keer een lekke GoCycle/F-lite. In een groep is het overigens wel hinderlijk dat er bij half natte wegen vrij regelmatig moet worden gestopt voor het wisselen van een lekke band. Dan is het als groep starten met nieuwe Kojaks waarschijnlijk de beste optie.

Spoiler maakt velomobiel veiliger bij zijwind

Jan Reus gebruikt zijn fiets voor woon- werkverkeer tussen Enkhuizen en Hoorn. Dat is een van de meest windrijke routes van Nederland. Jan heeft met eenvoudige middelen zijn Quest beter bestand gemaakt tegen zijwind.
Eerst wat theorie. De Quest, maar ook alle andere velomobielen, wordt bij zijwind door twee krachten aangegrepen. Allereerst de directe winddruk op de zijkant van de fiets. De tweede, mogelijk nog grotere kracht, wordt gevormd door het vacuum dat zich aan lijzijde van de fiets bevindt. Deze twee krachten werken samen om te proberen de fiets omver te duwen. Dat lukt normaal niet maar met windsterktes boven Bft 6, zeker als er ook zwaardere windstoten tussen zitten, dan lukt dit soms wel.
Jan heeft veel ervaring met het bouwen van en vliegen met grote modelvliegtuigen en is daarom goed op de hoogte van aero-dynamische verschijnselen.
Zijn idee is dat als de luchtstroom in dwarsrichting over de Quest wordt onderbroken er niet of in veel mindere mate een vacuum ontstaat dat aan de Quest gaat trekken. Hij heeft driehoekige zelfklevende rubber strip over de volle lengte van de Quest geplakt. Ook de toerkap heeft een verstorend profiel opgeplakt gekregen.
Volgens Jan is het effect inderdaad dat harde zijwind voelbaar minder greep heeft op de Quest. Gisteren met Bft 7 tot 8 kon Jan dan ook met toerkap veilig van Enkhuizen naar Hoorn en weer terug rijden.

Latex binnenband plakken

Na terugkomst van de tijdrit constateerde ik dat de linker voorband leeg stond. Vanmorgen breng ik de Quest weer in toertrim.
De Michelin C4 latex binnenbanden vervang ik door gewone butyl binnenbanden. Als ik de GoCycle eraf haal zie ik dat de wang van de band ver is doorgesleten, te ver voor de kwetsbare latex binnenband. De GoCycle gaat enkele reis afvalton en een nieuwe F-lite gaat er met hulp van wat montagevloeistof makkelijk op. Of ik al tijdens de race al last van een leegloper heb gehad weet ik niet.
In de binnenband zit een ovaal gaatje van zeker 4 mm lang.
Op het internet zoek ik of het mogelijk is om latex binnenbanden te plakken. De meningen verschillen van 'moet kunnen' tot 'onmogelijk'. Omdat de binnenband een door Jan van Steeg tot 20" verkleinde 26" versie is, wil ik een poging wagen de band te plakken. Ik gebruik verse Simson solutie en nieuwe Cordo plakkers. Een complicatie is dat de door Jan gemaakte las minder dan een halve centimeter van het lek verwijderd is.
Licht opschuren en de solutie dun opbrengen. 10 minuten wachten en de plakker er stevig opdrukken. Het ziet er goed uit en de band kan in zijn doosje voor een volgende wedstrijd.

NK Tijdrijden Texel 3e plaats 55,6 km/u

De weersvooruitzichten voor de tijdrit op Texel zijn prima. Toch zie ik het somber in. Dagenlang verstook ik meer dan twee pakjes tissues. Ik ben snotverkouden. Tot overmaat van ramp is mijn linker wijsvinger twee keer zo dik als normaal nadat ik in een doorn van een roos heb gegrepen. Het zweert onderhuids stevig. Gelukkig hoef ik links niet te schakelen.
Omdat ik niet echt ziek ben ga ik het toch proberen.
De afgelopen dagen heb ik de Quest al klaar gemaakt. Nieuwe RVS Bebop pedalen, voetengaten dichtmaken, racekap ophalen bij Jan en alles bij elkaar zoeken.
Met een vol hoofd zet ik de Quest op de Foldycar voor de rit naar Texel. Dit keer zwijn ik niet. Vorig jaar moest ik maar 35 euro voor de overtocht betalen, dit keer heeft een slimme jongeman in de gaten dat er een aanhanger achter de Audi hangt. Ik moet bijbetalen tot een bedrag van 60 euro.
Ik ben een van de eersten bij de start en kan een mooi plaatsje opzoeken met een zacht graskantje. De wielkappen om de voorwielen plak ik erop. Ook installeer ik de 'staart' weer. Dit lukt minder mooi dan eerder, maar ach.
Ymte blijkt niet mee te fietsen. Zijn achillespees speelt op en hij heeft zelfs zijn Quest niet meegenomen om niet toch te bezwijken voor de verleiding. Als ik me helemaal fit zou voelen zou ik als het een beetje meezit in de prijzen kunnen rijden. Ik heb Cees Roozendaal mijn oude racekap toegezegd. Dat is natuurlijk niet slim want zo kan Cees wel een kilometer of 4 harder rijden. We zullen zien.

Om even na 13.00 uur start ik. Eduard Botter start een halve minuut voor mij, Cees Roozendaal weer een halve minuut daarvoor. Alleen Alwin Visker komt nog na mij. Met de wind in de rug probeer ik snel boven de 60 km/u te komen. Dat lukt vrij snel en met een heel hoge cadans trek ik door naar 64 km/u. Dat kan ik niet vasthouden, de trapfrequentie is met het 57-tands voorblad te hoog. Ik laat de fiets steeds even uitlopen zonder te trappen. Bij 62 km/u geef ik weer volgas tot 64, soms 65 km/u. Ik merk dat ik bij hartslag 156 aan de grens zit. Een korte verhoging tot in de 160 zoals normaal wel lukt, zit er nu niet in.
Ik zie Eduard Botter niet dichterbij komen. Alwin Visker hou ik tot het keerpunt achter me. Maar dan is ie er ook en heeft in de eerste 14,5 km 30 seconden op mij goedgemaakt. Kees van Hattem tilt me snel om en kan dezelfde route terug worden genomen.
Terug is de wind recht tegen. De snelheid lijdt daar natuurlijk flink onder. Ik kan de snelheidsmeter slecht aflezen, maar zie gemiddeld niet meer dan 52 tot 54 km/u op de teller komen. Het lijkt wel of ik een leeglopende band heb.
Wil ik mezelf in de prijzen rijden, dan moet ik Cees Roozendaal binnen een minuut zien te rijden. Maar is dat Cees niet die 500 meter voor me rijdt? Het lijkt er wel op. Ik raap nog een keer alle kracht bij elkaar en rij langzaam naar Cees toe. Een kilometer voor de finish haal ik hem met een behoorlijk snelheidsverschil in. Dat zou een derde prijs kunnen opleveren. Het moment van inhalen is door Ronald Timmer prachtig in beeld gebracht.

Na de finish ben ik dwars af. Niet gek met een stevige verkoudheid en 24 graden C. Ik ben inderdaad derde geworden met een gemiddelde snelheid van 55,6 km/u. Ik ga nadat ik me heb omgekleed op een stoel voor de tent zitten en val in slaap. Dat is, zie ik nu, aan enkele fotografen niet onopgemerkt voorbij gegaan. Thuis gekomen staat de linker voorband leeg.

Foto prijsuitreiking: Jan Botter, de vader van Eduard
Foto vertrek: Jan Reus, de vader van de kappen
Foto op snelheid: Jan Hovestreijdt
Foto achtervolging Cees: Ronald Timmer