Gisteren belt Yvonne van der Stok of ik vandaag mee kan naar Velomobiel.nl om de aanpassingen aan haar recent gekochte gebruikte Quest te beoordelen. Dat wordt natuurlijk een mooi ritje naar Dronten. Kees gaat ook graag mee en vanmorgen vroeg blijkt het wel mooi zonnig weer te zijn, maar de wind is met Bft 5 tot 6 wel zeer royaal van de partij. Vrijwel de hele 100 km is tegen wind, niet getreurd, met een Quest is dat gelukkig geen probleem. Met snelheden van 28 tot 32 km/u tegen wind buldert de wind feitelijk met een kracht van 8 Bft om om je oren.Op de dijk van Enkhuizen naar Lelystad staat de wind stevig door. Golven slaan op de rotsblokken onderaan de dijk uiteen en een fijne nevel slaat zo nu en dan op mijn bril neer. De wind komt precies van de zijkant in en dat geeft weliswaar weinig voordeel, maar hinder hebben we er ook niet van. Op het ruim windse stuk naar de Houtribsluizen hoeven we een tijd niet te trappen en blijft de snelheid 27 km/u. Ik waai Kees weer eens voorbij en Kees roept 'lagers hé'.
In Dronten wordt eerst even gezocht naar een rammel in mijn fiets. Theo vindt het euvel en verhelpt dit. Na nog een kleinigheid aan mijn en Kees' fiets is het wachten op Yvonne die met Meindert Valenteyn onderweg is. Om twee uur arriveren ze en wordt er begonnen met het gangbaar maken van de remmen, het stuur, het vervangen van twee gebroken spaken, het vervangen van een shifter, derailleurkabels en nieuwe voorbanden.
Onderwijl mogen Kees en ik ons vermaken met een ritje in de DuoQuest. Ik stap links in, daar zit Allert meestal en ik weet dat de afstand tot het crankstel dan precies op mijn maat staat. Kees wurmt zich rechts in de Duo. Nee Kees, ik ga het niet over je gewicht hebben, maar 10 dagen Lourdes hebben je ook niet doen vermageren :).
Het stuur is een heel bijzondere constructie. Een verticaal staande stick moet je vooruit duwen om rechtsaf te gaan en naar je toe trekken om linksaf te gaan. Dat lijkt heel onlogisch, maar na een paar honderd meter heb ik het aardig door. Op de stick zit ook de bediening van de claxon, de richtingaanwijzers en één remhandel. De schijfremmen doen het formidabel, zou ik eigenlijk ook in mijn Quest willen hebben. Iedere rijder drijft zijn eigen achterwiel aan en heeft dan ook een eigen shifter.
Het rijden voelt wat logger aan in vergelijking met een gewone Quest. Het optrekken verloopt ook wat trager, al is dit slecht te beoordelen omdat je niet weet hoe hard je mederijder trapt. Het bochtenwerk is heel apart, je kunt zonder vrees vierkant en hard de bocht door. Deze Quest zal niet omslaan.
Even later wil ook Yvonne een ritje maken in de Duo en we stappen weer in. Yvonne wil gas geven en in no time rijden we 35 km/u. Die snelheid is goed vast te houden. De zit in de DuoQuest is wat dieper en je hebt het gevoel in een kleine sportwagen te rijden. Bij gelijk vermogen zal de Duo iets langzamer zijn dan een normale Quest. Al met al een heel leuke ervaring.
Bij Velomobiel.nl is altijd wat te zien, nu weer de eerste versies van de eigengemaakte kettingwieltjes, zowel voor de 26" als de 20" Quest. Met de keramische lagers die ik mag leveren moet dat een mooi geruisloze en efficiënte kettingloop opleveren.
Om half zes zijn de werkzaamheden achter de rug en rijden we gedrieën naar Noord-Holland terug. Blijft Yvonne in de polder nog redelijk in onze buurt, op de dijk naar Enkhuizen geeft mevrouw gas en de beide heren moeten flink sleuren om haar bij te houden. Ik denk na een paar minuten dat ze dit niet vol zal houden, niks is minder waar. Ze gooit er nog een paar flinke scheppen bovenop en rijdt met halve wind 43 km/u, niet een paar honderd meter, nee vele kilometers lang.
Zelfs ik moet hard werken om onze nieuwe Quest rijdster bij te houden. Ik lees op mijn hartslagmeter maximaal 130 slagen per minuut af. Het lijkt erop dat Kees tegen dit vrouwelijke geweld niet opgewassen is en we zien hem in onze spiegels steeds kleiner worden. Yvonne heeft de grootste pret en kan boven de 40 km/u zelfs nog blijven praten. Hoe kan het dat zo'n klein vrouwtje zo hard kan fietsen? Gewoon training. Zij fietst, ook in de bergen, altijd met een twee-wielige ligfiets met daarachter een hondenkar met daarin een 15 kg zware Border Collie. Met tent, slaapzak en hond rijdt ze gemiddeld 23 - 25 km/u. Even hard trappen, ook Yvonne gebruikt een hartslagmeter, levert in de Quest 43 km/u op.
Vlak voor Enkhuizen komt Kees, een rood hoofd als een boei, weer langzij en mompelt iets over afvallen.
Dan rijden we rustig richting Hoorn. Yvonne slaat af naar Oosterblokker waar haar aanhangwagen staat.
Kees en ik rijden de laatste kilometers samen naar Avenhorn waar onze wegen scheiden.
Prachtige fietsdag
196 km, totaal nu 2100 km.
