Op de terugweg, de wind hebben we in de rug, hoeven we nauwelijks te trappen, we waaien gewoon terug naar Hoorn. Eénmaal raak ik in een slip en schuif tientallen meters dwars over de zwarte ijsvloer. Gelukkig zijn er geen grote onregelmatigheden in het ijs waardoor de fiets zou kunnen omslaan. Ik krijg de Quest weer richting Hoorn al merk ik dat langzaam oost- of westwaarts rijden bijna niet gaat. Het is vrijwel onmogelijk om de Quest in de richting van de wind te sturen. Dan schrik ik me werkelijk lam. Een 30 meter voor me zie ik plotseling een groot stuk open water voor me opdoemen (Detail kaart bij 1). Ik schreeuw naar Kees 'naar links, naar links'. Ik mis het wak op een paar meter. We zijn nu gewaarschuwd dat het ijs aan het scheuren is en begint te kruien. Direct daarna is de richel waar we een uur eerder nog overheen konden nu zoveel hoger geworden dat dit niet meer kan (detailkaart bij 2). Eerst rijden we verder oostwaarts langs de richel om een doorgang te vinden, maar dit lukt niet. Terug dan maar en bij de dijk gaat het wel zonder problemen.
Als we de Quests weer het strand oprijden is er een eind gekomen aan een magnifieke ervaring. Volendam blijkt een brug te ver, maar door het ijs zakken op het IJsselmeer is andere koffie. Koffie die wij niet krijgen bij de Brasserie van de schouwburg. Het etablissement is vol zo vertelt de kelner ons. Daarom rijden we het historische Hoorn in om in de mooie Hoofdtoren van een dubbele espresso met appeltaart te genieten.
Dat het op het ijs van het IJsselmeer inmiddels niet veilig meer is bewijzen vele brandweer- en politiemannen die met een hulpactie op het ijs in de weer zijn. We rijden stevig door, zo'n 32 tot 34 km/u, recht tegen de harde wind in. Met gillende sirene worden we door een ambulance ingehaald die even later op het ijs hulp biedt aan een onfortuinlijke schaatser.
Je kunt dus beter op het ijs fietsen met een velomobiel dan schaatsen :).
Een video opname vind je hier.
Deze dag gaat weer in het boek als één die we nooit meer zullen vergeten.
