Schlumpf mountaindrive

Vandaag kom ik er weer achter dat het bereik in de versnellingen van de Quest gewoon te weinig is. Voor het gemiddelde toerrijden is er natuurlijk niks aan de hand, maar als de uitersten, een wedstrijd met rugwind of de beklimming van een steile helling, aan de orde zijn, dan is het niet optimaal.
Het huidige 58-tands tandwiel is al 6 tanden groter dan het 52-tands tandwiel dat Velomobiel.nl standaard monteert. Voor de wind op hoge snelheden van boven de 55 km/u wordt het traptempo voor mij veel te hoog. Een 65-tands tandwiel zou beter zijn om ook bij die hoge snelheden voldoende druk op de pedalen te houden.
Aan de andere kant is het bereik van de versnellingen bij het beklimmen van steile hellingen in de buurt van Giessen in Duitsland, ook te klein. Op het kleinste tandwiel voor en de grootste achter, wordt het toch een soort van 'stumpen'.
Daar komt nog bij dat het schakelen van de 3 versnellingen voor met een 58-tands als grootste moeizaam verloopt. Het is of 1 en 2 goed schakelen, of 2 en 3.
Velomobiel.nl geeft er de voorkeur aan om voor de tocht naar Giessen het 58-tands tandwiel te vervangen voor een 52-tands. Ook kan dan achter een groter kransje worden gemonteerd. Heel aardig natuurlijk, maar de bezwaren van de hoge snelheid blijven altijd.
Daarom wordt het idee om een Schlumpf mountaindrive te monteren steeds sterker. Een Schlumpf mountaindrive geeft een vertraging van 2.5. 65 tanden wordt dan 26. Dit trapt al 20% lichter dan de standaard gemonteerde 30-tands voor.
Voor kunnen dan bijv een 45 en een 65-tands worden gemonteerd. Meer dan 2 bladen is niet nodig.
Een 45 is groter dan de standaard gemonteerde 40 en dit betekent dat ik tot ruim 40 km/u op het middelste blad, straks het kleinste blad, kan blijven.
Voor de nieuwe Quest die in maart 2008 komt, maar op het verlanglijstje zetten.

Rondje De Woude en 62 km/u

Eigenlijk is het geen weer om een hond naar buiten te sturen. Het is met 6 gr. C fris, helemaal omdat het Bft 5 tot 6 waait en er nu en dan felle buien, soms met hagel, vallen. Gisteren was fietsen niet aan de orde, mijn schoonmoeder overleed op 81-jarige leeftijd. Daarom vandaag een kort rondje.
Ik kijk nog even of de druk in de banden er nog op lijkt. Van Hans Wessels kreeg ik een digitale Schwalbe bandendrukmeter. Echter.... deze meter is niet geschikt voor de kleine wieltjes van een Velomobiel. De meter moet in het verlengde van het ventiel worden geplaatst, maar die ruimte is er niet. Een frans ventiel laat zich wel naar buiten buigen, maar goed lijkt me dit niet.
De druk dan maar met de pomp meten. Er kan een halve bar bij om weer op 5.5 bar te komen.
Ik kleed me relatief warm aan en vertrek met de wind in de rug. Ondanks de lage temperatuur en de vele kleding zorgt de rugwind al vlot voor een mooie snelheid. Tot Uitgeest blijf ik net onder de 50 km/u. Ik ben zeer op mijn hoede bij de bocht achter het Shell station. Het is hier altijd vochtig en er liggen bladeren van de vele bomen.
Buiten Uitgeest, op weg naar Krommenie, trek ik stevig door en schakel al snel naar het 58-tands blad voor en de 9e versnelling achter. Rond de 60 km/u wordt het traptempo wel erg hoog. Ik wil liever druk op de pedalen houden en niet zo razendsnel ronddraaien. Ik doe ik het nu toch maar even en bereik een maximum snelheid van 62 km/u. De hartslag is met een maximum van 165 slagen per minuut zoals verwacht.
Tegen de harde wind rij ik langs de Markervaart met 32 km/u en hartslag 128 rustig naar mijn nieuwe woonplaats. 10 december is de verhuizing gepland.
Na een kopje Espresso bij Folkert en Gertien van Eetcafe De Woude, rij ik tegen een tot Bft 7 aantrekkende wind naar het pontje in Akersloot. Meer en meer buien ontwikkelen zich rondom mij, maar ik krijg niet meer dan een paar spatten te verduren.
Op de weg naar Limmen trekt de wind die nu dwars inkomt, zo hard aan de Quest dat ik het niet meer helemaal vertrouw. Ik kan mijn pet niet meer ophouden en gooi deze op de bodem van de Quest.
Ik moet flink opsturen om de fiets aan de rechterkant van de weg te houden. Even later draai ik tot in de wind en is het leed geleden.
33 km, totaal nu 4900 km.

De Rijp en Sinterklaas

De rit gaat nu naar De Beemster. Ik merk dat mijn accu vrijwel leeg is en het op tijd waarschuwen van andere verkeersdeelnemers kan niet meer. Dat is jammer, want de snelheid die vrijwel moeiteloos is aan te houden bedraagt rond de 45 km/u.
Op de Westdijk zie ik een stoet mensen, paarden, zwarte pieten en .... weer een Sinterklaas. Het is maar goed dat ik er niet meer in geloof, dat zou wel erg op de proef worden gesteld :). Ik zet de Quest aan de kant en maak een paar foto's. Betekent wel dat ik nu moet aansluiten achteraan de stoet. De Rijp kent maar één hoofdstraat. De Sint slaat linksaf en ik kan weer verder. In de kern van het dorp staan vele kinderen en hun ouders op de Sint te wachten. Ik wring me er door heen.
Van het viaduct bij De Woude gaat het met hoge snelheid de Schermer in. Ik wil een paardentrailer inhalen die minder dan 50 km/u rijdt. Op het moment dat ik dat wil doen en de snelheid opvoer tot 55,5 km/u, kijkt het paardenbeest om, ziet de Quest en wordt erg onrustig. De paardentrailer beweegt nogal en ik besluit dat het verstandig is er achter te blijven.
Op de pont ontstaat ruzie tussen een voordringende automobilist en een oudere dame die daar geen genoegen mee neemt. De fietsers mogen allemaal mee, mij hoor je niet klagen.
Na 2,5 uur fietsen ben ik uit en thuis, een heerlijk ritje. En ja, de linker voorband is nog op spanning, schiet mij maar lek.
Nog enige statistiek.
73 km, gemiddelde hartslag 114, maximum hartslag 141.
Totaal aantal kilometers 4785.

Smienten

In Kwadijk neem ik de polderweg ten noorden van het dorp. Er zijn vele duizenden smienten, een heel fraaie eendensoort te zien. De boeren zijn er niet gek op, ze vreten heel veel gras op en zijn daardoor nogal schadelijk. Mij levert het een paar aardige foto's op. Ze zijn tamelijk snel opgeschrikt en kiezen dan en masse het luchtruim. Ik stop twee keer om een aantal foto's te maken. Uiteraard ben ik er niet rouwig om dat ze gaan vliegen, dat is natuurlijk nog leuker om te fotograferen.

Ik trek mijn winddichte hesje aan en berg de schuimkap op. Ik blijf het rijden zonder kap sterk prefereren boven het 'dicht' rijden. Ik merk dat mijn accu leeg raakt, de claxon wordt schor.

Volendam en Sinterklaas

Vanmorgen leg ik de Avocet met de toch niet lekke binnenband om het linkervoorwiel en ga op weg voor een retourtje Volendam. Het is met 6 graden C. tamelijk fris. De zon schijnt volop en het is dan ook heerlijk fietsweer. Wel is de wind zuid-oostelijk kracht 4 Bft. Ik zet de schuimkap er op en zet een warme muts op. De muts is een krijgertje van Centraal Beheer die in het kader van 'Corporate Warming' de muts als teaser opstuurde. Corporate Warming ok, maar voor Wim privé is ie lekker warm :)
In Akersloot komt de stoomboot van Sinterklaas langs, het enthousiasme van de pieten kent geen grenzen. Nu de banden weer allemaal op 5,5 bar staan en de gezondheid weer ok is, fiets ik tegen wind met hartslag 132 net boven 40 km/u.
Bij Kwadijk staat een man met twee heel grote honden naast het fietspad. De man ziet me op 150 meter afstand aankomen en haast zich zijn grote viervoeters aan te lijnen. Geen overbodige maatregel, op het moment dat ik passeer heeft de baas al zijn kracht nodig om de grote mormels in bedwang te houden.
De rit naar Volendam verloopt uitstekend en vooral rustig. Er zijn weinig mensen buiten en ik heb het rijk alleen. Op de dijk in Volendam is het toch weer heel druk, het toeristen seizoen lijkt wel een 'jaar rond' activiteit te worden.
Na een broodje klim ik snel weer in de Quest en met de wind in de rug raffel ik afstand tussen Volendam en Kwadijk met 50 km/u af.
In Kwadijk sla ik rechtsaf om het slechte wegdek door het dorp te vermijden. De weg door de polder is fraai geasfalteerd en er zijn vaak veel vogels te zien.

Toch geen lekke band

Tijdens LEL ben ik halverwege gestopt met een slappe band. Bij het keerpunt heb ik de band gewisseld. Gisteren plak ik de band, echter..... er is helemaal geen lekke band. Ik pomp de binnenband in de buitenband op en luister of ik een lek hoor, niks te horen. Dan maar de wasbak vol water en de band het water in. Nog steeds niks te zien, geen luchtbelletje, helemaal niks. Ik pomp de binnenband nog harder op, hij is nu 7 cm in diameter en ik haal hem nog een keer door het nu warme water. Ik meet de diameter precies op en laat de band vannacht onder spanning staan.
Vanmorgen is band nog steeds precies even dik en ik monteer de band weer. In de Avocet buitenband heb ik ook geen enkele ongerechtigheid gevonden.
Wat betekent dit nu voor de wedstrijd op de dijk van Lelystad naar Enkhuizen? Ik ben dus op zeker met een heel zachte voorband gestart. Dit verklaart de geringe snelheid van 41 km/u na de start in de luwte van de dijk. Later is de snelheid ingezakt tot 36 km/u. Hoe kon dit nu gebeuren? Ik heb er geen idee van. Wel heb ik me tijdens het racen steeds afgevraagd waarom ik niet lekker op snelheid kwam. Ik weet dit aan mijn flinke verkoudheid. Ik heb tijdens de wedstrijd ook niet gemerkt dat de band te zacht was. Je hoeft niet te sturen en je voelt het dan ook niet. Wel kan ik nu begrijpen dat de rit erg comfortabel was.

Lelystad - Enkhuizen - Lelystad

Vanmorgen stormt het aan de kust en op het IJsselmeer. Dat ziet er niet goed uit. De weerprofeten denken dat het weer beter wordt en ik vertrek op tijd naar Lelystad. De wind rukt stevig aan de hoge bus, oops.
Om half één arriveer ik op een heel koud en winderig parkeerterrein bij de Houtribsluizen. Veel bekende gezichten zijn al aanwezig, een prettig weerzien. Er trekken voortdurend flinke buien voorbij waarin heel veel wind zit. Nu kan ik nog de auto invluchten, straks niet meer. Om 13.36 uur is mijn starttijd. Ik rij wat in maar kan niet goed keren en rij te ver weg. Mijn starttijd haal ik niet meer, geen nood, als ik alsnog bij de start sta mag ik binnen een halve minuut alsnog starten.
Op dat moment trekt er een verschrikkelijke bui over de startplaats. De wind staat dwars op de brug die vlak na de start een gevaarlijk punt is. De Quest wordt heen en weer gesmeten en ik haal de snelheid er direct uit. Stapvoets kom ik over de brug en dank god op mijn blote knieën dat ik even later de wind op de kop krijg. Regen en hagel geselen mijn gezicht, bah, wat doe ik hier eigenlijk. Dat vraag ik me nu helemaal af nadat ik deze week door griep ben geplaagd.
Het fietsen gaat redelijk goed, op het eerste stuk kan ik 41 km/u aanhouden met hartslag 158. Om de bocht komt de wind vrijwel recht van voren in en heb ik moeite om deze snelheid te houden. Langzaam zakt de snelheid tot 36 km/u. Op 5 kilometer voor het keerpunt haal ik een lowracer in. Dan moet er een stukje bovenop de dijk gereden worden. Dit is heel link, de Quest wordt gewoon aan de kant geschoven en met kunst en vliegwerk ontwijk ik een tegenligger. Ik moet zoveel opsturen dat ik de voorbanden over het ruwe asfalt voel krabben. Aan de luwe kant van de dijk maak ik weer snelheid, maar ....dit gaat enorm moeizaam. Ik hoor een fietsbel en de lowracer die ik zojuist inhaalde, komt me voorbij. Foute boel dus. Of mijn conditie is door de griep verziekt, of er is iets anders aan de hand. Ik maak wat heen en weer gaande stuurbewegingen en alles wordt duidelijk, er is een lekke band in het spel. Op het keerpunt vraag ik aan Mark-Jan Bastian of ie even in mijn linker voorband wil knijpen. 'Slap' is zijn commentaar. Ik hijs me uit de fiets en leg de Quest op zijn kant in het gras. Allert Jacobs helpt me met de bandenwissel. Nu ligt er een Kojak op en Allert merkt op dat dat op de al scheef liggende dijk slecht fietsen zal zijn. De Kojak is namelijk veel lager dan de Avocet.
Ik zet weer aan en met de schuin achter inkomende wind gaat het een heel stuk harder. Het is vrij eenvoudig om zo'n 53 km/u te rijden. Na een paar minuten krijg ik lichte kramp in mijn linker bovenbeen en heup, onmiskenbaar een gevolg van de schuine zit. Dit wordt snel hinderlijker en af en toe moet ik de benen even stilhouden. Dit doet de snelheid geen goed en ach... waar doe ik het nog voor? Een goede klassering zit er sowieso niet meer in. Met een tot net boven de 40 km/u afzakkende snelheid, en een hartslag van 136 slagen per minuut, leg ik de laatste kilometers af.

Terug op de startlocatie is het gezellig druk. De Elanners maken snert, precies het goede gerecht voor deze winterse condities. Iedereen zit diep in zijn capuchon gedoken en doet zijn best om warm te blijven.
In de uitslag blijk ik nog gemiddeld 34,9 km/u te hebben gereden, niet eens zo beroerd.

Een groep fietsers gaat langs bij Allert die op een uniek mooie locatie aan het haven van Lelystad woont. De 'Chinees' gaat er goed in. Na nog een uurtje gaan Toni Cornelissen en ik onderweg naar Almere. Toni overnacht bij Wendy en Marcel Vriezekolk. Ik neem de Quest van Toni mee naar huis en zal deze morgenochtend in Amsterdam bij ons iCentre laten afleveren. Tony zal daar vandaan naar Brabant fietsen.

De foto van mij in de Quest is na de finish gemaakt door Marcel Vriezekolk, waarvoor hartelijk dank.

1e rit Alkmaarse liggers

Vanmorgen rij ik om half tien naar Alkmaar om de eerste rit met de 'Alkmaarse liggers' te maken. Sander Duckman heeft het initiatief hiertoe genomen. Het is bewolkt, het miezert en met 9 graden C. is het behoorlijk fris. Het waait vrijwel niet, da's wel prettig. Om 10.00 uur rij ik het Waagplein op en ontwaar Ben van den Boogaard met zijn Alleweder en Michel Hoogzaad met zijn prachtige Go-One. Even later komt Sander en maakt het kwartet voor vandaag compleet. We besluiten een rondje te rijden langs de kust. Sander rijdt voorop met zijn tweewieler en houdt een behoorlijk tempo van tegen de 30 km/u aan. Michel kan het goed volgen en ik blijf lekker warm.
Eerst rijden we door het in prachtige herfsttinten getooide Heilooër bos om vervolgens door de weilanden naar Egmond aan Zee te rijden. Ik geef in Egmond aan Zee de verkeerde route aan en is het omkeren geblazen. De weg naar Bergen aan Zee is opnieuw geasfalteerd en is nu nog voor ons alleen. Ook nu weer rijden we door een prachtig bos en ik maak rijdende voort een paar foto's. Op het fietspad vanaf Bergen aan Zee is een wedstrijd voor mountainbikers aan de gang. We passeren een honderdtal driftige mannetjes die de ruimte niet willen delen. Voorbij het ligfietsbedrijf van Fredjan Twigt aan de Elzenlaan, Fredjan staat ons buiten toe te zwaaien, gaan we over het prachtige schelpenpad de duinen in. Lekkere klimmetjes en mooi bochtenwerk wisselen elkaar af. Het klimmen is niet aan Michel besteed, hij gaat wat rustiger omhoog. Na een heel mooie duinrit komen we uit bij Hargen aan Zee. Daar laten we ons de koffie goed smaken. Na mijn bandentest heeft Ben de Marathon Plus banden vervangen door Big Apples. Loopt lichter, is comfortabeler en het ziet er heel 'dik' uit. Ben gaat alweer op de terugreis richting Purmerend.
Na de koffie rijden we met zijn drieën over het wat ruwe asfalt van de zeedijk richting Petten. Ik maak enkele foto's van de Go-One van Michel. Wat is het toch een mooi fietsje. Michel heeft er een bagagekoffer opgeschroefd, da's weer minder mooi en deze koffer steekt ook boven de stroomlijn uit. Het is wel praktisch en het hoeft natuurlijk ook niet altijd zo gestoord hard te gaan als ik nogal eens rij. Ik laat me wat afzakken en trek een sprintje tot 50 km/u. Tegen wind en met het ruwe asfalt heb ik daar volgens mijn hartslagmeter 145 slagen per minuut voor nodig.
We steken de imposante zeedijk over, verhalen als zou deze dijk niet sterk genoeg zijn lijken politieke bangmakerij, en door de vlakke polder rijden we langs de N9 om aan het einde van de Westfriese dijk het Noordhollands kanaal over te steken.
In Alkmaar veroorzaakt de winkelzondag een drukte van belang. We praten nog even na op het eeuwenoude Waagplein. Terwijl wij daar staan komt Erik Hetem met zijn vrouw langs, op.... een bukfiets. Hij vindt het jammer dat ie het niet wist. Mogelijk de volgende keer aanmelden als evenement op Ligfiets.net.
Door de enorm drukke winkelstraten rij ik even langs bij ons iCentre aan de Payglop. Het is er heel druk, de mensen staan in de rij voor de kassa's :).
Om 14.30 uur ben ik na een rit van 76 km weer thuis. Een rustig ritje bewijst de hartslagmeter, gemiddelde hartslag 91, maximum hartslag 145 en calorieverbruik 692 kcal. Voor het buikvet geen winstpakker.

Bandenwissel

Om de voorwielen van de Quest liggen nog de laatste geteste banden, namelijk de Greenspeed Scorchers. Ik rij morgen mee met een nieuw toer initiatief vanuit Alkmaar.
Ik haal de Scorchers eraf en leg de Avocets er weer op. Dit gaat buitengewoon makkelijk, ze vallen gewoon om de velg. Ik inspecteer de banden grondig. Het loopvlak heeft nog geen enkele insnijding, zelfs het kleinste sneetje ontbreekt. Wel is er aan de zijkant een insnijding, er hangt een heel dun strookje rubber aan. Ik trek dit eraf en zie dat het inderdaad een oppervlakkige 'verwonding' is. Wel heeft het regelmatig aanlopen van de banden bij het sturen het dunne laagje rubber op de zijkant van het karkas enigszins weg geslepen. Ik schat in dat dat nog lang goed gaat.
Ik inspecteer ook de grote Kojak om het achterwiel grondig. Een helderwit driehoekig steentje zit goed zichtbaar in het loopvlak. Met een stomp mesje pulk ik het eruit. Deze band zit er er nu 4700 km op en ziet eruit alsof ie nog wel zo'n afstand mee kan.
Ik neem de hele fiets af met een oude handdoek en wat Glassex. Ongelofelijk hoe vies de Quest wordt. Heel oude handdoeken zijn heerlijk zacht en je krijgt er, in tegenstelling tot een zeemleren lap, absoluut geen krassen van op de gelcoat. Ik pak mijn reservebanden weer in, nu Schwalbe Kojaks omdat ze zo lekker licht zijn en kunnen worden opgevouwen. De Marathon Racers heb ik weggegeven, in mijn enthousiasme heb ik kennelijk ook mijn 26 inch Racer weggedaan, niet zo handig. Daarom vouw ik de nieuwe reserve 26" Kojak in een 8 en prop hem rechts achterin de Quest.

Op weg voor een trainingsritje, het zal geen bevreemding wekken dat dit naar De Woude gaat.
De zon is nog niet zichtbaar geweest vandaag en insmeren is nog niet nodig. Ik heb factor 60 wel altijd bij me, dus mocht de koperen ploert zijn naam eer aan gaan doen, dan kan ik me er tegen weren. De wind is Bft 3 uit het Noordwesten. Met de Avocets en de Kojak net even boven de 5 bar rijdt het heel comfortabel en toch licht. Vanuit Castricum accelereer ik langzaam tot 52 km/u en hou dit aan tot ik royaal voor het Shell station de Quest laat uitlopen. De slinger achter het Shell station ligt vol met bladeren, een erkend slip gevoelige plek. Dit gevaar wordt nog verergerd doordat veel medeweggebruikers de binnenbocht nemen.

De maximale hartslag blijft nog onder de 150, dus de conditie lijkt wel in orde. Dezelfde 52 km/u, de auto's op de Provinciale weg gaan niet harder en de inzittenden kijken gebiologeerd naar mij, hou ik weer aan tot Krommenie. Ik heb niet de indruk dat de 1 bar lagere druk veel uitmaakt, het rijdt heerlijk zo.
Op De Woude kijk ik even naar het schilderwerk en na een kop koffie bij de buren, rij ik weer terug via Wormerveer. Nu heb ik tegenwind en dat scheelt een slok op een borrel. Met 41 km/u en hartslag 133 ben ik toch snel weer in Castricum.