Vervolgens via de drie Schermer molens richting Driehuizen. De bocht bij Driehuizen is niet erg overzichtelijk. Nu rij ik daar rechtsaf en kijk recht in de zon. Op het moment dat ik bocht uitkom zie ik recht voor me een bestelauto met een grote gele aanhangwagen aankomen.Veel ruimte heb ik rechts niet, de bestuurder van de combinatie rijdt midden op de dijk. De eerlijkheid gebiedt me te zeggen dat mijn snelheid te hoog is om nog veilig naar rechts te sturen. De kans dat ik zal omslaan en alsnog wordt aangereden is groot.
Ook remmen is geen optie, de bestelauto met grote aanhanger zal waarschijnlijk niet op tijd stil staan. In een flits besluit ik naar links te sturen en van de dijk af de vaart in te rijden. Even vlieg ik door de lucht en landt dan heel zacht in een dicht bed van rietstengels. De Quest kantelt langzaam op zijn linkerzij, schuift een paar meter door en komt tot stilstand. Ik wurm me uit de op zijn kant liggende Quest en hoewel het heel zompig is, krijg ik zelfs geen natte voeten.
De flink geschrokken chauffeur staat inmiddels bovenaan de dijk te kijken en vraagt hoe het gaat. 'Prima' zeg ik. We trekken de Quest een eindje uit de rietkraag. Dan realiseer ik me dat het wel een fotootje waard is. Ik besluit de Quest niet helemaal terug te duwen, ik heb nog geen idee van de schade.
Na de foto's trek ik de fiets aan het tiloog uit de prut en samen met de chauffeur zetten we de Quest weer bovenop de dijk. De chauffeur zegt:'U lijkt helemaal niet geschrokken'. En inderdaad, het valt mee. Ik rij verder en merk na een paar kilometer dat mijn GPS niet meer in zijn houder op het stuur zit. Terug op de plek des onheils licht het verlichte schermpje helder op tussen het riet en hoef ik niet lang te zoeken.
Thuis was ik de fraaie Quest schoon en kan geen krasje ontdekken. Wel is de houder van de Cateye verbogen. Het aluminium stripje is zo weer recht.