Gelukkig en gezond 2011

2010 is een prachtig fietsjaar geweest. Vele innovaties hebben de Quest makkelijker, veiliger, maar vooral ook sneller gemaakt.
De schitterende fietstocht door Noord-Engeland en rondom Ierland hebben een onuitwisbare indruk gemaakt. Totaal dit jaar 14.000 km gefietst, een absoluut record.
Vanuit een idyllisch De Woude, afgelopen weken prachtig onder de sneeuw, wens ik alle lezers van mijn blog een gelukkig en vooral gezond 2011 toe.

Eerste rit met toer/race kap

Vanmorgen bevestig ik het vizier op de nieuwe kap. Ik knip een stuk van de bovenkant van het hoofdgat van de oude kap af. Met de föhn zet ik de rand om. De al matige stevigheid van de kap wordt nu nog minder en zakt zelfs een stuk in. Deze kap heb ik in Ierland talloze malen letterlijk dubbel gevouwen. Dat levert een slappe kap op. De deflector krijg ik niet goed gemonteerd. Gelukkig ligt er van mij nog een nieuwe kap bij Jan.
Bij het rijden wordt direct duidelijk dat een goed gemonteerde deflector bepaalt of het vizier schoon blijft of niet. De luchtstroom komt nu niet van voren maar deels onder de flensrand door. Dat maakt het noodzakelijk het vizier soms verder te openen dan comfortabel is. Het geheel ziet er prima uit, maar moet gemonteerd worden op een goede schuimkap.
Een alternatief zou een deelbaar liggend gedeelte van de carbon kap kunnen zijn. Ook deze kap kan eenvoudig achterin de fiets meegenomen worden.

1e prototype toer/race kap gereed

Vanmiddag komt Jan Reus met 2 prototypen van de gedeelde tour/race kap achterin zijn Quest op De Woude. Ze passen keurig achterin de fiets, dus de eerste doelstelling dat de kap achterin de fiets mee moet kunnen, is bereikt.
Jan heeft een carbonvezel kap en een glasvezel kap in fluor groen geel mee.
Mijn schuimkap is door het talloze malen opvouwen niet zo fraai meer. Die kap zal voor verdere proefnemingen voor de gedeelde racekap worden gebruikt. Er komen vier Tenax drukknoppen op de schuimkap. Klittenband zal zeker niet voldoende houvast bieden om de kap met harde wind op de fiets te houden. De Tenax drukknoppen liften de kap enkele millimeters boven de schuimkap. Dat is niet zo erg omdat het vizier en de deflector er nog voor zitten. Jan denkt het in de mal te kunnen verfraaien al is dat zuiver cosmetisch.

De geel gespoten polyester kap blijkt niet voldoende stevig om een solide geheel te krijgen als het gat voor het vizier eruit is gezaagd. We gaan verder met de carbon kap.
Jan zaagt, na uitvoerig meten en afplakken, met de Fein Multitool de ruimte voor het vizier uit de kap. Het vizier wordt opnieuw verfijnd en we maken een zeer nauwkeurige halve mal. Ik hou me bezig met het knippen van het nieuwe vizier uit 1 mm Lexan. Dat is een klusje dat je maar één vizier volhoudt, wat is dat spul taai. Maar eens kijken naar een kleine lintzaag.
Als de kap wordt samengesteld blijkt de passing nog niet perfect. Dit wordt veroorzaakt door de te brede strip in de messing en groef en kunnen we hier niet direct verhelpen. Ook is de zichthoek nog niet zo groot als bij de huidige racekap. Dat zal Jan door aanpassingen in de mal verbeteren.
Het vizier past nu perfect op de kap en sluit nu boven ook prachtig op de rand aan.
Morgen zal ik wat foto's maken van het complete resultaat en ga ik er ook voor het eerst een stukje mee fietsen.

Joe's elite racer sealant en Alligt kettingwiel

Vandaag is het mooi winterweer. Eerst de Quest maar eens echt winterklaar maken. Alle mooie aero-dynamische voorzieningen worden ontmanteld, alleen de lycra afdichting van de voeten gaten blijft zitten. Het verwisselen van een lekke achterband betekent dat eerst de Lexan stroomlijn strip er af zal moeten. Dat is met door kou versteende vingers geen doen. De Quest schudt een kilo prut van zich af als ik de Lexan strip verwijder. Ook het porren met een lange RVS schoenlepel (Action, 99 cent) is effectief.

De anti-lek van Stan's No Tubes is geen succes gebleken. De banden gingen gewoon lek en hoewel in de helft van de gevallen de banden nog wel wat druk hielden, bleek het middel niet betrouwbaar bij drukken van 5 bar en hoger. Quemo heeft meer succes met Joe's elite racer sealant. Zeker 9 van de 12 lekken werden bij hem ongemerkt gedicht. Alle binnenbanden voor de voorbanden krijgen 50 cc Joe's, de achterband 100 cc. Dat Joe's effectiever werkt wordt direct duidelijk. De grote injectiespuit verstopt onmiddellijk als ik de tweede shot van 50 cc in de achterband doe.
De GoCycle voorbanden verwissel ik voor mijn oude trouwe Primo Comet 1.75. De computer gaat van 160 naar 153 cm band omtrek. De achterband wordt de Perfect Moiree 54.

Alligt kettingwiel
Via Raptobike krijg ik een nieuw Alligt kettingwiel in handen. Het wieltje is een lichtgewicht experimentele versie met 'spaken'. Het inbouwen met de openklapbare ashouder is in een paar seconden gedaan. Straks zal blijken dat het wieltje iets te groot is. De ketting komt te laag te lopen en schraapt over de bodem van de tunnel. Leo, maak je de volgende wat kleiner?

Kees van Hattem belt me en zegt dat ie in opgestoven sneeuwduinen langs het Noord-Hollands kanaal is vastgelopen. Kees heeft een Perfect Moiree 47 nodig en ik wil hem die wel even komen brengen. Dan maar langs Zuidschermer. Dat gaat prima al zijn er soms wat stuifsneeuw plekken waar het even stapvoets rijden is. Het eerst dat me opvalt is het verminderde comfort en de lagere snelheid. Het scheelt zeker een kilometer of drie tot vier per uur. Voor een betere lekbestendigheid moet je wel wat over hebben.
Bij Kees thuis betuigt de meer dan grote hond van dochter Susanne me uitvoerig de liefde. In no-time zit ik onder de hondenkwijl :). Kees en Marian zijn niet gerust op de haalbaarheid van de fietstocht naar Oirschot en het besluit om niet te gaan fietsen wordt mede ingegeven door een email van Marnix Tielbeek, een Eindhovense Mango rijder. Marnix schrijft me dat de wegen in Brabant tussen Den Bosch en Oirschot bestaan uit platgereden sneeuw dat voelt als rijden door wat mul zand. Dat is niet de biotoop voor Quest rijders waarvan de verste uit Hippolytushoef komt en totaal bijna 200 km moet rijden. De gezamenlijke tocht wordt afgeblazen. Vanavond wordt het verstandige daarvan bevestigd, het sneeuwt een uur en er ligt weer 3 tot 4 cm verse sneeuw.

Wel ga ik zelf mogelijk met de Quest op de aanhanger naar Tilburg.

Banden en velgen test, tire and rim review 2

Vandaag testen we voor het laatst op de huidige locatie. We hebben er een stevige klus van gemaakt. Een overzichtje:
- 100 uitrolproeven
- 150 banden oppompen en/of wisselen
- 3000 meter door Kees op de knieën op de meetkar afgelegd
- 100 complete labels geschreven, op de grond geplakt, daar beschreven en vervolgens opgenomen
- 300 keer tot op de grond gebukt voor labelbehandeling.

Wat heeft het opgeleverd?
Ik zal band voor band, van langzaam tot snel de revue laten passeren.

Schwalbe Kojak 35 mm
De Schwalbe Kojak 35 mm is de standaard gemonteerde band onder elke nieuwe Quest. Wij hebben de band getest op zowel de standaard velg van 19 mm en de brede velg van 25 mm. Op de 19 mm velg loopt de band zo'n 10% verder dan met de 25 mm velg. Smalle banden hebben dus geen voordeel, eerder een nadeel van een brede velg. De band monteert zowel op 19 als op 25 mm velgen prima.

Vredestein HPV
Deze slick loopt lichter dan een Kojak op 25 mm velg, maar iets zwaarder dan dezelfde Kojak op 19 mm. Voor de extreem lage prijs, je koopt bij Velomobiel.nl 10 HPV's voor de prijs van 1 Kojak, een band die ondanks de soms beperkte levensduur nog steeds bestaansrecht heeft. De montage gaat wat moeilijker, maar is zonder gereedschap te doen. Er is geen verschil in uitrolafstand tussen 19 en 25 mm velgen.

Schwalbe Stelvio
Deze band was voorheen de keuze van veel wedstrijdrijders. Nu blijkt dat de band voorbij gestreefd is door onder andere Durano en Continental Grand Prix. Op de Kojak en HPV na zijn alle geteste banden sneller, zelfs de dikke slof Perfect Moiree.

Vredestein Perfect Moiree 47
Opvallend is dat deze band voorheen prima monteerde op standaard velgen. De huidige Perfect Moirees laten zich niet goed monteren op standaard 19 mm velgen. Op 25 mm velgen laten de banden zich evenwel zonder meer uitstekend monteren, ook zonder montage vloeistof. Zoals al eerder getest lopen deze dikke sloffen uitstekend. Op 4 bar al sneller dan de Kojak op 6 bar, zonder meer uitstekend. Daarom terecht een veel gemonteerde band op de Strada en veel andere ligfietsen. De Perfect Moiree heeft baat bij de 25 mm brede velgen. Wel stuitert op slecht wegdek de band door zijn hoge gewicht nogal. Dit wordt nog versterkt door zwaardere 25 mm velgen en 90 mm remtrommels. Op normale tot goede wegdekken is de band heel comfortabel, op 4 bar ook op slechtere wegdekken.

Continental Grand Prix
Deze band is de directe concurrent van de Schwalbe Durano. Tot 7 bar is de GP sneller dan de Durano, vanaf 8 bar en hoger is de Durano sneller. De bandjes leggen makkelijk om. Heel bijzonder is dat ook deze Continental niet recht blijft lopen op het testparcours. Ook nu weer wijkt de band naar links uit.

Continental Grand Prix race
Deze band met bruine wangen is een supersnel bandje voor wedstrijden op een schoon circuit. Geen anti-lekbescherming maar wel snel. De eerlijkheid gebiedt te zeggen dat de Durano op dezelfde druk nog een fractie sneller is.

Schwalbe Durano
Een makkelijk monteerbare band die vooral bij drukken van 8 bar en hoger snel is, sneller dan de Continental Grand Prix.
De Durano is terecht de wedstrijdband op bochtige circuits en op hoge snelheden.

GoCycle (Vredestein)
Deze band bewijst keer op keer dat dit een van de snelste banden is die momenteel wordt gemaakt. Zelfs speciale wedstrijdbanden als Continental Grand Prix en Schwalbe Durano worden moeiteloos door de GoCycle voorbij gestreefd.
We hebben getest met en zonder latex in de binnenbanden. De verschillen zijn verwaarloosbaar klein.
Zelfs op een halve bar onder zijn maximum druk van 5,5 bar (site GoCycle) loopt de GoCycle maar liefst 40% lichter dan de Durano en Grand Prix op 8 bar, hun officiële maximum druk. De levensduur van de GoCycle is 6000 tot 8000 km.
Daarom is de GoCycle, ondanks de beperkingen in de stuuruitslag, mijn favoriete voorband.

Michelin Nuna band
Dit superlichte bandje dat voorzien is van opvallend blauwe wangen, is jarenlang de favoriete band geweest van de solar race auto's die jaarlijks door Australië racen. Dat dit bandje licht loopt is wel duidelijk, hoewel hij niet eens veel sneller is dan de GoCycle. Niet te koop, ik kreeg deze van Hans Wessels, maar als vergelijking leuk om een keer mee te testen.

Michelin XCR Road 26
Deze Michelin is een prachtig gemaakte slick als achterband voor velomobielen. Loopt op 5 bar al sneller dan de Grand Prix 26 op 9 bar. Voor zover ik kan zien geen anti-lek erin, dus bij wedstrijden latex gebruiken.

De berekeningen zijn dit keer wat ingewikkelder omdat niet van alle banden drie exemplaren voorhanden waren. Dit betekent dat er enkele tientallen berekeningen moeten worden gemaakt.

Ik wil graag de sponsors Fietspunt.nl, Velomobiel.nl, M5 ligfietsen en InstallatieWerk Noord-Holland bedanken voor hun bijdrage aan deze rolproeven.
Kees van Hattem en Jan Geel dank ik hartelijk voor hun niet aflatende inzet om de talloze uitrolproeven tot een succes te maken.

Sneeuwfoto's

Sneeuwfoto's maken is een van de leukste vormen van fotografie. Maar niet de makkelijkste vorm. Veel sneeuwfoto's zien er veel te donker uit. Dat komt omdat de foto's met automatische belichting worden opgenomen. De camera ziet natuurlijk niet dat de foto veel lichter moet worden dan normaal en reageert door de foto's feitelijk onder te belichten. De camera is namelijk afgesteld op een gemiddelde grijswaarde, in vakkringen 18% grijswaarde.
Het beste is tijdens de opname al minimaal 1/3 tot 1/2 diafragmastop over te belichten. Daarvoor moet de camera van automatische belichting op handbediening worden gezet. Wil je dat als fotograaf niet, dan moet je foto's nabewerken in een programma als Photoshop of iPhoto voor de Apple computer. Ik heb dat, vergeef me Pé, op twee foto's van Pé Koomen gedaan.
De foto's heb ik gewoon van zijn blog gehaald, het manipuleren van de originele opnamen levert een nog beter resultaat op.
De hiernaast staande foto's zijn de opnamen zoals die op het blog van Pé staan en de door mij bewerkte foto's. Die bewerking is simpel en is in enkele seconden per foto gedaan.

Winterritje naar Mozes Kees

De zon schijnt fel op de blinkend witte sneeuw. Vanmorgen schuif ik 30 cm sneeuw van de stoffen kap van de sloep. Nu de zware sneeuwlast niet meer op de kap drukt, breekt de sloep zich met een diepe zucht los uit het ijs en een golf water loopt naast de boot over het ijs.
Kees van Hattem zien we vanmorgen niet op de koffie. Wordt Kees een watje? :). Als Mozes niet naar de berg komt, komt de berg wel naar Mozes. Ik doe de schoenverwarming aan en wikkel twee plastic zakken om mijn fietsschoenen om te voorkomen dat er sneeuw en ijs in mijn schoenplaatjes gaat zitten. In de fiets doe ik de zakken eraf, werkt uitstekend.
De fietspaden zijn redelijk tot goed sneeuw- en ijsvrij en met een gangetje van 30 tot 35 km/u rij ik de Schermer in. De schapen staan gewoon in het land en doen hun uiterste best om onder de dikke sneeuwlaag wat te eten te vinden. Het is een mooi gezicht om de beesten met hun koppen onder de sneeuwlaag te zien wroeten.
Rijdend op de Oostdijk is het beeld van Zuidschermer aan de horizon prachtig. Ik realiseer me dat ik er wel eens eerder een foto van maakte, maar deze mag er wel zijn.
De racekap maakt het rijden tot een comfortabel genoegen ondanks dat het ruim 3 graden vriest. Naast mijn hoofd ontstaat eventjes een klein beetje bevroren aanslag, maar dit beperkt het zicht niet. Langzamerhand begin ik er van overtuigd te raken dat dit het ideale vizier is.
In Heerhugowaard is de Smaragd, Kees en Marian wonen aan deze weg, nog het gladste stuk van de hele rit.
Kees is verbaasd als ie me ziet. 'Zijn de wegen dan zo goed?'. 'Ja Kees, het kan uitstekend'. Na een kop thee rij ik weer naar De Woude. De temperatuur daalt en nu is het wat meer oppassen. Het blijft prima rijden al waarschuwt Provinciale Waterstaat met zojuist geplaatste matrix borden dat de weg spiegelglad is.
Al is het maar een ritje van 34 km, iedere kilometer is het genieten geblazen. Thuis neem ik het onvermijdelijke waterballet in de garage dan ook graag voor lief.

Banden en velgen test, tire and rim review

Als ik vanmorgen naar Heerhugowaard rij voor een nieuwe serie testen van banden en velgen sneeuwt het licht en zijn de wegen nog goed. Vanmiddag zal dat totaal anders zijn. Vandaag is het de voorlaatste dag dat wij op deze locatie kunnen testen.
Vandaag testen Kees van Hattem, Jan Geel en ik een nieuwe serie banden. Ook willen we weten of bredere velgen een effect hebben op de rolweerstand. Velomobiel.nl zorgt kosteloos voor drie 20" wielen met een netto breedte gemeten binnen de velg van 25 mm. Standaard velgen hebben een breedte van 19 mm.

De banden die vandaag aan de beurt zijn:
-Continental Grand Prix 28 26"
-Continental Contact 47 26"
-Schwalbe Durano 35 26"

Banden
De Schwalbe Durano 35 mm 26" komt vandaag nog een keer aan de beurt. De vorige keer hebben we deze band abusievelijk op de veel te hoge drukken 8,5, 9 en 10 bar getest. De band mag echter van 4 tot maximaal 6 bar worden belast.
Allereerst maken we een serie referentieruns op 8,5 bar om het effect van de 9 graden lagere temperatuur in de testruimte te meten. Dat verschil beloopt maar liefst zo'n 10%, trager wel te verstaan.
Vervolgens meten we de Continental Grand Prix. Dit smalle bandje blijkt goed met de hand te monteren en blijkt globaal hetzelfde te presteren als de Durano. Een goed resultaat voor de Grand Prix omdat deze band smaller is dan de Durano.
De Continental Grand Prix blijkt niet rechtuit te willen lopen. Steeds gaat de meetkar naar links en loopt tegen de muur vast. We moeten het meetplateau zoveel dwars zetten dat de kar eerst bijna tegen de rechter muur aanrijdt om tenslotte de 4 meter brede gang over te steken. Wielen omwisselen helpt niet, een vreemde gewaarwording.
Als laatste 26" band is de Continental Contact aan de beurt. Deze band is minder breed dan de 47 mm die erop staat. De band is stug, lijkt net een stadsfietsband, maar legt wel heel makkelijk om. Hij is eigenlijk wat te groot maar centreert toch goed. De resultaten zijn, Continental had dat al voorspeld, heel bijzonder.
Zouden jullie kunnen bedenken dat de Continental Contact op 5 bar 15% lichter loopt dan de Durano op 5 bar? Wij niet. Zelfs de eigen Continental Grand Prix moet royaal het onderspit delven. De Contact loopt op 6 bar precies even ver als de Grand Prix op 7 bar.

Matthijs Leegwater nodigt ons op de koffie op de nieuwe locatie van Opleidingsbedrijf InstallatieWerk Noord-Holland. Wij krijgen een rondleiding en kunnen ons goed voorstellen dat Matthijs trots is op het resultaat.

Velgen
Al heel lang wil ik weten of brede velgen een positieve of negatieve uitwerking hebben op de rolweerstand. Los daarvan heb ik er voor gekozen om de betere en duidelijk veiliger stuureigenschappen bij brede voorbanden. Matthijs Leegwater is officieel fabriekstester van Vredestein banden. Hij heeft gezorgd voor drie nieuwe 20" Perfect Moirees. Het omleggen om de smalle 19 mm velgen is een drama, ze willen niet centreren. Dan maar met de compressor even naar 7 bar pompen. Nog steeds niet centreren, wel knallen er twee binnenbanden. De banden er allemaal af en met montagevloeistof nog maar eens proberen. Nog steeds hobbelen de banden, een teleurstellende ervaring. We leggen de Perfect Moirees terzijde en doen de proeven nu met de Primo Comet 1.75 inch banden. Deze banden monteren zonder gedoe direct perfect.
We doen steeds 2 runs op 4, 5 en 6 bar. Twee runs is voldoende, de herhalingsnauwkeurigheid is zeer hoog, soms tot op de centimeter even ver. Dan dezelfde runs met de brede velgen.
En het resultaat? Brede velgen lopen 10% lichter dan smalle velgen. Nee, die Schermer is niet gek :).
Wat betekent dit nu in snelheid?
Uit diverse proefnemingen is bekend dat een Quest met brede lichtlopende banden bij 150 Watt 39,6 km/u rijdt. Van de benodigde 150 Watt wordt 38% ofwel 57 Watt door de banden opgenomen. De resterende 62% of 93 Watt is toe te schrijven aan luchtweerstand en wrijvingsverliezen in de aandrijving.
Is je rolweerstand door bredere velgen 10% of 5,7 Watt lager, dan resulteert dit in 1 km/u snelheidswinst. Die krijg je geheel en al gratis.

De rit naar huis is een crime. Nadat ik Kees thuis afzet rij ik naar de randweg. Het verkeer staat volledig stil. Door de middenberm, leve de quattro vierwielaandrijving van de Audi, keer ik om en zie even later Kees in de tuin stomverbaasd opkijken als ik weer langsrij. Stompetoren, Schermerhorn en Zuid-Schermer zijn veranderd in een poollandschap. Er is geen verschil te zien tussen weg, berm en sloot naast de dijk. Na bijna een uur, twee keer zo lang als normaal met de Quest, ben ik thuis. Mijn vrouw is opgelucht dat ik er ben, en ... zij niet alleen.

Volgende week dinsdag komen nog een aantal banden aan de beurt. Dit zijn de Grand Prix 20", te vergelijken met Durano en Stelvio. Ook gaan we proberen of de lastige Perfect Moirees mogelijk wel goed monteren om de brede velgen. Het spel met de smalle en brede velgen gaan we ook spelen met de 35 mm Kojak.
Dan hebben we nog enkele specials waaronder de 26" Michelin Road RC, een prachtige lichte slick. Als laatste testen we een speciale Michelin raceband die is gemaakt voor de Nuna zonne-energie raceauto.

Racekap houdt het droog, 30 km/u zonder trappen

Vlak na het middaguur regent het flink en het waait Bft 5 tot 7. De luchtvochtigheid is 97%. Geen weer om een hond naar buiten te sturen. Ik wil graag proberen hoe het nieuwe vizier op de racekap het doet met regen en harde wind. Ik rij naar Akersloot en blijf helemaal droog. Stuifwater bereikt zelfs nauwelijks mijn bril. Met het vizier gesloten beslaat dit niet. Wel rukt de wind zo hard aan de kap dat de zeven klittenbanden amper genoeg zijn om de kap op de fiets te houden. De nieuwe kappen zullen veel beter passen en zal de wind er minder vat op krijgen. Als het vizier wordt geopend vervormt de wind het nogal. Mijn vermoeden dat het vizier op de racekap bij harde wind iets dikker zou kunnen zijn klopt. Ik heb 1 mm dik Lexan al in huis.

De Quest rijdt zonder trappen rond 30 km/u als de harde wind dwars inkomt. Eén keer accelereert de fiets zelfs naar 32 km/u. Dat is een heel bijzondere ervaring die ik niet eerder meemaakte. Mogelijk komt dit doordat de racekap de aero-dynamische vorm van de Quest niet verstoort.

Kettingwiel, maar dan anders

Ik krijg een mailtje van Kars ten Have uit Gasselternijveen. Hij heeft een eigen ontwerp gemaakt van een kettingwiel. Of ik deze samen met superveelfietser Kees van Hattem, dit jaar al ruim boven de 20.000 km, wil testen. 'Natuurlijk Kars, stuur maar op'.
Dat duurt wat lang omdat onze TNT bezorger ons eiland een dagje links laat liggen, maar vandaag komen er twee fraaie kettingwieltjes binnen. Het bijzondere is dat ze tweedelig zijn en een kern hebben van aluminium. Daaromheen zit een mooi gegoten neopreen vierkant met een hardheid van shore 90. Kars is benieuwd of de speciale neopreen die hij gebruikt heeft de olie en mishandeling door de ketting zal weerstaan. Dat zou best wel eens kunnen omdat de dikte van het materiaal veel groter is dan een O-ring van 4 of 6 mm. Ook een rubber vierkantje met een hardheid van shore 75 is erbij.
Kars werkt inmiddels aan een ééndelige nieuwe variant waarvan de neopreen inzet rond is en derhalve nog meer materiaal bevat.
Kees krijgt zo spoedig mogelijk een kettingwiel om de test aan te vangen. Zelf zal ik wat later aan de test beginnen omdat ik eerst wil testen met de nieuwe industrieel vervaardigde 6 mm Polycord O-ringen waarvan ik, nou ja Velomobielonderdelen.nl dan, er 50 heeft besteld.

Update Alligt vezelversterkt kettingwiel
Dit kettingwiel doet nu 3000 km dienst en functioneert nog goed. Wel begint het meer geluid, een soort lage brom, te maken. Als ik het kettingwiel er even uithaal zie ik dat de rubber O-ringen al flink zijn aangetast. De diameter van de O-ring is flink afgenomen. Het gevolg is dat de ketting meer over de tanden gaat lopen en dus meer lawaai gaat maken. Nou kan ik natuurlijk de O-ringen vervangen, maar dat doet niemand ..... tot het kapot gaat.

Therm-IC li-ion accu's deugen niet

Al jaren gebruik ik met veel plezier elektrische voetverwarming. Mijn eerste set was van het merk Hotronic. Gebaseerd op NiMH accu's was het een degelijke maar wat zware set. Ik viel na het verslijten van de NiMH batterijen van de Hotronic voor de Therm-IC Li-ion set. Licht in gewicht met maar 84 gram per accu en met een comfortabele draadloze afstandsbediening. Fietsen mag wat kosten, dus de ruim 250 euro ging naar Therm-IC. De set heeft twee winters prima gefunctioneerd.

Vandaag is alles anders. Van de 4 Li-ion accu's zijn er twee helemaal dood en de andere twee laten zich niet verder opladen dan tot 6.4 Volt in plaats van de minimaal benodigde 7.4 Volt. Ook valt mij op dat de accu's al in de zomer van 2007 zijn geproduceerd, dus op het moment van leveren al 1,5 jaar oud zijn.
Importeur Van Bergen Sport blijkt veel meer klachten te hebben ontvangen over de Therm-IC li-ion spullen. Tot hun grote ergernis geeft Therm-IC niet of nauwelijks thuis voor garantie claims. Ze gaan hun best doen bij de fabrikant, maar hebben al diverse keren nul op het rekest gehad.
Vandaag, 14 december, laat Van Bergen Sports mij weten dat zij kosteloos twee accu's vervangen. Een goede reactie van Van Bergen Sports.

Mijn advies is: koop geen Therm-IC Li-ion elektrische voetverwarming tot vast staat dat de accu's een goede levensduur hebben. De test begint morgen als ik de nieuwe accu's ontvang.

Met de bende Jan's Quest 454 ophalen in Dronten

Het is vanmorgen stikdonker als ik de Quest uit zijn warme nachtleger haal. Het waait ook flink, maar onder de kap heb ik daar weinig last van. In Avenhorn staan Rob Kaag en Kees van Hattem te wachten. We hebben een aardige vaart naar Enkhuizen al kan ik even na Hoorn geen snelheid meer aflezen. Geen nood, we gaan naar Velomobiel.nl.
In Enkhuizen bij het begin van de dijk komen Jan Geel en Cees Roozendaal de groep versterken. Voor de wind gaat het samen naar Dronten. Ik wacht nog een kwartiertje of Willem Vierbergen mogelijk nog komt, maar als duidelijk is dat ie niet komt race ik achter de groep aan. Er zijn nog enkele beijsde plekken, ik zie Jan Geel plotseling een flinke zwieber maken, maar gemiddeld zijn de winterse omstandigheden verdwenen.
Voor Dronten merk ik dat het fietsen wat zwaarder gaat. Bij Velomobiel.nl, het is er gezellig druk, blijken mijn beide GoCycle voorbanden lek te zijn. De latex dicht het lek niet volledig, maar met de heel langzaam leeglopende band kan vaak een flink stuk worden doorgereden. Eén van de banden is tot op het canvas versleten en blijft in Dronten achter, in het vuilnisvat wel te verstaan.
Ymte, Swanette en kleine Anna willen ons iets bijzonders laten zien. Naast het gebouw blijkt een heel ranke ligfietsboot te liggen. Ymte vindt dat ie, maar dat wel bij hoge uitzondering, heel hard heeft onderhandeld over de prijs. Die blijkt inderdaad onverwacht laag.
Met de 8 meter lange boot moet bij flink trappen een snelheid van 17 km/u kunnen worden bereikt.
Nadat de beide binnenbanden zijn geplakt, de lekken zijn goed te vinden doordat er wat latex uitloopt, gaat Ymte aan de gang om mijn snelheidsmeter weer aan de praat te krijgen. Jos Hendriks maakt het karwei af. Toch nog een pittige klus, het wiel moet uitgebouwd worden om de doorgesleten kabel van de Cat-Eye te kunnen vervangen.
De nieuwe carbon Quest van Lee Wakefield is nog open en enkele bijzondere details zijn goed te zien. Zo heeft ie een 10-speed cassette die wordt bediend door bar-end shifters. Over het gewicht van de carbon Quest is ook nieuws te melden. De huidige carbon Questen wegen ruim 29 kg. Dat blijkt ook 27 kg te kunnen worden. Beijss, de bouwer van de glasvezel bodies van de Quest is wakker geworden en denkt een kant en klare carbon Quest van slechts 25 kg te kunnen bouwen. Wat concurrentie al niet teweeg brengt.
Ik heb een lang gesprek met Aurélien Bonneteau, de huidige wereld uur recordhouder ongestroomlijnd. Hij heeft ook een Quest en is meer dan geïnteresseerd in de stroomlijn maatregelen en vooral de racekap. Hij kent mij niet, maar mijn blog des te meer.
Jan Reus' nieuwe witte Quest 454 wordt pasklaar gemaakt en Jan komt na de proefrit met een big smile terug. Dat zal niet meer overgaan vandaag :).
Terug hebben we een dikke wind op de kop. Theo van Goor rijdt mee tot Lelystad, heel leuk. Rob heeft moeite het tempo te volgen. Op de dijk, de wind is Bft 5, valt de snelheid terug tot 23 km/u. Als ik Rob vraag hoe hoog zijn hartslag is, antwoordt ie 148 slagen per minuut. Dat ziet er niet goed uit, want ik lees inmiddels rond 95 slagen per minuut af. Normaal is mijn hartslag rond 20 slagen per minuut lager dan van Rob dus er moet iets aan de hand zijn. Ik realiseer me dat ik vanmorgen al vaststelde dat de herstelverlaging bij Rob heel langzaam verliep.
Met moeite haalt Rob Enkhuizen waar we bij Mac Donalds wat eten en drinken. Rob ziet er tegen op nog een kleine drie uur tegen de inmiddels nog hardere wind op te moeten boksen. Zijn vrouw haalt hem en de fiets met de auto op, heel verstandig.
De verdere rit naar huis is pittig, een harde vlagerige wind en op de smalle dijkwegen gaat het asfalt naadloos over in de berm. De E3 Supernova lamp doet het gelukkig prima al besluit ik enkele keren te stoppen om te voorkomen dat ik holderdebolder van het talud af rol.
196 km

De zaag in de racekap

Het nieuwe vizier is na twee ritten comfortabel en effectief gebleken. Een bezwaar is wel dat als ik het vizier zo ver open zet dat ik er onder door kan kijken, de wind in mijn gezicht blaast. Het kleine deflectortje richt de windstroom omhoog, maar omdat de bovenkant van de voorzijde van de kap niet meer aansluit op het Lexan vizier buigt de nu te ver naar binnen stekende bovenrand de luchtstroom af naar mijn gezicht. Het zou beter zijn als de luchtstroom boven langs mijn hoofd passeert.
Daarvoor moet ik van de rand van de kap een stuk afhalen. Eerst met een potlood globaal aftekenen en dan met een scherpe schaar de rand eraf knippen. Met een schuurpapiertje worden de scherpe randen afgebraamd en klaar is Wim.

De bovenste foto geeft de oude situatie weer. De tweede foto toont de zaagsnede en ongeveer de hoeveel materiaal die er verwijderd wordt. De onderste foto's tonen het eindresultaat. Het ziet er veel beter uit en ook het zicht is spectaculair verbeterd. Het weliswaar knusse maar toch wat claustrofobische effect van de standaard racekap is nu geheel verdwenen.

Verstild Noord-Holland

Vanmorgen vriest het 2,5 gr. C. als we richting Marken koersen. Kees heeft zijn Botterschermpje opgetuigd, ik vertrouw op mijn gemodificeerde racekap. Al snel zie ik Kees omstandig bezig met het lappen van zijn ruitje. De kap gaat er tijdens het rijden zelfs vanaf om de ruit te poetsen. Ik zit lekker uit de wind en het vernieuwde vizier beslaat, ondanks de kou en een luchtvochtigheid van 95%, niet. Met de Therm-IC elektrische voetverwarming hou ik ook lekker warme voeten. Het rijden wordt zo genieten. Het platte polderlandschap lijkt verstild. Overal zijn de bomen berijpt en de sloten en kanalen bevroren.
In Ilpendam stoppen we even voor een wegopbreking. Kees' vizier is weer helemaal ondoorzichtig geworden en hij besluit het eraf te halen. Het dunne vizier op de voorzijde van de kap blijft later schoon.
Na de wegopbreking worden we langs de andere kant van het kanaal geleid. De route is prachtig al zijn er enkele spiegelgladde plekken.
Boven op de IJsselmeerdijk worden de vergezichten beperkt door de heiigheid, al is goed te zien dat de hele Gouwzee bevroren is. In gedachten zijn we weer tussen de ijszeilschuiten op het ijs van de Gouwzee op 17 februari van dit jaar. Op Marken drinken we een dubbele Espresso en mogen we van de vriendelijke dienster ons broodje daarbij opeten.
Al snel zijn we weer onderweg en rijden naar Volendam. Immense aantallen vogels drommen samen, meerkoeten in de berm, meeuwen in de lucht. Het wordt lichter en de zon doet zelfs een poging om door de wolken te breken. Benoorden Edam zitten enkele duizenden grauwe ganzen in het veld. De aantallen zijn extreem groot. Ik hou niet van het doden van dieren, maar dit loopt echt uit de hand. Gelukkig mag er nu op gejaagd worden. De ganzenbeschermers stellen dat afschieten niet helpt, maar in ieder geval staat vast dat elke gans die nu verdwijnt komend voorjaar geen nakomelingschap meer creëert.
Via Oosthuizen bereiken we de Oostdijk van de Beemster en volgen deze naar Purmerend. De beelden zijn te mooi om waar te zijn. Overal rijp, op hekken, bomen en gras. Het bleke zonnetje geeft een prachtige oud-Hollandse sfeer. We rijden nu aan de andere kant van het Noord-Hollands kanaal en de zon doet het ijs glanzen. Het ziet hier en daar letterlijk zwart van de meerkoeten. Ze vluchten soms pas heel laat de berm in, soms te laat blijkens een enkele dode meerkoet die op het wegdek ligt.
Ik stop even voor een foto vanonder de racekap. Het vizier beslaat nu natuurlijk wel en met de wind in de rug duurt het even voor het vizier weer geheel ontwasemd is. Mijn voetverwarming is kennelijk uit, ik voel mijn linkervoet langzaam afkoelen. Inderdaad is de linkeraccu iets eerder leeg dan de rechter. We zijn vlakbij De Woude dus een accu verwisselen is nutteloos.
Thuis bij de koffie praten we na over een prachtige rit. Het comfort onder de racekap is fantastisch, dit is een blijvertje.
92 km

Loge- of compartimentsyndroom (2)

Op 9 september 2009 berichtte ik over het loge- of compartimentsyndroom. Mijn sportfysiotherapeut maakte me attent op de mogelijkheid dat ik daar mogelijk aan zou kunnen lijden. De ernstige kramp die ik na ongeveer een half uur kreeg, uitsluitend tijdens wedstrijden, zou daarop kunnen duiden. De remedie was toen een operatie zoals op de gruwelijke foto bij het bericht te zien was.
Dat het inmiddels anders en nogal wat minder gruwelijk verloopt schrijft Marnix Tielbeek me:

Beste Wim
Sinds niet zo'n lange tijd fiets ik met een velomobiel (Mango 4) zodoende kwam ik ook via internet bij jouw site uit met het verhaal van je mogelijke compartiment syndroom. Nu wil het geval dat de sport artsen van het MMC ziekenhuis in Veldhoven hier een grote expertiese in hebben. Het loge- of compartiment syndroom is als eerste beschreven en gediagnostiseerd door één van de sportartsen in het Veldhovense ziekenhuis. Samen (met mijn persoon) meten we, door het in brengen van een dun slangetje, de druk in de spier die de klacht zou geven, je hebt meer spieren in je onderbeen dan je denkt.
Eerst meten we in rust, dan bij inspanning. Zijn de drukken verhoogd in rust of inspanning dan is dit te verhelpen door een kleine ingreep.
Er wordt onder narcose of ruggeprik twee kleine, 3 cm lange, incisie's (sneetjes) gemaakt in het onderbeen. Hierdoor heen gaat onder de huid een klein mesje die het vlies van de spier insnijdt een soort vliesje dat ook om de kipfilet zit om je een idee te geven van zo'n vlies. Vrij snel hierna moet je je weer gaan inspannen om te voorkomen dat het vlies weer dicht groeit. Wat betreft je leeftijd ben je nog jong genoeg om hiervoor in aanmerking te komen en hierdoor blijvend van je klacht af zult zijn. Voor de eerlijkheid, als dit loge syndroom de klacht veroorzaakt, dan heb je 75% kan dat je na de ingreep hiervan af bent.
De foto op je site van een open gesneden been komt niet overeen met de werkelijke ingreep, de ingreep is zo klein zoals ik beschreven heb.
Voor de goede orde, het loge- of compartiment syndroom als zodanig is langer bekend, het diagnostiseren dmv druk meting is als eerste door een specialist van het Veldhovense ziekenhuis beschreven. Tevens is het hierdoor ook duidelijk geworden dat dit niet altijd hoeft te ontstaan door ontstekingen en/of beenbreuken en bloedvat beschadigingen maar ook door veelvuldig gebruik van bepaalde spieren icm een te dik of te strak vlies rondom deze spier. Buiten dat het aan de onderbenen het vaakst gezien wordt komt het ook aan andere spieren voor. Bijvoorbeeld bij fanatieke motorrijders aan de rechter onderarm tgv het vele gas geven of bij vuilnismannen tgv het tillen van vuilniszaken. Ook bergbeklimmers zijn al als patiënt geholpen.
Voor meer informatie kijk op de site van Sportmax
en iets eenvoudiger qua uitleg Sportmax 2