Race kappen in produktie

Vanmorgen monteer ik twee nieuwe GoCycle banden onder de Quest. Ik heb wat boodschappen te doen in Oterleek en Winkel. Daarna even naar Jan Reus in Hoorn die met de productie van de kappen aan de gang is. Het regent hard en droog zal het ook niet worden. Mijn vrouw verklaart me voor gek als ik mijn fietskleding ga aantrekken.
Buiten gekomen duik ik snel onder de racekap om niet meteen al zeiknat te worden.
Het fietsen met de GoCycles is als vanouds weer heerlijk, comfortabel en snel. De snelheid blijft heel makkelijk ruim in de 40 km/u.
Tijdens de opnamen in en om ons huis voor het RTL programma 'Van kavel tot kasteel' heeft onze aannemer zijn jas vergeten. En route naar Winkel is Oterleek niet ver om, dus breng ik de jas even langs.
In Winkel haal ik een RVS onderdeel op en ga op weg naar Hoorn. Jan Reus is druk bezig met de eerste serie van vier racekappen. Het ziet er mooi uit. We bepraten nog wat technische details en ik maak een paar foto's.
Op de terugweg regent het nog steeds. De wind komt van links en met het vizier aan de rechterkant een stukje open is het prettig rijden.
Na 90 km is de comfortabele regenrit ten einde.

PS. De foto met twee kappen op één Quest maakt er nog geen tandem van :).

Hond valt aan

Kees is na de middag present om een niet te lang rondje te rijden. Kees vindt het verrekte koud en heeft aan zijn Bottervizier een tweetal Lexan flappen bevestigd om een beetje uit de wind te zitten. En eerlijk is eerlijk, het is rond het vriespunt en hoewel het maar Bft 3 tot 4 waait, rijden we er wel met ruim 30 km/u tegenin. Dat levert een gevoelstemperatuur van - 7,7 C op. Niet dat ìk het merk, ik zit heerlijk in het zonnetje onder de racekap en geniet van het comfort dat de kap oplevert. Ook mijn voeten blijven lekker warm dankzij de elektrische voetzolen.

Eerst maar eens richting Purmerend. De lucht is vol vogels en veel watervogels bivakkeren op de wal omdat flinke delen van het Noord-Hollands kanaal zijn dichtgevroren. Smienten en soms meerkoeten gaan op de wieken en proberen te landen op het spiegelgladde ijs. Dat levert koddige taferelen op.
We rijden via de Oostdijk van de Beemster richting Oosthuizen. Plotseling rent een flinke lichtgekleurde hond van een boerenerf af en valt de Quest aan. Met een harde klap knalt de hond tegen de rechterachterkant van de Quest aan. Als ik buiten bereik van het agressieve kreng ben, stop ik om te kijken of er mogelijk schade is. Dat valt mee, er is niks te zien. Kees en ik lopen terug naar het boerenerf om te kijken of de hond er nog is en om evt. de boer aan te spreken. De hond is nergens meer te zien en we laten het er maar bij.
Langs vele fraaie landweggetjes in de Beemster en Schermer bereiken we de drie Schermer strijkmolens bij Rustenburg. Deze drie molens dateren uit 1630 en hebben in die tijd de Schermer droog gemalen. De molens waren door de jaren heen ingesloten door hoge bomen en waren niet maalvaardig meer. Dat wordt nu allemaal in oude luister hersteld, een grote klus. Een filmpje van RTV-NH staat hier.
Na een kop thee bij Kees thuis in Heerhugowaard ga ik naar ons eiland. Als ik net thuis ben blijkt de pont defect, oops.
68 km.
Totaal nu 12.300 km

Mijn nieuwe lichte Quest

Vanmorgen rijden Kees van Hattem, Wim de Vries en ik naar Dronten. Niet op de fiets, maar per auto met aanhanger. Wim heeft in Blik op de Weg de reportage gezien van Allert's gestroomlijnde motor. Het laatste deel van dat programma gaf een inkijkje bij Velomobiel.nl en Wim's belangstelling is geboren. Hij is gaan proefrijden in Strada en Quest. Het werd een carbon Quest.
Zouden we aanvankelijk gaan fietsen en Wim op de thuisreis begeleiden, als Wim een achillespees blessure en een niet helemaal lekkere rug blijkt te hebben, is het verstandig de 90 km naar Heerhugowaard niet met de Quest te ondernemen.
De nieuwe Quest ziet er prachtig strak uit en na enkele kleine aanpassingen aan de stoelinstelling rijdt de Quest voortreffelijk. Het op de Foldy-car tillen gaat door het lage gewicht makkelijk.
Ymte zegt dat mijn nieuwe Quest zojuist is gearriveerd. Het is een experimenteel exemplaar waarbij geprobeerd is een nog lager gewicht te krijgen. De totale body inclusief top weegt nog geen 9,5 kg. Dat kan, mits ik er natuurlijk geen al te zware onderdelen op wil, een Quest opleveren van 27 kg. Guus van Schoot heeft maar één vinger nodig om de top van de lichte Quest te dragen.
Even voor de duidelijkheid, deze Quest is vooralsnog niet te bestellen. Het kan zijn dat sommige delen te dun zijn en gaan resoneren. Ik mag dus proefkonijn spelen.
De kleine Quest staat in zijn vrijwel definitieve gedaante als model te pronken. De kleine ziet er heel mooi uit. Vooral de achterzijde is prachtig gemodelleerd naar de nieuwste inzichten op aero-dynamisch gebied. De tunnel achter het hoofd is hoger en breder dan van de Quest.
Kees doet inkopen en ook ik vul mijn voorraadje binnenbanden aan.
Wim is happy met zijn nieuwe Quest en na de koffie met appelgebak gaan we weer richting Noord-Holland.

Tijdrit op Texel voor ligfietsen gaat door

Het comité dat de tijdrit op Texel organiseert had zich voorgenomen de ligfietsers in 2011 en daarna uit te sluiten.
Ik heb me schriftelijk tot de organisatie gewend en met argumenten geprobeerd de organisatie op andere gedachten te brengen. Blijkens een email die ik zojuist ontving mogen de ligfietsers toch weer meedoen.

Dirk Vinke schrijft namens het Wielercomité Texel:

Ligfietsen.
De proef met de afzonderlijke start van de ligfietsen in 2010 is goed bevallen. Na mededelingen vanuit de organisatie, dat de deelname van ligfietsen mogelijk zou worden beëindigd, hebben verschillende ligfietsers aangegeven dit te betreuren. We hebben daarom besloten ook in 2011 ligfietsen met - en zonder stroomlijn deel te laten nemen. Wel met een maximum van 25 deelnemers.


Een heel goed bericht

Duinrit op Duro banden

Vanmorgen blijkt het weer mee te vallen. De zon is aanwezig en de aangekondigde zuid-oostelijke wind met Bft 4 is er nog niet.
Gisteren de Duro banden om de beide voorwielen gelegd. Dat lukt alleen met de hand als ik eerst een stuk touw om de velg en band trek. De band springt dan niet steeds van de velg. Als ik wil vertrekken is de rechter voorband leeg. Snel verwissel ik de binnenband en ga op weg naar Heerhugowaard. De Duro band bromt wat, veroorzaakt door onrondheid tijdens het monteren van de linkerband. Daar heb ik verzuimd wat montage vloeistof te gebruiken.
De druk van 6 bar is wel toegelaten, maar voor toeren wat te veel van het goede. De band is 49 mm breed en 42 mm boven de velg. Dat levert een uitstekende stuurprecisie op. De beperking van de stuuruitslag neem ik graag voor lief. We hebben er nog geen rolproeven mee gedaan, maar het lijkt dat de band licht loopt. Met de lichte wind schuin achter rij ik met 45 km/u naar Alkmaar.
Na de koffie met lekkere door schoonzoon Arie gemaakte bananen soesjes gaat Kees voorop richting de duinen bij Schoorl. Kees is hier in zijn element en rijdt stevig door. We halen een viertal oudere natuurvorsers op de fiets in. Kees komt er veilig langs, al hoor ik één van de mannen al mopperen. Precies als ik het groepje wil inhalen slingert één fietser naar links en ik kan hem alleen door hard remmen ontwijken. Ik voeg de man toe 'rechts houden meneer'. Ik hoor hem omstandig foeteren, maar wat ie uitkraamt hoor ik niet meer.
Wij rijden van Schoorl naar Hargen aan Zee. De laatste afdaling komt de Quest zonder meetrappen tot 54 km/u, best wel vlot.
Zuid van Huisduinen gaan we op de buitenkant van de zeedijk rijden. Twee mannen in feloranje pakken kijken Kees na. Dat levert een wat surrealistische foto op.
Ik maak een foto van de Dokter Wagemaker, één van de veerboten van de TESO. Ik doe dit gewoon door het gesloten vizier van de racekap. Ondanks dat het liggende deel van de racekap licht van kleur is, dat kan tegen reflecties beter zwart gespoten worden, is het zicht door het vizier uitstekend en lukt de foto prima.
Kees rijdt voorop naar het Noord-Hollands kanaal. We stranden voor de brug in de N250. Kees roept:'Waarom weten wij dit niet'. 'Ho Kees, waarom weet jìj dit niet?'. Het verwijderen van de brug heeft uitgebreid in het NHD gestaan. Ik rij de omleidingsroute en snel zijn we langs het kanaal.
Nu hebben we niet de beschutting van de duinen en ook de wind niet in de rug. Het waait pittig en we mogen er recht tegenin. De racekap geeft mij natuurlijk een voordeel. Als we een goed uur later bij Rob Kaag binnen zijn, murmelt Kees dat het toch wel hard waaide :).
Na 132 km gaat de Quest, na een prettige rit, weer op stal.

In de komende dagen de verkoop van mijn huidige Quest maar eens organiseren. Volgende maand is mijn nieuwe lichte carbon Quest klaar.

Racekap wordt prachtig

Vanmiddag heb ik een afspraak met Jan Laverman, Questrijder uit Barendrecht. Jan wil graag proefrijden met de nieuwe toerkap. De enige toerkap is bij Jan Reus die in Hoorn aan het werk is aan de racekap. Het is zwaarbewolkt en het motregent maar met de racekap zit ik warm en droog. In precies een uur heb ik de ruim 31 km naar het industrieterrein aan de oostkant van Hoorn afgelegd.
Als ik binnenkom zie ik direct de complete racekap liggen. Wow, dat ziet er gelikt uit. We zetten even de Quest van Jan buiten voor een paar foto's. De passing is fantastisch, zelfs als de kap voor de foto volledig los op de Quest ligt. Zonder vizier weegt de complete racekap 680 gram. De kap wordt nog in de blanke lak gespoten, het grootste stuk van het liggende deel in de matte lak om reflectie te voorkomen.
Jan Laverman arriveert samen met zijn vrouw. Na de koffie en wat praten over alles rond de Quest gaat Jan in de fiets van Jan Reus een stukje fietsen met de toerkap op. Hij komt zeer enthousiast terug en zegt :'Dit is ideaal'. Hij beschikt zelf over een Flevobike dakje wat hem niet bevalt. Jan Laverman en echtgenote vertrekken weer naar Barendrecht.
Jan Reus en ik filosoferen nog wat over andere producten, o.a. over een racekap met stroomlijnverlenging tot de staart. Na nog een kop koffie ga ik de regen weer in. Het wordt al donker en het gaat steeds harder regenen. Met het vizier op een kier, het is nu een enorme regenklep, blijf ik lekker droog en kan toch alles goed overzien. Volgende week zijn de kapdelen aan elkaar gelamineerd en kan ik er mee gaan rijden.
Morgen naar de wedstrijden in Alkmaar.

Racekap bijna klaar, mooie rit door West-Friesland

Gisteren las ik op Kees' blog dat ie om tien uur vertrekt richting De Woude. Jan Geel zal er ook zijn. Inderdaad draaien om even voor half elf twee gele bolides het erf op. Eerst even kijken naar de nieuwe Duro en Panaracer banden. Ook de Michelin latex binnenbanden gaan door de handen.
Als we met zijn drieën van de pont afrijden komt Pé Koomen ons tegemoet rijden. Het kwartet is nu compleet en kunnen we genieten van prachtig helder weer, een zonnetje en zonder die keiharde wind van de laatste dagen. We wonen in een prachtige provincie, maar het waait hier wel vaak een Beaufoortje of twee harder dan in het binnenland.
Door Schermer en Beemster koersen we af op Hoorn. Kees stelt voor even bij Jan Reus bij Stefan van den Berg aan te gaan.
Jan laat ons het liggende deel van de eerste racekap zien. Prachtig om te zien hoe mooi dit past en zonder kieren of ander aero-dynamische onvolkomenheden aansluit op het instapgat. De kap is vederlicht maar toch heel sterk. Een kwestie van op de juiste plaatsen versterkingen aanbrengen. Deze week zal de eerste kap klaar zijn.
Na de thee rijden we voor de wind naar Enkhuizen. In het historische stadje worden we nagestaard door vele ogen. Bij de speeltuin neemt de achterkant van Jan's Quest een sprong naar rechts, een ordinaire dribbel. Een heftruck met een zes meter brede rol anti-wortel doek lijkt de weg te versperren. De chauffeur heeft ons in de gaten, stuurt naar rechts en tilt zijn brede vracht een meter verder omhoog zodat we er onder door kunnen.
Bovenop de dijk naar Andijk is het zicht prachtig. Friesland is glashelder te zien. Het rijden is hier altijd een feest en het vuurtorentje De Ven is als altijd een leuke achtergrond voor een foto.
Jan neemt het voortouw en met een pittige snelheid tegen wind bereiken we Oostwoud. Koffie met koek wordt door Annie snel geregeld. Jan blijft thuis, hij heeft zijn rondje nu gemaakt. Kees, Pé en ik vertrekken na de koffie naar het westen. Bij de A7 gaat Pé noordwaarts richting Middenmeer. Kees heeft er zin in en rijdt met 34 km/u tegen de lichte wind in vooruit.
Ik kan een stuk korter rijden door eerder af te slaan, maar ik blijf achter Kees aan rijden. Een paar kilometer omrijden is geen straf. In Heerhugowaard nemen we afscheid en ik gooi nog wat kolen op het vuur.
Via Ursem en Driehuizen ben ik na 113 comfortabele kilometers weer thuis.

Duro en Panaracer banden, latex binnenbanden

Vanmorgen komen de Greenspeed Duro banden 406 x 1.75 via Elan binnen. De banden hebben een lange weg afgelegd. Vanuit Australië zijn ze door Garrie Hill in de VS geïmporteerd. Garrie heeft ze weer verzonden naar Elan in Nijmegen. Deze banden zouden een snelle opvolger moeten zijn van de beroemde Tioga Comp Pool banden. De banden zien er wel ongeveer als Comp Pools uit, maar in de hand blijken de banden extreem stug te zijn. Je kunt ze bijv. onmogelijk tot een 8 vouwen. Het is werkelijk onvoorstelbaar dat deze banden, ze wegen 680 gram, licht lopen.
Ik probeer een Duro band om een 25 mm testvelg te leggen en dat lukt wonderwel zonder hulpmiddelen.
We gaan ze uiteraard testen.
Hans van Vugt van Elan stuurt ook enkele Panaracer Mini Lite buitenbanden mee. Dit is de tegenpool van de Duro. Het zijn ook 406 banden, 32 mm breed en wegen 180 gram. Deze bandjes zullen het op gaan nemen tegen de snelste banden uit de vorige test, de Schwalbe Durano.
Jan van Steeg heeft van 26" Michelin latex binnenbanden, 20" binnenbanden gemaakt. Ik heb er twee van Jan gekregen om te testen. Latex banden zijn bijzonder soepel en kunnen de rolweerstand met 10 tot 20% verlagen. Wel zijn de banden minder luchtdicht, er ontsnapt een halve bar per dag. Voor toeren niet prettig, voor wedstrijden is het natuurlijk onbelangrijk.

Hoe vervoer je een toerkap in de Quest, Strada of Mango?

Verschillende fietsers willen weten hoe je een gedeelde toerkap in de Quest vervoert. Ik heb hier één van de eerste definitieve toerkappen in carbon liggen en kijk hoe dit in mijn Quest past. De kap bestaat uit twee losse schaaldelen die in elkaar gelegd kunnen worden. Tot mijn verrassing kunnen de beide helften tot heel ver achterin de Quest worden gelegd. De ronding van de kap valt mooi in de ronding van de body. Met de 'pootjes' naar voren schuift de kap helemaal achter de wielkast en neemt zo totaal geen bruikbare bagageruimte in.
Het is natuurlijk geen goed idee de beide schaaldelen los achterin te leggen. Ik zou ze in een kussensloop of een schuimfolie verpakken en dan achterin schuiven.
Op de foto's heb ik de kap beurtelings met de vizieropening naar voren en naar achteren naast en achter de wielkast van het achterwiel geschoven. Het geheel kan zover naar achteren worden geschoven dat het waarschijnlijk verstandig is de stroomdraadjes naar de LED's van de richtingaanwijzers met een stukje Ducttape goed tegen de body vast te plakken. De schaaldelen zijn wel goed te pakken.
De carbon flensrand blijft uiteraard op de schuimkap zitten.

DPD shit en banden

GoCycle laat via Track en Trace weten dat gisteren mijn bestelde banden zouden arriveren. Als ik zie dat DPD de vervoerder is, zie ik de problemen al weer opdoemen. DPD weigert op ons eiland te bezorgen. Op zijn best mag de eilandbewoner naar de pont komen en daar zijn pakje ophalen. DPD heeft de zending geaccepteerd voor bezorging op Woude 6 en mag daar natuurlijk zelf geen post restante pont De Woude van maken.
Wij zijn beiden thuis en kunnen de overkant van het water bij de pont overzien. Jullie begrijpen het al, er komt geen DPD langs met de banden. Aan het eind van de dag presteert DPD het om in Track en Trace te vermelden dat zij het pakket niet konden afleveren omdat er niemand thuis zou zijn om te tekenen voor ontvangst. De leugenaars!
Tegen 20.00 uur komt er een tweede vermelding in Track en Trace dat zij wederom hebben geprobeerd het pakket af te leveren en weer niemand thuis hebben getroffen. Nogmaals: LEUGENAARS!.
Het gemene van die tweede zogenaamde bezorgpoging is dat het pakket daarna retour gaat naar Amsterdam en ik het daar in het Westelijk havengebied mag komen halen. Er komt dus geen pakket en ik heb geen zin om naar Amsterdam te rijden voor een stel lamlendige DPD vervoerders.
Ik schrijf gisteravond een woedende email aan de manager van DPD in Amsterdam, de heer Kalkankiran. De man reageert niet, ook niet vandaag. Wel zie ik in Track en Trace dat DPD bij wijze van uitzondering het pakket nog een keer zal aanbieden.
Dat gebeurt vanmiddag ook. Als ik de chauffeur vraag of hij al eerder aan de deur was zegt ie dat ie gisteren helemaal niet in deze buurt was. Verder houdt de chauffeur zich van den domme.
TNT deed eerder ook moeilijk om ons eiland te bezoeken, nu doet TNT dat uitstekend. Wel was daar een artikel in het Noord-Hollands dagblad voor nodig. Ik zet dat wapen nog maar een keer in en stuur een email aan het Noord-Hollands Dagblad.
De moraal van het verhaal: als je op een eiland woont probeer te voorkomen dat DPD je pakjes vervoert, ze komen namelijk niet.
Misschien moet iedereen zijn pakjes maar niet meer via DPD verzenden, kun je er ook geen ellende mee krijgen.
Zo, dat is er uit.