Zondagochtend 29 januari sta ik vroeg op. Vandaag rij ik de Noordelijke Velomobieltocht voor de tweede keer mee. Jan Geel en Cees Roozendaal zijn gisteren al fietsend naar Groningen vertrokken. Ik ga met de Quest op het dak van de Tesla naar het noorden en maak er zo een dagtrip van.
Na een ontspannen rit, 99% van de afstand vind de Tesla met de Autopilot zelf zijn weg, arriveer ik om kwart over tien bij Xander Niezing. Xander organiseert de tocht met hulp van o.m. Piet. Cees, Jan en Ymte hebben bij Xander overnacht en samen met een aantal al gearriveerde fietsers is het gezellig druk. Uiteindelijk doen er 20 velomobielen mee, een mooi aantal.
Om 11.00 uur vertrekken we voor een rit van 75 km naar onder meer Noordpolderzijl aan de Waddenzee. Het tempo ligt zoals gebruikelijk laag en met 4 graden C. en een pittige wind is het koud. Ik heb twee keer zoveel kleding aan als bij mijn gebruikelijke soloritten. Voor het eerst heb ik mijn winterschoenen aan, uiteraard met verwarming erin. Zelfs een muts verhoogt het comfort.
Meteen slaat het lekkebandenspook toe en wachten we enkele keren op de fietsers die hun binnenbandje moeten verwisselen. De weg is vochtig en een enkel buitje houdt dit ook zo. Bij een half natte weg neemt het aantal lekke banden altijd toe. We rijden door het prachtige open landbouwgebied ten noorden van Groningen. Aan het grote formaat van de boerderijen en dito schuren is goed te zien dat de oogst hier royaal moet zijn.
Na 32 kilometer arriveren we in Noordpolderzijl. Het enige gebouw is een restaurant waar de groep Denemarkengangers een paar jaar geleden ook geweest is. Toen was er weinig te krijgen, nu was er op ons gerekend en was het goed toeven.
Na een kort maar pittig klimmetje staan we bovenop de dijk bij het haventje van Noordpolderzijl. Veel meer dan een brede sloot en wat afmeerpalen is het niet. Het is hier uiterst desolaat.
Na een minuut of tien heeft iedereen het wel gezien en zoekt zijn of haar velomobiel op.
Het weerzien met Anne en zijn gezin is bijzonder hartelijk. Er is heerlijke Groninger koek met koffie en thee. Ook de voortreffelijke snert ontbreekt niet. Anne, hartelijk dank voor deze fantastische ontvangst. Bij het wegrijden blijkt Jan Geel's Furious Fred achterband lek te zijn. Binnen vijf minuten heeft Jan dat geregeld, toch maar eens aan een Almotion Jan, en gaat de nu weer complete groep op weg naar de uitvalsbasis.
Anne zwaait ons uit als Jan zijn achterband verwisselt.
Om kwart over vier is de stoet velomobielen weer terug bij Xander thuis. Xander heeft broodjes en koffie klaar staan en we praten na over de fraaie rit en al het andere dat velomobilisten beroert.
Xander, ook jij hartelijk voor de uitstekende verzorging en organisatie. Dit smaakt naar meer.
Op de terugweg ga ik in Drachten, bij aankomst heb ik nog 5 km resterende lading over, een half uurtje laden bij de Tesla SuperCharger op het terrein van Van der Valk. Daarmee heb ik weer 280 km bereik erbij. In principe is 200 km laden, dat zit in 20 minuten in de accu, ook genoeg, maar met het naderende regengebied met sterk toenemende wind uit het zuidwesten, de winterse kou en de Quest op het dak speel ik graag op zeker. Ook nu weer rijdt de Tesla heerlijk comfortabel, steeds met 100 km/u, op de Autopilot naar De Woude. Thuis heb ik nog 80 km bereik over.
Normaal gesproken zou je niet in één dag 400 km rijden om 75 km te kunnen fietsen. Met een comfortabele auto als de Tesla, windgeruis is bijna onhoorbaar, is dat evenwel een peulenschil.
