Recordraces Apeldoorn 2011

Hans van Vugt van Elan en organisator van deze recordraces, vroeg mij foto's te maken van de recordpogingen in het prachtige Omnisport stadion in Apeldoorn.
Het is bijzonder lastig om op willekeurig welke wielerbaan te fotograferen. De kleur van het licht is altijd een mengvorm van kunstlicht en daglicht. Per saldo is er altijd te weinig licht en flitsen is gewoon niet mooi. Vorig jaar maakte ik ook foto's en ik was lang bezig om achteraf de kleur te corrigeren. De foto's zijn allemaal te rood. Als ik het rood weghaal komt al gauw een groen zweem in beeld.
Om deze problemen vóór te zijn schaf ik een Expodisc aan. Dit is een neutraal grijs filter met aan de voorkant een honingraat die het licht verzamelt. Met enkele simpele handelingen is de Nikon D700 ingesteld op precies de goede kleurtemperatuur. De foto's hiernaast zijn dan ook zonder enige kleurcorrectie geplaatst.

De eerste pogingen, van onder meer Pieter Hollebrandse, Bas van der Kooij en Bram Moens mislukken. Later komt Bas op stoom en vestigt twee nieuwe wereldrecords voor jonge rijders. Sebastiaan Bowier, de man die in Battle Mountain 129,6 km/u in de Velox reed, slaagt er in om met de ongestroomlijnde Velox een nieuw wereldrecord op de kilometer met staande start te vestigen.
De meeste indruk maakt Janneke Sindram's nieuwe werelduurrecord bij de dames. Janneke rijdt harder dan 46,5 km/u en onttroont de super kampioene Barbara Buatois. Ze gaat onvoorstelbaar diep en heeft lang nodig om het leven weer met blijdschap te begroeten.

Tot zover de recordpogingen.
Daniel Fenn is aanwezig met zijn Evo-K. Ik vraag me af of ik er wel in pas. Daniel zegt, gewoon proberen, het past zeker. En ja het past inderdaad, al zit ik rondom precies vast. Niet zo gek in een fiets van niet meer dan 63 cm breed. Daniel heeft zelf bij de schouders nog enkele centimeters speling. Dat gaat ie oplossen met het bouwen van een 60 cm brede Evo.
Het inklimmen gaat nog redelijk, eruit komen kan alleen met een duidelijke gebruiksaanwijzing. Op het moment dat ik die nog niet ken kraakt het laminaat van de kap door een harde confrontatie met mijn knie. Als Daniel mij uitlegt hoe het echt moet, lepel ik mezelf uit de Evo. Prachtige fiets, maar om alleen voor enkele wedstrijden een Evo te kopen is thuis nog niet uit te leggen :).

Voor de fotoliefhebbers nog even de werkwijze en camera.
Ik heb de foto's gemaakt met een Nikon D700 full-frame camera. Het meest gebruikte objectief is de 24-70 mm lens. De opname van het stadion interieur is gemaakt met de 14-24 mm groothoek zoom. De ASA instelling heb ik op 1600 gezet, voor enkele niet bewegende foto's op 800 ASA. Dit resulteerde door de grote lensopening van F 2.8 in sluitertijden van rond de 1/250 ste sec.
Hoe krijg je nou fietsers die met snelheden van 50 en meer km/u rond razen scherp? Dat lukt lang niet in alle gevallen. Ik begon met de opnamen in motorbedrijf met 5 opnamen per seconde. De scherpstelling staat op continue waardoor deze dichterbij instelt als de fietser aan komt rijden. De meeste opnamen zijn redelijk goed. Toch is de beste manier om de automatische scherpstelling uit te zetten en scherp te stellen op een vooraf bepaalde plek. Dan de camera meetrekken en de opname maken als de fietser de vooraf bepaalde positie passeert. Je maakt dan minder opnamen, maar er slagen er wel meer.

Op Ligfiets.net meer informatie en links naar andere foto's en verslagen.

Retourtje Sneek

Mede Questrijder René van den Berg moet voor een nascholing naar het Van der Valk motel in Sneek. Wij, Jan Geel, Kees van Hattem, Pé Koomen en ik willen wel een eindje meerijden. René woont in Bergen waar de gehavende Quest al buiten staat. Hij heeft gisteren geprobeerd of de Quest ook als mountainbike is te gebruiken. Dit is niet gelukt.
René gaat voorop en heeft kennelijk een bijzondere TomTom. We rijden wat om, maar ach, we willen toch fietsen?
Bij het begin van de Afsluitdijk sluit Pé aan. Dan gaat het in rap tempo, rond 40 km per uur naar de overkant. Een blauwe Quest komt in zicht, onmiskenbaar Ben Wiggers.
Ben loodst ons via Nijland en Bolsward naar Sneek. Daar raken we even het spoor bijster en belanden in het enige bos dat Sneek rijk is. Wij nemen afscheid van René en koersen op Nijland aan. Pé neemt brutaal de hoofdrijbaan, alle anderen het fietspad. Dan komt een politiewagen ons tegemoet rijden. In onze spiegels zien we de remlichten opgloeien en dan weten we het wel. De politiemannen zijn gemoedelijk en als Jan en Pé de wetsteksten overreiken geven ze zich gauw gewonnen. 'Wij zijn ook maar boerenpolitie' voegen ze er nog aan toe.

In Nijland worden we door Jeanette, de vrouw van Ben, hartelijk ontvangen. De gebakjes en puddingbroodjes gaan er wel in. Ben gaat nog een stuk met ons mee. Vlak voor de Afsluitdijk gaat Ben weer op huis aan. Ook nu gaat het weer ruim 40 km/u. Kees blijft wat achter, maar zoals meestal hoeven we niet veel langer dan een minuut op hem te wachten.

In Den Oever gaat Jan richting Medemblik, Kees, Pé en ik gaan via Middenmeer richting Heerhugowaard.
Het laatste stuk alleen doe ik rustig aan. De vier sneetjes brood zijn niet voldoende om tot de laatste kilometer voluit te gaan.
Het wordt donker en ik stel weer vast dat de nieuwe SuperNova E3 lamp een mooie lichtbundel tot in de berm geeft.

Ik heb vandaag met de racekap gereden. Na het aanbrengen van een paar stukjes neopreen blijkt de kap volledig stil te zijn. Het fotograferen door het gesloten vizier blijkt goed te lukken. De foto van het stadhuis in Bolsward is door het gesloten vizier gemaakt.
Al met al een mooi stukkie fietsen.
240 km, totaal nu 9080 km sinds 1 april.

Tips en tricks toer/race kappen

De verschillende Velomobielonderdelen.nl toer- en racekappen zijn een groot succes. Er zijn er nu 80 verkocht en de bestellingen blijven binnenstromen. Levertijd op dit moment 3 maanden, ondanks dat er nu al maanden 3 kappen per week worden geproduceerd en afgeleverd.

Veel kappen maken levert ook veel gebruikerservaringen op. Net als met Linux worden die ervaringen gebruikt om de kappen nog effectiever te maken. Een paar tips en tricks.

Tikgeluidjes
Het vizier heeft aan de onderkant een carbon staafje voor stabilisatie van het vizier. Op slecht wegdek, zeker als het vizier deels open staat, wil het carbon staafje soms tegen de onderste rand van de kap tikken. Een paar laagjes neopreen, vastgezet met een drupje secondenlijm, voorkomt dat het carbon staafje nog langer in trilling kan komen.
Het vizier wil soms aan de voorzijde op de liggende deksel tikken. Enkele kleine rondjes klittenband voorkomen dit.

Reflectie
De huidige kappen hebben allemaal een brede matzwarte baan over de volle lengte van het deksel. Toch kun je bij recht tegen de zon inrijden reflecties zien in het vizier. Dit wordt veroorzaakt doordat het zonlicht op de deflector schijnt en dit levert reflecties op.
Met een spuitbus matzwarte lak maak ik mijn deflector zwart en de reflectie is verleden tijd. Zorg er uiteraard wel voor dat je makkelijk over de deflector heen kan kijken.

Koude wind
De kap rust op ibiliet schokdempertjes op de rand van het instapgat. Zomers ontstaat daardoor extra ventilatie. Nu het kouder wordt kan dat minder comfortabel worden. Een randje zelfklevend tochtband uit de bouwmarkt dat je tussen de schokbrekertjes plakt maak het geheel winddicht. In het voorjaar trek je de tochtband er weer af.

Pedaal los

Vanmorgen rij ik met Kees van Hattem en Rob Kaag richting Purmerend om samen met Pé en Elly en Jules een rondje Waterland te rijden.
De zon schijnt uitbundig maar er waait een koude 5 Bft uit het zuid-oosten. Met de racekap erop merk ik daar gelukkig vrijwel niks van.
Voorbij Spijkerboor trap ik met mijn linkerbeen plotseling in het luchtledige. Het pedaal is losgedraaid uit de Kneesaver en zit nu moederziel alleen onder mijn linkerschoen.
Ik probeer het pedaal weer in de Kneesaver te draaien. Wat ik vrees blijkt waar, de draad van zowel pedaal als in de Kneesaver zijn zodanig beschadigd dat het me niet lukt het pedaal er met de hand weer in te draaien. Einde rondje Waterland dus.

Met de wind in de rug terug naar De Woude. Dat gaat met alleen het rechterbeen nog aardig snel met ruim 40 km/u :). Thuis dremel ik de beschadigde draad in de Kneesaver weg en het pedaal krijgt een behandeling op de schuurschijf. Ik realiseer me dat ik links mogelijk geen Kneesaver nodig heb. Nadat ik het pedaal, nu met Locktite 243 op de draad, weer gemonteerd heb, haal ik ook de rechterpedaal los en doe ook hier Locktite op.

Wat nu te doen? Ik ga weer onderweg en bel in Purmerend met Kees met de vraag waar ze rijden. Dat blijkt bij Durgerdam te zijn. Ze hebben vanwege de harde wind Marken links laten liggen en zijn van plan om de pont bij Landsmeer te nemen. Via die pont rij ik de groep tegemoet. Voorbij de golfbaan neem ik het mooie maar smalle fietspad naar Ransdorp. Dan bedenk ik me dat de groep via Broek in Waterland rijdt. Op het moment dat ik omkeer zie ik 5 gele Questen achter me aan komen. Elly en Jules rijden door naar Amsterdam de anderen maken rechtsomkeert. Even later rijden we met vier Questen de pont in Landsmeer op. Pé gaat in Purmerend door naar het noorden, Rob en Kees gaan mee naar De Woude. Rob neemt 2 stroken neopreen mee om zijn instapgat te bekleden. Dan gaan de mannen op huis aan.

Volgens de overlevering draaien pedalen niet uit zichzelf los. Bij mij dus wel. Mogelijk wordt dit veroorzaakt doordat ik enkele draadgangen van het pedaal heb afgeslepen om goed te passen in de ook versmalde Kneesaver. Het rijden met alleen een Kneesaver rechts voelt vreemd aan. De linker Kneesaver monteer ik dan ook weer. Dit keer met voldoende Locktite.

Carbon toer/racekap op Afsluitdijk afgeleverd

Vanmorgen, het is nog maar 8 gr. C., rij ik naar Heerhugowaard. Kees' vrouw Marian is jarig en de taartjes zijn prima. Ik heb met Marcel P. afgesproken zijn nieuwe carbon toer/racekap in Den Oever af te leveren. Ondanks de verjaardag 'mag' Kees mee en we rijden met hoge snelheid naar het noorden. We hebben rugwind en dan is 40 km/u prima te doen. Onder de stille en comfortabele kap lees ik een hartslag af van onder de 100 slagen per minuut. Lijkt onrealistisch maar het is toch echt waar.

We zijn drie kwartier te vroeg in Den Oever, vanuit Heerhugowaard doen we er maar een uur en een kwartier over. Marcel maar even gebeld en die nadert op dat moment het monument op de Afsluitdijk. Daar spreken we af. Even later ontmoeten we elkaar en lopen naar het restaurant onder in het monument. Het restaurant is veel te klein en zou eigenlijk boven op het monument moeten zijn. Wij mogen er desgevraagd niet ons broodje opeten. De koffie is in ieder geval goed.

Marcel is heel blij met zijn kap en wordt door Kees lekker ingestopt. Hij zal vast laagvliegend terug naar Groningen rijden. Voor ons is het nu andere koffie, tegenwind. Voor mij ook nog eens zonder kap. Toch houden we de vaart er goed in en rijden tussen 34 en 38 km/u terug. Zuidelijk van Middenmeer schakel ik van het middenblad naar het 61-tands tandwiel. De ketting vliegt eraf en komt muurvast tussen de crank te zitten. Kees is handiger dan ik en heeft na een paar minuten wroeten de ketting er weer om.
Tijdens het rijden maakt de derailleur nu wat geluid. Ik zie dat de derailleurpoot wat is verbogen. Kees, dan als Ligfietsgarage Noord-Holland, komt morgen ambulante hulp verlenen om de afstellingen weer in orde te brengen.

Vlak bij Heerhugowaard komt ons een amazone tegemoet. De viervoeter raakt totaal overstuur van onze fietsen en maakt steigerend rechtsomkeert. Na een aantal minuten wordt het dier wat rustiger en we kunnen naderbij komen. De ruiterse maakt er gelijk een leermoment voor haar paard van. Ze beloont het edele dier en komt steeds dichterbij. Als het paard een meter bij me vandaan is, vind ik het wel mooi. Er gebeurt echter niks en de confrontatie is voor ruiter en paard heel leerzaam.

In Heerhugowaard gaat Kees rechtsaf en ik leg de laatste 20 kilometer naar De Woude af.
Mooie snelle rit.
127 km. Totaal nu 8900 km vanaf 1 april.

Neopreen in webwinkel

Jan Reus introduceerde een tijdje geleden de neopreen randafwerking rond het instapgat van zijn Quest. Inmiddels rijden er tientallen Questen, Strada's en Mango's rond met een gehele of gedeeltelijke neopreen randafwerking van het instapgat.
De voordelen zijn evident. Het aanzicht van een voorrand met neopreen rand geeft veel rust, het gaat effectief reflectie in het vizier tegen, je bezeert je scheenbenen niet meer door de scherpe rand, je beschadigt met je schoenplaatjes de rand van het instapgat niet meer en last but not least blijft het regenwater uit het interieur.
Na het instapgat vindt neopreen ook zijn weg naar de verschillende velomobielkappen. Vooral voor het afwerken van scherpe randen en beperken van trillingsgeluid een uitstekend materiaal.

Verschillende fietsers blijken met materiaal van Jan succesvol zelf hun instapgat te hebben bekleed. Meerdere velomobilisten geven aan dat het moeilijk is om 2 mm dik neopreen te pakken te krijgen. Dat probleem is opgelost. Vanaf nu is in de webwinkel 2 mm dik neopreen te koop in de kleuren zwartgrijs, wit, vaalrood, geel en donkerblauw. De optimale breedte voor aanbrengen in het instapgat is 8 cm. Voor een halve bekleding van het instapgat is één lengte van 120 cm voldoende, voor de volledige bekleding van het instapgat zijn twee lengten nodig. Als je het instapgat volledig bekleedt, ben je ook beter beschermd bij een frontale aanrijding. Je schouders worden nu veel minder door de scherpe onderrand van het instapgat ingesneden als je tijdens een botsing voorover wordt gegooid. En ik kan het weten!

Het aanbrengen van het neopreen is een geduldwerkje, maar goed te doen. Begin bij voorkeur met het plakken van een smal stukje afplakband op de rand van het instapgat. Dit moet juist voldoende breed zijn om een regenwater gootje te creëren. Zit de tape erop dan de neopreen een keer insmeren met Bisontix. Na droging, neopreen zuigt de lijm wat op, een tweede keer insmeren met Bisontix.
Vervolgens het instapgat insmeren met Bisontix, zowel aan de buitenkant als de binnenkant. Na tien minuten drogen bevestig je het neopreen op het instapgat. Eerst op de zichtbare kant van het instapgat om vervolgens al wrijvend het neopreen ook op de binnenkant vast te drukken. Plak geen neopreen op de plaatsen waar klittenband zit. Dit kan met de schaar verwijderd worden.
Een uitgebreide beschrijving op dit blog staat hier

Bestellen kun je het neopreen in wit, zwart/grijs, blauw, vaalrood en geel in de webwinkel.

LEL, nieuw record 53,6 km/u

De laatste voorbereidingen voor deze LEL, Lelystad - Enkhuizen - Lelystad verliepen gisteren ronduit explosief. De Furious Fred achterband kon de druk van 6 bar niet aan en explodeerde. De polyester hoepel in het wieldoekje aan stukken, het wiel weer onrond en mijn mooie nieuwe latex binnenband is ook total loss. Gelukkig heb ik nog een tweede latex binnenband. Ook met deze band gaat het fout tijdens de montage en ook deze ploft met iets minder auditief spektakel.
Kees van Hattem komt binnenstappen en leent me zijn hoepeltje.

Als deze ellende een voorbode is voor de resultaten van de wedstrijd vandaag wordt het niks. We zullen zien. In ieder geval heb ik de afgelopen maand vrij serieus getraind met minimaal om de dag een pittige interval training van 30 km. Op deze manier kan ik mijn hartslag makkelijker richting 160 slagen per minuut houden.
De Quest wordt voor het eerst voorzien van een Jan van Steeg wielkap voor het achterwiel. Jan Reus heeft er flenzen aan gelamineerd waardoor ze makkelijker onder de fiets kunnen worden geplakt. Aan de staart plak ik twee stukjes Lexaan van 0,5 mm dik om turbulentie te voorkomen. Het vizier van de racekap voorzie ik van een stukje dun wit karton om op de terugweg niet in de zon te hoeven kijken. Het weer is fantastisch, volle zon en windje 3 Bft uit het zuiden.

Twintig minuten voor de start zet ik de Quest op de Tacx trainer om warm te rijden. Na een kwartier ruik ik verbrand rubber of PVC.
Eén van de PVC rollen is helemaal doormidden, vermoedelijk doordat de fiets er niet recht op stond. De warmte ontwikkeling is kennelijk heel fors.

De start verloopt prima, al moet ik wel eerst even bij wijze van proef over de startlijn rijden om vast te stellen of de transponder door de carbon bodem wordt gezien. Dat lukt gelukkig prima. Na de start moet er eerst een stukje geslalomd worden om op het fietspad te komen langs het water. Daarna gaat het volgas los. Al snel staat de snelheidsmeter op 64 km/u en zelfs even op 65 km/u. Ik kijk op mijn hartslagmeter en zie dat deze op 164 slagen per minuut staat. Oops, dat hou ik geen uur vol. Dankzij de prima preparatie van de fiets, de racekap en wielkappen spelen een belangrijke rol, blijf ik op 62 km/u tot de bocht. Het rechte stuk tot halfweg weet ik de 60 km/u vast te houden. Dat moet ook want zoals Ymte zegt 'onder de 60 km/u win je geen wedstrijd'.
Tot Enkhuizen, de wind komt nu wat onregelmatig van links, moet ik wat snelheid prijs geven. De weg is slecht en het is nog ver. Bij het aquaduct moet de snelheid er goeddeels uit om de verraderlijke drempel zonder schade te passeren. Sowieso moet dat langzaam omdat twee wielrenners twijfelen of ze het fietspad of de parallelweg zullen nemen.
Het omzetten gaat vlot en ik mag weer naar Lelystad. Het eerste stuk is vreselijk moeilijk. Eerst moet je uit het dal van het aquaduct klimmen om vast te stellen dat de wind nu echt tegen is. Toch moet de snelheid weer ruim in de 50 km/u komen.
Daniel Fenn komt met snelheid voorbij, verder word ik niet ingehaald. Wel haal ik heel veel rijders in.

Het laatste stuk is het moeilijkst. Hartslag 157 is nog steeds prima en de snelheid blijft rond de 53 km/u. Alle lange wedstrijden krijg ik vroeger of later kramp, nu helemaal niet. Zou het komen door het drankje Quick Energy? Cees Roozendaal had een flesje gratis gekregen tijdens ons bezoek aan Bike Motion. Cees had dit als geheim wapen willen inzetten, maar als het gratis is, is ook Wim wel van de partij.

Als ik over de finish kom heb ik het gevoel een prima rit te hebben gereden. Mijn uiterst beperkte kledij is doorweekt en ik schijn er uit te zien alsof ik door de wringer ben gehaald. Hoe dan ook, een gemiddelde snelheid van 53,6 km/u is heel tevredenstellend. Dat is 3,2 km/u sneller dan de definitieve uitslag van 2010. Ik word hiermee vijfde in een veld van 42 rijders. Winnaar wordt Daniel Fenn met 60,9 km/u. Tweede wordt Hans Wessels, derde Alwin Visker en vierde Theo van Andel. In dit gezelschap vijfde worden is prima.
Na afloop is het goed napraten. Het Noord-Hollandse supporterslegioen gaat weer op huis aan. Een aantal fietsers gaat een visje eten bij de snackwagens aan de andere kant van de brug.

Nadat de Quest weer op de Foldy-car is gezet rij ik over de dijk tevreden naar huis.

Foto 1 en 3 zijn gemaakt door Marten Tacoma
Foto 4 is gemaakt door Pé Koomen

Wielkappen verbeterd

Ik rij dit jaar voor het eerst wedstrijden met de wielkappen van Jan van Steeg. Deze glasvezel kappen zijn eenvoudig van afwerking. Het onder de Quest plakken is een heel gedoe. Er blijven naast de wielkappen grote gaten zichtbaar die met tape moeten worden afgeplakt.
Jan van Steeg is bezig met het maken van nieuwe versies, niet alleen in glasvezel maar ook in kevlar/rubber.
Jan Reus, ja die van de andere kappen, wil mijn huidige kappen wel comfortabeler maken. Er worden flenzen aan gelamineerd waardoor het bevestigen onder de fiets makkelijk en snel verloopt. Ook zijn de gaten naast de wielkap nu meteen gedicht.
Na dit stadium zullen de kappen een laag kevlar/carbon krijgen en daarmee zeer veel sterker worden.
We zullen zondag tijdens de LEL (Lelystad - Enkhuizen - Lelystad) zien hoe dit bevalt.

Kettingtandwiel eindelijk voorzien van goede lagers

Veel velomobielen worden tegenwoordig uitgerust met SKF E2 wiellagers. Deze lagers lopen 50% lichter dan normaal gemonteerde lagers. Die lichte loop wordt bereikt door een beter ontwerp, nauwere toleranties en betere smering. Het is te verwachten dat de E2 lagers langer meegaan dan de gewone SKF lagers. Alle SKF E2 lagers zijn in de webwinkel te koop.
De E2 lagers worden op verzoek door Velomobiel.nl en de Velomobielgarage Noord-Holland ingebouwd en zij hebben ze ook in voorraad.

Lichtlopende wiellagers zijn voor de hand liggend. Maar waarom zitten er in het kettingtandwiel dan nog steeds goedkope Chinese lagertjes van enkele dubbeltjes?. Dit terwijl het kettingtandwiel enorm veel meer omwentelingen maakt en veel zwaarder belast wordt dan welk wiellager ook.

Om aan die ongewenste situatie een eind te maken heb ik besloten Alligt te vragen kettingtandwielen te maken met ..... SKF E2 lagers.
Deze 64 mm kettingtandwielen zijn nu klaar en in de webwinkel te bestellen. Vanaf nu kunnen dus alle lagers in Quest en Strada van de gewenste hoge kwaliteit met een superlichte loop zijn.

Let op! Deze kettingtandwielen inclusief 2 stuks SKF E2 608 lagers per kettingtandwiel zijn uitsluitend bij Velomobielonderdelen.nl te koop voor de tijdelijk bijzonder lage aanbiedingsprijs van € 29,90. De losse lagers waarvan er in ieder kettingtandwiel twee zitten kosten 9 euro per stuk.

Vanaf nu is er dus een goedkoop fluisterstil kettingtandwiel dat ook nog eens prachtig licht loopt.

Uiteraard blijven de goedkopere kettingtandwielen gewoon te koop voor € 20,-.

Nieuwe E3 lamp, nieuwe tanden en kapmallen voor XS

Vanmorgen rij ik met Kees van Hattem naar Velomobiel.nl. Mijn mooie SuperNova E3 voorlamp is defect en een nieuwe lamp ligt al in Dronten. Ook wil ik mijn bergverzet achter met een reeks van 11 - 34 tanden vervangen voor een 11 - 28 cassette. Deze cassette heeft een betere spatiëring van de versnellingen voor gebruik op de vlakke weg. Op hogere snelheden zat er een te groot gat tussen het kleinste tandwiel en de naast grotere.
Tijdens wedstrijden en voor de wind, dan gaat het wel tussen 62 en 65 km/u, trap ik juist als een bezetene rond met het 57-tands tandwiel voor. Theo zet er een 61-tands voor in de plaats. Uiteraard is de kleine 30 niet meer te schakelen, maar dat is in ons vlakke polderland ook niet nodig. Wel blijft het 42-tands middenblad bruikbaar.
Theo is anderhalf uur bezig om alles om te zetten. Ook de fijne carbon kettingafscherming, rust in de tent, moet wat hoger gemonteerd worden.

Van Allert krijg ik een complete set mallen mee om de toer/race kap voor de nieuwe XS Quest te maken. Daar zijn al diverse bestellingen voor binnengekomen.

Kees winkelt er voor zijn Velomobielgarage Noord-Holland lustig op los. Hoofdbestanddeel van de dozen met o.m. banden zijn Schwalbe Marathon Plus banden. Wil je echt in de winter niet uit je fiets om een lekke band te verwisselen, dan is dit de enige band waar je gegarandeerd niet mee lek rijdt.

Als laatste lever ik twee mooie witte racekappen af en neem de slechts licht beschadigde racekap van Budi Jonkhart mee voor reparatie.

Canon Powershot G12

De kogel is door de kerk. De Olympus Pen E-Pl2 is verkocht. Ook de oude Canon Powershot G10 heeft een nieuwe eigenaar en gaat een speciaal nieuw leven tegemoet. Uiteraard weet de koper van mij dat de camera nat is geweest. En zou ie dat niet van mij persoonlijk weten, dan is op Google intikken 'Wim Schermer Canon Powershot' voldoende om het verdrinken van de G10 op de eerste regel van de zoekresultaten te vinden. Openhartigheid op het internet heeft zijn prijs.

Op Marktplaats worden soms meerdere G12 tegelijk aangeboden. Soms worden ze één dag na 'aankoop' al weer te koop aangeboden. Dat risico neem ik maar niet en koop bij Cameranu.nl een nieuwe.
Het cameraatje arriveert een dag later en meteen ben ik blij met de oerdegelijke constructie. Prettig zijn weer de solide knoppen die niet ongewild te verdraaien zijn. Heel mooi is dat er nu een draaibaar LCD scherm op zit. Zo wordt mijn nogal eens gebruikte methode om boven mijn hoofd te fotograferen heel makkelijk.
De beeldkwaliteit en vooral de kleurweergave zijn weer als vanouds, fantastisch.

10 gebroken ribben enz. enz.

- 10 gebroken ribben
- sleutelbeen gebroken
- schouderblad gebroken
- klaplong
- hersenschudding
- schaafwond op gezicht

Begin september wordt Quest rijder Budi Jonkhart op een kruising in Amsterdam door een onoplettende automobilist vol in de flank geraakt en tientallen meters over de straat meegesleurd. De verwondingen zijn niet mis.
De Quest wordt geraakt op zijn sterkste punt en is zwaar gehavend maar niet total loss. Ik heb de foto's in mijn bezit maar wacht even tot Budi ze zelf heeft gepubliceerd.
Budi heeft acht dagen in het ziekenhuis gelegen en herstelt nu redelijk goed. De Quest is door Ymte opgehaald bij de politie in Amsterdam.

Budi reed met een geïntegreerde racekap. De schade aan de kap is beperkt gebleven tot een scheur van zo'n 10 cm in het deksel. Omdat Budi kort buiten kennis geweest weet hij niet of de kap er tijdens de klap afgevlogen is of niet.

Versterking tunnel bij kettingtandwiel

De kettingtandwiel ashouder is een succes. Er zijn nu 60 ashouders in gebruik en veel fietsers zijn er heel blij mee.
Tot nu toe zijn er nauwelijks problemen mee. Na de eerste proefversies is het asje dieper, nu 3 mm, in het ronde lager verzonken.
Er is één geval bekend waarbij de ashouder uit de tunnel is gescheurd. Deze ashouder heeft niet goed vastgezeten waardoor het boutje door het glasvezel laminaat is getrokken. De tweede is van Marcel P., gemeld door Velomobiel.nl, heeft na goede bestudering van de foto op de blog van Marcel dezelfde oorzaak. Prima is te zien dat het gat in het polyester ovaal is geworden. Je kunt ook goed zien dat de ring naar boven is geschoven, zich in de kromming naar boven heeft ingevreten en er daarna is uitgebroken. Je kunt aan de onderkant goed de 'snijrand' zien die de ring iets hoger dan zijn uitgangspositie heeft veroorzaakt. Duidelijk een kwestie van onvoldoende vast zetten van de bout.
Het is heel belangrijk dat de beide delen van de ashouder heel goed worden vastgezet. De afschuifweerstand van de beide ashouder delen is door de grotere aanslag lager dan het originele 8 mm asje. Als de ashouder gaat schuiven komt deze scheef te staan en dan gaat het asje er natuurlijk uit.
Velomobiel.nl, zij bouwden al meerdere ashouders in, denkt dat het ook kan komen door vervorming van de tunnel. Ymte schrijft dat de oorspronkelijke as een constructieve functie heeft. De ashouder heeft die functie niet. Door de grote krachten tijdens het optrekken zou de tunnel als het ware breder kunnen worden en de as eruit kunnen schieten. Dat moet dan al meer dan 3 mm zijn en dat lijkt mij niet waarschijnlijk.
Ik rij nu, met zowel een glasvezel als een carbon Quest, nu 20.000 km met de ashouder en heb geen enkel probleem ondervonden. En ik ben bepaald geen rustige fietser.

Als de ashouder uit de tunnel scheurt levert dat werk en kosten op. Het is niet veel werk maar geen klusje 'waar je op kunt wachten'. Reden om voor zekerheid te gaan. Het versterken van de tunnel is een karweitje van enkele minuten. Er kan vlak bij het kettingtandwiel een stripje aluminium of carbon worden gelijmd. Een stripje van 11 x 3 cm is voldoende. Vastlijmen met 2-componenten lijm maakt het vervormen van de tunnel onmogelijk. Het stripje kan voor of achter het kettingtandwiel worden aangebracht.

Ik heb een stripje carbon met een dikte van 0,75 mm op de tunnel gelijmd met secondenlijm. Hiermee kan ik controleren of de tunnel inderdaad vervormt. Secondenlijm is minder sterk dan epoxy of een 2-componentenlijm. Blijft de strip zitten, dan zal er van vervorming niet of nauwelijks sprake zijn.
Uiteraard lezen jullie hier of het al dan niet houdt.
Wil je zelf een stripje op de tunnel plakken, dan is een aluminium stripje van 110 x 30 x 1 mm voldoende. Gebruik wel 2-componentenlijm of epoxy. Met thinner de te verlijmen vlakken schoonmaken en licht opschuren.
Wij hebben van de kappen ruim voldoende reststukjes om deze stripjes kosteloos beschikbaar te stellen.

Update 8 oktober
Vanmiddag een ritje gemaakt met heel vaak heel hard optrekken. Dit om te kunnen vaststellen of het carbon stripje dat met secondenlijm over de tunnel is gelijmd mogelijk kapot wil. Nou, dat wil dus niet kapot. Een bewijs dat de tunnel niet of nauwelijks vervormt.
Marcel Prins laat mij weten dat het gat in de tunnel dat ovaal was al ovaal was door een eerder loszittende bout van het standaard asje. Dit betekent dat de trekkracht van de ketting alleen kon worden opgevangen door de klemkracht van de bout met zijn ring tegen het verticale deel van de tunnel. Dit is dus niet gelukt. Mogelijk dat een tandveerring dit nog wel had kunnen voorkomen.

Steve Jobs overleden

Steve Jobs, de legendarische voorman van Apple is dood. Hij is op 56-jarige leeftijd aan alvleesklierkanker ten onder gegaan.
Mijn relatie met Apple en dus met Jobs dateert van januari 1984. Ik was toen, samen met Chriet Titulaer de eerste Nederlander die een Apple Macintosh computer in gebruik nam. Een muis, een klein wit scherm met scherpe zwarte letters, iconen en een toen al bijzonder gebruiksvriendelijke bediening, was volkomen nieuw en uniek.
In 1989 werd ik Apple dealer en richtte ik samen met Niels de Vos Apple Centre Mac Support op.
De relatie tussen ons en Apple is er altijd een van haat - liefde geweest. Liefde om de mooie producten, haat om de manier waarop Apple spijkerhard zaken deed. Apple dwong ons bijv. onze naam op te geven, zij wilden deze zelf kunnen gebruiken.
Het werd iCentre en dat is onder onze leiding tot de grootste Apple dealer groep in Nederland uitgegroeid.

Elke foto, elk blogbericht, elke email, letterlijk alles is vanaf 1984 tot op de dag van vandaag door mij met Apple computers gemaakt.

Dankzij Jobs zijn vele prachtige producten tot stand gekomen. Natuurlijk eerst de Macintosh computers, daarna de iPod, iPhone en recentelijk de iPad. Ook zijn er fantastische software producten gemaakt. Niet in het minst ook iTunes waar vrijwel de hele wereld muziek download.