Gedeelde kettingwielas weer gemonteerd

Vanmiddag monteer ik de gedeelde kettingwielas weer. Dit onderdeel vangt twee vliegen in één klap. Straks zal blijken dat het drie vliegen in één keer weet te vangen. Het kettingwiel kan er van bovenaf in enkele seconden uitgehaald worden en het kettingwiel kan ruim een centimeter heen en weer schuiven over de as. Het kettingwiel gaat dus automatisch precies recht in de kettinglijn lopen.
Dat gaat niet zonder meer. Standaard levert Velomobiel.nl een volledig opgesloten kettingwiel. Over het asje zit een aluminium busje van 15,5 mm dat het kettingwiel fixeert en de ketting, zeker op het grootste voorblad, van achter gezien naar links dwingt. Dit busje kan niet straffeloos worden verwijderd. Het kettingwiel loopt dan vast tegen de aan de zijkant oplopende bodem van de tunnel. Theo van Velomobiel.nl heeft dit aan den lijve ondervonden en toonde mij een afgesleten flens van een kettingwiel van zijn fiets. Dit is er overigens wel het bewijs van dat de ideaal rechte kettinglijn meer naar rechts loopt, gezien van achter. En reken maar dat een aanlopend kettingwiel zwaar trapt :).
Het vastlopen van het kettingwiel bij verwijderd vulbusje wordt in de hand gewerkt doordat de kettingwielen groter zijn geworden. Eerder waren de kettingwieltjes 64 mm in diameter, de huidige kettingwieltjes met de spaken, zijn 68 mm. Daarom slijp ik het nieuwe kettingwiel aan één kant af tot 64 mm. Het passen is een eitje en ik kan heel snel vaststellen dat het kettingwiel nu vrij loopt, zelfs tot op 5 mm van de opstaande kant van de tunnel.

Uit ervaring weet ik al jaren dat een knik in de kettinglijn bijna altijd garantie is op herrie door het kettingwiel. De schalmen tikken tegen de binnenkant van de flens van het kettingwiel en de herrie is daar. Heb ik nu ook die derde vlieg in één klap gevangen? Jazeker! Het tikkende geluid dat ook in Dronten werd geconstateerd, in frequentie variërend met de versnelling, is nu weg. Quest 484 is weer net als de 404, muisstil.

NB d.d. 4-4-2011. Bovenstaande posting is natuurlijk niet aan Velomobiel.nl voorbij gegaan. Vandaag laat Ymte me weten dat zij vanaf nu het opsluitbusje op het kettingwielasje zullen afdraaien waardoor het kettingwiel kan schuiven. Ook zullen ze de flens van het kettingwiel afdraaien tot 64 mm om de beweging van het kettingwiel mogelijk te maken. Ymte besluit zijn mailtje met 'Bedankt voor het meedenken'. Prima zo.

Armsteunen gefixeerd

Velomobiel.nl levert voor het eerst verstelbare onderarmsteunen. Ik heb ze al jaren in mijn fiets en ze zijn dan ook behoorlijk 'doorontwikkeld'. De steunen van de mannen uit Dronten hangen los en dat is niet comfortabel. Daarom pas ik ze aan aan mijn eigen standaard. Dit betekent dat ze aan de binnenzijde van de body gefixeerd worden met klittenband.
Handig met kurk ben ik niet, met Lexan wel. Een stukje 1 mm Lexan wordt koud onder een hoek van 90 graden omgezet. Met klittenband is het eenvoudig om de steun zowel aan het stukje Ibiliet als aan de binnenkant van de romp te plakken. Afhankelijk van de gewenste positie op de romp is daar wat meer klittenband oppervlak gecreëerd.
Het grote voordeel van deze steunen is dat je ze precies op hoogte kunt afstellen. De goede hoogte doet de beide handen exact op een comfortabele positie op de gripshifts belanden. Uiteraard is het stuur aan een staaldraad opgehangen waardoor er een maximaal comfortabele situatie is bereikt.

NB. Eén van de lezers van mijn blog zou de armsteuntjes van aluminium willen maken. Dat lijkt niet verstandig. Aluminium is heel sterk en kan je bij een ongeval waarbij je met de fiets op zijn kant gaat, ernstig verwonden. 1 mm Lexan is wel taai, maar vervormt onder druk voldoende om ernstig letsel te voorkomen.

Te lange ketting

Elke keer dat ik een nieuwe Quest krijg duurt het even voordat deze helemaal naar mijn hand staat.
Er is een licht geratel hoorbaar uit de buik van de fiets. Bij wat grotere belasting verdwijnt het goeddeels. Als ik vóór op het grote blad schakel en achter ook, moet de poot van de derailleur naar voren wijzen. Staat de poot naar beneden, de veer van de derailleur is dan ontspannen, dan is de ketting te lang. Als ik het derailleurkapje verwijder, weegt helemaal 36 gram, staat de poot van de derailleur inderdaad recht omlaag.
Betekent ook dat de derailleur bij de kleine tandwielen vóór onvoldoende of zelfs helemaal geen spanning op de ketting zet.
De nieuwe super lichte Quest maakt het rijden op het vlakke op het middenblad vrijwel overbodig. Toch probeer ik het even en direct springt de ketting over op het middenblad.

Ik ga tegen de middag een eindje fietsen. Er moet een pakje naar de post en dat lukt in Midden-Beemster. Het is prachtig mooi weer en de racekap mag vandaag thuis blijven. De nieuwe Quest rijdt fantastisch. Ymte is benieuwd naar de akoestiek van de nieuwe Quest. Die blijkt dik in orde. Zo lang het achterwiel aan de grond blijft is er vrijwel geen geluid, zelfs niet op vrij ruw wegdek. Raakt het wiel door zeer slecht wegdek van de grond dan ontstaat er uiteraard wel geluid. Dit geluid is niet meer of luider dan bij een glasvezel Quest, wel klinkt het iets hoger, zeg maar iets metaliger. De achterband is een Schwalbe Super Moto op 4 bar. Zou het geluid hinderlijk zijn dan kan de Super Moto nog naar 3 bar.

Op de Hoornse Jaagweg springt een wat oudere wielrenner in mijn wiel. De man kan tot 45 km/u mee en ik los hem niet. In de verte doemt de tijdelijke fietsbrug op bij de brugwerkzaamheden. Ik laat me maar in de fuik leiden en als ik uit de Quest stap is de wielrenner direct bij me en we kletsen wat. Hij stelt vast dat de Quest hem niet uit de wind houdt.
Via Hoorn rij ik naar Oostwoud. Jan Geel heeft vast wel een second opinion over de ketting. Als ik bij Jan en Annie thuis ben is Jan nog even weg voor een boodschap. De koffie met gevulde paashaas koek smaakt prima. Als Jan arriveert is ook voor hem duidelijk dat de ketting veel te lang is. Jan pakt de pons erbij en verwijdert vier schakels. De derailleurpoot staat nu op ongeveer 45 graden. Er is waarschijnlijk zelfs genoeg ruimte om nog één of zelfs twee schakels te verwijderen. Eerst maar eens zo proberen.

Op de thuisreis rij ik op de bonnefooi naar het zuidwesten. In Wognum rij ik rondjes op een woonerf en kom zelfs op een schelpenpad dat alleen maar rond het woonerf ligt. Onderweg probeer ik of het overslaan van de ketting op het middenblad verholpen is. Dit blijkt inderdaad het geval.
Via Bodeldijk, Avenhorn en Schermerhorn ben ik na 97 km weer thuis.

Schoorlse duinen

Paul Dijs heeft een zomerhuisje in Schoorl. Reden om van daaruit een ritje te maken in de mooie omgeving. Om 11.00 uur zijn ondergetekende, Kees van Hattem, Jan Geel, Paul Dijs, Arie Kastelein met vriend Bert (Mango) en René van den Berg present in het centrum van Schoorl.
We rijden door de bebouwde kommen naar Egmond. Het wegdek is abominabel en de fietsen dansen en rammelen er over. Komt mede omdat Kees, hij kent de omgeving als zijn broekzak, de snelheid flink hoog houdt. De weg is zo slecht dat Jan Geel last krijgt van een oude whiplash blessure.
Bij 't Woud gaan we al klimmend de duinen in. Dat doet de nieuwe Quest voortreffelijk. Omlaag ook, de snelheid loopt op tot ruim boven de 50 km/u. Via Bergen aan Zee rijden we over witte droge schelpenpaden naar de Schoorlse duinen. Wij zijn bepaald niet alleen, het barst van de wandelaars en mountainbikers. Niet zo gek met dit weer, Weeronline geeft vandaag een 10, een zeldzaamheid. Als ik een foto wil maken druipt de camera van het water. Kennelijk heeft mijn drinkslang gelekt in mijn camerabakje. Gelukkig blijft de Canon wel fotograferen, het is ook niet de eerste keer dat dit gebeurt.
Als het eerste deel van het rondje erop zit strijken we neer op een terras in Schoorl. Paul Dijs trakteert het hele gezelschap op koffie met appeltaart. Hartelijk dank Paul.
Het tweede deel van de rit wil René ons het nieuwe fietspad langs Schoorldam laten zien. Die instructie is Kees even later vergeten en we rijden zomaar op de West-Friesche Omringdijk. Dat heeft niet iedereen door, dus even wachten tot de groep weer compleet is. Een mooi moment om Paul Dijs te verleiden een stuk met de racekap te rijden. Hoe dat uitpakt zul je op zijn blog wel lezen.
Natuurlijk wil Paul even kijken hoe hard ie kan rijden met de racekap. Hij komt tot 48 km/u, heel hard op het slechte en bochtige wegdek van de Omringdijk.
Via Tolke verlaten we de dijk en koersen richting Heerhugowaard. Benoorden Heerhugowaard verlaat ik om 14.10 uur de groep om de laatste 22 km naar De Woude af te leggen. Dankzij een zwakke tegenwind kan ik continue tussen 47 en 53 km/u rijden. Ook nu weer vinden oudere verkeersdeelnemers dat niet altijd leuk. Ze proberen mij langzamer te laten rijden, maar ze kunnen beter op hun eigen weghelft blijven. Dan maakt het niet uit hoe hard een tegenligger rijdt. Overigens wel een punt om over na te denken. Een Quest met racekap wordt als 'gevaarlijker' beoordeeld dan een Quest met het hoofd van de bestuurder zichtbaar.
In precies 30 minuten heb ik de 22 km achter de wielen van de Quest.
Het is goed te merken dat deze Quest ook in de aandrijving stijver is. De 60 mm brede Super Moto schuurde bij de vorige Quest bij het optrekken tegen de binnenkant van de wielkast, de nieuwe carbon versie doet dat niet.
98 km.

Eind aan Joe's elite racer sealant, div. klussen

Vanavond wissel ik de Perfect Moiree 54 achter voor mijn favoriete Schwalbe Super Moto. Dat gaat niet helemaal naar wens.
De Super Moto wil niet centreren en ik verhoog de druk naar 5,5 bar. Even later vindt er een knalharde explosie plaats. Mijn oren fluiten en suizen, dat ziet er niet goed uit. De Joe's elite racer sealant druipt overal uit de wielkast op de garagevloer. Tot mijn grote verrassing komt er een stuk gestolde sealant uit de band. Het is net een klompje koraal.
Dit betekent het einde aan het gebruik van Joe's elite racer sealant. Als het al werkt, ik heb dat niet eenduidig kunnen vaststellen, wordt het in elk geval een grote smeerboel. Ook verdenk ik de sealant ervan de binnenband als het ware op te lossen. In elk geval wordt de band minder sterk.

Het wieldoekje aan de derailleurkant hangt erbij als een vod. De glasvezel hoepel is door de explosie in vier stukken gebroken. Ook het derailleurbakje is over één schroefkop afgescheurd. Lekker allemaal.
Gelukkig heb ik een reserve stuk glasvezel hoepel en kan de maat 168,5 cm weer maken. Het derailleurbakje, ik moet wel wennen aan de geheel carbon uitvoering, kan ik met een ringetje onder de schroefkop weer vastzetten.
Mijn laatste Super Moto, een eerder gebruikt exemplaar, laat zich vervolgens makkelijk monteren.

De loshangende armsteunen, voor het eerst door Velomobiel.nl geleverd en gemonteerd, zijn niet handig. De Ibiliet schuimblokjes blijven niet goed onder mijn elleboog zitten. Met behulp van een stukje haaks omgezette Lexan zet ik de steuntjes met klittenband vast aan de body van de Quest.
Ik bespeur dat de draaicirkel met de GoCycle, vooral naar rechts, groter is geworden dan bij Quest 404. De uitsparingen voor de banden kunnen enig 'gedremel' wel gebruiken. Met een schuurpapiertje de hoeken mooi afronden voorkomt dat de banden te veel slijten.

Voor de liefhebbers van een super lichte Quest lijkt het bericht dat Velomobiel.nl vooralsnog geen nieuwe super lichte carbon Questen zal leveren, een teleurstelling. Eerst zal door Jan van Steeg en mij ervaring worden opgedaan met deze fietsen.
Mogelijk kan wel de top van de Quest in de 'dambord' variant worden gemaakt.

Nieuwe Quest, elke klap is raak

Vandaag staat mijn nieuwe carbon Quest in Dronten voor me klaar. Kees van Hattem en Wim de Vries, de laatste rijdt vandaag voor het eerst mee, staan al te wachten bij het fiets viaduct bij Avenhorn. Wim geneest van een chronische achillespees blessure en doet het rustig aan. Het is 6,5 gr. C. en ik rij helemaal open. Dat gaat goed al levert hartslag 87 bij 31 km/u niet veel warmte op.
Bij de toerit van de Houtribdijk bij Enkhuizen staan Jan Reus en Jan Geel te wachten. Na een broodje gaan vijf Questen onderweg naar Dronten.
Het eerste stuk blijven we bij elkaar en rijden we met lichte rugwind zo'n 32 km/u. De tweede helft van de dijk geef ik voor de laatste keer gas met Quest 404. Jan Geel gaat mee maar vindt 55 km/u wat te hard. We lopen een heel eind weg van de andere fietsers. Jan Reus doet nog een poging bij te komen, maar kan het geweld van de oudjes niet aan :).
De dienstregeling klopt tot op de minuut en om half twaalf rijden we bij Velomobiel.nl voor.
Ik maak kennis met Remko, de nieuwe eigenaar van mijn 'oude' Quest.
Eerst wordt de racekap die Jan mee heeft door de mannen van Velomobiel.nl bekeken. De kap kan de goedkeuring van de mannen wegdragen. We passen de kap op een Strada en op de plug van de nieuwe Quest XS. Hoe mooi de kap ook op een Quest en een Mango past, op de Strada en Quest XS klopt het, door de grotere tunnels achter het hoofd, nog niet helemaal.
Mijn nieuwe carbon Quest, bij Velomobiel.nl heet dit de 'dambord Quest', ziet er schitterend uit. Het geel is wat lichter, het lijkt wat doorschijnender, maar de huid is werkelijk spiegelglad.
Dan worden de beide fietsen gevloerd en banden, pedalen, zitmat, spiegel en de flensbout voor de drinkzak, gewisseld. De uitrusting van de oude Quest wordt eenvoudig 'vernieuwd'. Alle spullen die bij de nieuwe Quest geleverd zijn gaan inclusief velomobieltas naar de 'oude' Quest. De nieuwe eigenaar wil alle banden graag bomproof hebben en laat Marathon Plus banden rondom monteren.
Tijdens mijn eerste proefritje hoor ik wat geluidjes en kom ik met mijn schoenen tegen de flens van de Quest aan. Dit wordt keurig door Jos opgelost. Het geluidje, een heel licht rateltje, komt van de achterderailleur en wordt door de carbon romp wat versterkt. Bij stevige belasting is het geluid trouwens vrijwel onhoorbaar. Resonanties blijven gelukkig beperkt al zijn de geluiden wat 'harder' dan bij de glasvezel 404.
Het fietsen in de nieuwe 484 is fantastisch. De acceleratie verloopt merkbaar sneller, elke klap is raak. Het is heel goed te merken dat de carbon fiets volkomen vormvast is en geen energie kwijt raakt in flexibiliteit. Kees constateert dat ik wel heel makkelijk heuvel op bij hem weg rij, dat is ie niet gewend :). Ook even 53 km/u tegen wind rijden lukt gewoon.
Volgens afspraak rijdt Wim de Vries vanaf de sluizen in een rustig tempo naar huis. Kees stijgt boven zichzelf uit door tegen de pittige wind 33 km/u te blijven rijden. Het meel in de benen na 10 dagen Frankrijk zijn overduidelijk verleden tijd.
Aan het eind van de dijk deelt Jan Reus lekkere ontbijtkoekjes uit, een welkome versnapering. Jan en Jan gaan rechtdoor, Kees en ik rijden richting Hoorn.
In Hoorn negeren wij een inrijverbod voor fietsen. Net op het moment dat ik de verboden weg oprij komt er van links een politiewagen. Ik maak flink snelheid om aan te geven dat ik onmogelijk een fiets kan zijn. De politiewagen blijft vlak achter me rijden maar doet geen poging me staande te houden.
In Avenhorn scheiden onze wegen en via de Mijzenpolder en Driehuizen rij ik naar ons eiland.
Om tien over zes heb ik de eerste 100 km met de nieuwe carbon Quest afgelegd.
Totaal in precies één jaar 13.200 km met Quest 404.

Morgen nieuwe Quest

Jan van Steeg heeft gisteren zijn nieuwe carbon Quest opgehaald. Dit is een witte met brede carbon band over de top. Deze fiets was voor mij bestemd, maar ik heb om reden van betere zichtbaarheid gevraagd een gele met transparant donkere carbon streep te laten maken. Jan, op zoek naar een zo licht mogelijke wedstrijdfiets, is heel blij met de tip en deze fiets wordt licht afgemonteerd. Met complete verlichting, Ventisit, standaard velgen en remtrommels weegt de nieuwe Quest 25,8 kg. Dit is zeker de lichtste volledig uitgeruste productie Quest ooit.
Helaas lukte het maken van de brede carbon streep niet bij mijn gele Quest. Het wordt dus ogenschijnlijk een 'gewone' Quest, maar wel een van 27,8 kg. Een mooi gewicht voor toer doeleinden en af een toe wedstrijdje.
Morgen om 8.30 uur verzamelen zich de eerste escorte rijders bij het fiets viaduct in Avenhorn.
Dan door naar Jan Reus bij Stefan van den Berg om mijn oude racekap even af te geven en mogelijk een nieuwe mee te nemen.
Rond 9.30 uur verwachten we bij de Zijlweg in Enkhuizen te zijn, waarna de aankomst bij Velomobiel.nl in Dronten rond 11.30 uur zal zijn.

Het voorjaar, het voorjaar!

Het is nog fris als ik met de Quest zonder racekap naar Kees van Hattem in 'De Waard' rij. Het rijden voelt stroperig aan, er komt gewoon geen gang in. Als ik even wat vergelijkingen trek met zondag blijkt dat de racekap tegen wind goed is voor een zeker 4 tot 5 km/u hogere snelheid. Geen probleem en het cabrio rijden is ook wel weer leuk.
Kees staat al klaar voor een Le Mans start en we rijden direct door naar Middenmeer. Het zonnetje schijnt volop, reden waarom ik me dit jaar voor het eerst weer tegen zonnebrand wapen met factor 60. Bij Pé thuis zit Jan Geel al aan de koffie en wij schuiven graag aan.
Als ik vraag waar we heen gaan, blijven de mannen een beetje vaag. Het wordt dus een verrassingstocht. De natuur in de prachtige Wieringermeer ontluikt overal. Krokussen staan volop in bloei en ik maak een paar foto's. Aan de andere kant van de weg worden volautomatisch bollen geplant op één meter brede bedden. Mooi om te zien hoe de bollenplantmachine een nieuw plantbed graaft, de bollen plant en tegelijkertijd het zand naar het naastgelegen al beplantte bed transporteert.
Via het Amstelmeer koersen we op Den Helder af. Door de omleiding i.v.m. de reparatie van de brug in de toegang naar Den Helder rijden we letterlijk door het winkelhart van de marinestad. Een omleiding brengt ons op het museumcomplex van de Marine. Kris kras rijden we tussen de museumschepen als bijv. het ramschip Schorpioen. Ik vind een uitgang en we staan even later naast de veerboot Dr. Wagenmaker die juist vertrekt naar Texel. 'Maar waar is Kees?' Kees heeft de aansluiting gemist en is weer terug gereden naar de ingang van het marinecomplex. Als we weer gegroepeerd zijn eten we een broodje en rijden de buitenkant van de zeedijk op. Er duikt een zeehond naast me op en ik stop om hem te fotograferen. Het beest laat zich niet meer zien en ik zet de achtervolging in. Lijkt de dijk bij snelheden van rond 30 km/u een redelijk vlakke piste, bij 50 km/u komt de ware aard van de dijk aan het licht. Het is niet meer dan een wasbord waarop de Quest heftig beweegt.
Wij rijden de duinen in en gaan ons te buiten aan klimmen en dalen, onderwijl honderden bochten aansnijdend. De wind is nu achterlijk en er kan een jas uit. In Callantsoog trakteert Pé op koffie met wat lekkers. Voor we zitten krijgen we een scheldpartij te verduren van een vrouwelijke skeeler. Even eerder zijn we met nogal wat moeite langs mevrouw gereden. Houden skeelers na een toeter even de benen stil, deze mevrouw toont zich doof en houdt het hele fietspad met ferme slagen in beslag. Ze scheldt ons uit voor 'a-sociaal'. Als we verhaal halen en zeggen dat we echt heel vaak hebben getoeterd, zegt het wicht dat ze doof is en net nog een oor operatie heeft ondergaan. Kees reageert adrem 'een blinde gaat toch ook geen auto besturen'. Of ze dat heeft verstaan valt te betwijfelen.
Door de prachtige duinen bij Schoorl kruisen we het Noord-Hollands kanaal bij Schoorldam. Daar gaan Pé en Jan linksaf en Kees en ik koersen naar Alkmaar. Bij Ranzijn scheiden onze wegen en ik begin aan de laatste 10 kilometer naar De Woude.
Thuisgekomen even onder douche en dan ... val ik in diepe slaap. Een hele dag met het hoofd in de wind maakt me voor het eerst weer 'rozig'. Als ik wakker word is het avondeten klaar en kan ik nog net vaststellen dat Kees en Pé hun weblog voor vandaag al bijgewerkt hebben.
Prachtige rit van 143 km.

Goudhaantje, Appelvink en scheldende wielrenners

Het is om kwart over negen nog maar 3 gr. C. Veel warmer dan 10 graden zal het niet worden en ik neem de racekap toch weer mee. Ik wil een rondje Noord-Holland rijden. Snel ben ik noordelijk van Alkmaar. Het fietspad langs het Noord-Hollands kanaal wordt steeds minder bruikbaar door wegwerkzaamheden. Dan maar via Schoorldam en de West-Friese Omringdijk. Het wemelt van de wielrenners, niet altijd mijn favoriete medeweggebruikers, zeker vandaag niet.
Ik rij rond de 40 km/u en wil een in een waaier rijdend peloton wielrenners passeren. Op mijn claxonneren wordt gereageerd met het op en neer bewegen van de vlakke hand. De heren kijken zelfs niet om en weten dus niet wie er achter hen rijdt. Interesseert ze ook geen moer. Ik moet er domweg achter blijven. Dan komt er een even groot peloton wielrenners van de andere kant. Nu gaat de waaier wel wat naar rechts, respect voor soortgenoten hebben de heren blijkbaar wel. Het ziet er naar uit dat er een klein gaatje ontstaat als de pelotons elkaar passeren. Niet verstandig, zeker niet met een al verkochte fiets, maar ik trap de Quest precies tussen de beide pelotons door. Ik schat aan weerskanten nog 25 cm ruimte te hebben. Ik word getrakteerd op een scheldpartij. Zo doen we dat heren. Ik kijk in mijn spiegels of ze achter me aan komen, maar door de adrenaline rij ik inmiddels ruim 50 km/u en zie de mannen in mijn spiegels snel kleiner worden.
Langs de Grote Sloot rij ik via Oude Sluis naar de Waddenzee dijk.

In Den Oever eet ik een broodje bij de haven. Ik zie de auto van de vogelringers weer staan en zie de mannen even later uit het bos komen. Ze hebben vele katoenen zakjes met in elk zakje een vogel die ze in netten hebben gevangen. Ik krijg uitgebreid uitleg tijdens het ringen en wegen van de vogels. Ik zie voor het eerst van mijn leven een goudhaantje, een schitterend gekleurd en maar 5,5 gram wegend vogeltje. Het blijkt het kleinste zangvogeltje in Nederland te zijn. Het is verbazend hoe handig de ringer de minuscule vogels zonder enige schade vastpakt en ringt. Als de ring om een pootje is geknepen wordt het nummer genoteerd en het vogeltje gewogen. Daarna krijgt het beestje de vrijheid weer terug en wordt de volgende gedaan.

Dit blijkt een fermer type te zijn, een Appelvink. Dit is bepaald geen lieverdje. Hij is in staat om met zijn robuuste snavel een kersenpit te splijten. Hij pikt de ringer in zijn vinger en houdt vast. Dat is bijzonder pijnlijk en nadat ik mijn foto's heb gemaakt mag ook deze vogel het bos weer is.
Uit een eerder gesprek is mij duidelijk geworden dat het werk allemaal liefdewerk oud papier is. Zelfs de ringen moeten de mannen zelf betalen. Als ik ze een klein bedrag aanreik zijn ze bijzonder blij en moet ik mijn naam opgeven om als sponsor te worden opgenomen in het jaarboek. In het felle zonlicht is niet goed te zien of mijn foto's lukken. Een Canon Powershot G10 is geen spiegelreflex, maar op de macrostand blijken vrijwel alle foto's er goed uit te zien.

Plotseling komen er twee Questen aanrijden. Elly en Jules Boetekees hebben in twee dagen een rondje IJsselmeer gereden en zijn vanmorgen uit Sneek vertrokken. Samen rijden we naar Medemblik. Onderweg zien we nog een Quest uit de richting Medemblik komen. De bestuurder keert op de weg, het blijkt Jan Geel te zijn, en we rijden nu met vier Questen naar Medemblik.
Elly en Jules trakteren, hartelijk dank Jules, op koffie met appelpunt.
Dan gaat Jan voorop om ons naar Hoorn te begeleiden. Daar ga ik richting Avenhorn en via Driehuizen ben ik om half vier thuis.
Heerlijke rit van 140 km.
13.100 km totaal met Quest 404 vanaf 1-4-2010.

Quest 404 verkocht

Quest 404 is verkocht voor € 5.750,-.
Even na 12.00 uur kwam er nog een hoger bod van € 5.800,-. Omdat er in de spelregels staat dat een hoger bod minimaal € 100,- hoger moet zijn, heb ik deze bieder dit laten weten. Zijn reactie, een bod van € 5.850,- kwam pas na 16 minuten. Inmiddels had ik de Quest, ook weer volgens de 10-minuten regel, al toegezegd aan een fietser uit Zuid-Holland.

De webpagina waarop een fotoserie van de 404 staat, is 844 keer bekeken.

In principe wordt de 404 op vrijdag 25 maart afgeleverd in Dronten. Uiteraard wil ik dan graag mijn nieuwe Quest in ontvangst nemen. Het escorte is dan natuurlijk niet op zaterdag, maar op vrijdag. Tijden volgen nog.

Mijn Quest 404 te koop

Nog deze maand krijg ik een nieuwe carbon Quest. Daarom is Quest 404 te koop. Wil je nog deze maand een smetteloze, superieur uitgeruste en vooral fluisterstille Quest rijden, dan is deze Quest beter dan een nieuwe.
Zoals gebruikelijk kan je tot zaterdag 19 maart 12.00 uur bieden op deze fiets.
Voor een uitgebreide uitleg, zowel in Duits als het Nederlands compleet met een uitgebreide fotoserie, ga aub naar:
http://web.me.com/wschermer/Site_29/Verkoop_Quest_404.html
Wil je ook een racekap of toerkap? Als je mijn Quest koopt krijg je 25% korting op een race- of toerkap.

Biedingen verschijnen hieronder:
16-03 20.11 uur € 5750 RD
11-03 20.39 uur € 5500 MK
12-03 14.33 uur € 4500 PL
12-03 13.25 uur € 4500 AM

Superfiets HPT Delft in NHD

Afgelopen zaterdag stond er een aardig artikeltje over de nieuwe superfiets van studenten van de TU Delft en VU Amsterdam in het Noord-Hollands Dagblad. De journalist schrijft dat deze fiets 'makkelijk' 130 km/u kan halen, even hard als er op sommige stukken snelweg mag worden gereden. De realiteit is natuurlijk dat als de fiets deze snelheid zou halen dat bepaald niet makkelijk zal gaan.
Het is in elk geval een prachtig ontwerp waarvan de koolstof body wordt vervaardigd door het bedrijf Futura in Heerhugowaard.
Met deze fiets zullen het wereld uurrecord en wereld snelheidsrecord op de 200 meter in Battle Mountain in de VS worden aangevallen.

Nieuwe Quest 484 is klaar

Ymte laat me zojuist weten:'Je fiets is af, inclusief de zware velgen, trommels en lamp weegt hij 27.9
kg, ook met standaard banden en binnenbanden.'
De fiets zou nog een kilo lichter kunnen zijn als ik de brede velgen en de grote remmen er niet op had laten monteren.
De fiets zou eigenlijk nog lichter kunnen worden als ik had besloten de nieuwe Quest alleen voor races te gebruiken. Dan kunnen de zwaardere remmen eraf, de brede velgen zou ik zeker wel handhaven. Wel kunnen er nog 2 voortandwielen incl. voorderailleur af, de lamp met zijn verstelmogelijkheid kan weggelaten worden en de bedrading zou een stuk lichter kunnen. Ik schat in dat de fiets dan, net als Ymte's fiets op rond 25 kg had kunnen uitkomen. Had kunnen, want om nou twee Questen aan te houden voor een paar wedstrijden per jaar, is niet zo zinvol. Ymte doet dat wel, die houdt de 25 kg Quest voor races en toert met een zwaardere Quest. Toerrijden gaat ook makkelijker met een lichte fiets, alleen downhill is een lichte fiets een fractie minder snel.

Komende zaterdag moet de nieuwe eigenaar van mijn huidige Quest nr. 404 bekend zijn. 26 maart ga ik de nieuwe 484 in Dronten ophalen. Er zullen vast wel een paar fietsers voor escorte beschikbaar zijn?
De foto's zijn op 19 februari gemaakt toen de body van de nieuwe fiets net in Dronten was gearriveerd.

Vergadering NVHPV in Woerden

Vanmorgen even voor acht uur neem ik de eerste van drie ponten die me naar de vergadering van de NVHPV in Woerden moet brengen. Het is zwaar bewolkt en het waait Bft 3 tot 4 uit het zuid-zuidwesten. Ik kies ondanks de redelijke temperatuur toch voor de racekap. De flink hogere snelheid werkt verslavend.
De eerste pont brengt me van ons eiland naar de vaste wal. De tweede pont, pont Buitenhuizen ligt te wachten en de overtocht over het Noordzeekanaal levert ondanks de lage snelheid van 5,5 km/u, weinig vertraging op. Voerde de route van de Fietsersbond me vorig jaar langs de Schipholweg, nu rij ik langs een nieuw fietspad naar Lijnden. Dat rijdt prima al barst het van de honden. Ook wil de planner me op een minuscuul voetveer de Ringvaart laten oversteken. Dat doet Wim natuurlijk niet. De Garmin Oregon biedt uitkomst, ik rij gewoon door en met een kleine omweg rij ik bij de molen van Sloten de Ringvaart over.

Via het Amsterdamse Bos en Amstelveen gaat het naar Nes aan de Amstel. De veerman van pont nummer drie vandaag is in de Quest geïnteresseerd en ik ben vroeg genoeg om rustig een praatje met hem te maken. Als ik de ruimte heb naar Waverveen, Wilnis en Kamerik geef ik meer gas en kan tegen wind vrij makkelijk 40 tot 42 km/u rijden.
Even dreigt een buschauffeur, hij had voor de haaientanden moeten stoppen, roet in het eten te gooien. Omdat mijn Quest volgende week verkocht moet worden, toon ik me maar de kleinste en de wijste. Ik moet stevig remmen en zie de bus rakelings voor me passeren.
In Woerden zijn enkele ligfietsers met acrobatische toeren bezig als zij een microfoon ophangen.
De vergadering wordt door Kees van Malssen goed geleid en de klok wordt goed in de gaten gehouden. Tussendoor is er ruim voldoende tijd om veel fietsers te spreken. Ook Niels van der Wal spreek ik even. Onvoorstelbaar hoe goed ie er nu weer bij staat.

Om half vijf is de vergadering afgelopen en kan ik de thuisreis weer aanvaarden. Na wat kletsen met omstanders over de racekap vertrek ik om kwart voor vijf. Ik rij nu richting Amsterdam-Rijnkanaal. Het pontje bij Nes aan de Amstel vaart tot 18.00 uur en zou ik nog wel kunnen halen. Ik neem toch de langere route langs het kanaal. Het fietspad naast het kanaal is prima tot Driemond. Continue rij ik 44 tot 46 km/u, heerlijk rijden zo. Voorbij Driemond is het asfalt door boomwortels een stuk slechter. 45 km/u rijden is hier minder verstandig. De Quest krijgt flinke klappen en ik reduceer de snelheid.
Via de Schellingwouder bruggen, Zaandam en Purmerend ben ik om even voor zeven uur weer op ons eiland.
Opvallend vandaag is dat ik drie omleidingen en wegversperringen tegen kom. In alle gevallen wurm ik me er langs en zie verder geen enkel beletsel.
Mooie snelle rit.
143 km

Met Rob onder de kap naar Volendam

Vandaag rij ik een stuk met de nieuwe carbon racekap. Mijn oude kap wordt vandaag graag door Rob Kaag gebruikt. Tegen wind rijden we naar Purmerend. Misschien is het verbeelding, maar met 35 km/u en hartslag 100 rijdt het wel heel licht. In Purmerend meldt Rob enthousiast dat de racekap bij hem wel 20 hartslagen scheelt.
Op de Oostdijk van de Beemster slaan we rechtsaf naar Kwadijk. Dan voel ik de draden van de accu tegen mijn knie aantikken. Ik voel op de wielkast en merk dat de accu weg is. In de Quest ligt ie niet. Gisteren heb ik de Lycra afsluiting van de voetengaten verwijderd waardoor de accu makkelijk kan verdwijnen. Ik rij terug naar Purmerend en vind de accu niet. In een hobbelige haakse bocht in Purmerend voel ik dat ik ergens over heen rij. In de spiegel zie ik wat zwarts liggen. Terug flintstonend zie ik dat het mijn accu is. Een vriendelijke mevrouw raapt de accu op en geeft 'm mij aan. Kennelijk heeft de accu toch op het tussenstuk onder de kettingafscherming klem gelegen en is er in de bocht uitgerold.
In Volendam zijn de Japanners weer op volle sterkte present. We leggen even aan op het terras bij Hotel Schilder, de Questen op de stoep naast ons. Direct worden de Volendamse bezienswaardigheden, we vragen ons trouwens af of die er wel zijn, gelaten voor wat ze zijn. De Japanners laten zich graag achter de Quest fotograferen. Ze moeten allemaal ook op de Quest steunen. 'Don't touch' op een wat luide toon doet de Aziaten terugschrikken.
Een tweetal politiemannen op mountainbikes komen langs en hebben alle tijd voor een praatje.
Nadat wij bij de zeesluis van Edam ons broodje hebben opgegeten gaan we voor de wind naar De Beemster. Het is ook hier heerlijk fietsen. Rob kan moeiteloos ruim 40 km/u rijden en wordt daar niet moe van.
Onderweg naar De Woude zint Rob op een manier om de racekap in zijn bezit te houden :).
Bij de koffie praten we na en Rob gaat onderweg naar huis de strategie uitstippelen om zijn wederhelft te overtuigen van het 'onmisbaar' zijn van een racekap.

Eerste racekap klaar voor aflevering

Vanmorgen komt Jan Laverman met zijn oude Quest vanuit Barendrecht naar De Woude fietsen om wat dingen in mijn Quest te bekijken. Jan is om half zeven gaan rijden en heeft om half elf de 106 km naar ons eiland afgelegd.

Vanmiddag rij ik even naar Jan Reus in Hoorn om de eerste productie racekap te helpen afmaken. Deze kap wordt via een van de velomobielfabrikanten verscheept naar Argentinië. De kap ziet er schitterend uit. Het liggende deel is ter voorkoming van reflecties mat transparant gespoten, de hoofdkap is glanzend transparant gespoten. We maken samen de deflector en monteren de bedieningspootjes.
Dan even naar buiten voor een foto. Helaas maakt het harde lage licht het lastig om de kap mooi vast te leggen. Morgen zal ik op mijn gele Quest nog een paar foto's maken en die hier laten zien.

Grote ronde Noord-Holland

Als ik vanmorgen de Quest uit de warme garage rij is de beloofde mooie dag nog niet gearriveerd. Het is mistig, rond het vriespunt en er waait een dikke 4 Bft uit het noord-oosten. Gevoelstemperatuur bij 40 km/u - 8.8 gr. C. Gelukkig heb ik de racekap op de fiets en merk ik van de kou helemaal niks.
Bij Kees in Heerhugowaard zit Jan Geel al aan de koffie.
We rijden via Schoorldam naar het Noord-Hollands kanaal. Kees gaat voorop, Jan en ik hebben het voordeel van de racekap en blijven in Kees' kielzog. Langzamerhand heeft Jan steeds meer aero-dynamische voorzieningen op zijn Quest aangebracht en hij rijdt ook merkbaar licht.
Als we bij het Total benzinestation bij de Kooi even pauzeren, wel in de luwte, melden zich drie belangstellenden die alles over onze fietsen en het rijden ermee willen weten.
Dan gaan we richting het voormalige eiland Wieringen. We rijden nu vrijwel recht tegen wind en Kees moet er hard aan werken. Ik rij met ruim 30 km/u en hartslag onder de 100 eigenlijk te langzaam om lekker warm te draaien. Op het mooie fietspad op de dijk langs het Amstelmeer worden we ingehaald door een 45 km/u brommobiel. Ik geef plankgas en ga achter het autootje aan. Dat is wel even buffelen, het karretje rijdt precies 50 km/u. Pas als ik vlak achter hem rij wordt het wat makkelijker. Ik word er in ieder geval lekker warm van.
In Hippolytushoef slaat Kees linksaf en brengt ons naar de buitenkant van de zeedijk, altijd een prachtig stuk fietsen. Er staat een rood-witte afzetting maar we kunnen er langs. Via Den Oever en het Robbenoordbos gaat het nu voor de wind naar Medemblik. Dat vindt Kees prettig en hij rijdt af en toe 40 km/u.
In Medemblik gaan we traditioneel bij restaurant Kwikkel een opkikker halen.
Kees blijft de hele weg naar Enkhuizen onder aan de dijk rijden. Dat is sneller en wat warmer. In Enkhuizen moet Kees een onderdeel afleveren. Helaas is er niemand thuis en Kees kiepert de spullen door de brievenbus. Dan verschijnt er een hoofd achter het raam boven. Oops . . . dat is niet de beoogde ontvanger. Gelukkig komt de man naar beneden en Kees kan zijn spullen weer van de mat grabbelen.
Jan rijdt nog een eind mee richting Hoorn en gaat bij Blokker rechtsaf om weer naar Oostwoud te rijden.
Kees en ik rijden via Hoorn naar Avenhorn waar Kees naar Heerhugowaard gaat om bij Wim de Vries te kijken of hij een probleempje met het rechterwiel van de nieuwe Quest kan fixen.
Na 168 comfortabele kilometers ben ik weer thuis.
Totaal met Quest 404 nu 12.500 km sinds 1 april 2010.