De voetenstrip moet opnieuw worden bevestigd nadat deze op de veerstoep is losgeraakt. Dubbelzijdige tape heeft onvoldoende houdkracht. Ik probeer het met Bisontix en met Simson solutie. Ook deze producten doen het niet goed. De strip zit op een heel vijandige plaats. Ik denk wel dat secondenlijm de klus kan klaren.Maar secondenlijm op onze mooie gelcoat is niet het eerste dat je wil. Secondenlijm lost uitsluitend in aceton op.
Ik realiseer me dat secondenlijm geweldig goed plakt op PVC tape én op poly-urethaan.
Een stukje Coroplast tape, dezelfde die als afwerking tussen de body en top wordt aangebracht, plak ik op de body.
Dan druk ik met een druppeltje secondenlijm het soepele rubber profiel op de tape. Letterlijk een seconde later zit de strip muurvast. Dat werkt dus uitstekend en kan er desgewenst, met de Coroplast, ook makkelijk weer af.
Vanmiddag is het prachtig weer, het vriest 5 graden en het waait 3 tot 4 Bft. Eerst plak ik de voetenstrip opnieuw vast zoals hierboven beschreven. Ik kleed me om en ga op weg naar Oostwoud om Jan en Annie Geel een hart onder de riem te steken na de brand in de werkplaats.
Het rijdt prachtig en de voetenstrip doet zijn werk weer uitstekend. Overal wordt er volop geschaatst en het is goed opletten bij de honderden geparkeerde auto's. De racekap geeft weer alle comfort en snelheid. Niet dat het hard gaat, met rond 35 km/u tegen wind hoef ik niet te zweten. Komt ook door de F-Lites en Furious Fred die ik er nog steeds om heb liggen.
Voor het maken van enkele foto's doe ik het vizier niet eens open. De opnamen door de Lexan ruit zijn prima. In Schermerhorn laveer ik tussen de klunende schaatsers door.
In Oostwoud komt Jan met een mondkapje op me aflopen. Helaas kan ie niet fietsen, de Quest staat achter de met asbest verontreinigde zone en kan er niet doorheen. We praten bij en Jan laat foto's zien van de brand. Die blijkt toch best heftig te zijn geweest. Alle schroevendraaiers lijken op druipkaarsen. Gesmolten PVC schrootjes, bij brand ontstaat daar zoutzuur uit, hebben alle metalen spullen al zwaar doen roesten.
Bij Jan en Annie, de koffie smaakt prima, zie ik dat ik alleen maar een dunne lange onderbroek aan heb. Mijn gewone lange overbroek ligt nog thuis. Toch is het uitstekend te doen, dank zij de voetenstrip en de racekap. Ook de elektrische voetverwarming doet het weer als vanouds.
Terug heb ik de inmiddels flink geluwde wind in de rug. De zon staat al laag en gaat bloedrood onder.
Mooie winterrit van 94 km.
Morgen een verhaal over de inmiddels ontvangen Vortex Generators.
