Bandenleed en afwerking til oog

Vanmorgen rij ik naar Castricum voor een boodschap. Ook om het nieuwe windschermpje te proberen. Bij Wormerveer wordt al een jaar aan de weg geklungeld. Met opzet heb ik het over geklungel, het duurt eeuwig en de weg ligt continue open. Fietsen kunnen er vaak maar net langs, met velomobielen wordt al helemaal geen rekening gehouden.
Vandaag moet er weer over een stuk weg gereden worden waar alleen de grove onderlaag ligt. Grote gaten vol met water maken het een enorme modderpoel. Linksom of rechtsom, de fietsers moeten er doorheen. Ik ben nog niet van het slechte stuk weg af of ik voel dat het zwaarder rijdt. Nog even proberen of het asfalt gehaald kan worden, maar kansloos. Het wiel loopt zelfs vast.
Als de Quest op zijn kant ligt blijkt de binnenband niet meer in de buitenband te zitten maar helemaal om de as gewikkeld te zijn. Het ventiel zit nog op zijn plek maar is zelfs op het dikste gedeelte krom getrokken.
Gelukkig zit er op de Leatherman een scherp mes en met nogal wat moeite snij ik de binnenband aan stukken. Naast me stopt een fietser die ook al een lekke band heeft. Na een kwartier zijn alle stukken verwijderd en een reserve binnen- en buitenband gaan erop. Op 6 bar schrik ik van een enorme klap en blijkt de binnenband gescheurd te zijn. Niet goed gecontroleerd of deze wel netjes gemonteerd zat. Nog maar eens proberen met een nieuwe binnenband, dat gaat gelukkig goed.

Het zwarte til oog moest nog een kleurtje krijgen. Dat lukt met de oranje lakstift redelijk goed. Wel realiseer ik me nu dat ik beter eerst een witte of lichtgrijze onderlaag had moeten aanbrengen. Nu blijft de gitzwarte ABS er nog een beetje door heen schijnen.
Al met al ben ik er heel tevreden mee.

Windscherm

Eerder vertelde Eduard Botter dat hij een windscherm aan het maken was voor montage op de rand van de schuimkap. Vorige week verschenen daarvan de foto's op zijn blog. Dat lijkt mij ook wel wat. Zonder dat ik het hoefde te vragen biedt Eduard me aan een schermpje voor mij te maken. Gisteren arriveerde het schermpje en vanmorgen plak ik de klittenband op de binnenrand van de schuimkap. Dat gaat niet zo makkelijk, maar als er elke 2 cm een snede wordt gemaakt tot driekwart van het klittenband, laat dit zich heel makkelijk plaatsen. Uiteraard maak ik de lijmlaag van het band lekker warm met de föhn om het goed te laten plakken.
Voor een boodschap op naar Castricum. Het is 9 gr. C en dus tamelijk fris. Wow, da's een gekke ervaring! Geen wind in je gezicht en geen windgeraas om je oren. Naarmate de rit langer duurt begin ik het meer en meer te waarderen. Zeker in het koude seizoen is het heel prettig om een sterke afkoeling van je gezicht te vermijden. Heeft ook nog het voordeel dat je hersenen niet kunnen vaststellen dat het heel koud is. Het effect van een koud gezicht is namelijk dat de bloedtoevoer naar je voeten wordt verminderd en je dus koude voeten krijgt.
Zo'n schermpje beslaat normaal gesproken direct door de vochtige warmte uit de krochten van de Quest. Je adem doet ook een duit in het zakje. Eduard heeft daar heel goed over nagedacht. De oplossing is simpel, boor een reeks gaatjes onderin het scherm, leid de buitenlucht door een klein strookje kunststof dat met een klittenbandje vastzit langs de binnenkant van het scherm. En het werkt echt heel goed.
De windstroom gaat nu over het hoofd, ik voel dat de wind wat morrelt aan de bovenkant van mijn pet en langs mijn slapen.
Het lijkt er op dat de snelheid er niet onder lijdt, het zou zelfs wat snelheid verhogend kunnen werken omdat veel wervelingen op de rand van de kap en rond het hoofd nu worden voorkomen.
Blog van Eduard: http://eduardbotter.blogspot.com/