Kettinglengte is cruciaal

Na de racepartij gisteren zou ik niet direct weer een eind gaan fietsen. Kees belt en is voornemens met Jan Geel en Pé Koomen wat testjes te doen op de klimmetjes van Spaarnwoude. Wim is met een natte vinger te lijmen en na de koffie rijden we gevieren naar de klaarliggende pont in Buitenhuis.
Vorig jaar heb ik in Ierland wat problemen gehad met de kettinglengte. Doordat deze 3 schakels te lang was, bleek het vrijwel onmogelijk om te klimmen.
Ik had tijdens Hemelvaartdag al vastgesteld dat mijn ketting nu op de goede lengte is. Ik kan zelfs op het kleine blad voor alle tandwielen achter schakelen. Dat heeft normaal geen zin omdat veel versnellingen elkaar overlappen. Het is wel makkelijk als er veel kleine klimmetjes zijn, ik kan dan op het kleine blad vóór blijven. Dit lukt omdat in mijn fiets een SRAM XO derailleur zit met een dubbel zo sterke veer.
We rijden vlot naar Spaarnwoude en vallen de eerste klimmetjes aan. Kees, Jan en ik rijden vlot naar boven. Pé is al gauw uit zicht en blijkt op het kleine blad een overspringende ketting te hebben. Die vliegt er zelfs af en Pé weet wat ie moet doen om in de Vogezen omhoog te kunnen.

Hoe kun je nu beoordelen of de ketting de goede lengte heeft? Schakel vóór op het grootste blad, schakel achter op het grootste blad. De kooi van de derailleur, de lange poot, moet nu bijna horizontaal vooruit staan. Staat de kooi lager dan ongeveer tien voor het halve uur, dan moeten er één of meer schakels uit de ketting. Staat de kooi helemaal horizontaal, dan is de ketting te kort. Waarschijnlijk zal de derailleur dan ook niet goed schakelen omdat er dan onvoldoende kettinglengte is om over de tanden te springen. Deze laatste situatie moet zeker vermeden worden omdat de derailleur kan worden verbogen.

Via dezelfde pont rijden we over de mooie Zeedijk naar de historische Lagendijk langs fort Krommeniedijk. In Akersloot breng ik een pakje naar de post. Dan rest nog een laatste stukje naar de pont in Akersloot waar onze wegen scheiden.
Mooi ritje met een zinvolle bestemming.
55 km. Totaal nu 4400 km

Enkhuizen - Dronten in 1 uur 5 minuten

Vanmiddag om twee uur haalt René van den Berg zijn keurig door Jan Reus gerepareerde Quest op in Hoorn. Daarna wordt de fiets in Dronten afgeleverd waar deze wordt klaar gemaakt voor een nieuwe eigenaar. Ik rij mee om nieuwe kettingtandwielashouders bij Alligt op te halen. Ook lever ik enkele sets Bebop pedalen af bij Jos H. van Velomobiel.nl.
Kees rijdt mee tot aan Enkhuizen. Hij gaat niet mee naar Dronten omdat hij zich wel realiseert dat René en Wim er een racepartij van gaan maken. Kees vertrekt iets eerder uit Hoorn en zet er blijkbaar flink de sokken in. Ondanks dat René en ik rond 45 km/u rijden komt Kees pas vlak voor Enkhuizen in beeld. Kees keert om en wij rijden de dijk op.
Dan gaat het los. Ik rij voorop en maak flink snelheid. Dat gaat ook makkelijk met Bft 5 achter. Op het betonnen fietspad na het aquaduct vliegt de snelheid omhoog tot tegen de 70 km/u. René tikt zelfs even 71 km/u aan, een snelheid die hij met deze Quest nog niet eerder haalde. Over de dijk rijden we naar de andere kant van het water. Ik hou de snelheid continue tussen 60 en 62 km/u. René komt niet langszij dus het gaat kennelijk hard genoeg :). Pas als we de sluizen van Lelystad in zicht hebben verlagen we de snelheid tot 55 km/u. De wind plukt dan inmiddels stevig aan de Quest.
In Dronten lees ik een gemiddelde snelheid vanaf De Woude af van 40,2 km/u, nog sneller dan de al vlotte rit twee weken geleden.
René meldt dat we van Enkhuizen naar Dronten maar 1 uur en 5 minuten hebben gereden.

In Dronten levert René zijn fiets in en geeft aan Jos wat instructies voor de bouw van zijn nieuwe carbon Quest. Ik praat met Allert over nieuwe ontwikkelingen die de snelheid van de Quest nog eens zo'n 5 km/u omhoog zullen kunnen brengen. Velomobiel.nl zal deze uitbreiding van de Quest zelf ontwikkelen en daaraan beginnen als de kleine Quest in productie is. Vraag me niet wat dit gaat inhouden, er zal radiostilte zijn :).

René gaat met openbaar vervoer naar huis, ik ga alleen de thuisreis maken. Dat gaat een stukje rustiger dan op de heenreis.
Ik maak nog een paar foto's aan het eind van de dijk. Deze snelle rit hebben we beiden gemaakt met de racekap op. René met de geïntegreerde kap, ik met de nieuwe geheel carbon toerkap. Deze kap bestaat uit drie delen, waarvan het liggende deel nu ook van carbon is. In de komende dagen zal ik enkele foto's van de onderdelen hier publiceren.

Racekap bij hitte

Op een hete dag als vandaag krijgen mensen van mijn leeftijd het advies om binnen te blijven en zich niet in te spannen. Dat is aan dovemansoren gezegd. Vanmiddag, vrijwel op het heetst van de dag ga ik een trainingsrondje maken naar Heerhugowaard. En wat niemand zou verwachten, ik ga dit onder de racekap doen.
De thermometer van de warmtepomp zegt dat het 30,4 gr. C. in de schaduw is. In huis is het dankzij de koeling van diezelfde warmtepomp net 23 gr. C.

Ik pomp de banden, de Michelin latex binnenbanden zitten er nog onder, op tot 5 bar. De wielkappen zijn eraf behalve achter.
Mijn vrouw vraagt me me niet al te zeer in te spannen, oudere mensen lopen bij hitte en inspanning extra risico. 'Tuurlijk Marian, ik doe rustig aan'. Veel meer dan mijn fietsschoenen en een dun zwart sportbroekje heb ik niet aan. Voor de pont moet ik in de brandende zon enkele minuten wachten. De racekap leg ik op de voorkant van de Quest en zet hem er al rijdend weer op.

Ik probeer rustig aan te doen, maar zoals zo vaak wil dat niet echt lukken. Na het viaduct bij West-Graftdijk rij ik naar beneden de Schermer in. In een oogwenk rij ik 50 km/u en dat gaat onwaarschijnlijk makkelijk. Ik hou deze snelheid aan, ook als langs het Noord-Hollands kanaal de wind van rechts inkomt. Mijn hartslag is rond 127 slagen per minuut. Het is spectaculair hoe prettig dit rijdt. De snelheid is hoog, de hartslag laag en de ventilatie voortreffelijk. Doordat er nauwelijks directe zoninstraling is zweet ik niet noemenswaard. Belangrijk is dat door de hoge temperatuur de banden en de aandrijving maximaal licht lopen.

Ik ga even bij de fam. Van Hattem langs. Kees is druk bezig in zijn Velomobielgarage Noord-Holland. Hij heeft een stokoude Alleweder in de revisie. Het onderhoud aan deze fiets is nogal achterstallig. En als er al wat aan is gerepareerd is dat op een wel heel bijzondere manier gebeurd. Zo zijn op een aantal door gecorrodeerde spaakgaten in de naaf, de spaken simpelweg vast gelast. Kees maakt wat foto's van mijn wel erg witte lijf. Kees vindt het goed dat ik er een van zijn blog af haal, dank je wel Kees.
Hoewel ik met 84 kg al redelijk op gewicht ben mogen er nog wel enkele kilo's vanaf. Dat zal wel gebeuren als we in augustus met 7 velomobielen naar de bron van de Maas rijden.

Met dezelfde snelheid rag ik weer naar huis. Op het laatste stuk naar De Woude, recht tegen wind, moet er voor 50 km/u, even hartslag 132 aan te pas komen. Als ik thuis ben staat de thermometer op 31,2 gr. C.

Ik verwacht dat de deelnemers aan Parijs - Brest - Parijs met een racekap gaan rijden. Wel is het verstandig een witte kap te nemen en het vizier de bovenste 80% te beplakken met warmtewerende folie. Er is voor mensen als Hans Wessels, Ymte Sybrandij en Jan van Steeg zonder meer een kruissnelheid van 50 km/u aan te houden. Dat levert een gemiddelde snelheid op van 45 km/u. De 1250 km kunnen dus in 28 uur fietsen worden afgelegd. Gewoon 14 uur achter elkaar naar Brest fietsen, daar een lekker nachtje slapen en weer 14 uur terug rijden naar Parijs. Dat worden in ieder geval recordtijden, onthou dit maar.

CycleVision sprint 200 meter, 60,9 km/u

Vanmorgen rij ik met de Quest op de Foldycar naar Biddinghuizen om de 200 meter sprint met vliegende start te rijden. Het regent aan één stuk. Daar kan de Quest wel tegen, maar de lycra die ik rond de voetengaten heb geplakt hangt verzopen en half los onder de fiets. Ik moet helaas besluiten om alles er maar af te trekken, da's jammer.
De regen is overgegaan in dichte motregen. De sprint is tamelijk vertraagd, voor de dichte fietsen is dit nog te overzien, voor de open liggers is het heel naar. Theo van den Broek maakt een paar foto's, hartelijk dank Theo. Ik had de kap even moeten vastmaken, dan ziet het geheel er heel wat gestroomlijnder uit.

Ruim een uur na de geplande start ga ik voor de eerste poging onderweg. De wind is tegen en het wegdek is heel ruw. De aanloop blijkt maar net een kilometer lang. Ik verzuur al na 500 meter en krijg er werkelijk geen snelheid in. Mijn benen lopen vol en het lukt zelfs niet om de zestig kilometer per uur te halen. De race van gisteren zit nog teveel in de benen.
Ook het niet warm rijden wreekt zich nu.
Terug bij de start voor de tweede poging blijkt letterlijk iedereen dezelfde problemen te hebben. Zelfs Ymte, normaal toch goed voor 68 tot 70 km/u komt niet verder dan 63 km/u. Ook schiet ie uit de pedalen en dan ben je helemaal gezien.
De tweede poging gaat beter, al haal ik lang niet mijn geplande snelheid van 65 tot 67 km/u.
Toch blijk ik het heel goed te hebben gedaan. Mijn snelheid tijdens de tweede proef komt op 60,9 km/u. Hiermee word ik zesde in een veld van 28 fietsers. Ook met deze sprint ben ik dus veel hoger in de rangschikking geëindigd dan ooit tevoren.

In en om het hoofdgebouw van Flevo on Ice is het gezellig druk en spreek ik vele fietsvrienden. Na het eten geef ik met Jan Reus een presentie over hoe je een velomobiel stil, comfortabel en snel kunt maken. De zaal zit vol en het loopt goed. Als laatste onthullen we de derde variatie van de toer/racekap. Het is een gedeelde toerkap met een carbon deksel. De nieuwe kap heeft de voordelen van de racekap, snelheid en waterdichtheid, en toch de mogelijkheid om de onderdelen in de fiets mee te nemen.
Na nog een biertje met Katinka, Jack Dekker, Kees en Jesse van Malssen en Jan Limburg, rij ik moe maar tevreden naar huis.

CycleVision 1-uurs race, 55,3 km/u

Vanmiddag rij ik naar Hoorn om de nieuwe racekap voor mijn eigen Quest op te halen. Het is een heel mooi exemplaar geworden. Wel moeten er nog wat luchtbelletjes in de liggende kap met epoxy worden 'afgemest'. Bij VandenBerg is het heel druk en verschillende klanten vinden de kap en de Quest prachtig.
De voorbanden staan op 5.7 bar zodat er over enkele uren nog 5.5 bar in de latex binnenbanden zit. Op mijn gemak rij ik naar de RDW testbaan waar er al veel ligfietsers in de weer zijn. Jan Geel, Nico en Matthijs zijn gekomen om me aan te moedigen.
Om half negen mag ik vertrekken voor mijn uurs-race. De start is met tussenpozen van vijf seconden.
Het waait nog behoorlijk uit het noordwesten. Op het rechte stuk voor de finish komt de wind schuin rechts voorin. Op het deel aan de overkant is er weinig wind door de bomen. Dubbel nadeel dus.
Ik start niet te wild en zie al direct Eduard Botter langskomen. Dat mag dus wel wat harder. Na de eerste ronde zit ik op een snelheid van 58 km/u. Eduard loopt niet verder uit en ik kan hem zelfs even later weer inhalen. Daarna zie ik hem niet terug :).
Een half uur kan ik de snelheid tussen 56 en 58 km/u houden. Dan verzeil ik in dipje en ga rond met 55 km/u. Ik haal Kees van Malssen, de voorzitter van de Ligfietsvereniging in. Vanzelfsprekend komt Ymte me voorbij. Ook Theo van Andel heeft de snelheid er goed in en haalt me twee keer in. Verschillende fietsers staan langs de kant met pech. Daniel Fenn krijgt een lekke band en ook Jan van Steeg komt met 1 bar druk in beide voorbanden over de finish. Nieuwe banden zijn misschien niet zo snel, je komt er wel mee over de finish.
Na drie kwartier krijg ik kramp in mijn rechterkuit, een oud euvel. De snelheid moet omlaag naar 50 tot 52 km/u. De laatste ronde komt de kramp ook in mijn scheenbeen. Ik mik de finish zo uit dat ik precies één uur rij en dus niet nog een ronde moet.
Het uiteindelijke resultaat is 55,3 km/u. Ik word hiermee achtste van 98 deelnemers. Zo snel en zo hoog in het klassement ben ik nog nooit geëindigd. Al met al ben ik dik tevreden over het resultaat.

Vandaag rij ik de sprint over 200 meter met vliegende start.

Vanavond na het avondeten vertel ik hoe ik de Quest snel, stil en comfortabel heb gemaakt.
Ook onthul ik dan de nieuwste uitvoering van de race/toerkap.

Foto tijdens race: Miranda van Golberdinge

Quest klaar voor CycleVision

Vandaag de traditionele rustdag voor CycleVision. Ik maak de fiets klaar voor de wedstrijden van vrijdagavond en zaterdag. Ik rij morgenavond de uurs-race en zaterdag de 200 meter sprint met vliegende start.
Bij het nauwkeurig inspecteren van de banden zie ik tot mijn schrik dat één GoCycle band tot op het canvas is versleten. De versleten band weegt 240 gram, een nieuwe 290 gram. Tijdens de levensduur van rond 7000 km slijt er dus 50 gram rubber af. Gelukkig heb ik gisteren twee nieuwe GoCycles uit Engeland ontvangen. Ideaal is het niet, een deels versleten band loopt duidelijk lichter dan een splinternieuwe. Aan de andere kant loop je met rijden op versleten banden een veel grotere kans op een lekke band. Dat is me eerder tijdens een wedstrijd op Sloten met een dunne Tioga Comp Pool overkomen. Uitrijden is toch belangrijker dan die laatste tiende van een kilometer snelheid.
Ik vervang het standaard Alligt kettingtandwiel voor een TerraCycle exemplaar met hybride keramische lagers. Tijdens het vervangen van de voorbanden leg ik er Michelin latex binnenbanden in. Jan van Steeg is zo aardig geweest er twee voor me te vermaken van 26" binnenbanden.
Het achterwiel pak ik weer in met een strook Lexan. Liever had ik een echte wielstroomlijnkap gebruikt, maar om de Super Moto krijg ik hem niet passend. Ik wil graag de Super Moto gebruiken omdat ie zo'n grote omtrek heeft en met een 57-tands blad voor kan ik rond 55 km/u nog net een te hoge trapfrequentie voorkomen.
De beide spiegels gaan eraf. Op de RDW baan is er plenty ruimte om te passeren en ik wil toch zo weinig mogelijk fietsers voorbij zien komen :)
Het kartonnetje waarmee ik de knobbel van de derailleur stroomlijn plak ik er weer onder. Hier en daar nog een plakbandje en de Quest is klaar voor de strijd.

Morgenmiddag op weg naar Lelystad eerst naar Hoorn om mijn splinternieuwe racekap op te halen. Ik ben heel benieuwd.

De foto is gemaakt met mijn nieuwe Olympus Pen E-PL2. Na lang wikken en wegen, de Canon Powershot G12 is en blijft ook een aantrekkelijke camera, heb ik toch gekozen voor de Olympus. De veel grotere sensor waarbij opnamen tot 1600 ASA er nog uitstekend uitzien, heeft de doorslag gegeven.

Laatste training CV en speciale racekap voor Wim

Vanmorgen rij ik naar Kees van Hattem in Heerhugowaard om daarna op de koffie te gaan bij René van den Berg in Bergen. Daarna zullen we via een mooie rit eindigen in Hoorn waar René's Quest na een hondenaanvaring zal worden gerepareerd door Jan Reus.
Ik gebruik de rit naar Heerhugowaard als een intervaltraining. Enkele keren naar 52 km/u optrekken, enkele minuten vasthouden en weer wat rustiger rijden. Betekent dat ik de ruim 17 km naar Kees in 23 minuten afraffel. Bij Kees voor de deur staat al een deel van de bende van Wim te wachten. Jan Geel is er, Wim de Vries is van de partij en Kees geeft direct het sein voor vertrek.
Kees gaat voorop en bij Schoorldam neem ik de kop over. Mijn Navigon zegt dat ik rechtsaf moet. Met luid roepen begrijp ik dat de mannen linksaf willen. Direct daarna zegt mijn iPhone dat ik niet 8.3 maar 11.3 km moet afleggen, 3 km om dus. Geen probleem.
In Bergen gaat Kees niet rechtstreeks op het doel af. Ik mag weer voorop en zie even later René lopen.
We moeten door een behoorlijk opgebroken wegsituatie laveren maar zitten even later comfortabel buiten aan koffie met appeltaart.
Wim de Vries gaat daarna voorop en loodst ons via Il Primo naar de duinen. Daar duikt een boswachter op die zijn fiets dwars over het fietspad zet. Niet iedereen heeft een toegangskaart en de boswachter dreigt met een boete van 70 euro. Dan past nederigheid en 'we zullen voortaan een kaartje kopen'. De boswachter ziet het door de vingers en we mogen zonder bon verder.

Door de duinen bereiken we Bergen aan Zee en met een mooie vaart komen we in het Woud aan. Ik realiseer me dat het over slecht wegdek rijden voor Jan Geel geen pretje is en stel Kees voor langs de mooie fietspaden naar Egmond en Bakkum aan zee te rijden. Natuurlijk trek ik weer op naar ruim in de 50 km/u. Een personenbusje bij de StayOkay blokkeert het fietspad volledig waardoor de hele groep weer bij elkaar komt. Via Castricum en Limmen rijden we de pont in Akersloot op. De pontbazin vindt het prachtig en fotografeert ons voor haar man. Achtereenvolgens passeren we Driehuizen en Schermerhorn om via mooie polderwegen bij de IJsselmeerdijk aan te komen. In de Schermer geeft René volgas en komt tot 68 km/u. Ik heb geen racekap op en kom tot maar 62 km/u :).

We stoppen even voor een broodje in Schardam. We strijken, behalve Kees, 'we komen niet om in het gras te luieren', in de berm neer. Dan is het nog maar een half uurtje naar Van den Berg in Hoorn. Het lijkt wel op een invasie van ligfietsers daar. Meindert Valenteijn, de man die in een week 76 keer de Afsluitdijk overfietste, haalt zijn gerepareerde fiets op.

We zien de al gevorderde productie van mijn speciale racekap. Deze kap wordt gemaakt van carbon TexTreme, het dambord carbon waar ook mijn superlichte Quest van gemaakt is. De liggende deksel is gelamineerd en mat geschuurd. Deze deksel is onwaarschijnlijk licht van gewicht. Het is bekend dat carbon TexTreme 20 tot 25% lichtere laminaten mogelijk maakt bij gelijke sterkte.
Jan maakt verf aan die precies overeenkomt met de kleur van mijn fiets. De kap wordt namelijk deels geel, deels carbon TexTreme. Het dambord carbon is niet rond te plooien en kan dan ook alleen relatief vlak worden verwerkt. Vanavond stuurt Jan me enkele foto's van de zojuist gespoten kap.
Ik vind het prachtig mooi.

Het is kwart voor drie en om vier uur moet ik een racekap afleveren aan een Questrijder. Mooi moment om nog een keer flink kolen op het vuur te gooien. Ondanks de stevig tegenwind heb ik in goed drie kwartier de 32 km afgelegd.

Morgen een rustdag waarop de Quest klaargemaakt kan worden voor Cycle Vision.

Bebop pedalen nu leverbaar

Het is echt waar, ik heb de eerste 20 paar Bebop pedalen in huis. Het is de voordeligste, chroom molybdeen uitvoering. Per paar weegt deze set Bebop pedalen 210 gram. De schoenplaatjes zijn er uiteraard bij en maken het totaal 285 gram. Voor de grammenjagers zijn er ook nog RVS en zelfs titanium pedalen. Deze laatste wegen maar 150 gram per paar.
De voordelen t.o.v. SPD pedalen zijn legio. 20 graden vrije slag naar links en naar rechts. Dit is heel prettig voor de knieën. Het in- en uitklikken gaat zeer makkelijk. Je kunt een losse pedaal met de hand in de schoenplaatjes drukken en ook weer met de hand losmaken. Dat moet je maar eens met SPD pedalen proberen, kansloos. De open structuur van de schoenplaatjes zorgt er voor dat modder en sneeuw minder makkelijk blijven zitten. De Speedplays zijn hierom berucht.
T.o.v. de bekende Speedplay pedalen hebben de Bebops het voordeel dat er geen plastic onderdelen in zitten die snel slijten.
Als laatste voordeel is er de lage bouwhoogte (stackhoogte 11 mm) waardoor de kracht die op het pedaal wordt uitgeoefend effectiever wordt omgezet in voorstuwing.
Nu voor het eerst echt te koop in de webwinkel.

Zeilen met de Quest, wielkappen gemonteerd

Vanmiddag komt Kees van Hattem langs. Kees meldt dat het lelijk hard waait. Toch wil ik graag even naar Hoorn om samen met Jan Reus de wielkappen voor CycleVision pas te maken. Mijn fiets ligt vol met 5 wielkappen en de normale schuimkap kan er niet meer bij.
Dan maar een racekap erop om bij de soms stevige buien lekker droog te zitten.
Buiten gekomen zuchten de bomen onder windkracht 6 met uitschieters tot Bft 7. Op de hoge slingerdijk naar Driehuizen neemt de wind de Quest keihard bij zijn kladden. Kees rijdt voor me met 36 km/u maar zonder te trappen wil mijn fiets nog harder. Als het 40 km/u gaat en de Quest het linker wiel dreigt op te tillen, rem ik hard af. De wind blijft aan de Quest rukken en steeds versnelt de fiets weer. Het benauwt me behoorlijk en ik laat Kees maar vooruit rijden. De combinatie van een super lichte Quest met racekap boven op een dijk met vlagen van zeker Bft 7 is niet ideaal.
Kees slaat al snel af richting Stompetoren. Met behoedzaam sturen bereik ik Hoorn zonder brokken.

Jan laat me eerst een nieuwe modificatie aan de toerkap zien. Dit is een neopreen randje om de bovenkant van de hoed. Hiermee moet regenwater makkelijker naar achter worden geleid.
Dan de wielkappen. Jan van Steeg heeft een setje voor me gemaakt. Eerst proberen we het achterwiel van een kap te voorzien. Dat lukt niet met de Super Moto. Deze band is veel te dik omdat Jan de wielkap heeft ontworpen voor een smallere Furious Fred. Ik moet dus besluiten voor een Furius Fred of de Super Moto zijn Lexan omlijsting van vorig jaar weer aanmeten. Ik denk dat ik dat ga doen.
De kappen voor de voorwielen passen redelijk goed, al lopen ze in de bocht wel licht aan. Wordt waarschijnlijk veroorzaakt doordat de GoCycle om brede velgen ligt en daardoor breder is dan de GoCycle om Jan's smallere velgen.
De passing is uiteindelijk prima en met een smal plakbandje zit de wielkap uitstekend vast.

Werkt het ook? Reken maar. Het waait nog immer hard en ik ga nu tegen wind naar De Woude terug. De Quest wil makkelijk vooruit maar wordt ook flink heen en weer geschud. In de Mijzenpolder fiets ik 43 km/u met hartslag 126. Er waait een kleine 6 Bft waardoor ik inclusief mijn eigen snelheid tegen een wind van Bft 9 in rij. Ik ben blij dat ik heelhuids weer thuis ben..

Bandentest nu gelabeld, Canon G10 total loss

Alle bandentests die vanaf 2007 zijn gedaan waren niet eenduidig te vinden. Door alle berichten te labelen met de tag 'bandentest' zijn alle 17 berichten over tests nu direct te vinden. Scroll naar beneden tot onder de rubriek populaire berichten. Daaronder staan de labels. Klik op de derde van boven en alle tests komen in chronologische volgorde in beeld.

Ik heb mijn Canon Powershot G10 na de herhaalde zwempartij naar een Canon reparatiebedrijf gestuurd. De offerte voor de reparatie bedraagt maar liefst ruim 246 euro. Dat is echt teveel van het goede en de camera komt ongerepareerd retour. Maar eens kijken naar een goede opvolger. Mogelijk wordt dat een Olympus Pen of andere grote sensor camera.

De Woude - Dronten - De Woude, 192 km in 5 uur

De eerste 20 kettingtandwielashouders zijn al verkocht en ik wil even met producent Leo Visser van Alligt overleggen over enkele verfijningen voor de nieuwe serie. Bij de huidige ashouders is geen rekening gehouden met de tiewrap die de kettingbuis op zijn plaats houdt. De tiewrap wordt nu om de ashouder getrokken. Wil je het kettingwiel demonteren dan moet de tiewrap worden doorgesneden en na het herplaatsen van het kettingtandwiel moet er weer een nieuwe worden geplaatst. Allemaal niet zo erg maar het kan beter. De nieuwe serie krijgt een voorziening om de tiewrap éénmalig aan te brengen aan de ashouder.

In het kader van training voor CycleVision wil ik een lange rit maken op wat hogere snelheid. Dat wil ik Kees van Hattem niet aandoen en ga alleen. Ik wil een gemiddelde snelheid van tegen de 40 km/u zien te bereiken. Dat lukt goed tot Hoorn, dat ik met een gemiddelde van 39,1 km/u binnenrij. De vele omleidingen zorgen er voor dat ik Hoorn met 37 km/u gemiddeld weer verlaat.
Tot aan Enkhuizen kruipt het gemiddelde langzaam omhoog naar 38 km/u. Op de dijk Enkhuizen - Lelystad blijf ik continue 45 km/u rijden. Mijn hartslag staat als gebeiteld op 136 slagen per minuut. In Lelystad staat mijn gemiddelde weer op 39,1 km/u.
Uiteraard verlies ik in Lelystad weer ruim een halve km/u. Het laatste stuk naar Dronten maak ik dat weer goed en als ik voor de deur sta van Velomobiel.nl heb ik 2 uur 27 minuten gefietst met een gemiddelde van 39 km/u.

Ik praat even met Ymte die zijn achillespees heel gemeen heeft bezeerd tijdens de wereldkampioenschappen in Monza. Ymte heeft geracet met de toerkap en heeft enkele tips ter verbetering. Hoewel de toerkap niet ontworpen is voor racen met snelheden van 60 km/u, kan het wel. De gewenste verbeteringen zijn in de inmiddels geleverde toerkappen al aangebracht.

Na het gesprek met Leo Visser van Alligt kijk ik nog even bij Eva die bezig is met de kindervelomobiel. Dan is het tijd om weer naar huis te rijden. Ik neem me voor om het rustiger aan te doen, maar dat lukt niet echt. Ik wil de gemiddelde snelheid niet te veel omlaag brengen. Het begint, net als op de heenweg, licht te regenen. Gelukkig is er geen onweer bij zoals vanmorgen wel te horen viel. Op het halfnatte wegdek pikken de banden steenslag op dat met veel geluid tegen de wielkasten aan ratelt. Een ideaal recept voor een lekke band. Dat gebeurt gelukkig niet.

Op het dijklichaam vliegen miljarden muggen. Het ziet er uit als allemaal rookpluimpjes. Ik probeer een paar foto's te maken, maar muggen fotograferen met 45 km/u is niet eenvoudig. Op de foto zijn de 'rookpluimpjes' op de bovenzijde van de dijk toch redelijk te zien. Gelukkig stuurt het mini vizier op de voorrand van het instapgat alle insecten over me heen. Fietsers op normale fietsen hebben echt een probleem. De meeste hebben een zakdoek voor het gezicht. Verkeerde fiets dus :).

Tussen Enkhuizen en Hoorn en vooral in Hoorn is het heel druk en de gemiddelde snelheid lijdt daar onder. Het is ook harder gaan waaien en ik heb nu tegenwind. Als ik thuis ben heb ik 192 km afgelegd in 5 uur en 2 minuten. De gemiddelde snelheid over de hele dag is 38 km/u.

Mongolen, idioot en de politie

Vandaag heb ik weinig vrienden gemaakt, er waarschijnlijk enkele zelfs voorgoed kwijtgeraakt.
Vanmiddag rij ik naar Alkmaar om mijn vergeten gereedschap tasje bij Rob Kaag op te halen. Het is heerlijk weer en ik slaag erin om de hele route naar Alkmaar boven de 50 km/u te blijven.
Nadat Karin mij het tasje met de spullen heeft overhandigd, rij ik langs het Noord-Hollands kanaal terug naar de stad. Omdat het fietspad bij het spoorviaduct heel smal wordt blijf ik met ruim in de 40 km/u op de rijbaan rijden. Ik word ingehaald door een grijze Opel Astra en tot mijn verrassing blinkt er plotseling 'Politie' 'Volgen' op een display op de hoedenplank. Gezagsgetrouw als ik ben sla ik mee af en stop achter de politiewagen. Net als de politiemannen uit de auto stappen stopt er een oude Volvo naast me. De bestuurder schreeuwt door het open raam 'Geef die idioot een bekeuring'. 'Daarom houden we meneer ook aan' antwoordt een politieman. Ik snauw de schreeuwende Volvo bestuurder toe dat ie eerst de verkeersregels moet leren om er achter te komen dat ik wel degelijk op de rijbaan mag rijden. Dat zet de politiemensen aan het denken en jawel, ze blijken de regel nu te kennen.
We praten nog wat, ze vinden de Quest eigenlijk wel een mooi 'ding', en adviseren me om goed af te wegen wanneer ik op de rijbaan ga rijden. Ieder gaat zijns weegs.
Nog geen kilometer verder, ik ben inmiddels op het bedrijvenpark gearriveerd, stapt een groep Noord-Afrikaanse mensen uit een geparkeerde auto en .... gaan met zijn allen op het fietspad staan. Ik claxonneer en de groep gaat met enige vertraging van het fietspad af. Dan zie ik een dikke man op een 25 km brommer achter mij aan komen. Normaal gesproken zou de man mij niet bij moeten kunnen houden. Nou dat lukt hem wel, al is ie dan in overtreding. Hij scheldt en tiert er op los. 'Mongool', 'Mongool'.
Als ie illegaal op de rijbaan rijdt en ik op het fietspad ernaast, met een flinke betonnen rand ertussen, stop ik maar even. De volgevreten bestuurder is ernstig overstuur en blijft me maar voor mongool uitschelden. Uiteindelijk blijkt dat ze zijn geschrokken van mijn claxon. 'Jij mag die helemaal niet gebruiken, alleen bij een ongeval' bepaalt de man. Ik antwoord dat als ik niet claxonneer, ik inderdaad een ongeval veroorzaak en dat het toeteren dan geen zin meer heeft. Jullie snappen het al, ik blijf een mongool.

Genoeg adrenaline om langs de Westdijk nog even uit te halen en wat trainingskilometers op hoge snelheid te noteren.

Abraham Rob Kaag

Vanmorgen rij ik in de stromende regen naar Alkmaar. Kees van Hattem wacht op mij bij de kleine tunnel bij Ranzijn.
Zover kom ik nog even niet. Met de wind achter en de nieuwe vertrouwde Super Moto om het achterwiel gaat het met 54 km/u noordwaarts.
Vlak voor Ranzijn is mijn rechter voorband lek. In de regen vervang ik buiten- en binnenband. Kees gaat vooruit en ik volg even later. Bij Rob Kaag staat een levensgrote Abraham voor de deur, een aardigheidje van de buren.
Rob heeft een mooie Abraham sjerp om en is dus duidelijk heel erg 50 jaar.
Ik plak de binnenband maar kan de dader in de buitenband niet vinden.
Na koffie en appelgebak gaan Kees en ik weer huiswaarts. Het is gelukkig vrijwel droog geworden.
Het ritje naar huis voert over de mooie asfaltbaan de Westdijk langs het Noord-Hollands kanaal. Ik doe wat interval training en slaag er voor het eerst in mijn hartslag naar 153 slagen per minuut te krijgen. Dat gaat dus de goede kant op.

Terug in de tijd

Vanmorgen rijden Kees en ik naar de ruïne van Brederode in Santpoort. Kees' vrouw Marian heeft haar volledig eigen gemaakte blauw-witte tent zelf opgezet en zij zit wol te spinnen als wij daar aankomen.

Onderweg zijn ook de wielrenners weer in grote getale aanwezig. Ik haal een stel in en moet wat schielijk voor een tegenligger naar rechts. Een wielrenner schrikt en maakt terecht een opmerking tegen me. Even later voegt ie er aan toe dat het tijd wordt dat ik eens onder een vrachtwagen kom .....
Op de rit naar de ruïne probeer ik wat sprints te trainen. Met de sprintsnelheid zit het wel goed, 61 km/u tegen wind. Lange tijd hard rijden met hoge hartslag is moeilijker. Toch verlopen mijn dagelijkse trainingsritjes redelijk goed. Ruim 30 km in 41 minuten, een gemiddelde snelheid van 44 km/u over de openbare weg met meerdere stoplichten, dijken, dorpjes en haakse bochten, is redelijk goed. Ik voel een hobbel in de Super Moto achterband. Wat ik later ook probeer, ik krijg de hobbel er niet uit. Jammer, de band is nog vrij nieuw. Ik vervang de Super Moto voor een Furious Fred. Dat oogt een stuk ieler en de fiets hangt visueel achterover.
De Furious Fred rijdt overigens prima. De wegligging is nog wat beter dan van de Super Moto omdat de compound van de Furious Fred zachter is en meer profiel heeft. Toch bestel ik bij vriend Kees van de Velomobielgarage Noord Holland een nieuwe Super Moto. Toch wel handig zo'n velomobiel steunpunt vlak bij huis.

Op de ruïne van Brederode is de Compagnie van Brederode weer neergestreken. Wij zijn voor de middeleeuwers al bekende gezichten en de gratis koffie smaakt uitstekend. Zoals gezegd, Marian zit te spinnen en een collegaatje is met de spintol nog wat primitiever bezig. Leuk om te zien, zeker als het tegenlicht er mooi op schijnt. Is de tent van Marian redelijk comfortabel, de 'officieren' slapen een stuk comfortabeler. Er worden volop tinnen kogels gegoten voor de veldslag die volgende week in Leidschendam zal plaatsvinden. Na een klein uurtje gaan we weer naar de verderop geparkeerde Questen. Kees komt muurvast te zitten als ie met het rechter voorwiel tussen de planken van de toegangspoort wegzakt. Alleen hard achteruit trekken bevrijdt de Quest weer.

We rijden nu naar het sluiscomplex in IJmuiden en gaan onderweg naar Katinka Fransman in Beverwijk. Ik zet het adres in Navigon in de iPhone en we zijn, hier en daar een verkeersbord naar eigen inzicht interpreterend, heel vlot bij haar. Kees heeft het probleem snel in kaart. De binnenkooi van de derailleur is van zijn ophanging gescheurd. Dan is schakelen niet meer mogelijk. Kees vervangt de kooi van de derailleur en controleert of de kettinglengte OK is. Samen rijden we naar De Woude.
66 km

Bebop pedalen????

Vaste lezers van mijn blog weten dat ik geprobeerd heb Bebop pedalen te importeren. Dat is helaas niet gelukt. Inmiddels heb ik er sinds april vorig jaar 15.000 km met heel veel plezier mee gereden. De pedalen sparen mijn knieën en blijken uitstekend in de Quest te functioneren. De lagering is zeer degelijk en na 15.000 km is er nog geen enkele speling vast te stellen. Ook de schoenplaatjes zitten al 15.000 km onder mijn schoenen en functioneren nog uitstekend.

Deze positieve geluiden schreeuw ik niet van de daken, maar desondanks vragen mij fietsers nog wekelijks of ik toch niet aan de Bebop pedalen kan komen. Daarom heb ik vanavond zes retailers in de VS gevraagd naar een prijs voor 20 sets Bebop pedalen, reserve plaatjes en rebuilt kits.
Betekent dat de pedalen hopelijk straks toch, al is het via een omweg, weer beschikbaar komen.

Fris poldertochtje

Vanmorgen waait het 4 Bft en is het wisselend bewolkt met een graad of 15. Kees van Hattem en Wim de Vries melden zich op ons eiland voor de koffie. We bekijken de schade aan Wim's fiets. Hij is van een verhoogd fietspad afgereden en onderste boven gegaan.

Voor de wind rijden we langs het Noord-Hollands kanaal naar Purmerend en daarna over de Oostdijk van de Beemster. De natuur is schitterend. Een trots bergeenden paar zwemt met een groot aantal pullen in een sloot aan de voet van de dijk. Ik zoom maximaal in en zie dat de opnamen van het nieuwe Panasonic FS30 cameraatje goed bruikbaar zijn. Wel is op maximale zoom het beeld ietwat zacht, maar dat is in iPhoto door simpelweg op 'verbeter' te klikken op te lossen.
Via Hobrede koersen we door de weilanden naar de IJsselmeerdijk. De wolken zien er prachtig uit en ook hier zijn meerkoeten met hun roodgesnavelde jonkies aan het fourageren. In de Beemster steekt een moedereend over en zo gauw de kinderen in het gras zitten fladdert moeder eend vlak voor ons als was ze aangeschoten. Een schitterend voorbeeld van afleiding gedrag.

Bij een klein gemaal eten we uit de wind en in de zon een broodje. Kees maakt een foto van de schade aan Wim's fiets. Als ie straks weer gemaakt is zal ie dit nog een keer doen. Via Avenhorn en Schermerhorn rijden we over de Slingerdijk naar Heerhugowaard. Daar jaagt een zwaluw een slechtvalk achterna.

Kees en Wim gaan rechtsaf naar huis, ik ga tegen wind naar het zuiden. Uiteraard maak ik gebruik van de gelegenheid om een stukje te trainen. Elk jaar is het weer moeilijk om echt hoge hartslagfrequenties op de klok te krijgen. Zelfs al rij ik boven de 50 km/u wil de hartslag niet boven de 144 slagen per minuut komen. Er moet dus nog wat pijn worden geleden :).

Ik maak diverse foto's met de nieuwe Panasonic FS30. Ze staan allemaal hiernaast. Het cameraatje werkt uitstekend. Op alle brandpuntsafstanden met uitzondering van de maximale telezoom stand zijn de opnamen opvallend scherp en mooi van kleur. Zoals gezegd op de langste telestand is het beeld wat zacht. Dit is met een correctie in iPhoto op te lossen. Het is niet zo dat ik mijn Canon Powershot G10 er voor wil ruilen, maar voor nog geen 90 euro is het onvoorstelbaar goed.

Panasonic DMC-FS30

Vandaag heb ik mijn Canon Powershot G10 naar een Canon reparatiecentrum gestuurd. De camera werkt onbetrouwbaar na zijn ongelukkige onderdompeling.
Vanmiddag rij ik even op en neer naar Hoorn om weer 6 uitgezaagde vizieren te bezorgen. Direct grijp ik mis naar mijn camera die ik altijd aan boord heb. Natuurlijk, ik heb de iPhone4, maar het maken van foto's met deze telefoon is niet comfortabel. Wel scherp en goed van kleur, maar het bedieningsgemak is matig. Met de aankondiging gisteren van iCloud door Apple wordt de iPhone wel een bruikbare camera.
Toevallig valt de 'Makro Dagdeal' in mijn inbox. Daar wordt een Panasonic DMC-FS30 aangeboden voor € 89,25 incl. btw. Dat is een belachelijk lage prijs voor een 14 megapixel camera met 8x optische zoom. Snel even wat reviews bekeken en het apparaatje besteld.
De foto van de boot op het meer, op maximale resolutie, laat de uitstekende kwaliteit van de camera zien.

Bij Jan aangekomen even gekeken naar de nieuwste ontwikkeling in de racekappen. Er komt een derde alternatief die fantastische mogelijkheden biedt. Deze nieuwe kap zal tijdens de lezing op CycleVision op zaterdagavond 25 juni a.s. worden geïntroduceerd.

Op de heenweg krijg ik op de rotonde van Grosthuizen weer eens geen voorrang van een bestuurder van een Hymer camper. Ik had dat al ingeschat en met de hand aan de rem loopt het goed af. Minder makkelijk is het voorkomen van een ongeval op de terugweg. Bij Driehuizen komt op hoge snelheid een ouder model Renault Laguna door de bocht zeilen. De bestuurder heeft totaal geen idee dat ik er rij en neemt volledig de binnenbocht. Ik weet de berm in te sturen en voorkom een frontale aanrijding. Ik klik per ongeluk mijn rechter voet uit en raak met mijn achillespees hard de rand van het voetengat. Even de pijn en de schrik verbijten en maar weer door.

Bij het verkeerslicht bovenop het viaduct bij de afslag naar De Woude komt plotseling een mountainbiker naast me staan. 'Hoi Wim, hoe gaat ie?'. Ik herken de man in het geheel niet en vraag hem naar zijn naam. Hij zegt:'Hans, ik heb de fiets van Kees gekocht'. Nog daagt het niet bij mij. Dan nog maar een vraag naar zijn achternaam. Het blijkt Hans Woerlee te zijn die januari vorig jaar Kees van Hattems Quest heeft gekocht. Ik merk op dat ie mijn inziens met de verkeerde fiets onderweg is. Dat komt omdat ie regelmatig met een collega oprijdt die ook op een mountainbike rijdt. Hij rijdt nog steeds meerdere keren per week met de Quest naar zijn werk in Heerhugowaard. We praten nog wat en zijn dan al snel bij de pont.